บอกตรงๆว่าสับสนในชีวิต อยากเป็นอาจารย์มหา'ลัยเเต่ก็อยากรวย เครียด
|
 |
บอกตรงๆว่าสับสนในชีวิต อยากเป็นอาจารย์มหา'ลัยเเต่ก็อยากรวย
เราเพิ่งจบมาได้ปีเดียวค่ะ ตอนนี้เราสอนพิเศษอย่างเดียวได้เดือนละ ประมาณ34,000 เก็บเงินไว้เป็นทุนเรียนต่อก่อน กะว่าปีหน้าจะต่อป.โทค่ะถ้าความตั้งใจยังไม่หมด
คือตอนเเรกเราตั้งใจอยากเป็นอาจารย์ตั้งเเต่เด็กๆ เป็นคนเรียนเก่งในระดับนึง อยู่ห้องคิงรร.ม.ปลายที่มีเเต่เด็กเก่งๆ จบมหา'ลัยข้างๆ เกียรตินิยม
เราอ่ะอยากเป็นอาจารย์เพราะชอบเลยค่ะ ชอบสอน ชอบดูเเลคน อยากทำพวกเปเปอร์ งานวิจัย
เเต่เเบบพอคิดไปคิดมา เท่าที่หาข้อมูล เงินเดือนน้อยเหลือเกิน
คือก่อนอื่นเราต้องสละเวลาไปเรียนป.โท ออกเงินเองอีก(เพราะปกติ เท่าที่ถามอาจารย์ที่รู้จักมา3 คนมหา'ลัยจะออกให้เเต่ป.เอก เเล้วตอนนี้ส่วนมากต้องเรียนจบป.เอกเองด้วยซ้ำ เเล้วอาจารย์เราหลายท่านบ้านก้มีฐานะอยู่เเล้ว เรียนต่อป.โท-ป.เอกเองเป็นสิบล้าน)เเล้วถ้าจะต่อป.เอกปงโทก้ควรเรียนเเบบทำวิทยานิพนธ์ซึ่งอาจารยืเราก้เเนะนำให้ออกจากงานมาเลยถ้าทำวิทยานิพนธ์เนี่ย
เราไปค้นดูสถาบันเเห่งหนึ่งในมหา'ลัยเรา ป.โทได้เงินเดือน15,000 ป.เอก18,000 มหา'ลัยอื่นวุฒิป.เอกอย่างดีก็20,000ต้นๆ
เราก็เเบบ เริ่มนึกละจะเลี้ยงเเม่กับน้องไหวมั๊ย เเล้วกว่าจะมีเงินเดือน ต้องอีก5-6ปี
บ้านเราก็ไม่ได้จนอะไรมากเเต่เรียนได้ว่าไม่มั่นคงเลย เมื่อ่กอนบ้านเราฐานะค่อนข้างดี จอนเด็กๆจำได้มีพี่เลี้ยง บ้านติดเเอร์ทั้งหลัง เรากะน้องได้เรียนรร.ๆดี ไปเที่ยวตปท. ตจว.กัน เเเต่เพราะพ่อเราพิการตั้งเเต่เราอยู่ม.1 บ้านจนลงมากๆ พ่อเเม่ก็ปาข้าวของทะเลาะกันเรื่องเงินหลายครั้ง ชีวิตตอนเด็กตอนนั้นไม่เคยมีความสุข เเล้วก็อยู่เเบบลุ่มๆดอนๆมาตลอด
เเม่เราก็ไม่ได้ทำงานประจำ
คือเเม่เราจบป.ตรีเเต่ไม่ชอบงานออฟฟิศ มีคนชวนไปทำเเม่เราก็ไม่ทำ ไม่ชอบจริงๆคือเเม่เราออกติสต์ๆ ก็งานฟรีเเลนวืเเนวๆอาร์ตๆมาตลอด เเล้วมันไม่พอหรอก บางทีเราสอบเสร็จจะไปดรีมเวิลด์กับเพื่อนยังไม่มีเงินไป จะกินข้าวนอกบ้านยังเเทบไม่เคย
พ่อกะเเม่ทะเลาะกันเราต้องปั่นจักรยานไปเเถวบ้าน
เเล้วเรากลายเป็นเด็กเงียบ ไม่มีความมั่นใจ กลัวความไม่มั่นคงมากๆ ตอนนั้นเรากินจนอ้วนหนัก 80 เเล้วเครียดสิวเลยตามมา เราเลยทั้งอ้วนสิว เพื่อนก็ล้อ ผู้ชายก็ล้อ เเล้วเราเงียบด้วย คนยิ่งเหมือนไม่ชอบเรา
จนเรามาผอมตอนอยู่ม.ปลาย สิวหาย ชีวิตถึงเเบบ เออ ดีขึ้น มีเพื่อนเยอะ
จนพ่อเราเสียตอนเราอยู่ปี1 ชีวิตก็ดีขึ้นมาหน่อยเพราะญาติมาช่วยเหลือ
คือบอกไว้ก่อนว่าลำยาก จนของเรานี่คือไม่ได้ข้นเเค้นขนาดนั้น มีบ้านเดี่ยวอยู่ มีรถอายุ 20กว่าปีขับ เเต่เเบบมันไม่มั่นคง
จนเรานึกหลายทีทำไมพ่อเเม่ไม่ทำงานองค์กรมั่นคงเหมือนคนอื่นๆ(คือเราไม่ได้นึกว่านิสัยพ่อเเม่เราคืออาร์ต ศิลปินไง) เราเลยคิดเลยว่าเราจะทำงานบริาัทมั่นคง ถ้าเรามีครอบครัวมีลุก
จะได้มีเงินเลี้ยงลุกได้ ชีวิตมั่นคง เเล้วเราต้องเรียนเก่งๆ จะได้ๆงานดีๆ
ทีนี้พอผ่านไปมันไม่ใช่เเบบนั้นสิ พอโตขึ้นเราเริ่มรู้เลยว่าเราก็เหมือนพ่อเเม่น่ะเเหละ ไม่อยากทำงานเเบบพวกบริษัท คือเราไม่สนใจเรื่องเเบบนี้ ไม่ชอบลักาณะการทำงานเเบบนี้(จริงๆมีเหตุผลที่มากกว่านี้ เเต่เดี๋ยวคนอ่านจะคิดว่าเราขวางโลก)
เเต่เราไม่รู้ว่าถ้าเป้นอาจารย์ เเม่กะน้องเราจะลำบากมั๊ย ต้องรอเราเรียนกี่ปี ต่อให้เรียนจบป.เอกมาก็ไม่รุ้ว่า จะได้เป็นอาจารย์ที่ไหนยังไม่รู้เลย ต่อให้จบป.เอกมาก็อาจต้องรอไปก่อนไม่มีงานทำ
| จากคุณ |
:
v
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 เม.ย. 55 13:18:55
A:110.169.176.147 X: TicketID:349385
|
|
|
|
