PANTIP.COM : K12032001 ทำไมคนอเมริกันสมัยก่อน ไม่ใช้อินเดียนแดงเป็นทาส [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 14

โอคลาโฮมา (Oklahoma) มาจากภาษาช็อคทอว์ แบ่งออกเป็นคำว่า okla ซึ่งแปลว่าประชาชน และ humma แปลว่าสีแดง[4]

ซึ่งอัลเลน ไวร์ท ผู้นำเผ่าช็อคทอว์ได้ตั้งชื่อนี้ในปี ค.ศ. 1866 ระหว่างการเจรจาสนธิสัญญากับสหพันธรัฐอเมริกา เกี่ยวกับการใช้ประโยชน์ของภูมิภาคอินเดียน

ซึ่งคำว่า Okla humma มีความหมายเดียวกับคำในภาษาอังกฤษคือ "ชาวอินเดียนแดง" ใช้บ่งบอกถึงชาวอเมริกันพื้นเมืองทั้งหมด ซึ่งต่อมาได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1890 สองปีก่อนที่จะมีการเปิดพื้นที่สำหรับเข้ามาอยู่อาศัย

ระหว่างทศวรรษที่ 1830 ชนเผ่าผู้มีวัฒนธรรมทั้งห้า (ประกอบด้วยเผ่าเชอโรคี ชิคาซอว์ ชอคทอว์ ครีค และเซมินโอเล) ได้ย้ายถิ่นฐานจากตะวันออกเฉียงใต้ของสหรัฐสู่ภูมิภาคอินเดียน (อินเดียนเทริทอร์รี) (ในปัจจุบันคือโอคลาโฮมา) ไปตามเส้นทางธารน้ำตา (Trail of Tears) [16]

ระหว่างสงครามกลางเมืองอเมริกา (ค.ศ. 1861 - 1865) เผ่าอินเดียนส่วนใหญ่เข้าข้างกับสหพันธรัฐอเมริกา และ"ยอมรับการเป็นทาส" พวกเขาเห็นด้วยกับความคิดของรัฐที่จะแยกตัวออกจากสหรัฐอเมริกา

แต่บางชนเผ่าก็ไม่ยินดีกับรัฐบาลสหพันธรัฐอเมริกา ที่ไม่ทำในสิ่งที่พวกเขาเคยบอกว่าจะทำ ไม่ทุกชนเผ่าที่เข้าข้างกับสหพันธรัฐ บางเผ่าสร้างและควบคุมป้อมขนาดเล็กเพื่อป้องกันตัวเอง

สาเหตุนี้มาจากที่ภูมิภาคอินเดียนอยู่ภายใต้การควบคุมของสหพันธรัฐ แต่รัฐโอคลาโฮมาไม่ได้เข้าร่วมในรัฐของสหพันธรัฐ

และการโจมตีที่ฮันนีสปริงส์ใกล้กับเมืองฟอร์ทกิบสันในวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1863 ที่กำลังพลของสหรัฐอเมริกาประสบชัยชนะ และกลายเป็นจุดจบของการปกครองภูมิภาคอินเดียนของสหพันธรัฐอเมริกา

http://th.wikipedia.org/wiki/รัฐโอคลาโฮมา

กลุ่มชนทั้งห้าเผ่านี้ถูกโยกย้ายจากที่ตั้งถิ่นฐานทางตะวันออกของแม่น้ำมิสซิสซิปปีระหว่างช่วงการอพยพเป็นเวลาหลายสิบปี ที่ได้รับการอนุมัติตามรัฐบัญญัติ ว่าด้วยการโยกย้ายถิ่นฐานของชาวอเมริกันอินเดียน ไปยังเขตสงวนอินเดียนที่ปัจจุบันคือทางตะวันออกของรัฐโอคลาโฮมา

การโยกย้ายที่มีชื่อเสียงที่สุด คือการโยกย้ายบนเส้นทางธารน้ำตาของเชอโรคี (Cherokee removal) ในปี ค.ศ. 1838

เมื่อประธานาธิบดีมาร์ติน แวน บิวเรนบังคับใช้ข้อตกลงในสนธิสัญญานิวอีโคตา อันเป็นสนธิสัญญาที่สร้างความขัดแย้งอย่างรุนแรงกับชาติเชอโรคี ในการแลกเปลี่ยนดินแดนของเชอโรคีกับดินแดนทางตะวันตก

กลุ่มชนทั้งห้าเผ่าแตกแยกกัน เรื่องการเข้ากับฝ่ายใดในสงครามกลางเมืองอเมริกา
ชิคาซอว์และชอคทอว์ส่วนใหญ่ เข้าต่อสู้ร่วมกับฝ่ายสหพันธรัฐอเมริกา (Confederate States of America) หรือฝ่ายใต้
เชอโรคี ขณะที่มัสคีกี (ครีค) และ เซมินโอเล โดยเฉพาะเชอโรคีแยกระหว่างฝ่ายยูเนียน (Union) หรือฝ่ายเหนือ

เชอโรคีต่อสู้กันในหมู่ตนเองระหว่างผู้สนับสนุนของแต่ละฝ่าย

แม้ว่าการเป็น"เจ้าของทาส"ในหมู่ชนอินเดียนจะมีเป็นจำนวนน้อย และแต่ละเผ่าก็จะมีทาสที่เป็น"ชนผิวดำ"

นอกจากนั้นก็มีชาวผิวดำอิสระที่อาศัยอยู่กับหรืออยู่ใกล้โดยเฉพาะในหมู่ชาวเซมินโอเล
ชาวผิวดำเหล่านี้ กลายมารู้จักกันว่าชาวอเมริกันอินเดียนผิวดำ (Black Indians in the United States)

หลังจากสงครามกลางเมืองอเมริกาเสร็จสิ้นลง ตามข้อตกลงที่ทำกับรัฐบาลสหรัฐทาสผิวดำ ก็ได้รับการปลดปล่อยโดยได้รับการรับรองว่า จะได้เป็นพลเมืองของกลุ่มชนอินเดียนที่ตนอาศัยอยู่ด้วย

กลุ่มคนผิวดำที่ว่านี้มาเรียกกันว่าชนเผ่า “Freedmen” หรือ “ฟรีดแมน” เช่นชน“ฟรีดแมน” ที่เป็นเชอโรคีก็จะเรียกว่า เชอโรคีฟรีดแมน (Cherokee Freedmen)

ปัญหาเรื่องการเป็นพลเมือง และการได้รับผลประโยชน์ในฐานะที่เป็นชาวอเมริกันอินเดียนก็ยังคงเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกันอยู่ แม้ในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 21 ที่ทำให้สมาคมฟรีดแมนถึงกับต้องทำการฟ้องร้องชนเผ่าอเมริกันอินเดียนบางเผ่า

http://th.m.wikipedia.org/wiki/ชนเผ่าผู้มีวัฒนธรรมทั้งห้า#_

พวกคนขาวบังคับให้ชาวอินเดียนแดงออกจากที่อยู่ตนเองที่เขาอยู่มานานนับ ศตวรรษ เช่น

ชาวนาวาโฮ (Navajo) เดินทางเท้าจากที่ทำกินของตนเองมากกว่า 300 ไมล์ มาอยู่เขตแดนที่แห้งแล้ง

ดังนั้นในรัฐอริโซน่าที่ผู้เขียนมาทำวิจัยอยู่ขณะนี้เป็นเขตทะเลทรายจึงเป็น เขตที่ให้อินเดียนแดงอยู่ถึง 20 เผ่า แต่ละเผ่าก็ถือว่ามีเอกราชของตนเอง เช่น

เขตชาตินาวาโฮ (Navajo Nation) ที่มีรัฐบาลของตนเอง แต่ก็มีสิทธิเป็นอเมริกันด้วย เรียกว่าเป็นชาติที่แปลกทีเดียวที่ต้องถือกฎหมาย 2 ชาติคู่กันบนแผ่นดินเดียว

เลยถามว่าแล้วต้องเสียภาษีอย่างไร เขาก็บอกว่าต้องเสียทั้งของรัฐ (คนขาว) กับของชาติเขาเรียกว่าเสียสองต่อ

แต่ที่ออกจะแปลกกว่าที่ไหนๆ คือไม่มีคนไร้ที่อยู่ เพราะความเชื่อของคนอินเดียนแดงคือแผ่นดินเป็นสมบัติของธรรมชาติ ที่เราเพียงแต่อาศัยทำกิน ดังนั้นแต่ละคนก็จะไม่มีสิทธิครอบครองที่ดินเป็นของตนเอง และที่ไม่มีคนเร่ ร่อนนอนกลางถนนเหมือนพวกผิวขาว

และคนแถวบ้านเราเพราะหากใครไม่มีที่อยู่เขาก็ หาที่ว่าง ๆ และช่วยกันปลูกบ้านง่าย ๆ ให้อยู่ อธิบดีกรมที่ดินจะมาดูงานที่อริโซน่าก็ไม่ผิดกติกาแต่ประการใด

ดูสภาพทั่ว ๆ ไปในด้านความเป็นอยู่ก็ดูไม่สะดวกสบายเท่าฝรั่งผิวขาวซึ่งส่วนหนึ่งมากจากการรักษาวิถีชีวิตแบบอินเดียนแดง และมักมีลูกกันมาก ๆ

http://www.thaigifted.org/article/article.php?id=105&m_id=19&s_id=67

ฝีดาษมีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า variola major คำว่า variola มาจากคำในภาษาละตินว่า varus ซึ่งแปลว่า ตุ่มตามตัว เนื่องจากเมื่อ 200 ปีก่อน เวลาใครเป็นโรคชนิดนี้ 20-40% ของผู้ป่วยจะเสียชีวิต ส่วนคนที่หายป่วยจะมีแผลเป็นตามตัวและใบหน้า

ประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา ได้บันทึกว่า George Washington ประธานาธิบดีคนแรกของสหรัฐฯ ในวัยหนุ่มเคยเป็นโรคฝีดาษ เขาจึงต้องต่อสู้กับโรคร้ายและทหารอังกฤษไปพร้อมกัน

และเมื่อรู้ตัวว่าเป็นโรคเขาก็สั่งให้ทหารทุกคนในกองทัพเข้ารับการปลูกฝีทันที ซึ่งมีผลทำให้กองทัพของเขารบชนะข้าศึกในที่สุด ส่วน Thomas Jefferson ได้บันทึกว่า ทาสของเขาที่หลบหนีไปเข้ากับกองทัพอังกฤษ หลายคนเป็นโรคฝีดาษ

และในปี พ.ศ. 2306 กองทัพอังกฤษได้ให้ผ้าห่มของคนที่เป็นฝีดาษแก่ชาวอินเดียนแดงที่ Fort Pitt เป็นครั้งแรกที่มีการใช้ฝีดาษเป็นอาวุธสงคราม

http://th.wikipedia.org/wiki/ฝีดาษ

เมื่อชาวยุโรปบุกรุกเอาทวีปอเมริกาทั้งเหนือและใต้เป็นประเทศทาส Colonies แล้ว ประเทศนายทาส ก็ได้แต่คิดกอบโกยเอาทรัพายากรจากทวีปนี้ให้มากที่สุด

การขุดหาทองคำ หาแร่เงินที่พบหลายแห่ง ไม้ป่าที่แข็งแรง หนังสัตว์ที่มากมาย ซึ่งต้องใช้แรงงานมนุษย์ ก็ต้องจับชาวอินเดียนแดงเดิมนั้น และบังคับให้ เป็นแรงงานแบบทาส เป็นแรงงานขนส่ง ขุดหาแร่ธาตุ การตัดต้นไม้ ต่อเรือ แล้วต่อมาเมื่อต้องการพืชผล ก็มีการปลูกไร่สวน เช่นต้นมัน ต้นอ้อย และต้นฝ้าย และต้นยาสูบ

การบังคับคนอินเดียนแดงนั้นทารุณมาก มีระบบการลงโทษด้วยการทรมานอย่างรุนแรง ถ้าหลบหรือหนีก็ถูกฆ่าตายท่าเดียว เมื่อชาวยุโรปบุกรุกเข้ามาที่ทวีปอเมริกานี้ก็นำเอาโรคต่าง ๆ เข้ามาด้วย

ที่ร้ายที่สุดก็พวกฝีดาษ โรคอีดำอีแดง Measles แม้กระทั่งอีสุกอีไส Chicken Pox ซึ่งได้คร่าชีวิตชาวอินเดียแดงไปมากมายในระยะแรก ๆ และที่ทำลายเผ่าพันธุ์ของชาวอินเดียนแดงอย่างช้า ๆ ก็คือโรคมาเลเลีย Malaria

ด้วยทวีปอเมริกาเดิมไม่มีเชื้อโรคมาลาเรีย มันมากับคนที่เป็นโรคนี้แล้วไปตายที่อเมริกาทีหลัง หรือชาวยุโรปที่เป็นโรคนี้แล้ว หายจากอาการ แต่ในเลือดก็ยังมีเชื้อนี้อยู่ ก็นำเชื้อนี้ไปให้ยุงในถิ่นนั้นเป็นการ "เพาะเชื้อ"ต่อไป จนลามไปทั่วทวีปอเมริกาทางเหนือและใต้ เมื่อคนงานอินเดียนแดงที่ต้องทำงานในไร่ โดนยุงที่มีเชื้อพวกนี้กัด ก็ตายจากมาลาเรีย จนบางเผ่าหายสาปสูญไปเพราะโรคนี้

เมื่ออินเดียนแดงตายจนเหลือน้อยลง หรือป่วยจนเลือดหมด Anemia จนไม่อาจทำงานได้อีกต่อไป ก็มีชาวปอร์ตุเกส หัวใส แต่ใจชั่วพวกที่เคยจับชาวอัฟฟริกาไปเป็นทาสที่ยุโรปมาก่อน

ก็เริ่มทำการจับชาวอัฟริกา มาขายเป็นทาส โดยให้ชาวอาหรับอิสลามเป็นคนไปล่าจับมาแถวหมู่บ้านลึก ๆ ปรากฏว่าชาวอัฟริกาที่มาเป็นทาสแรงงานที่ทวีปอเมริกานี้ ทนต่อโรคที่มาจากยุโรป และที่สำคัญคือโรคมาเลเรีย ต้องเรียกว่า "โรคของโลกเก่า"

โชคดี(หรือโชคร้ายเสียมากกว่า) ที่ชาวอัฟริกาไม่เป็นโรคมาเลเลียได้ง่าย (คือตายยาก) และโรคอื่น ๆ ที่มาจากโลกเก่าก็ไม่ทำให้ตายง่ายเหมือนชาวอินเดียนแดง ที่ทำให้ชาวอัฟริกาทนต่อมาเลเรีย ที่เป็นเช่นนี้เพราะพวกเขามีเลือดพิเศษ มันเป็นโรคขาดเลือด Anemia ชนิดหนึ่ง เรียกว่า Sickle Anemia

http://www.cualumni.us/article05.htm

จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย

เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 10:53:13