สิ้นวงศ์จิ้น

คนชั่วแผ่นดินจิ้น

ตอนที่ ๒๒ สิ้นวงศ์จิ้น

“ เล่าเซี่ยงชุน “

พระเจ้าเลียดเต้เมื่อได้ครอบครองแผ่นดินไต้ฮั่นแล้ว ก็ปรารภถึงความหลังครั้งที่ได้ยกกองทัพไปตีเมืองลกเอี๋ยง ไม่สำเร็จดังปรารถนา แตกยับกลับมาให้มีความละอายไม่รู้หาย หมายจะไปแก้แค้นให้จงได้ จึงมีหนังสือรับสั่งให้เจียเล็กยกกองทัพไปตีเมืองลกเอี๋ยง เพื่อจะดูใจ เจียเล็กว่ายังซื่อตรงเสมออยู่เหมือนแต่ก่อนหรือไม่ เจียเล็กก็มีหนังสือกราบทูลว่า ซึ่งมีรับสั่งให้ยกกองทัพไปตีเมืองลกเอี๋ยงนั้น อย่าได้ทรงวิตกเลย ตนจะขอรับราชการสนองพระเดชพระคุณ ไปทำการสงครามให้สำเร็จดังพระราชประสงค์ พระเจ้าเลียดเต้ทรงทราบก็มีพระทัยยินดี

แล้วเจียเล็กก็ยกทหารสี่สิบหมื่น เดินทางไปตีเมืองเซียงเอี๋ยงก่อน แล้วก็เลยไปถึงเมืองกังไส เจ้าเมืองเห็นว่าจะสู้ไม่ได้ ก็เก็บรวบรวมทรัพย์สิ่งของทองเงินครอบครัวบุตรภรรยา พาขุนนางกับทหารหนีออกจากเมืองไป เจียเล็กก็เข้ายึดเมืองได้โดยสะดวก เมื่อจัดการบ้านเมืองเรียบร้อยแล้วก็เตรียมที่จะไปตีเมืองลกเอี๋ยง แต่พอดีเข้าฤดูร้อนเกรงไพร่พลทหารจะอิดโรยมาก และจะเกิดเจ็บไข้ขึ้น จึงหยุดพักกองทัพอยู่ก่อน แล้วทำหนังสือบอกข้อราชการไปยังเมืองภูเกียเสีย

พระเจ้าเลียดเต้ได้ทราบความแล้ว ก็ปรึกษาขุนนางว่าจะได้ผู้ใดเป็นแม่ทัพ ยกเพิ่มเติมไปช่วยเจียเล็ก เล่าเอี๋ยวพระราชบุตรเลี้ยงของพระเจ้าฮั่นฮ่องเต้ จึงทูลอาสาด้วยมีความพยาบาทพวกแซ่สุมา ช้านานมาแล้ว ฮ่องเต้ก็มีพระทัยยินดี รับสั่งให้เล่าเอี๋ยวยกทหารสิบหมื่น ไปเมืองกังไส

เมื่อรวมกำลังกันแล้วเจียเล็กก็ยกให้เล่าเอี๋ยนเป็นทัพหลวง ตนเองเป็นทัพหน้า ยกไปตีเมืองลกเอี๋ยงราชธานีของแผ่นดินไซจิ้น ให้เตียปินอยู่รักษาเมืองกังไสและเมืองเซียงเอี๋ยงด้วย กองทัพของไต้ฮั่นยกมาถึงเมืองลกเอี๋ยงแล้วก็ตั้งค่ายไว้ห่างประมาณสามสิบลี้

พระเจ้าเฮาฮวยเต้ฮ่องเต้ของไซจิ้น ก็ให้สุมาอวดมหาอุปราช ยกทหารออกมาสู้รบ ป้องกันเมือง ก็พ่ายแพ้มีความเสียใจจนเป็นลมตาย แต่ฝ่ายไต้ฮั่นล้อมเมืองลกเอี๋ยงอยู่สองเดือนก็ยังเข้าเมืองไม่ได้ พระเจ้าเลียดเต้ก็ให้อองหนีคุมทหารอีกสิบห้าหมื่นมาช่วย ก็ยังไม่สำเร็จ เจียเล็กจึงมีหนังสือไปถึงเตียปินที่เมืองกังไส ให้มาช่วยอีกแรงหนึ่ง

เมื่อเตียปินคุมทหารจากเมืองกังไสมาถึงแม่น้ำลกวุย เห็นเรือรบจอดอยู่เป็นอันมาก คิดว่าคงจะมีการเตรียมพาพระเจ้าเฮาฮวยเต้ หนีไปเมืองกังตั๋งเป็นแน่ จึงขับทหารเข้าโจมตีแย่งชิงเรือรบได้ เอาไฟเผาเสียสิ้น แล้วจึงมาหาเจียเล็กที่ค่าย เจียเล็กก็ปรึกษากับเตียปินหาทางที่จะตีหักเข้าเมืองลกเอี๋ยง เตียปินก็คิดหาหนทางหลายประการ จนในที่สุดก็เข้าเมืองได้

พระเจ้าเฮาฮวยเต้ก็ให้เจ้าพนักงานรวบรวมทรัพย์สมบัติ ขึ้นเกวียนหนีออกทางประตูเมืองด้านหลัง ไปถึงริมแม่น้ำลกซุย ก็เห็นเรือรบถูกเผาไหม้หมดสิ้นแล้ว พอจะหนีไปทางอื่นทหารของไต้ฮั่นก็ตามมาทัน จับพระเจ้าเฮาฮวยเต้กับขุนนางผู้จงรักภักดีสี่คนที่ตามไปด้วย ใส่กรงขังขึ้นเกวียนกลับมาส่งให้อองหนี แม่ทัพอองหนีจึงสั่งให้อูเอียนอานคุมทหารพาพระเจ้าเฮาฮวยเต้ ไปส่งที่เมืองภูเกียเสียโดยเร็ว

ฝ่ายเล่าเอี๋ยวกับเจียเล็ก ก็นำทหารบุกตลุยฆ่าฟันทหารไซจิ้น เข้าไปถึงในเขตพระราชวัง ค้นหาก็ไม่พบฮ่องเต้มีผู้บอกว่า อูเอียนอานจับตัวได้ และอองหนีสั่งให้พาไปถวาย พระเจ้าเลียดเต้ที่เมืองภูเกียเสียแล้ว เล่าเอี๋ยวจึงให้ทหารเที่ยวจับเจ้านายแซ่สุมา ในพระราชวัง และที่ตั้งบ้านเรือนอยู่ในเมืองนอกเมือง ได้ตัวมาแล้วก็ประกาศว่า

“…….เมืองลกเอี๋ยงนี้เมื่อครั้งแผ่นดินสามก๊ก ขงเบ้งยกกองทัพมาทางเขากิสานถึงหกครั้ง ก็ตีไม่ได้ เกียงอุยยกกองทัพมาทางกงหวนถึงเก้าครั้ง ก็ตีเมืองลกเอี๋ยงไม่ได้ เรายกทัพมาแต่ครั้งเดียวตีเมืองลกเอี๋ยงได้ ซึ่งเราพูดทั้งนี้ใช่จะอวดอ้างว่าดีกว่าท่านแต่ก่อนนั้นหาไม่ ขงเบ้ง เกียงอุย ท่านทั้งสองนี้สติปัญญาดีกว่าเรามากนัก แต่ว่าเมื่อครั้งสุมาอี้ สุมาสู สุมาเจียว ซึ่งเป็นปู่และบิดาของเจ้าเหล่านี้เป็นคนดี จึงรักษาเมืองลกเอี๋ยงไว้ได้ ไม่ให้เป็นอันตรายด้วยฝีมือ และสติปัญญาข้าศึก ครั้งนี้เพราะพวกเจ้าเป็นคนไม่ดี ทำให้บ้านเมืองเป็นจลาจลต่าง ๆ คนเช่นพวกเจ้าถึงจะเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์แก่แผ่นดิน……..”

แล้วก็สั่งให้ทหารเอาตัวไปประหารเสียทั้งสิ้น และก็สั่งให้เผาพระราชวังเสียด้วย จากนั้นเล่าเอี๋ยนก็ยกทหารของตนไปตีเมืองเซียงอานต่อไป เจียเล็กก็ยกทหารของตนกลับเมือง เซียงเอี๋ยง ส่วนพระเจ้าเฮาฮวยเต้ฮ่องเต้ของไซจิ้นนั้น พระเจ้าเลียดเต้ฮ่องเต้ของไต้ฮั่นทรงเลี้ยงไว้พร้อมด้วยขุนนางสี่คนที่ตามไปด้วย

ต่อมาพระเจ้าเลียดเต้แกล้งประจาน พระเจ้าเฮาฮวยเต้ให้ได้อาย ขุนนางสามนายฝ่ายไซจิ้นคือ เฮงจุ้น โซเมี้ยน และโกจ๊อ ก็ลุกขึ้นต่อสู้กับขุนนางฝ่ายไต้ฮั่น ฆ่าพวกไต้ฮั่นตายไปสามคน และจะปลงพระชนม์พระเจ้าเลียดเต้ด้วย แต่ไม่สำเร็จถูขุนนางพวกไต้ฮั่นจับตัวได้ พระเจ้า เลียดเต้จึงรับสั่งให้ประหารชีวิตทั้งหมด รวมทั้งพระเจ้าเฮาฮวยเต้ด้วย เมื่อพระเจ้าเฮาฮวยเต้สิ้นพระขนม์นั้นชันษาได้สามสิบปี อยู่ในราชสมบัติหกปี

ขุนนางของไซจิ้นอีกคนหนึ่งคือ ซินเมี้ยน วันนั้นป่วยอยู่บ้าน ขุนนางไต้ฮั่นทูลว่าต้องประหารชีวิตเสียด้วย พระเจ้าเลียดเต้ก็ตรัสว่า

“………ซินเมี้ยนอายุก็มากแล้ว เขามีความกตัญญูหายากนัก เอาไว้เถิดอย่าฆ่าเสียเลย ถึงขุนนางทั้งสามซึ่งเอาไปฆ่าเสียนั้น เขาก็มีความกตัญญูต่อเจ้านาย เรายังนึกเสียดายอยู่…”

แล้วก็มีรับสั่งให้หาตัวซินเมี้ยนเข้ามาเฝ้า ตรัสว่า

“…….เจ้านายของตัวคิดทำร้ายเราเมื่อเวลากินโต๊ะ บัดนี้ก็ดับสูญไปแล้ว ท่านจงอยู่ทำราชการในเราเถิด จะเลี้ยงให้เป็นที่มียศศักดิ์…….”

ซินเมี้ยนทูลว่า

“……..ซึ่งไต้อ๋องทรงเมตตาจะชุบเลี้ยงนั้น พระเดชพระคุณหาที่สุดมิได้ ตัวข้าพเจ้าก็ชราถึงห้าสิบเศษแล้ว จะขอรักษาชื่อว่าเป็นข้าเจ้าแผ่นดินไซจิ้น ไปกว่าจะสิ้นชีวิต…..”

พระเจ้าเลียดเต้ก็มิได้ตรัสประการใด ซินเมี้ยนก็ถวายบังคมลากลับมาที่อยู่ วันหนึ่งพระเจ้าเลียดเต้คิดจะลองใจซินเมี้ยน จึงให้ขุนนางกรมวังเอาป้านสุรายาพิษไปให้ซินเมี้ยน แล้วให้บอกว่า จะยอมทำราชการในแผ่นดินไต้ฮั่น หรือถ้าไม่ยอมก็ให้กินสุรายาพิษซึ่งให้มานี้ ตามแต่จะเลือกเอาอย่างหนึ่ง ซินเมี้ยนก็พูดว่า

“……..มีรับสั่งโปรดจะชุบเลี้ยงให้ข้าพเจ้ามียศนั้น รับไม่ได้อายแก่เทพยดาและมนุษย์ ธรรมดาเกิดมาในโลกแล้วคงจะตายเป็นเที่ยง ไม่เร็วก็ช้าอยู่ในตายเหมือนกัน ซึ่งให้เลือกเอาข้างยศและข้างตายนั้น ข้าพเจ้าขอเลือกเอาข้างตายแล้ว ไม่อยากได้ลาภและยศในแผ่นดิน ไต้อั่น จะขอตายไปเป็นข้าพระเจ้าแผ่นดินไซจิ้น ซึ่งประทานสุรายาพิษมา มิให้ร่างกายขาดออกจากกันนั้น พระคุณหาที่เปรียบมิได้……..”

พูดแล้วก็ยกป้านสุราขึ้นจะกิน ขุนนางก็ยึดมือไว้แล้วบอกว่า รับสั่งให้มาลองใจดอก ไม่ใช่จะให้ตายจริง แล้วก็กลับมาทูลให้ทรงทราบทุกประการ พระเจ้าเลียดเต้ก็ทรงสรรเสริญว่า

“…….ในเมืองลกเอี๋ยงขุนนางที่ใจซื่อสัตย์มีมาก ไม่ควรที่บ้านเมืองจะยับเยินเลย เป็นทั้งนี้ก็เพราะพวกแซ่สุมาเกิดอิจฉากันขึ้นเอง จึงได้พิบัติเป็นอันตรายต่าง ๆ ท่านทั้งหลายจะทำราชการแล้ว ให้ตั้งใจจงรักภักดีมีความกตัญญูซื่อสัตย์มั่นคง เหมือนขุนนางทั้งสี่ที่เป็นข้าเจ้าแผ่นดินไซจิ้นนั้นเถิด…….”

แล้วก็พระราชทานเงินทองแก่ซินเมี้ยน แต่ซินเมี้ยนก็รับไว้นิดหน่อย พอเป็นเสบียงเลี้ยงชีวิตกันไปกับบ่าวไพร่สองสามคนเท่านั้น

ต่อมาพวกไซจิ้นตีเมืองเซียงอานคืนจากเล่าเอี๋ยวได้ ก็เชิญสุมาเงียบมาอยู่ที่เมืองเซียงอาน ยกขึ้นเป็นพระเจ้าแผ่นดิน มีพระนามว่าพระเจ้าเมี้ยนเต้ ทรงปกครองแผ่นดินไซจิ้นอยู่ที่เมืองเซียงอานได้สามปี เล่าเอี๋ยนก็กลับมาตีเมืองอีก คราวนี้ไม่มีนายทหารผู้ใดจะออกไปต่อสู้ได้ พระเจ้าเมี้ยนเต้จึงยอมอ่อนน้อมยอมสามิภักดิ์ต่อเล่าเอี๋ยว จึงถูกส่งตัวมาให้พระเจ้าเลียดเต้ที่เมืองภูเกียเสีย พระเจ้าเลียดเต้ก็รับเลี้ยงไว้ในฐานะเจ้าประเทศราช แต่อยู่มาได้ครึ่งปีก็ขัดใจพระเจ้าเลียดเต้ จึงถูกประหารชีวิตไปอีก

ฝ่ายสุมาหยวนเป็นที่จินอ๋องอยู่เมืองกังตั๋ง เมื่อพระเจ้าเมี้ยนเต้สิ้นพระชนม์แล้ว ขุนนางก็ยกขึ้นเป็นฮ่องเต้ ทรงพระนามว่าพระเจ้าตงจงหงวนฮ่องเต้ แล้วทรงตรัสถามขุนนางทั้งปวงว่า จะตั้งเมืองหลวงที่ไหน ขุนนางกรมโหร จึงกราบทูลว่า

“……..ข้าพเจ้าพิจารณาดูฤกษ์บน และชัยภูมิแผนที่ตามตำรา เห็นชะตาราศรีเมืองหลวงผุดขึ้นที่ตำบลเกียนเงียบแขวงเมืองกังตั๋ง ควรจะยกไปตั้งเป็นเมืองหลวงที่ตำบลนั้น…..”

พระเจ้าตงจงหงวนฮ่องเต้จึงมีรับสั่ง ให้เจ้าพนักงานไปสร้างเมืองขึ้นใหม่ตามที่ โหรกราบทูล ประกอบด้วยป้อมกำแพงมั่นคงแข็งแรง มีทั้งสวนดอกไม้และพระตำหนักน้อยใหญ่ ครั้นทำเมืองใหม่เสร็จแล้วก็ตั้งการพิธีใหญ่ เชิญเสด็จพระเจ้าตงจงหงวนฮ่องเต้ไปประทับ และตั้งนามเมืองว่าเมืองเกี้ยนคัง เปลี่ยนนามแผ่นดินจากเดิมที่อยู่เมืองลกเอี๋ยงทางทิศตะวันตก เรียกว่าไซจิ้น เป็นชื่อใหม่เรียกว่าตั้งจิ้น คือย้ายเมืองหลวงไปอยู่ข้างทิศตะวันออก

ในครั้งนั้นแผ่นดินจีนก็กลับแบ่งเป็นสามก๊กอีกครั้ง คือแผ่นดินตั้งจิ้น แผ่นดินไต้ฮั่น และแผ่นดินฮวนเฮงโนก๊ก ต่างก็เป็นอิสระแก่กัน มีเรื่องราวเกี่ยวข้องต่อไปอีกยืดยาว ไม่รู้จักจบสิ้น

พระเจ้าเลียดเต้แห่งไต้ฮั่น ครองราชสมบัติอยู่สิบแปดปี ก็สิ้นพระชนม์เมื่ออายุ สี่สิบแปดปี พระเจ้าตงจงหงวนฮ่องเต้แห่งตั้งจิ้น เสวยราชย์ได้หกปี ก็สิ้นพระชนม์เมื่ออายุสี่สิบเจ็ดปี และพระเจ้ามกเต้อยู่ในราชสมบัติยี่สิบห้าปี สิ้นพระชนม์เมื่ออายุหกสิบปี

ส่วนบุคคลสำคัญในเรื่องนี้ ก็มีชีวิตโลดแล่นต่อไป ในยุทธจักรอีกนาน จนสุดท้ายเล่าเอี๋ยนได้เป็น พระเจ้ากวงฌ้อฮ่องเต้ และเจียเล็กได้เป็น พระเจ้าเกียนเผงฮ่องเต้

นิยายอิงพงศาวดารจีน ที่เล่าถึงคนชั่วในแผ่นดินจิ้น หรือแซ่สุมาซึ่งสืบเชื้อแถวมาจากสุมาเอี๋ยน ผู้พิชิตแผ่นดินสามก๊ก จึงยุติลงโดยบริบูรณ์ แต่เพียงนี้.

#########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 24 ธ.ค. 54 06:09:04