น้องชายเป็นลูกคนที่ 8 หรือ 9 ?
อิอิ
คนอื่นยังไงไม่รู้แต่เราฝึกจากสิ่งที่อยู่รอบตัว
เช่น กินส้มตำ ก็คิดว่าถ้าจะเล่าว่าตัวเองกินส้มตำอยู่จะพูดยังไง ขึ้นรถไฟฟ้าก็ดูสิ่งที่อยู่บนรถไฟฟ้าว่าสิ่งที่มันอยู่บนรถไฟฟ้าเรียกเป็นภาษาอังกฤษว่ายังไงบ้าง
ถ้าเกิดว่าไม่รู้ศัพท์คำนั้นก็สมมุติิตัวเองว่าถ้าจะต้องเรียกไอ้สิ่งนี้จริงๆ จะอธิบายให้มนุษย์คนอื่นเขาเข้าใจว่ายังไง
ข้อดี มันสนุกดี เหมือนเล่นเกมส์กับตัวเอง
แต่ข้อเสียเพียบเลย คือ เราไม่รู้หรอกว่า ไอ้สิ่งทีเ่คิดคิดมันผิด ถูกยังไง เต็มที่ก็ไปถามเพื่อนที่โคตรเก่งภาษาอังกฤษว่าคิดแบบนี้ถูกไหม เพื่อนก็ตอบมั้งไม่ตอบมั้ง บางทีก็ไมไ่ด้ถาม ที่สำคัญคือ ภาษาคือการสื่อสารใช่ไหม เวลาที่เราไม่รู้หรอกว่าจะเรียกไอ้สิ่งที่อยุ่ตรงหน้าว่ายังไง เราก็จะอธิบาย แล้วพออธิบายจนคนฟังฟังรู้เรื่อง เราก็จะจบ
ยกตัวอย่างให้เห็นอย่างชัดเจน เช่น เราไม่รู้ว่า "ตะเกียบ" เรียกว่า chopstick เราก็จะเล่นเกมส์ใบ้คำอธิบายว่า it usually use when eating noodle. it makes of wood. you have to use your finger control it. แหะๆ เห็นไหมว่าประโยคมันมีแต่สิ่งที่เรียกว่า simple sentence เต็มไปหมด เอาตัวรอดได้ แต่ภาษาไม่พัฒนาอ่ะ
ไม่รู้ว่าช่วยเจ้าของกระทู้ได้ไหม แต่คิดว่ามันน่าจะเหมาะสำหรับคนที่ไม่รู้เรื่องภาษาอังกฤษเลย เพราะมันไม่กดดันเกินไป
จากคุณ |
:
สุริยาแก้มป่อง
|
เขียนเมื่อ |
:
26 ม.ค. 55 01:47:36
|
|
|
|