PANTIP.COM : K11863979 จากกรุงเทพธุรกิจ: เมื่อเรื่องสั้นของนักเขียน 'ถูกโจรกรรม'{แตกประเด็นจาก K11849655} [หนังสือ-การประพันธ์]

ความคิดเห็นที่ 4

กรณีของ ‘จักษณ์ จันทร’ นักเขียนหนุ่มซึ่งผันตัวเองไปทำธุรกิจส่วนตัวควบคู่กับการทำงานเขียนที่เขาตั้งใจไว้ว่าอย่างน้อยต้องมีออกมาปีละหนึ่งเล่ม ไม่ว่าจะเป็นนวนิยาย เรื่องสั้น หรือกวีนิพนธ์ก็ดี ได้สละเวลาให้สัมภาษณ์พร้อมแสดงทัศนะต่อเรื่องราวดังกล่าว

0คุณรู้สึกอย่างไรกับแวบแรกที่เห็นชื่อเรื่องสั้นของคุณบนปกหนังสือของคนอื่น?

ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นแค่ความบังเอิญ เพราะชื่อเรื่องมันอาจจะซ้ำกันได้ แต่มันก็มีแรงดึงดูดมากพอให้เราหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาดู พอพลิกดูคำโปรยด้านหลังเราก็รู้ได้ทันทีว่าชัวร์ เพราะคัดลอกเรื่องที่เราเขียนไว้ในตอนจบมาทั้งดุ้น

0คุณทำอย่างไรต่อจากนั้น?

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราก็อุดหนุนผลงานเล่มนี้ทันทีหนึ่งเล่ม จากนั้นจึงโทร.ไปปรึกษากับนักเขียนรุ่นพี่ ว่าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้นะเราจะดำเนินการอย่างไรกับคู่กรณี แล้วนำต้นฉบับและสำเนาเข้าไปให้พี่เชาช่วยตรวจสอบอีกที ซึ่งตอนแรกจะโทร.ไปคุยกับเจ้าของสำนักพิมพ์เลย แต่ก็คิดว่าเรื่องแบบนี้น่าจะปรึกษาผู้ใหญ่ก่อนดีกว่า

0 เจ้าของสำนักพิมพ์ว่าอย่างไร?

เขาจะว่ายังไง ในเบื้องต้นเขาก็ต้องบอกว่าไม่รู้เรื่องน่ะสิครับ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เราเดาได้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้ มีข้อความในหนังสือของสำนักพิมพ์ระบุเอาไว้ชัดเจนว่า ถ้าใครนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปคัดลอกหรือตีพิมพ์ จำหน่าย หรือแม้แต่เพื่อนำไปแจก โดยไม่ได้รับอนุญาตเขาจะถือว่าผิดกฎหมายตามที่บัญญัติไว้สูงสุด เราก็ถามเขากลับไปว่า “ในกรณีที่สำนักพิมพ์ของคุณเป็นฝ่ายละเมิดงานของผม คุณจะให้ผมทำยังไงกับคุณ” เขาบอกให้เราเป็นฝ่ายไปหาเขาที่ออฟฟิศ ซึ่งเราถือว่าเขาไม่ให้เกียรติ จึงตอบปฏิเสธ แต่ไอ้ที่จะไปหาเขาที่ออฟฟิศน่าจะเป็นหมายศาลมากกว่าไม่ใช่เรา เพราะเราพร้อมจะดำเนินการทางกฎหมายทันที เขาก็ออกตัวว่าเรื่องนี้น่าจะคุยกันได้ แล้วเสนอตัวเลขให้จำนวนหนึ่ง

0คุณพอใจกับข้อเสนอของสำนักพิมพ์แค่ไหน?

เราบอกตัวเลขแค่นี้คุณเก็บเอาไว้เถอะเราไม่เอา แต่เขาบอกว่ามันเป็นตัวเลขที่เยอะมากแล้วนะ มากกว่าค่าลิขสิทธิ์ที่เค้าจ่ายให้ไอ้คนที่มันลอกงานเราอีก จากนั้นเราก็บอกตัวเลขที่เราโอเคไป แต่เค้าไม่โอเค เขาว่ามันมากเกินกว่าที่เขาจะจ่ายได้ ซึ่งจริงๆ แล้วเราไม่ได้ซีเรียสอะไรกับตัวเลขที่เรียกไปนักหรอก แต่เราต้องการบอกให้รู้ว่า อาชีพนักเขียนเป็นอาชีพที่มีเกียรติ งานเขียนเป็นทรัพย์สินทางปัญญาที่มีคุณค่าและมูลค่าจริงๆ ไม่ใช่เรื่องเอาไว้พูดเท่ๆ มันเป็นสิทธิ์ที่ต้องพึงรักษา คุยกันอยู่หลายรอบจนเราเบื่อที่จะฟังเพราะมันเริ่มจะวนไปวนมา เราก็บอกตัวเลขไปอีกครั้งและบอกให้สำนักพิมพ์ของเขาเรียกเก็บหนังสือออกจากแผงทันที พอช่วงเย็นสายส่งโทร.มาแจ้งเรื่องการเรียกเก็บหนังสือคืน ในเบื้องต้นก็ถือว่าโอเค

0 ในกรณีที่ตกลงกันไม่ได้ คุณคิดว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อไป?

ถ้าตกลงกันไม่ได้ก็ว่ากันไปตามกระบวนการ แต่ท้ายที่สุดกระบวนการก็จะนำไปสู่การไกล่เกลี่ยอยู่ดี จึงจะเข้าสู่ชั้นศาล ซึ่งมันจะทำให้เราเสียเวลาด้วยกันทั้งสองฝ่าย
0ทางเจ้าของสำนักพิมพ์บอกคุณหรือไม่ว่าหลังจากเก็บหนังสือแล้ว เขามีมาตรการจัดการกับนักเขียนของเขาอย่างไร?
เขาพูดแค่ว่า ต่อไปคงจะไม่รับงานของนายสุรวุฒิ ศรีมา หรือนายบัวบกอีก แต่หลังจากนั้นเขาจะไปเช็คบิลกันยังไงก็แล้วแต่เขา แต่เราว่าเรื่องที่เขาต้องคิดมากกว่าเรื่องเช็คบิลก็คือ เรื่องสั้นอีกเก้าเรื่องที่เหลือ นักเขียนของเขาเขียนขึ้นเองหรือไปลอกของใครมาอีกหรือเปล่า อันนี้ต้องไปตรวจสอบกันเอาเอง

0โดยส่วนตัวแล้ว คุณอยากเจอนักเขียนที่ใช้นามปากกานายบัวบกหรือไม่ หรือหากมีโอกาสได้เจอคุณจะบอกเขาว่าอย่างไร?

คนแบบนายบัวบกมีให้เห็นทุกวัน ไม่งั้นแผ่นผีซีดีเถื่อนทั้งเพลงและภาพยนตร์ไม่เกลื่อนเมืองอย่างนี้หรอก แต่มันอาจเพิ่งจะลุกลามเข้ามาในวงการนักเขียนอย่างเป็นรูปธรรม สำหรับนายบัวบกเราว่านายสร้างงานเองดีกว่า ถึงมันจะยังไม่เวิร์คในเบื้องต้นแต่เราว่ายังไงมันก็ยังเท่กว่าการไปลอกงานของคนอื่น เพราะงานเขียนเป็นงานสร้างสรรค์ไม่ใช่งานรีโปรดักท์

0คุณมีผลงานตีพิมพ์มาตั้งแต่ปี 2544 ถือเป็นโชคดีในรอบกว่าทศวรรษของการเขียนหนังสือได้หรือเปล่า ที่มีคนปลาบปลื้มผลงานของคุณจนเกิดการก๊อบปี้?

การที่มีคนชอบงานของเราถือว่าเป็นเรื่องดี แต่อย่าชอบจนถึงขั้นก๊อบปี้กันแบบนี้เลย เพราะมันไม่เป็นผลดีกับตัวเอง ใช้เป็นแนวทางน่าจะดีกว่า

0คุณรู้สึกอย่างไรกับเรื่องสั้นเรื่องนี้ และคำว่าวรรณกรรมสร้างสรรค์?

จริงๆ แล้วเรื่องสั้นเรื่องนี้ยังไม่ใช่งานที่สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องรายละเอียดนะ แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกของเราเองที่มองเห็นในบางจังหวะของเรื่อง เพราะสไตล์งานเขียนที่ผ่านมาของเราส่วนใหญ่เขียนด้วยความรู้สึกแบบอิมเพรสชั่นนิสต์ ไม่ว่าจะเป็นนิยาย เรื่องสั้น หรือบทกวี เคยพูดคุยกับอาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นทั้งกรรมการฯ และผู้ทรงคุณวุฒิ ท่านบอกว่า “เวลาคุณเขียนงานทำไมคุณไม่เก็บรายละเอียด” แต่เราไม่โทษท่านหรอกที่ท่านไม่เข้าใจเรื่องทีแปรง เพราะท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาไทย งานอิมเพรสชั่นนิสต์ไม่ใช่งานเรียลลิสติกเพียงแต่มีโครงสร้างบางอย่างที่คล้ายกัน นักวิชาการหรือนักวิจารณ์ต้องตามนักสร้างสรรค์ให้ทันตีโจทย์ให้แตก ศิลปะเป็นเรื่องของวิธีการไม่ใช่หลักการ สำหรับเราหลักการเป็นเหมือนคอก นักสร้างสรรค์ไม่ใช่สัตว์ในคอก แต่คนเลี้ยงส่วนใหญ่มักจะชอบเพราะมันเชื่องและว่านอนสอนง่าย

0คุณคิดจะนำเรื่องสั้นซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้มารวมเล่มบ้างหรือไม่?

นั่นคงเป็นเรื่องของอนาคต

0คุณพอจะบอกได้ไหม เกี่ยวกับผลงานชิ้นต่อไป?

นิยายเรื่องใหม่นี้เขียนเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ เพราะต้องแบ่งเวลาว่างจากธุรกิจที่ทำอยู่มาเขียน ธุรกิจมันยังไม่อยู่ตัว เมื่อก่อนไม่มีลูกก็มีเวลาทำงานเขียนเต็มที่ ไม่ต้องกังวลเรื่องรายรับรายจ่าย ชีวิตไม่ต้องแพลนอะไรมาก สบายๆ พอตื่นขึ้นมาก็เขียนหนังสือได้เลย จังหวะชีวิตมันเปลี่ยนไป มีผลต่อท่วงทำนองการเล่าเรื่องเหมือนกันนะ ลีลาเรื่องนิยายใหม่นี้เหมือนผู้ชายวัยสี่สิบกำลังเมคเลิฟกับสาววัยเบญจเพส อยากรู้เรื่องราวเป็นยังไงต้องคอยติดตาม

0สุดท้าย คุณคิดว่ามาตรการของสำนักพิมพ์ควรปรับเปลี่ยนไปในทิศทางใดเพื่อป้องปรามนักเขียนหน้าใหม่ที่มักมีข่าวในเรื่องของการละเมิดสิทธิ์?

สำนักพิมพ์ต้องร่างสัญญาให้รัดกุมเพื่อป้องกันตนเอง ถ้าพิสูจน์ชัดได้ว่าผลงานที่นักเขียนนำมาเสนอเป็นการคัดลอก นักเขียนจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ อย่างเช่น นอกจากไม่ได้ค่าลิขสิทธิ์แล้วควรต้องชดใช้ค่าเสียหายแก่สำนักพิมพ์ กี่เปอร์เซ็นต์แล้วแต่ระบุในสัญญา ในส่วนของกระบวนการผลิตหลังจากหนังสือถูกเรียกเก็บออกจากแผง เพื่อให้ความเป็นธรรมกับสำนักพิมพ์ที่ไม่ได้รู้เห็นเป็นใจกับการละเมิด เราว่ามันน่าจะคล้ายๆ กับนิตยสารที่มักจะเขียนเอาไว้ว่า ข้อเขียนเป็นเรื่องของนักเขียนไม่เกี่ยวกับนิตยสารอะไรประมาณนั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องใช้หลักการมาล้อมคอก สำนักพิมพ์ควรหันหน้าปรึกษานักวิชาการและนักกฎหมายให้ได้บทสรุปที่ชัดเจน แล้วนำมาใช้เป็นมาตรฐานเดียวกัน

จากคุณ : turbo cat

เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 21:42:23