PANTIP.COM : K12363907 สอบถามความเห็นต่ออาชีพนักแปล [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

ความคิดเห็นที่ 9

ในการทำงานแปลถ้าคุณไม่เก่งภาษาแบบเป็นธรรมชาติอยู่แล้วและไม่ iq เกิน 200 กว่าจะได้เงินมันลำบากมากๆเหมือนที่คุณ K.Senior พูด ถูกต้องเลย

เมื่อ 25 ปีที่แล้วเราเริ่มต้นทำงานด้านภาษาอังกฤษโดยการสอน conversation ให้พวกคนรวย เราเอาเงินมาหมุนเช่าห้องแถวติวภาษาอังกฤษ ทีแรกมีนักเรียนแค่ 2-3 คน ติวๆไปนักเรียนไปบอกปากต่อปากเรามีนักเรียนแน่นไปหมด

^
แต่ไอ้ความโง่นี่หละ มันทำให้อยากเป็นนักแปลเหลือเกิน วันๆแทนที่จะเตรียมการสอนให้ดีๆเรามัวแต่หัดแปล แล้วเกิดบ้าขึ้นมาแบ่งสมบัติกับหุ้นส่วนที่เปิดโรงเรียนติวด้วยกันแล้วไล่เธอไปมีผัวฝรั่งรวยๆ...555+++....แล้วเรากระโดดเข้าไปทำงานแปลเต็มตัว แปลๆไปนะ ทั้งเหนื่อยทั้งเครียด ทำให้เราเลิกกับแฟนไป 3 คน แล้วเรากลายเป็นติดเหล้างอมแงม นี่ถ้าเราไม่แปลแต่ติวภาษาอังกฤษไปเรื่อยๆนะป่านนี้เรามีเงินหลายสิบล้านหรือเผลอๆเป็นร้อยล้านไปแล้วจากการสอนภาษาอังกฤษ

แต่จะอย่างไรก็ตาม 25 ปี ผ่านไป หลังจากรักษาอาการป่วยพิษสุราเรื้อรังหาย และชุบชีวิตใหม่ เรากลายเป็นแปลไทยเป็นอังกฤษได้รวดเร็วและสวยงามมากๆจนหาตัวจับได้ยาก ระดับเราทำงานแปลแค่วันเดียวรับงานราคาแพงๆ (โดยอาศัยเครือข่ายพวกเพื่อนๆที่เรียนด้านภาษาวุฒิสูงๆรับงานมาให้เรา) เงิน 10,000.00 - 15,000.00 เราหาแค่วันเดียวก็ได้แล้ว แต่งานมันก็ไม่มีทุกวันหรอก คือนานๆทำทีก็พออยู่รอด

คิดๆย้อนหลังไปเมื่อสมัยเราเป็นติวเตอร์ใหม่ๆ เราสอนศัพท์เก่งมากๆ แต่สอนอย่างอื่นไม่เก่ง แต่จากการพยายามหัดเขียนภาษาอังกฤษทุกวันในการแปลไทยเป็นอังกฤษมานานกว่า 20 ปี และค้นสื่อการเรียนการสอนภาษาอังกฤษจากเน็ตมาศึกษามากๆ เรื่องประหลาดมันก็เกิดขึ้น คืออยู่ดีๆก็มีนักเรียนอ่อนอังกฤษมากๆมาเรียนอังกฤษพื้นฐานกับเรา กับบางรายเก่งพอสมควรมาเรียนอังกฤษระดับอ่านเขียนยากๆกับเรา จากการพยายามเขียนบทเรียนให้นักเรียนที่เก่งมากเก่งน้อยในระดับที่ไกลกันลิบลับแบบนี้มาหลายเดือน เรากลายเป็น "เห็นทางสว่าง" นั่นก็คือ

เรารู้วิธีสอน grammar ไปพร้อมๆกับสอนฟังกับพูด ซึ่งเหมาะสำหรับสอนภาษาอังกฤษให้นักเรียนที่อ่อนๆมากๆ

และเรารู้วิธีสอน reading กับ writing ในภาษาอังกฤษไปพร้อมๆกัน ซึ่งเหมาะสำหรับสอนนักเรียนในระดับค่อนข้างเก่ง

สรุปแล้วมันก็ได้อย่างเสียอย่างหนึ่งเหมือนๆกับที่เต๋าสอนว่า

ในหยางมีหยินในหยินมีหยาง ไม่มีอะไรหยินหรือหยาง 100%

นั่นก็คือ ถ้าเราไม่ suffer ordeal ในการแปลเอกสารราคาถูกๆตั้งหลายปีกว่าจะได้ค่าแปลเยอะๆ แบบนี้ แต่เดินหน้าเป็นติวเตอร์ เราก็รวยเละและคงดังเรื่องสอนศัพท์ไม่แพ้ อ. สงวน วงศสุชาติ แต่เราคงเขียนภาษาอังกฤษได้ไม่เก่งเท่านี้ แต่การที่เรา suffer ordeal โดยการทนทุกข์ทรมาณหลายปีในการพยายามหัดเขียนประโยคภาษาอังกฤษเร็วๆแบบสายฟ้าแล่บ (แบบพลิกตำราแทบไม่ทัน) ในการแปลไทยเป็นอังกฤษ มันทำให้ตอนนี้ถ้าเรากลับไปเป็นติวเตอร์สอนภาษาอังกฤษใหม่เราจะกลายเป็นติวเตอร์คนเดียวที่สอนได้ทุกทักษะในภาษาอังกฤษโดยที่นักเรียนไม่ต้องวิ่งไปเรียน grammar ที่หนึ่ง ศุัพท์อีกทีหนี่ง conversation อีกที่หนึ่ง และ writing อีกที่หนึ่ง

ตอนนี้งานเราผีเข้าผีออก บางทีเราก็มีงานเยอะ (ทั้งแปลทั้งสอนภาษาอังกฤษ) บางทีเราก็ไม่ค่อยมีงานทำ คือเราเป็นคนขี้เกียจอ้ะ บางทีพ่อแบ่งเงินให้เราใช้เราก็ขี้เกียจรับงานซะงั้น แต่เราเอาเวลาไปเล่นกับ computer(เราเป็นนักทดสอบ software)น่ะ...555+++...วันๆเราใช้เวลาหมดไปกับการฝึกกินอาหาร macrobiotic ฝึกโยคะ ฝึกมวยจีน ฝึกลมปราณ กับเสริมสวยให้ตัวเองให้ยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งรูปร่างหน้าตาดูดิขึ้นเรื่อยๆ และสมองดีขึ้น เรื่อยๆ คือเราใช้เวลาดูแลสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิตให้ตัวเองค่อนข้างเยอะมากกว่าจะทำงาน...อิๆๆ...นี่ถ้าเรามัวแต่ทำงานแปลอย่างหนักป่านนี้เราไม่มีทางได้ทำกิจกรรมดีๆเพื่อสุขภาพและความงามให้แก่ตนเองหรอกนะ...
แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 15:40:34

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 15:32:34

ความคิดเห็นที่ 14

สิ่งที่ทำให้เราหลงผิดเพราะมันเป็นภาพลวง นั่นก็คือ "ความอยากเป็นนักแปลที่มีผลงานแปลได้รับการตีพิมพ์" เพราะหลงคิดว่ามันเท่

สมัยเราสอนภาษาอังกฤษได้เงินดีๆพ่อเราตัดข้อความสัมภาษณ์นักแปลชื่อดังจบอักษรศาสตร์จุฬาเขาให้สัมภาษณ์บอกว่าได้แปลหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้จนคนอ่านนิยมชมชอบ

^
เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องที่ทำให้เราหลงผิดอย่างแรง เพราะตอนเรากลับจากต่างแดนมาเมืองไทยใหม่ๆเราซื้อหนังสือแปลเล่มที่มันตรงกับฉบับภาษาอังกฤษเล่มที่เรามีอยู่แล้วอ่านเทียบกัน เราก็จับผิดนักแปลได้บานเบอะ เราน่าจะแปลได้ดีนะ แต่อนิจาหัดแปลหนังสือภาษาอังกฤษเป็นไปตั้งหลายเล่ม แต่ไม่กล้าส่งสำนักพิมพ์เพราะแค่พอส่งคำแปลให้เพื่อนอ่านเพื่อนหัวเราะฮาขำภาษาไทยเรา...555+++...

เรารู้เท่าไม่ถึงการจริงๆคือเราไม่รู้จริงๆว่า

สำหรับคนไทยทั่วๆไปแล้วการแปลจากภาษาอังกฤษไปเป็นภาษาไทยมันง่าย แต่การแปลจากภาษาไทยเป็นอังกฤษมันยากกว่าตั้งหลายเท่า

^
คือเมื่อ 25 ปีที่แล้วตอนเรากลับมาจากต่างแดนใหม่ๆ เราอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาไทยรู้เรื่องแต่เราเขียนภาษาไทยแทบไม่เป็นประโยค แล้วเราจะไปแปลอังกฤษเป็นไทยแข่งกับเด็กอักษรศาสตร์ได้ยังไงกัน? ถ้าจะสู้เด็กอักษรศาสตร์ได้เราต้องแปลไทยเป็นอังกฤษแข่งกับพวกเขาต่างหาก เพราะตอนนั้นถึงเราจะเขียนภาษาอังกฤษไม่เก่งเท่าตอนนี้ แต่ภาษาอังกฤษของเราพอเขียนออกมาแล้วมันดูดีกว่าภาษาไทยตั้งหลายเท่า!

สรุปแล้วเราเรียนการแปลย้อนกลับทิศกับคนไทยทั่วๆไป นั่นก็คือขณะที่คนไทยหลายๆคนเรียนแปลอังกฤษเป็นไทยได้เรียบร้อยไปแล้ว แต่พยายามดิ้นรนเพื่อเรียนแปลไทยเป็นอังกฤษ "ต้องใช้คำว่าดิ้นรน" นั่นก็เพราะว่ากว่าจะแก้ syntactic errors in the writing of second language learners (ภาษาอังกฤษผิดๆแบบไทยๆ)ได้ก็ต้องใช้เวลานับสิบปี (ยิ่งถ้าไม่รู้เคล็ดลับในการเรียน เรียนๆไปก็แก้ไม่ตก) ในขณะที่กว่าเราจะเรียนการแปลอังกฤษเป็นไทยแล้วเขียนภาษาไทยให้สวยงามน่าอ่านเราก็ใช้เวลาเป็นสิบปีเหมือนกันแต่เรากลายเป็นไม่ต้องเรียนแปลไทยเป็นอังกฤษเลยคือพอจับขึ้นมาก็แปลออกมาได้ดีเป็นธรรมชาติไปเลย

^
ทีนี้มาเล่าถึงความโง่ของตัวเอง นั่นก็คืออุตส่าห์ทิ้งอาชีพติวเตอร์ภาษาอังกฤษที่ทำเงินให้กับเรามหาศาล แล้วไปทำงานแปล เพราะหวังจะได้เกียรติ์ลมๆแล้งๆนั่นก็คือมีผลงานแปลหนังสือได้รับการตีพิมพ์ ตอนเราไปทำงานเป็นนักแปลเพื่อหาประสบการณ์ในบริษัทแปลเอกสาร เจ้านายเราคงรู้แกวว่าเราแปลอังกฤษเป็นไทยไม่ได้เรื่องเลย ก็เลยจับเราแปลแต่ไทยเป็นอังกฤษตอกย้ำไปเรื่อยๆ จนเราแปลไทยเป็นอังกฤษเร็วมากขนาด ให้ dictation ได้ ซึ่งตอนนั้นเราเป็นนักแปลเพียงคนเดียวในบริษัทที่แปลไทยเป็นอังกฤษแบบบอกพนักงานพิมพ์ดีดพิมพ์คำแปลภาษาอังกฤษไปได้เลย ในขณะที่ในบริษัทก็มีคนจบครุศาสตร์จุฬาเอกการสอนภาษาอังกฤษมือฉมังอีกคนที่แปลโดยให้ dictation ได้ แต่เขาจะแปลเฉพาะอังกฤษเป็นไทย เพราะเจ้านายชอบใช้งานคนให้ตอกย้ำความเชี่ยวชาญเดิมๆ แต่ไม่ค่อยเปิดโอกาสให้เรียนทักษะใหม่ๆเนื่องจากไม่อยากให้บริษัททำเงินได้ช้า

อยู่มาวันหนึ่งเราลาออกจากบริษัทนั้นแล้วไปทำงานบริษัทแปลอีกแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีนักแปลนั่งประจำเหมือนบริษัทแรก แต่มีนักแปลอิสระหมด มีเราเป็นนักแปลนั่งประจำคนเดียว บางทีเราช่วยเจ้าของบริษัทส่งงานให้นักแปลเราเจอแบบนักแปลอิสระอวดเก่งเรื่องเขียนภาษาอังกฤษกันหมด ไม่มีใครอยากแปลอังกฤษเป็นไทยกันเลย ซึ่งส่วนใหญ่ราคาคุยอ้างว่าเพราะ "เขียนอังกฤฤษเก่ง" แต่จริงๆแล้วเราเห็นพวกเขาเขียนภาษาอังกฤษมาเราก็จับผิดได้ตั้งเยอะแยะไปหมด คราวนั้นจำได้ว่ามีอาจารย์สอนภาษาอังกฤษในมหาลัยที่พวกดารากับนักกีฬาไปเรียนกันเยอะๆโม้สุดๆว่าเธอเขียนอังกฤษเก่ง แต่โหเขียนผิดบานเบอะเลย!
^
คราวนี้หละโอกาสทองเป็นของเราแล้ว เราเลย "เหมางานแปลอังกฤษเป็นไทยไปเกือบหมดเลย" เพราะหวังว่าถ้าเราเขียนภาษาไทยให้เก่งกว่านี้เราจะได้กระโดดไปแปลหนังสือให้ดังๆ พอทำๆงานไปนะส่วนใหญ่เจอแต่แปลเอกสารกฎหมายจากอังกฤษเป็นไทย ตอนแรกแปลๆไปแล้วเรางงสุดๆเลย เพราะไปเจอ interrupting phrases ซึ่งเป็น clauses และใช้เป็น modifiers เข้า ซึ่งมันวางได้ยืดหยุ่นหน้ากลางหลังประโยคมันวางได้หมด ในขณะที่ clauses พวกนี้ในภาษาไทยวางได้แต่เฉพาะทางขวาของสิ่งที่มันขยายเท่านั้น นั่นก็หมายความว่าเราต้องมานั่งเล่นบิดสมองตัวเองเพื่อพลิกประโยคพวกนี้กลับไปกลับมา โหมันเหมือนกับใช้ทักษะการเล่นหมากรุกฝรั่งที่เราเคยเล่นบ่อยๆเลยหละ หลังจากนั่ง exhaust all possibilities เพื่อค้นหาจำนวน permutations ของ clauses เหล่านี้อยู่หลายปี คือต้องแปลงประโยคภาษาอังกฤษที่เป็นภาษากฏหมายยาวๆที่ซับซ้อนมากๆประโยคเดียวให้กลายเป็นประโยคง่ายๆหลายๆประโยค เพื่อให้โครงสร้างภาษาไทยไม่อ่อนแอเกินกว่าจะรับมันได้ (ถ้าไม่ทำแบบนี้เขียนคำแปลภาษาไทยออกมาแล้วคนไทยอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะภาษาไทยโครงสร้างไม่แข็งแรงเท่าภาษาอังกฤษ) ผลก็คือ เราผู้ซึ่งไม่เคยเรียน English grammar มาก่อนในชีวิตเลย กลายเป็นเรียน English sentence structure ไปจนแตกฉานโดยไม่รู้ตัว จนพอกลับไปแปลไทยเป็นอังกฤษใหม่มันเหมือนปล่อยจรเข้ออกไปว่ายน้ำ เพราะทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเรากระโดดไปไกลกว่าเดิมอีกหลายเท่า

และแล้วนับตั้งแต่วันนั้น สิ่งที่ตลกฮาขำที่สุดที่เราทำให้แก่ชีวิตเรา นั่นก็คือ

"เราเพิ่งมาหัดเรียน English grammar ตั้งแต่เบื้องต้นหลังจากเราแปลไทยเป็นอังกฤษจนคำแปลอังกฤษเราไม่มีกลิ่นกะปิน้ำปลาหลงเหลืออยู่แล้ว"...ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...

^
มันเหมือนกับที่ Ip Man สอนวรยุทธ์ให้ศิษย์คนสุดท้ายกลับทิศทาง นั่นก็คือสอนท่าเพลงสุุดท้ายย้อนไปหาท่าเพลงแรก!
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 02:05:18
แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 55 01:39:48

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 01:31:48