ความคิดเห็นที่ 1 แค่มีใจก็เกินพอ สู้ๆค่ะ ให้กิ๊ฟไม่ได้ ให้นี่แทน จากคุณ : นางสาวคานทอง เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:00:04

ความคิดเห็นที่ 2 ในเมื่อระบบการเรียนการสอนบ้านเราเน้นการประเมินผลและคัดเลือกแบบการสอบ(ปรนัย) การติวเพื่อรับใช้ระบบการสอบแบบนี้ก็ต้องมีต่อไปเรื่อยๆ ตราบนานเท่านาน จะว่าเป็นการทำบุญให้ความรู้ก็ถูกอยู่ แต่จะมองอีกแง่ในการส่งเสริมให้เกิดระบบสร้างทุกข์เข็ญให้เด็กไทยก็ไม่ผิดซะทีเดียว แล้วแต่ว่าจะมองยังไง ส่วนเรื่องการสอนเป็นไปได้ยากมากในการหาจุดที่พอดี สำหรับการสอนติวในห้องใหญ่ที่มีทั้งเด็กอ่อนเด็กปานกลางและเด็กเก่งคละกันไป ถ้าจะสอนแบบชายด์เซ็นเตอร์ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ต้องสอนแบบครูแอกทีฟ นักเรียนพาสซีฟกันต่อไปนั่นแหละ ใครดีใครได้ใครขยันปรับตัวกับการทำข้อสอบมากเท่าไรก็ได้คะแนนเท่านั้น ติวเตอร์ก็ทำหน้าที่สอนไปโดยใช้ความสามารถ+เทคนิคการทำข้อสอบสารพัดสารเพที่ครูในโรงเรียนทั่วไปสอนไม่ได้ สรุปคือ จงทำหน้าที่ของท่านต่อไปโรบินเพื่อปากท้อง ชื่อเสียง และหล่อเลี้ยงรักษาคงไว้ซึ่งการสอบในระบบแบบไทยๆ ขอให้พลังอยู่กับท่าน ติวเตอร์ทั้งหลายจงเจริญ 55+ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 21:34:59 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 21:32:19 จากคุณ : โจโฉ (joechou) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:30:47

ความคิดเห็นที่ 3 ลองให้จับกลุ่ม รวมเด็กเก่งกับเด็กอ่อน แล้วก็ประมาณว่าเพื่อนช่วยเพื่อนดีมั้ยคะ ไม่รู้ว่าวิธีนี้จะเวิร์คมั้ยอ่ะ แต่เราเคยได้ทำแบบนี้ ตอนเรียนเลข ตอนม.ต้นอ่ะค่ะ อาจารย์ให้ทำ ก็ดีนะคะ ถ้าเด็กเด่งเค้าไม่หวงความรู้ด้วยน่ะ แถมยังจะได้เป็นการรู้จักเืพ่อนใหม่ๆไปด้วย คุณครูจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากด้วยค่ะ จากคุณ : Ray56 เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:51:45

ความคิดเห็นที่ 4 เรากลับคิดว่าเด็กที่เคยเรียนกับติวเตอร์ดังๆจอมบรรยาย จนเด็กฟังกับจดยิกๆๆ (passive learning) มาแล้วหลายๆปีแล้วเด็กท่อง grammar กับศัพท่์เหมือนนกแก้วนกขุนทองแต่ฟังไม่รู้เรื่องและเป็นใบ้พูดไม่ได้ นี่แหละ กลายเป็นสอนยาก แต่เด็กที่ไม่กระดิกหูเลยนี้กลับสอนง่ายกว่าอะนะ เราจะเอาเสียงฝรั่งให้ฟังแล้วให้เด็กฝึกพูด (โดยไม่เห็นตัวหนังสือ) เลียนแบบตามอย่าง (เสียงเราเองถึงเราพูดชัดหรือถึงคนสอนเป็นฝรั่งก็ไม่ควรใช้เสียงตัวเอง เพราะไม่ต้องการให้เด็กชินแต่สำเนียงครู) จากนั้นให้เด็กเอาสิ่งที่ฟังมาแล้วพูดเลียนแบบได้ ไปพูดใหม่ โดยพลิกประโยคกลับไปกลับมา (เปลี่ยน subject, verb, object และ modifier) นี่เป็นการสอน grammar ด้วยวิธีธรรมชาติ ที่เรียกว่า improvisation ถ้าเด็กฟังรู้เรื่องกับพูดได้คล่องแล้ว ทุกอย่างง่ายหมด พอเด็กพัฒนาได้ถึงระดับโต้ตอบได้แบบ interactively และแสดงความคิดเห็นของตนเองได้  (active learning) เราจะสอนโดยการพูดภาษาอังกฤษหมด ไม่พูดไทยเลย จริงๆแล้วสอนตั้งแต่เด็กไม่กระดิกหูเลย ครูไม่ต้องพูดไทยเลยก็สอนได้ ถ้ารู้วิธี แต่ถ้าเจอเด็กเก่งกับไม่เก่งรวมใน class เดียวกันหละต้องออกแรงเยอะหน่อย วิธีการแยบยลมีหลายอย่าง เขียนในกระทู้ไม่ไหวหรอก ม้นซับซ้อนเกินไป แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 22:58:22 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 22:44:49

ความคิดเห็นที่ 5 วิธีที่คห.3 ว่ามาจะได้ผลดีในการสอนเป็นลักษณะโครงงาน แบบว่าเรียนกันไปทีละเรื่องทีละเนื้อหาแบบเน้นการสอนเพื่อการสื่อสารฟังพูดเขียนโดยการมีส่วนร่วมมากกว่า วิธีนี้หลักสูตร eil ของจุฬาก็ทำวิจัยใช้สอนกับเด็กโรงเรียนมหิดลวิทยาฯ ได้ผลดีมากๆ ซึ่งครูกับนักเรียนจะต้องแอ๊คทีฟพอกันถึงจะประสบความสำเร็จได้ แต่สำหรับการสอนติวที่เน้นการเจาะตัวข้อสอบที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อการจดจำคำศัพท์ ตัดตัวเลือกทางไวยากรณ์และการอ่าน จึงเป็นไปได้ยากมากที่จะสอนด้วยวิธีเข้ากลุ่ม เพราะธรรมชาติของการป้อนข้อมูลในการติวคือ การสอนเพื่อให้รู้ถึงเทคนิคการทำข้อสอบ การทำความเข้าใจส่วนบุคคลในปริมาณมากๆ เพื่อฝึกฝนให้ชินกับตัวข้อสอบจึงมีความสำคัญที่สุด หากแบ่งกลุ่มเรียนแบบค่อยเป็นค่อยไป รับรองว่าไม่ทันใจคนเรียนที่ต้องการทำข้อสอบให้ถูกมากกว่าสนใจพัฒนาทักษะการใช้ภาษาแน่ๆ อีกทั้งยังต้องคำนึงถึงเวลาอันจำกัดอีกด้วย เพราะสอนไม่กี่สิบชั่วโมงก็ต้องปิดคอร์สเพื่อให้นักเรียนเข้าสู่ระบบการสอบแล้ว สรุปคือสอนให้พูดได้ใช้ภาษาได้น่าจะต้องสอนแบบแรก สอนให้ทำข้อสอบต้องเคี่ยวสอนในแบบหลัง จริงๆ แล้วถ้าสอนแบบแรกใช้เวลานานๆ เข้า(เป็นปีๆขึ้นไปอย่างเป็นระบบ) นักเรียนพื้นจะแน่น และสามารถพัฒนาทักษะในการเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง ฝึกฝนการทำข้อสอบเองได้ไม่ยาก แต่เนื่องจากการสอนที่ไม่มีประสิทธิภาพของโรงเรียนส่วนใหญ่ที่สอนไม่ได้ในแบบแรก จึงมีการสอนแบบติวในชั้นเรียนใหญ่ๆ เพื่อตอบสนองความด่วน(แดกด่วน)ขึ้นมายังไงละ เด็กที่พอมีพื้นภาษาอยู่บ้าง(รู้ศัพท์และไวยากรณ์พื้นฐานดี)และไหวพริบดี(เด็กส่วนน้อย)จะเก็ตได้ไวมากๆ ตรงข้ามกับเด็กอ่อน(เด็กส่วนใหญ่)ที่สอนให้ตายยังไงก็ยังดูเหมือนไม่เข้าหัวอยู่ดี แต่สุดท้ายไม่ว่าเด็กเก่งเด้กอ่อนก็ต้องเรียนเพราะเป็นกระแสที่ต้องเรียนอยู่แล้ว คนอื่นเรียนตัวเองไม่เรียนก็ไม่ได้ เพราะอย่างนี้ถึงได้บอกว่าติวเตอร์จะว่าบุญก็ได้บุญ จะว่าเป็นตัวการสนับสนุนระบบทุกข์เข็ญก็ไม่ผิดซะทีเดียว แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 22:55:36 จากคุณ : โจโฉ (joechou) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 22:50:47

ความคิดเห็นที่ 6 สรุปอีกรอบคือ การจะหวังให้เด็กไทยเรียนภาษาอังกฤษได้สำเร็จตามหลักสูตรบูรณาการที่กระทรวงศึกษาธิการประดิษฐ์คำสวยหรู เพ้อฝันไปวันๆ นั้น อันดับแรกคือต้อง กำจัดครูโง่ๆ ไม่เอาถ่านที่เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงให้ออกไปจากระบบการศึกษาให้ได้มากที่สุด จะด้วยวิธีไหนก็สุดแล้วแต่ แล้วดึงให้คนที่เก่งจริงๆ เข้ามาสอนให้มากที่สุด จากนั้นก็จงปรับระบบการประเมินผลใหม่ให้สอดคล้องกับหลักสูตรที่ได้โม้ไว้ว่าเพื่อฝึกฝนทักษะพูดฟังอ่านเขียนได้ดีอะไรนั้นด้วย เพราะเท่าที่เป็นอยู่ การประเมินผลตอนนี้มันไม่ได้สนับสนุนให้นักเรียนพูดหรือใช้ภาษาเอาซะเลย (ผลที่ได้ตรงข้ามกันสิ้นเชิง) ถ้าทำตามนี้ได้ รับรองว่านักเรียนไทยจะมีความสุขกับการเรียน และพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ได้แน่ยิ่งกว่าแน่ จะเสียก็ตรงผลประโยชน์ของบรรดาติวเตอร์ทั้งหลายที่คงต้องปรับขบวนการสอนครั้งใหญ่เป็นแน่ หรือไม่ก็อาจสูญพันธุ์ไปเลยก็เป็นได้ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 23:12:08 จากคุณ : โจโฉ (joechou) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 23:08:01

ความคิดเห็นที่ 7 ก็ต้องเป็นเพื่อนกับเด็กก่อนอะ แล้วเด็กจะฟังเราเอง จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 00:15:13

ความคิดเห็นที่ 8 จริงๆแล้วเมื่อเริ่มสอนภาษาอังกฤษครั้งแรก เราได้รับการอบรมโดยฝรั่งชาวอังกฤษคนหนึ่งที่เรียนมาและเชียวชาญด้าน teaching English to speakers of other languages เรื่องมันตลกมากๆว่าเราได้งานทำได้ไง  ตอนนั้นเราทำงานขาย time sharing อยู่ที่โรงแรมแม่น้ำ อยู่ดีๆเราเดินเข้าไปขายให้ฝรั่งในโรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งใน กทม ฝรั่งไม่ซื้อ แต่ชวนคุยเรื่องอื่น แล้วให้นามบัตรเราเพื่อชวนเราไปทำงานที่โรงเรียนเขา ซึ่งเขาดำรงตำแหน่งเป็น Academic Manager อยู่ เราขายๆ time sharing ไป แล้วไม่ได้เงินก็เลยไปสมัครทำงานกับฝรั่งคนนั้น เขาก็เลยสอนเราเรื่องการสอนภาษาอังกฤษ มันก็เลยกระตุ้นให้เราสนใจแล้วไปหา textbooks ด้านการสอนภาษาอังกฤษจากต่างประเทศมาศึกษาต่ออีกมากมาย หลังจากนั้นเราสำรวจตลาดการสอนในเมืองไทยดู แล้วพบว่าการติวข้อสอบภาษาอังกฤษเข้ามหาลัยทำเงินได้มากที่สุด เราก็เลยไปนอนคิดวิธีติวข้อสอบภาษาอังกฤษเข้ามหาลัยอยู่หลายเดือน ซึ่งสิ่งที่น่าสนใจก็คือ ข้อสอบมันเพิ่งเปลี่ยนจาก multiple choice แบบ ตอบคำถามเรื่อง grammar ที่ติวแค่ไม่กี่อาทิตย์ก็สอบได้คะแนนเต็ม เพราะมันมี patterns ของมันว่าข้อสอบมันจะมาไม้ไหน แต่อยู่ดีๆข้อสอบกลายเป็น reading comprehension ซะงั้น (นี่พูดถึงก่อนสมัย o-net กับ a-net กับพวก admission นะ) ตอนนั้นติวเตอร์ทั่วประเทศไทยกำลังหลงทางกันว่าจะติวศัพท์ตัวไหน ถึงจะออกสอบกัน แต่เราคิดแนวได้แล้ว พอติวๆไป เริ่มจากมีนักเรียนแค่ 2-3 คน แล้วขยายใหญ่ออกไปเร็วมากๆเพราะนักเรียนไปบอกกันปากต่อปาก เลยแห่กันมาบานเลย จริงๆถ้ารีบตักตวงตอนนั้นเราน่าจะดังระเบิดและรวยได้ แต่ไม่รู้คิดยังไงบ้าอยากเป็นนักแปล ก็เลยไปทำงานแปลซะงั้น ^ พอคุยกับแฟนเราเรื่องปีไหน พ.ศ. ไหนที่ที่เราติวข้อสอบภาษาอังกฤษเข้ามหาลัย แฟนเราหัวเราะขำ เพราะเธอก็กำลังจะเอ็นเข้ามหาลัยตอนเราเริ่มสอนซึ่งแสดงว่าแฟนเราอายุสูสีกับนักเรียนเรา เราก็เลยสัพยอกเธอว่า "ถ้าเธอมาติวภาษาอังกฤษกับเราเธอคงเก่งกว่านี้ตอนเธอจบอักษรศาสตร์จุฬาเอกอังกฤษ แต่เราคงไม่ได้เป็นแฟนกัน เพราะมันผิดจรรยาบรรณ...อิๆๆๆ"   นี่เล่าๆ แล้วเฉออกนอกเรื่อง แต่แท้จริงแล้วจะเล่าให้ฟังว่าทำไมความคิดเราเรื่องการเรียนการสอนภาษาอังกฤษมันถึงเปลี่ยนไปหมดเลย กลายเป็นจากที่เราติวโดยบรรยายเก่งๆ กลายเป็นเราต่อต้านการบรรยายและการอธิบายยาวๆ แต่กลายเป็นเราต้องการให้นักเรียนออกแรงพูดออกแรงเขียนภาษาอังกฤษมากกว่าเดิม ตอนทำงานแปลกับบริษัทแปล เรามี editor ที่เก่งมากๆ ซึ่งเป็นพม่ารุ่นพ่อเรา แต่เป็นรุ่นเดอะสุดๆที่เขียนภาษาอังกฤษเก่งระดับเทพๆๆๆ สุดๆ (พม่ารุ่นหลังๆไม่ค่อยเก่งอังกฤษแล้ว) จริงๆ พม่าคนนี้เคยเป็น subeditor หนังสือพิมพ์ฝรั่งมาหลายปี พี่แกเขียนภาษาอังกฤษทาบรัศมีฝรั่งเจ้าของภาษาเก่งๆได้สบายๆเลย พอเราแปลไทยเป็นอังกฤษไปพม่าคนนี้ก็จะ edit (ตรวจแก้) ภาษาอังกฤษเรา (เขาอ่านภาษาไทยรู้เรื่องด้วย) แล้วเราเริ่มเห็นจุดอ่อนของตัวเอง และเริ่มตระหนักว่าถึงจะเราเรียนศัพท์มาตั้งมากมายอย่างแม่นยำแต่เราก็ยังมีจุดอ่อนในการเขียนภาษาอังกฤษอย่างเห็นได้ชัด ทั้งๆที่เราไม่มีปัญหาในเรื่อง grammar เลย เนื่องจากเราไปอยู่ในสภาพแวดล้อมของการพูดอังกฤษตั้งแต่อายุยังไม่มากนัก แต่ทำไมจะเขียนอังกฤษให้ดี มันก็ยังมีข้อพกพร่องตั้งมากมาย แล้วคนไทยที่แม่นแต่ grammar มากๆ แต่ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องกับพูดอังกฤษไม่ได้เลย จะเรียนเขียน มันคงยากมากๆเลยทีเดียวหละ...เราก็เลยตั้งข้อสงสัยว่า "แล้วการเรียนการสอนภาษาอังกฤษที่ดีน่ะ มันควรเป็นยังไงกันล่ะ" คือทั้งๆที่เราไม่ได้ทำงานสอนภาษาอังกฤษแล้วแต่เราก็ยังสนใจในเรื่องศาสตร์การสอนภาษาอังกฤษ ตื่นขึ้นมากลางดึก สระผม ไม่ชอบใช้ hair dryer เลยนั่งเขียนกระทู้รอผมแห้ง แต่ตอนนี้ผมแห้งแล้ว เห็นทีกลับไปนอนต่อจะดีกว่า ถ้ามีเวลา จะมาเล่าให้ฟังต่อ เกี่ยวกับสิ่งที่มีอิทธิพลต่อความคิดเราในเรื่องการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ ที่ทำให้เรามองเห็นกลยุทธ์ใหม่ๆซึ่งสมควรปรับเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 55 04:45:45 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 55 04:31:37 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 55 04:27:23 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 04:26:56

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อจาก คคห 8 เราเก็บงานที่ editor ชาวพม่าแก้ภาษาอังกฤษเรา กลับไปศึกษาที่บ้านทุกวัน คือจริงๆแล้วที่ editor แก้น่ะ เขาไม่ได้แก้ grammar เรา แต่เขาแก้ให้ประโยคมันรัดกุมขึ้น สวยงามขึ้น และดูเป็นมืออาชีพมากขึ้น ซึ่งมันทำให้เราได้ประโยชน์ไปเต็มๆราวกับไปเรียนเอกอังกฤษในมหาลัย จนอีก 2-3 ปีต่อมาเราเริ่มรู้วิธีเขียนภาษาอังกฤษพลิกแพลงมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า จนในที่สุดเจ้านายเราให้เราช่วย editor พม่าคนนั้นทำงาน edit (ตรวจแก้) งานแปลไทยเป็นอังกฤษของนักแปลคนอื่นๆได้ทั้งบริษัท แล้วพอเรามาเล่น pantip เรายังงงเลยว่ามีนักศึกษามหาลัยเอา essay มาแปะให้แก้ พออ่านๆดูแล้ว อะโหมันผิด grammar เกือบทุกประโยค แล้วอย่างนี้แก้ไปมันจะได้เรียนรู้อะไรกันล่ะ ยิ่งแก้นักศึกษาก็ยิ่งงง ถ้าอาจารย์ต้องสอนนักศึกษาสัก 30 คนที่อ่อนมากๆแบบนี้ในมหาลัยระดับปลายๆแถว อาจารย์จะสอนยังไงเนี่ย มานั่งแก้ essays คงไม่ใช่วิธีการที่ดีแน่ๆ มันก็เลยกระตุ้นให้เราไปนั่งขบคิดปริศนาคาใจว่า "ถ้าต้องสอน writing แล้วนักเรียนเขียนได้แย่ขนาดนี้ จะสอนยังไง" ^ ซึ่งจริงๆแล้วเราคิดจนได้คำตอบเรียบร้อยแล้ว แต่ขอไม่เขียนอธิบาย เพราะวิธีการมันซับซ้อน ขี้เกียจพิมพ์ยาวๆ อีกทั้งมันทำให้คิดไปอีกด้วยว่าที่นักศึกษาเขียนได้แย่ขนาดนี้ก็คงเป็นเพราะเรียนภาษาอังกฤษแบบฟังคำบรรยายยืดยาว แล้วจดยิกๆ โดยไม่เคยฝึกฟังแล้วเอาไปฝึกพูด แล้วไม่เคยฝึกอ่านแล้วเอาไปฝึกเขียน นั่นก็คือเป็นเพราะเรียนแบบ passive learning มาโดยตลอดนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 55 14:43:31 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 12:23:32

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องตลกเกี่ยวกับครูที่สอนในระบบการศึกษาแบบไทยๆ หลายๆคนพูดว่า "ต้องเรียนศึกษาศาสตร์หรือครุศาสตร์มาถึงเป็นครูได้" หรือ "ต้องสอบผ่าน 9 มาตรฐานวิชาครูมาถึงเป็นครูได้" แต่อนิจจา ไม่มีใครเคยคิดแก้ปัญหาเรื่องที่ "ครูไม่มีความรู้ในวิชาที่ตัวเองสอน" ยกตัวอย่างเช่นครูสอนภาษาอังกฤษฟังอังกฤษก็ยังไม่รู้เรื่อง พูดก็พูดไม่ได้ อ่านภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แล้วจะสอนเขียนนี่ยิ่งหมดหวังเลย แต่ครูก็ดันให้การบ้านยากๆให้นักเรียนมาทำอะนะ ประหลาดดีแท้ๆ ศาสตร์แห่งการสอนภาษาอังกฤษ ไม่ว่าจะเป็น teaching English as a second language หรือ teaching English to speakers of other languages เป็นเอกเทศในตัวของมันเอง ความเชี่ยวชาญในด้านนี้ไม่ได้เกิดจากการเรียนในคณะศึกษาศาสตร์หรือครุศาสตร์ แล้วก็ไม่ได้เกิดจากการสอบ 9 มาตรฐานวิชาครูเพื่อรับใบอนุญาตครู แต่มันเกิดจากการศึกษาค้นคว้า และใช้สมองพลิกแพลงคิดค้นอะไรใหม่ๆด้วย creative imaginations กับ precise logic ต่างหาก ในชีวิตเรา เราเจอฝรั่งที่เก่งด้านการสอนภาษาอังกฤษระดับ born teachers ตั้งมากมายหลายคน ราวกับว่าสวรรค์ประทานพรสวรรค์มาแต่กำเนิด พวกเขาไม่เคยเรียนศึกษาศาสตร์หรือครุศาสตร์และไม่เคยสอบ 9 มาตรฐานวิชาครูเพื่อรับใบอนุญาตครู แถมยังไม่มีปริญญาอีกต่างหาก แล้วพวกเขารู้วิธีสอนภาษาอังกฤษได้ยังไงกัน? ถ้าจะบอกว่าไปหา textbooks ด้าน teaching English as a second language หรือ teaching English to speakers of other languages มาศึกษา (ซึ่งจริงๆแล้วเราก็เคยทำแบบนั้น) มันก็ดูๆจะเว่อร์ไปหน่อย แต่จริงๆแล้วสิ่งที่ practical มากที่สุดที่พวกเขาทำกัน นั่นก็คือ "survey ตลาดสื่อการสอนภาษาอังกฤษ" ^ สมัยก่อน survey ในร้านหนังสือ สมัยนี้ survey ด้วย google เมื่อคุณได้สื่อดีๆมาหลายๆ sets ใหญ่ๆ ซึ่งมีทั้ง audios, videos, textbooks, student's books, activity workbooks), teacher's manuals บล๊าบๆๆๆ...แล้วคุณทำอะไรล่ะ? คำตอบง่ายๆแบบกำปั้นทุบดินก็คือ ศึกษา teacher's manuals ให้ดีๆก่อนเป็นลำดับความสำคัญต้นๆ การเก็บสะสมสื่อการสอนภาษาอังกฤษดีๆ (ควรใช้สื่อจากต่างประเทศให้หมด) เอาไว้หลายๆชุด และการศึกษา teacher's manuals มากขึ้นเรื่อยๆ จะทำให้ได้แนวคิดดีๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเอาแนวคิดเหล่านั้นมาผสานกับ  creative imaginations กับ precise logic ของครู (ซึ่งตัวครูต้องหัดพัฒนาด้วยตนเองโดยการ exercise สมองวันละหลายๆรอบ) ครูจะไปได้ไกลมากๆ เพราะสมองจะคิดพลิกแพลงไปได้เองว่าจะเอาสื่อพวกนั้นไป "เล่นแร่แปรธาตุ (ตัดต่อ)" เพื่อนำไปใช้สอนนักเรียนในระดับที่แตกต่างกันเพื่อวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกันให้มีประสิทธิภาพ ได้อย่างไร เราเชื่อว่าสิ่งที่เราเขียนในกระทู้นี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง (เรื่องการ survey ตลาดสื่อการสอนภาษาอังกฤษ) ใน คคห นี้ น่าจะช่วย จขกท ได้ ในเรื่องการปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ในการสอนภาษาอังกฤษ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 55 13:00:04 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 12:53:45

ความคิดเห็นที่ 11 ดีใจมากๆๆๆ ที่ทุกท่านเเนะนำวิธี วันนี้สุดยอดเลย มีความสุขมากๆๆๆ สุดมันเลย สมกับที่เมื่อคืนนอนดึก คิดค้น ผมเข้าใจเเละเห็นด้วยcomment ของคุณ โจโฉ (joechou) รวมถึงพี่หมอดูด้วยนะครับ ตัวผมเองก้พยายามสอดเเทรกเรื่อง English for communication เข้าไปบ้าง เเต่มากไม่ได้ เพราะเด็กมา---- ติว---- เพื่อสอบเข้า เเต่ผมก้พยามยามเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะถ้าคนติดตามงานผม จะรู้เลยว่า ผมต้องการสร้าง English speaking Thai citizens 9 ปีเเล้ว ผมเองเป็นหนี้ก้เพราะต้องการสอนเเบบ English for communication เเล้วปล่อยให้ติวเตอร์เจ้าอื่นรวยเอา ๆ ผมเองไม่เห็นด้วยกับการเรียนเพื่อสอบหรอก เเต่ผมจะพยายามเท่าที่ผมจะทำได้ครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : tonmelb เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 16:04:25 A:171.97.133.29 X: TicketID:054700

ความคิดเห็นที่ 12 สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 55 12:58:39

ความคิดเห็นที่ 13 แตกกระทู้ไปอันนี้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K12001062/K12001062.html จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 23:55:28