ความคิดเห็นที่ 1 ไม่มีจ้า "มะเมียะ" ในที่นี้ก็ไม่ใช่ชื่อจริง ผู้นำเรื่องนี้มาเล่าในวงกว้างฅนแรก (คุณปราณี ศิริธร) ไม่รู้จักชื่อของเธอ จึ่งได้ยืมชื่อของแม่ญิงใกล้บ้านที่ชื่อ "มะเมียะ" มาใช้ จากคุณ : นู๋เองง่ะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 13:30:56

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณค่ะ :) จากคุณ : พุดเดิ้ลหิมะ เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 13:48:28

ความคิดเห็นที่ 3 น่าเสียดาย เคยเห็นเจ้าน้อยจากรูปในพันทิปนี่แหละ หล่อมากกกกกกกกจริงๆ จากคุณ : fondakelly เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 15:09:54

ความคิดเห็นที่ 4 ได้มีอาจารย์จาก มหาวิทยาลับเชียงใหม่ท่านหนึ่ง เข้าไปสืบค้นหา หญิงที่ที่มะเมี๊ยะ ที่เมือง มะละแหม่ง. ปรากฎว่า มีเค้าว่าเรื่งอนี้เป็นความจริง.และเป็นอดีตที่ถือได้ว่าเป็นประวัติศาตร์ของดินแดนที่ได้ชื่อว่า ล้านนา จากคุณ : สุดเดียวดาย เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 15:28:11

ความคิดเห็นที่ 5 แม่ชีด่อนังเหลี่ยน น่าจะใกล้เคียงที่สุดแล้วครับ บวชตั้งแต่เป็นสาว ไม่ค่อยอยากพบปะกับใคร ชอบมวนบุหรี่ขี้โยขาย แต่ก็สืบต่อไม่ได้แล้ว เพราะท่านสิ้นไปแล้ว http://www.lannaworld.com/story/narrative/narrative24.php จากคุณ : EspressoFx เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 17:17:57

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่ออ่านเรื่องเจ้าน้อยศุขเกษมกับมะเมียะนั้น  ได้พบข้อพิรุธอยู่หลายตอน  เช่น ๑) เรื่องเจ้าน้อยฯ ไปเรียนที่มะละแหม่ง  คุณปราณีว่าเจ้าน้อยอายุ ๑๕ ปี  แต่เมื่อตรวจสอบข้อมูลเรื่องอายุแล้ว  ปีที่อ่างว่าไปเรียนนั้นเจ้าน้อยมีอายุจริงได้ ๑๙ ปี ซึ่งน่าจะเลยเวลาเล่าเรียนไปแล้ว ๒) เรื่องเจ้าน้อยฯ ไปส่งมะเมียะขึ้นช้างกลับมะละแหม่งที่ประตูหายยา  เรื่องนี้ก็ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง  เพราะการเดินทางไปมะละแหม่งนั้น  จะต้องล่องเรือตามลำน้ำปิงไปเมืองระแหงหรือเมืองตาก  แล้วเดินบกไปมะละแหม่ง  การเดินทางจากเชียงใหม่ไปเมืองตากโดยทางบกนั้นไม่มีใครทำกัน ๓) คุณปราณีว่า เจ้าแก้วนวรัฐฯ และเจ้าน้อยฯ มอบเงินให้มะเมียะติดตัวกลับไปเป็นเงิน ๘๐๐ และ ๘๐ บาท  ข้อนี้ก็พิรุธเพราะสมัยนั้นทางล้านนาไม่มีการใช้เงินบาท  แต่ใช้เงินรูเปียอินเดียที่อังกฤษเอามาใช้ที่พม่า  ที่เรียกกันว่า "เงินแถบ"  เงินบาทเพิ่งจะขนขึ้นไปใช้จนแพร่หลายในช่วงหลัง พ.ศ. ๒๔๕๙  หรือในช่วงกลางรัชกาลที่ ๖ มาแล้ว   จากข้อพิรุธดังกล่าวจึงได้ตรวจเช็คข้อมูลเรื่องเจ้าน้อยศุขเกษมกับมะเมียะจากเอกสารหลักฐานทางราชการสยามแล้ว  ก็พิสูจน์ได้ว่าเรื่องดังกล่าวเกิดจากจินตนาการของคุณปราณี  ศิริธร ณ พัทลุง  ที่อาศัยเค้าโครงมาจากคำบอกเล่าที่เป็นเรื่องจริงของเจ้าราชบุตร (วงษ์ตวัน) ที่ลงมาเล่าเรียนที่โรงเรียนราชวิทยาลัยเมื่ออายุ ๑๔ ปี ในปีเดียวกับที่คุณปราณีระบุว่าเจ้าน้อยศุขเกษมไปเรียนที่มะละแหม่ง  นอกจากนั้นในช่วงปลายรัชกาลที่ ๖ ยังพบความ "เรื่องประหลาด" ในพระราชบันทึกส่วนพระองค์  ที่ทรงกล่าวถึงเจ้าราชบุตรจะสมรสกับหญิงคนหนึ่งที่เป็นธิดานอกสมรสของพระบรมวงศ์พระองค์หนึ่ง  โดยในชั้นต้นเข้าใจกันว่าเป็นหม่อมเจ้าในพระราชวงศ์  จึงมีพระราชดำริที่จะจัดการสมรสพระราชทาน  แต่เมื่อตรวจสอบแล้วสตรีนั้นเป็นบุคคลที่บิดาไม่รับเป็นบุตร  จึงมิได้เป็นหม่อมเจ้า  ในเมือมิได้เป็นเจ้าจึงต้องทรงวางเฉยในเรื่องนี้  และไม่ปรากฏว่าเจ้าราชบุตรได้สมรสกับหญิงคนนี้ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 17:20:09

ความคิดเห็นที่ 7 ได้อ่าน คคห.ที่ 6 ข้อ 3 แล้วงงครับ จากคุณ : สุดเดียวดาย เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 21:11:30

ความคิดเห็นที่ 8 สรุปแล้วมันคือเรื่องจริงมั้ยคะ จากคุณ : via iPhone (I-am-Friday) เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 22:13:21

ความคิดเห็นที่ 9 สรุปแล้วเรื่องเจ้าน้อยศุขเกษมกับมะเมียะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นครับ   เจ้าน้อยศุขเกษมมีตัวตนจริง  แต่มะเมียะไม่มีตัวตน หากแต่เรื่องดังกล่าวคุณปราณีผู้แต่งได้เค้าโครงเรื่องมาจากคำบอกเล่าของเจ้านายเมืองเชียงใหม่  ซึ่งเรื่องที่เล่ามานั้นเป็นเรื่องของเจ้าราชบุตร (วงษ์ตวัน) น้องชายของเจ้าน้อยศุขเกษมกับสตรีชาวกรุงเทพฯ คนหนึ่ง  ซึ่งสตรีคนนั้นจะว่าเป็นเจ้าก็ไม่ใช่เพราะบิดาไม่รับเป็นบุตร  แต่ประดาพี่ๆ ร่วมบิดาที่มีฐานันดรเป็นเจ้าต่างก็รับว่าสตรีนี้เป็นน้อง ในเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันไปถึงเจ้านายในพระราชวงศ์กับเจ้านายฝ่ายเหนือ  ที่อาจจะสร้างความร้าวฉานในระหว่างสยามกับล้านนา  เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างปกปิดทั้งสองฝ่าย  ผู้ที่บอกเล่าเรื่องนี้ให้คุณปราณีฟังก็คงจะพอรู้เงื่อนงำของเรื่องนี้อยู่บ้าง  แต่ไม่รู้ลึกในรายละเอียด  คงทราบแต่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับบุตรคนหนึ่งของเจ้าแก้วนวรัฐฯ  จึงไปเหมาเอาว่าเรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องของเจ้าอุตรการโกศล (น้อยศุขเกษม) ที่ถึงแก่กรรมไปตั้งแต่ต้นรัชกาลที่ ๖ ในขณะที่มีอายุเพียง ๓๓ ปี จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 07:30:12

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องเงินที่ใช้ในหัวเมืองที่ห่างไกลนั้น  อธิบายเพิ่มเติมได้ว่า แต่เดิมมานั้นสยามใช้เงินพดด้วงกันมา  เพิ่งจะมาเริ่มผลิตเหรียญกษาปณ์อย่างที่เราใช้กันอยู่ในปัจจุบันนี้ในรัชกาลที่ ๔  ส่วนธนบัตรที่เป็นกระดาษก็เริ่มมีใช้ในรัชกาลที่ ๕ เนื่องจากเหรียญกษาปณ์นั้นมีน้ำหนักมาก  และในระยะเริ่มแรกยังมีการผลิตจำนวนน้อย  จึงมีใช้หมุนเวียนเฉพาะในกรุงเทพฯ และหัวเมืองชั้นใน   ใน๘ระเดียวกันหัวเมืองชั้นนอก เช่น หัวเมืองประเทศราชล้านนา  และหัวเมืองมณฑลปักษ์ใต้  เช่นที่สงขลา  ปัตตานี  ภูเก็ต  ระนอง  ตรัง ที่มีการค้าขายกับต่างชาติมาก่อนที่เราจะเริ่มผลิตเหรียญกษาปณ์ใช้นั้น  ต่างก็ใช้เงินเหรียญของอังกฤษที่นำมาใช้ในพม่าและมลายูในการซื้อขายแลกเปลี่ยนแทนเงินพดด้วงมาจนถึงต้นรัชกาลที่ ๖   เมื่อสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ เสด็จตรวจราชการมณฑลพายัพใน พ.ศ. ๒๔๕๘ ทรงพบว่าเงินตราที่ใช้ในมณฑลพายัพนั้นส่วนใหญ่เป็นเงินรูเปียอินเดียที่อังกฤษนำมาใช้ในพม่า  อีกทั้งคนล้านนาไม่นิยมใช้เงินบาทที่มีปริมาณหมุนเวียนน้อยกว่า  และเมื่อนำไปแลกเป็นเงินรูเปียยังต้องเสียส่วนต่างอีกร้อยละ ๑๐   การที่เงินบาทมีใช้น้อยเป็นเพราะปัญหาในเรื่องการขนส่งไปยังดินแดนที่ห่างไกล  เพราะน้ำหนักของเหรียญกษาปณ์นั้นหนักมาก  ไม่สะดวกแก่การขนส่งทีละมากๆ  ประกอบกับมีโจรภัยคอยฉกชิงในระหว่างทาง เมื่อล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ทรงทราบความตามคำกราบบังคมทูลของสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมหลวงพิษณุโลกฯ แล้ว  จึงได้มีรับสั่งให้กระทรวงพระคลังฯ ขนเงินบาทขึ้นไปล้านนาโดยทางรถไฟที่เวลานั้นเปิดเดินรถไปถึงลำปางแล้ว  การขนส่งไปเชียงใหม่จึงไม่ลำบากเหมือนก่อน  และเมื่อรถไฟเปิดเดินรถถึงเชียงใหม่ใน พ.ศ. ๒๔๖๔ แล้ว  เงินรูเปียก็ถูกนำไปหลอมเป็นเครื่องเงินมีชื่อของเชียงใหม่จนหมดไปจากตลาด  และเปลี่ยนมาใช้เงินบาทตั้งแต่ปลายรัชกาลที่ ๖ เมื่อคุณปราณีขึ้นไปเล่าเรียนที่เชียงใหม่ในช่วงรัชกาลที่ ๗ จึงไม่เคยทราบว่าทางล้านนาเคยใช้เงินแถบหรือเงินรูเปียมาก่อนที่จะใช้เงินบาท  ในเรื่องมะเมียะคุณปราณีจึงกล่าวถึงเงินบาทแทนที่จะเป็นเงินแถบที่ใช้กันในเวลานั้น จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 07:50:31

ความคิดเห็นที่ 11 นั่งอ่านถึงตอนหมะเมียะมาหา แต่เจ้าไม่ยอมลงมาพบ น้ำตาก็ไหล สะเทือนใจเป็นที่สุด ก็ไหนว่ารักนักหนา รักจนตรอมใจตาย ทำไมถึงไม่ยอมลงมาพบเล่า... แต่วันนี้มาอ่านต่อพบว่าเป็นเรื่องแต่ง ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น ค่อยพอรับได้หน่อย จากคุณ : i love my boss เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 16:45:09

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องเจ้าน้อยกับมะเมี๊ยะนั้นมีทั้งจริงๆและทั้งแต่งขึ้น เรื่องที่แต่งนั้นมีการปรับให้เป็นละครให้คนเข้าใจง่าย ในประวัติศาสตร์ มะเมี๊ยะอาจจะไม่เคยมาเชียงใหม่ แต่เป็นหม่อมเจ้าน้อยอยู่มะละแหม่ง มีการพรากจากกันจริงเพราะการเมืองระหว่างประเทศ เจ้าน้อยจะเป็นเจ้าหลวงองค์ต่อไปซึ่งไม่สามารถมีภรรยาเป็นคนในบังคับอังกฤษได้ จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 17:04:16

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องการสืบทอดตำแหน่งเจ้านครเชียงใหม่นั้น  มิได้สืบทอดจากพ่อไปลูกดังที่เข้าใจกัน แต่เป็นการสืบทอดตำแหน่งจากผู้ที่มีอาวุโสในลำดับรองจากเจ้าหลวงลงไป ในสมัยเจ้าอินทวโรรสฯ ครองนครเชียงใหม่  ผู้อยู่ในตำแหน่งรองจากเจ้าเจ้าหลวงคือ เจ้าอุปราช (แก้ว) ที่ต่อมาได้ขึ้นเป็นเจ้าหลวงต่อจากเจ้าอินทวโรรสฯ ต่อมาในสมัยเจ้าแก้วนวรัฐฯ ผู้ที่อยู่ในลำดับสืบทอดตำแหน่งเจ้าหลวง คือ เจ้าราชบุตร (เลาแก้ว) บุตรเจ้าอินทวโรรสฯ  ซึ่งต่อมาเป็นเจ้าราชวงศ์  เจ้าอุตรการโกศล (น้อยศุขเกษม) นั้นอยู่ในลำดับถัดลงไปอีกหลายคน  แล้วจึงเจ้าราชบุตร (วงษ์ตวัน) จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 21:04:53

ความคิดเห็นที่ 14 ใช่ครับ แต่ในความเป็นจริง การสืบตามเจ้าขัน5 ยังไงซะก็ต้องได้รับความยินยอมจาก กทม.ก่อนอยู่ดี สาเหตุที่มะเมี๊ยะไม่ได้แต่งกับเจ้าน้อยเพราะ มะเมี๊ยะเป็นคนในบังคับอังกฤษครับ ตอนนั้น เชียงใหม่ก็อยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเหมือนกัน ดังนั้นคนระดับราชวงศ์ชั้นสูงจะแต่งงานกับคนในบังคับอังกฤษ สำหรับดินแดนที่เป็นสภาพรัฐกันชนนั้นย่อมแทบจะเป็นไปไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องของเจ้าน้อยกับมะเมี๊ยะนั้น ค่อนข้างที่จะมีความเป็นละครมากเกินไปสำหรับชาวบ้าน เพราะเข้าใจว่ามีการนำมาเล่าในรูปแบบของซอ อยู่เมื่อกันจนอาจจะปรับแต่งเพื่อความสนุกมากขึ้น ส่วนเรื่องเงินแถบ สมัยครูบาศรีวิชัยยังไมีการใช้เงินแถบอยู่อย่างแพร่หลายครับ เข้าใจว่าเพราะการค้าไม้กับต่างชาติทำให้เงินแถบแพร่หลายว่า ปู่ย่าตายายของผมบอกว่าตอนเด็กๆยังทันใช้เงินแถบอยู่เลย จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 21:33:59

ความคิดเห็นที่ 15 เคยอ่านบันทึกของปู่เรื่องใช้เงินรูเปียอย่างที่: V_Meeอธิบายค่ะ ส่วนที่คุณ : ยองเจียงใหม่  ตามที่ได้ยินมาใช่ค่ะ เรื่องลำดับเจ้าเชียงใหม่ที่คนแก่บอกว่าเจ้าน้อยเป็นลำดับที่สาม บิดาเจ้าน้อยเป็นลำดับที่สอง  เรื่องนี้พระราชชายาเจ้าดารารัศมีเลยเข้ามาเกี่ยว การที่ลูกอุปราชเมืองเชียงใหม่แต่งงานกับคนในบังคับอังกฤษเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนค่ะ สำนวนของคุณปราณีเป็นนวนิยายเพื่อให้น่าสนใจค่ะ จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 20:25:28

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องการสืบทอดตำแหน่งเจ้านครเชียงใหม่ที่เข้าใจกันว่า เจ้าน้อยศุขเกษมอยู่ในลำดับที่ ๓ นั้นเป็นความเข้าใจที่ผิด  เพราะการสืบทอดตำแหน่งเจ้านครในล้านนานั้นมิได้สืบทอดจากบิดาสู่บุตร  แต่เป็นการสืบทอดโดยการเลื่อนจากผู้ดำรงตำแหน่งเจ้าอุปราช เจ้าราชวงศ์ เจ้าบุรีรัตน และเจ้าเจ้าราชบุตร  เมื่อตำแหน่งเจ้าหลวงว่างลงก็จะเลื่อนผู้มีดำรงตำแหน่งระดับรองขึ้นไปแทน ในสมัยเจ้าอินทวโรสสฯ เป็นเจ้านครเชียงใหม่  แม้เจ้าแก้วนวรัฐฯ จะเป็นอุปราชซึ่งเป็นหมายเลข ๒ รองจากเจ้าหลวงก็ตาม  แต่ผู้ที่อยู่ในลำดับที่ ๓ ยังมีเจ้าราชวงศ์ชมชื่น  ลำดับที่ ๔ เจ้าราชบุตร (น้อยเลาแก้ว ต่อมาเป็นเจ้าราชวงศ์))  ส่วนเจ้าอุตรการโกศล (น้อยศุขเกษม) นั้นอยู่ในลำดับถัดลงไปจาก ๔ ลำดับแรกนั้นอีก จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 07:13:15

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามา backup คุณ ยองเจียงใหม่ครับ คาดว่ามะเมี้ยมีจริง อาจจะไม่มีชื่อแบบนั้น และอาจจะไม่เคยข้ามพรมแดนมาล้านนาด้วย เจ้าน้อยถึงตรอมใจ ดื่มแต่เหล้าจนตัวตาย คุณปราณี เค้าเอามาแต่งเติมจินตนาการตัวเองเข้าไป อยากให้ดู ดราม่ามากๆกว่าความจริง เลยทำให้ดูว่าไม่ใช่เรื่องจริง ผมแค่หันไปถามคนข้างตัวเท่านั้นแหละครับ เค้ารู้ประวัติศาสตร์ล้านนาชนิดที่ว่า คนเมืิองแทบทุกคน กลัวแกจะเผยความลับเลยละ พวกเจ้าเจียงใหม่ทั้งหลายเรียกแกว่าพี่ ขนาดนั้นแหละ ถ้าบอกคุณ ปรานี ว่าคนคนนี้คือใคร รับรอง แกหุบปากเงียบทันทีครับ จากคุณ : คิงเป็นใผฟะ (DA-4) เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 12:10:28

ความคิดเห็นที่ 18 ประวัติศาสตร์ล้านนาโดยเฉพาะเชียงใหม่นี้มัผู้อ้างว่ารู้เยอะมาก เช่นคุณแสงดาว  ณ เชียงใหม่ ที่บันทึกพระดำรัสตรัสเล่าของพระราชชายาฯ ไว้ เมื่อตรวจสอบข้อมูลที่เธอเล่าไว้กับแผนที่เมืองนครเชียงใหม่  กลับพบว่าพระดำรัส นั้นถูกหมดแลต่คุณแสงดาวตีความพระดำรัสผิดเกือบหมด สำหรับการแต่งตั้งตำแหน่งเจ้านายบ้านนาที่ว่ากรุงเทพฯ เป็นผู้แต่งตั้งนั้น  ข้อนี้ถูกต้อง แต่การเสนอแต่งตั้งใครดำรงตำแหน่งไหนนั้นเป็นเรื่องของเจ้านครเป็นผู้เสนอ  กรุงเทพฯ เพียงแต่งตั้งตามที่เสนอมา  จะมีบ้างที่ได้รับเรื่องแล้วแต่ชลอไว้ยังไม่ตั้งในทันที  เรียกวาเล่นตัวพอเป็นพิธี  แต่สุดท้ายก็มีการแต่งตั้งตามที่ขอมาทุกครั้ง บางคราวมีกรณีขัดแย้งกันเอง  ทางกรุงเทพฯ ก็ต้องเป็นกรรมการห้ามทัพ ดังเช่นกรณี เจ้าวรวงษ์วุฒิชวลิต เมืองนครลำปาง  ที่ได้เป็นเจ้าราชวงษ์  พร้อมกับเจ้าหนานบุญทวงษ์  ได้เป็นเจ้าราชสัมพันธวงษ์ เมื่อเจ้าอุปราชทนันไชยได้เป็นเจ้านรนันทไชยชวลิต เจ้านครลำปาง  ได้ขอเลื่อนเจ้าราชสัมพันธวงษ์ บุตรชายเป็นเจ้าอุปราช  ซึ่งข้ามหน้าเจ้าราชวงศ์ ก็เลยเกิดเรื่อง  เมื่อเจ้าราชวงศ์ลงมาถวายต้นไม้ทองเงิน  แล้วไม่ยอมกลับลำปาง  คงอยู่กรุงเทพฯ ต่อมาอีก ๖ เดือนโดยอ้างว่าถ้าไม่ได้เป็นอุปราช ก็จะไม่กลับขึ้นไปลำปาง  เพราะอับอาย  สุดท้ายทางกรุงเทพฯ ต้องหาทางออกให้เป็นเจ้าวรวงษ์วุฒิชวลิต  รับพระราชทานเครื่องยศเสมออุปราช จึงตั้งเจ้าราชสัมพันธวงษ์เป็นเจ้าอุปราชนครลำปางได้สำเร็จ  นี่เป็นแค่ตัวอย่างหนึ่งเท่านั้น จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 15:43:15

ความคิดเห็นที่ 19 ในเอกสารจดหมายเหตุจองทางราชการสยามบันทึกเรื่องการเสียชีวิตของเจ้าอุตรการโกศล (น้อยศุขเกษม) ระบุว่า เสัยชีวิตด้วยโรคเส้นประสามพิการ เจ้านายฝ่ายเหนือกับสุรานั้นเป็นของคู่กัน  คงจะเป็นเพราะสภาพอากาศที่หนาวเย็นจึงมีรายงานข้าหลวงใหญ่ฯ ระบุชัดว่า เจ้าราชบุตร (น้อยสุริยะ - ต่อมาเป็นเจ้าอินทวโรรสฯ) เป็นโรคเมาสุรา  ถึงขนาดที่สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพต้องจ้างเจ้าทิพเนตรผู้เป็นชายาเจ้าอินทวโรรสฯ เดือนละ ๕๐๐ รูเปียเพื่อควบคุมมิให้เจ้าอินทวโรรสฯ เสพสุราเพราะเกรงว่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิต นอกจากนั้นยังมีรายงานอีกว่า เจ้าน้อยเลาแก้ว (ต่อมาเป็นเจ้าราชวงศ์) บุตรของเจ้าอินทวโรรสฯ ก็เสพสุราเมาแล้วไปทำร้ายคนของพระเจ้าอินทวิชยานนท์ถึงในคุ้ม  จนเจ้าอินทวิชยานนท์ผู้เป็นปู่ต้องจับขัง  แล้วฝากไปขังไว้ที่คุกของศาลต่างประเทศพร้อมให้ใส่ขื่อคาครบ  เมื่อให้ปล่อยตัวจากจองจำแล้วยังฝากไว้กับข้าหลวงให้เรียนรู้การทำราชการอยู่กับข้าหลวงต่ออีก  หรือแม้แต่เจ้าศรีนวล  ณ ลำปาง ธิดาเจ้าหลวงบุญวาทย์ฯ นครลำปาง  ซึ่งเป็นภรรยาของเจ้าราชบุตรผู้รั้งตำแหน่งเจ้านครลำปางต่อจากเจ้าหลวงบุญวาทย์  ก็เล่ากันว่า ถึงต้มเหล้ากันในคุ้มเลยทีเดียว ฉะนั้นที่ว่าเจ้าอุตรการโกศล (น้อยศุขเกษม) เสียชีวิตเพราะดื่มสุรามากนั้นน่าจะเป็นจริง  แต่ไม่น่าจะมีสาเหตุมาจากการตรอมใจ  เพราะในเพชรลานนานั้นคุณปราณีก็ได้บันทึกคำบอกเล่าของเจ้าบัวชุมผู้เป็นภรรยาไว้ว่า ชีวิตสมรสเป็นไปโดยราบรื่นจนเจ้าน้อยตายจากไป  แล้วเจ้าน้อยฯ จะมาตรอมใจเรื่องมะเมียะจึงไม่น่าจะรับฟังได้ จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 20:11:46

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณคุณ : V_Mee ค่ะ ขอนับถือค่ะ   คุณรู้จริงรู้ละเอียด ดิฉันเป็นคนเชียงใหม่   ยังฟังจากคนแก่เล่า   อ่านจากหนังสือบ้าง เรื่องเงินรูเปียหนังสือทั่วไปไม่ค่อยเอ่ยถึง ยังเคยสงสัยว่าทำไมใช้เงินอินเดีย  ปู่เขียนผิดหรือเปล่า ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 21:10:34

ความคิดเห็นที่ 21 #20 ลองไปถามคนเฒ่าคนแก่เรื่อง เงินหมัน เงินแถบ สิครับ เพราะทางเหนือใช้มาก่อน ไม่ได้เรียกว่ารูเปีย เงินหมัน (รูเปีย) เงินแถบ (เงินฝรั่งเศส) ปู่่ของผมยังมีเก็บไว้อยู่ แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 55 23:10:54 จากคุณ : EspressoFx เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 23:09:12

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ : EspressoFx  คะ  เสียดายปู่เสียไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ปุ่จะมีความจำดีมากตอนที่ท่านเสียอายุเก้าสิบแปด เงินรูเปียที่ใช้เป็นเงินที่ค้าขายต่างบ้านต่างเมือง ที่ใช้เพราะเป็นเงินบริสุทธิ์ ( เงินแท้) เงินที่เอาเชือกร้อยเหน็บเอว    เงินที่เป็นหอยเบี้ยมีตราปั๊มอยู่ เรียกไม่ถูกค่ะ ตอนนี้คนแก่แทบจะไม่เหลือให้ถาม รุ่นลุงแปดสิบเก้าสิบก็แทบจะไม่เหลือแล้วค่ะ จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 13:33:54

ความคิดเห็นที่ 23 นอกจากเงินรูเปียแล้ว  ยังมีเงินเจียงของจีนที่พวกจีนฮ่อจากยูนนานนำมาใช้แลกเปลี่ยนด้วย  ส่วนที่คุณ EspressoFx กล่าวถึงเงินฝรั่งเศสนั้น  น่าจะมีใช้เฉพาะแถบเมืองน่านที่เป็นเขตต่อแดนหลวงพระบางของฝรั่งเศส  ไม่น่าเลยมาถึงฝั่งเชียงใหม่ ลำปาง  เหตุผลสำคัญก็คือ ไม้สักนั้นมีเฉพาะในป่าแถบลำปาง ลำพูน เชียงใหม่ ไปทางแม่ฮ่องสอน  แต่เขตเมืองน่านไม่มีป่าสักเลย  แล้วพวกพ่อค้าไม่ที่เข้ามารับสัมปทานป่าไม้นั้นล้วนเป็นชาติอังกฤษและคนในบังคับ  มีที่แปลกปลอมมาก็บริษัท อีสต์เอชียติก ซึ่งเป็นของเดนมาร์ค  พ่อค้าไทยที่มีชื่อในเวลานั้นก็คือ ห้างกิมเซ่งหลีของตระกูลโสภโณดร  ศึ่งเมื่อคราวล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ เสด็จประพาสเชียงใหม่นั้น  หลวงจิตรจำนงวานิช (บุญเย็น  โสภโณดร) เถ้าแก่กิมเซ่งหลีได้โดยเสด็จพระราชกุศลสร้างโรงเรียนยุพราชวิทยาลัยเป็นเงิน ๑,๐๐๐ บาท จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 55 17:59:37

ความคิดเห็นที่ 24 ว่ากันตามตรงเรื่องจะยกให้ "มะเมียะ" เปนเรื่องของเจ้าราชบุตร (วงษ์ตวัน) เนี่ย จนกว่าจะมีหลักฐานเพิ่มเติมที่ชัดเจนกว่านี้ ต้องขอบอกว่าเรื่องนี้เปนแต่จินตนาการของคุณ V_Mee ไปก่อน อย่าเพิ่งปักใจเชื่อว่าเปนเรื่องจริง จากคุณ : นู๋เองง่ะ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 15:19:27

ความคิดเห็นที่ 25 ว่ากันตามตรงเรื่องจะยกให้ "มะเมียะ" เปนเรื่องของเจ้าราชบุตร (วงษ์ตวัน) เนี่ย จนกว่าจะมีหลักฐานเพิ่มเติมที่ชัดเจนกว่านี้ ต้องขอบอกว่าเรื่องนี้เปนแต่จินตนาการของคุณ V_Mee ไปก่อน  อย่าเพิ่งปักใจเชื่อว่าเปนเรื่องจริง ผมก็ได้ระบุไว้ในความเห็นที่ ๙ แล้วว่า มีพระราชบันทึกในล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ที่ทรงระบุไว้ว่า "เจ้าราชบุตร (วงษ์ตวัน) น้องชายของเจ้าน้อยศุขเกษมกับสตรีชาวกรุงเทพฯ คนหนึ่ง  ซึ่งสตรีคนนั้นจะว่าเป็นเจ้าก็ไม่ใช่เพราะบิดาไม่รับเป็นบุตร  แต่ประดาพี่ๆ ร่วมบิดาที่มีฐานันดรเป็นเจ้าต่างก็รับว่าสตรีนี้เป็นน้อง" เชื่อว่าคุณนู๋เองง่ะ คงจะเป็นคนรุ่นใหม่ที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังเรื่อง "นายทองเจือ" ที่่ต่อมาได้เป็นถึงพระยาพานทอง  ซึ่งท่านผู้นี้ก็เป็นพี่ชายร่วมบิดาของหญิงที่จะไปแต่งงานกับเจ้าราชบุตร  แต่ก็เป็นบุตรที่บิดาไม่รับว่าเป็นบุตรเช่นเดียวกับหญิงคนดังกล่าว  ถ้าอยากจะทราบว่า "นายทองเจือ" เป็นใครและเป็นต้นสกุลของดาราคนไหนคงสืบหาไม่ยาก จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 07:19:43