ความคิดเห็นที่ 1 น่าสนใจครับ อ่านแล้วรู้สึกดี จากคุณ : polyline เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 22:26:58

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อ.. การเคลื่อนไหวแบบเข้ม   กีฬาทั้งหลายเป็นแบบนี้  โดยเริ่มจากการอุ่นเครื่องและปิดด้วยการวอร์มดาวน์ ระหว่างทาง  สิ่งที่เกิดขึ้น ได้แก่  ความเข้มข้นของกิจกรรม  (เช่น  เทนนิส ว่ายน้ำ) เราใช้ร่างกายเพื่อ "ทำ"ตามมาตรฐานของกีฬานั้นๆ โดยเฉพาะการจัดท่าทางและเทคนิคต่างๆ  ตรงนี้เป็นสภาวะการเรียนรู้ การสื่อสาร หรือการควบคุมตัวเอง เพื่อ ประสิทธิภาพสูงสุดที่เจ้าตัวสามารถพัฒนาการไปถึง เกิดอะไรขึ้นภายในร่างกาย?   คำสั่งจากสมอง  ผ่านลงไปสู่กลไกกล้ามเนื้ยึดโยงโครงกระดูก หัวใจจะต้องทำงานหนัก(รวมระบบหลอดเลือด) ปอด  ลำไส้เล็กเคลื่อนไหว ส่งผลการดูดซึมสารอาหารเข้าสู่กระแสเลือดร่วมกับตับ   เกิดภาวะโหมกระพือความร้อนขึ้นทั่วร่าง   ของเสียย่อมเกิดขึ้น  ไม่ว่าผ่านลมหายใจออก  เหงื่อ(ทั้งรักษาอุณหภูมิและขับเกลือแร่) สรรพางค์กาย ได้รับการเขย่า-ขยับ  ซึ่งในลักษณะนี้  มันได้ปลดปล่อยการติดขัดของการไหลเวียนที่อาจตกค้างจาก ความไม่ปกติ หรือ การเก็บสะสมล้นเกิน ออกไป  ให้หลังทั้งระบบยึดโยงอวัยวะ ก็จะซ่อมสร้างตัวเอง ให้เกิดความกระชับยิ่งขึ้น เพื่อรองรับขีดความสามารถใช้งาน ณ ขอบเขตระดับฝึกฝน จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 14:07:03

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อมา การเคลื่อนไหวอ่อน  เป็นการออกำลังกายที่มุ่งกระทำกับโครงสร้างของร่างกาย  ได้แก่  กระดูกและเส้นเอ็น   เนื่องด้วยความเชื่อพื้นฐานเรื่อง เอกภาพของกายกับจิตเป็นหนึ่งเดียว โดยมีรอยต่อที่ ลมหายใจ   การเคลื่อนไหวแนวทางนี้ จะไม่รีบ  ไม่ได้มุ่งออกแรงมากๆ แต่คำนึงถึง ความเหมาะสม  หรือ รับได้ ของเจ้าตัวผู้ฝึกฝน   จะขอยกตย.โยคะ นะครับ โยคะ    ประกอบด้วยท่าฝึกต่างๆ  แต่ละท่ามุ่งกระทำต่อโครงกระดูกและเส้นเอ็น บนฐาน แรงโน้มถ่วงโลก โดยมีอวัยวะส่วนที่เหลือทั้งหมด มาพยุงรับโหลด ณ จุดอ้างอิง ของท่านั้นๆ นี่คือ หลักเอกภาพหรืองค์รวม ที่แสดงตน ณ ความนิ่งอย่างจงใจ ที่แฝงไว้แรงขัดแย้งที่สมดุล   มีอะไรเกิดขึ้นขณะฝึก............. อารมณ์ของโยคะนั้น  เป็นการมองเข้าไปยังโลกภายใน(Inner World)ของเรา  ทุกขณะจิตเป็นพลวัตการพินิจ   ร่่างกายกับจิตตลอดเวลาอย่างมีสมาธิ  มีลมหายใจส่งผ่านกระแสเลือดไปทั่วร่าง   เราจะพบสิ่งหนึ่งเสมอ  คือ  ความเจ็บปวด  ความอึดอัด และการคลี่คลายตัวของมัน ทังหมดร่างกายจะปรับและสร้างความเคยชินขึ้น   ส่งผลต่อความอ่อนตัว ยืดหยุ่น และการไหลเวียนเลือดและพลังชีวิต(ชี่) ให้หลังตามมา  ซึ่งนำความอ่อนเยาว์ในที่สุด(แต่ก็ขึ้นกับปัจจัยอื่นอีกหลายอย่าง โดยเฉพาะอาหาร อากาศ) ค้นหาปรัชญาชีวิต.............. ยามปกติ  ที่ไม่ได้เข้าโหมดการฝึกนี้   คุณจะพบว่า  ร่างกายก็คือร่างกาย  อาจไม่ต้องสนใจอะไรมาก มีลุก  นั่ง  เดิน วิ่ง  หรือทำอิริยาบถใดๆอย่างใจนึกหวังได้ โดยไม่รู้ตัวหรือไม่จำเป็นต้องสงสัยใดๆ แต่โยคะ(การเคลื่อนไหวแบบอ่อน ตามนิยามการออกกำลังกาย)จะทำให้พบว่า.. ความเจ็บปวด  ได้ซ่อนตัวมันอยู่ภายในโครงสร้างชีวิต-ร่างกาย   มันเกาะยึดกันไว้และซ่อนตัวภายใต้แนวโน้มความแข็งทื่อ     เราเคลื่อนไหวได้ดี  ก็ต่อเมื่อ กระดูกแต่ละชื้นมีความยืดหยุ่นและทำงานร่วมกันอย่างหลวมๆ  ไม่แข็งกระด้างเท่านั้น   ความปกติสุขก็อยู่ตรงนี้ นั่นคือ ความอ่อนตัวหรือยืดหยุ่นขององค์ประกอบย่อยๆรวมกัน   และการโยงใยกับความยืดหยุ่นของ หลอดเลือดและอวัยวะภายในส่วนอื่นๆโดยรวม(ด้วย) แง่นี้   ชีวิตที่ดี  จึงควรธำรงไว้ซึ่งการฝึกฝนร่างกายอยู่เสมอ(ออกกำลังกาย)  และเรียนรู้การสื่อสารจากภายในตัวเอง เราไม่ได้เป็นเจ้านายมัน  มากไปกว่า การเข้าใจการทำงานของมัน อันเราเองก็จำต้องรับใช้มัน ดูแลมันในลักษณะสองทิศทาง   เช่นเดียวกับ คติการปกครองที่ดี คือ ทำให้ไม่รู้สึกเหมือนถูกปกครอง  อันหมายถึง  การไหลสองทิศทางระหว่างบนและล่าง ของการจัดสรรทรัพยากรถ้วนทั่ว   ไม่เกิดการตรึงแน่นของความรวยจน ณ จุดใดจุดหนึ่ง   อย่างไรก็ตาม  ความพยายามไปให้ถึง? ก็ยังคงเป็นแรงผลักดัน หรือ แรงจูงใจ  ให้มนุษย์ก้าวไปให้ถึงจุดที่สมดุล โดยสัญชาตญาณของสติปัญญาเรียกร้องเสมอๆ จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 14:57:27

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อ.. แนวทางสุขภาพเชิงตั้งรับ คือ ปัญหา! ข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้น  ได้แก่  มูลค่ายาที่ต้องจ่ายเพื่อรักษาคนไทย มีสูงขึ้นทุกปี ซึ่งส่วนใหญ่นำเข้า คนไทยกินยาเหมือนกินขนม(แทนอาหาร?) มีทัศนะผิดๆเกี่ยวกับยาและการดูแลตนเอง  หวังสุขภาพดี (หรือไม่ดีอย่างไร ก็แล้วแต่?)โดยการ"ซื้อ" มากกว่า การสร้างขึ้นด้วยตนเอง อันเป็นความรับผิดชอบ โดยธรรมชาติ(อยู่แล้ว)  เราถูกหลอกให้เชื่อว่า การแพทย์สามารถรักษาความเจ็บป่วยทุกอย่างได้ และแล้ว ก็โยนความรับผิดชอบขั้นพื้นฐานนี้ให้กับโรงพยาบาล ร่างกายเป็นองคาพยพที่เรียนได้ไม่สิ้นสุด  เปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับเจ้าของร่าง ไม่มีใครรู้จักตัวเองได้ดีไปกว่าเจ้าของ เพราะ เขาหรือเธอคือ ผู้แรกที่รับรู้สัญญาณสื่อสารความผิดปกติจากร่างกายก่อนใคร เพียงแต่ว่า  มนุษย์ได้ใช้ร่างกายอย่างแปลกแยก และระบบสังคม ได้สร้างการผูกโยงคนไว้กับระบบ และทำให้สุขภาพกลายเป็นสินค้าที่ต้องซื้อหาจาก ฟิตเนส  โรงพยาบาล หรือร้ายยา และการศึกษาก็ไม่ได้มีพลังมากพอ ที่ส่งเสริมให้คนรู้จักการดูแลตนเอง อย่างมีวินัยแต่วัยเด็ก(แล้ว) ปชช.ตกอยู่ในแนวโน้มของความเสื่อมแห่งสุขภาพ   โรงพยาบาลคิวยาวเหยียด  คนป่วยล้นโรงพยาบาลตลอดศก   ค่ารักษาพยาบาลมีแต่เพิ่มงบประมาณ  เกิดกรณีฟ้องร้องระหว่างผู้ป่วยกับหมอหรือโรงพยาบาลเพิ่มขึ้น   กลายเป็นความขยาดกลัวของหมอในการรักษาคนไข้ในรพ.รัฐและมีแนวโน้มสมองไหลไปสู่ภาคเอกชน หรือ ตปท.ที่มีมาตราการตรวจวัดที่รัดกุม แต่ก็เพิ่มค่าใช้จ่ายยิ่งขึ้นแก่คนไข้   ซึ่งคนมีฐานะดีคงไม่เกี่ยง แต่กลับเป็นภาระหนักอึ้งสำหรับคนชั้นกลางลงมาโดยเฉพาะ คนมีรายได้ต่ำ  ซึ่งมีสุขะภาวะไม่ดีนักตามสภาพอยู่แล้ว   ปรากฏการณ์เช่นนี้ ทำให้เกิดสองมาตรฐานในการรักษาพยาบาล   เกิดการแบ่งเกรดและการปฏิบัติที่ต่างกันเพิ่มขึ้น และย่อมส่งผลให้  การรักษาโรค กลายเป็น สินค้าหรือทำให้เป็นพาณิชย์เพิ่มขึ้น ในขณะที่มาตรการด้านสุขภาพของรัฐ  ไม่ได้มุ่งการเสริมสร้างสุขภาพ   แต่ใช้มาตราการตั้งรับด้วยการรักษาพยาบาลมายาวนาน นี่จึงเป็นหายนะของคุณภาพประชากร   และยิ่งทำให้สังคมอ่อนแอ  ปท.ถอยหลังลงคลอง  ย้อนกลับมาเป็นสาเหตุของปัญหาหนึ่ง(อย่างมีนัยยะสำคัญ)ของการพัฒนา ปชช.หวังอะไรมากไม่ได้(ในขณะนี้) ต่อรัฐที่จะไปสร้างแนวทางสุขภาพที่ถูกต้องเหมาะสม มีแต่ปัจเจกประชา  ที่รู้ทันสภาพปัญหา  ก็สามารถลงมือสร้างสุขภาพเชิงรุกด้วยตนเอง  ด้วยการมีวินัย และระมัดระวังในการใช้ชีวิต   ไม่หลงไปกันทัศนคติผิดๆเกี่ยวกับสุขภาพ(ดังได้กล่าว) แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 55 08:38:08 จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 08:26:37

ความคิดเห็นที่ 5 Inspiring You..................! "อายุเป็นเพียงตัวเลข" เคล็ดลับคุณยายมะกันวัย 75 เจ้าของสถิติ"นักเพาะกายหญิงอายุมากที่สุดในโลก" นางเออร์เนสทีน เชพพาร์ด วัย 75 ปี เจ้าของสถิติกินเนสส์ บุ๊ก ผู้หญิงอายุมากที่สุดในโลกที่ลงการแข่งขันเพาะกายในสหรัฐฯ โดยคูณยายรายนี้ เล่าให้ฟังว่า เธอได้รับแรงบันดาลใจจากน้องสาวที่เคยชวนให้ไปเริ่มออกกำลังกายด้วยกันมาตลอด  แต่เธอไม่ฟัง จนกระทั่งน้องสาวจากไปกระทันหันด้วยโรคที่เกี่ยวกับทางสมอง ทำให้ตนเองเปลี่ยนความคิดและหันมาเริ่มออกกำลังกายอย่างจริงจังด้วยวัย 50 เศษ เธอระบุว่า ทุกวันนี้ เธอตื่นนอนในเวล 02.30 น.ทุกวัน เพื่อออกวิ่งเป็นระยะทางประมาณ 16 กิโลเมตร เพื่อเป็นการฟิตร่างกายก่อนที่จะเข้าโรงยิม และกล่าวยืนยันว่า "อายุเป็นเพียงตัวเลข" สิ่งเดียวที่เธอต้องการตลอดมาก็คือ การช่วยเหลือให้ผู้อื่นใช้ชีวิตอย่างคนที่มีสุขภาพดี นอกจากนี้ยังบอกกับผู้สื่อข่าวว่า ยาต้านริ้วรอยและวัย ที่ได้ผลดีที่สุดสำหรับเธอคือการออกกำลังกาย  ทุกครั้งที่เธอไปทำหน้าที่เป็นครูสอนออกกำลังกายที่โบสถ์แล้ว บรรดาลูกศิษย์อายุมากของเธอบ่นว่าไม่ไหวแล้ว   ทั้งนี้ นางเออร์เนสทีน เชพพาร์ด  เล่าว่า เริ่มเข้าสู่วงการเพาะกายเมื่ออายุ 71 ปี โดยเวทีเพาะกายที่กรุงวอชิงตัน ดีซี เธอได้ขึ้นโชว์ตัวครั้งแรกและสามารถคว้ารางวัลมาได้สำเร็จ http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1339410845&grpid=01&catid=&subcatid= จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 10:28:30