ในนิราศเมืองแกลง สุนทรภู่ แต่งเมื่อราวปี 2350 ในสมัยร1. มีการใช้คำว่า คะ ขา ด้วยครับ เป็นหลักฐานหนึ่งว่าชาวบ้านทั่วไปในที่ห่างไกลพระนคร ก็ใช้กันครับ ถือว่าเป็นคำสุภาพ
ถึงห้วยขวางตัดทางเข้าไต่ถาม พบขุนรามเรียกหาเข้าอาศัย กินข้าวปลาอาหารสำราญใจ เขาแต่งให้หลับนอนผ่อนกำลัง สงสารแสงแสนสุดเมื่อหยุดพัก เฝ้านั่งชักกัญชากับตาสัง เสียง ขาคะ อยู่จนพระเคาะระฆัง ต่างร่ำสั่งฝากรักกันหนักครัน
และอีกตอนหนึ่ง เมื่อกล่าวถึงชาวบ้านที่เมืองแกลง
บรรดาเหล่าชาวบ้านประมาณมาก ต่างมาฝากรักใคร่เหมือนใจหมาย พูดถึงที่ตีโบยขโมยควาย กล่าวขวัญนายเบียดเบียนแล้วเฆี่ยนตี ถามราคาพร้าขวานจะวานซื้อ ล้วนอออือเอ็งกูกะหนูกะหนี ที่ คะขา คำหวานนานนานมี เป็นว่าขี้คร้านฟังแต่ซังตาย
แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 08:39:14
จากคุณ |
:
วังเหนือ
|
เขียนเมื่อ |
:
28 ม.ค. 55 08:34:38
|
|
|
|