PANTIP.COM : K12148544 เรียนไปทำไม!!!!! [การศึกษา]

ความคิดเห็นที่ 10

ในการรับสมัครงานคนในประเทศแถบตะวันตกมีทัศนคติไม่เหมือนคนไทย

ยกตัวอย่างเช่นเวลารับสมัคร programmer ในประเทศอังกฤษหรืออเมริกา เขาก็รับโดยที่ selection panel(คณะกรรมการคัดเลือกผู้สมัครงาน) จะให้ผู้สมัครงานมานั่งเขียน programs ให้ดูจริงๆเลย ถ้าใครเขียนเก่งก็ได้งานทำ และบ่อยครั้งที่คนไม่จบปริญญากลายเป็นเขียน computer programs เก่ง แล้วได้งานทำก็มี แต่ในเมืองไทยไม่รับสมัครงานแบบนี้

อีกตัวอย่างในประเทศอังกฤษก็คือ เมื่อปี 1965 John Major (ก่อนที่จะกลายเป็นนายกอังกฤษคนแรกที่ไม่มีปริญญาเลยสักใบ) สมัครงานกับธนาคาร Standard Chartered และได้งานทำในตำแหน่งผู้บริหาร ทั้งๆที่เขาเรียนด้านการธนาคารหลักสูตรทางไปรษณีย์และไม่มีปริญญาเลยสักใบ เราคาดว่าธนาคารคงใช้ selection panel (คณะกรรมการคัดเลือกผู้สมัครงาน) ซึ่งประกอบไปด้วยผู้เชี่ยวชาญหลายๆคนมาสัมภาษณ์ John Major และซักถามปัญหาต่างๆเพื่อวัดภูมิความรู้เขาด้านการธนาคาร

^
การสมัครงานระดับนี้ในประเทศไทย ธนาคารต้องเอาปริญญาโทเป็นอย่างน้อยที่สุด

เวลาตัวเราเองสมัครงานในประเทศอังกฤษ แล้วได้งานระดับผู้จัดการบริษัทไปทำโดยที่เราไม่มีปริญญาเลยสักใบ เราก็โดน selection panel ซึ่งประกอบไปด้วยผู้เชี่ยวชาญสัมภาษณ์เหมือนกัน ถึงไม่มีปริญญาแต่ก็ยังมีโอกาสได้งานทำ ถ้าตอบคำถามแสดงความรู้ความสามารถและแสดงไหวพริบได้ดี แต่ในเมืองไทยเราสมัครงานตำแหน่งแบบนี้ไม่มีทางได้งานทำหรอก

^
กลับมาเมืองไทยเราก็ยังไม่มีปริญญา ตอนไปสมัครเป็นครูสอนภาษาอังกฤษสมัครกับคนไทยไม่ได้งานทำเพราะพวกเขาจะขอดูปริญญา หลายๆแห่งจะเอาถึงปริญญาโทแน่ะ แต่เราสมัครงานครูสอนภาษาอังกฤษกับฝรั่งเจ้าของภาษาซึ่งมีตำแหน่งเป็น Academic Manager ในโรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งแถวๆสยามเราได้งานทำเพราะฝรั่งประเมินความสามารถเราจากการฟังเราพูดอังกฤษกับเขา และเขาเอา essay ของนักศึกษาปริญญาเอกมหาลัยปิดดังๆ (ที่เรียนไม่จบปริญญาเอกเพราะเขียนภาษาอังกฤษไม่ผ่าน) มาให้เรา edit (ตรวจแก้) และฝรั่งสั่งให้เราเขียนแผนการสอนเป็นภาษาอังกฤษ โดยให้เราระบุว่าจะมีกลยุทธ์การสอนแบบไหน ใช้สื่อการสอนแบบไหน แล้วเราจะวัดผลนักเรียนยังไง ให้เหมาะกับนักศึกษาปริญญาเอกคนนี้ เราทำได้ดี (โดยอาศัยความรู้ด้านการสอนภาษาอังกฤษที่ค้นคว้าจากตำราต่างประเทศมาหลายปี สมัยเรารับสอนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวโดยแต่งตัวภูมิฐานแล้วนักเรียนไม่เคยสงสัยว่าเราไม่มีปริญญา) แล้วฝรั่งที่สัมภาษณ์เราอ่านภาษาอังกฤษที่เราเขียนออกมาอย่างสวยงาม แล้วจ้างเราเป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนสอนภาษาของเขา

จากนั้นเผอิญเราโชคดีสมัครงานอีกแห่งเราสมัครเป็นนักแปลกับบริษัทแปลเอกสาร เจ้าของบริษัทเอา company profile ของลูกค้ามาให้เราแปลจากไทยเป็นอังกฤษ แล้วเอาภาษาอังกฤษที่เราเขียนส่งให้ editor ประจำบริษัทตรวจ ซึ่ง editor คนนี้เคยทำงานเป็น subeditor หนังสือพิมพ์ฝรั่งมาเป็นสิบๆปี และ editor ประเมินว่าเราเขียนภาษาอังกฤษผ่านเกณฑ์เราก็เลยได้งานทำ

จากนั้นเราสมัครเป็นนักแปลหนังสือตามสำนักพิมพ์ต่างๆ เผอิญโชคดีสำนักพิมพ์ดูแต่ตัวอย่างการแปลว่าถูกต้องสวยงามหรือไม่ ไม่ยึดติดกับวุฒิการศึกษามากนัก (เพราะสำนักพิมพ์ทั้งหลายมีประสบการณ์มากพอที่จะรู้ว่า "ทักษะการแปลวัดจากวุฒิการศึกษามันวัดพลาดกันได้ง่ายๆ! ต้องวัดจากการดูผลงานแปลของจริงเท่านั้น") เราก็เลยได้งานทำ

ในช่วงของการทำงานในเมืองไทยโดยทำงานเป็นครูสอนภาษาอังกฤษโดยเป็นการส่วนตัวมาประมาณ 6-7 ปี และทำงานแปลเอกสารในเมืองไทยมานานกว่า 15 ปี เราต้องออกแรงศึกษาค้นคว้าหาความรู้ภาษาอังกฤษเพิ่มเติมเยอะมากๆ (โดยค้นคว้าจากตำราต่างประเทศเป็นจำนวนมากมายมหาศาล) ซึ่งคาดว่าเราน่าจะเรียนรู้เนื้อหามากเกินปริญญาโทด้านภาษาอังกฤษไปแล้ว แต่ถ้าเราจะไปสมัครงานบริษัทในเมืองไทยตอนนี้ เราคิดว่าคงไม่น่าจะได้งานทำง่ายๆนัก

แต่กระนั้นเราก็ยังใจแข็งไม่ยอมเรียนต่อเพื่อเอาปริญญาถึงแม้เราจะมีเงินและมีเวลาเรียนก็ตาม เราว่า "การไม่มีปริญญามันท้าทายดีแฮะ" การไม่มีปริญญามันเป็นแรงผลักดันให้เราขยันไปค้นตำราภาษาอังกฤษจากต่างประเทศมาศึกษาให้มากขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นการ "ฝึกพลังจิต" ให้แข็งแกร่ง ให้คิดบวก ให้เรียนรู้มากๆจนมั่นใจว่าเราต้องเขียนภาษาอังกฤษชนะนักแปลที่เรียนจบสูงๆได้ เพราะตอนนี้งานแปลไทยเป็นอังกฤษในตลาดราคาดีๆ ต่อสู้แย่งงานกันที่ "ใครเขียนภาษาอังกฤษเก่งกว่าก็ได้งานไปทำ"
^
เราพยายามทำ "จุดอ่อน (คือการไม่มีปริญญา)" ของเรา ให้กลายเป็น "จุดแข็ง (คือการผลักดันให้ตัวเองเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองให้เรียนแซงหน้าคนเรียนภาษาอังกฤษในมหาลัยในระดับสูงๆ ให้จงได้)"

หลังจาก "คิดบวกกับการไม่มีปริญญา" ชีวิตเราผกผันไปแบบแปลกๆ สมัยเราสอนภาษาอังกฤษใหม่ๆ "เราไม่เคยบอกใครว่าเราไม่จบปริญญา" แล้วก็ไม่เคยมีนักเรียนถามเพราะเราแต่งตัวภูมิฐานมากๆ แต่อยู่ดีๆตอนนี้เราประกาศบอกคนทั้งโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน pantip ว่า "เราไม่มีปริญญา" แล้วเราก็แต่งตัวแบบนักร้องผมเผ้ายาวๆรุงรัง ใส่เสื้อไม่รีด ใส่กางเกงยีนเก่าๆ แต่ก็ยังมีคนใน pantip มาเรียนภาษาอังกฤษกับเรา แล้วก็มีคนใน pantip มาจ้างเราทำงานแปลเอกสารราคาแพงๆ ซึ่งทำให้เราดีใจว่า "ในเมืองไทยก็เริ่มที่จะมีการวัดค่าของคนที่ผลงาน"
^
เราไม่แนะนำให้เด็กไทยคนไหนเอาเยี่ยงอย่างเราเพราะในเมืองไทยการไม่มีปริญญามันลำบากมากๆ ไม่เหมือนสมัครงานในประเทศในตะวันตก การที่เราไม่ยอมเรียนเอาปริญญา มันก็เป็นตัวของเราเอง ที่ชอบคิดอะไรแหกคอก คนที่ทำตามเราสุ่มสี่สุ่มห้าอาจลำบากมากๆก็ได้
แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 55 01:31:32

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 01:18:47