ความคิดเห็นที่ 1 กลอนลา (วาณิช จรุงกิจอนันต์) เราจะลาจากกันแล้ววันนี้ ทั้งทั้งที่หวาดผวาและว้าเหว่ ฉันคือเรืออิสระล่องทะเล จะโล้เร่ร้างไกลฝั่งใจเธอ เสียดายวันสงสารวัยความใกล้ชิด ไกลกันนิดก็ปานว่าน้ำตาเอ่อ ละไมยิ้มพิมพ์หัวใจละไมละเมอ คงยิ้มเก้อแล้วละหนอต่อแต่นี้ โถ...รอยเท้าก้าวหรือถอยก็รอยเท้า เมื่อเราก้าวกันใกล้ในทุกที่ จะเร้นรอยให้ฝันร้ายอีกหลายปี เมื่อไม่มีรอยเท้ามาก้าวเคียง เสียงหัวเราะเคยล้อต่อกระซิบ รินระริกดังน้ำรินก็สิ้นเสียง เคยสำเหนียกลำนำถ้อยสำเนียง จะเหลือเพียงลำนำในสำนึก คืนที่เคยนั่งคู่กันดูดาว จะนั่งเดียวเดี่ยวหนาวเมื่อคราวดึก ตาสบตาบอกความหมายล้ำลึก จะรู้สึกได้อย่างไรเมื่อไกลตา หวั่นว่าห่วงเสน่หาลับลาหาย มั่นใจหมายกลับมาเห็นเพ็ญดวงหน้า นี่มิใช่คำมั่นแห่งสัญญา แต่ทว่า เป็นคำฝากจากหัวใจ รักแค่เพียงคำพูดพิสูจน์ยาก แต่เมื่อจากคงพิสูจน์คำพูดได้ ใจของเราเราย่อมรู้อยู่ที่ใคร กับคนใกล้หรือคนไกลใจคงรู้ ฉันมิใช่ขุนน้ำมีตำหนัก เพียงมีแรงแห่งรักเป็นนักสู้ เธอคือคนที่จะเปิดประตู ฉันไปสู่สนามชัยในชีวิต ขอบคุณอย่างมากจากหัวใจ ที่กล้าให้โอกาสซึ่งอาจผิด เพราะอย่างน้อยชีวิตนี้ก็มีทิศ หมายนิมิตสิ่งซึ่งฝันถึงมัน ไม่ต้องคิดถึงวันที่ฉันกลับ ไม่ต้องนับวันเวลารอท่าฉัน ขอให้คิดถึงบ้างเพียงบางวัน และสวดมนต์ให้กันเท่านั้นพอ เก็บดอกไม้แห่งกมลไว้บนทิ้ง อย่าทอดทิ้งให้เศร้าอับเฉาช่อ ขอน้ำตาสักหนึ่งหยดรอไว้คลอ และการรอจะช่วยให้ดอกไม้บาน ฉันลาก่อน...เขียนกลอนลาว้าเหว่นัก และกลอนรักคงจะไร้ยามไกลบ้าน หลังการลาเริ่มการรอทรมาน ฉันเกรงการกลับมาเก้อ เมื่อเธอลืม จากคุณ : Have a wonderful day ! เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 10:51:39

ความคิดเห็นที่ 2 วันนี้ "วันอังคาร" บทนี้ก็แล้วกัน อนิจจาน่าเสียดาย ฉันทำชีวิตหายครึ่งหนึ่ง ส่วนที่สูญนั่นลึกซึ้ง มีนํ้าผึ้งบุหงาลดามาลย์ ฯ ครึ่งหนึ่งหลงเหลือในอกนี้ สั่นชีวีเสียสะเทือนสะท้าน ซํ้าโซ่ตรวนพันธนาการ ทรมานปานทาสจะขาดใจ ฯ อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่น้องแก้ว ขึ้งโกรธพี่แล้วจะทำไฉน ถึงใกล้ก็อย่างห่างไกล ไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน ฯ เสียแรงชายบริสุทธิ์ซื่อ ควรหรือนางมล้างค่าใฝ่ฝัน ทิ้งให้เทวษหาจาบัลย์ ที่ไหนนั่นมิ่งขวัญจะกลับคืน ฯ หมายทะนุถนอมไว้กะอก กลับตกในมือของเขาอื่น แสนเจ็บแสนปวดปูนปื้น พิษมาเสียบเสียววิญญาณ ฯ ใจนางอย่างนํ้าค้างกลางดึก ดั่งผนึกเพชรใสไหวสะท้าน ชั่วครู่ก็แตกดับกับดินดาน ไร้แก่นสารจะหวังมิยั่งยืน ฯ บุราณว่าพรากจากนารี ลับลี้สามวันฝันเป็นอื่น เสียเจ้าโศกเศร้าทุกวันคืน สุดจะฝืนสู้ทุกข์ขุกเข็ญใจ ฯ แค้นหญิงชิงชังไปทั่วโลก จะทุกข์โศกกะนารีหรือไฉน เสียแรงเป็นบุรุษรัตน์อาชาไนย มาหลงใหลหล่มล้มจมดิน ฯ ระอัปยศแก่วิญญาณ อัปประมาณอดสูฤารู้สิ้น จึงตัดใจหลั่งนํ้าไหลริน ลงดินขาดกันจนวันตาย ฯ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:08:44 จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 11:03:44

ความคิดเห็นที่ 3 บทเพลงที่ชายชาวกาสิกจะร้องให้หญิงคนพิเศษฟัง เธอ...มิใช่สายน้ำ แต่เธอเย็นฉ่ำชื่นหวาน เธอ...มิใช่ลำธาร แต่เธอไหลผ่านเนื้อหัวใจ ความรัก...เสลาสลัก สวยใส งามใด เล่างามใด เทียบได้งดงาม ความรัก จรกลึก...ในความทรงจำ ลึกล้ำ ย้ำรอยสลัก นิรันดรนั้น นานนัก แต่รักนี้ นานกว่านั้น              "ดั่งดวงหฤทัย" แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:26:09 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 11:15:32

ความคิดเห็นที่ 4 บทคร่ำครวญของพิษณุหริ ที่มีต่อนางผู้จากไป ชลันธรี โอม...วิษวเวนมัส     ขอพระทรงจักร       คืนนางจากปรมาตมัน แม้นิราศจากราชันย์      สิ้นไอศวรรย์ สิ้นกีรติทั้งผอง เพียงนางลืมเนตรแลมอง   แย้มโอษฐ์พากย์พร้อง จักสุขจักเกษมเปรมปรีดิ์ โอมนมัสพระแม่ลักษมี     ขอแลกชีวี แม้ร่วงลงสู่นรกานต์ จักมิวิงวอนทัดทาน        โอมนมัสการ จุ่งสิทธิสรวงสมบูรณ์เทอญ                     "สุริยวรรมัน" แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:28:31 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:27:24 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 11:21:06

ความคิดเห็นที่ 5 ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น ..... จะฝ่าฟัน อุปสรรคและขวากหนาม แม้สิ้นชาติ วาสนาชะตาทราม .... จะฝากนามให้โลกรู้กูก็ชาย เพชรพระอุมา จากคุณ : doublelove เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 11:27:24

ความคิดเห็นที่ 6 ยูงทองล่องฟ้าเมฆินทร์    ถวิลหวังไอดิน โบยบินผินสู่พสุธา ดอกฟ้าโน้มกิ่งลงมา      จากสวรรค์อาภา ให้ดินปรีดาอาวรณ์                   "เพชรพระอุมา" จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 11:30:10

ความคิดเห็นที่ 7 “หากจะรัก รักนั้นต้องทั้งหมด เกียรติยศ ฤาชีวิตปลิดให้ได้ ถึงโลกจะมหาศาลค่าปานใด จะวางไว้ในอุ้งหัตถ์รักนิรันดร์" จาก โสมส่องแสงค่ะ จากคุณ : น้องหมาตัวดำชื่อหนำเลี๊ยบ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 12:12:15

ความคิดเห็นที่ 8 ๏เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย ๏จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤๅรอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ ๏ หากเจ้าอุบัติบนสรวงสวรรค์ ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ ๏แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกาลปาวสาน แม้นชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา ๏ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย "เสียเจ้า" ของ ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ จากคุณ : น้องหมาตัวดำชื่อหนำเลี๊ยบ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 12:47:49

ความคิดเห็นที่ 9 "เสียเจ้า" ของท่านอังคาร ช่างหันหลังให้บทประพันธ์ตอนหนึ่งในวิวาหพระสมุทรตอนนี้จริงๆ ถึงกลางวันสุริยันแจ่มประจักษ์ ไม่เห็นหน้านงลักษณ์ยิ่งมืดใหญ่ ถึงราตรีมีจันทร์อันอำไพ ไม่เห็นโฉมประโลมใจก็มืดมน อ้าดวงสุริย์ศรีของพี่เอ๋ย ขอเชิญเผยหน้าต่างนางอีกหน ขอเชิญจันทร์แจ่มกระจ่างกลางสกล เยี่ยมให้พี่ยลเยือกอุรา จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:04:15

ความคิดเห็นที่ 10 ใครดูถูกดูหมิ่นศิลปะ             อนารยะไร้สกุลสถุลสัตว์ ราวลิงค่างเสือสางกลางป่าชัฏ       ใจมืดจัดกว่าน้ำหมึกดำ เพียงกินนอนสืบพันธุ์นั้นฤา         ชื่อว่าสิ่งประเสริฐเลิศล้ำ หยาบยโสกักขฬะอธรรม           เหยียบย่ำทุกหย่อมหญ้าสาธารณ์ ภพหน้าอย่ามีรูปมนุษย์            จงผุดเกิดในร่างดิรัจฉาน หน้าติดดินกินขี้เลื้อยคลาน          ทรมานทุกข์ร้อนร้ายนิรันดร์เอย ฯ จาก "กวีนิพนธ์" ของ อังคาร กัลยาณพงศ์   พิมพ์ครั้งแรก ๒๕๐๗ ชอบบทกวีของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ มากถึงมากที่สุด เพราะลึก แรง มีมิติ และ "แหวกขนบ" อยู่บ่อยๆ จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:07:12

ความคิดเห็นที่ 11 เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตลบ ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา สิ้นแผ่นดินสิ้นรสสุคนธา วาสนาเราก็สิ้นเหมือนกลิ่นสุคนธ์ฯ สุนทรภู่ จากคุณ : Have a wonderful day ! เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:12:57

ความคิดเห็นที่ 12 ฟากฟ้านั้นไป่เปื้อน.............เปรอะเมฆ เมฆไม่เปรอะความวิเวก......แห่งฟ้า ดวงดาวไป่รกเอก - ............ภพเพ่ง งามนา ฟ้าใช่คุกจันทร์จ้า...............ป้าช้าดาวไฉน ฯ อ่านลีลานักเลงกลอนแล้วคงไม่ต้องบอกว่าของใคร จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:35:17

ความคิดเห็นที่ 13 ๏   แรมทางกลางเถื่อน  ห่างเพื่อนหาผู้ หนึ่งในนึกดู          เห็นใครไป่มี หลายวันถั่นล่วง       เมืองหลวงธานี นามเวสาลี          ดุ่มเดาเข้าไป ๏   ผูกไมตรีจิต   เชิงชิดชอบเชื่อง กับหมู่ชาวเมือง     ฉันอัชฌาสัย เล่าเรื่องเคืงขุ่น     ว้าวุ่นวายใจ จำเป็นมาใน       ด้าวต่างแดนตน สามัคคีเภทคำฉันท์  ประพันธ์โดย นายชิต บุรทัต จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:41:40

ความคิดเห็นที่ 14 ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยล    อุปสรรคใดใด ความรักเหมือนโคถึก  กำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอกไป    บ่ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง ถึงหากจะผูกไว้     ก็ดึงไปด้วยกำลัง ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง     บ่ หวนคิดถึงเจ็บกาย      จาก มัธนะพาธา พระราชนิพนธ์ในล้นเกล้า รัชกาลที่ 6 จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:45:41

ความคิดเห็นที่ 15 อยู่หลัดหลัดพลัดพรากไปฟากฟ้า        ให้ดิ้นโดยโหยหานิจจาเอ๋ย ถึงชาตินี้พี่มิได้บุญไม่เคย        ขอชื่นเชยชาติหน้าด้วยอาวรณ์ แม้นรู้เหาะก็จะได้ตามไปด้วย        สู้มอดม้วยมิได้ทิ้งมิ่งสมร เสมอเนตรเชษฐาเวลานอน        จะกล่าวกลอนกล่อมประทับไว้กับทรวง สายสุดใจไม่หลับจะรับขวัญ        ร้องโอดพันพัดชาช้าลูกหลวง ประโลมแก้วแววตาสุดาดวง        ให้อุ่นทรวงไสยาสน์ไม่คลาดคลาย รำพันพิลาป สุนทรภู่ จากคุณ : Have a wonderful day ! เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:47:59

ความคิดเห็นที่ 16 ๏ ยกออกนอกเมืองสวรรคโลก ข้ามโคกเข้าป่าพนาศรี เจ้าพลายกระสันพันทวี รำลึกถึงนารีศรีมาลา ถ้าแม้นแก้วแววตามาด้วยพี่ จะชวนชี้ชมไม้ไพรพฤกษา คิดพลางเดินพลางตามทางมา ข้ามท่าเขินเขาลำเนาธาร แลเห็นเขาเงาเงื้อมชะง่อนชะโงก เป็นกรวยโกรกน้ำสาดกระเซ็นซ่าน ดูโครมครึกกึกก้องท้องพนานต์ พลุ่งพล่านมาแต่ยอดศิขรินทร์ เป็นชะวากวุ้งเวิ้งตะเพิงพัก แง่ชะงักเงื้อมชะง่อนล้วนก้อนหิน บ้างใสสดหยดย้อยเหมือนพลอยนิล บ้างเหมือนกลิ่นภู่ร้อยห้อยเรียงราย ตรงตระพักเพิงผาศิลาเผิน ชะงักเงิ่นเงื้อมงอกชะแง้หงาย ที่หุบห้วยเหวหินบิ่นทลาย เป็นวุ้งโว้งเพรงพรายดูลายพร้อย บ้างเป็นยอดกอดก่ายตะเกะตะกะ ตะขรุตะขระเหี้ยนหักเป็นหินห้อย ขยุกขยิกหยดหยอดเป็นยอดย้อย บ้างแหลมลอยเลื่อมสลับระยับยิบ บ้างงอกเง้าเป็นเงี่ยงบ้างเกลี้ยงกลม บ้างโปนปมเป็นปุ่มกะปุบกะปิบ บ้างปอดแป้วเป็นพูดูลับลิบ โล่งตะลิบแลตลอดยอดศิขรินทร์ เหล่ามิ่งไม้ไทรโศกอยู่ริมห้วย ลมชวยหล่นลอยกระแสสินธุ์ น้ำใสแลซึ้งถึงพื้นดิน ฟุ้งกลิ่นสุมามาลย์บานระย้า สัตตบุษย์บัวแดงขึ้นแฝงฝัก พรรณผักพาดผ่านก้านบุบผา แพงพวยพุ่งพาดพันสันตะวา ลอยคงคาทอดยอดไปตามธาร.... จาก เสภาเรื่อง ขุนช้างขุนแผน   ตอนพลายงามนำทัพ พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ 2-3 เป็นบทพรรณาธรรมชาติที่จับใจที่สุด  ภาพน้ำตก ดอกไม้ หินกรวด ชัดเจนยิ่งนัก จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:55:02

ความคิดเห็นที่ 17 อันว่าความกรุณาปรานี     จะมีใครบังคับก็หาไม่ หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ     จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน บทพระราชนิพนธ์แปล "เวนิสวานิช" จากคุณ : Jouette เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 14:41:23

ความคิดเห็นที่ 18 ตะเกียงวินาศแล้ว        คะหะมืดสิจึ่งหวน คะนึงว่ะไม่ควร          จะทลายประทีปนั้น           "มัธนะพาธา" จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 15:09:46

ความคิดเห็นที่ 19 ห้ามเพลิงไว้อย่าให้      มีควัน ห้ามสุริยะแสงจันทร์     ส่องไซร้ ห้ามอายุให้หัน        คืนเล่า ห้ามดั่งนี้ไว้ได้        จึ่งห้ามนินทา พระสมุทรสุดลึกล้น    คณนา สายดิ่งทิ้งทอดมา     หยั่งได้ เขาสูงอาจวัดวา      กำหนด จิตมนุษย์นี้ไซร้      ยากแท้หยั่งถึง จาก โคลงโลกนิติ   พระนิพนธ์ในสมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร (จารึกวัดโพธิ์) จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 15:16:56

ความคิดเห็นที่ 20 ขอโคว้ตท่อนบท จากพระอภัยมณีคำกลอน ตอนพระฤษีสั่งสอนสุดสาครไว้หลังจากช่วยเหลือให้รอดชีวิตจากเงื้อมือของชีเปลือยมาได้ ดังนี้ "   บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต   แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน   มนุษย์นี้ที่รักมีสองสถาน บิดามารดารักมักเป็นผล ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แก่กายตน เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา   แม้ใครรักรักมั่งชังชังตอบ ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี   จงคิดตามไปเอาไม้เท้าเถิด จะประเสริฐสมรักเป็นศักดิ์ศรี พอสิ้นคำสำแดงแจ้งคดี รูปโยคีหายวับไปกับตา..." อ้างจาก คห 19 กระทู้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K12322575/K12322575.html จากคุณ : ปากจัดชะมัดยาด (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 15:19:46

ความคิดเห็นที่ 21 ในลักษณ์นี้ว่าน่าประหลาด เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า เหตุไฉนย่อท้อรอรา หรือจะกล้าแต่เพียงวาที? เห็นแก้วแวววับที่จับจิต ไยไม่คิดปีนป่ายให้เต็มที่ เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี ? อันมณีหรือจะโลดมาถึงมือ? อันของสูงแม้ปองต้องจิต หากไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ หรือยื้อแย่งขอได้โดยไม่ยอม ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง คงชวดดวงบุปผาชาติสะอาดหอม ดูแต่ภุมรินเฝ้าบินตอม จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลีฯ ท้าวแสนปม จากคุณ : Have a wonderful day ! เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 15:47:09

ความคิดเห็นที่ 22 แม้รักใส่ติดใว้แนบกาย เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย.. จากเรื่อง "อย่าลืมฉัน"ค่ะ รู้จักดอกไม้ Forget Me not ก็จากเรื่องนี้เลยค่ะ จากคุณ : น้องหมาตัวดำชื่อหนำเลี๊ยบ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 16:11:48

ความคิดเห็นที่ 23 ขออีกสองประโยคค่ะ (แต่ไม่ใช่บทกลอนนะคะ) "ความรักของผมเกิดที่นั่น" "ความรักของเรา นพพร" “ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันอิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก” จาก ข้างหลังภาพ จากคุณ : น้องหมาตัวดำชื่อหนำเลี๊ยบ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 16:17:05

ความคิดเห็นที่ 24 ไร้เจ้าดับตะวัน      แลจันทรา มืดหมดทั่วนภา      กาศกว้าง เย็นเยือกในอุรา     ราญแหลก ตายหรืออยู่ควะคว้าง  เฉกเช่นเดียวกัน               "คำมั่นสัญญา" จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 16:57:12

ความคิดเห็นที่ 25 รักที่ไม่สมหวังของอโณทัย จาก เลือดขัตติยา “กุหลาบงามยามบาน แย้มกลีบตระการ แต่แล้วก็ร่วงโรยรา เพราะเลื้อยขึ้นไปใกล้ฟ้า แม้นผู้ผ่านมา จักกล้าหาญปานใด ก็บ่เอื้อมหัตถ์ไป เด็ดกุหลาบอันไกล จากกิ่งสูงลิ่วลอยลม...” จากคุณ : Quickwin เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 18:40:23

ความคิดเห็นที่ 26 ปลายเล็บเจ้า เรายัง ไม่แตะต้อง ผิวนวลหมอง เพราะลม ใช่เราไม่ เจ้าโศกเศร้า เราโศกกว่า ทุกคราไป เจ้าเฉกแก้ว ฝังไว้ ในวิญญาณ ................................................... ลืมเนตร แลดู กันบ้าง โอษฐ์งาม โปรดเอื้อน ปราศรัย สั่งความ ก่อนอำลา อาลัย สบเนตร จารจำไว้ ชั่วนิรันดร์                 "ศิวาลัย" จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 21:29:20

ความคิดเห็นที่ 27 โอ้...ยามราตรี เหงาเงียบเฉียบเย็นทุกที ข้าฯ เหงาเปล่าเปลี่ยวกมล อ้า...จันทราถกล... ส่องแสงนวลชวนยล ดาวระยิบระยับฟ้าอำไพ โอ้...มืดมนกระไร... อ้างว้างแรมร้างดวงใจ จวบจนชีพลับดับสูญ!                  "ในฝัน" จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 21:31:32

ความคิดเห็นที่ 28 อย่าถามฉัน... ว่าดวงเนตรคู่นั้นหม่นไฉน ความว้าเหว่ในกมลทนอย่างไร คุณเข้าใจ...ต่อคุณพบประสบเอง ..................................................                           ...ท้องฟ้ามืดคือดวงหน้าข้าฯ  หมองหม่น                              มองธารฝนคือน้ำตาข้าฯ  หลั่งไหล                              สายฟ้าแลบคือศรแปลบเสียดทรวงใน                              พายุครวญคลั่งคือใจข้าฯ โศกระทม...                                                            "ทางรัก" แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 21:40:26 จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 21:35:33

ความคิดเห็นที่ 29 ...ดอกไม้บอกว่า...อย่าเศร้า ยิ้มเขาแฝงใน...กลีบสยาย สายลมรำเพยโชยชาย พาลมหายใจสุดท้ายมาโลมเตือน หญ้าระบัดใบพริ้วปลิวไสว รากหญ้าชอนไชเป็นเพื่อน แค่ร่างฝังดินลับคนเยือน เรไรกล่อมเสมือนทิพย์ดนตรี... รอยอินทร์...ยอดรัก... ฟ้ากว้างแห่งเวียงสรองเป็นของเธอ แผ่นดินทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำเป็นของเธอ ดอกไม้ที่เบ่งบานทุกดอกเป็นของเธอ ฉันจะรักษาฟ้าแห่งเวียงสรองไว้ให้เธอ รักษาแผ่นดินทุกตารางนิ้วไว้ให้เธอ ดอกไม้ทุกดอกจะเบ่งบานเพื่อเธอ...คนเดียว ยอดรัก...แม้แต่ชีวิตของฉันก็เป็นของเธอ...                                "รอยอินทร์" จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 21:39:29

ความคิดเห็นที่ 30 Smoke gets in your eyes They asked me how I knew My true love was true Oh, I of course replied Something here inside Cannot be denied They said someday you'll find All who love are blind Oh, when your heart's on fire You must realize Smoke gets in your eyes So I chaffed them and I gaily laughed To think they could doubt my love Yet today my love has flown away I am without my love Now laughing friends deride Tears I can not hide Oh, so I smile and say When a lovely flame dies Smoke gets in your eyes Smoke gets in your eyes ไฟฝันควันรัก มีคนถาม รักแท้ แน่ใจหรือ ตอบซื่อๆ หัวใจไม่ลวงฉัน เขากลับเย้ยเยาะว่าครารักกัน ทุกคนนั้นมืดหน้าตาบอดไป เมื่อหัวใจผ่าวฤทธิ์พิษไฟรัก ควันก็มักเข้าตาอย่าสงสัย ฟังเขาว่าฉันเคยค้านรำคาญใจ เพราะเชื่อในรักแท้ว่าแน่จริง หากวันนี้ รักติดปีกบินหลีกหนี น้ำตาปรี่ซ่อนเร้นยากเย็นยิ่ง เสียงหัวเราะเยาะซ้ำ ย้ำความจริง ได้แต่นิ่งยิ้มรับ ปรับถ้อยคำ เพราะไฟรักมอดเชื้อไม่เหลือแสง คลุ้งควันแรงเมื่อไฟรา น้ำตาไหล ขอเพียงรักโชติช่วงในดวงใจ ควันที่ไหนจะเข้าตาถ้าไฟแรง แปลโดย คุณจิระนันท์ พิตรปรีชา จากคุณ : Have a wonderful day ! เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 11:47:11

ความคิดเห็นที่ 31 อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ      ประเสริฐสุดซ่อนใส่เสียในฝัก สงวนคมสมนึกใครฮึกฮัก             จึงค่อยชักเชือนฟันให้บรรลัย (ผู้แต่ง สนทรภู่ นิราศพระประธม) ^^ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 55 23:49:05 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 23:48:44

ความคิดเห็นที่ 32 จำเพื่อลืม ดื่มเพื่อเมา เหล้าเพื่อโลก สุขเพื่อโศก หนาวเพื่อร้อน นอนเพื่อฝัน ชีวิตนี้ มีค่านัก ควรรักกัน รวมความฝัน กับความจริง เป็นสิ่งเดียว รุไบยาท สำนวนแปลของ แคน สังคีต จากคุณ : อมหุ้นแล้วยิ้ม เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 02:22:10

ความคิดเห็นที่ 33 ถามไถ่ทั่วโลกหล้า  อันว่ารักนั้นเป็นฉันใด จึงมอบให้กันและกันด้วยชีวิต วิหคคู่เคียงจากดินอุดรฟ้าทักษิณ   เทียบปีกบินโผผินกี่ฤดูกาล ร่วมหรรษาเริงรื่น   ขื่นขมยามพลัดพรากหาย กอปรด้วยบุตรธิดางมงาย ท่านพึงหมายจำนรรจา ชั้นเมฆสูงหมื่นลี้ ทัศนีย์พันภูผาไศล เงาเดียวดายดำรงอยู่ได้อย่างไร ลำนำของง้วนยุ่ยซัว   กิมย้ง มังกรหยก ตอนเอี้ยก้วยเจ้าอินทรี ฉบับแปลโดย น. นพรัตน์ จากคุณ : คีตกานต์ เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 23:42:08