PANTIP.COM : K11883344 วรรณคดีไทยที่ชมชายว่าหน้าสวยหวาน หุ่นบอบบางคือหน้าตา หุ่นเหมือนผู้หญิงใช่ไหมคะเเละคนไหนบ้างที่ถูกชมเเบบนี้ [ภาษาไทย]

ความคิดเห็นที่ 8

ผมคิดว่ามี 2 ประเด็นที่ต้องทำความเข้าใจกับเรื่องนี้นะครับคือ

1. ในสมัยก่อนไม่มีการชมผู้ชายว่า "รูปหล่อ" เพราะคำว่ารูปหล่อ เป็นคำที่เกิดขึ้นมาทีหลัง ซึ่งมาคำเปรียบเปรยที่ว่า งามดั่งรูปหล่อ (พระพุทธรูป) เพราะพระพุทธรูปในสมัยโบราณคือแบบจำลองความงามตามอุดมคติแบบไทย ดังนั้นคนที่มีรูปร่างหน้าตาดีมาก ๆ จึงถูกเปรียบเปรยว่างามเหมือนรูปหล่อ จนกระทั่งมาในสมัยปัจจุบันนี่แหล่ะที่เรามาแยกเพศให้กับคำว่า หล่อ = ผู้ชาย และ สวย = ผู้หญิง

เราจึงพบว่าในวรรณคดีไทยสมัยก่อนจึงไม่มีการชมผู้ชายว่า "หล่อ" เลย แต่จะชมว่า "งาม" ตลอด ทั้งนี้เพราะสมัยก่อนยังไม่มีการตัดต่อเอาคำว่า "หล่อ" (จากคำเต็ม งามดั่งรูปหล่อพระ) มาใช้กับผู้ชายนั่นเอง

และเช่นเดียวกันคือ หากเรากลับไปอ่านวรรณกรรมหรือนิยายไทยสมัยเมื่อ 40-50 ปีที่แล้ว ที่เริ่มมีการตัดต่อเอาคำว่า "หล่อ" มาใช้แต่ยังไม่ได้ถูกแยกเพศ เราก็จะเห็นว่ามีการเขียนชมนางเอกหรือตัวละครหญิงว่า "หล่อ" เช่นกัน

ดังนั้นการที่วรรณคดีไทยชมผู้ชายว่าหน้าตา "งาม" นั้น ผมจึงไม่คิดว่าเป็นการชมว่าหน้าสวยเหมือนผู้หญิง แต่คือหน้าตาดีคมเข้มในแบบของไทยเรานี่แหล่ะ เพียงแต่สมัยก่อนเขาก็ใช้คำว่า "งาม" แทนการเรียกผู้ชายและผู้หญิงที่หน้าตาดีไปเลยโดยไม่แยกเพศ

2. คติเรื่องรูปร่างของผู้ชายไทยในสมัยก่อนนั้น ก็ตามที่ คห.บน ๆ บอกคือถ้าในแบบของวัฒนธรรมชนชั้นสูงนั้นจะมองว่าความกำยำล่ำบึ๊กเป็นผลมาจากการทำงานที่ต้องใช้แรงกายเป็นหลักซึ่งสะท้อนถึงชาติกำเนิดที่ต่ำต้อยของคน ๆ นั้น ส่วนผู้ชายที่หุ่นแบบบางอรชรอ้อนแอ้นย่อมหมายถึงผู้ที่กำเนิดในชนชั้นสูงที่มีความเป็นอยู่สุขสบาย

ดังนั้นในวรรณคดีที่มีพื้นฐานจากราชสำนักนั้นพระเอกจึงมักมีหุ่นแบบบางเช่น พระรามหรือพระอภัยมณี ขณะที่ความกำยำนั้นย่อมสะท้อนให้เห็นถึงความหวาดกลัวของชนชั้นสูงที่มีต่อวัฒนธรรมแบบชาวบ้านและถูกให้ความหมายไปในทางของความป่าเถื่อน เช่นพวกยักษ์ในเรื่องรามเกียรติ์ที่ต้องรับบทเป็นผู้ร้าย หรือแม้แต่พวกลิงที่เป็นทหารเอกของพระรามที่มีร่างกายกำยำเช่นกัน แต่ก็หมายถึงการเป็นเพียงผู้รับใช้เท่านั้น

ขณะที่วรรณคดีที่มีพื้นฐานจากชาวบ้านย่อมให้ความหมายต่อรูปร่างของพระเอกที่ต่างกัน เช่นเรื่องขุนช้างขุนแผน หรือแม้แต่วรรณคดีในราชสำนักเช่นรามเกียรติ์สุดท้ายแล้วก็ยังหนีจากคติของวัฒนธรรมชั้นล่างของชาวบ้านไม่พ้น โดยตัวละครในเรื่องรามเกียรติ์ที่ถือเป็นพระเอกในแบบวัฒนธรรมชาวบ้านอย่างแท้จริงก็คือ หนุมาน ที่มีทั้งความกำยำล่ำบึ๊ก คารมคมคาย เจ้าชู้ประตูดิน และฉลาดแกมโกงทุกรูปแบบ

สรุปคือในวรรณคดีไทยที่ชมผู้ชายว่า "รูปงาม" นั้น หากเป็นในวรรณคดีที่มีพื้นฐานจากชนชั้นสูงย่อมหมายถึงความแบบบางในแบบผู้ดีที่ไม่ต้องทำงานหนัก แต่หากเป็นวรรณคดีที่มีฐานจากชาวบ้านย่อมไม่ได้มีความคิดเรื่องรูปร่างของผู้ชายแบบนั้น

ส่วนเรื่องหน้าตานั้นย่อมไม่ได้ชมว่างามเหมือนผู้หญิง เพียงแต่สมัยก่อนคำว่า "งาม" สามารถใช้ได้ทั้งกับผู้ชายและผู้หญิงครับ

จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ

เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 13:35:20