ความคิดเห็นที่ 1 จอร์จิ คอนสแตนติโนวิช  ซูคอฟ  (Georgi Konstantinovich Zhukov) เกิดเมื่อปี 1896 ในสมัยการปกครองของซาร์ มีภูมิลำเนาอยู่ในแขวง Strelkova ที่อยู่ห่างจากทางใต้ของกรุงมสอสควา ประมาณ 160 กิโลเมตร   ครอบครัวนั้นยากจนค่นแค้นแบบสุดขีด..พื้นที่ในกระต๊อบที่อยู่อาศัย แออัดแทบไม่มีที่นอนสำหรับครคอบครัวเล็กๆที่มีกันแค่สี่คน..คือ พ่อ แม่..พี่สาว และ ตัวเขา.. พ่อ..มีอาชีพเป็นช่างทำรองเท้าที่หาได้แค่เศษเงินในแต่ละวัน.. แม่..เป็นหญิงอึด..ทำงานได้หนักเท่ากับชาย..เขาเล่าว่า..แม่สามารถยกกระสอบข้าวขนาดเก้าสิบกิโลได้อย่างสบายๆ แม้แต่ตัวเขาเอง...ที่จัดว่าเป็นเด็กที่แข็งแรงมาก สามารถทำงานหนักๆในไร่นาได้ตั้งแต่อายุเพียงน้อยนิด ตอนนั้นเขายังจำความอะไรไม่ได้มาก แต่รู้ว่า..พ่อต้องออกไปหางานทำในเมืองหลวงถึงจะพอมีเงินส่งมาจุนเจือครอบครัว แต่พอมีเหตุการณ์ไม่สงบ เกิดขึ้นจากการก่อหวอดของพวกที่ใช้แรงงานในปี 1905  พ่อของเขาก็ถูกจับและเนรเทศให้ออกจากมอสควา..กลับมาอยู่บ้าน (เพราะไปร่วมกับเขาด้วย) ในตอนนั้น..คือช่วงที่บ้านเมืองกำลังเกิดการระส่ำระสาย..มีการเดินขบวน และจราจลกันบ่อยๆ..พวกแกนนำ พวกที่ร่วมขบวนการก็จะถูกส่งไปอยู่ไซบีเรียให้ไปทำงาน สร้างทางรถไฟบ้าง ไปติดคุกบ้าง..ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่มีการตีตรวน บทลงโทษนั้น..สาหัสนัก เพราะมีการโบยกันอย่างเหี้ยมโหด พวกที่เป็น"ตัวการ" อาจโดนวิธีทรมานโดยการให้ใส่เสื้อที่รัดตัว..เป็นผ้าชนิดที่ทำให้เปียก พอแห้งก็จะหดรัดตัวจนหายใจไม่ออก..(เรียกว่า Straightjacket ปัจจุบันก็ใช้ในสถาน พยาบาลโรคจิต..สำหรับรายที่มีอาการอาละวาด แต่ไม่ใช่เป็นผ้าหดรัด)   ซูคอฟเด็กน้อย..เริ่มรู้สึกถึงความเดือดร้อนของครอบครัว..เมื่อเขาอายุได้ย่างหกขวบ..ในปี 1902  อันเนื่องมาจากเกิภาวะข้าวยากหมากแล้ง.. ในช่วงปลายปีนั้น..พ่อแม่ไม่มีเงินแม้แต่พอจะซื้อขนมปังสักก้อนมากิน อย่าว่าแต่จะใช้หนี้เลย..แม้แต่เกลือก็แทบไม่มี..โชคดีที่มีเพื่อนบ้านที่คอยช่วยเหลือ แบ่งปันอาหารมาให้พอยาใส้กันบ้าง..แม้ว่ามันจะเป็นซุปกระหล่ำต้มเละๆก็ตามที  แต่นั่นก็คือน้ำใจเอื้อเฟื้อของบ้านใกล้เรือนเคียงของชาวบ้านนอก ที่ต่างก็เห็นอกเห็นใจกัน..เอื้อเฟื้อ..เกื้อกูลกันด้วยความเมตตา.. พอย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิ..เขาและครอบครัวค่อยอิ่มท้องขึ้นมา..เพราะในแม่น้ำเริ่มมีปลานานาชนิดให้จับมากิน..ซึ่งเด็กน้อยจอร์จิถือเป็นหน้าที่ที่ต้องออกไป หาปลาทุกวัน..วันไหนโชคดีก็พอหาได้ไปตอบแทนน้ำใจเพื่อนบ้านผู้อารีไปบ้าง..รวมไปถึงผลพลอยได้..นั่้นคือ ทางไปแม่น้ำ เขาจะผ่านป่าที่เต็มไปด้วย เห็ด..และพวกผลสตอเบอร์รี่ป่า..อีกทั้งพันธุ์ไม้ (ชนิดหนึ่ง) ที่มีคุณสมบัติในการนำมาใช้ทำรองเท้า จากการลอกเปลือกออกมา แล้วนำมาถักร้อย..เรียกว่า Bast Shoes ซึ่งเป็นที่นิยมและใช้การได้ดีสำหรับชาวบ้านอย่างพวกเขา (ซูคอฟมาเล่าเพิ่มเติมในทีหลัง..หลังจากที่สงครามได้ผ่านไปกว่ายี่สิบปีแล้ว..ด้วยความเสียดายว่า..พวกพันธุ์ไม้เหล่านั้นได้สูญหายไปหมดแล้ว เพราะพวกทหารนาซีเข้ามาฟันทิ้งเพื่อทำทางศึกเสียเรียบ..หลังจากสงครามผ่านไป..ก็กลายเป็นทุ่งนา..พื้นที่ป่าหายไปสิ้น...) เขาไม่ได้มีโอกาสไปวิ่งเล่นเหมือนเด็กอื่นๆ เพราะต้องช่วยแม่ทำงาน..เริ่มจากเก็บฟาง ตักฟางไปสุมกอง แต่เขาก็ไปโรงเรียน ที่ต้องเดินทางจากบ้านด้วยเท้าไปไกลถึงหนึ่งไมล์..เขาสังเกตุเห็นเพื่อนๆมีกระเป๋าใส่หนังสือแบบสวยงาม หันมามองของตัวเอง มันเป็นเศษกระสอบเก่าๆที่แม่นำมาเย็บ..เขาจึงไปอ้อนขอแม่ว่า.. "แม่จ๋า..หนูไม่อยากไปโรงเรียนกับไอ้กระสอบนี่หรอกนะ เพราะดูเหมือนกับพวกขอทานเลย" แม่ก็สวนมาทันควันว่า.. "เอาไว้พ่อกะแม่มีสตังค์เมื่อไหร่ก็จะซื้อให้..ตอนนี้ทำตัวเป็นขอทานไปก่อน..ไม่เห็นเสียหายอะไรนี่.." สำหรับพ่อแล้ว..จอร์จิทั้งรักและกลัว..เพราะพ่อนั้น..โหดนัก ยามตีก็ตีไม่เลี้ยง ตีด้วยเข็มขัดก็บ่อย..ตีเสร็จแล้วยังสั่งให้มาขอโทษอีกด้วย.. ซึ่งเขาได้เขียนเล่าว่า.. "เรื่องรั้นนี่ไม่ต้องพูดถึง..ต่อให้พ่อตียังไง..เราก็กัดปากแน่น..ไม่ร้องสักแอะ..และไม่ยอมขอโทษด้วย.." วันหนึ่งที่เขาโดนตีอย่างหนักหนาสาหัส..จนทนไม่ได้..เขาหนีออกจากบ้าน..ไปซ่อนตัวในโรงนาของเพื่อนบ้าน  พี่สาวต้องแอบเอาอาหารไปส่ง เอายาไปทาให้อยู่สามวัน..จนเพื่อนบ้านมาพบเข้าจึงพาตัวกลับไปบ้าน..พ่อฟาดเขาอีกเผียะนึงพอเป็นพิธี..จากนั้นก็ยกโทษให้.. ภาพ...Bast Shoes แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 16:29:53 จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 15:00:09

ความคิดเห็นที่ 2 ในช่วงวัยนั้น..ที่หมู่บ้านมีคนทำงานในร้านค้าคนหนึ่ง ชื่อว่า..โปรกอร์ ผู้ซึ่งเป็นน้องชายของแม่ทูนหัวของเขา ซึ่งโปรกอร์คนนี้ได้ทำตัวเป็นเพื่อนและพี่เลี้ยงที่ดี ให้กับเด็กน้อยจอร์จิ โดยการพาไปไล่ล่าเป็ดในฤดูร้อน และ ไปจับกระต่ายในฤดูหนาว..จนเขาได้กลายเป็นพรานน้อยที่มีความสามารถเกินตัว.. วันหนึ่ง..พ่อได้เดินทางเข้าไปในเมืองหลวงอีกครั้ง..ก่อนไป..เขาได้บอกกับแม่ว่า..คนงานใน มอสควาและที่เซนต์ ปีเตอร์สเบอรก์ กำลังจะก่อการจราจลกันครั้งใหญ่อีก เนื่องจาก ปัญหาเรื่องการว่างงาน และ ความหิวโหย แม่รีบเตือนว่า.. " แล้วเธอก็อย่าไปร่วมกับเขาล่ะ..เดี๋ยวก็จะโดนตำรวจจับอีกหรอก..." จากนั้นมา..เขาก็ไม่ได้ข่าวของพ่ออีกเลย..ทุกคนเริ่มเป็นห่วง.. จนไปสืบทราบมาได้ว่า ในวันที่ 9 มกราคม นั้น..กองทหารของซาร์ได้ยิงปืนเข้าใส่ ประชาชนที่ชุมนุม และ เดินขบวนกันไปพระราชวังฤดูหนาว   คนนำขบวนคือ ท่านบาดหลวง กาปอง (Father Gapon) พระสงฆ์ในนิกายออโธดอกซ์ ประชาชนเพียงแต่อยากจะเรียกร้องความเห็นใจจากซาร์ในเรื่องของปัญหาการว่างงาน และ ความอดอยาก หลังจากเหตุการณ์ที่ทหารซาร์ได้สาดกระสุนใส่ประชาชนในวันนั้น... จากนั้นมา..ที่หมู่บ้านของจอร์จิก็มักจะมีคนแปลกหน้ามาพูดถึงเรื่องการล้มล้าง..และการยึดอำนาจและทรัพย์สินกลับคืนมาจากซาร์และราชวงค์ รวมไปถึงพวกอำมาตย์ทั้งหลายแหล่ ในปี 1906  จอร์จิได้เรียนจบชั้นปอสี่..ด้วยคะแนนยอดเยี่ยมในทุกวิชา พ่อกับแม่ดีใจหนักหนา  แม่ลงทุนเย็บเสื้อตัวใหม่ให้ พ่อทำรองเท้าบู๊ทหนังคู่ใหม่ให้ด้วย มาถึงตอนนี้..เขาได้กลายเป็นเด็กที่มีร่างกายกำยำ สันทัด ล่ำบึก มีความสามารถสารพัด ตั้งแต่จับปลา พรานล่า..ใช้สกีไปไหนมาไหนอย่างคล่องแคล่ว จนมาถึงอายุได้สิบเอ็ด..ที่เขาต้องเริ่มฝึกวิชาชีพเอาไว้เลี้ยงตัวและครอบครัว..ที่แม่นำไปฝากกับญาติที่เป็นเจ้าของร้านเฟอร์ที่เมืองหลวง ให้หัดเป็นช่าง.. ไปทำงานวันแรก..เขาก็รู้รสของไม้เรียวเสียแล้ว..จากการที่เขาตักชิ้นเนื้อจากหม้อซุบมาใส่ในจาน..เพราะไม่รู้ว่าเป็นกฏห้าม.. ทุกคนต้องตักแต่ผักมากิน..เนื้อเอาไว้เป็นเพียงกษัยชูรส.. คัสมา..เพื่อนร่วมงาน..ได้กระซิบบอกว่า.. "หุบปากไว้เลย..ห้ามร้อง ห้ามถาม..เพราะไม่งั้นจะโดนอีก.." เย็นๆวันเสาร์ คัสมา..มักจะพาเขาไปฟังสวดในโบสถ์ วันอาทิตย์เช้าก็จะพาไปรับศีล และเขาบอกว่า.. "ในวันหยุดเทศกาลนะ..นายมักจะพาพวกเราไปเข้าพิธีรับศีลในโบสถ์ใหญ่ที่เครมลิน หรือไม่ก็ที่พระมหาวิหาร พวกเราก็ไม่อยากไปเท่าไหร่หรอก..เลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง แต่ถ้าเป็นที่พระวิหารนั้นเป็นข้อยกเว้น เพราะจะมีการร้องเพลงสวดโดย ท่าน Deacon Rozov ที่มีเสียงเพราะเหลือเกินแกเอ๋ย.." จอร์จิได้อดทนในการฝีกงานจนผ่านได้ด้วยดี ทั้งๆที่ต้องจมอยู่กับความโหดร้ายของนายจ้าง รวมไปถึงพวกช่างที่ใช้การตบตีสลับการสั่งสอน ไม่ว่าจะผิดเล็กน้อยอย่างไรก็ไม่เว้น.. ถ้าเขาเลี่ยงการปะหน้าได้ เขาก็จะเลี่ยง   เพราะบางทีโดนบ้องหูเข้า..เล่นเอาหูกริ่งไปได้ทั้งวัน.. นายงานได้ประกาศออกบ่อยๆว่า..เขาจะทำอะไรก็ได้กับพวกคนงาน..ถึงแม้ว่าคนงานนั้นจะเป็นผู้เยาว์ก็ตาม..เพราะไม่มีหน้าไหนมาห้ามหรือเอาผิดกับเขาได้ ซูคอปได้บันทึกไว้ว่า..ที่เป็นเช่นนั้น เพราะไม่มีใครให้ความสนใจกับสภาพแรงงานหาเช้ากินค่ำ ไม่มีมาสนใจว่าคนงานจะกินจะอยู่อย่างไร เพราะนายงานคือ "เจ้าเหนือหัว" ที่กดหัวให้เราต้องเป็นทาสงานตลอดไป.. ต่อมา..เขาย่างเข้าสิบสาม..ที่ต้องทำงานอย่างเป็นระวิง..แต่เขาก็มีเวลาที่จะเจียดให้กับสิ่งที่เขาสนใจ นั่นคือ การอ่านหนังสือ เพราะ ลูกชายของนายจ้าง ได้ให้หนังสือมาอ่านสองสามเล่ม นั่นคือฉบับเต็มๆของ Pinkerton และ Sherlock Holmes ที่เป็นตอนๆ (ที่แปลไปเป็นภาษารัสเซีย) รวมไปถึงวรรณกรรมผจญภัยอื่นๆ เขาเขียนไว้ว่า.. "ฉันแอบเรียนต่อไปด้วยตัวเอง..ทั้งภาษา คำนวน และ ภูมิศาสตร์ รวมไปถึงอ่านหนังสือทุกชนิดที่หาได้ โดยใช้เวลาที่ว่างตอนที่นายไม่อยู่..ต่อมาถูกจับได้..ฉันคิดว่าคงจะโดนลงโทษสถานหนักแน่ๆหรือ เขาอาจจะไล่ฉันออกไป...แต่..เขากลับไม่ว่าอะไรสักคำ..ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขายังบอกอีกด้วยว่า..ก็ดีที่รู้จักใฝ่เรียน.." จอร์จิใช้เวลาในการเรียนด้วยตัวเองไปทั้งปี..พอปีต่อมา..เขาได้ไปสมัครเรียนภาคค่ำที่มีวิทยฐานะเท่ากับประโยคมัธยมปลาย ในปี 1911  สามปีเต็ม..ที่เขาได้เรียนจบในการฝึกหัดงาน และพร้อมที่จะก้าวขึ้นไปในฐานะช่างเฟอร์อย่างเต็มตัว....ซึ่งทำให้เขาไม่มีเวลาในการเรียนอีก.. แต่ก็ยังอ่านหนังสือทุกชนิดที่ขวางหน้า ไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์ที่ไปเก็บมา..หรือแม้กระทั่งเจียดเงินไปหาซื้อมาครอบครอง ****ในปี 2002 ธิดาสาวสองคนของท่านจอมพลซูคอฟ Era และ  Ella ได้เคยนำผู้สนใจในชีวประวัติของท่านจอมพลไปชมห้องสมุดส่วนตัวของท่านที่มีหนังสือสะสมรวมกันมากกว่าสองหมื่นเล่ม.. ดูคลิปวีดีโอ..ของวันที่ 9 มกราคม 1905  หรือที่ทั่วโลกเรียกว่า...The Bloody Sunday ได้ที่นี่ค่ะ.... http://youtu.be/7J6afJY9ab4 จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 15:20:10

ความคิดเห็นที่ 3 จอร์จิหัดเก็บเงินมาจากค่ารถเมล์..ในยามที่นายใช้ให้ไปส่งของ หรือ ซื้อของ ที่มักจะให้ค่ารถไปด้วย..เขาเลือกที่จะวิ่งหรือเดิน..แล้วเก็บค่ารถเอาไว้ซื้อหนังสืออ่าน.. ปีต่อมา..มีงานที่เมือง Nizhny, Novgorod ริมแม่น้ำ Volga ที่นายของเขาได้เช่าบูธเปิดขายเฟอร์  ที่หน้าที่ของจอร์จิ คือ การจัดส่งของ โดยการใส่ในลังแล้วนำไปส่งที่ท่าเรือ หรือ สถานีรถไฟ   และนั่นคือ ครั้งแรกที่เขาได้เห็นความกว้างใหญ่ สวยงามของแม่น้ำโวลก้า.. จนถึงขนาดละเมอออกมาว่า.. "แม่น้ำช่างสวยงามเสียเหลือเกิน ยามที่ต้องแสงอาทิตย์ก็ส่งประกายวิบวับราวกับเกร็ดเพชร ฉันมองอย่างแทบไม่ถอนสายตา..เคยได้ยินบทเพลงที่รำพันถึงความงามของแม่น้ำมานักต่อนัก.. แต่ไม่เคยแจ้งแก่ใจเลยว่า..มันจะสวยงามถึงขนาดนี้..นี่คือมหานทีแห่งแม่น้ำทั้งมวลเลยทีเดียว.." จนมาถึงปี 1912  ที่เขามีอายุย่างสิบหก..และโชคดีที่ได้พักงานสิบวันเพื่อไปเยี่ยมบ้าน..มันเป็นเวลาที่ต้องไปช่วยกันเก็บและมัดฟาง ที่เป็นงานที่สนุกสนานที่สุด..เพราะใครต่อใครก็พากันกลับบ้านไปช่วยกันเตรียมมัดฟางไว้เป็นเสบียงให้กับพวกสัตว์แรงงานสำหรับฤดูหนาวที่ยาวนานและโหดร้าย.. เขาเขียนเล่าว่า.. "ฉันจากบ้านมา..ตอนที่ยังเป็นเด็กน้อย..กลับมาอีกทีก็เป็นหนุ่มรุ่นกระทง ที่กำลังจะมีอาชีพพอทำมาหากินได้..เพื่อนวัยเด็กหลายคนได้หายหน้าไป..บางคนก็ล้มหายตายจาก บางคนก็ไปหางานทำที่อื่น..บางคนก็ไปฝึกงานหาอาชีพ..หลายคนจำฉันไม่ได้  บางคนก็ทำงานจนดูแก่ไปถนัดใจ หลายคนก็โตจนเกินวัยไปแล้ว.." เมื่อยามที่ไปถึงยังสถานีรถไฟ..แม่มารอรับพร้อมกับน้ำตาด้วยความปิติ..สี่ปีที่จากไป..แม่แก่ลงไปมาก..ฉันเองก็พูดอะไรไม่ออก..กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นกัน.. แม่โผเข้ากอดแน่น..มือสากๆทั้งสองข้างของแม่ลูบไล้ตัวฉันไปมา..เสียงพร่ำสะอื้นของแม่ได้คร่ำครวญว่า..แม่ไม่คิดว่าชีวิตนี้เราจะได้พบกันอีกแล้ว..ลูกเอ๋ย..จนฉันต้องปลอบไปว่า.. แม่จ๋า..ฉันโตเป็นหนุ่มแล้วนะ..ดูซิ..อีกหน่อยแม่ก็จะไม่ต้องทำงานหนักแล้ว..ฉันจะหาเลี้ยงแม่และครอบครัวของเราเอง" "โถ..พ่อคุณ..ขอให้พระคุ้มครองเจ้าเถิดนะ..ลูกนะ".. กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำพอดี.. พ่อและพี่สาวออกมาคอยอยู่ที่หน้าบ้าน..พี่สาวก็โตเป็นสาวเต็มตัว..สวยเสียด้วย..ส่วนพ่อก็เริ่มชรา เกือบเจ็ดสิบแล้ว....หลังเริ่มโก่งคุ้ม เราทั้งสามโผเข้ากอดกัน.. พ่อบอกว่า..ดีใจเหลือเกิน..ที่ได้อยู่ทันเห็นเจ้าเติบใหญ่..แข็งแรงขนาดนี้.. ฉันไม่รอให้พ่อดีใจเพียงแค่นั้น..รีบเปิดกระเป๋าออก ส่งเงินให้แม่สามรูเบิ้ล..น้ำตาลทรายสองสามปอนด์  ขนมนมเนยและ ชาดีๆอีกครึ่งปอนด์ แม่ดีใจจนมือสั่น..บอกว่า..ขอบใจเหลือเกินลูกเอ๋ย..แม่ไม่ได้ลิ้มรสชาแท้ๆกับน้ำตาลทรายมานานแสนนานแล้ว.. จากนั้นเขาก็ส่งเงินให้พ่อไปอีกหนึ่งรูเบิ้ล..ให้พ่อไปกินกาแฟที่ร้านในหมู่บ้าน.. เสียงแม่เอ็ดอึง..บอกว่า.. "ให้อะไรไปตั้งมากมายขนาดนั้น..ให้แต่เศษสตังค์ก็พอแล้ว.." พ่อหันมาแว๊ดใส่ว่า.."แกเงียบไปเลย..ชั้นคอยลูกชั้นมาตั้งสี่ปี  แกอย่ามาทำให้บรรยากาศพ่อลูกเขาเสีย เพราะความสุดเขียมของแกหน่อยเลย.." จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 15:24:06

ความคิดเห็นที่ 4 วันรุ่งขึ้น..เขาและครอบครัวก็ออกไปไร่..เพื่อทำการกวาดเก็บ และมัดฟาง..ที่เขาเล่าว่า..ทำงานทั้งวันจนน้ำลายเหนียวแต่ก็มีความสุขกับการได้พบกับผองเพื่อนในวัยเด็ก ในที่สุด..ก็ทำกันจนเสร็จ ลุงเข้ามาโอบไหล่..และบอกว่า.. "ไง..ไอ้หนู..งานในไร่ในนานี่มันสาหัสเอาการเชียวนะ.." "ครับ..ลุง" มีเสียงแทรกเข้ามาจากหนุ่มที่เขาไม่รู้จักว่า.. "พวกอังกฤษเขาไม่ต้องลงแรงทำกันอย่างเรา..เพราะเขามีเครื่องยนตร์ทำงานแทนให้.." "จริง..แต่ชาวไร่ชาวนาจนๆอย่างพวกเรา..ก็ต้องใช้คราดกันต่อไป.."  ลุงว่า.. จอร์จิ..ถามลุงว่า..ไอ้หนุ่มคนนั้นเป็นใครกัน..?? "อ๋อ..นั่นก็ นิโคไล..มันเป็นพวกปากเสีย..ถูกไล่ออกมาจากมอสควาเพราะไปเดินขบวนอะไรนี่แหละ..มันกล้ากระทั่งด่าซาร์เชียวนะ..แต่ก็เอาเถอะ..ตรงนี้ไม่มีตำรวจมาคอยฟัง มันก็รอดตัวไป.." ทั้งๆที่เหนื่อยแสนเหนื่อยจากการทำงานในไร่..ตอนกลางคืน..ทุกคนได้มารวมตัวกัน ร้องเพลงเต้นรำอย่างสนุกสนาน มันเป็นความสุขของชาวท้องไร่ท้องนาหลังจากการตรากตรำงาน พวกหนุ่มๆสาวๆ..ทั้งร้องทั้งเต้นกันจนเกือบรุ่งสว่าง ก่อนที่จะแยกย้านกันไปเตรียมตัวทำงานในท้องไร่ต่อ.. ช่างแข็งแรงกันเสียจริง.. สิบวันผ่านไปไวเหมือนโกหก..จอร์จิจะต้องกลับไปเมืองหลวง.. คืนก่อนที่เขาจะเดินทางนั้น..ได้เกิดเพลิงไหม้ขึ้นในหมู่บ้าน..ที่ทุกคนต่างฉวยกระป๋องสาดน้ำสยบเพลิงกันอย่างแข็งขัน แต่ก็ไม่วาย..ที่บ้านหลายๆหลังได้มอดไหม้ไปเป็นเถ้าถ่าน....นับว่าเป็นการสูญเสียรั้งยิ่งใหญ่สำหรับคนที่แสนยากจนอยู่แล้ว..ที่ต้องมาประสบเคราะห์กรรมซ้ำเติม จนเหลือแต่ตัว.. มาถึงมอสควา..จอร์จิเริ่มออกหาที่อยู่เอง..เพราะตอนนี้เขาได้งานทำ มีเงินเดือนเป็นของตัวเอง เป็นเวลาในช่วง 1910-1914  ที่บ้านเมืองมีแต่ความวุ่นวาย จากการประท้วง สไตรค์ จราจล..กันทุกบ่อย ทุกบ่อย รวมไปถึงนักศีกษาที่เข้าร่วมกับประชาชนเดินขบวน..ชาวไร่ชาวนาเกิดข้าวยากหมากแพงในปี 1911 ได้เข้ามาสมทบ.. จอร์จิ..ที่อยู่ในแวดวงของช่างเฟอร์....ไม่ค่อยรู้เรื่องการเมืองอะไรกับเขานัก..แต่ก็ซึมซับได้จากข่าวสาร..ว่า.. พวกชนชั้นล่างอย่างพวกเขา..คือพวกที่ต้องมารับเคราะห์กรรม และ เป็นพวกที่ถูกกระทำ..จากข้าของรัฐ.. เขาได้เขียนเล่าว่า.. "ในช่วงของการเริ่มต้นของสงครามโลก (ครั้งที่หนึ่ง) ที่รัสเซียได้ประกาศสงครามกับ เยอรมัน -ออสเตรียน..พวกหัวรุนแรงได้รวมตัวกันเข้าบุกทำลายร้านค้าของพวกต่างชาติ หมายถึงเพื่อการแก้แค้นกับพวกเยอรมัน..แต่ว่า..พวกเขาอ่านภาษาไม่ออก..แยกไม่ออก..ไม่รู้ว่าอะไรคือ เยอรมัน หรือฝรั่งเศส*  หรือ อังกฤษ*..เลยบุกทำลายมันย่อยยับไปทั้งหมด.." หมายเหตุ...ฝรั่งเศส และ อังกฤษ เป็นพันธมิตรกับรัสเซีย.. จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 15:33:28

ความคิดเห็นที่ 5 แค่..ปฐมบทยังยาวเหยียดขนาดนี้...ที่เหลือจะอ่านไหวไหมคะเนี่ยย...?? จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 16:02:16

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนลงอีกนะ จะคอยอ่าน ชอบๆ มีน้ำใจเป็นวิทยาทาน ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ภูตพบกำสรวล เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 16:05:38

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากครับ จะรออ่านตอนถัดไปนะครับ จากคุณ : Don'move เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 16:51:20

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้ตีสามแล้ว..พรุ่งนี้จะมาโพสต์ตอนต่อให้ค่ะ จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 17:03:46

ความคิดเห็นที่ 9 ลงชื่อเป็นคนติดตามอย่างใจระทึก จากคุณ : ฉันมันตัวเปล่า เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 18:32:52

ความคิดเห็นที่ 10 ...รออ่านอย่างแรงงงง    อยากอ่านเรื่องของนายพลท่านนี้แบบไทยเต็มๆมานานมากแล้วครับ จากคุณ : LegalisM เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 18:52:00

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าไม่เกิดกระทู้นี้ขึ้นมา ก็คงไม่รู้ว่ารัสเซียชนะเยอรมันมาได้อย่างไร ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆนะครับ อนึ่งรออ่าน เลิศเลอวงศาต่อจ๊ะ จากคุณ : kingofearth เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 19:35:49

ความคิดเห็นที่ 12 รออ่านเช่นกันค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : อนุมานน้อย เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 19:49:25

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณครับ พร้อมติดตาม จากคุณ : ช่าง (ช่างตีเหล็ก) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 19:50:26

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้...หนึ่งในสองนายพลในตำนานของรัสเซียที่หยุดยั้งผู้รุกรานจากตะวันตกได้ อีกคนก็มิคาอิล คูตูซอฟผู้สยบกองทัพสุดยอดแสนยานุภาพของนโปเลียน ติดตามต่อครับ อยากอ่านมานานแล้วประวัติคนๆนี้ จากคุณ : FireLion เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 22:41:11

ความคิดเห็นที่ 15 ดีใจจริงๆ...ที่มีผู้อ่านสนใจและได้คุ้นเคยกับชื่อท่านจอมพลคนนี้มาบ้างแล้ว.. เช้านี้เลยรีบมาต่อให้ค่ะ... จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 23:51:30

ความคิดเห็นที่ 16 เคยได้ยินกิตติศัพท์ของนายพลคนนี้มา      ว่าเป็นแม่ทัพที่ยอมทุ่มทุกอย่าง   เสียหายเท่าไหร่ไม่สนใจ    ทำเพื่อชัยชนะเท่านั้น       ชัยชนะแต่ละครั้งจึงเป็นชัยชนะที่ดูแล้วไม่คุ้มค่าเอามากๆ แต่นโยบายแบบนี้ก็เหมาะกับสหภาพโซเวียต   ซึ่งความสามารถของทหารต่ำมาก     แต่ทรัพยากร   ทหาร  อาวุธมีมากมายมหาศาล     เสียไปเท่าไหร่ก็ผลิตมาเสริมได้ในเวลาสั้นๆ จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 00:00:55

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านปฐมบทจบแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลย กำลังจะไปอ่านตอนที่หนึ่งต่อค่ะ จากคุณ : miracle_rainyteddy เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 21:06:35

ความคิดเห็นที่ 18 ตามไปอ่านต่อคะ จากคุณ : wendyandbas เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 14:10:10

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านปฐมบทแล้วครับ น่าติดตามมากเลยครับ ขอไปอ่านตอนถัดไปแล้วนะครับ ^^ จากคุณ : เฉาก๊วยสีฟ้า เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 17:16:05

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ จากคุณ : ไม่เข้าพวก เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 19:15:02

ความคิดเห็นที่ 21 รอติดตามครับชอบมาก ขอบคุณครับ จากคุณ : cwd 1 (cwd 1) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 21:20:54

ความคิดเห็นที่ 22 ไหวค่ะ ชอบมาก ติดตามมาตั้งแต่ย่ำสนธยาโรมานอฟละ ^^ จากคุณ : Last Moment เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 00:20:54

ความคิดเห็นที่ 23 ...  ขอบคุณครับ ... จากคุณ : zix6_6 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 17:05:30

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีครับคุณ WIWANDA ดีใจที่ได้งานเขียนคุณ WIWANDA อีกครับ อิๆๆ ขอบคุณครับ จากคุณ : ... (ขี้ยา) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 21:17:20

ความคิดเห็นที่ 25 ..{^_^}..ขอบคุณค่ะ.. จากคุณ : Cynthy เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 01:23:09