ความคิดเห็นที่ 1 ชาวนาไทยถ้าต้องการรวยอย่างชาวนาอเมริกา ก็ต้องทำงานอย่างชาวนาอเมริกา ปลูกข้าวเป็นร้อยๆไ่ร่ต่อคน ปรับปรุงการผลิตให้สามารถผลิตข้าวให้ได้ผลผลิตต่อไร่สูงกว่านี้สองเท่า ลดต้นทุนการผลิต เพิ่มประสิทธิภาพการผลิต พูดง่ายๆก็คือ ชาวนาไทย ต้องทำงานมากกว่านี้ ฉลาดทำงานมากกว่านี้ จากคุณ : คนไทย เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 15:18:43 A:110.168.163.52 X: TicketID:117365

ความคิดเห็นที่ 2 เอาง่ายๆสุดๆเลยนะ เกษตรกรส่วนใหญ่ของไทย ไม่รู้จักการตลาด (ปลูกขายใคร ขายเมือไหร่ ขายราคาไหนให้กำไร) ไม่รู้จักการลดต้นทุน (ไม่พึ่งเทคโนโลยี ปลุกแบบเดิมๆ ใช้แรงงานคนมาก ขณะที่ไม่ค่อยจะมีเหลือในพื้นที่เกษตรกรรมแล้ว) ติดความเชื่อเก่า แบบผิดๆ เช่นบาปบุญ เกิดมาจนเพราะทำกรรมไว้ ต้องมาชดใช้กรรม ไม่รู้จักปฏิวัติ ลุกฮือ เรียกร้อง สงบต่ออำนาจนิยม ยึดเพื่อนพ้อง พรรคพวกเป็นหลัก ห่างไกลจากแนวคิดปัจเจกนิยม หรือการพื่งตัวเอง เพื่ออยู่รอด วางแผนไม่เป็น เพราะรู้น้อย ไม่ค่อยเพิ่มเติมการศึกษาให้ตัวเอง จึงย่ำอยู่กับที่ หรือเป็นกบในกะลา จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 15:30:36

ความคิดเห็นที่ 3 ปุ๋ยแพงไป รัฐควรทำปุ๋ยผลิตในประเทศราคาทุนสนับสนุน โรงสีสหกรณ์ชุมชน คิดธรรมเนียมแบบ 5% ค่าฝากยุ้งฉางขาย 3%  (หักเป็นปริมาณข้าว) สหกรณ์แปรรูปสินค้าเกษตร ระบบ internet, logistic จากผู้ผลิตสู่ผู้บริโภคโดยตรง ตัดพ่อค้าคนกลางหน้าเลือดครับ จากคุณ : เบค่อนไข่ดาว เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 15:31:15

ความคิดเห็นที่ 4 #1 #2 ผมเห็นด้วยบางส่วนครับ เอาง่ายๆ การเพิ่มผลผลิตต่อไรบางครั้งมันไม่ได้ขึ้นต่อความรู้ของชาวนาอย่างเดียว.....เช่น ระบบชลประทานเพียงพอต่อการเพาะปลูกหรือไม่(เป็นหน้าที่ของรัฐ).....การวิจัยพัฒนาพันธุ์ข้าวที่สามารถเพิ่มผลต่อไ่ร่(หน้าที่ของรัฐ)ฯ จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 15:58:53

ความคิดเห็นที่ 5 ผมไปเจอข้อมูลนี้มา....น่าสนใจมากเลยครับ http://www.siamintelligence.com/aec-thai-rice-vietnam-rice/ AEC: จากความถดถอยของข้าวไทย สู่อนาคตที่สดใสของข้าวเวียดนาม ในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนที่จะเกิดขึ้นในปี 2015 ประเด็นการลดภาษีสินค้าเป็นประเด็นที่น่ากังวลอย่างยิ่ง โดยประเทศไทยได้ทำการเจราจาการลดภาษีให้เป็น 0% ในสินค้าต่างๆ อย่างสินค้าเกษตร โดยหนึ่งในสินค้าที่ได้ทำการลดภาษีเป็น 0% ได้แก่ ข้าว ซึ่งเป็นสินค้าที่ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างแพร่หลายถึงความสามารถของข้าวไทยในการแข่งขันในตลาดอาเซียน โดยเฉพาะในกลุ่มประเทศสมาชิกอาเซียนใหม่ (CLMV) ที่ประกอบไปด้วย กัมพูชา ลาว พม่า และเวียดนาม ที่กำลังก้าวเข้ามามีส่วนแบ่งการตลาดข้าวของไทยที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะเวียดนามที่เข้ามาเป็นผู้ค้าข้าวอันดับ 2 ของโลกและอันดับ 1 ในอาเซียน ข้อมูลข้าวไทย ข้าวเวียดนาม และข้าวในประเทศในอาเซียนด้วยกัน จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:05:47

ความคิดเห็นที่ 6 ข้อมูลผลผลิตต่อไร่ :รศ.สมพร อิศวิลานนท์ เวียดนามมีผลผลิตต่อไร่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เฉลี่ย 3 ปี 52- ปี 54 เวียดนามมีผลผลิตต่อไร่ประมาณ 853 กก. ต่อไร่ ซึ่งเป็นผลผลิตต่อไร่ที่สูงเป็นอันดับ 4 ของเอเชีย รองจาก เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น จีน และสูงเป็นอันดับ 1 ของอาเซียนในขณะที่ไทยผลิตได้ 447 กก. ต่อไร่ เป็นอันดับที่ 13 ของเอเชีย และอันดับที่ 7 ของอาเซียน สาเหตุสำคัญที่ทำให้เวียดนามมีผลผลิตต่อไร่สูง เนื่องจากพื้นที่ปลูกข้าวของเวียดนามส่วนใหญ่ร้อยละ 54 อยู่บริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง (Mekong RiverDelta) และอีกร้อยละ 17 อยู่บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำแดง (Red River Delta) ซึ่งแหล่งปลูกข้าวทั้งสองแหล่งมีความอุดมสมบูรณ์ของสภาพพื้นดินและความพร้อมของระบบชลประทานอย่างมาก จังหวัดที่สำคัญในการผลิตข้าวของเวียดนามคือ จังหวัดเกิ่นเทอ อันยาง ดงทัป บักเลียว ก่าเมา ซึ่งทั้งหมดอยู่บริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง และในบางปีจังหวัดเหล่านี้สามารถผลิตข้าวได้ถึง 1.2 ตันต่อไร่ อีกทั้งการทุ่มงบประมาณในการวิจัยข้าวของเวียดนามก็เป็นส่วนสำคัญในการเพิ่มผลิตต่อไร่ที่สูงขึ้น ด้านต้นทุนการผลิต จากกราฟจะพบว่าต้นทุนการผลิตของไทยสูงกว่าเวียดนามเกือบเท่าตัว บวกกับนโยบายการรับจำนำข้าวในราคาสูงของรัฐบาลชุดปัจจุบันทำให้ราคาข้าวไทยสูงขึ้นกว่าประเทศเพื่อนบ้านมาก จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:06:47

ความคิดเห็นที่ 7 จากตารางพบว่าไทยสูญเสียความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบกับประเทศต่างๆ ในอาเซียนทั้งยังได้ทำการลดภาษีเป็น 0% ตั้งแต่ 1 มกราคม 2553 ขณะที่ประเทศผู้ค้าข้าวอื่นๆ ยังไม่ได้ดำเนินการลดภาษีเป็น0% “ที่มาอัตราภาษีในปัจจุบัน” ข้อมูลจากงานวิจัย นโยบายสาธารณะนัยต่อความมั่นคงทางอาหารเขตการค้าเสรีอาเซียน: ผลกระทบต่อเกษตร ระบุว่าประเทศไทยมีความพยายามอย่างจริงจังในการปฏิบัติตามพันธกรณีในช่วงรัฐบาลพลเอกสุรยุทธ์ จุลานนท์ คณะกรรมการนโยบายเศรษฐกิจระหว่างประเทศ (กนศ.) ได้มีมติเมื่อวันที่ 30 เมษายน 2550 ให้ยกเลิกมาตรการโควตาภาษีสินค้าข้าวภายใต้อาฟต้า (AFTA) ภายในวันที่ 1 มกราคม 2553 ซึ่งกระทรวงการคลังได้ออกประกาศลดภาษีตามพันธกรณีอาฟตา โดยสินค้าข้าวภาษีเหลือ 0% มีผลตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2553ช่วงต้นเดือนมกราคม 2552 รัฐบาลนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ได้นำร่างความตกลงการค้าสินค้าของอาเซียน (ASEAN Trade in Goods Agreement หรือ ATIGA) ซึ่งเป็นข้อตกลงที่ได้กำหนดกรอบเวลาและเงื่อนไขการลดภาษีของประเทศสมาชิก ผ่านความเห็นชอบจากการประชุมร่วมของรัฐสภา ต่อมาในวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2552 ประเทศสมาชิกทั้ง 10 ได้ลงนามในข้อตกลง ATIGA โดยต้องให้สัตยาบันภายใน 180 วัน เพื่อให้ข้อตกลงมีผลบังคับใช้ต่อไป การประชุม ASEAN Summit วันที่ 22-25 ตุลาคม 2552 สรุปผลว่า ประเทศสมาชิกอาเซียนที่ยังไม่ยื่นข้อเสนอเพื่อลงสัตยาบันและมีผลบังคับใช้ต่อไป ได้แก่ ลาว ไทย ฟิลิปปินส์และอินโดนีเซีย เนื่องจากฟิลิปปินส์ ได้ยื่นข้อเสนอตารางการลดภาษี โดยจะคงอัตราภาษีสินค้าข้าวที่ 40% ตั้งแต่ปัจจุบันจนถึงปี 2557 และลดลงเหลือ 35% ในปี 2558 แต่ไทยไม่สามารถรับได้ เพราะอัตราภาษีสุดท้ายยังสูงกว่าอาเซียนอื่น ที่จัดสินค้าข้าวไว้ในบัญชีสินค้าอ่อนไหวสูง อย่างมาเลเซีย จะลดภาษีเหลือ 20% ในปี 2553 ส่วนอินโดนีเซีย จะลดเหลือ 25% ในปี 2558 จากการที่ไทยได้ทำการลดภาษีนำเข้าข้าวเป็น 0 % ตั้งแต่วันที่1 มกราคม 2553 ได้สร้างความกังวลว่าจะมีข้าวจากประเทศเพื่อนบ้านที่ต้นทุนถูกกว่าไหลเข้ามาในประเทศไทย แต่สุดท้ายจากการพิจารณาเอกสารนำเข้าข้าวจากกระทรวงพาณิชย์ สรุปใจความว่าให้นำเข้าได้เฉพาะปลายข้าวเท่านั้น โดยที่จะนำเข้าข้าวจากประเทศเพื่อนบ้านก็ต่อเมื่อเกิดความขาดแคลน ส่วนปลายข้าวถ้าจะนำเข้ามา จากการสอบถามเจ้าหน้าที่กระทรวงพาณิชย์บอกว่า ถ้าจะมีการนำเข้าปลายข้าวจะเป็นบริษัทใหญ่ๆ ที่ทำอาหารกึ่งสำเร็จรูป โรงงานที่ต้องทำบะหมี่กึ่งสำเร็รูป หรือ ทำเส้นก๋วยเตี๋ยว โจ๊ก ซึ่งก็ลดความกังวลเรื่องที่จะมีการนำเข้าข้าวจากประเทศเพื่อนบ้านได้ในระดับหนึ่ง สรุปก็คือการที่ไทยลดภาษีนำเข้าข้าวเป็น 0 % ตั้งแต่วันที่1 มกราคม 2553 ก็ไม่ได้ส่งผลอะไร เพราะสุดท้ายก็คือเปิดเหมือนไม่เปิดอยู่ดี แต่ผู้เขียนก็ขอตั้งข้อสังเกตว่า เหตุใดรัฐบาลไทยในชุดที่ผ่านมาจึงไม่จัดให้ข้าวอยู่ในบัญชีสินค้าอ่อนไหวสูงบ้าง? เพื่อที่ข้าวไทยจะได้ไม่ต้องลดภาษีเป็น0% เฉกเช่น อินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ที่จัดข้าวให้อยู่กลุ่มสินค้าอ่อนไหวพิเศษ ทั้งที่ประเทศไทยยังไม่ได้มีความพร้อมมากนัก แม้ว่าเราจะเป็นประเทศที่ส่งออกข้าวรายใหญ่อันดับหนึ่งของโลกก็ตามหากดูจากตารางด้านบน ไทยสูญเสียความได้เปรียบความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบอย่างมากในด้านผลผลิตต่อไร่ และต้นทุนการผลิต แต่สุดท้ายแล้วผู้เขียนเชื่อว่าตั้งแต่ต้นปี 2558 เป็นต้นไป จะต้องมีมาตรการในการเคลื่อนย้ายสินค้าอยู่ดีเพื่อที่จะให้เป็นไปตามหลักการของตลาดเดียว หรือ Single market อย่างสมบูรณ์ และเมื่อเกิดการส่งออกข้าวได้อย่างเสรีจริงๆ เชื่อว่าจะเกิดความเสียหายกับชาวนาไทยที่มีต้นทุนการผลิตที่แพงกว่าประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียน และจะเกิดความเสียหายต่อประเทศที่ต้องนำเงินภาษีของประชาชนมาทำมาตรการแรกแซงราคาเช่นการประกันรายได้ และการรับจำนำซึ่งประเทศต้องใช้เงินภาษีมหาศาลในโครงการเหล่านี้ทุกๆปี เปรียบเทียบตารางการขยายตัวในการส่งออกข้าวของเวียดนามกับไทยในอาเซียน จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:07:54

ความคิดเห็นที่ 8 ที่มา :ตัวเลขจากเอกสารบรรยาย รศ.สมพร อิศวิลานนท์ สถาบันคลังสมองของชาติ จากตารางพบว่าการขยายตัวของไทยในอาเซียนลดลงขณะที่เวียดนามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่เป็นเช่นนี้เนื่องจากนโยบายข้าวของเวียดนามข้อมูลจากเอกสารบทวิเคราะห์ เรื่อง ส่องนโยบายและปัญหาข้าวเวียดนาม ศูนย์ศึกษาการค้าระหว่างประเทศ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ระบุว่า รัฐบาลเวียดนามให้ความสาคัญกับนโยบายที่เกี่ยวของกับการผลิตข้าวเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากเป็นหน่วยผลิตพื้นฐานของข้าวเวียดนาม ทั้งในด้านของการรักษาพื้นที่เพาะปลูกข้าว การปรับปรุงและพัฒนาพันธุ์ข้าว และการลดต้นทุนการผลิต ดังนี้ การรักษาพื้นที่เพาะปลูกข้าว รัฐบาลเวียดนามมีนโยบายรักษาพื้นที่เพาะปลูกข้าวให้อยู่ที่ 3.8 ล้านเฮคตาร์ นับจากปี 2009 จนถึงปี 2020 ซึ่งในพื้นที่ปลูกข้าว 3.8 ล้านเฮคตาร์ จะต้องมีระบบชลประทานที่สามารถปลูกข้าวได้ 2 ฤดูหรือมากกว่าเป็นจานวน 3.2 ล้านเฮคตาร์ และสามารถผลิตข้าวได้ปีละ 41 – 43 ล้านตันข้าวเปลือก นอกจากนี้หน่วยงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้องต้องหาวิธีในการลดต้นทุนการผลิต เพื่อให้การผลิตข้าวของเวียดนามได้รับผลกำไรสูงกว่าปัจจุบัน 2.5 เท่าภายในปี 2020 รวมทั้งหามาตรการจูงใจให้เกษตรกรคงพื้นที่ที่เหมาะสมในการปลูกข้าวไม่ให้เปลี่ยนเป็นสวนอุตสาหกรรม สนามกอล์ฟ หรือธุรกิจอื่นๆ ที่ให้ผลตอบแทนสูงกว่าการทำเกษตรกรรม สำหรับพื้นที่ที่เป็นภูเขายังคงให้การสนับสนุนการทำนาแบบขั้นบันไดเพื่อเพิ่มพื้นที่ปลูกข้าว สร้างความมั่นคงทางด้านอาหารในเขตพื้นที่ห่างไกล การปรับปรุงและพัฒนาพันธุ์ข้าว จากความต้องการเพิ่มผลผลิตข้าวให้เพียงพอกับการบริโภคของประชากรในประเทศ สร้างความสามารถในการแข่งขันในตลาดโลก รวมทั้งสร้างเสถียรภาพให้แก่ราคาข้าวเวียดนามทั้งในประเทศและต่างประเทศ รัฐบาลเวียดนามจึงมีนโยบายผลักดันให้มีการพัฒนาพันธุ์ข้าวที่ดีเพื่อการบริโภคและการส่งออก โดยรัฐบาลได้มอบหมายให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเร่งโครงการทดลองพัฒนาพันธุ์ข้าวและการทำนาในรูปแบบใหม่ มีการนำเทคโนโลยีใหม่ๆ เข้ามาใช้ รวมทั้งพัฒนาระบบชลประทาน เพื่อยกระดับคุณภาพข้าวเวียดนามให้มีผลผลิตต่อไร่สูงขึ้นซึ่งส่งผลต่อการเพิ่มปริมาณการส่งออกข้าวคุณภาพดี และตอบสนองความต้องการของตลาดโลก โดยเฉพาะข้าว 5% 10% และ 15% จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:09:00

ความคิดเห็นที่ 9 นโยบายลดต้นทุนการผลิตและเพิ่มผลผลิต รัฐบาลเวียดนามได้ดำเนินการลดต้นทุนการผลิตและเพิ่มผลผลิตที่เรียกว่า นโยบาย ลด 3 เพิ่ม 3 มาตั้งแต่ปี 2006 และเป็นโครงการที่แพร่หลายโดยทั่วไปในเวียดนามโดยเฉพาะทางภาคใต้ โดยโครงการดังกล่าวเป็นการส่งเสริมให้เกษตรกรทำนาแบบถูกวิธี นั่นคือ ลด 3 ประกอบด้วย    ลดปริมาณการใช้เมล็ดพันธุ์ให้เหมาะสม    ลดการใช้ปุ๋ยเคมี    ลดการใช้ยาปราบศัตรูพืชและวัชพืช เพิ่ม 3 ประกอบด้วย    เพิ่มผลผลิต    เพิ่มคุณภาพ    เพิ่มผลกาไร แต่เนื่องจากช่วงหลังเกษตรกรมักจะหว่านข้าวหนาแน่นมากทาให้เกิดโรคและแมลงระบาด จึงต้องใช้ปุ๋ยและสารเคมีมากขึ้น ทาให้ต้นทุนสูง และในบางครั้งผลผลิตมากแต่ต้นทุนสูงทาให้ผลตอบแทนที่ได้มีอัตราต่าเมื่อเทียบกับการลงทุน ดังนั้นจึงส่งเสริมให้ลดความหนาแน่นในการหว่านข้าวเพื่อให้โรคและแมลงน้อยลง ใช้สารเคมีน้อยลง ต้นทุนก็ต่ำลง ผลกำไรจึงสูงขึ้น รวมทั้งใช้ปุ๋ยให้มีประสิทธิภาพและเหมาะสมกับความต้องการของพืชหรือพื้นที่เพาะปลูก โดยกระทรวงการคลังเวียดนามกำลังร่างโครงการเพื่อสนับสนุนนโยบายของรัฐบาลในการสร้างเสถียรภาพให้กับตลาดข้าวในประเทศ โดยจะมีมาตรการให้ความช่วยเหลือเกษตรกรหลายด้านเช่น ให้การอุดหนุนดอกเบี้ยเงินกู้เพื่อซื้อวัตถุดิบเครื่องมือและอุปกรณ์ในการผลิต เสนอให้รัฐบาล ยกเว้น ลดภาษีและค่าธรรมเนียมเพื่อเป็นการช่วยเหลือบางส่วนในการลดต้นทุนปัจจัยการผลิตสำหรับการผลิตสินค้าเกษตร และเสนอให้มีการตั้งกองทุนเพื่อสนับสนุนการผลิตและส่งออกข้าว ซึ่งจะส่งผลให้เกิดความมีเสถียรภาพด้านราคาข้าวในระยะยาวเป็นต้น นโยบาย 30% รัฐบาลเวียดนามมีนโยบายช่วยให้เกษตรกรได้มีกำไรอย่างน้อย 30% ของต้นทุนการผลิต โดยเมื่อวันที่ 12 มีนาคม 2553 นาย Nguyen Tan Dungนายกรัฐมนตรีของเวียดนามได้ประกาศขอให้ส่วนกลางและคณะกรรมการประชาชนจังหวัดต่างๆกำหนดราคาข้าวเปลือกที่จะขายให้กับพ่อค้าคนกลาง เพื่อให้เกษตรกรได้กำไรอย่างน้อย 30% โดยมอบหมายให้กระทรวงการคลังและกระทรวงเกษตรและพัฒนาชนบท ในการประกาศระเบียบและแนวทางการคำนวณต้นทุนการผลิต เพื่อใช้เป็นฐานในการกำหนดราคาข้าวเปลือก นอกจากนั้นบริษัทผู้ส่งออกข้าวต้องมีแผนในการเชื่อมโยงกับพ่อค้าคนกลางเพื่อรับซื้อข้าวจากเกษตรกรตามราคาที่กำหนด นอกจากนี้ รัฐบาลเวียดนามยังมีเป้าหมายให้ได้กำไรเพิ่มขึ้นเป็น 2.5-3% นโยบายการสร้างเสถียรภาพให้กับตลาดข้าวภายในประเทศ กระทรวงการคลังเวียดนามกำลังร่างโครงการสนับสนุนนโยบายของรัฐบาลในการสร้างเสถียรภาพให้กับตลาดข้าวในประเทศ โดยมีมาตรการให้ความช่วยเหลือเกษตรกรหลายด้าน เช่น ให้การอุดหนุนดอกเบี้ยเงินกู้เพื่อซื้อวัตถุดิบ เครื่องมือและอุปกรณ์ในการผลิต เสนอให้รัฐบาล ยกเว้น/ลด ภาษี และค่าธรรมเนียมเพื่อเป็นการช่วยเหลือบางส่วนในการลดต้นทุนปัจจัยการผลิตสาหรับการผลิตสินค้าเกษตร และเสนอให้มีการตั้งกองทุนเพื่อสนับสนุนการผลิตและส่งออกข้าว ซึ่งจะส่งผลให้เกิดความมีเสถียรภาพด้านราคาข้าวในระยะยาว เป็นต้น นโยบายการส่งออก นับตั้งแต่เวียดนามเข้าเป็นสมาชิกองค์การการค้าโลก (World Trade Organization: WTO)1 กระทรวงอุตสาหกรรมและการค้าของเวียดนาม (Ministry of Industry and Trade: MOIT) ได้มอบหมายให้สมาคมอาหารเวียดนาม (Vietnam Food Association: VFA) ทำหน้าที่เป็นผู้กำหนดราคาส่งออกข้าวขั้นต่ำ(Minimum Export Price: MEP) ที่สมาชิกผู้ส่งออกจะต้องทำสัญญาซื้อขายกับต่างประเทศ และทำหน้าที่เป็นผู้จัดสรรโควต้าในการส่งออกข้าวให้แก่ผู้ส่งออกในแต่ละราย นอกจากนี้เวียดนามได้มีการออกกฎหมายเกี่ยวกับการส่งออกและค้าข้าวฉบับใหม่ (มีผลบังคับใช้ 1 มกราคม 2010) โดยกำหนดให้บริษัทส่งออกต้องมีคลังและไซโลเก็บข้าวขนาด 5,000 ตัน (ภายในต้นเดือนกันยายน 2010) และมีโรงสีที่สามารถสีข้าวได้อย่างต่ำ 10 ตันต่อชั่วโมงเป็นของตนเอง โดยบริษัทส่งออกรายใดที่ไม่สามารถส่งออกข้าวได้ 12 เดือนติดต่อกัน จะถูกเพิกถอนใบอนุญาตส่งออกข้าว ทั้งนี้เพื่อเป็นหลักประกันว่าเวียดนามจะมีข้าวเพียงพอสาหรับการส่งออกและยกระดับความสามารถในการแข่งขัน อย่างไรก็ดีข้อกาหนดดังกล่าวอาจทำให้บริษัทส่งออกขนาดเล็กประสบปัญหาและต้องปิดกิจการไปบางส่วน สัดส่วนในการส่งออกข้าวของไทยและเวียดนาม จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:10:10

ความคิดเห็นที่ 10 ความร่วมมือด้านข้าวกับต่างประเทศ ความร่วมมือด้านข้าวของเวียดนามกับต่างประเทศ จะมีรูปแบบที่แตกต่างกันในแต่ละประเทศ สำหรับความร่วมมือระหว่างไทยกับเวียดนามส่วนใหญ่จะเป็นความร่วมมือทางด้านการแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารความรู้เรื่องการวิจัยที่เกี่ยวกับโรคระบาดและศัตรูพืช และผลกระทบต่อข้าวอันสืบเนื่องมาจากปัญหาภาวะโรคร้อน หรือระบบการรับฝากและจำนำข้าวระหว่างชาวนากับรัฐบาล ส่วนความร่วมมือระหว่างเวียดนามกับกัมพูชา เวียดนาม ผลิตข้าวเมื่อวันที่ 5 ตุลาคม 2552 เวียดนามและกัมพูชาได้ตั้งบริษัทร่วมทุนด้านข้าวขึ้นมา ชื่อว่าบริษัท “Cambodian – Vietnam Food Company:Cavifoods” เป็นการร่วมทุนระหว่าง SouthernFood Corporation (Vinafood 2) ถือหุ้น 37%บริษัทพัฒนาและการลงทุนกัมพูชา (Investmentand Development Company of Cambodia:IDCC) ถือหุ้น 33% และ บริษัท Green Tradesของกัมพูชา ถือหุ้น 30% เพื่อทำธุรกิจข้าวแบบครบวงจรในกัมพูชา โดยจะเน้นการลงทุนด้านกระบวนการผลิต การเก็บรักษา และการส่งออกข้าว รวมถึงการสร้างโรงสีข้าว ไซโลเก็บสำรองข้าว โรงงานขนมปัง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป รวมทั้งระบบเครือข่ายการจำหน่ายข้าวในกัมพูชา อีกทั้งยังมีแผนที่จะก่อตั้งบริษัทร่วมทุนด้านอาหารกับพม่าด้วย นอกจากนี้บริษัทยังมีแผนในการจัดตั้งคลังสินค้าในต่างประเทศในปี 2010 จำนวน 4 แห่ง ได้แก่ ฟิลิปปินส์ แทนซาเนีย กานา และแอฟริกาใต้ อีกทั้งยังมีแผนที่จะก่อตั้งบริษัทร่วมทุนด้านอาหารกับพม่าด้วย การทำตลาดข้าวของเวียดนามแบบ “ทีมเดียว” และรุกตลาดข้าวคุณภาพ การทำการตลาดของเวียดนามจะทำไปในทิศทางเดียวกันทั้งประเทศ คือ รัฐบาล ผู้ส่งออก และเกษตรกร โดยรัฐบาลเป็นผู้นำในการทำตลาดกับต่างประเทศแบบ G to G โดยผ่านทาง สมาคมอาหารเวียดนาม (Vietnam Food Association : VFA) ที่มีสมาชิกประมาณ 205 บริษัท ส่วนบริษัทผู้ส่งออกข้าวของเวียดนามที่มีขนาดใหญ่มี 2 บริษัท คือ Vinafood 1 และ Vinafood 2 ซึ่งทั้ง 2 บริษัทมีสัดส่วนในการส่งออกข้าวมากถึง 70 เปอร์เซ็นต์ ของการส่งออกข้าวทั้งหมดของเวียดนาม ส่วนที่เหลืออีก 30เปอร์เซ็นต์ เป็นของผู้ส่งออกอื่นๆ จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:11:08

ความคิดเห็นที่ 11 แต่หากย้อนมาดูประเทศไทย ข้าวจัดเป็นสินค้าที่มีความสำคัญต่อประเทศไทยทั้งในมิติเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรม โดยที่ประเทศไทยเป็นผู้ส่งออกข้าวรายใหญ่ ในปี ค.ศ. 2010 ประเทศไทยส่งออกข้าวมีมูลค่าสูงถึง 5,399 ล้านเหรียญสหรัฐ คิดเป็นส่วนแบ่งในตลาดโลกร้อยละ 47.41 เป็นอับดับ 1 ของโลก ข้าวมีสัดส่วนการส่งออกร้อยละ30.8 ของมูลค่าส่งออกสินค้าเกษตร และคิดเป็นร้อยละ3.3 ของมูลค่าการส่งออกรวมทั้งหมด และข้าวยังเป็นอาหารหลักของคนไทย รวมทั้งเป็นแหล่งรายได้ให้กับชาวนาไทยกว่า 3.7 ล้านครัวเรือน (ศูนย์ศึกษาการค้าระหว่างประเทศมหาวิทยาลัยหอการค้า, 2554) การพัฒนากลไกตลาดข้าว ให้มีความเข้มแข็งเพื่อใช้เป็นฐานในการรองรับตลาดข้าวเสรีก็ถูกทำลายด้วยนโยบายประกันรายได้ขั้นต่ำ และนโยบายการรับจำนำข้าวซึ่งเป็นวิธีการที่ใช้อยู่ในรัฐบาลปัจจุบัน โดยการรับจำนำข้าวนั้นใช้วิธีรับซื้อข้าวจากเกษตรกรโดยให้ราคาข้าวขาวตันละ 15,000 บาท ข้าวหอมมะลิ 20,000 บาท และข้าวเหนียว 18,000 บาท ซึ่งเป็นราคาที่สูงมากและแพงกว่าราคาตลาดเกือบเท่าตัว ทำให้ราคาส่งออกข้าวของประเทศไทยแพงกว่าประเทศอื่นๆ อีกทั้งราคารับจำนำข้าวที่แพงยังนำไปสู่การลักลอบนำเข้าข้าวเปลือกซึ่งด้อยคุณภาพเพื่อมาสวมสิทธิทำให้เกิดความเสียหายอีกด้วย นอกจากนี้นโยบายดังกล่าวยังทำร้ายเกษตรกรไทยและโครงสร้างการผลิตทางการเกษตรในระยะยาว กล่าวคือนโยบายรับจำนำข้าวก็มีช่องว่างที่ทำให้โรงสีบางโรงโกงรัฐบาล ด้านนโยบายประกันรายได้ เกษตรกรบางคนก็โกงรัฐบาล นอกจากนี้ยังเป็นการสร้างนิสัยขี้เกียจให้กับเกษตรกรบางคนที่ขี้เกียจอยู่แล้วให้ขี้เกียจมากขึ้นอีก ไม่สนใจที่จะพัฒนาอาชีพของตนเอง ปลูกพืชแล้วปล่อยตามยะถากรรม ไม่ดูแลรักษาผลผลิต ในขณะที่ประเทศเวียดนาม กัมพูชา พม่า และลาว ไม่มีนโยบายด้านราคา แต่มีมาตรการส่งเสริมให้ต่างชาติเข้ามาเช่าพื้นที่ทำนาในประเทศของตน ด้านงบประมาณการวิจัยข้าว งบประมาณในการวิจัยของไทยอยู่ในระดับต่ำโดยคิดเป็นร้อยละ 0.25 ต่อ GDP เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศในภูมิภาคเอเชีย โดยในปี ค.ศ.2011 งบประมาณด้านการการวิจัยของ ญี่ปุ่นอยู่ที่ 3.3 เกาหลีใต้อยู่ที่ 3.0 สิงคโปร์อยู่ที่ 2.2 จีนอยู่ที่ 1.4 อินเดียอยู่ที่ 0.9 และ มาเลเซีย อยู่ที่ 0.69 ต่อ GDP จากตัวเลขกรมการข้าวในปี ค.ศ 2010 ปรากฏว่างบวิจัยของไทยอยู่ที่ 175,194,200 บาท และหากรวมงบประมาณวิจัยจากแหล่งอื่นๆ อีกรวมแล้วไม่เกิน 200 ล้านบาท หากเทียบกับเวียดนามในปี ค.ศ 2010 รัฐบาลเวียดนามประกาศเพิ่มงบประมาณวิจัยข้าวทุกๆด้านเป็นเงินถึง 100 ล้านเหรียญสหรัฐคิดเป็นมูลค่าประมาณ 3,000 ล้านบาท เพื่อแย่งชิงโอกาสในการเปิดตลาดข้าวเสรีให้เป็นของเวียดนาม (สมพร อิศวิลานนท์, 2553) จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:19:14

ความคิดเห็นที่ 12 การขาดแคลนบุคลากรในวงการข้าว อาทิ การขาดแคลนนักวิจัยข้าวของไทย เนื่องจากที่ผ่านมามีการสร้างนักวิชาการด้านข้าวจำนวนน้อยมากประมาณ 200-300 คนเท่านั้น ทั้งนี้ในแต่ละปีสถาบันการศึกษาไทยสามารถสร้างบัณฑิตระดับเชี่ยวชาญหรือปริญญาเอกได้เพียงปีละไม่เกิน 80 คน ในจำนวนนี้เป็นบัณฑิตระดับปริญญาโทและปริญญาเอกที่มีความเชี่ยวชาญเรื่องข้าวไม่ถึงปีละ 10 คน ด้านผู้ประกอบอาชีพชาวนาโดยชาวนาไทยปัจจุบันเป็นผู้ที่มีอายุสูงโดยในปี ค.ศ.1987 ชาวนาไทยมีอายุเฉลี่ย 50 ปี และในปี ค.ศ.1998 อายุชาวนาไทยเฉลี่ยเพิ่มขึ้นจาก 50 ปีเป็น 58 ปี คนที่มีอายุน้อยกว่า 50 ปีไม่นิยมประกอบอาชีพชาวนาจึงก่อให้เกิดภาวะขาดแคลนบุคลากร (สมพร อิศวิลานนท์, 2553) โดยสถานการณ์ข้าวไทยล่าสุดเมื่อวันที่2มีนาคม 2555 นางสาวกอบสุข เอี่ยมสุรีย์ นายกสมาคมผู้ส่งออกข้าวไทยได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับสถานการณ์ของข้าวไทยว่า ขณะนี้การส่งออกข้าวของประเทศไทยกำลังเข้าสู่ในช่วงภาวะวิกฤติ เนื่องจากอัตราการส่งออกลดลงอย่างต่อเนื่อง และคาดว่าจะลดลงอีกประมาณ 3-4 เดือนข้างหน้า เนื่องจากทางรัฐบาลอินเดีย ซึ่งเป็นคู่แข่งค้าข้าวนึ่งและข้าวขาว ปล่อยให้ทางเอกชนได้เพิ่มการส่งออกจาก 2 ล้านตัน เป็น 4 ล้านตัน เพื่อมีส่วนแบ่งในตลาดขายข้าวของประเทศไทย ขณะที่ต้นทุนราคาข้าวของประเทศไทยสูงขึ้น จากโครงการจำนำข้าว ส่งผลให้ราคาข้าวส่งออกในแต่ละชนิดสูงกว่าทุกประเทศอย่างต่ำตันละ 100 เหรียญสหรัฐ หรือประมาณ 3,230 บาท นอกจากนี้ทางเวียดนามได้กดราคาข้าวส่งออกต่ำสุดในโลก โดยมีแนวโน้มว่า ราคาข้าวจะต่ำกว่า 300 เหรียญสหรัฐ สำหรับประเทศไทยนั้น หลังจากที่เข้าโครงการจำนำข้าว ราคาข้าวสูงถึงตันละ 700-800 เหรียญสหรัฐ ซึ่งความเป็นจริงแล้วราคาข้าวจะตกอยู่ตันละ 400 – 500 เหรียญสหรัฐ จึงส่งผลให้กระทบต่อการส่งออกเนื่องจากราคาข้าวไทยสูงเกินไป ในส่วนข้าวหอมมะลิไทยก็กำลังเสียตลาดข้าวหอมมะลิให้เวียดนาม ทำให้ตลาดส่งข้าวในประเทศไทย ลดลงเหลือ 27% และ 48% ตามลำดับ ส่วนตลาดที่ประเทศไทยยังพอขายได้นั้นก็คือ ตลาดพรีเมียม ในสหรัฐฯ และยุโรป ที่ผ่านมาประเทศไทยสามารถส่งออกข้าวเฉลี่ยเดือนละ 300,000 แสนตัน แต่ขณะนี้เหลือเพียง 80,000 ตันเท่านั้น ซึ่งถือว่า เป็นเรื่องที่น่าห่วง เนื่องจากการปรับราคาข้าวไทย ทำได้ค่อนข้างยาก ส่วนการปรับราคาข้าวของเวียดนาม ทางรัฐบาลพร้อมเสมอที่จะปรับเพิ่ม หรือลดราคาให้สอดคล้องต่อตลาดโลก นางสาวกอบสุข กล่าว และจากการวิเคราะห์ข้อมูลทางการแข่งขันที่สูงขึ้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องของต้นทุนการผลิตที่สูงกว่าประเทศเพื่อนบ้านแต่กลับได้ผลผลิตต่ำกว่า งบประมาณการวิจัยที่อยู่ในระดับต่ำเมื่อเปรียบเทียบกับชาติอื่นๆ ปัญหาการขาดแคลนบุคลากร และนโยบายของรัฐบาลที่ยังไร้ทิศทาง จากปัจจัยดังกล่าวข้างต้นเมื่อประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนถือกำเนิดขึ้นในปี ค.ศ. 2015 มีความเป็นไปได้ที่จะส่งผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ต่อข้าวไทยทั้งผลกระทบด้านเศรษฐกิจ และสังคม จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:19:32

ความคิดเห็นที่ 13 ศึกษา ความต้องการของตลาด ล่วงหน้า 1-2 ปี จากคุณ : คิดถึงเธอ ตลอด ตลอด เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 16:22:33

ความคิดเห็นที่ 14 ผมคิดว่าเรายังติดกับความคิดที่ว่าต้องมีปริมาณการส่งออกข้าวเยอะ ๆ อยู่ครับ ถ้าอยากให้ชาวนาได้เงินเพิ่มขึ้น ต้องเริ่มคิดว่า ข้าวเนี่ยสามารถส่งออกในรูปแบบใดได้อีก ต้องรู้จักแปรรูปกันให้ได้ครับ เมืองไทยมีต้นทุนเรื่องวัตถุดิบอยู่แล้วครับ ไม่เฉพาะข้าว แต่รวมถึง ยางพารา ฯลฯ หากเราเลิกที่จะส่งออกวัตถุดิบ แต่แปรรูปวัตถุดิบ ก่อนที่จะส่งออก เช่น ทำข้าว ให้กลายเป็นข้าวพร้อมกิน (อาทิ หุงในไมโครเวฟ 2 นาที, ฯลฯ) แล้วเอาใส่บรรจุภัณท์ สวย ๆ  แค่นี้เพิ่มมูลค่าจากแค่ส่งข้าวเฉย ๆ ได้เยอะแล้วครับ ที่ผมเห็นนะครับ ข้าวสวย 2 กิโลกรัม ขายอยู่ $3 แต่ถ้าแปรรูปเป็นให้เป็นกึ่งสำเร็จรูป แค่ 300 กรัม จะสามารถขายได้ในราคาพอ ๆ กัน (แน่นอนครับ แปรรูปก็จะมีต้นทุนเพิ่มเข้าไป แต่ผมมองแล้วต้นทุนการผลิตข้าวพร้อมกินไม่น่าจะเกิน 90C ต่อ 100 กรัม) รวมตัวกันให้เป็นสหกรณ์ครับ แล้วระดมทุนจัดตั้งโรงงานแปรรูป ถ้ากลัวว่าไม่อยากจะเสียค่าการตลาด ก็ทำ blank brand หรือ เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็น OEM ให้พวกฝรั่งมาซื้อของ ๆ เราแล้วแปะ brand ของเขา เหมือนที่เมืองจีนกำลังทำอยู่ เรื่องศึกษา market trend เนี่ย แทบไม่ต้องทำครับ คนเกิดมาต้องกิน ข้าว เป็นสินค้าจำเป็น ไม่ใช่สินค้าฟุ่มเฟื่อย ยังไงมันก็มีคนซื้อ ผมเคยคิดนะครับ ว่า ถ้าชาวนารวมตัวกัน มีพื้นที่นาให้ชาวโลกมาจ้างเราปลูกข้าวชนิดที่เขาอยากกิน อย่างพวกบาสมาติก ส่งอินเดีย ตะวันออกกลาง แทนการปลูกข้าวหอมมะลิอย่างเดียวที่คนไทยชอบ แค่นี้ก็ไม่ต้องขายที่นาแล้ว เรายังให้ความสำคัญกับการตลาดทางอินเตอร์เน็ทน้อยไปครับ จากคุณ : เอาชื่อรัยอ่ะ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 17:02:51

ความคิดเห็นที่ 15 แต่ละความเห็นอ่านไม่ไหวครับ ปวดตาไปเลย สำหรับผมแล้ว ให้ไปดูรายการคนค้นคนย้อนหลัง ตอนชาวนาเงินล้านครับ ทำให้รู้ถึงบางอ้อว่าชาวนาไม่ใช่อาชีพที่ยากจน ถ้ามี องค์ความรู้ไม่ต้องสูงครับ ป4 ก็ได้ วินัย อันนี้สำคัญ ความขยันใส่ใจทุกรายละเอียด และต้นทุนที่ต่ำมากๆๆๆๆๆๆ เช่น ปุ๋ยอินทรีย์ ยาฆ่าแมลงจากธรรมชาติ เรียกได้ว่า ข้าวออร์แกนิคได้เลย ต้นทุนที่ได้ต่ำทำให้ราคาข้าวแม้จะตกต่ำ แค่ไหนก็อยู่ได้ ส่งลูกจบ ป โท ได้ 3 คนสบายๆ ผมอยากให้สิ่งนี้เกิดขึ้น เพราะนายทุนหลอกหลอนเกษตรกรกลายเป็นลิทธิไปแล้ว ต้องใช้ปุ๋ยยี่ห้อนี้สูตรนี้ บลาาาาาาๆๆๆๆ ยาฆ่าแมลงยี่ห้อนี้สูตรนี้ กำจัดเพลี้ยได้เห็นผล หารู้ไม่ฉีดวันนี้พรุ่งนี้มาใหม่ แล้วต้นทุนส่วนนี้แพงมหาโหด จากคุณ : .NetMagic เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 17:35:36

ความคิดเห็นที่ 16 จิตร ภูิมิศักดิ์  เขียนถึงเรื่องนี้ ไว้นานแล้ว จากคุณ : นายช่างปลูกเรือน เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 18:20:40

ความคิดเห็นที่ 17 จากที่ผมเห็นมาจากต่างประเทศ เกษตรกรไม่ใช่อาชีพที่ยากจนเลยนะครับ อาจจะลงมือลงแรงเหนื่อยหน่อย แต่ถ้ามีความรู้และเอามาใช้ประโยชน์ได้เนี่ย รายได้ก็ค่อนข้างดีเลยครับ (ในต่างประเทศนะ) โดยความเห็นส่วนตัวแล้ว ผมว่าเกษตรกรไทย ต้องพยายามศึกษาหาความรู้ให้มากกว่านี้ครับ ชาวไร่ชาวนาที่ผมรู้จักเนี่ย ส่วนมากมักจะทำการเกษตรไปตามแบบที่เคยทำๆ กันมา ไม่ได้มีการศึกษาเพิ่มเติม เลยไม่มีความรู้ว่าจะเพิ่มผลผลิตอย่างไรให้มีประสิทธิภาพ ไม่รู้จักการศึกษาตลาด เลยไม่รู้ว่า ณ ขณะนี้ควรจะปลูกอะไร ไม่รู้จักการต่อรองตลาด ไม่มีการรวมตัวกันเป็นองค์กรใหญ่ ผมคิดว่าเกษตรกรไทย ควรจะเริ่มจับตัวเป็นองค์กรใหญ่ที่มีประสิทธิภาพได้แล้วครับ จากต่างคนต่างปลูก ต่างคนต่างขาย ก็ควรจะรวมกลุ่มกันเป็นกลุ่มหมู่บ้าน กลุ่มตำบล เพื่อต่อรองตลาดได้ ไม่ต้องเป็นเบี้ยล่างนายทุน แล้วก็ช่วยกันเพิ่มพูนความรู้การเกษตร จะได้เพิ่มผลิตผลให้มีประสิทธิภาพ ศึกษาตลาด เพื่อป้องกันไม่ให้มีการผลิตมากเกินความต้องการ มีการศึกษาเรื่องผลิตภัณฑ์ เพื่อแปรรูปสร้างมูลค่า และอีกอย่างหนึ่ง การรวมกลุ่มเพื่อเป็นองค์กรใหญ่ น่าจะมีน้ำหนักในการต่อรองกับรัฐ เพื่อเรียกร้องหานโยบายสนับสนุนที่เหมาะสมได้ง่ายขึ้นด้วยครับ อีกอย่างหนึ่ง ผมอยากให้เกษตรกร หรือลูกหลานเกษตรกร เลิกแนวความคิดที่ว่า ทำเกษตรแล้วยากจนได้แล้วครับ (ผมเชื่อว่ายังมีแนวคิดนี้อยู่นะ เพราะชาวนาที่รู้จักหลายๆ คน ส่งลูกเรียนแล้วให้มาทำงานในกรุง ไม่ให้กลับมาทำนา และยังมีชาวนาอีกหลายคนที่หนีนามาหางานในกรุง) ผมยังเชื่ออยู่ว่า การทำเกษตรแบบใช้ความรู้ ใช้เทคโนโลยี จะทำให้มีรายได้พอเลี้ยงตัวสบายๆ ได้แบบไม่ลำบากครับ จากคุณ : ปั๊ปโปะจัง เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 18:21:33

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าไม่ทำแบบคห.15 ก็ทำแบบฝรั่งอ่ะ เคยได้ยินอาจารย์พูด ฝรั่งเขาทำการซื้อขายข้าวล่วงหน้า ทำให้เขาได้เงินแน่นอน ไม่ต้องรอรัฐบาล พวกที่เก็งกำไร เอาข้าว เอาน้ำตาลไปเก็งกันสนุก ได้เงินกันเยอะ ถ้าชาวนาทำแบบนี้เป็น ไม่ต้องถึงกับเก็งกำไรหรอก แค่ทำการซื้อขายล่วงหน้าได้ก็พอแล้ว ชาวนาไทยตอนนี้ทั้งความรู้เก่าจากปู่ย่าตายายก็ทิ้ง ความรู้ใหม่ก็ไม่ขวนขวาย จะสู้อะไรเขาได้ จากคุณ : นางสาวคานทอง เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 18:30:46

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องผลิตต่อพื้นที่นี่ต้องเข้าใจสถานภาพก่อนครับ นาในไทยมีแค่ 25%เท่านั้นที่อยู่ในเขตชลประทานของไทย     ต่างจากประเทศอื่นที่มีน้ำเพียงพอเหลือเฟือ     เพราะปริมาณน้ำเฉลี่ยต่อประชากรของไทยนั้นค่อนข้างน้อยที่สุดในแถบนี้ อีก 75% อยู่นอกเขตชลประทาน     ทำนากันโดยพึ่งฟ้าอาศัยฝนเป็นหลัก ซึ่งการพึ่งดินฟ้าอากาศนั้นมันก็เป็นเรื่องปรกติที่ผลผลิตจะได้ออกมาน้อยถึงน้อยมาก ดังนั้นถึงแม้ว่า 25% ในเขตชลประทานจะสามารถผลิตข้าวออกมาได้มากเท่าไหร่ แต่เมื่อเอามาเฉลี่ยรวมกับทั้งประเทศแล้ว      อัตราเฉลี่ยต่อพื้นที่จึงน้อยกว่าประเทศอื่น ดังนั้นการที่เราผลิตข้าวได้ 488 กิโลกรัมต่อไร่นั้นจึงไม่ใช่ว่าเราไม่มีความสามารถ แต่เป็นเพราะเราขาดน้ำที่จะมาใช้ต่างจากประเทศอื่นที่มีน้ำให้ใช้อย่างเหลือเฟือ กลับกันถ้าเราเอาเฉพาะนาที่อยู่ในเขตชลประทานมาคิด     เท่ากับเราต้องคูณปริมาณผลผลิตปัจจุบันขึ้นไปอีก   ไม่ต้องถึงขนาดคูณ 4 ให้เป็นพื้นที่ 100%    เอาแค่คูณ 2 ผลผิตเราก็สูงกว่าแถบนี้ทั้งนั้น นั่นคือในสถานการณ์แบบเดียวกัน    ถ้าเรามีน้ำมาใช้เพาะปลูกเต็มที่เหมือนประเทศอื่น    ผลผลิตของเราไม่ด้อยไปกว่าใคร และอีกประการหนึ่งนั้นคือ    ประเทศรอบข้างเราส่วนใหญ่จะผลิตอาหารได้ไม่พอเลี้ยงตัวเอง   อย่างฟิลิปปินส์   อินโดนีเซีย    เวียดนามพอกินก็จริงแต่คนก็เยอะกว่าไทย      ดังนั้นการปลูกข้าวของเขานั้นจะไม่เน้นพันธุ์ที่รสชาติอร่อยแบบไทยที่เน้นข้าวหอม      แต่เขาจะปลูกข้าวพันธุ์ที่ให้ผลผลิตมากๆเป็นหลัก     เพื่อผลิตอาหารให้มากที่สุดมาเลี้ยงตัวเองก่อน         นั่นคือเขาเน้นปลูกเอาปริมาณไม่เอาคุณภาพ       อร่อยๆไม่อร่อยช่างมัน    ขอแค่เอามากินได้ก็พอ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 19:50:53 จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 19:45:19

ความคิดเห็นที่ 20 #19 อ่านข้อมูลให้ครบถ้วนด้วยครับ.....เช่น ต้นทุนก็สูงกว่า? นั่นสิครับทำไม? ระบบชลประทานไทย ถึงแย่กว่าเพื่อนบ้าน?? การพัฒนาและวิจัยเพื่อเพิ่มผลผลิตทำกันจริงจังขนาดไหน? จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:11:13

ความคิดเห็นที่ 21 นี่ไงคนนี้ลืมตาอ้าปากได้ จากคุณ : ฉันคนเกาหลีชื่อจนจังกู เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:16:08

ความคิดเห็นที่ 22 ชาวนา มีของที่มีค่าอยุ่ในมือ แต่รักษาและจัดการ ให้มันมีค่าไว้ไม่ได้ ให้นายทุนจัดการ จนร่ำรวย จากคุณ : ในบัดดล เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:25:44

ความคิดเห็นที่ 23 คห.20  ก็ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องการค้าข้าวแข่งกับเขานี่ครับ    ผมพูดถึงผลผลิตของข้าวไทยว่าทำไมปริมาณเฉลี่ยถึงเห็นว่าน้อย ส่วนที่ว่าทำไมระบบชลประทานไทยถึงแย่กว่า    ก็คัดค้านกันเข้าไปสิครับ   จะสร้เางเขื่อน NGO ก็มาค้านตลอดจนไม่ต้องสร้างกัน       แถมต้นทุนปริมาณน้ำในไทยก็น้อยกว่าใครแถวนี้อยู่แล้ว พม่า   มีแม่น้ำใหญ่ๆหลายสาย   ส่วนใหญ่ใหญ่กว่าแม่น้ำเจ้าพระยาอีก ลาว   แม่น้ำโขงผ่าน    แม่น้ำมีเยอะ เขมร   แม่น้ำโขงผ่าน   มีทะลเสาบเขมรใหญ่โต เวียดนาม    ปลายแม่น้ำโขง   ติดทะเลฝนเยอะมาก ส่วนไทย  ดูรูปเอาละกัน จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:29:18

ความคิดเห็นที่ 24 ผมเห็นว่า น้ำมีส่วนสำคัญต่อผลผลิตมาก.......แต่ไม่ใช่ทั้งหมดนะครับ......การพัฒนาและวิจัยพันธุ์ข้าวก็มีส่วนสำคัญเยอะมาก เช่นทำพันธุ์ข้าวให้ทนทานต่อโีรค ทนทานต่อดินฟ้าอากาศฯ เอาง่ายๆ อิสราเอล นี่แหละเป็นทะเลทรายยังสามารถทำการเกษตรได้อย่างมีประสิทธิภาพ..........เรื่องแม่น้ำอะไรนั่นไม่ใช่ข้ออ้างหรอกครับ ปล.ระบบชลประทานไม่ใช่มีแค่เขื่อนขนาดใหญ่อย่างที่คิดทำกันอยู่นะครับ อันที่จริงเขื่อนที่มีอยู่เนี่ยโดยหลักสร้างเพื่อผลิตไฟฟ้า......มากกว่าเพื่อเกษตรกรรมนะครับ....น้ำที่เหลือจากการผลิตไฟฟ้าปล่อยให้ทำการเกษตรไม่ได้เยอะมากเท่าไรเลย (แก้ไขเพิ่มเติม) แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 20:51:20 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 20:51:09 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 20:49:40 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 20:38:48 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:38:03

ความคิดเห็นที่ 25 ขอเสริมนิด    ว่าอิสราเอลนั้น   เมื่อราวๆ30ปีก่อนก็คนไทยนี่แหละครับ    ที่ไปช่วยแนะนำวางพื้นฐานการเพาะปลูกโดยใช้ระบบน้ำหยดให้       และเกษตรกรรมในอิสราเอลปัจจุบันที่ทำได้ถึงขนาดนี้    มาจากแรงงานไทยครับ     แรงงานภาคเกษตรในอิสราเอล 95% เป็นแรงงานไทย ระบบชลประทานไม่ได้มีแต่เขื่อนเห็นด้วยครับ     แบบที่ดีที่สุดผมเห็นว่าควรจะใช้การขุดบ่อเก็บกักน้ำไว้ใช้   อย่างที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวแนะนำเศรษฐกิจพอเพียง      ว่าให้แบ่งพื้นที่ส่วนหนึ่งเก็บกักน้ำเอาไว้ใช้ แต่คนไทยไม่รู้เป็นยังไง      แนะนำวิธีดีๆให้มักจะดื้อ   ไม่ยอมทำตาม จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:46:17

ความคิดเห็นที่ 26 พวกบ่อน้ำ...ตามไร่นา..ไม่ได้มีนัยยะต่อเกษตรกรรมมากพอหรอกครับ(โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้าว).....ระบบกักเก็บน้ำขนาดใหญ่เท่านั้นแหละ......เช่น อ่างกักเก็บน้ำ ฝายต่างๆ ต้องลงทุนครับ(ลองคิดถึงน้ำปะปาที่เราใช้กันอยู่ใน กทม สิครับ) จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:55:25

ความคิดเห็นที่ 27 ส่วนอิสราเอล.....เขาลงทุนระบบชลประทานสูงและมีประสิทธิภาพมากๆนะครับ.....ที่สำคัญเขาใช้น้ำอย่างมีประสิืทธิำภาพด้วย(ระบบหยดน้ำนั่นแหละ) จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 21:05:49

ความคิดเห็นที่ 28 ลองไปหาหนังสือเรื่อง Food, INC. มาอ่านดูครับ จะได้เปลี่ยนทัศนะคติที่ว่า "เกษตรกรในต่างประเทศส่วนใหญ่รวย" เพราะความจริงส่วนใหญ่มีหนี้สินยิ่งกว่าของเกษตรกรไทย และมีนายทุนใหญ่คอยผูกขาดตลาดเกือบทั้งประเทศ เพียงแต่เค้าสูบเลือดเกษตรกรอย่างมีระบบระเบียบเลยเหมือนจะดูดีในสายตาคนนอก(อย่างเราๆ) ในขณะเดียวกันก็มีเกษตรกรที่ใช้แนวคิดคล้ายๆ "เศรษฐกิจพอเพียง" เริ่มปลูก "พืชหมุนเวียน" กันเพิ่มขึ้น ทั้งๆ ที่เป็นประเทศแนวหน้าด้านความคิดระบบทุนนิยม แต่มักจะโดนกดดันจากนายทุน เช่น ราคา กฎหมาย ลิขสิทธิ์พันธุ์พืช ฯลฯ (นายทุนต่างประเทศโหดมาก แต่มันสร้างภาพลักษณ์ที่ทำให้ดูเหมือนดีได้) สรุปแล้วต้องช่วยกันเป็นระบบ ทั้งผู้บริโภค และ ผู้ผลิต เกษตรกรไทยถึงจะพัฒนาได้อย่างยั่งยืน จากคุณ : Rabbit Fire เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 21:46:43

ความคิดเห็นที่ 29 เรื่องนายทุนใหญ่ผูกขาดนี่ปัญหาโลกแตกครับ ในไทยชัดๆเลยคือ CP     ยกตัวอย่างเช่นเลี้ยงกุ้ง บริษัทที่จะขายลูกกุ้งให้ในประเทศนี้แทบไม่มีเลย   มี CP เป็นหลัก ซึ่งพอตกลงซื้อจาก CP ก็จะมีเงื่อนไขตามมา       ว่าต้องให้อาหารของ CP เท่านั้น   ให้ยาตามที่ CP กำหนดเท่านั้น และจะมีคนของ CP มาสำรวจตรวจข้อมูลต่างๆตลอด     นอกจากเช็คว่าทำตามเงื่อนไขแล้ว    ก็เพื่อหาข้อมูลในการกำหนดเวลาของตลาด     ว่าเวลานี้กุ้งจะออกมามากแค่ไหน     ราคาจะเป็นยังไง สรุปแล้วคนเลี้ยงกุ้งก็ต้องขายตามที่ CP กำหนดราคา นอกจากนั้นก็ต้องซื้ออาหารซื้อยาของ CP เท่านั้นตามเงื่อนไข    ทำให้ CP สามารถกำหนดราคาอาหารและยาได้ ดูไปดูมาสรุปว่าคนเลี้ยงกุ้งก็กลายเป็นแค่พนักงานของ CP เท่านั้น ถ้าขายได้กำไรดีก็โชคดีไป CP ก็กำไรด้วย   แต่ถ้าเจ๊งก็ซวยไป CP ไม่เกี่ยว ถามว่างั้นคนเลี้ยงไม่เอา CP ได้มั้ย     ก็ได้อยู่   แต่คุณต้องไปหาพันธุ์กุ้งเอง    หาอาหารเอง   หายาเอง    CP ไม่ขายให้   เลี้ยงโตได้ที่ CP ก็ไม่รับซื้อ และจะหาทางดัดหลัง CP ด้วยการรับกุ้งครั้งเดียว   จากนั้นเลิกติดต่อกับ CP ก็ไม่ได้ เพราะกุ้งของ CP เขาทำพันธุ์เอาไว้เป็นพิเศษ    คือถ้าเอาไปผสมพันธุ์กัน   ลูกที่ออกพันธุกรรมจะแย่ลง   กุ้งรุ่นหลังๆก็จะอ่อนแอติดโรคง่าย สรุปว่าวงการนี้ก็เลือกได้2อย่าง         คือเอาสะดวก   แต่ก็ต้องยอมเป็นเหมือนลูกจ้างของ CP   ทำตามที่ CP สั่งไปตลอด หรือไม่ยอมเป็นเป็นเหมือนลูกจ้าง    แต่ก็ต้องลำบากหาพันธุ์กุ้งเอง   หาอาหารเอง   หายาเอง   หาตลาดเอง จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 22:21:13

ความคิดเห็นที่ 30 สหกรณ์บ้านเราไม่แข็งแรง   ชอบเน้นของถูก  เพราะพวกนายทุนตอนแรกจะเอาของถูกมาล่อ  พอกำจัดคู่แข่งได้แล้ว ก็ขึ้นราคาพรวดๆได้เฉิบๆ   นี่เป็นเหตุหนึ่ง ที่ทำให้การค้าปลีก(ร้านโชห่วย) ของเราล้มหายตายจาก แล้วปล่อยให้พวกห้างใหญ่ข้ามชาติ ครอบครองการค้าปลีก จริงๆต้องโทษระบบการศึกษาของเรา เน้นให้ท่อง เน้นให้เชื่อ ไม่โต้แย้ง ไม่คิดใครครวญ คิดเองยังไม่เป็น แล้วจะไปสู้ใครเขาได้หล่ะ ของอย่างนี้มันต้องแก้ กันทั้งยวง ทั้งระบบ ทั้งกะบิ  เอาตั้งแต่ฐานคิด หรือการศึกษาเป็นสำคัญ ต้องสอนให้คนคิดเป็น เถียงเป็น โต้เป็น   ข้อสอบกากะบาก วงกลม มันน่าจะหมดไปจากประเทศนี้ได้แล้ว จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:18:52

ความคิดเห็นที่ 31 จาก คห.ที่ 29 ปัญหา "กุ้ง" ก็เลยส่งผลแบบที่กำลังเผชิญอยู่ ในขณะเดียวกัน "รัฐ" ก็แก้ปัญหาแบบเดิมๆ คือ เอาเงินภาษีไปละลายแม่น้ำ "รัฐเตรียมชดเชยส่วนต่างราคากุ้งขาวแวนนาไมตกต่ำแทนการรับจำนำ ด้วยงบประมาณจำนวน 500 ล้านบาท กำหนดระยะเวลา 3 เดือน โดยต้องลงทะเบียนกับกรมประมง" ที่มา: http://www.thairath.co.th/content/eco/265517 จากคุณ : Rabbit Fire เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 10:17:35

ความคิดเห็นที่ 32 ขอถามอย่างคำถามเดียว คนที่ตอบนี้มีใคร ทำนา บ้างครับ? คำตอบจากวิชาการ + จินตนาการ =  ข้อเท็จจริง? ปล. ชาวนาไทยที่ทำนาไม่ได้จน แต่ที่จนเพราะไม่ใช่ชาวนาจริงๆ จริงๆผมสนใจในเรื่องนี้น่าจะจัดมีทติ้งกันน่ะครับ อย่าลืมชวนผมด้วย แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 11:47:40 จากคุณ : eni2qy (eni2qy) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 11:46:10

ความคิดเห็นที่ 33 ผมขอพูดในฐานะคนเคยทำนามาก่อนปัจจุบันก็ยังทำครับ(ไม่ได้ขี้เกียด แต่ไม่มีน้ำทำนา) 1.ภาคอีสานมีพื้นทำนามากที่สุดของประเทศ แต่ทำนาปีละ 1 ครั้ง(นาปรังน้อยมาก) 2.ที่ราบลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาจากที่เคยปลูกข้าวได้ปีละ 2 ครั้ง  ดันเอาไปตั้งโรงงานอุตสาหกรรม   และทำหมู่บ้านจัดสรร(พื้ที่ทำนาสูญหายไปเท่าไหร่แล้ว) 3.ถ้าเทียบพื้นที่ทำนาของไทย กับ เวียดนาม ประเทศไทยมีมากกว่า แต่เวียดนามทำนาปีละ  2-3 ครั้ง สามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง( ทำ 3 ครั้ง)เพราะพื้นที่มีน้ำทะเลขึ้นลง ทำให้หนุนน้ำจืดเข้าถึงทุกพี้นที่   สามารถทำนาได้ตลอดปี เขาขุดดินเป็นคลองซอยน้ำเข้าได้ทุกที่ บ้านเราฝนแล้ง เขาไม่แล้ง บ้านเราน้ำท่วมเป็นเดือน ของเขาท่วมไม่เกินอาทิตย์ (ภูมิอากาศคล้ายภาคใต้) เพราะด้านหน้าเป็นทะเลด้านหลังเป็นภูเขา   4.ที่เห็นพูดกันบ่อยๆ ว่าผลผลิตต่อไร่เราน้อยกว่าเวียดนาม ไม่รู้ว่าเทียบต่อไร่/ปี หรือเทียบต่อไร่/ครั้ง (ใครรู้ช่วยแนะนำด้วยครั้บ) 5.ระบบการชลประทานของเวียดนามดีกว่า ไทย ลาว เขมร พม่า จริงครับ จากคุณ : greeram (greeram) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 14:22:44

ความคิดเห็นที่ 34 เท่าที่ได้ยินมา ชาวนาไม่ได้จน (ซักเท่าไหร่) นะครับ รัฐบาลจะผลาญภาษีกินงบกัน แล้วมีงบเป็นหมื่นๆล้านอุดหนุนโรงสีกับชาวนา สงสารพวกสาวโรงงาน ต้องเสียภาษี แล้วยังกินข้าวแพงอีก แต่ถึงชาวนาจะรวยหรือจน การเพิ่มประสิทธิภาพของการผลิตก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 19:06:18

ความคิดเห็นที่ 35 ปัญหาส่วนหนึ่งมาจาก พ่อค้าคนกลาง และความด้อยความรู้ของ เกษตรกร คนปลูกก็จนเอาๆ คนขายก็รวยเอาๆ ของก็แพงเอาๆ คนซื้อก็จนเอาๆ เงินต้นทาง กับปลายทาง ถูกดึงหา กลางทางซะหมด จากคุณ : น้องกี้...ความรู้แค่คืบ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 01:00:52

ความคิดเห็นที่ 36 เพราะชาวนาไทย ไม่จริงจังกับ สหกรณ์ ไม่ได้บริหารสหกรณ์ แบบสหกรณ์ แต่บริหารสหกรณ์ แบบ บริษัท จากคุณ : NecroLord เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 13:02:17