พอเป็นประเด็นการศึกษาจะบอกว่า... เพลียใจหรือปวดตับดี..
ออกแนวกระทู้พลีชีพนะเนี่ย
ตลอด2สัปดาห์ที่ผ่านมา เราทำค่ายเยาวชน 2 รุ่น เป็นค่ายปรับพฤติกรรม ใช้แนวคิดcognitive therapy(ขอโทษทีที่ทับศัพท์ พอดีหลักสูตรอาศัยแนวคิดนี้ของฝรั่ง ยังหาคำแปลที่สื่อเป๊ะๆไม่ได้) แต่กว่าจะปรับได้ในแต่ละหัวข้อ เราต้องสอนเด็กอ่านหนังสือให้ถูกต้องก่อน ทั้งช่วยสะกดคำ ควบกล้ำ วรรค การอ่านให้จบแต่ละพารากร๊าฟใช้เวลานานมาก อ่านแบบตะกุกตะกัก ผิดๆถูกๆ ตกๆหล่นๆ
ที่เล่ามาน่ะเยาวชนนะคะ ไม่ใช่เด็กประถม กำลังศึกษาอยู่ในชั้นมัธยมต้นถึงมัธยมปลาย ปวช. เอ่อ..ที่ให้อ่านน่ะภาษาไทยค่ะ..ไม่ต้องกล่าวถึงภาษาอังกฤษให้เสียเวลา
อีกรุ่น เป็นกศน. มีน้องๆผู้หญิงปนมาด้วย10+คน การอ่านดีกว่าผู้ชายเห็นๆ แต่ดูๆน้องดวงตาแพรวพราย ความสนใจอยู่ที่เพื่อนๆต่างเพศมากกว่าเรื่องที่อยู่ในclass
ต้องยกเอาทุกกระบวนยุทธมาใช้ในการทำงาน ทั้งให้รางวัลทั้งลงโทษ ทั้งคำชม คำขู่ ขนมนมเนย สก๊อต จั๊ม วิ่งรอบอาคาร ฯลฯ ก็พยายามสุดความสามารถล่ะค่ะในการที่จะคืนเยาวชนคนดีกลับสู่สังคม ยังดีที่จบค่ายก็ยังดูมีวี่แววที่ดีให้พอชื่นใจหายเหนื่อยบ้าง
ชอบคำนี้ของจขกท.ค่ะ "โอ้ ... ประเทศไทยอันเป็นที่รักของฉัน"
...สงสารประเทศไทยจริงๆค่ะ
แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 55 22:21:45