ความคิดเห็นที่ 1 จริงๆเราก็ว่า ยุธิษฐิระ ก็ติดการพนัน งอมแงม เหมือนกัน ขนาดเอาพระชายา ไปเป็นเดิมพันนี่เราก็ว่า ผู้ชายที่ดีไม่ควรทำ แต่สมัยนั้นเค้าคิดแบบไหน เราก็ไม่รู้ จากคุณ : Jouette เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:10:33

ความคิดเห็นที่ 2 >>>> นิยายมหาภารตะ ที่พบมีแต่แปลจาก ภาษาอังกฤษ และส่วนใหญ่จะเน้นเรื่องปาฏิหารย์ เราไม่แน่ใจว่าคุณเจ้าของกระทู้ได้บทสรุปสิ่งที่กล่าวมาจากอะไร - ภควัตคีตาของนายผีแปลจากภาษาอะไร เราไม่ยืนยัน - มหาภารตะของ วีระ ธีรภัทร น่าจะใช้ตำราภาษาอังกฤษเป็นหลัก แต่เน้นเล่าเรื่องโดยละเอียด ไม่ได้เน้นปาฏิหาริย์ - มหาภารตะของกรุณา-เรืองอุไร กุศลาศัย เป็นฉบับที่เน้นเฉพาะใจความสำคัญ แต่ครบถ้วน ฉบับนี้แปลจากภาษาสันสกฤต สำหรับทุรโยธน์ เราว่าคนที่เขียนถึงทุรโยธน์ในวิกินี่เขียนดีไปหน่อย แต่เอาเถอะ ต่างคนต่างความคิด ที่บอกว่าทุรโยธน์ไม่เหยียดคนที่วรรณะ กรณีนี้มีแค่กรณีเดียวเท่านั้นคือเรื่องของกรรณะ กระนั้น ในครั้งต่อๆ มาทุรโยธน์เคยกล่าวต่อผู้อื่นว่าพวกท่านดูกันไม่ออกหรือว่ากรรณะมีลักษณะเป็นชนชั้นกษัตริย์ชัดๆ และในความเป็นจริง กรรณะก็เป็นคนในวรรณะกษัตริย์จริงๆ เพราะเป็นบุตรของพระนางกุนตีกับพระอาทิตย์ กรณีของมหาภารตะนั้นต่างจากสามก๊กตรงที่แทบจะหาเค้าโครงเรื่องจริงมิได้ โดยนักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดีเชื่อว่าเคยมีการรบราฆ่าฟันกันเองในกลุ่มชาวอารยัน เพราะฉะนั้น กรณีของมหาภารตะ ก็คงต้องพิจารณาจากนิยายเป็นหลัก แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 10:33:22 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 16:41:35 จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:31:58

ความคิดเห็นที่ 3 พระพุทธเ้จ้า เคยตรัสสอนไว้ว่า ไฟเสมอด้วยความโกรธไม่มี พระพุทธเจ้าเปรียบความโกรธว่าเหมือนไฟ เช่นไฟไหม้ป่า เผาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า ความโกรธ มีพลัง มีอำนาจทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ยิ่งกว่าไฟไหม้ป่าเสียอีก มีแต่โทษ ไม่มีคุณแม้แต่นิดเดียว พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก ------------------------- มนุษย์ทุกคนมีข้อดีข้อเสียในตัว แต่ ทุรโยชน์  เพียงแค่ความโกรธความแค้น ต่อพี่น้อง ปาณพ ทำให้น้องๆัตัวเอง รวมถึงญาติ และชาวเมือง ต้องตายเพราะความโกรธ ของตัวเองที่มีต่อ พี่น้อง ปาณพ เพราะสาเหตุ แค่นั้น ต่อให้เขามีความดีแค่ไหนคงไม่อาจที่จะมาลบล้างความผิดของตัวเองที่ทำให้คนต้องตายไปเพราะ ความแค้น ส่วนตัวได้หรอก ------------------------------ จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:45:23

ความคิดเห็นที่ 4 #2เรื่องกรรณะ ขออ้างอิงจากกระทู้นี้ ซึ่งผู้แต่งทิ้งปมแฝงไว้ให้คบคิด ในอินเดียปัจจุบัน ปรากฏว่ามีหลักอยู่ 2 ประการในการแบ่งวรรณะ คือ หลักชนมชาติ กับ หลักกรมชาติ ชนมชาตินั้นถือ วรรณะหมายถึงตระกูล ฝ่ายที่ถือชนมชาติอธิบายว่า คนเกิดมาจาก วรรณะใดก็เป็นคนในวรรณะนั้น เช่น พ่อแม่เป็นวรรณะพราหมณ์ลูกก็เป็นวรรณะพราหมณ์ไปด้วย ไม่ว่าจะมีลักษณะของความเป็นพราหมณ์อยู่ด้วยหรือไม่มีก็ตาม ส่วนฝ่ายที่ถือกรมชาติก็ถือกันว่าอาชีพหรือการกระทำของคนนั้น ๆ ไปตรงกับลักษณะของวรรณะใด ก็ให้ถือว่าคน ๆ นั้น เป็นวรรณะนั้น ๆเช่น นาย ก. มีพ่อแม่ที่เป็นวรรณะพราหมณ์แต่นาย ก. ทำการค้าขายอยู่ เช่นนั้นก็ถือกันว่านาย ก.เป็นวรรณะแพศย์ดังนี้เป็นตัวอย่าง แต่ในสมัยโบราณ การตีความหมายของพระเวทไม่ตรงกับในสมัยปัจจุบันเสียแล้ว เพราะ ตอนหนึ่งของพระเวทบ่งไว้ว่า "วรรณะย่อมมีติดมากับทุก ๆ คนตั้งแต่แรกเกิด" แต่แล้วอีกตอนหนึ่งก็บอกว่า วรรณะทั้งสี่มีลักษณะแต่ละวรรณะเป็นอย่างไรบ้างก็แล้วแต่ "คนใดมีลักษณะตรงกับวรรณะใดก็ให้ถือว่าคน ๆ นั้นเป็นวรรณะนั้น" โดยประการฉะนี้ถ้าเราถือชนมชาติ ก็จะไม่ตรงกับคำสั่งสอนในคัมภีร์พระเวท เพราะลักษณะไม่ตรงกันหรือคลาดเคลื่อนกันไป เช่น พ่อแม่เป็นวรรณะพราหมณ์จริง ส่วนลูกไม่มีลักษณะพราหมณ์แต่ประการใดเลย แต่ไพล่ไปมีลักษณะตรงกับวรรณะกษัตริย์ที่ตนเคยเห็นในวัยเด็กตั้งแต่เกิดมาก็มี เช่นนี้พวกชนมชาติถือว่าลูกคนนั้นเป็นวรรณะพราหมณ์ด้วย ซึ่งดูจะไม่สู้ถูกต้องนัก http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2012/05/K12090230/K12090230.html จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:52:32

ความคิดเห็นที่ 5 #3ขอทราบปฐมเหตุที่ทุรโยธน์ เกลียดชังพวกปาณฑพ จากท้องเรื่องผู้แต่ง สร้างเหตุผลให้เป็นผู้ร้ายแบบสีดำ ไม่มีสีเทา ส่วนพวกพระเอกแทบจุ่มให้เป็นสีขาว ทั้งที่พฤติกรรมหลายอย่าง ก็ไม่ได้ดีไปกว่าอีกฝ่าย แต่นิยายวางเรื่องให้เป็นอย่างนี้ แต่งได้ทิ้งปมที่ขัดแย้งไว้ ในรามายณะ ก็คล้ายคลึงกันลวณะ เป็นผู้ร้ายแบบสีดำ ทั้งที่สิ่งแวดล้อมไม่ทำให้มีน้ำหนัก มีแต่ไปแย่งเมียชาวบ้านมา และเมียตัวดีแทนจะลอบหนีกลับไปกับลูกน้องผู้ภักดี กลับให้ผัวยกพวกมาถล่ม ให้สมกับที่ทำให้โมโหโกรธา แต่ผัวไม่ไว้ใจต้องให้ลุยไฟพิสูจน์อีก แถมตอนหลัง ยังหึงไม่เลิกจะฆ่าเมีย ทั้งๆที่เรื่องจบไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว ซึ่งน่าจะเป็นความจงใจของผู้แต่งที่ทิ้งไว้  ให้ผู้อ่านคิดกันเอาเอง เพราะกระแสสังคมอินเดียทางวัฒนธรรม แก้ไขทิศทางได้ยาก ปัจจุบันออกกฎหมายยกเลิกระบบวรรณะ พิธีสตี การบูชายัญ ยังมีปรากฏในยุคนี้ จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:02:30

ความคิดเห็นที่ 6 มันเป็นการบอกนัยๆ หรือเปล่าครับ ว่าแนวคิดแบบทุรโยธน์นี้ทวยเทพไม่ยอมรับ ความดีความถูกต้องในยุคนั้นมันอาจจะไม่เหมือนปัจจุบันก็ได้ ตอนอรชุนไม่อยากรบที่ทุ่งคุรุเกษตร พระกฤษณะก็ยังมาย้ำเลยว่าหน้าที่กษัตริย์ที่ดีนั้นคืออะไร จากคุณ : HotChoc เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:16:23

ความคิดเห็นที่ 7 มหาภารตะ นี่ผมว่าเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเพื่อให้มองตัวละคร(และตระกูล) ได้สองทั้งด้านดีชั่ว ได้ชัดเจนมากที่สุดเรื่องนึงเลยครับ คล้ายๆกับว่า "คนที่ดีก็ไม่ได้มีด้านดีเสียทั้งหมด คนที่ชั่วก็ยังมีด้านดีอยู่มากโข" ประมาณนั้น ถึงแม้ว่าการดำเนินเรื่องนั้นพยายามจะเล่าให้ตระกูลปาณฑพดูเป็นฝ่ายดี และให้ฝ่ายเการพดูเป็นฝ่ายร้าย ในขณะที่ผู้อ่าน(บางคนซึ่งรวมถึงผม)นั้นจะมีความรู้สึกที่ค่อนข้างตรงกันข้าม เพราะการประพฤติบางอย่างของฝ่ายปาณฑพดูร้ายเสียยิ่งกว่าฝ่ายเการพเสียอีก ซึ่งผมก็ไม่อาจทราบได้ว่ามีค่านิยมหรือคตินิยมใดในขณะที่มีการแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาหรือเปล่า พฤติกรรมระหว่างฝ่ายดีกับฝ่ายร้ายถึงแทบจะแยกกันไม่ออกแบบนี้ ** ความรู้สึกส่วนตัวในขณะที่อ่าน ผมกลับเชียร์ฝ่ายเการพเสียอีก เพราะรู้สึกขัดอกขัดใจกับการกระทำของฝ่ายปาณฑพในหลายๆ สถาณการณ์ ตัวเอกอย่างยุธิษฐิระผมมองว่าเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือนะ อย่างที่มีคนกล่าวไว้กับเล่าปี่ในสามก๊กยังไงยังงั้น ในขณะที่พระกฤษณะนี่ก็ตัวขี้โกงมากที่สุดตัวนึงในเรื่องแล้วทั้งในเรื่อง ของอุบายที่ไม่ใคร่จะใสสะอาด เรียกได้ว่าเล่นตุกติกเยอะก็ไม่ผิด ส่วนตัวละครที่ชอบมากที่สุดกลับเป็นราธียะ เพราะรู้สึกว่ามันมีความรู้สึกนึกคิดที่ไม่สุดโต่งเกินไป ดูเหมือนเป็นคนที่มีเลือดมีเนื้อมากที่สุดในเรื่องแล้ว ** อย่างไรก็ตามแต่ มหากาพย์มหาภารตะนี้ ผมก็ถือว่าเป็นมหากาพย์ที่ควรค่าแก่การศึกษาเป็นอย่างยิ่งเรื่องนึงไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุคกี่สมัย เพราะเนื้อหาด้านในมันสะท้อนสังคมในโลกได้ตลอด แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 17:21:34 จากคุณ : Cassiopeka เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:20:00

ความคิดเห็นที่ 8 หายไปคุยงานเล็กน้อย คือจะบอกว่า กรณีที่บอกว่าทุรโยธน์ไม่ใช่คนแบ่งชั้นวรรณะน่ะมันสรุปง่ายไป เพราะมีแค่กรณีเดียวเท่านั้นคือกรรณะ จะสรุปว่าทุรโยธน์เป็นคนที่รักคนโดยไม่เห็นแก่วรรณะตามที่วิกิเขียนไว้ เราว่าสรุปง่ายไป ส่วนตรงนี้ "จากท้องเรื่องผู้แต่ง สร้างเหตุผลให้เป็นผู้ร้ายแบบสีดำ ไม่มีสีเทา ส่วนพวกพระเอกแทบจุ่มให้เป็นสีขาว ทั้งที่พฤติกรรมหลายอย่าง ก็ไม่ได้ดีไปกว่าอีกฝ่าย แต่นิยายวางเรื่องให้เป็นอย่างนี้ แต่งได้ทิ้งปมที่ขัดแย้งไว้" ถ้าอ่านมหาภารตะจบ จะฉบับของวีระหรือฉบับของอาจารย์กรุณา-เรืองอุไรจะพบว่า ไม่มีใครดีหรือเลวไปหมด   อย่างไรก็ดี นี่เป็นมหากาพย์ชั้นยอด ถ้าเขียนเป็นขาวเป็นดำ ตัดสินสิ่งใดได้เพียงชั้นเดียว มหากาพย์มหาภารตะคงไม่เป็นอมตะถึงบัดนี้ อย่างทุรโยธน์ เขามีอาฆาตพยาบาทสูง ทุรโยธน์พาลเกินไป เมื่อครั้งที่พี่น้องปาณฑพไปตั้งเมืองใหม่ก็ควรจบแค่นั้น กลับเอาความริษยามาก่อเรื่อง ให้ท้าวธฤตราษฎร์ชวนยุษธิฐิระเล่นสกา และให้ท้าวศกุนิเล่นกลโกง แต่แน่นอนว่าทุรโยธน์มีข้อดี อย่างที่คุณ จขกท. บอกว่าเขาเป็นผู้ปกครองแคว้นที่ดี ไม่มีข้อตำหนิในเรื่องนี้ ส่วนฝ่ายตัวเอก ไม่จริงหรอกที่บอกว่าผู้เขียนไม่ได้ใส่สีเทาเลย คนที่ได้ชื่อว่าเปี่ยมด้วยธรรมอย่างยุษธิฐิระก็มีข้อตำหนิ ได้ทำความผิดที่น่าละอายคือโกหกโทรณาจารย์ว่า อัศวถามาตายแล้ว (ก่อนลดเสียงเป็นกระซิบว่า "แต่เป็นช้างนะ") และทำให้โทรณาจารย์มัวแต่ประหวัดถึงบุตรชาย เปิดโอกาสให้ทฤษฏะทยุมันเข้าสังหารได้ในที่สุด การโกหกครั้งนี้ทำให้ยุธิษฐิระซึ่งปกติลอยอยู่เหนือพื้นปฐพีต้องลดลงมาหนึ่งขั้น กระนั้น เรื่องนี้ก็มองได้ว่าพี่ชายคนโตของปาณฑพยอมทำผิด ยอมเสียศักติของการเป็นผู้รักษาความดีเพื่อรักษาชีวิตคนส่วนใหญ่ในทัพปาณฑพ (เพราะวิชาของโทรณาจารย์นั้นทำลายล้างสูงมาก) ... ก็เป็นเรื่องที่มองได้หลายแง่ คิดต่อไปได้หลายเรื่อง หรือกรณีที่สาตยกี ศิษย์ของกฤษณะ ฆ่าคู่ปรับของตนซึ่งละร่างสู่สวรรค์ไปแล้ว การกระทำนี้ไม่สมกับผู้เป็นนักรบในวรรณะกษัตริย์ แต่พี่แกก็หาเหตุมาสนับสนุนการกระทำของตนเองแบบถูๆ ไถๆ ไปเหมือนกัน ยังมีอีกหลายกรณีที่ทำให้เราได้คิดถึงความจริงที่ประดับโลกใบนี้อยู่ ไม่จริงหรอกค่ะที่บอกว่าผู้ประพันธ์แยกปาณฑพกับเการพด้วยสีขาวและดำ เพิ่มอีกนิด เราเห็นด้วยนะคะว่าผู้ประพันธ์แทรกเรื่องราวให้เราได้ขบคิดเป็นระลอกๆ ว่าวรรณะนั้นตัดสินคนได้จริงหรือ แก้ตัวสะกดให้ถูกต้อง แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 10:37:23 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 10:34:52 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 55 18:21:59 จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 18:08:48

ความคิดเห็นที่ 9 #8ที่แจ้งว่าแบ่งเป็นขาวกับดำ นั้นเนื่องจาก "พี่เบิ้มไม่เข้าข้าง" ประกันได้ว่าแพ้แน่ๆ แต่การกระทำของตัวละครในหลายๆมุม ผู้ฟัง ผู้ชม(นิทานภาพ)หรือผู้อ่านส่วนใหญ่ ต้องพิจารณาเอาเอง ถือว่าเป็นฝีมือการประพันธ์ระดับปรมาจารย์ เลยทีเดียว ถ้าเป็นสมัยนี้เรียกได้ว่าได้ทั้งเงิน ได้ทั้งกล่องเลยทีเดียว สิ่งหนึ่งที่พิเศษมากคือ พระฤาษีวยาสเป็นผู้บอกเล่าเรื่องราวนี้แก่พระพิฆเนศขอให้เป็นผู้เขียน ในการเขียนนั้นพระพิฆเณศกล่าวว่าอย่าให้สะดุด ต้องบอกกล่าวทีเดียวให้จบ พระฤๅษีก็แก้ว่าย่อมได้ แต่ตนจะใช้โศลกที่เข้าใจยาก เป็นปรัชญาลึกซึ้ง ต้องตีความหมายก่อนเขียน และหากพระพิฆเนศไม่เข้าใจตรงไหนก็ให้หยุดถาม ทั้งนี้พระฤาษีเองจะได้พักเหนื่อยด้วย ยาขอบ เคยกล่าวว่าไม่เขียนนิยายหลังตะวันตกดิน เพราะพระพิฆเนศ ไปเข้าเฝ้าพระศิวะ ไมเคิล ไรท์ กล่าวไว้ในหนังสือเรื่อง พระพิฆเนศ มหาเทพฮินดู ชมพูทวีปและอุษาคเนย์ ไว้ในศิลปวัฒนธรรมฉบับพิเศษ พิมพ์จำหน่าย เมื่อเดือนกรกฎาคม ๒๕๔๘ ว่า ในจำนวนสามชาติใหญ่ในอินเดียโบราณ ชาวอารยัน ไม่รู้จักช้างป่า ชาวทมิฬคุ้นกับช้างอยู่บ้าง ส่วนชาวมุนดะ ชนกลุ่มน้อย กระจัดกระจายอยู่ไปทั่ว พูดภาษาตระกูลมอญ-เขมร น่าเชื่อว่า นับถือช้างป่า จับช้างป่ามาเลี้ยงก่อนใคร จนเมื่อสองพันปีที่แล้ว ศาสนาฮินดูลงตัว ผู้คนนับถือพระอิศวร พระนารายณ์ แต่ก็ยังยินดีไหว้พระพิฆเนศก่อน อินเดียเป็นประเทศใหญ่ มีผู้คนหลายเผ่าพันธุ์ ศาสนาฮินดูจึงต้องมีการแต่งนิยาย ที่เรียกว่าเทพปกรณัม ประสมประสานระหว่างคนพื้นเมืองกับ ชนเผ่าที่รุกเข้ามาภายหลัง เทพที่มีหัวช้าง จึงถูกนับญาติกับเทพเผ่าที่เข้ามาอยู่ใหม่ ขั้นแรกกำหนดให้พระอินทร์ เทพของชาวอารยัน ขี่ช้างเอราวัณ แสดงชัยชนะของชาวอารยันเหนือคนพื้นเมือง ต่อมาก็เกิดเทพปกรณัม ว่าด้วยพระนางอุมา ปั้นเทพบุตรจากคราบไคล สั่งให้เป็นนายทวารคุ้มกัน เมื่อพระอิศวรกลับจากหิมาลัย เทพบุตรก็ห้ามมิให้เข้าหาพระนาง เกิดการสู้รบกัน เด็กสู้ไม่ได้ถูกตัดเศียรขาด ต้องหาเศียรช้างมาต่อ พระอิศวรรับเด็กที่มีหัวช้าง เป็นบุตร ได้ชื่อว่าพระพิฆเนศ ตอนนี้เอง พระพิฆเนศเป็นบุตรพระอิศวร แต่มีคนสงสัย ถึงทุกวันนี้ ทำไมจึงต้องไหว้พระพิฆเนศก่อน...คำตอบน่าจะอยู่ที่ว่า "พระพิฆเนศท่านมาก่อน ท่านเก่าแก่กว่าเทพอื่นใดที่มีพระพักตร์เป็นมนุษย์" http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2011/03/K10379869/K10379869.html อาจสื่อเป็นสัญลักษณ์ว่า ชาวฑราวิทมีส่วนในการบันทึก และจดจำเรื่องราวนี้ด้วยด้วย จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 19:54:32

ความคิดเห็นที่ 10 เช่นเดียวกับ #7 ครับ จริง ๆ ในมหาภารตะนั้น ไม่มีผู้ร้าย และไม่มีพระเอก แม้แต่พระกฤษณะ ที่ได้ชื่อว่าอวตารของพระวิษณุ ถ้าพระกฤษณะไม่มีความเป็นอวตารพระวิษณุคุ้มกระบาลห้ัวอยู่ คนที่ถูกมองว่าเลวมากสุด อาจจะเป็นพระกฤษณะก็ได้ ฆ่าลุงตัวเองก็ไม่พอ แถมยุอรชุนให้เกิดการฆ่าที่ไม่เป็นธรรมหลายกรณี เช่นตอนฆ่ากรรณะ หรือฆ่าชยัทรถ ถ้าพระกฤษณะไม่ยุ คนเหล่านี้ก็คงไม่ตาย ถามว่าทำไมฝ่ายเการพแพ้ และฝ่ายปาณฑพชนะ คำตอบจากมหาภารตะ ก็คงเป็นว่า พระเจ้าคุมเกมไว้หมดแล้ว โดยผ่าน nominee ที่ชื่อกฤษณะ เรื่องใครแพ้ใครชนะ มันเลยไม่ค่อยน่าสนใจ เพราะมันของตาย แต่ที่น่าสนใจในเรื่องนี้ ก็คือว่า แม้ยุธิษฐิระ คนที่ดูดีที่สุด ก็ทำเรื่องเลวร้ายได้ หรือแม้ทุรโยธน์ คนที่ดูเลวที่สุด ก็ไม่ได้ชั่วร้ายแบบสมบูรณ์ มันเลยทำให้่มหาภารตะดูมีมิติ ไม่เหมือนรามายณะที่ดูเป็นนิทานก่อนนอน ในรามายณะ เมื่อเกิดสงคราม มันคือสิ่งสวยงาม จบแล้วก็ happy ending แต่ในมหาภารตะ สงครามไม่ได้สวยงามเช่นนั้น มันคือความสูญเสีย ทั้งของฝ่ายผู้แพ้ และของฝ่ายผู้ชนะ ที่ต้องขึ้นครองบัลลังก์แคว้นกุรุอย่างโดดเดี่ยว ด้วยการข้ามศพพี่น้องของตัวเอง!! มหาภารตะแสดงภาพความสูญเสียจากสงครามให้เห็นชัดเจน อาจจะเพื่อทิ้งข้อคิดไว้ด้วยว่า ไม่มีใครได้ประโยชน์จากสงคราม เพราะมันมีแต่ความสูญเสีย จากคุณ : ABP@BDZ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 23:58:25

ความคิดเห็นที่ 11 เอาจริงๆนะขนาดรามายณะ เหตุการณ์จริงในประวัติศาสตร์ยังเกิดหลังพุทธกาลเลย (อินเดียในสมัยพุทธกาลมีแค่ตอนเหนือเท่านั้น)ทางใต้ ก็เต็มไปด้วยพวกป่าเถื่อน(ยักษ์) กว่าจะเกิดสงครามก็คงหลังพุทธกาล มหาภารตะ ก็หลังนั้นไปอีก เผลอๆอาจจะเป็นเรื่องแต่งเอาเองก็ได้ เพราะไทม์ไลน์ในประวัติศาสตร์อินเดีย หลังพุทธกาลก้เป็นรัฐขนาดใหญ่มาตลอด ซึ่งไม่ได้เป็นเมืองเล็กเมืองน้อยแย่งอำนาจกันแบบมหาภารตะ จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 04:28:31

ความคิดเห็นที่ 12 ความคิดเห็นที่ 5 คุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย ท่านกำลังถามหาเหตุ เหตุนั้นเกิดจากความ กลัว ในจิตใจของทุรโยชน์ เองนั้นและครับ กลัวว่าตัวเองจะไม่ได้เปนกษัตริย์ต่อจากพ่อ กลัวว่าตัวเองจะไม่ได้รับความสนใจจากชาวบ้าน และวงญาติ กลัวว่ากลุ่มพี่น้องปาณพจะเก่งกว่า ฯลฯ จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 08:41:02

ความคิดเห็นที่ 13 สำหรับผมในเรื่องนี้ คนที่พูดได้ว่า เป็นคนดี มี 3 คนครับ ภีษมะ ยุธิษฐิระ กรรณะ ทั้งสามคน ไม่ใช่คนที่ไม่มีตำหนิ แต่ ภีษมะ ได้ชื่อว่าเป็นผู้รักษาสัจจะ นี้คือสิ่งสำคัญที่สุดในวรรณะกษัตริย์ และเป็นสัจจะที่ยิ่งใหญ่ ทั้งการไม่แต่งงาน ไม่ครองราชย์ และการทำให้ หัสตินาปุระยิ่งใหญ่ ก็มาจากฝีมือของภีษมะไม่ใช่เหรอ ยุธิษฐิระ ยังไงผมก็มองว่าเป็นคนดี แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยทำผิด แถมเล่ห์เหลี่ยมต่างๆก็มาจาก พระกฤษณะ เป็นส่วนมาก อาจจะมองได้ว่าเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ แต่บุคลิก แบบเล่าปี่นี้แหละทำให้คนสวามิภักดิ์ ไม่ใช่เหรอ กรรณะ อาจจะโหดเหี้ยมในเรื่องสงคราม แต่เด็กกำพร้าที่ถูกทิ้ง แถมเกิดในวรรณะศูทร และพากเพียร จนได้เป็นกษัตริย์ รักษาสัจจะไม่ฆ่าน้องกับแม่แท้ๆ (ยกเว้นอรชุน) ปกครองบ้านเมืองไม่ได้แย่ แถมยังมีความเป็นลูกผู้ชาย รักษามิตรภาพ รู้จักบุญคุณ ผมบอกตรงๆ ผมอยากมีเพื่อนแบบนี้ จากคุณ : Angleevil เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 13:20:26

ความคิดเห็นที่ 14 ข้อขัดแย้งที่ผู้แต่ง ทิ้งไว้ให้ผู้อ่านคบคิด พี่น้องปาณฑพ ทั้งหกเลือดแม่ แรงกว่าพ่อ กรรณะ กำเนิดจากนางกุนตีท่องมนตร์เล่นๆ ขอบุตรจากพระสุริยะซึ่งให้จริงๆ จึงถูกทอดทิ้งแบบมารหัวขน เดี๋ยวไม่ได้เป็นพระเทวี เป็นพี่ใหญ่ที่ไม่ถูกนับญาติจากน้องๆ แถมโดนพ่อเลี้ยงหลอกให้ถอดเกราะไปให้อรชุน โดยรับไปใส่อย่างไม่ขวยเขินพระเอกจริงๆ (บางสำนวนว่าถอดเกราะแต่เด็ก เลยชื่อว่ากรรณะ คือผู้ถอดเกราะ ไม่รู้ว่าเกราะโตเองได้อย่างไร จนอรชุนใส่ได้พอดี แถมประกาศไม่ยอมถอดจนกว่าจะฆ่า...ได้-หรือกลัวตายก็ไม่รู้) ดีที่นายสารถีเลี้ยงไว้ โตขึ้นมาก็อกหักเพราะคิดจะเด็ดดอกฟ้า แต่สาวไปเลือกพราหมณ์ปลอมที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า แต่น่าเร้าใจแทน ดีที่ทุรโยชน์หนุนหลัง เลยได้เกิดกับเขาบ้าง แม้มิใช่ผู้ถือดาบ(กษัตริย์)แต่ได้ครองเมือง ถึงกระนั้นนางกุนตีก็ไม่ยอมรับอยู่ดี แม้แต่อาจารย์ยังสาปด้วยเหตุที่ว่า อึดเกินกว่าที่พรามหณ์จะทำได้(ซึ่งคงแต่งเสริมเข้าไป) สงสัยทวยเทพอิจฉาที่สุริยเทพได้ครอง นางติโลตตมาแต่ผู้เดียว(ยังมีนางลาวัณยดี ที่งามกว่าปรากฏในนิทานเวตาลเรื่องที่๑๓)เลยต้องลงที่ลูกชายเป็นการแก้แค้น ยุธิษฐิระ กำเนิดจากการขอบุตรจากพระธรรมเทพ หรือพระยม เป็นพี่รองที่ใหญ่ในกลุ่มน้องๆ บิดาเป็นเทพแห่งความยุติธรรม แต่ลูกชายติดการพนัน ขนาดยกสมบัติ บ้านเมือง พี่น้อง และเมียเอกคนสวย ไปเดิมพันโดยที่ครอบครัวต้องทำตาม แถมไปทวงแผ่นดิน จากลุงอีกทั้งๆที่ไม่มีสายเลือดของพ่อที่เป็นคนเลย ขนาดคนรุ่นก่อนก็ไม่แบ่งแผ่นดิน แม้แต่พระรามมีน้องสี่คนก็ไม่แบ่งแผ่นดิน มีราชาเพียงหนึ่ง เวลาออกรบ ไม่เคยนำหน้าทำตัวแบบเล่าปี่ ซึ่งมีฉายากว่า "กินคนไม่คายกระดูก" จึงได้ครองแผ่นดินที่ไปโกงเขามาแบบเล็กที่สุด คือเสฉวน มณฑลเดียว เรื่องนางเทราปตี ถึงแม่สั่งแบบส่งๆ แต่ลูกๆจะยกให้อรชุนก็ได้ เพราะเหนื่อยมาคนเดียว แต่เล่นเอี่ยวทุกคน แบ่งโค้วต้าเสร็จสรรพ พอมีใครเข้าห้องแบบเร่งด่วน จะเป็นจะตาย โดยไม่ดูว่าเรื่องที่แจ้งคอขาดบาดตายหรือเปล่า ถ้าไม่โลภในหญิง ก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะยกให้น้องคนเดียวที่หญิงเขารักไม่ได้ แต่นี้พอเมียตายก่อน กลับบอกว่าเพราะ "นางรักอรชุนมากกว่าคนอื่นๆ"(สาวเขาเต็มใจคล้อยมาลัยเลือก ที่เหลืออาศัยเลี่ยงบาลีเป็นสหสามี ต่อมอิจฉาอรชุนกำเริบ) แล้วน้องที่ตายต่อๆมานี้ดีไม่พอซักคน เลยไปไม่ถึง ตัวเองดีคนเดียว กับหมาน้อยหนึ่งตัว(ปกติเฝ้าหน้าห้องพระยม วัฒธรรมอื่นมีเซอร์เบอรัส อานูบิส) พอขึ้นสวรรค์ทั้งเป็นได้ เรื่องกลับหักมุมว่าทุกคนขึ้นมารอตั้งนานแล้ว เกือบช้าไปแล้วต๋อย เพราะอยากพาน้องหมาไปด้วย ก็แต่งแก้เกี้ยวกันไป เลยไม่รู้ใครดีกว่าใคร คนที่ว่าชั่วๆได้ขึ้นสวรรค์มานอนตีพุงรอก่อน คนที่ว่าดีๆต้องบุกป่าฝ่าดงตกกระกำลำบากจนตายไปทีละคนๆ แบบรอหวยออก อรชุน กำเนิดจากการขอบุตรจากพระอินทร์ หล่อสุดในกลุ่ม รูปร่างคล้ายพระราม จนปลอมตัวเป็นหญิงสอนนางรำได้ 1ปี สงสัยหนวดเคารน้อยแบบเล่าปี่(ไม่มีเลย) เรียนเก่ง หัวไว แต่ขี้อิจฉาไม่อยากเห็นใครเหนือกว่าในเรื่องที่ตนถนัด พอเห็นกลุ่มลูกศรคา:-)ป่าที่วิ่งมารู้โดยทันทีว่า โทรณาจารย์สอนคนอื่น(ต่อมอิจฉากำเริบ) โดยไม่ถามไถ่ความเป็นมา แถมสั่งอาจารย์ให้ไปทำยังไงก็ได้ ให้ตัวเองเป็นจอมขมังธนูแต่ผู้เดียว(จริงๆเอกลัพ เรียนด้วยตัวเอง แต่ปั้นรูปโทรณาจารย์เป็นไอดอล ไว้บูชา) ถ้าเอกลัพมาที่จีน แล้วนำหน้าไม้กลกลับไป อรชุนคงไม่รอด เพราะยิงต่อเนื่องได้ แถมอาบยาพิษด้วย ไม่มีนิ้วโป้งซ้ายก็ใช้งานได้ดี เวลารบมีน้ำใจช่วยพี่น้อง ไม่เอาเปรียบกินแรง แต่พี่น้อง ญาติเมียไม่ค่อยขยันเลยปล่อยลูกชายตาย อ้างว่า ฝั่งโน้นรุม เข้าไปช่วยไม่ไหว รบติดพันปลีกตัวไปไม่ได้ หาว่าทางโน้นรบแบบอธรรม นอกแบบ ทั้งที่มีเวลาเกือบครึ่งวัน(มีพักเที่ยง แบบธรรมยุทธ รบตามเวลา และขอนอกเวลาได้ มืดกลับค่ายนอนเอาแรง) แต่อรชุนถือว่าใจกว้าง ไม่พยาบาท แบ่งเมียให้พี่น้องได้ เสียลูกชายไม่โทษพวกเดียวกัน แถมลังเลที่จะล้างญาติอีกฝ่าย แต่คนอื่นขึ้นบัญชีไว้เรียบร้อย จึงช่วยกันล้างสมอง อุบายที่ร้ายกาจของกฤษณะ(ดำ) คือจะเลือกกองทัพ หรือสารถี (มีกองทัพที่ไหนจะฆ่านายตัวเอง มีแต่ส่งไปเป็นไส้ศึก)ตนเองทำตัวเป็นพิเภก อรชุนจำญาติตัวเองไม่ได้ อรชุน ให้คำสาบานว่า จะเป็นผู้สังหารกรรณะ  ในการกระทำความชั่วครั้งนี้ จากคำพูดที่ว่า "เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมานั้น เป็นเพราะ "ความงมงาย" ของ ยุธิษฐิระ ที่มัวเมาในการพนัน และแท้ที่จริงแล้ว พวกพี่น้องปาณฑพ ไม่สามารถอ้างหลักธรรม อะไรได้ด้วยซ้ำไป ดูเถิด มีใครบ้าง พี่น้องที่ไหนบ้าง จะมีภรรยาร่วมกัน และหญิงใดบ้าง จะมีสามีพร้อมกัน ๕ คน เทราปที ไม่ได้เป็นหญิงดีงามอะไรทั้งนั้น และนั่น พวกมันยิ่งไม่เหมาะสม กับเครื่องแต่งกาย อันทรงค่าอีกต่อไป" ... ว่าแล้ว พี่น้องปาณฑพ จึงจำต้องถอดเสื้อออก ด้วยความคับแค้น http://mblog.manager.co.th/nelumbo/th-47551/ ภีมะ กำเนิดจากการขอบุตรจากพระพาย มีพละกำลังมหาศาลมากที่สุดในกลุ่ม อุตส่าห์แบก  คลอน หิ้วทุกคนเดินหาที่พัก ไม่ที่ผัดผ่อน เห็นเมียถูกลวมลาม ก็แค้นจนจะกินเลือดกินเนื้อ เมียอื่นก็ไม่เป็นเดือดเป็นแค้นขนาดนี้(คงสวยมาก ขนาดพี่น้องตกลงกันได้ เพราะสี่คนรุมคงสู้อรชุนไม่ได้) ได้หักคอ คิชะกะที่ไปล่วงเกินไสเรนทรี(แสดงว่าคติเรื่องจัณฑาล เป็นแบบฮินดูแล้ว) ที่ภีมะรบเพราะเรื่องเสียเมีย มากกว่าเรื่องที่พี่คนรองเสียพนัน เสียเมือง น่าแปลกที่ไม่มีใครห้าม เลยต้องไปบอกลุงว่าแพ้ ลุงก็ช่วย จนเหลือเพียงการเนรเทศ แต่ไม่มีใครห้ามยุธิษฐิระ หรือให้รับผิดชอบเพียงคนเดียว เลยไปซ่องสุมกำลังตามหัวเมืองภูธร กลับมาทวงแผ่นดินที่พ่อไม่ได้เกิดจากน้องของลุง โดยอ้างว่าถูกโกงจากสกา ลูกเต๋าถ่วงตะกั่ว ข้อตกลงไม่เป็นธรรม คราวที่ล้างแค้นได้ ดูบ้าคลั่งยิ่งกว่าอีกฝ่ายมาก เป็นการกระทำเกินกว่าเหตุ แบบที่เผ่านากะทำให้เผ่าอื่นกลัว นูกุล : กำเนิดจากการขอบุตรจากพระอัศวิน เป็นฝาแฝด สหเทพ : กำเนิดจากการขอบุตรจากพระอัศวิน เป็นฝาแฝด สองคนนี้ไม่สัดทัด ไม่สามารถขยายความได้ อ้างอิงจากบทความแหล่งนี้ วิเคราะห์ได้แสบๆคันๆ http://vachalenxeon.exteen.com/20120715/tablet-art จุดสังเกตุที่ส.พลายน้อยแสดง ให้ความเห็นเรื่องสภาพพื้นที่ทุ่งกุรุเกษตร ว่าเป็นทุ่งนา เช่นนั้นรถศึกต้องวิ่งบนคันนา หรือที่นาที่แห้งหมาดแล้ว มีคำกล่าวที่ว่า "ดินหมาดเท้าช้าง เท้าม้า" การที่รถศึกของกรรณะจะติดหล่ม เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ส่วนที่กรรณะแผลงศรไปตอนที่อรชุนขอนอกเวลา แล้วอรชุนแผลงศรไปตอนกรรณะติดหล่มแล้ว อ้างกรรณะโกงก่อน แสดงให้เห็นว่าเรื่องราวที่ผ่านมา อรชุนไม่เคยคิดว่าตัวเองโกง หรือเอาเปรียบกรรณะเลย หากพื้นที่การรบเป็นทุ่งนาแล้วไซร้ การที่แคว้นมคธจะมีคันนาที่ไม่เป็นรูปกากบาท ดังที่ปรากฏในจีวรที่พระอานนท์ได้ออกแบบไว้ คงเพื่อมิให้รถศึกศัตรูโยธาได้สะดวก แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 13:35:16 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 17:03:00 จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 17:01:36

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าวิจารย์เรื่องนี้โดย สายตาปัจจุบัน จะเป็นแบบที่เห็น อย่าลืมเรื่องนี้ เก่าแก่มาก เป็นเรื่องที่ คนทั่วไปไม่ได้อ่าน ผู้ที่มีสิทธิ ศึกษา มีแต่ กษัตริย์ และพราหม เท่านั้น  กระบวนรับรู้ และกระบวนคิด ย่อมเป็นไปตาม สายตาผู้อ่าน เรื่องนี้ยังโยงไปถึง ความชอบธรรม ในการกระทำต่างๆ ของวรรณะ กษ้ตริย์ และพราหมด้วย เป็นการตอบคำถาม ต่อกษัตริย์ ว่าทำไมถึงได้ขึ้นสวรรค์ หลังเสียชีวิตในสงคราม บอกถึงความสูงส่ง ของ พราหม และคำสอนจาก เรื่องนี้ พราหม จะสอนลงไปที่วรรณะต่ำกว่า อันจะได้ฟัง จาก พราหมเท่านั้น  ไม่ได้มีโอกาส ศึกษาโดยตรง ความสมจริงของเรื่องจึงไม่จำเป็น เพราะผู้นำมาใช้ และขยายความคือพราหม ดังเช่น ภควัทคีตา เป็นต้น จากคุณ : ลมธรรม เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 02:07:46

ความคิดเห็นที่ 16 จริงๆ ในกระทู้อารยัน วิเคราะห์ว่าเหตุการณ์มหาภารตะ น่าจะเกิดแถวๆ เอเชียกลาง และผลของสงครามจริงๆคือฝ่ายปาณเทพน่าจะแพ้มากกว่าเลยต้องอพยพหนี มาอยู่แถวอินเดียมหาภาระตะจึงถูกบิดเบือนว่า ฝ่ายปาณเทพชนะ ทั้งๆที่จริงๆ แล้ว ฝั่งทุรโยธน์ต่างหากที่ชนะ จากคุณ : Pongkm (Pongkm) เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 09:09:46

ความคิดเห็นที่ 17 #15เรื่องนี้แต่เดิมเป็นนิทานปรับปรา ไม่ได้บันทึกไว้แต่แรก บอกเล่าแบบปากต่อปาก เช่นเดียวกับรามายณะ โดยผ่านนักเล่านิทาน มีตั้งแต่พุทธกาลแล้ว ชาวบ้านก็ไปฟังกัน เป็นมหรสพอย่างหนึง ไม่ได้จำกัดกลุ่มผู้ฟัง เพื่อเป็นการโฆษณาชวนเชื่อของเหล่าผู้ปกครอง ฤาษีวยาส เป็นเพียง "ผู้เรียบเรียง"(โดยอ้างว่าพระฆเนศบันทึก) คุณมีหลักฐานอะไรที่ยืนยันว่า เรื่องนี้ถูกบันทึกมาแต่แรก บันทึกด้วยภาษาอะไร อักษรแบบไหน วัสดุที่บันทึกทำด้วยอะไร เก็บรักษาอย่างไร และเหตุใดจึงจำกัดกลุ่มผู้รับรู้ การที่คุณจะเชื่อเป็น "เรื่องส่วนตัว" ไม่ใช่การเหมาเข่ง บรรทัดฐานทางสังคมยุคนั้น กระทู้นี้นำเสนอในแง่ "วิจารณ์วรรณกรรม" ไม่ใช่เชื่อตามทั้งหมด เพราะมีความขัดแย้งหลายจุด โดยเฉพาะระบบวรรณะในท้องเรื่องมีปรากฏเฉพาะในสังคมฮินดู ซึ่งวรรณะพราหมณ์มีบทบาทเท่าๆ วรรณะกษัติย์ แต่ไม่ปรากฏสมัยศาสนาพราหมณ์ Romila Thapar ได้อธิบายการกำเนิดของระบบวรรณะไว้ในหนังสือ A History of India : Volume I ซึ่งพอสรุปได้ว่า เมื่อชาวอารยันแรกเข้ามาในอนุทวีปอินเดีย ชนเผ่าอารยันมีการแบ่งชนชั้นทางสังคม (Social Class) ออกเป็น 3 ชนชั้น คือ นักรบ หรือชนชั้นปกครอง พระนักบวชและประชาชนธรรมดา เป็นการแบ่งชนชั้นอย่างหลวม ๆ สำนึกเกี่ยวกับชนชั้น อาชีพยังไม่รุนแรง การประกอบอาชีพมิได้เป็นไปโดยการ"สืบสายโลหิต" กฎเกณฑ์เกี่ยวกับการแต่งงานในกลุ่มสังคมเดียวกันยังไม่มี และก็ไม่มีข้อห้ามการเสพย์อาหารร่วมกับผู้อื่น 2 การแบ่งประชาชนออกเป็น 3 ชนชั้นนั้นก็เพียงเพื่อความสะดวกในการจัดระเบียบ องค์กรทางสังคมและเศรษฐกิจเท่านั้น พัฒนาการขั้นแรกของวรรณะ(Caste) เกิดขึ้นเมื่อชาวอารยันปฏิบัติต่อชนพื้นเมืองของอนุทวีปที่เรียกว่า ทาสา (Dasas) ในลักษณะเหยียดหยามด้วยเป็นผู้แพ้ในสงครามระหว่างคน 2 กลุ่มนี้ และอาจด้วยเพราะ ความกลัวที่อารยันนั้นต้องอยู่ ท่ามกลางคนพื้นเมืองที่เป็นประชากรส่วนใหญ่จึงได้สร้างกฎเกณฑ์ของการอยู่ร่วมกัน เพื่อมิให้เกิดการผสมกลมกลืนกันระหว่างประชาชน 2 เชื้อชาติ โดยที่ความแตกต่างของชน 2 กลุ่มนี้ก็เห็นได้ชัดอยู่แล้วว่ามีสีผิวแตกต่างกัน อารยันมีผิวขาว คนพื้นเมืองอินเดียมีผิวดำ ดังนั้น คำว่า วรรณะ ซึ่งในความหมายหนึ่งหมายถึง สีผิว จึงเกิดขึ้น การใช้สีผิวเป็นตัวกำหนดความแตกต่างของประชาชนนี้น่าจะมีการตอกย้ำมากในระยะเวลาที่อารยันเข้ามาในอนุทวีปใหม่ ๆ ซึ่งต่อมาได้ฝังรากลึกในวัฒนธรรมของอารยันในแถบอินเดียตอนเหนือ อย่างไรก็ตามในระยะแรกนี้การแบ่งแยกเช่นนี้เป็นเพียงการแบ่งแยกระหว่างชาวอารยันกับประชาชนที่ไม่ใช่อารยันโดยเชื่อว่า อารยันเป็นทวิชะ (Dvija) หรือวรรณะที่มีการเกิด 2 ครั้ง (Twice-born castes) ครั้งแรกเกิดโดยธรรมชาติ ครั้งที่ 2 คือ การรับเข้าสู่วรรณะ http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2012/05/K12090230/K12090230.html คนที่เรียบเรียงงานระดับนี้ คงไม่ได้ทำคนเดียว และคงมีรายชื่อ ผังโครงเรื่องไว้ช่วยเขียนงานด้วย แต่งานชิ้นนี้ใช้เวลาเขียนนานแค่ไหน และผู้เรียบเรียงตายระหว่างเขียนหรือไม่ ไม่ปรากฏ เพราะงานเขียนหลายเรื่องมักมีคนสานต่อ แต่ไม่ออกชื่อก็เยอะ การจะเชื่อว่าคนๆเดียว เขียนม้วนเดียวจบ และเขียนเรื่องย่อยอีก คงเป็นไปได้ยาก เพราะล้วนเป็นเรื่องสมัยฮินดู ทั้งสิ้น ปริมาณงานมากขนาดนั้น จะค้นไปยังไง เก็บที่ไหน ในสมัยสองพันปีก่อนไม่มีหนังสือเป็นเล่ม และยังไม่มีระบบพิมพ์ที่ดีพอ จะรวมเล่มได้ ซึ่งมีจีนทำได้เป็นชาติแรก http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2011/11/K11401613/K11401613.html จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 10:06:11

ความคิดเห็นที่ 18 #16 มหาภารตะ--ข้อสันนิษฐานที่ถกกันมา 1  ใครรบกับใคร สันนิษฐานและมีความเป็นไปได้สูง ว่าเป็นการรบระหว่างอารยันด้วยกันเอง ระหว่างอารยัน2เผ่า   คืออารยันที่จะอพยพไปอิหร่าน   กับอารยันที่จะอพยพไปอินเดีย         โดยอารยันอินเดียก็คือฝ่าย ปาณฑพ    อารยันอิหร่านก็คือฝ่ายเการพ 2  เกิดที่ไหน   ตามมหาภารตะว่าการรบเกิดที่ทุ่งกุรุเกษตร    จากจุดนี้   และความเกี่ยวพันของตัวละครทั้งสองฝ่าย       คาดว่าน่าจะเป็นสงครามที่เกิดขึ้นในแถบเอเชียกลาง     ซึ่งเป็นถิ่นเดิมของอารยันก่อนที่จะอพยพแยกย้ายกันไป  อีกทั้งอารยันมีลักษณเป็นชนเผ่าเร่ร่อนเลี้ยงสัตว์  ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าสมัยนั้นอารยันก็อาศัยในภูมิประเทศแบบทุ่งหญ้า   อีกทั้งจากความสัมพันธ์ของตัวละครในมหาภารตะ    ถึงแม้จะเป็น2ฝ่าย   แต่ทั้งฝ่ายปาณฑพและเการพนั้นเป็นญาติที่สนิทกันทีเดียว การรบกันจึงน่าจะเป็นสมัยที่อารยันอินเดียและอารยันอิหร่านยังใกล้ชิดกันอยู่ที่เอเชียกลาง 3  ใครชนะ ตามมหาภารตะว่าฝ่ายปาณฑพรบชนะฝ่ายเการพ    ซึ่งจากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ก็ชี้ให้เห็นว่า   อารยันอิหร่านได้เริ่มอพยพออกจากเอเชียกลางก่อนอารยันอินเดีย     ซึ่งก็น่าจะเป็นเพราะฝ่ายอารยันอิหร่านรบแพ้    จึงต้องอพยพหนีอารยันอินเดียออกมา 4  เกิดเมื่อไหร่ ตามมหาภารตะว่าสงครามสิ้นสุดลงพร้อมๆกับเป็นการเริ่มต้นของกลียุค     ซึ่งตามความนิยมข้างไสยศาสตร์ว่ากลียุคได้เริ่มตั้งแต่ 2559 ปีก่อนพุทธศักราช     เมื่อเอา 2559 มารวมกับพุทธศักราชอีก 2553   ก็จะได้เวลา 5113ปี       ซึ่งจุดนี้ก็จะค่อนข้างไปตรงกับหลักฐานทางประวัติศาสตร์    ว่าอารยันอิหร่านอพยพออกจากเอเชียกลางมาสู่ดินแดนเปอร์เซียราวๆ5000กว่าปีมาแล้ว มหาภารตะนั้นถึงแม้ว่าพระเอกของเรื่องคือพระกฤษณะ   ซึ่งเป็นวิษณุอวตาร      แต่เหล่ากษัตริย์ปาณฑพทั้ง5นั้น     ล้วนแล้วแต่มีกำเนิดมาจากเทพทั้งนั้น   คือ 1 พระยุธิษเฐียร (ยุธิษ์ฐีร)   กำเนิดจากพระยม 2 พระภีมเสน   กำเนิดจากพระพายุ 3 พระอรชุน  กำเนิดจากพระอินทร์ 4 พระนกูล  กำเนิดจากพระนาสัตยอัศวิน  (มูลแห่งนาม  พระยาราชนกูล   ซึ่งภายหลังมาเชียนผิดเป็น ราชนิกูล บ้าง ราชนุกูล บ้าง 5 พระสหเทพ  กำเนิดจากพระทัสรอัศวิน  (มูลแห่งนามพระยาศรีสหเทพ) พระนกูลกับพระสหเทพนั้นเป็นลูกแฝด    พ่อก็เป็นเทวดาแฝด จากนี่จะเห็นได้ว่าเทพทั้ง5องค์นั้น  เกี่ยวข้องกับตะวันทั้งหมด พระอินทร์เป็น1ในพี่น้องพระอาทิตย์ พระยมเป็นโอรสของพระสูรยะ  ซึ่งเป็น1ในพี่น้องพระอาทิตย์ พระพายุตามปุราณะว่าเป็นโอรสพระกสปะกับนางอทิติ    จึงนับว่าเป็นอาทิตย์องค์หนึ่งเหมือนกัน พระอัศวินวิษณุปุราณะว่าเป็นโอรสพระอาทิตย์-สุรยะ ในส่วนนี้สันนิษฐานว่า     1 เทพทั้ง5เป็นเทพดั้งเดิมของอารยัน     เพราะเกี่ยวข้องกับตะวันทั้งสิ้น 2 วิษณุอวตารได้แต่งเติมเข้ามาในภายหลัง    หลังจากพระวิษณุเริ่มเป็นที่นับถือ 3 ฝ่ายปาณฑพ-อารยันอินเดีย   เมื่อรบชนะ   ก็ได้โอกาสเอาเทพมาผนวกเข้ากับผู้นำของตน http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2010/02/K8831710/K8831710.html [ในพระไตรเพทมีบทสรรเสริญพระอินทร์เป็นอันมาก     เพราะชนอริยกะถือกันว่าพระอินทร์เป็นเทพารักษ์ของพวกตน   โดยเฉพาะเป็นผู้นำพวกอริยกะรบกับพวกทัสยุ    ซึ่งอยู่ในแดนมัธยมประเทศก่อนที่พวกอริยกะได้อพยพเข้าไป]          นอกจากนี้ก็มีรายละเอียดที่น่าสนใจเล็กๆน้อยๆ   เช่น 1 พระอินทร์มีบิดามารดา   ที่ว่าเป็นโอรสแห่งเทยาส(ฟ้า) กับปฤถวี(ดิน)   และเป็นเชษฐาแห่งอัคนีก็มี 2 พระอินทร์นัยๆว่าผิวเป็นสีแสดรึสีทอง  (เหตุไรมาถึงเราจึงกลายเป็นเขียวไปก็หาทราบชัดไม่    แต่ข้าพเจ้าได้พยายามตรวจค้นดูเห็นรูปที่เขียนมาจากอินเดียก็ทาเขียว   เพราะฉะนั้นไม่ใช่มาเปลี่ยนสีในเมืองเรา    คงเปลี่ยนมาแต่ถิ่นเดิมเอง    ว.ป.ร.) 3 พระอินทร์มีกล่าวว่าแขนยาวมาก    /ผมคิดว่าอาจเป็นลักษณะของอารยัน\ 4 พระอินทร์โปรดเสวยน้ำโสม  ซึ่งทำให้มีความกล้าหาญในการสงคราม 5 พระอินทร์ในชั้นหลังๆนี้    บอกรูปกันว่าเป็นคนผิวนวล 6 คำว่าอทิติ  มีความหมายว่า  ไม่มีสิ้นสุด 7 มหาภารตะ   ปาณฑพทำสงครามกับเการพที่ทุ่ง กุรุเกษตร      /ไม่รู้ว่าระหว่างอิหร่านถึงอินเดียมีทุ่งชื่อคล้ายๆกันมั้ย\  ข้อมูลยกมาจากหนังสือ    เทพเจ้าและสิ่งที่น่ารู้    พระราชนิพนธ์ร.6 จากข้อ2-3-5     น่าจะเป็นลักษณะของอารยันแท้นะครับ      คือคล้ายๆฝรั่ง ส่วนข้อ4นี่เป็นการยืนยันว่าเทพของอารยันนี่นิยมดื่มเหล้า     ดื่มแล้วก็ทำให้กล้าหาญ ส่วนที่ว่าพระอินทร์เป็นผู้นำในการรบกับพวกทัสยุ     เข้าใจว่าน่าจะหมายถึงหัวหน้าเผ่าของอารยัน      ไม่รู้ว่าตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามีคำว่าอินทร์อยู่รึเปล่า     เพราะตำแหน่งพระอินทร์นั้นไม่ตายตัว     มีกำหนดครบวาระต้องออจากตำแหน่งไป http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2009/11/K8515200/K8515200.html การกระจายตัวของชนชาติอารยัน http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2009/12/K8663299/K8663299.html จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 10:15:39

ความคิดเห็นที่ 19 รวบรวมอ้างอิงเนื้อหาจาก หนังสือ สยำกุก-นครวัด กองทัพศรีวิชัย ผู้เขียน ชำนาญ สัจจะโชติ,พิมพ์ครั้งที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๔๙ '''ที่นครวัด ซุ้มหัวมุมทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ มีภาพที่สลักงดงาม เป็นภาพของมหากาพย์รามายณะ หรือรามเกียรติ์ ที่ฤาษีวาลมิกิ รจนาแต่งขึ้น เป็นเนื้อหาอวตารของพระนารายณ์ เรียกว่ารามาวตาร ลงมาเกิดเป็นพระราม ทำสงครามกับทศกัณฐ์ ที่มี ๑๐ เศียร ๒๐ กร มีภาพยักษ์ชื่อพิราพพยายามลักพานางสีดา ต้องสู้รบกับพระรามและพระลักษมณ์ ภาพนางสีดาถูกกักขังในวังของทศกัณฐ์ มีหนุมานกำลังถวายแหวนของพระรามให้นางสีดา ปราสาทนครวัดสร้างโดยพระเจ้าสุริยวรมันที่ ๒ โดยสร้างทับซ้อน นครวัดหลังเก่าของพระเจ้ายโศวรมัน '''''''''ภาพสลักรามเกียรติ์หรือรามายณะ แสดงถึงอิทธิพลของวรรณกรรมอินเดีย ที่แต่งขึ้นเพื่อยกย่องชาวอารยัน ในฐานะผู้พิชิต กล่าวคือ ดินแดนอันกว้างใหญ่ของอินเดีย มีราษฏรอพยพเข้าไปอยู่ในดินแดนแห่งนี้หลายพวก มีทั้งชนเผ่านิกริโต พวกคนร่างเล็กจากแอฟริกา ชนพวกนี้แพร่ไปอยู่ทั่วอินเดีย ยังมีร่องรอยเหลืออยู่ทางรัฐอัสสัมตะวันออกและรัฐนาคาปัจจุบันนี้ เป็นพวกแรก '''''''''พวกที่ ๒ เข้าสู่ดินแดนอินเดีย คือชนเผ่าออสตริก จากภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก พวกนี้รูปร่างขนาดกลาง การดำรงชีวิต ก็คือปลูกข้าวไร่ โดยใช้ไม้แทงดินให้เป็นรู แล้วหยอดเมล็ดพืชลงไป พวกนี้เข้าผสมกับพวกนิกริโต '''''''''ชนพวกที่ ๓ เข้าสู่อินเดีย คือชนเผ่าทราวิฑจากอิหร่าน ชนเผ่านี้ใช้ภาษาตระกูลทราวิฑ(ทมิฬ) อย่างโบราณ มีความกว้างหน้าการผลิตทางเกษตรสูงกว่า ๒ พวกแรก พวกที่ ๓ นี้เข้ามาอาศัย อยู่ตามแม่น้ำสินธุ แคว้นสินธุ แคว้นปัญจาบ '''''''''ชนพวกที่ ๔ เข้าสู่อินเดีย คือพวกอารยัน เมื่อก่อนพุทธศักราช(พุทธกาล) ประมาณ ๓,๐๐๐ ปีก่อนหน้า พวกนี้มาจากที่ราบสูงระหว่างยุโรปกับเอเชีย ตอนใต้เทือกเขายูราล รูปร่างสูง จมูกโด่งเป็นสัน ตาสีฟ้า ผมสีทอง เรียกตัวเองว่าอารยะ(อารย) พวกนี้รู้จักฝึกม้าเป็นพาหนะ มีอาวุธที่ดีกว่า ใช้การสู้รบบนหลังม้า พวกอารยะเข้ามารุกรานพวกทราวิฑ ในที่สุดพวกทราวิฑก็ปราชัยแก่พวกอารยันถอยร่นลงสู่ภาคใต้ หรือเตลิดขึ้นป่าเขาทางเหนือ '''''''''พวกที่ ๕ เข้าสู่อินเดีย คือชนเผ่ามองโกล พวกนี้อยู่ในตระกูลภาษาทิเบต-จีน อพยพจากลุ่มแม่น้ำหวางเหอ(ฮวงโห) และหยางจือเกียง(แยงซีเกียง) เข้ามาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในระยะไล่เลี่ยกันกับพวกอารยัน ที่เข้ามาทางตะวันตกเฉียงเหนือ พวกนี้เข้าครองดินแดนแถบอินเดียตะวันออก เข้ามาจนถึงตอนกลาง ปัจจุบันนี้ยังมีอยู่หนาแน่นในอินเดียตะวันออก และมีไม่น้อยที่ถูกภาษาและวัฒนธรรมของอารยันกลืนหายไป '''''''''ทั้ง ๕ พวกนี้ พวกอารยันเข้าไปสู่ดินแดนอินเดียในฐานะผู้พิชิต ในที่สุดเป็นผู้มีอำนาจทางการปกครองเหนือชนพื้นเมืองเดิม เป็นเจ้านายและเจ้าชีวิตของชนเผ่าอื่นๆ พวกอารยันจึงเรียกชนพื้นเมืองและชนเผ่าอื่นๆ อีก ๔ เผ่าที่ล้าหลังด้วยถ้อยคำที่เหยียดหยามว่า พวกมิลักขุ ซึ่งแปลว่า คนป่าเถื่อน คนชาวเขา คนชั้นต่ำ '''''''''ทาส-ทัสยุ เป็นชื่อที่ชาวอารยันใช้เรียกชนเผ่าทราวิฑ ที่ครอบครองอินเดียอยู่ก่อนที่ชาวอารยันบุกรุกดินแดนอินเดีย พวกทราวิฑพูดภาษาทมิฬ ชนเผ่าทราวิฑมีอารยธรรมและวัฒนธรรมเป็นของตนเองแล้ว เช่น มีความก้าวหน้าทางการผลิตและสังคมระดับสูงพอสมควร มีเครื่องมือประกอบอาชีพการเกษตร เช่น มีด ขวาน เคียว มีอาวุธจำพวกธนู หอก มีดสั้น ดาบโล่ ทำเกษตรกรรมทั้งเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์ มีฉางข้าว และล้อเลื่อน '''''''''พวกอารยันได้รับเอาอารยธรรมของพวกทราวิฑไปเป็นของตนไม่น้อยเลย ลัทธิศาสนาที่นับถือบูชาพระศิวะ ซึ่งมีกายสีแดงนั้นก็เป็นลัทธิของทราวิฑเดิม ศิวะ เป็นชื่อภาษาทมิฬว่า ศิวัน แปลว่า สีแดง วิษณุ ก็เป็นเทพเจ้าของพวกทราวิฑมาก่อน ภาษาทมิฬ วิษณุ แปลว่า ท้องฟ้า ลัทธิบูชาเจ้าแม่กาลี(พระอุมา) และศรี(ลักษมีชายาพระวิษณุ) ก็เป็นคติบูชาเทวะผู้หญิงทางทราวิฑมาก่อน การใช้รูปกวางเหลียวหมอบอยู่ใต้แท่นของรูปเคารพ อย่างที่ในพุทธศาสนายุคต้นใช้ประกอบรูปธรรมจักร(ธรรมจักรกับกวางหมอบเหลียวหลัง) นั้นก็เป็นคติของทราวิฑมาแต่เดิม โดยถือว่า กวางเป็นสัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์ ''ที่จริงพวกทราวิฑมิใช่ชนชาติป่าเถื่อน หากมีอารยธรรมสูงระดับหนึ่ง และมีการจัดตั้งทางสังคมเป็นบ้านเป็นเมือง แต่ชนชาวอารยันได้เปรียบที่มีอาวุธดีกว่า มีพาหนะคือม้าซึ่งเหนือกว่า จึงเป็นผู้พิชิตและยึดอำนาจการปกครองทางการเมืองไปไว้ในกำมือในที่สุด สงครามขับเคี่ยวระหว่างชนอารยันผู้รุกรานกับชนชาวทราวิฑผู้พิชิตปิตุภูมินั้น ได้ถูกกวีชาวอารยัน(ฤาษีวาลมิกิ) บันทึกไว้เป็นมหากาพย์สรรเสริญวีรบุรุษของตน อย่างยืดยาว คือเรื่องรามายณะ(รามเกียรติ์) '''''''''รามายณะ สะท้อนถึงการต่อสู้อย่างยอมตายจนคนสุดท้ายของพวกทราวิฑ ผู้ถูกล่าลงเป็นทาส ของนายทาสต่างชาติ ''จิตร ภูมิศักดิ์ เขียนไว้ในความเป็นมาของคำสยามฯ หน้า ๒๕๒ ว่า รามายณะเริ่มเรื่องตั้งแต่นนทก แค้นพวกเทวะ นนทกนั้นคือ ทาสชาวทราวิฑ ชื่อนนทกแปลว่า ผู้บำเรอ ผู้ยังความยินดี(จากศัพท์ นันทะ ความยินดี) นั้นก็คือ ข้าทาสที่มีหน้าที่รับใช้นาย หน้าที่ของนนทกเป็นหน้าที่ชั้นต่ำ คือตักน้ำล้างเท้าเทวาทั้งหลายที่จะขึ้นเฝ้าพระอิศวร พวกเทวะก็จับหัวดึงผมเล่นบ้าง เยาะเย้ย จนผมเกลี้ยงศีรษะโล้น นนทกคั่งแค้นสาหัส ทางไทยเราจึงแปลงชื่อเป็นนนทุกข์ ให้มีความหมายเป็นทุกข์ทรมานไปเสียเลย ในที่สุดนนทกก็คิดสู้ ฆ่าเทวะตายเสียมาก แต่ท้ายที่สุดก็หลงมายาอิสตรีของพระนารายณ์ที่แปลงตัวลงมา จนตัวต้องตาย เมื่อจะตายนั้นนนทกได้ปฏิญาณไว้ว่า จะขอเกิดมาผจญกับพวกเทวะอีก นี่คือจิตสำนึกนักสู้ที่ไม่รู้จักคำว่ายอมแพ้ของนนทก '''''''''นนทกคือใคร? นนทกก็คือหัวหน้าทาสชาวทราวิฑ ผิวดำ ผมหยิก ตาพอง ริมฝีปากหนา ซึ่งรามายณะ เหยียดลงเป็นยักษ์ เป็นอสูร ส่วนเทวะทั้งหลายคือชาวอารยันซึ่งมีฐานะเป็นนาย การลุกขึ้นต่อสู้ของนนทก คือการลุกฮือของพวกทาสทราวิฑ ที่ประสงค์จะปลดแอกระบบทาสอารยันนั่นเอง นนทกคือผู้นำทาสยุคโบราณดึกดำบรรพ์ คือวีรบุรุษของพวกทราวิฑ '''''''''การต่อสู้ยังดำเนินต่อไปจนถึงรุ่นหลานเหลน คือรุ่นที่ชาวทราวิฑ มีทศกัณฐ์เป็นผู้นำ และชาวอารยันมีพระรามเป็นผู้นำ กวีอารยันผู้พิชิตนั้น ปลายสุดของการต่อสู้ได้วาดภาพบันทึกว่า ฝ่ายทราวิฑทาส ไว้เป็นยักษ์เป็นมาร รากษส อสูร และบันทึกฝ่ายอารยันไว้ว่า เป็นมนุษย์ แต่ฝ่ายมนุษย์นั้น ก็มีแต่ตัวนายชาวอารยันคือพระราม พระลักษมณ์ เท่านั้นที่เป็นมนุษย์จริง นอกนั้นบรรดาไพร่พลที่เกณฑ์มาจากชาวพื้นเมืองเผ่าต่างๆ ล้วนถูกเขียนจดไว้เป็นลิง (วานร) ไปทั้งหมด มีทั้งลิงขาว ลิงเหลือง ลิงแดง ลิงดำ ตามสีผิวกายของชาวพื้นเมือง จะเห็นว่าแม้ทหารของพวกตนเองที่ตนได้อาศัยกำลัง พวกอารยันก็หายอมให้มีฐานะเป็นคนไม่ นี่คือโลกทรรศน์ของสังคมอารยัน ยุคนายทาสปกครองทาส จากรามายณะ เราจะพบความจริงว่า ชาวทราวิฑเสียเปรียบเรื่องอาวุธ พวกยักษมณ์ในรามายณะ มีแต่ตะบองเป็นอาวุธเป็นพื้น ผิดกับลิงซึ่งมีมีดสองคม ตรีศูล และทางพระรามมีธนู อันเป็นอาวุธทำลายระยะไกล นี่เป็นสาเหตุหนึ่งของความพ่ายแพ้ อีกข้อหนึ่งที่เด่นชัดก็คือ ความอาฆาตแค้นที่บรรพบุรุษ(นนทก) ต้องพินาศเพราะมายาอิสตรีชาวอารยัน ข้อนี้เอง คือพื้นฐานที่ทำให้ ทศกัณฐ์ลักพาตัวนางสีดา ราชินีของชาวอารยัน ไปทำอนาจาร และกักตัวไว้เยาะเย้ยพวกอารยัน นี่เป็นการแก้แค้นแบบบุพกาลอย่างหนึ่ง ทางฝ่ายอารยันถือว่าเป็นเรื่องเสื่อมเสีย น่าอับอายมาก เมื่อแต่งมหากาพย์รามายณะ จึงพยายามพลิกเรื่องว่า นางสีดาบริสุทธิ์พวกยักษ์แตะต้องไม่ได้ และยังมีการลุยไฟพิสูจน์ความบริสุทธิ์ในบั้นปลาย นี่เป็นเรื่องมดเท็จทั้งสิ้น การต่อสู้ของพวกทราวิฑสู้ด้วยระดับปัญญาสูง จะเห็นได้ว่ามีการทดน้ำให้กองทัพอารยันอดน้ำ และบังเกิดโรคระบาด มีการหลอกล่อให้ข้าศึกอ่อนกำลัง (คือตอนล่อให้สุครีพถอนต้นรัง) '''''''''แต่ชาวทราวิฑเสียที ตรงที่มีชาวทราวิฑเองเอาใจออกห่างไปเข้ากับฝ่ายศัตรู นั่นคือ พิเภก(วีภีษณ) น้องของทศกัณฐ์ พิเภกล่วงรู้กลยุทธ์ของฝ่ายทราวิฑหมดทุกอย่างเพราะตนได้ร่ำเรียนมาตำราเดียวกัน จึงได้รับยกย่องว่าเป็นโหรวิเศษ เป็นผู้รู้มีปัญญา ที่ทำนายได้ถูกต้องทุกอย่าง แท้จริงคือการทรยศที่หวังจะเป็นกษัตริย์ทราวิฑ โดยอาศัยกำลังของชาวอารยันปราบพวกเดียวกันนั้นเอง และในบั้นปลายของสงครามเมื่ออารยันชนะ พิเภกก็ได้เป็นกษัตริย์ประเทศราช สมความปรารถนาของตน ท่ามกลางความพินาศของชนเผ่าทราวิฑทั้งชาติ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nataraja&month=24-05-2012&group=1&gblog=7 จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 10:31:51

ความคิดเห็นที่ 20 ความที่ชาวตะวันตกขนานนามรามายณะว่าเป็น "The Odyssey of East " เพราะฉะนั้น ก่อนที่จะทำการเปรียบเทียบ อินขอเริ่มต้นจากการปูพื้นฐานความรู้เกี่ยวกับรามายณะ และรามเกียรติ์กันก่อนสักเล็กน้อยนะคะ (ฟังดูเป็นวิชาการไปไหมเอ่ย) เรามาเริ่มกันที่ รามายณะ กันก่อนนะคะ รามายณะนี้กล่าวกันว่า ฤษีวาลมิกิ เป็นผู้รจนาขึ้นเป็นภาษาสันสกฤตชั้นสูง ประมาณ 500 ปีก่อนคริสตศักราช (500 B.C) ประกอบด้วยคำแนท์ทั้งหมด 24,000 โศลก แต่ละโศลกแบ่งเออกเป็นบท รวมกันได้ 7 ตอน หรือ 7 กัณฑ์ (แต่ฉบับที่ฤษีวาลมิกิรจนาขึ้นนี้ ไม่ใช่รามายณะที่เป็นต้นเรื่อง เพราะก่อนหน้านี้ ชาวอินเดียรู้จักรายณะในรูปแบบของ "นิทานพระราม" ที่เล่าสืบต่อกันมาแบบมุขปาฐะ (แบบปากต่อปาก)     รามายณะมีการนำมาเขียนเล่าใหม่เป็นภาษาพื้นเมืองอื่นๆ ในอินเดีย อย่างน้อยที่สุด 4 ฉบับ (อย่างน้อยนะคะ นั่นหมายความว่ามีแยกย่อยออกไปอีกหลายฉบับทีเดียว) ซึ่งแต่ละฉบับก็มีความ Classic ในตัวมันเอง คือ     1. อิรามาวตาร เป็นภาษาทมิฬ เขียนโดย กวีชื่อ กัมปัน แต่งขึ้นในราวคริสตศตวรรษที่ 12     2. ฉบับภาษาเบงกลี หรือเบงกาลี เขียนโดย กฤติพา โอชฮา ในราวปลายคริสตศตวรรษที่ 14     3. รามาชาคริตมนัส เป็นภาษาฮินดี เรียกกันว่าฉบับบอมเบย์ เขียนโดย ตัลสิทัส ในราวคริสตศตวรรษที่ 16     4. อาธยัตมะรามายานัม เป็นภาษามาลายัม เขียนโดยยุลซุตตาวัน ในราวคริสตศตวรรษที่ 16 เช่นกัน     กล่าวกันว่ารามายณะแต่ละฉบับนั้น จะมี 1/3 ของอีกฉบับหนึ่ง ซึ่งไม่มีอยู่ในฉบับหนึ่ง สรุปแล้วก็คือ ใน 24,000 โศลกนั้น ก็จะมีความต่างกันอยู่ประมาณ 8,000 โศลก     จากที่กล่าวมาแล้วข้างต้นว่า รามายณะฉบับวาลมิกินี้ แบ่งออกเป็น 7 กัณฑ์ แต่ละกัณฑ์ มีชื่อเรียกดังนี้     1. พลกัณฑ์ หรือพาลกาณฑ์ (रामायण बालकाण्ड)  เป็นกัณฑ์ที่ต่อเติมขึ้นภายหลัง แม้ชาวอินเดียจะยอมรับว่าเป็นต้นเรื่อง แต่ชาวตะวันตกไม่ยอมรับ กัณฑ์เริ่มตั้งแต่ฤษีวาลมิกิลงมือแต่งโศลก จนถึงวิวาห์สี่ราชโอรส กัณฑ์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 77 ตอน     2. อโยธยากัณฑ์ หรืออโยธยากาณฑ์ (रामायण अयोध्याकाण्ड) เริ่มตั้งแต่ท้าวทศรถจะให้พระรามครองเมือง จนถึงพระรามเดินป่า กัณฑ์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 119 ตอน     3. อรัญกัณฑ์ (रामायण अरण्यकाण्ड) เป็นกัณฑ์ที่เล่าถึงชีวิตในป่าของพระราม นางสีดา และพระลักษมณ์ จนถึงพระรามออกตามนางสีดา  กัณฑ์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 75 ตอน     4. กิษกินธากาณฑ์ หรือขีดขินกัณฑ์ (रामायण किष्किन्धाकाण्ड) เป็นกัณฑ์ที่สั้นที่สุดใน 7 กัณฑ์ กัณฑ์นี้จะเล่าถึงการพบกันของพระราม พาลี สุครีพ และหนุมาน กัณฑ์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 67 ตอน     5. สุนทรกัณฑ์ (रामायण सुन्दरकाण्ड) เล่าถึงการผจญภัยของหนุมานล้วนๆ กัณฑ์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 68 ตอน     6. ยุทธกัณฑ์ (रामायण युद्धकाण्ड) กัณฑ์นี้เป็นกัณฑ์ที่ยาวที่สุด เล่าถึงการรบกับทศกัณฐ์ จบลงด้วยการราชาภิเษกพระรามเป็นกษัตริย์อโยธยา กัณฑ์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 131 ตอน     7. อุดรกัณฑ์ หรืออุตรกาณฑ์ (रामायण उत्तरकाण्ड) กัณฑ์นี้เป็นกัณฑ์ที่แต่งขึ้นภายหลัง เป็นกัณฑ์ที่เรียกได้ว่า ลดเกียรติยศพระรรามลงโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และฤษีวาลมิกิเอง ก็กลายเป็นเพียงตัวละครหนึ่งในรามายณะเท่านั้น       *  ทั้งนี้ กัณฑ์ที่ 2-5 แต่งขึ้นก่อนพระพุทธเจ้าประสูติราว 300 ปี และกัณฑ์ที่ 1 กับ 7 ที่แต่งขึ้นมาภายหลังนั้น ได้แต่งขึ้นหลังจากพระพุทธเจ้าบังเกิดขึ้นแล้วราว 100 กว่าปี http://www.ห้ามโฆษณา.com/Forums/index.php?topic=537.0 จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 19:23:46