ความคิดเห็นที่ 1 เคยอ่านวิเคราะห์จากเหง่ยคัง และบทสัมภาษณ์กิมย้งนะครับ 1. อินทรีจ้าวยุทธจักร กิมย้ง สื่อ เอี้ยก้วย ออกมาในแนวเต๋า ไม่ยึดติดธรรมเนียมประเพ ณี แต่แสวงหาซึ่งเเก่นแท้ของชีวิต ด้วยสังเกตุได้จากตอนเอี้ยก้วยแขนเดียว ประลองกับ คิ้วเชยยิ่ม เอี้ยก้วยกล่าวว่า "สิ่งที่ข้าพเจ้ารู้จักคือ ทำความดีละเว้นความชั่ว" นี่คือหลักตื้น เขินของศาสนา แต่คือหัวใจของศาสนา หรือตอนที่เอี้ยก้วยตัดสินใจกลับสุสานโบราณ กับเซียวเหล่งนึ่ง ที่ก๊วยเซียงร้องไห้ เพราะมีหลายคนบอกว่าก๊วยเซียงเห็นใจเอี้ยก้วยที่ ยอมสันโดษในสุสานโบราณ มากกว่าประกอบวีรกรรม แต่ผมเห็นว่าที่ก๊วยเซ๊ยงร้องไห้ เพราะดีใจที่ในที่สุดเอี้ยก้วยก็ค้นพบความสุขกับเซียวเหล่งนึ่งมากกว่า เพราะตอนนั้น เอี้ยก้วยเกือบ 40 แล้ว มีชื่อเสียงในฐานะจอมยุทธอินทรีย์ มีฝีมือติด 1 ใน 5 ของตง ง้วน สมฉายาทรนงปัจฉิม 2. เรื่องที่เซ่งคุน ฆ่าล้างครอบครัวเจี่ยซุ่น ผมมองว่าในดาบมังกรหยก นี่เป็น Sidestory ที่ผูกเรื่องให้เจี่ยซุ่นไปร่ำเรียนหมัดเจ็ดทำร้ายและเสาะหาดาบพิฆาตมังกรครับ มันจึง เป็นเหตุ ที่ทำให้เกิดเรื่องดาบมังกรหยกขึ้นมา 3. ในเรื่องกระบี่เย้ยยุทธจักร กิมย้งได้รับอิทธิพลมาจากการเมือง และอมตะวาจาว่าใน การเมือง ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร ต่อให้เป็นบุพการี ก็ไม่มีปราณี แก่นเเท้ของเรื่อง กระบี่เย้นนั้น ในความคิดผม ไม่ใช่การจับกระบี่ผดุงธรรมะ แต่มันคือการกระทำสิ่งใดก็ ตามที่เราไม่นึกละอายใจเด็ดขาด อย่างที่เหล็งฮู้ชงทำ เหล็งฮู้ชงไม่ใช่วีรบุรุษ เค้าเเค่ อยากใช้ชีวิตตามใจ โดยไม่ละอายต่อฟ้าเท่านั้น เหมือนตอนที่ฮวงเช็งเอี้ยงถามเค้าว่า หากมีคนถือคุณธรรมจ่อกระบี่ที่คอจะทำร้ายเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร? เหล็งฮู้ชงตอบว่า งั้น ศิษย์ก็คงต้องใช้วิธีใดก็ได้เพื่อเอาตัวรอดเเล้ว หากเป็นก๊วยเจ๋งคงจะคิดว่า ถ้ามีวีรบุรุษ มาจ่อกระบี่ใส่ตน งั้นตนก็สมควรตายแล้ว เพราะคงทำผิดอะไรมา 4. ผมว่าหมายถึงกระบี่ใจพิสุทธิ์หรือเปล่า? ผมชอบเรื่องนี้นะ เพราะมันนอกจากสะท้อน ด้านเลวร้ายของมนุษย์แล้ว มันยังสะท้อนว่า มนุษย์ไม่ใช่จะเลวร้ายจนเยียวยาไม่ได้ เหมือนกับเต็กฮุ้นและเต็งเตี๊ยง ส่วนเรื่องฝีมือของศิษย์กับอาจารย์ กิมย้งเคยกล่าวว่า ในนิยายของเค้า วิชาฝีมือในยุค ก่อนจะลึกล้ำกล้าแกร่งกว่ายุคหลัง ดังนั้น ในเเปดเทพ วิชาฝีมือจึงลึกล้พิสดาร แต่พอ ถึงอุ้ยเซี่ยวป้อ วิชาฝีมือแทบจะไม่พิสดารอะไรเลย ทั้งหมดนี้เป็นความเห็นส่วนตัวของผม ดังนั้น มันจึงไม่ใช่บรรทัดฐานนะครับ จากคุณ : โยชิซึเนะ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 02:46:07

ความคิดเห็นที่ 2 ผมว่าที่กิมย้งเขียนมาแบบนั้น เพราะว่า ต้องการจะแหวกประเพณีของกำลังภายในมากกว่าครับ ถ้าลองอ่านนิยายสมัยก่อน เนื้อเรื่องหลักๆจะมีแค่ไม่กี่อย่าง อาจารย์เก่ง ศิษย์ต้องเก่ง ทั้งตัวร้าย ทั้งพระเอก พระเอกต้องเรียนวิชาจากสามยอดฝีมือ สี่ยอดผู้เฒ่า อะไรก็ว่ากันไป ด้านเนื้อเรื่องนิยายสมัยเก่าจะเดินเป็นทางตรงจนจบเรื่อง ส่วนของปู่กิม จะมีไซด์สตอรี่เยอะมาก แล้วละเอียดด้วย ซึ่งต่างจากเรื่องอื่นๆ ผมมองต่างจาก จขกท ครับ ไม่ได้มองว่าปู่แกมีปมวัยเด็ก หลงรักครูอะไร แต่ผมมองว่าปู่แกอาจจะแอบแอ๊บแมนเล็กๆ รึอะไรทำนองนี้มากกว่า เพราะรู้สึกว่า นิยายที่ปู่เขียน มีความละเอียดอ่อนด้านอารมณ์ของตัวละครมาก จากคุณ : มือขวาถือกระบี่ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 08:31:27

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่รู้สิขอรับ เรื่องจริงๆไม่รู้ขอรับ แต่ ถ้าอ้างอิงจากปากกิมย้งเอง ก็จะประมาณ คห. 1 แต่ไม่ทราบว่า ปู่กิมท่านเคยบอก เรื่อพลังฝีมือ ถดถอยลงตามกาลเวลานี้ท่านบอกไว้ตอนใหนหรอขอรับ ขอน้อยไม่มีอะไรหรอกแต่อยากทราบเพราะเพื่อนมันเถียง เรื่องนี้กับข้าเจาอยู่ จากคุณ : KORS เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 10:13:15

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคห 1 กิมย้ง สื่อ เอี้ยก้วย ออกมาในแนวเต๋า ไม่ยึดติดธรรมเนียมประเพ ณี แต่แสวงหาซึ่งเเก่นแท้ของชีวิต อันนี้เข้าใจนะ แต่ต้องไม่ลืมว่า เอี้ยก้วย คือจินตนาการของกิมย้ง ประเด็นคือ เพราะอะไร และทำไม เพราะดูมันจะเป็น pattern ของกิมย้งไปแล้ว ที่ว่าถ้าจะมีคนชั่ว 1 ในชนิดของคนชั่ว จะต้องปรากฎมาในคราบ " อาจารย์ของใครซักคนที่เป็นฝ่ายธรรมะ" ลองเปรียบกับงานเขียนของ โก้วเล้ง อ้อเล้งเซ็ง ดู จะเห็นว่าถ้าอาจารย์ชั่วศิษย์ก็ชั่ว เพราะนั่นคือฝ่ายอธรรม อ้นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว นี่ยงัไม่นับอึ้งเอียะซือ ลงมือหักแขนขาศิษย์ตัวเอง อาจมีคนเถียงว่า อึ้งเอียะซือนิสัยประหลาด แต่ก็ต้องไม่ลืมนะว่า มันก็ยังเป็นจินตนาการของกิมย้งอยุ่ดี (ที่จะทำให้อาจารย์แสดงนิสัยรุนแรง) ประเด็นของกระทู้ นี้คือตั้งข้อสังเกตว่า ทำไมผู้เป็นอาจารย์ (ในหลายๆเรื่องรวมกัน) จึงแสดงออกมาในคราบทรชน ขณะเดียวกันมีงานเขียนของใครมั้ยที่เขียนในลักษณะนี้ และก็อย่างที่บอกข้อดีของกิมย้งก็มี และถือว่าดีมากด้วย อันนี้คิดว่า พระเอกต้องใจกว้าง ต้องอภัย (อันนี้ชอบมาก) อภัยได้กระทั่งศัตรูที่ฆ่าพ่อตัว ในเรื่องกระบี่เย้ยยุทธจักร กิมย้งได้รับอิทธิพลมาจากการเมือง และอมตะวาจาว่าใน การเมือง ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร ต่อให้เป็นบุพการี ก็ไม่มีปราณี แก่นเเท้ของเรื่อง กระบี่เย้นนั้น ในความคิดผม อันนี้ขอตอบว่า ต่อให้เป็นบุพการี ก็ไม่มีปราณี เห็นมั้ยกิมย้งก็ยังไม่เคยเขียนเรื่องพ่อชั่ว ลูกเลยจำใจและจำเป็นที่ต้องลงมือกับพ่อ ก็ยิงกลับไปประเด็นเดิมว่า กิมย้งไม่เลือกบุพการี ที่เป็นพ่อแม่ แต่เลือก "อาจารย์" อีกแล้ว สรุปสั้นๆ ทำไมต้องเป็น อาจารย์ ทำไมมาลงที่อาจารย์ หรือมันคือการแสดงความสะใจส่วนลึก ที่กิมย้งไม่กล้าใหสัมภาษณ์แน่ๆว่า สมัยเด็กเกลียดอาจารย์ เลยมาแสดงออกในงานเขียนตัวเอง แต่อีกนั่นแหละ ทั้งหลายทั้งปวง ยังไง งานเขียนกิมย้งก็ยังคงความอัจฉริยะในหลายๆด้านจริงๆ เพียงแต่ประเด็นเรื่องอาจารย์ มันคาใจมาหลายปีแล้ว ก็เท่านั้นเอง และยังไม่เห็นมีใครวิจารณ์ในจุดนี้มาก่อน จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 11:23:13 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องผิดประเพณี ถ้าเราว่ากันตามสถานการณ์ในเรื่อง เอี้ยก้วยอยู่กับเซี่ยวเล้งนึ่งสองคนมานาน จะรักจะชอบกันก็เป็นไปได้ ทั้งนี้ถ้าคิดในมุมที่ว่า ตามท้องเรื่องมีกรอบของประเพณีกั้นอยู่ ทำไมถึงเขียนให้ตัวละครแหกกรอบนี้ล่ะ? ถ้าเอาเหตุผลในเรื่องก็ง่ายๆ เอี้ยก้วยชอบแหกกฏ ไม่ยอมรับธรรมเนียมประเพณี ส่วนเซี่ยวเล้งนึ่งไม่รู้ธรรมเนียมประเพณี เมื่อมารู้ก็ไม่สนใจเพราะไม่ได้รับการอบรมแบบฝังหัวมาว่าอย่างไหนทำได้ อย่างไหนทำไม่ได้ แต่ถ้าจะเอาเหตุผลจากปู่กิมว่าทำไมแต่งแบบนี้อันนี้คงต้องตีความกันเอาเอง เพราะภาคแรกก๊วยเจ๋งยึดมั่นธรรมเนียมอันดีงามแต่ภาคสองเอี้ยก้วยกลับแตกต่่างอย่างสิ้นเชิง ส่วนตัวผมคิดว่าปู่กิมต้องการเขียนอะไรที่แปลกใหม่ แตกต่างไปจากสิ่งที่เคยเขียนมาทั้งของตัวเองและคนอื่นในวงการ โดยเฉพาะจับเอาประเด็นความรักมาเป็นแก่นของเรื่อง ถ้าจะเขียนให้เอี้ยก้วยทำตามประเพณีบอกเลิกอาจารย์แล้วแต่งงานกับก๊วยพู้ ผมก็นึกไม่ออกว่ามันจะเป็นไปได้ไหมเมื่อปู่กิมวางนิสัยของเอี้ยก้วยมาแบบชัดๆเลยว่าเป็นขบถต่อสังคมต่อประเพณีในสมัยนั้น เรื่องการเอาประสบการณ์ในชีวิตมาสอดแทรกลงในนิยายที่ตัวเองแต่งก็เป็นกันทุกคนแหละครับ บางเรื่องอาจจะเด่นชัดมากจนคนอ่านจับได้เช่น เรื่องหักหลัง ติดคุก โดนทรมานของอุนสุยอัน อันนี้ชัดเจนมากกว่าท่านอุนฝังใจช่วงชีวิตที่ต้องโทษมากแค่ไหน จึงสะท้อนออกมาในงานเขียนเยอะมาก ส่วนปู่กิมนั้นเท่าที่ทราบนอกจากเรื่องการเมืองในกระบี่เย้ยยุทธจักรแล้วได้เขียนถึงสตรีที่ท่านชมชอบไว้ในนิยายด้วยคือเฮ้งงื่อเอียงในแปดเทพอสูรมังกรฟ้า ส่วนปู่กิมจะมีอะไรกับอาจารย์จนเขียนนิยายถึงอาจารย์ในเรื่องในทางที่ไม่ดีอันนี้มองได้ทั้งสองมุมคือเป็นไปได้และไม่เกี่ยวกัน ซึ่งผมมองว่าไม่เกี่ยวกันนะ อย่างมังกรหยกภาคสองถ้าปู่กิมจงใจเน้นความรักระหว่างศิษย์อาจารย์เพื่อย้ำให้เห็นถึงการแหกคอกของเอี้ยก้วยแบบชัดๆ ถามหน่อยว่าถ้าทั้งสองคนไม่มีพันธะระหว่างศิษย์อาจารย์จะมีประเด็นไหนที่จะทำให้ก๊วยเจ๋งต้องขัดขวาง นอกเสียจากเล่นประเด็นเรื่องเชื้อชาติหรือธรรมะกับอธรรม ซึ่งปู่กิมเอามาเขียนแล้วในดาบมังกรหยก(เตียบ่อกี้-จิวจี้เยียก-เตี่ยเมี่ยง) ส่วนประเด็นว่าศิษย์ไม่เก่งกว่าอาจารย์นั้นผมอยากบอกว่าในโลกของนิยายกำลังภายในนั้นคุณเคยเห็นศิษย์เก่งกว่าอาจารย์สักกี่คน(ที่ไม่นับพระเอก) ตามความเป็นจริงคนที่เก่งถึงขั้นก้าวล้ำหน้าอาจารย์ได้นั้นนับว่าน้อยอยู่แล้ว ยิ่งมีอาจารย์ที่เป็นอัจฉริยะเข้าไปอีกก็ยิ่งลำบากในการก้าวข้าม คนแบบซ่งจือเซาะในกระบี่ท่องยุทธจักรจะมีสักกี่คนกัน? ปึงกองิ้มเองแม้จะสำเร็จยอดวิชามากมายแต่อุนสุยอันเคยเขียนไว้ในชุดศาสตราวุธว่า ปึงกองิ้มแทบจะเป็นยอดฝีมืออันดับ 1 แห่งแผ่นดิน แต่ก็แค่นั้น ปึงกองิ้มยังไม่ได้เป็น(ขนาดเป็นพระเอกนะ) เพราะสิ่งที่ปึงกองิ้มได้รับคือการถ่ายทอด แต่ไม่ได้บัญญัติเอง ทุกอย่างได้รับท่ายทอดมาทั้งหมดแล้วจะก้าวข้ามอาจารย์ได้อย่างไร(ไม่รับกำลังภายในที่บางเรื่องรับถ่ายทอดมาจนมีมากมายหลายร้อยปี) ในสำนักหนึ่งมีศิษย์มากมายแต่ที่เด่นล้ำจริงๆมีเท่าไหร่ แล้วคนที่เด่นล้ำนั้นถ้าจะเก่งกว่าอาจารย์ได้คือต้องบัญญัติวิชาเพิ่มเติม หรือแก้ไขปรับปรุงใหม่ หรือคิดวิชาฝีมือใหม่เลย ซึ่งบางสำนักการทำแบบนั้นกลับเป็นสิ่งผิด เพราะคำว่าธรรมเนียมประเพณีที่จขกท.บอกนั่นแหละ ศิษย์จะเด่นล้ำอาจารย์ได้บางทีต้องรอให้อาจารย์ตายไปก่อน หรือไม่ก็แยกตัวออกมา ซึ่งอาจโดนมองว่าทรยศเนรคุณไปอีก นิยายของปู่กิมผมว่าเป็นนิยายที่ผสมกันระหว่างยุคสมัยเก่าและใหม่ได้อย่างลงตัว ถ้ายึดติดกับคำว่าประเพณีจะมีการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆออกมาไหม ถ้าเป็นในโลกกำลังภายในทุกค่ายสำนักก็จะมีแต่เสื่อมถอยลงไปไม่มีก้าวหน้าขึ้น ถ้าเป็นโลกวรรณกรรม ก็จะมีแต่นิยายรูปแบบเดิมๆอ่านแล้วไม่แปลกใหม่อะไรและน่าเบื่อ หลังจากจบอุ้ยเซี่ยวป้อปู่กิมวางปากกาเพราะเขียนไม่ออก ซึ่งผมเดาว่าปู่คงหาพล็อตที่ไม่ซ้ำกับเรื่องเดิมๆไม่ได้ เลยไม่อยากเขียนอีก ซึ่งมองในมุมคนอ่านแล้วน่าเสียดายอย่างยิ่งเพราะต่อให้ปู่เขียนเรื่องแนวเดิมๆก็ยังสนุกสนานและน่าอ่านกว่านักเขียนรุ่นใหม่บางคนเป็นไหนๆ จากคุณ : อ๊อดน้อยใส่แว่น เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 13:23:38

ความคิดเห็นที่ 6 โลกนี้ การเห็นคนอื่นได้ดีกว่าตัวเอง แล้วคนๆ นั้นยินดีด้วยความเต็มใจ มันก็มีแต่คนที่รักและหวังดีกับเราจริงๆ ไม่อิจฉาเราที่ได้ดีกว่าตัวเอง เรื่องแบบนี้ อย่าว่าแต่สังคมจีนเลยครับ แม้แต่สังคมไทยยังมีภาษิตว่า "จงทำดี แต่อย่าเด่นจะเป็นภัย ไม่มีใครเขาอยากเห็นเราเด่นเกิน" เพราะภาษิตนี้ ทำให้คนทำดีต้องทำแบบหลบๆ ซ่อนๆ ขณะที่คนทำชั่ว ทำได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวว่าจะไปเหยียบหัวใคร ในนิยายยุทธจักร เพราะเรื่องนี้ ทำให้เกิดเส้นทางของบุคคลขึ้นมาสามสายทันที พวกหนึ่งสีขาว ดีอย่างเปิดเผย พวกหนึ่งสีดำ เลวอย่างเปิดเผย พวกหนึ่งสีเทา ดีกับบางคน ร้ายกับบางคน เลวกับบางคน เปิดเผยกับบางคน แทงข้างหลังกับบางคน ในโลกของความเป็นจริง สิ่งที่คนเราทำได้ก็คือ ก้มหน้าก้มตาทำดีต่อไป เพราะเราทำดีเพื่อให้ตัวเราดีขึ้น ไม่ใช่เพราะจะให้คนอื่นมาชมว่าเราดี ผมว่า กิมย้งสร้างตัวเอกในประเภทมุ่งมั่นทำดีต่อไปไม่ย่อท้อไว้ไม่น้อยทีเดียว แม้ว่าจะถูกคนรักหักหลัง อาจารย์อิจฉา เพื่อนไล่ฆ่า ฝ่ายธรรมะเหยียบย่ำ ฝ่ายอธรรมดูหมิ่น สุนัขเยี่ยวลดก็ตาม ... ^^ ปล. แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 21:17:59 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 21:15:50 จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 21:15:05

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนอื่นต้องขอชื่นชม จขกท นะครับที่พยายามวิเคราะห์ในมุมที่แตกต่างออกไป แต่การมองมุมต่างที่ดีเราต้องมีทั้งข้อมูลสนับสนุนและกรอบการมองที่ชัดเจนเพื่อที่เราสามารถวิเคราะห์ในมุมที่แตกต่างได้อย่างแม่นยำและมีพลังในการอธิบายมากขึ้น ในที่นี้หากจะหาข้อมูลสนับสนุนในเรื่องประวัติของกิมย้งผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน ดังนั้นการวิเคราะห์จึงต้องวิเคราะห์เฉพาะตัวบทในนิยายเท่านั้นโดยใช้กรอบมุมมองบางอย่างมาช่วยซึ่งในที่นี้ผมจะลองเสนอให้ จขกท มองในเชิง timeline ลำดับการเขียนนิยายและการคลี่คลายวางพล็อตเรื่องของกิมย้งดูนะครับ ขั้นแรกลองเอา timeline การเขียนนิยายของกิมย้งมาลองวางดูนะครับว่าแกเขียนเรื่องไหนก่อนเรื่องไหนหลัง จะได้แบบนี้ 1.ตำนานอักษรกระบี่ 2.เพ็กฮ่วยเกี่ยม 3.มังกรหยกภาค 1 4.มังกรหยกภาค 2 5.จิ้งจอกภูเขาหิมะ 6.จิ้งจอกอหังการ 7.เทพธิดาม้าขาว 8.ดาบนกเป็ดน้ำ 9.ดาบมังกรหยก 10.กระบี่ใจพิสุทธิ์ 11.มังกรทลายฟ้า 12.กระบี่เย้ยยุทธจักร 13.แปดเทพอสูรมังกรฟ้า 14.อุ้ยเสี่ยวป้อ 15.กระบี่นางพญา พอมาวาง timeline ลำดับการเขียนนิยายของกิมย้งดูแล้วกลับมามองเรื่อง “ศิษย์-อาจารย์” ดู จขกท เห็นอะไรไหมครับ? จะเห็นว่าในนิยาย 3 เรื่องแรกของกิมย้งยังไม่มีประเด็นเรื่อง ศิษย์-อาจารย์ เข้ามาเกี่ยวข้องเลย ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ของ ตั้งแกลก-อ้วงสือชง (ตำนานอักษรกระบี่) อ้วงเซ้งจี่-มกนั้งเช็ง (เพ็กฮ่วยเกี่ยม) หรือก๊วยเจ๋ง-เจ็ดประหลาดกังหนำ/อั้งฉิกกง (มังกรหยกภาค 1) และไม่ใช่แค่เพียงความสัมพันธ์ของคู่พระเอกกับอาจารย์เท่านั้นแต่เรายังไม่พบกรณีศิษย์ล้างครูจากตัวละครอื่น ๆ ปรากฏในนิยายทั้ง 3 เรื่องนี้ด้วย แต่จะพบประเด็น ศิษย์-อาจารย์ ตั้งแต่ในนิยายเรื่องมังกรหยกภาค 2 เป็นต้นไป ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น? ถ้าจะบอกว่าตัวผู้แต่งคือกิมย้งเพิ่งจะมีปัญหาส่วนตัวเรื่องปม ศิษย์-อาจารย์ ในช่วงนั้น ผมคิดว่านั่นไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ เพราะหากกิมย้งมีปมนี้ติดตัวจริง ประเด็น ศิษย์-อาจารย์ น่าจะออกมาตั้งแต่นิยายเรื่องแรกหรือเรื่องที่สองแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาโผล่ในเรื่องมังกรหยกภาค 2 ซึ่งถือว่าเป็นนิยายที่เริ่มเข้าสู่ช่วงกลางในการเขียนนิยายของกิมย้งแล้ว ผมจึงคิดว่าไม่น่าจะเกิดจากปมส่วนตัวแน่ ๆ (เหมือนประเด็นเรื่องนางเอกอารมณ์ร้ายของนิยายกิมย้ง ซึ่งคนใกล้ชิดกิมย้งยืนยันว่ามาจากปมส่วนตัวของกิมย้งจริง ๆ ที่เคยผิดหวังเรื่องความรักจากผู้หญิงที่มีนิสัยแบบนี้ จึงมักจะเขียนตัวละครหญิงที่มีนิสัยแบบนี้ในนิยายให้รับบทเป็นนางเอกไม่ว่าจะเป็นอึ้งย้ง อิ๋งอิ๋ง หรือนางเอกเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย ซึ่งปมนางเอกอารมณ์ร้ายนี้ก็โผล่มาตั้งแต่นิยายเรื่องที่ 2 เลยซึ่งก็คือ แชแช นางเอกของเรื่องเพ็กฮ่วยเกี่ยม) ถ้าอย่างนั้นแล้วประเด็น ศิษย์-อาจารย์ เกิดขึ้นมาได้อย่างไร? โดยส่วนตัวผมมุ่งความสนใจไปที่การคลี่คลายการวางพล็อตเรื่องของกิมย้งในการตอบคำถามหลักของการเขียนนิยายของเขา (นักเขียนทุกคนย่อมมีคำถามหลักในใจในการเขียนไม่เว้นแม้แต่นักเขียนนิยาย ซึ่งนักเขียนคนนั้นอาจจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ได้ แต่การเขียนทุกครั้งจะเป็นไปเพื่อตอบคำถามหลักในใจของเขา ดังนั้นในมุมมองนี้การเขียนนิยายก็เหมือนห้องทดลองขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งหากเรารู้ว่านักเขียนนั้นกำลังทดลองหรือมีสมมุติฐานอะไรในใจ เราก็จะสามารถวิเคราะห์นักเขียนคนนั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น) คำถามคือ แล้วอะไรคือคำถามหลักในการเขียนนิยายของกิมย้ง? ผมบอกใบ้ให้แค่นี้ก่อนละกันว่าถ้าหาก จขกท ตอบคำถามข้อนี้ได้ ก็จะเข้าใจประเด็นเรื่อง ศิษย์-อาจารย์ ในนิยายของกิมย้งเองล่ะครับ ^^ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 11:54:40 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 11:36:35 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 11:35:21 จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 11:31:11

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ^ ผมไม่รู้ครับ แต่มาปูเสื่อรอ ^^ จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 14:45:14

ความคิดเห็นที่ 9 ผมเห็นแตกต่างกับความคิดที 7 ที่บอก 3 เรื่องแรกไม่มีประเด็นศิษย์อาจารย์ ผมว่ามีนะ จอมใจจอมยุทธเคยดูแต่ tvb no comment เพ็กฮวยเกี่ยม มีศิษย์น้อง ( คนที่สู้กับอ้วงเซ่งจี่ตอนท้ายเรื่อง ) ที่ทําร้ายศิษย์พี่ ส่วนมังกรหยกภาค 1 อึ้งเอี๊ยะซือ หักแขนขาศิษย์ตัวเอง ผมว่ามันเริ่มส่อให้เห็นแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นกิมย้งเพิ่งเริ่มแต่งนิยาย ยังไม่มีชื่อเสียงโด่งดัง ยังไม่กล้าฉีกแนวขนาดอาจารย์ทําร้ายศิษย์ สังเกตดูส่วนมากอาจารย์ทําร้ายศิษย์ ยกเว้น 8 เทพ ( ถ้ามีตกหล่นขออภัย ) จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:26:50 A:171.99.219.17 X: TicketID:371558

ความคิดเห็นที่ 10 คห.9 ในเรื่องตำนานอักษรกระบี่ (จอมใจจอมยุทธ์) มีกรณีเตียเตี่ยวเต้งทรยศสำนักอาจารย์โดยเข้ารับราชการกับราชสำนักแมนจูและทำร้ายศิษย์พี่จนตาย เรื่องเพ็กฮ่วยเกี่ยมที่คุณว่ามาคือกรณีเง็กจินจื้อหลงไหลในลาภยศจากฝ่ายแมนจูจึงทำร้ายบักซึงเต้าหยินที่เป็นศิษย์พี่จนบาดเจ็บสาหัส แต่ทั้งสองกรณีไม่ใช่การทรยศต่อความสัมพันธ์ระหว่าง ศิษย์-อาจารย์ แต่เป็นความขัดแย้งของศิษย์พี่ศิษย์น้อง ซึ่งต่างจากความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ เพราะคนจีนเปรียบความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ ว่าเป็นเสมือนความสัมพันธ์ พ่อ-ลูก ดังนั้นกรณีศิษย์พี่น้องขัดแย้งกันจึงไม่เกี่ยวกับประเด็นนี้ ส่วนกรณีของอึ้งเอี๊ยะซือ แม้จะหักขาศิษย์ของตัวเองและไล่ออกจากสำนัก แต่ถ้าอ่านตามเนื้อเรื่องเราจะเห็นความสัมพันธ์ที่ยิ่งกว่าแนบแน่นของสำนักเกาะดอกท้อที่ศิษย์ทุกคน (ย้ำว่าทุกคน) มีต่ออึ้งเอี๊ยะซือ และอึ้งเอี๊ยะซือเองก็ยังคงมีน้ำใจต่อศิษย์ทุกคนอย่างล้ำลึกในแบบของตนอยู่อย่างไม่เคยเสื่อมคลาย กรณีของอึ้งเอี๊ยะซือจึงยังไม่ใช่การทรยศความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ ย้ำอีกรอบว่าความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ ในนิยายกิมย้งเริ่มมีส่วนที่เปลี่ยนไปตั้งแต่เรื่องมังกรหยกภาค 2 เป็นต้นไป เพราะอะไร? คำตอบของเรื่องนี้สัมพันธ์กับคำถามหลักที่ผมตั้งไว้ใน คห.7 ครับ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:55:41 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:54:47 จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:42:53

ความคิดเห็นที่ 11 ผู้อาวุโสมดคันไฟ เพราะกิมย้งเคยแอบรักอาจารย์ผู้หญิงเหรอครับ @_@ ... เลยต้องการแหกกรอบประเพณ๊ที่มีมา...เดามั่วซั่ว ... รอท่าน จขกท. จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 18:34:08

ความคิดเห็นที่ 12 คุณเสี่ยวเหลียงจือ ประวัติของกิมย้ง ผมก็ไม่รู้อะไรมากกว่าที่มีเขียนไว้ในคำนำหรือคำตามในนิยายหรอกครับ ในส่วนปมเรื่องกิมย้งอกหักจากผู้หญิงอารมณ์ร้าย ผมอ่านจากคำนิยมในเรื่องเพ็กฮ่วยเกี่ยมโดยผู้หญิงที่กิมย้งแอบรักถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นดารา ส่วนกิมย้งช่วงนั้นทำงานสื่อมวลชน เลยกลายเป็นว่ากิมย้งเอาบุคลิกของดาราคนนั้นไปใส่ไว้ในตัวละครแชแช แล้วก็เลยไปถึงอึ้งย้งและตัวละครหญิงที่เป็นนางเอกคนอื่น ๆ อีก ซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องอาจารย์ครับ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 22:06:35 จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 21:54:38

ความคิดเห็นที่ 13 เลื่อมใส เลื่อมใส ผู้น้อยอ่านแต่นิยาย ไม่ได้อ่านคำนำ ... ผิดพลาดแล้ว ผิดพลาดแล้ว ^^ จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 23:01:47

ความคิดเห็นที่ 14 ผมไม่ได้บอกว่า ความสัมพันธ์อึ้งเอี๊ยะซือกับศิษย์ไม่ดี ต้องการบอกว่าอารมณ์แปรปรวนของอึ้งเอี้ยะซือทําให้หักขาศิษย์ ถ้ามองจากวงนอกอึ้งเอี้ยะซือเป็นคนโหดร้าย ส่วนจอมใจจอมยุทธศิษย์น้องฆ่าศิษย์พี่ ซึ่งกิมย้งลองเขียนถึงศิษย์น้องทําร้ายศิษย์พี่ เป็นการลองเชิงให้กับผู้อ่านก่อน (แล้วย้อนไปอ่านความเห็น 9 ที่บอกว่ากิมย้งยังไม่ดัง ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะเสี่ยงเขียนถึงตัวละครอาจารย์ในทางเลวร้าย ขอย้ำ ! ) เซ้งกุนข่มขืนเมียลูกศิษย์ เคยดูกระบี่เย้ยฉบับจีนแดง เหล็งฮู้ชงฆ่างักปุกคุ้ง ไม่รู้ต้นฉบับเดิมของนิยายเหล็งฮู้ชงฆ่างักปุกคุ้งหรือเปล่า เต็งชุนชิวทําร้ายอาจารย์ เทพธิดาม้าขาวอาจารย์ทําร้ายศิษย์ กี่เรื่องเข้าไปแล้ว ยังไม่นับมังกรหยกภาค 1 ฉบับปรับปรุง อึ้งเอี้ยะซือหลงรักบ้วยทิวฮวง มันน่าจะสะท้อนให้เห็นอะไรบางอย่าง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคําตอบคงมีกิมย้งตอบได้คนเดียว และคิดว่ากิมย้งคงไม่กล้าตอบด้วย เราซึ่งเป็นผู้อ่านได้แต่วิจารณ์อย่างเดียว จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 03:15:33 A:171.99.219.17 X: TicketID:371558

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณทุกความเห็นมากๆ พอดีเพิ่งจะแวะเข้ามา ขอตอบคุณมดคันไฟก่อน เรื่องศิษย์อาจารย์ แนวโน้มที่ออกความเห็นว่ากิมย้งแอบรักครู หรือเกลียดครูผู้ชาย อาจเป็นเพราะมันปรากฎในนิยายของเขามากกว่า 1 เรื่องขึ้นไป โอเคว่า ศิษย์รักอาจารย์ - เอี้ยก้วย เซียวเหล่งนึ่ง อาจารย์รักศิษย์ (ฉบับปรับปรุง ให้อิ้งเอียะซือ ไปรักบ๊วยทิวฮวง ถามว่า แก้แบบนี้ แก้ทำไม ดีแล้วหรือ ) ถามว่าความเป็นไปได้มีสูงมั้ย ที่กิมย้งแอบรักครู หรือเกลียดครูผู้ชายสมัยเด็ก เพราะในโลกแห่งความจริง มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว แต่มันอาจเป็นความฝังใจลึกๆของกิมย้งมากมาย จึงอดมาแสดงออกในงานเขียนไม่ได้ แต่เขาจะกล้าเล่าให้ใครฟังหรือว่าที่มามันเป็นอย่างนี้ (ปมสมัยเด็ก) ในวันที่กิมย้งเองโด่งดังขนาดนั้นแล้ว แล้วคุณมดคันไฟคิดว่าอย่างไร และคำถามที่ตั้งมาว่า ความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ ในนิยายกิมย้งเริ่มมีส่วนที่เปลี่ยนไปตั้งแต่เรื่องมังกรหยกภาค 2 เป็นต้นไป เพราะอะไร รบกวนท่านช่วยเฉลยให้ด้วยนะ สมมติเล่นๆนะ พลอตหลักของมังกรหยกภาค 2 คือ จะแต่งเรื่องให้พระเอกเอาอาจารย์เป็นเมีย (ให้ได้) ดังนั้นพลอตรองต้องสนับสนุนพลอตหลักคือ สร้างนิสัยพระเอกให้แหกคอก แหกกฎ ไม่สนประเพณีใดๆ เพื่อให้มัน support กัน ไม่ขัดแย้งไงล่ะ แล้วความคิดที่คิดพลอตหลักของนักเขียนมันมาจากตรงไหนล่ะ ถ้าในเคสของกิมย้งก็เลยอนุมานว่า เป้นไปได้มั้ยที่มาจากปมวัยเด็กของเขาเอง เชื่อมั้ยว่าถ้าคิดลึกไปกว่านั้นคือ กิมย้งมีครูชายที่มีเมียสวย เป็นครูเหมือนกัน กิมย้งแอบชอบครูสาว ให้บังเอิญครูชายพอรู้ระแคะระคาย เลยหมั่นไส้อาจแกล้งกิมย้งต่างๆนาๆ กิมย้งเลยเกลียดอาจารย์ชายมากกก ยิ่งหมายมั่นปั้นมือที่แอบรักครูสาวให้มากไปอีกกก เป็นความฝังใจวัยรุ่น สมมติถ้าเป็นเรื่องจริง กิมย้งกล้าบอกใครมั้ยในวันที่ตัวเองเป็นปรมาจารย์นิยายว่า มีปมแบบนี้ เพราะอะไรหรอ ก็เซ่งคุนไง อาจารยอะไรเลวได้ขนาดนั้น ฆ่าล้างโคตร ทีนี้จะตอบคหที่ว่า - เรื่องที่เซ่งคุน ฆ่าล้างครอบครัวเจี่ยซุ่น ผมมองว่าในดาบมังกรหยก นี่เป็น Sidestory ที่ผูกเรื่องให้เจี่ยซุ่นไปร่ำเรียนหมัดเจ็ดทำร้ายและเสาะหาดาบพิฆาตมังกรครับ มันจึง เป็นเหตุ ที่ทำให้เกิดเรื่องดาบมังกรหยกขึ้นมา ก็ในเมื่อกิมย้งเขียนออกไปอย่างนั้นแล้ว ย่อมต้องคิดหาเหตุผลต่างๆนาๆมารองรับให้สำเร็จ แต่ถามว่าถึงเจี่ยซุ่นจะอยากได้ดาบมังกรหยกนักหนา แต่ต้องแต่งให้ต้นเหตุ มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ คือจะแต่งให้เซ่งคุนชั่วยังไง ไม่ใช่ปัญหา จะชั่วกว่านี้อีก 10 เท่าก็ไม่เป็นไร แต่ปัญหาคือ ทำไมต้องแต่งสถานะเซ่งคุน ให้มีสถานะ " เป็นอาจารย์" ของใครคนหนึ่ง แล้วอาจารย์คนนั้นลงมือฆ่าล้างตระกูลใครคนนั้นที่เป็นศิษย์ของตน ตรงนี่ต่างหากที่น่าติดใจ (มาก) ไหนจะมามาถึงงักปุกคุ้งอีก พระเอกถูกอาจารย์เลี้ยงมากับมือ แต่.... เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่นึกจะคิดขึ้นมา ก็เขียนลักษณะที่ผูกเป็นเรื่องเป็นราวกันได้ง่ายๆแบบนี้นะ อยากให้คุณมดคันไฟลองช่วยแชร์คห ตรงนี้ให้หน่อยนะ เพราะที่เข้าห้องนี้มา ส่วนใหญ่ กระทู้จะเป็นแนวว่า 1 ใครเก่งสุด 2 ท่าไหนเก่งสุด 3 วิชาไหนฝึกยากสุด ซึ่งเป็นการออกความเห็นเกี่ยวกับตัวละครทั้งหมด แต่กระทู้ที่เจาะตัวนักเขียนยังไม่เคยเจอ อย่างที่บอกแต่ต้นว่าจขกทเป็นแฟนกิมย้ง เพราะ มังกรหยกคือกำลังภายในเรื่องแรกที่อ่านตั้งแต่ 10 ขวบ โดยส่วนตัวชื่นชอบกิมย้งอยู่แล้ว แต่พอโตขึ้นมา มองย้อนกลับไปเลยมาเจอจุดนี้ ก็รออ่านกระทู้แบบนี้มานาน แต่ก็ไม่มีใครตั้งซักที เลยตั้งขึ้นมาเองเพื่อแชร์ความเห็น ไม่ได้คิด discredit กิมย้งแต่อย่างใด จากคุณ : muateng เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 03:27:17 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 16 งานของกิมย้งกับความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์-อาจารย์ จะมาจากปมในอดีตของตัวเองหรือไม่ ไม่อาจจะตอบได้ เพราะคนที่รู้ดีที่สุดคือ ตัวปู่กิมเอง แต่ที่เห็นชัด คือ การเป็นกบฏต่อจารีต ประเพณีดั้งเดิมของกิมย้ง ที่มีให้เห็นในแทบทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น ก๊วยเจ๋งที่รักนางมารน้อยอย่างอึ้งย้ง (คนที่สังคมแบบเดิมไม่ชอบ) เอี้ยก้วยที่หลงรักอาจารย์ตัวเอง และไม่ใส่ใจเรื่องความบริสุทธิ์ของหญิงสาว (จารีตนิยมแบบจีนดั้งเ้ดิม) เหล็งฮู้งที่คบคนไม่เลือกฝ่าย (ไม่ได้ดูจากสำนักที่สังกัด) ฯลฯ ส่วนเรื่องศิษย์ที่ไม่เก่งกว่าอาจารย์ ก็ตามที่ท่านมดคันไฟฯ บอกไว้ การเรียนรู้จากการถ่ายทอด ยอมไม่สามารถทำได้ดีเท่ากับที่คิดเอง + ยุคสมัยที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย ส่วนเรื่องศิษย์ทรยศสำนัก อาจารย์ฆ่าลูกศิษย์ ข้าพเจ้าเห็นในงานเขียนของโกวเล้ง อึ้งเอ็ง หลายเรื่อง อย่างเจ้าน้อยก้วงแชลิ้วที่สังหารเทพกระบี่เนตรทิพย์ในตะขอจำพราก กวนอิมศิลาที่สังหารและทำร้ายศิษย์ในชอลิ้วเฮียง หรืออย่างในเพชรฆาตลำพอง (จำชื่อตัวละครไม่ได้) ตัวร้ายก็กลายเป็นเจ้าสำนักที่เที่ยงธรรมที่สุด ส่วนตัวมองว่า ปมเรื่องศิษย์-อาจารย์ที่ท่าน จขกท ยกมา มันไม่ใชัดเจนพอจน คนอ่านจะจับสังเกตุได้ ยกเว้นว่า ตัวผู้อ่านเองมีปมเหล่านั้นในใจอยู่แล้ว ข้างบนเป็น ความเห็นส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน จากคุณ : ล็อกอินนี้นิสัยดีแต่ปากเสีย เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 11:21:27

ความคิดเห็นที่ 17 พออ่าน คห. 16 ของคุณล็อกอิน เรื่องขบถต่อจารีต มันสะกิดใจอย่างแรงว่าเป็นไปได้ ทำให้พอนึกถึงคำพูดของบางท่านขึ้นได้ว่า   นิยายจะดังไม่ดัง อยู่ที่ความสามารถของผู้เขียนในการสร้างจุดร่วมระหว่างคนอ่านกับตัวเอกในเรื่อง ถ้าเคมีของตัวเอกกับคนอ่านตรงกันปุ๊บ หลังจากนั้นคือการดำเนินเรื่องว่า เหตุการณ์ที่ตัวเอกไปผจญภัย มันโดนใจคนอ่านมากน้อยเพียง ถ้าโดนใจก็อ่านลุ้นกันต่อ บทฮาก็ฮา บทบู๊ก็บู๊ แต่บางบทพอขัดใจขึ้นมา ก็เขีว้ยงหนังสือทิ้ง ด่าออกมาสักสองสามคำ แล้วกลับไปเก็บหนังสือมาอ่านต่อ ผมคิดว่า กิมย้งสร้างจุดร่วมของคนอ่านกับตัวเอกได้ดี เหมือนที่โกวเล้ง อุนสุุยอัน อ้อเล้งเซ็ง และอีกหลายท่านทำได้ดี แต่วิธีการที่กิมย้งใช้สร้างจุดร่วมในการดำเนินเรื่อง คือ ขบถต่อบางประเพณี โดยเฉพาะจารีตเรื่องการแต่งงานแบบคลุมถุงชน จำได้ว่าเมื่อเหมาเจ๋อตุงตั้งประเทศจีนเป็นคอมมิวนิสต์ สิ่งแรกที่เหมาทำ คือออกกฎหมายเลิกประเพณีคลุมถุงชน นิยายที่กิมย้งเขียน มันจะเกี่ยวเนื่องกับการเปลี่ยนแปลงในยุคปฏิวัติธรรมของจีนด้วย การสร้างจุดร่วมในนิยาย ผมคิดว่ามาจากเรื่องการเมืองและวัฒนธรรมในยุค 60 ปีก่อนโน้นไม่น้อยเลยทีเดียว คงต้องเอาเรื่องปัญหาวัฒนธรรมและการเมืองในยุคเดียวกับที่นิยายกำเนิดมาพิจารณาควบคู่ด้วย ที่สำคัยก่อนมาเป็นนักเขียนนิยายกำลังภายใน กิมย้งเป็นักเขียนนิยายชีวิตมาก่อน หัวใจของนิยายชีวิตก็คือ การพูดถึงปมปัญหาของชีวิตที่ร่วมสมัย แต่วิธีแก้ปมปัญหาต่างๆ กิมย้งเอาปรัชญาในศาสนาพุทธ เต๋า ขงจื๊อ มาแก้ปัญหาให้กับตัวละคร เพราะเขาเองก็เป็นประธานพุทธสมาคมฮ่องกงอยู่ในตอนนั้นด้วย ถ้าเราตัดกำลังภายในและบทบู๊ออกไป นิยายของกิมย้งก็คือ นิยายชีวิตอันโลดโผนดีๆ นี่เอง ผมว่าประเด็นนี้ น่าจะมีอิทธิพลในการสร้างพลอตนิยายมากกว่าปมส่วนตัวนะครับ ปมส่วนตัวมันใช้ในการกำหนดคาแรคเตอร์และวิธีคิดของตัวละคร มันจะสร้างจุดร่วมได้เฉพาะตอนแรกเห็น แต่การดำเนินเรื่องที่จะทำให้คนอ่านมีจุดร่วมกับเหตุการณ์ มันต้องเป็นประเด็นที่ร่วมสมัยในสังคมในยุคนั้น แต่มาซ่อนอยู่ในรุปแบบของนิยายกำลังภายในมากกว่าครับ ... นี่ก็เป็นความเห็นส่วนตัวครับ จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 12:11:29

ความคิดเห็นที่ 18 ขอแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคุณจขกทนะครับ    ก่อนอื่นต้องขออภัยที่ใช้วิธีตอบแบบรวมๆไม่ได้แยกย่อยเป็นข้อๆอย่างที่คุณจขกทได้ให้มุมมองและตั้งข้อสังเกตุไว้  จริงๆแล้วคุณมดคันไฟๆและคุณอ๊อดน้อยๆได้ให้ความเห็นที่ค่อนข้างตีโจทย์ทั้งหมดได้แตกแล้ว ท่านอื่นๆก็มีความเห็นที่น่าสนใจเช่นกัน         ส่วนในทรรศนะส่วนตัวของผมคือ ท่านกิมย้งแกพยายามคิดนอกกรอบครับ กรอบที่ผมหมายถึงคือ กรอบความเชื่อ จารีตประเพณี และค่านิยมทางความคิด    จากประวัติของท่านเท่าที่อ่านได้ทราบมา ท่านกิมย้งศึกษาศิลปะหลายแขนง รวมถึงพระคัมภีร์ และวรรณกรรมมีชื่อทั่วโลก จึงไม่น่าแปลกที่ต้นทุนทางความคิดของท่านจะได้เปรียบนักเขียนอื่นๆ อีกอย่างหนึ่งท่านเริ่มเขียนนิยายกำลังภายในเมื่อย่างเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว ความรู้ที่ท่านได้สะสมในคลังปัญญามาตลอดคงเพิ่มพูนถึงขั้น"ตกผลึกทางความคิดไปแล้ว"   ไม่ได้พยายามยกย่องฝรั่งจนเกินเลย แต่จากประสบการณ์ส่วนตัวที่เรียนและอ่านวรรณกรรมต่างประเทศมานาน ยอมรับว่างานพวกนี้ไม่ได้มีดีแค่เพียงเนื้อเรื่องที่น่าศึกษา แต่มันมีมิติและพื้นผิวต่างๆหลายชั้นให้ขบคิด   ความเห็นส่วนตัวจึงคิดว่า ที่ศึกษาหนังสือและตำรามามากนี้แหละ ทำให้ท่านกิมความคิดเปิดกว้าง มีวัตถุดิบในในหัวเยอะ ความคิดผ่านการกรองหลายชั้น มองฝ่าเข้าไปในความเป็นคนได้อย่างลึกซึ้ง จึงสามารถรังสรรค์ตัวละครได้หลากหลายแนว แต่ละตัวละครล้วนดูมีชีวิตชีวาน่าจดจำ    บางอย่างในนิยายเห็นว่าท่านได้มาจากความทรงจำในชีวิตจริงของท่านในวัยเด็กเช่น  ลุงชราที่แบกท่านกิมไปโรงเรียนในวัยเด็กจากบทส่งท้ายในเรื่องกระบี่ใจพิสุทธิ์    แต่เรื่องปมในใจในประเด็นศิษย์อาจารย์ผมคิดว่าไม่ ผมคิดว่าท่านกิมย้งตีโจทย์ตัวละครได้ถ่องแท้มากกว่า เพราะถ้าท่านเอาปมเก่ามาเขียนจริงมันไม่น่าสลัดหลุดทิ้งง่ายๆ     ยกตัวอย่างเช่นโก้วเล้งที่เอาปมชีวิตตัวเองมาถ่ายทอดลงสู่ตัวละคร ในที่สุดก็เผลอหรือไม่ก็จงใจทำอีกในตัวละครและนิยายแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า   อุนสุยอันนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนนี้ไม่พยายามฝืนด้วยซ้ำเขียนตามอารมฌ์ตัวเองดิบๆเลย    สรุปที่ผมพูดไว้ตอนต้นว่าท่านกิมย้งคิดนอกกรอบนั้นคือ ท่านอาจจะได้รับแรงบันดาลใจมาจากวรรณกรรมที่สอนให้คิดและรู้จักตั้งคำถาม เลยลองจินตนาการว่าถ้าเอาตัวละครอย่างเอี้ยก้วยและอึ้งเอี้ยะซือไปยืนอยู่อีกฝั่งของความเชื่อในสังคมและคนหมู่มากจะได้รับผลสะท้อนเช่นไร     ท่านไม่เคยชี้นำว่าตัวละครเช่นเอี้ยก้วยและอึ้งเอี้ยซือมีพฤติกรรมที่ถูกต้องควรเอาเยี่ยงอย่าง ซึ่งถ้าท่านกิมเอาปมชีวิตตนเองมาเขียนจริงก็ควรมีใจเข้าข้างตัวเองบ้างไม่มากก็น้อย       แต่นี้ท่านกิมย้งแค่บรรยายถึงพื้นฐานจิตใจตัวละครว่ามีพื้นเพมาแบบนี้ ก็เลยมีวิถีความคิดเช่นนี้หลังจากนั้นได้เว้นที่ว่างให้ผู้อ่านใช้วุฒิภาวะตัดสินเอาเองล้วนๆ หลังจากนั้นจะพบว่าผู้อ่านส่วนมากเทใจให้เอี้ยก้วยและเซียวเล้งนึ้งเอง      นั้นอาจเป็นคำตอบที่ท่านกิมเองก็ไม่ทราบแต่แรกก็ได้ เพียงแต่ได้ทดลองเขียนด้วยใจที่ไม่ได้ยึดเหนี่ยวกับฝ่ายแนวคิดแบบไหน     เพียงแต่ถอดใจเขียนให้เข้าถึงอารมณ์ตัวละครตนเองที่รังสรรค์มาให้เข้าถึงก้นบึ้ง ด้วยความเคารพครับทุกท่าน จากคุณ : naa1215 เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 15:31:34

ความคิดเห็นที่ 19 การเขียนหนังสือในวัยกลางคน มันได้เปรียบตรงการตกผลึกความคิดนี่เอง จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 17:29:27

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องศิษย์อาจารย์คงไม่ถกเถียงอีกแล้ว ต่างคนต่างมีมุมมองต่างกัน เถียงไม่จบสิ้น เปลี่ยนมาพูดถึงความฉลาดตัวละครดีกว่า ความฉลาดตัวละครกิมย้งคือ มีแบบเดียวท่องตํารารอบเดียวจําได้หมด นอกจากนั้นผมยังไม่เห็นการผูกเรื่องให้เห็นความฉลาดตัวละครเลย ขณะที่โก้วเล้งเคยแสดงให้เห็นในเรื่อง ศึกเสือหยกขาว ตอน ทั้งเง็กวางแผนรอบทําร้ายเตียบ๊อกี๋ หรือตอนปังฉักปานาหักเล่ห์กับเทพินทร์ไพบูลย์ ส่วนหวงอี้มีเหมือนกันแต่จํารายละเอียดไม่ได้ การที่บอกตัวละครคนนี้ฉลาดไม่ใช่แค่เขียนบอกว่าฉลาด ต้องเขียนให้คนอ่านรู้สึกว่าตัวละครนี้มีไหวพริบจริงๆ ตรงนี้ผมมองว่าเป็นจุดด้อยอย่างหนึ่งของกิมย้ง หรือท่านอื่นร่วมแชร์ความเห็น จากคุณ : muateng เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 19:24:19 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 21 จขกท ครับ สาเหตุที่เรื่องนี้เถียงกันไม่จบสิ้นเป็นเพราะข้อมูลที่มีมันไม่ชัดเจนไงครับ อย่างที่ผมบอกไว้ตั้งแต่ตอนต้นว่าการมองต่างมุมนั้นเราต้องมีกรอบคิดและข้อมูลที่ชัดเจนเพียงพอ ซึ่งในกรณีนี้ข้อมูลที่อาจนำมาใช้ได้เพื่อการวิเคราะห์ต่างมุมนั้นมีสองส่วน ก็คือ 1. ข้อมูลบริบทรายรอบนิยาย เช่น บริบททางสังคมวัฒนธรรมในช่วงที่เขียนนิยายเรื่องนั้น ๆ หรือประวัติของผู้แต่งนิยาย ซึ่งข้อมูลนี้เราไม่มี เพราะฉะนั้นเมื่อไม่มีข้อมูลนี้การวิพากษ์เราจึงต้องไปพึ่งข้อมูลตัวที่สองก็คือ 2. ข้อมูลจากตัวบทในนิยาย ว่ามันชี้นำมาสู่ข้อสมมุติฐานของเราไหม? ซึ่งการวิเคราะห์ตัวบทในนิยายนั้นผมบอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าเราต้องดูเป็น timeline คือการคลี่คลายของการวางพล็อตเรื่องของนิยาย และไม่ใช่ดูแค่ฉากเดียวหรือเรื่องเดียว แต่ต้องดูความสัมพันธ์ของการคลี่คลายดังกล่าวตั้งแต่นิยายเรื่องแรกจนถึงเรื่องสุดท้าย! เราถึงจะบอกได้ว่านักเขียนคนนั้นมีอะไรอยู่ในใจ ซึ่งพอมองอย่างนี้ปุ๊บก็เป็นไปตามที่เพื่อน ๆ หลายคนในนี้วิเคราะห์ให้ฟังแล้วว่าปมเรื่อง ศิษย์-อาจารย์ นั้นไม่ใช่จุดมุ่งเน้นสำคัญของนิยายกิมย้ง ก็คือมันยังไม่มีน้ำหนักเพียงพอที่จะบอกว่ากิมย้งมีปมอดีตเรื่องอาจารย์อะไรเลย แต่ที่คุณ จขกท เห็นว่ามันน่าจะเป็นประเด็น ก็เพราะคุณหยิบมาเป็นฉาก ๆ จากนิยายเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ที แต่ไม่ได้ดูประเด็นดังกล่าวอย่างเป็นภาพรวมจากนิยายทั้งหมดทุกเรื่องและไม่ได้ดูการคลี่คลายของความสัมพันธ์ในประเด็นดังกล่าวด้วย ข้อโต้แย้งที่สามารถยกมาง่าย ๆ เลยก็คือ ตั้งแต่เริ่มยุคกลางของนิยายกิมย้ง (มังกรหยกภาค 2) แม้จะเริ่มมีการเขียนเนื้อหาด้านมืดของ ศิษย์-อาจารย์ เข้ามา แต่กิมย้งก็ไม่ทิ้งด้านสว่างของการเขียนถึงความสัมพันธ์ดังกล่าว แถมยังเขียนได้อย่างน่าประทับใจมากขึ้นในเรื่องถัด ๆ มาด้วย ในมังกรหยกภาค 2 เอี้ยก้วยเกลียดพวกอาจารย์ช้วนจิน เอาเซียวเล้งนึ่งเป็นเมีย แต่ในนิยายเรื่องเดียวกันก็เขียนถึงความสันพันธ์ของอึ้งเอี๊ยะซือและศิษย์ที่ชวนให้ซาบซึ้งใจไม่แพ้ในภาค 1 ในเรื่องดาบมังกรหยก เซ้งคุนทำลายครอบครัวทำลายอนาคตของศิษย์คือเจี่ยซุ่นยับเยินจนเกิดเป็นความแค้นไม่อยู่ร่วมฟ้าเดียวกัน แต่ในนิยายเรื่องนี้เราก็พบความผูกพันยิ่งกว่าสายเลือดเดียวกันระหว่างเตียซำฮงและศิษย์ทั้งเจ็ดที่น่าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง ในเรื่องแปดเทพ เต็งชุนชิวทำร้ายอาจารย์ แต่ภายในสำนักเดียวกันกิมย้งก็ยังเขียนให้ศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นยอมแม้แต่จะตายแทนอาจารย์ของตน ในเรื่องอุ้ยเสี่ยวป้อ อุ้ยเสี่ยวป้อฆ่าอาจารย์ (ประมุขนิกายเทพมังกร) เอาอาจารย์เป็นเมีย (อั้งฮูหยิน) แต่ในตัวอุ้ยเสี่ยวป้อคนเดียวกันนี้ก็ยังมีด้านที่รักอาจารย์ประดุจแม่ (แม่ชีเก้าลั้ง) และเคารพอาจารย์ประดุจพ่อ (ตั้งกึงน้ำ) ซึ่งถือเเป็นส่วนที่น่าประทับใจที่สุดส่วนหนึ่งในนิยายเรื่องนี้ด้วย จากตรงนี้ไงครับจึงทำให้เพื่อน ๆ หลายคนบอกว่าตัวบทในนิยายทั้งหมดมันไม่นำไปสู่สมมุติฐานเรื่องปมอาจารย์ของ จขกท เอาซะเลย เพราะในขณะที่เริ่มมีด้านมืด เรากลับพบด้านสว่างที่น่าประทับใจยิ่งขึ้นอีก ส่วนเรื่องที่กิมย้งกลับไปแก้เนื้อหามังกรหยกภาค 1 ให้อึ้งเอี๊ยะซือหลงรักบ๊วยเถียวฮวง นั่นเป็นเพราะกิมย้งต้องการดึงอึ้งเอี๊ยะซือให้กลับมาสู่มิติของความเป็นคนมากขึ้น จากการที่เป็นผู้อยู่เหนือขนบประเพณีทั้งมวล แต่เมื่อเกิดความรู้สึกส่วนตัวขึ้นมาอึ้งเอี๊ยะซือกลับไม่สามารถก้าวข้ามกำแพงความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ ของตัวเองไปได้ จึงทำให้ภาพของภูติบูรพามีความลึกขึ้นและสะเทือนใจมากขึ้นเมื่อได้พบกับเอี้ยก้วยที่สามารถทลายกำแพงความสัมพันธ์ดังกล่าวกับเซียวเล้งนึ่งไปได้ ซึ่งนี่เป็นเหตุผลรองรับที่ดีมาก ๆ ที่อึ้งเอี๊ยะซือจะประทับใจเอี้ยก้วยจนยอมเป็นสหายไงครับ ก็เอาเป็นว่าจนถึง ณ ตอนนี้ จากข้อมูลของกิมย้งที่เรามีอยู่รวมถึงความสัมพันธ์ของตัวบทต่าง ๆ ในนิยายทุกเรื่องของกิมย้ง ก็ยังไม่สามารถชี้ชัดได้ว่ากิมย้งมีปมในใจเรื่องอาจารย์ แต่ก็ไม่ใช่ว่าประเด็นนี้จะเป็นไปไม่ได้เพราะหากเรารู้ข้อมูลของกิมย้งและบริบทรายรอบของนิยายมากกว่านี้ หรือหากมีการวิเคราะห์ที่มีการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของฉากต่าง ๆ ในนิยายได้อย่างสมเหตุสมผล เราก็อาจค้นพบอะไรใหม่ ๆ ในนิยายกิมย้งได้อีก ปล. แต่ทั้งนี้ไม่ใช่ว่างานเขียนของกิมย้งจะไม่มีจุดอ่อนนะครับ กิมย้งมีจุดบอดในงานเขียนอย่างหนึ่ง เรียกว่าเป็นจุดที่กิมย้งไม่สามารถพัฒนาในงานเขียนได้เลยจะดีกว่าตั้งแต่เรื่องแรกยันเรื่องสุดท้าย (ไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะครับ แต่ถ้าเรื่องแรกจุดนี้ได้คะแนน 10 เรื่องสุดท้ายก็ยังได้คะแนน 10 อยู่อย่างไม่มีการพัฒนา ในขณะที่ในจุดอื่น ๆ เรื่องแรกอาจจะได้ 10 เท่ากัน แต่เรื่องสุดท้ายสามารถพัฒนามาเป็น 100) จุดบอดนั้นก็คือ การพัฒนามิติของตัวละครผู้หญิง และนี่แหล่ะที่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ จขกท เข้าใจไปว่ากิมย้งมีปมอดีตกับอาจารย์ผู้ชาย แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 23:16:11 แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 23:13:39 แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 23:11:53 แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 23:09:11 จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 23:08:14

ความคิดเห็นที่ 22 คหที่21 ถ้าความฉลาดที่คุณจขกทหมายถึงคือความฉลาดแบบผิดมนุษย์มนา ก็เห็นจะมีแต่เพียงฉากท่องจำตำราทั้งเล่มได้ในการกวาดสายตาอ่านเพียงรอบเดียวเท่านั้นจริงๆ    แต่ถ้าเป็นความฉลาดแบบชนิดเฉลียวและรอบคอบ กิมย้งได้ใส่ไว้ในนิยายตั้งแต่ยุคเริ่มแรกมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฉากเปิดหีบสมบัติเทพบุตรงูทอง  ที่ใช้ถังไม้มาเป็นเกราะป้องกันไว้    ฉลาดแบบเอาตัวรอดในสถานะการณ์คับขัน เช่นเตียบ่อกี้แอบใส่สมุนไพรเข้าไปในหม้อต้มน้ำเดือดเพื่อรักษาชีวิตตัวเองและปุ้กหุ่ย    ฉลาดแบบวางแผนการรบ เช่นทูตฝ่ายขวาเอี้ยเซียว วางกลยุทธฝ่าวงล้อมให้พรรคเม้งก้า วางแผนตลบหลังทัพมองโกล     ฉลาดแบบเจ้าเล่ห์ เช่นอุ้ยเสี่ยวป้อวางอุบายจับขุนพลที่เป็นปรปักษ์กับคังซี    ส่วนที่คุณจขกทบอกว่าแค่เขียนว่าฉลาดไม่ได้ทำให้คนอ่านรู้สึกว่าตัวละครนี้ฉลาดนั้น ผมไม่ทราบว่าหมายถึงตัวละครใดและส่วนไหนของนิยายกิมย้งจริงๆ เพราะเท่าที่อ่านมากิมย้งมีวิธีการเขียนให้ผู้อ่านสามารถซึมซับบุคลิคและอุปนิสัยของตัวละครเกือบทุกตัวได้ถึงแก่น แม้จะเป็นตัวละครย่อยๆ รองๆลงไปก็ตาม    ในเมื่อคุุณเอ่ยถึงหวงอี้มาแล้วผมก็อยากขอให้คุณลองเปรียบตัวละครของทั้งสองนักเขียนนี้ดูว่า คุณจำตัวละครใดได้ชัดเจนมากกว่ากัน     ระหว่างฉั้งแป๊ะกวง กับ คุณชายมากรัก     ค้างคาวปีกเขียว กับ หลวงจีนกระบี่      ลี้มกโช้ว กับ โฉมตรูผมขาว ฮัวเจี๋ยหวี่ จากคุณ : naa1215 เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 05:20:54

ความคิดเห็นที่ 23 เอ่อ...คุณ naa1215 ชี้ผิดความเห็นแล้วครับ ความเห็นของ จขกท คือ คห.20 ส่วน คห.21 นั่นมันของโผมมมมม ^^ จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 09:48:39

ความคิดเห็นที่ 24 ผมว่า แค่เอาประวัติส่วนตัวของลี้มกโช้วมาคนเดียว ก็เขียนนิยายได้อีกเรื่องแล้วครับ นิสัยของเธอช่างเป็นด้านตรงข้ามของเซียวเหล่งนึ่งทุกประการ สิ่งที่น่าภาคภูมิใจก็คือ เธอรักเดียวใจเดียว และยังรักษาพรหมจรรย์ไว้ได้ ถูกผู้ชายทิ้ง อย่างมากแค่เสียใจ แต่ไม่ยอมเสียตัว เป็นตัวอย่างที่ดีแก่เยาวชน ^^" แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 55 10:21:55 จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 10:20:33

ความคิดเห็นที่ 25 โทษทีครับคุณมดคันไฟๆ จากคุณ : naa1215 เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 12:18:33

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่เป็นไรครับ เห็นที่คุณมาตอบตอนเช้ามืดอาจมีเบลอบ้างถือเป็นเรื่องปกติครับ ^^ จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 12:47:57

ความคิดเห็นที่ 27 ขอตอบคุณมดคันไฟเป็นข้อๆดังนี้ 1. แต่ที่คุณ จขกท เห็นว่ามันน่าจะเป็นประเด็น ก็เพราะคุณหยิบมาเป็นฉาก ๆ จากนิยายเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ที แต่ไม่ได้ดูประเด็นดังกล่าวอย่างเป็นภาพรวมจากนิยายทั้งหมดทุกเรื่องและไม่ได้ดูการคลี่คลายของความสัมพันธ์ในประเด็นดังกล่าวด้วย ตอบ ถ้ากิมย้งเขียนแต่ด้านมืดของตัวละครทุกตัว มันคงเป็นนิยายที่ดีไม่ได้แน่นอน อีกอย่างต้องไม่หลงประเด็นนะว่า เรากำลังพูดถึงด้านมืด การที่เอาด้านสว่างมาโต้ก็ไม่ได้ทำให้ด้านมืดหาย เหมือนเราไปขโมยของ จากนั้นเราก็ไปช่วยเด็กตกน้ำ ความผิดที่ขโมยของก็ยังมีอยู่ 2. ข้อโต้แย้งที่สามารถยกมาง่าย ๆ เลยก็คือ ตั้งแต่เริ่มยุคกลางของนิยายกิมย้ง (มังกรหยกภาค 2) แม้จะเริ่มมีการเขียนเนื้อหาด้านมืดของ ศิษย์-อาจารย์ เข้ามา แต่กิมย้งก็ไม่ทิ้งด้านสว่างของการเขียนถึงความสัมพันธ์ดังกล่าว แถมยังเขียนได้อย่างน่าประทับใจมากขึ้นในเรื่องถัด ๆ มาด้วย ตอบ ด้านสว่างสำหรับนักเขียนทุกคนย่อมทิ้งไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว และด้านสว่างก็ไม่ใช่ประเด็นของกระทู้นี้อยู่แล้ว 3. ในมังกรหยกภาค 2 เอี้ยก้วยเกลียดพวกอาจารย์ช้วนจิน เอาเซียวเล้งนึ่งเป็นเมีย แต่ในนิยายเรื่องเดียวกันก็เขียนถึงความสันพันธ์ของอึ้งเอี๊ยะซือและศิษย์ที่ชวนให้ซาบซึ้งใจไม่แพ้ในภาค 1 ตอบ คำตอบเหมือนข้อ 2 4. ในเรื่องดาบมังกรหยก เซ้งคุนทำลายครอบครัวทำลายอนาคตของศิษย์คือเจี่ยซุ่นยับเยินจนเกิดเป็นความแค้นไม่อยู่ร่วมฟ้าเดียวกัน แต่ในนิยายเรื่องนี้เราก็พบความผูกพันยิ่งกว่าสายเลือดเดียวกันระหว่างเตียซำฮงและศิษย์ทั้งเจ็ดที่น่าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง ตอบ ประเด็นของกระทู้ที่ตั้งมาแต่ต้นคือ ทำไมกิมย้งจีงเลือกด้านมืดแบบนี้ล่ะ ทั้งๆที่มีด้านมืดเยอะแยะให้เลือก และด้านมืด (อาจารย์-ศิษย์ ฆ่ากันเอง) เนียะ มันซ้ำเกิน 1เรื่อง ต่อให้กิมย้งจะเขียนด้านสว่างอีกซักกี่ด้านเข้าไปในเรื่องเดียวกันนี่แหละ มันก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นด้านมืดส่วนนี้หายไป 5. ในเรื่องแปดเทพ เต็งชุนชิวทำร้ายอาจารย์ แต่ภายในสำนักเดียวกันกิมย้งก็ยังเขียนให้ศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นยอมแม้แต่จะตายแทนอาจารย์ของตน ตอบ อย่างที่บอก เราอาจตีความได้ว่า ด้านสว่างก็อาจเขียนขึ้นมา เพื่อกลบเกลื่อนด้านมืด เขียนแต่ด้านมืดหมด กิมย้งคงโดนประณามไม่ได้ผุดได้เกิดแน่นอน 6. ในเรื่องอุ้ยเสี่ยวป้อ อุ้ยเสี่ยวป้อฆ่าอาจารย์ (ประมุขนิกายเทพมังกร) เอาอาจารย์เป็นเมีย (อั้งฮูหยิน) แต่ในตัวอุ้ยเสี่ยวป้อคนเดียวกันนี้ก็ยังมีด้านที่รักอาจารย์ประดุจแม่ (แม่ชีเก้าลั้ง) และเคารพอาจารย์ประดุจพ่อ (ตั้งกึงน้ำ) ซึ่งถือเเป็นส่วนที่น่าประทับใจที่สุดส่วนหนึ่งในนิยายเรื่องนี้ด้วย ตอบ อันนี้ยิ่งไม่สมควรใหญ่ พระเอกต่อให้ไม่นับถืออาจารย์ ก็ไม่ควรฆ่าอาจารย์ มันก็ไม่ได้ต่างไปกับคนที่รักลูกเมียตัวเอง แต่ไปเที่ยวเอาดาบไล่ฆ่าคนอื่น 7. ในขณะที่เริ่มมีด้านมืด เรากลับพบด้านสว่างที่น่าประทับใจยิ่งขึ้นอีก ตอบ ก็เป็นไปได้ว่า ด้านมืดมาจากปม ด้านสว่างมาจากความฉลาดของกิมย้งเขียนกลบเกลื่อนด้านมืดไงล่ะ จะได้ไม่โดนโจมตี อย่าลืมว่ากิมย้งไม่ใช่คนโง่นะ 8. ส่วนเรื่องที่กิมย้งกลับไปแก้เนื้อหามังกรหยกภาค 1 ให้อึ้งเอี๊ยะซือหลงรักบ๊วยเถียวฮวง นั่นเป็นเพราะกิมย้งต้องการดึงอึ้งเอี๊ยะซือให้กลับมาสู่มิติของความเป็นคนมากขึ้น จากการที่เป็นผู้อยู่เหนือขนบประเพณีทั้งมวล แต่เมื่อเกิดความรู้สึกส่วนตัวขึ้นมาอึ้งเอี๊ยะซือกลับไม่สามารถก้าวข้ามกำแพงความสัมพันธ์ ศิษย์-อาจารย์ ของตัวเองไปได้ ตอบ อึ้งเอี๊ยะซือผู้น่านับถือกลับโดนยำเละ เพราะการแก้บท เหมือนเราเคยนับถือ ใครมากๆ แต่ดันไปรู้เบื้องหลังว่าเขาไปข่มขืนเด็ก ความรู้สึกดีๆนี่ มัน drop ลงเหวเลยนะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 18:45:07 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 28 ผมคิดว่า กิมย้งต้องการเขียนไปตามนิสัยของตัวละครมากกว่าครับ คือเหตุการณ์เดียวกัน แต่นิสัยไม่เหมือนกัน ก็เลือกวิธีการแก้ปัญหาไม่เหมือนกัน หรือบางทีเลือกวิธีการเดียวกัน แต่สไตล์หรือรูปแบบการดำเนินวิธีการก็ไม่เหมือนกันอีก ส่วนเรื่องปมด้านมืดนั้น ผมคิดว่า บทความนี้น่าจะช่วยอะไรคุณ จขกท. ได้บ้างนะครับ นี่เป็นบทความที่ผมเก็บรวบรวมจากในอินเตอร์เน็ต เพราะอยากรู้ว่า กิมย้งคิดอย่างไรกับวิธีสร้างตัวละคร ลองอ่านดูนะครับ (จำแหล่งอ้างอิงไม่ได้แล้ว ขออภัยต่อเจ้าของข้อมูลอย่างสูง) --------------------------------------------------------------------------- กิมย้งเล่าเรื่องชีวิตส่วนตัว เมื่อเร็วๆนี้ กิมย้งได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับประวัติชีวิตของท่านว่า เริ่มอ่านหนังสืออย่างดุเดือดตั้งแต่วัยเด็ก เมื่อตอนอายุ 9 ขวบ ก็อ่านทั้งนิยายของจีนทั้งหมด และนิยายแปลของต่างประเทศ ในวัยเยาว์ได้อ่านวรรณกรรมคลาสสิกทั้ง 4 เรื่องของจีน ได้แก่ สามก๊ก （三国演义） ซ้องกั๋ง（水许传） ไซอิ๋ว（西游记） และความฝันในหอแดง （红楼梦） กิมย้งเล่าถึงวิธีอ่านหนังสือของตนว่า อ่านแบบละเอียดยิบทุกตัวอักษร โดยเฉพาะหนังสือภาษาอังกฤษ เมื่อเจอตัวที่ไม่รู้ความหมายก็จะเปิดพจนานุกรมทันที ถ้ายังไม่เจอ ก็จะรีบหาพจนานุกรมเล่มใหญ่มาค้นดู...ให้ถึงที่สุด ซึ่งเปลืองเวลาและเรี่ยวแรงมาก “มันดูเป็นวิธีอ่านหนังสือที่โง่ แต่นานเข้าๆ การอ่านหนังสือก็จะกลายเป็นเรื่องง่ายหมูๆ” กิมย้งแจงประโยชน์จากการอ่านหนังสือมีมากมาย ไม่เพียงแต่ให้ความรู้ ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ยามที่รู้สึกโดดเดี่ยวเหงา ทุกข์ยากกลัดกลุ้มใจ และไม่มีใครเลย เมื่ออ่านหนังสือก็จะรู้สึกดีขึ้น การอ่านหนังสือทำให้จิตใจดีงาม “ผมหวังว่านิยายของผม จะให้เยาวชนมีสำนึกช่วยเหลือผู้อื่นและสังคม มีความคิดความอ่านรู้จักผิดชอบชั่วดี” …   กิมย้งบอกว่า “โชคดีที่สุดในชีวิตของผมคือ พ่อแม่ไม่ตาย พวกเราได้ฝ่าฟันยุคสงครามกันมา ต้องนอนคว่ำหน้าบนพื้นกันหลายครั้ง ล้อมๆ ตัวมีแต่ระเบิด ปืนกลตระเวนส่องไปมา ตอนที่ต้องระหกระเหินพเนจร สวมเพียงรองเท้าหญ้าฟาง หนาวมากๆ ทั้งไม่มีข้าวกิน ทุกวันนี้ เมื่อคิดถึงชีวิตที่ลำบากเหล่านี้ รู้สึกเป็นการฝึกการต่อสู้ที่ดีมาก ผมไม่กลัวตายเลย” ความสนใจส่วนตัวทุกวันนี้ ก็ยังเป็นการอ่านหนังสือ “หากมีทางเลือก 2 ทาง คือให้ติดคุก 10 ปี แต่มีเสรีภาพในการอ่านหนังสือ กับอีกทางคือ มีเสรีภาพในโลกภายนอก แต่ไม่สามารถอ่านหนังสือ ผมขอเลือกทางแรกคือขอติดคุกดีกว่า”[4]   นิยายกำลังภายใน...ในสายตาของกิมย้ง นวนิยายกำลังภายในเป็นนวนิยายที่บรรยายให้เห็นถึงชีวิตของนักสู้บู๊ลิ้ม เนื้อหาส่วนใหญ่พูดถึงเรื่องราวอันแปลกประหลาดที่เล่าลือกันในวงการบู่ลิ้ม อีกทั้งได้บรรยายให้เห็นถึงความมหัศจรรย์ต่างๆ เกี่ยวกับกังฟูของจีน นวนิยายกำลังภายในของกิมย้งยึดถือในความเที่ยงธรรม แยกแยะความถูกความผิดอย่างแจ่มชัด และได้ประสานการต่อสู้ในวงการบู่ลิ้มเข้ากับเรื่องราวในประวัติศาสตร์ของจีนตัวบุคคลที่กิมย้งประพันธ์ขึ้นนั้นสมจริงสมจัง ความแตกต่างกันระหว่างวีรชนกับตัวโกงนั้นอยู่ที่จุดยืนและท่าทีที่ได้แสดงออกให้เห็นในขณะที่ประชาชาติประสบกับความหายนะ หรือประเทศชาติเผชิญกับอันตราย นวนิยายของกิมย้งสื่อความคิดอันลึกซึ้งและเปี่ยมไปด้วยวรรณศิลป์ ดังเช่นกิมย้งกล่าวว่า “นวนิยายกำลังภายในก็เหมือนกับนวนิยายประเภทอื่นๆ ถือการเขียนเรื่องตัวบุคคลเป็นสำคัญ วรรณคดีของจีนให้ความสำคัญในการเขียนชะตากรรมและบุคลิกภาพของตัวบุคคลเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่านวนิยาย ละครเวที หรือบทกวี สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ บรรยายความรู้สึกนึกคิดและนิสัยใจคอของตัวบุคคล” นวนิยายของกิมย้งก็สนใจเขียนตัวบุคคลเช่นกัน เขาเห็นว่า “แม้ว่าฉากบู๊มีบทบาทสำคัญในนวนิยายกำลังภายในก็ตาม แต่เรื่องที่สำคัญกว่านั้นคือ ความรู้สึกนึกคิดและนิสัยใจคอของตัวบุคคล ถ้าสองจุดนี้เขียนได้ดี การประพันธ์ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว”[5]   ความในใจของ "กิมย้ง" ข้าพเจ้าเขียนนวนิยายกำลังภายใน เพียงเพื่อสร้างสรรค์ตัวละครบางตัว บรรยายถึงชะตากรรมของพวกเขา ที่จำเพาะเจาะจง (หมายถึงสังคมที่ไม่มีหลักปกครอง หากใช้กำลังเข้าตัดสินกรณีพิพาท) ถึงแม้นวนิยายกำลังภายในเป็นพื้นเพธรรมดาอ่านได้ทุกเพศทุกวัย ให้ความบันเทิงเป็นหลัก แต่ถึงอย่างไรยังส่งผลสะท้อนต่อนักอ่านทั้งหลาย วัตถุประสงค์หลักคือ ข้าพเจ้าต้องการถ่ายทอดคือ ขอให้รักเคารพชาติบ้านเมือง และประชาชาติของตนเอง และให้การยกย่องชาติบ้านเมือง และประเทศชาติของผู้อื่น สามารถอยู่ร่วมกันโดยสันติ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เล็งเห็นคุณค่าของคุณธรรมความดีงาม ตลอดจนความรับผิดชอบชั่วดี ปฏิเสธการทำร้ายผู้อื่น เอื้อเฟื้อประโยชน์ต่อตัวเอง ให้ความสำคัญสัจธรรม แซ่ซ้องต่อความรักและมิตรภาพอันบริสุทธิ์ ยกย่องเชิดชู พฤติกรรมที่ต่อสู้ เพื่อความถูกต้องชอบธรรม ดูแคลนการช่วงชิงอำนาจ ยื้อแย่งผลประโยชน์ รวมถึงความคิดที่ต่ำช้าเห็นแก่ตัว มีนักอ่านไม่น้อยที่เขียนคำถาม มาคำถามเดียวกันว่า "ในนวนิยายที่คุณเขียนมาทั้งหมด คุณเห็นว่าเรื่องไหนดีที่สุด? ชอบเรื่องไหนที่สุด?" คำถามนี้ยากที่จะตอบได้ ขณะที่ข้าพเจ้าสร้างสรรค์นวนิยายเหล่านี้ มีความหวังเพียงประการเดียวคือ "อย่าได้ซ้ำกับตัวละครและเนื้อเรื่อง อารมณ์ ความรู้สึก ตลอดจนรายละเอียดปลีกย่อยที่เคยเขียนมาแล้ว " ด้วยข้อจำกัดของสติปัญญา ความหวังนี้อาจไม่บรรลุ แต่ก็ไปในทิศทางนี้ กล่าวโดยคร่าวๆ สามารถบอกได้ว่านวนิยายทั้ง 50 เรื่องนี้ มีความแตกต่างกัน เพราะได้ถ่ายเทอารมณ์ ความรู้สึก และความคิดอ่านต่างๆ ของข้าพเจ้าในตอนนั้นเข้าไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อารมณ์ ความรู้สึกของข้าพเจ้ารักชอบตัวละครที่ดีงามในนวนิยายทุกเล่ม ชะตากรรมของพวกเขาให้ความรู้สึกสุขสันต์ อ้างว้าง และเศร้าโศก บางครั้งถึงกับเศร้าโศกมาก ส่วนเทคนิคในการเขียนผลงานยุคหลัง มีความก้าวหน้ามากขึ้น แต่เทคนิคหาใช่องค์ประกอบสำคัญไม่ ที่ให้ความสำคัญคือ ลักษณะนิสัย อารมณ์ความรู้สึก[6] ---------------------------------------------------------- ผมหวังว่าบทความนี้จะช่วยให้ จขกท. เข้าใจวิธีเขียนตัวละครแต่ละตัวมากขึ้นนะครับ ไม่ว่าด้านมืดหรือด้านสว่าง กิมย้งเป็นคนสร้างขึ้นด้วยหลักการที่ว่า "อย่าได้ซ้ำกับตัวละครและเนื้อเรื่อง อารมณ์ ความรู้สึก ตลอดจนรายละเอียดปลีกย่อยที่เคยเขียนมาแล้ว " .   จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 21:45:30

ความคิดเห็นที่ 29 ขอตอบคุณเสี่ยวเหลียงจือดังนี้ จขกทไม่เคยบอกว่ากิมย้งเขียนนิยายไม่ดี ในด้านสว่างของตัวละคร กิมย้งเขียนดีมาก เขียนได้ซาบซึ้งใจมาก แต่ทั้งหมดที่เจตจำนงของกระทู้นี้ที่ตั้งขึ้นมาคือ การตั้งข้อสังเกตว่าเป็นไปได้มั้ย ที่กิมย้งมีปมศิษย์-อาจารย์ ในวัยเด็กมาก่อนเลยเอามาเขียนในนิยายของตน ไม่ได้บอกว่าปมนี้จะไปทำให้คุณค่านิยายของกิมย้งลดความดีลงไป ส่วนคหที่ว่าฉีกแนวหรืออะไรเนี่ย ก็เป็นไปได้อยู่แล้ว เชื่อว่าส่วนใหญ่ผู้ที่เข้ามาตอบกระทู้นี้น่าจะเป็นแฟนกิมย้งอยู่แล้ว จขกทก็ใช่ ( อ่าน 11 จาก 14 เรื่อง) แต่การที่พวกเราเป็นแฟนกิมย้ง ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะสงสัยกิมย้งไม่ได้ ถูกมั้ย และกระทู้นี้ก็ไม่ได้คิด discredit กิมย้งอะไรเลย กับประโยคที่คุณเสี่ยวเหลียงจือยกมาว่า - ขณะที่ข้าพเจ้าสร้างสรรค์นวนิยายเหล่านี้ มีความหวังเพียงประการเดียวคือ "อย่าได้ซ้ำกับตัวละครและเนื้อเรื่อง อารมณ์ ความรู้สึก ตลอดจนรายละเอียดปลีกย่อยที่เคยเขียนมาแล้ว " ถ้ามองแง่ pattern เรื่องปมศิษย์-อาจารย์ นี่ถือว่าซ้ำแล้ว เพราะมีเกิน 1 เรื่องขึ้นไป แน่นอนในแง่ของ details (รายละเอียด) มันย่อมไม่ซ้ำเพราะเป็นคนละเรื่องอยู่แล้ว เฉกเช่นกันที่ แม้จขกทไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดแฟนกิมย้งที่เข้ามาตอบกระทู้นี้ ให้คิดเหมือนกันในเรื่องปมศิษย์-อาจารย์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจขกท จะเลิกคิดในปมนี้ไปเลย หรือแฟนกิมย้งทั้งหลายกล้าฟันธง รวมถึงคุณเสี่ยวเหลียงจือมั้ยล่ะว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่กิมย้งจะมีปมนี้ คือมีความเป็นไปได้เป็น 0 % และในขณะเดียวกันต่อให้กิมย้งมีปมนี้จริง คุณค่าความดีของนิยายกิมย้งก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง (เพราะความดีนิยายกิมย้ง มันไม่ได้อยู่ที่ปมนี้อยู่แล้ว) เพียงแต่ว่าเรามาคิดอย่างนักวิทยาศาสตร์ ในการตั้งสมมติฐาน จขกทก็ไม่ได้บอกว่า ปมดังกล่าวต้องเป็น 100 % หรือ 80 % แค่พูดว่า "เป็นไปได้มั้ย" (นั่นคือมีซัก 1 % ขึ้นไป) ก็เท่านั้นเอง ขอให้เข้าใจเจตนาอันแท้จริงของจขกทด้วย ขอบคุณทุกคห จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 01:31:51 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 30 คุณเสี่ยวเหลียงจือ ผมว่าผมเคยอ่านเจอในคำนำของจิ้งจอกภูเขาหิมะฉบับตีพิมพ์ใหม่ล่าสุดนะ  ขอบคุณครับที่นำมาโพสเพราะผมลืมบทความนี้ไปเสียสนิทเลย เดี๋ยวต้องไปหาอ่านใหม่อีกรอบ คุณจขกท ต้องขอบคุณๆจขกทด้วยที่ตั้งกระทู้น่าสนใจเช่นนี้ขึ้นมา เหมือนคุณมาช่วยระบายสีสันให้ห้องนี้มีชีวิตชีวาขึ้น เนื่องด้วยห้องกำลังภายในค่อนข้างซบเซา แม้จะมีข่าวสารข้อมูลประปรายที่เป็นประโยชน์ มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่มีคนถามและมีคนตอบซึ่งเป็นคุณูปการสำหรับผู้ที่ชื่นชอบการอ่านนิยายกำลังภายอย่างมาก แต่ลึกๆแล้วผมถวิลหากระทู้แบบที่คุณตั้งนี้มาก เพราะมันยั่วต่อมความคิดเหมือนให้เราย้อนความรู้สึกกลับไปทบทวนแง่คิดที่ได้จากการอ่านนิยายเรื่องนั้นๆอีกครั้ง บางทีสารที่เราได้รับจากผู้เขียนอาจไม่เหมือนกัน คนไหนได้รับส่วนไหนหรือพลาดส่วนไหนไปก็เอามาแบ่งปันแลกเปลี่ยนความคิดกันอย่างนี้ถูกต้องแล้ว หวังว่าจะตั้งกระทู้ใหม่ๆอีกนะครับ จากคุณ : naa1215 เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 04:56:49

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณ คุณ naa1215 มากที่เข้าใจจขกท และดีใจที่เข้าใจจขกท ได้แต่หวังเล็กๆว่า เผื่อบางทีความแตกต่างที่ว่าอาจจุดประกายใหม่ๆให้กับ ห้องนิยายกำลังภายในนี้ เพราะเท่าที่อ่านคหจากกระทู้นี้ ชี้ให้เห็นถึงบทวิเคราะห์อันลึกซึ้งของใครหลายคน ยังไงพวกเราก็คอเดียวกัน อยากให้เกิดแนวคิดสร้างสรรร่วมกัน ขอขอบคุณอีกครั้ง จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 06:17:43 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ จขกท. ทั้งหมดมันคือการแสดงความคิดเห็นผ่านตัวอักษรครับ การมาแลกเปลี่ยนก็ทำให้รู้ว่า ในประเด็นเดียวกันนั้น แต่ละคนคิดอะไร มองอย่างไร ได้อะไรไปบ้าง แล้วก็เอามาเล่าสู่กันฟัง การตอบผ่านตัวอักษร โดยที่เรารู้จักกันผ่านนามแฝงนั้น ข้อดีของมันคือ ตอบกันแบบตรงไปตรงมา ออกมาจากส่วนลึกของผลึกความคิด แต่ข้อเสียของมันก็คือ เราไม่รู้น้ำเสียงในอักษร ซึ่งทำให้บางทีการสื่อสารในเชิงอารมณ์หล่นหายไป บางครั้งก็ตอบกันแบบตรงไปตรงมา แต่ว่าสำนวนท้าตีท้าต่อย อารมณ์เขียนกับสำนวนเขียนสื่อออกมาตรงกันแล้ว เลยทำให้คุยกันเหมือนทะเลาะกัน แต่ที่จริงไม่ได้ทะเลาะกัน คนอ่านแนวกำลังภายใน สำนวนเขียนก็ออกตรงไปตรงมา มีลำหักลำโค่นกันทั้งนั้นแหละครับ ตอบธรรมดาแต่คนเข้าใจว่ายอกย้อน ก็เป็นเรื่องของสำนวนเขียน แต่อารมณ์ไม่ตรงกับสำนวน ผมเองก็มีบางทีก็เผลอ แต่โดยเจตนาไม่ได้จะท้าตีท้าต่อย พูดไปตามสำนวนที่ซึมซับมา แต่เจตนาก็คือต้องการให้ข้อมูล ซึ่งหลังจากให้ไปแล้ว แต่ละคนก็มีสิทธิ์ที่จะคิด จะเข้าใจไปตามมุมองที่ตัวเองได้เรียนรู้จากชีวิตของตัวเองมา ดังนั้น ก็เป็นข้อมูลแล้วกันครับ ผมรู้มาแบบนี้ ผ่านหูผ่านตามาแบบนี้ ก็เอามาตอบไปตามเรื่องตามราวน่ะครับ ตอบแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับ เป็นผู้มารอฟังมากกว่าครับ อีกอย่างผมก็เข้าใจนะว่า การตั้งกระทู้แบบนี้ ถ้าจะให้ได้ข้อมูลตกผลึกของผู้ตอบออกมา คนตั้งกระทู้ต้องทำตนเป็นฝ่ายค้าน แม้อาจจะเสี่ยงกับการเกิดดราม่าเล็กๆ ขึ้นได้ แต่จะได้ข้อมูลตกผลึกให้กับคนอ่านในเงามืดอย่างผมนี่แหละครับ ^^ จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 07:49:52

ความคิดเห็นที่ 33 ผมอ่านได้ยังไม่ครบนะครับ แต่ต้องขอบอกว่า ผมมีความเห็นว่า ปู่กิมดีใจแน่ที่เรามาวิเคราะห์ในสิ่งที่ซ่อนอยู่ในหนังสือของแก ขอแสดงความนับถือทุกท่านและจะมาตามอ่านต่อนะครับ จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 12:43:58

ความคิดเห็นที่ 34 - ทำไมกิมย้งชอบแต่งเรื่องที่ผิดประเพณี กิมย้งเป็นชาวพุทธนะครับ เรื่องที่แหวกขนบประเพณี ของลัทธิหยู หรือขงจื๊อ ถ้าหากว่า ยังอยู่ในกรอบของชาวพุทธแล้ว ไม่เห็นจะไม่ได้ เหมือนกิมย้งใช้นิยาย ของเขาเถียงพวกลัทธิหยูอยู่่เงียบๆ เนื่อเรื่องแหวกขนบธรรมเนียม แต่ไม่ผิดศีลธรรมแถมบางเรื่องยังเอาพวกนักพรต มาเป็นตัวตลกเสียอีก ในนิยายของกิมย้ง ไต้ซือผู้อาวุโสเป็นตัวแทนของชาวพุทธ มักจะมีเหตุผลมากกว่า นิยายของผู้อื่น กอรปไปด้วยความเมตตาการุณย์  ขณะที่ชาวยุทธต่างๆเป็นตัวแทนของ พวกลัทธิหยู ในขณะที่ สำนักพรตอย่างช้วนจิน ไม่เป็นโล้เป็นพาย 1. ศิษย์หนุ่มจะเอาอาจารย์สาวเป็นเมีย -เอี้ยก้วย เซียวเหล่งนึ่ง *** อันนั้ชัดมาก ถ้าทางพุทธแล้ว ไม่เห็นเป็นไร ต่างคนต่างโสด 2. อาจารย์ลงมือฆ่าล้างโคตรศิษย์ -เซ่งกุ้น เจี่ยซุ่น ***อาจารย์ล้างศิษย์ พล็อตนี้ก็องคุลีมาน ไงครับ  กิมย้งอาจนำมาจาก พระไตรปิฎกก็ได้ 3. อาจารย์เลวเพื่อให้ศิษย์คิดฆ่า -งักปุกคุ้ง -เล่งฮู้ชง *** ไม่ใช่นะครับ เล่งฮู้ชง เคารพงักปุกคุ้งมากนะครับถึงเลวกว่านี้ เล่งฮู้ชงก็ไม่ ฆ่าแน่ เอาเข้าจริงก็ทำท่าไปอย่างนั้น -ทำไมกิมย้งชอบแต่งให้ศิษย์เก่งสู้อาจารย์แบบเทียบไม่ได้ (ไม่นับพระเอก) *** อันนี้เป็นธีมหลักของกิมย้งอยู่แล้ว วิทยายุทธเสื่อมถอยตามกาลเวลา จนถึงปัจจุบันวิทยายุทธแบบโบราณก็สาบสูญไป ได้อารมณ์คล่้อยตามดีออก เป็นเหตุเป็นผล ผมว่ากิมย้งผูกเรื่องจาก กิเลส ตัณหา อุปปาทานของคน คือ รัก โลภ โกรธ หลง แล้วนำมาผสมกลมกลืนกัน ตัวอย่าง รัก-     ถามไถ่ทั่วโลกหล้า อันว่ารักเป็นฉันใด โลภ-  บัญชาทั่วหล้า ดาบฆ่ามังกร โกรธ- พ่อเซียวฟง  เจี่ยซุ่น โอยเยอะ หลง-  ตัวร้ายทั้งหลาย จ้อแนเซี้ยง อาวเอี้ยงฮง แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 00:05:49 จากคุณ : DBM999 เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 00:03:14

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณ คห 34 ไปๆมาๆ กระทู้นี้ได้มุมมองเยอะมากจริงๆ ชี้ให้เห็นว่า การที่ใครซักคนเสพอะไรที่เหมือนกับชาวบ้านเปรียบดั่งรับ input เข้าไป จากนั้นสมองเราคือ cpu ก็ทำการประมวลผล แล้วสุดท้ายได้ output ออกมา input รับเหมือนกัน แต่ cpu ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่างเช่น 1. อายุ 2. อารมณ์ 3. สภาพแวดล้อมของคนๆนั้น 4. วิสัยทัศน์ 5. ประสบการณ์แต่หนหลัง 6. ความรู้ที่มี 7. ทัศนคติ ดังนั้นแม้อ่านเรื่องเดียวกัน สิ่งที่ได้กลับไม่เหมือนกันทั้งหมด คืออาจจะได้ความสนุกพอๆกัน แต่แนวคิดบางอย่างก็อาจไม่ตรงกันเลย ลองสมมติใหม่ว่ายกนิยายจีนขึ้นมา 1 เรื่อง แล้วลองถามออกไปคำถามเดียวกัน อาจได้ถึง 10 คำตอบ จากคน 10 คน ในทางกลับกัน ถ้าพวกเรา 10 คนเรียนหนังสือห้องเดียวกัน เรียนวิชาเดียวกัน คะแนนสอบอาจไม่แตกต่างกันแบบนี้ก็ได้ ขืนต่างขนาดนั้น แสดงว่าวิชานั้นคงยากน่าดูเลย สรุปแค่เรื่องกิมย้ง แนวคิดแตกต่างยังเยอะขนาดนี้ ไว้จขกทจะไปหามุมมองใหม่ๆมาตั้งใหม่ เพราะดูแล้วคนห้องนี้ .... ที่เป็นนักคิดลึกซึ้งมีไม่น้อย เผื่อได้ประสบการณ์ ทัศนคติใหม่ๆ หลีกหนีความจำเจจืดชืด อย่างที่คุณ naa1215 ว่าไว้ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 04:18:14 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 36 จขกท.ครับ " .. แต่ทั้งหมดที่เจตจำนงของกระทู้นี้ที่ตั้งขึ้นมาคือ การตั้งข้อสังเกตว่าเป็นไปได้มั้ย ที่กิมย้งมีปมศิษย์-อาจารย์ ในวัยเด็กมาก่อนเลยเอามาเขียนในนิยายของตน.. " ผมก็เห็นหลายคนมาเพิ่มเติมความเห็นว่า " ไม่่น่าเป็นไปได้ " แต่คุณก็เหมือนกับต้องการคำตอบว่า " เป็นไปได้" เพราะ " .. เฉกเช่นกันที่ แม้จขกทไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดแฟนกิมย้งที่เข้ามาตอบกระทู้นี้ ให้คิดเหมือนกันในเรื่องปมศิษย์-อาจารย์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจขกท จะเลิกคิดในปมนี้ไปเลย หรือแฟนกิมย้งทั้งหลายกล้าฟันธง รวมถึงคุณเสี่ยวเหลียงจือมั้ยล่ะว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่กิมย้งจะมีปมนี้ คือมีความเป็นไปได้เป็น 0 % และในขณะเดียวกันต่อให้กิมย้งมีปมนี้จริง คุณค่าความดีของนิยายกิมย้ง ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง (เพราะความดีนิยายกิมย้ง มันไม่ได้อยู่ที่ปมนี้อยู่แล้ว) เพียงแต่ว่าเรามาคิดอย่างนักวิทยาศาสตร์ ในการตั้งสมมติฐาน จขกทก็ไม่ได้บอกว่า ปมดังกล่าวต้องเป็น 100 % หรือ 80 % แค่พูดว่า "เป็นไปได้มั้ย" (นั่นคือมีซัก 1 % ขึ้นไป) ก็เท่านั้นเอง .. " ผมว่า ถ้าคุณอยากได้คำตอบตามใจตัวเอง ก็ไม่น่ามาถามนะ เพราะต่อให้ปู่กิมแกมาตอบคุณด้วยตัวเองว่าไม่ใช่ คุณก็จะบอกว่าเค้าโกหก ไม่กล้ารับความจริงอีกนั่นแหละ ---------------------------------------------------------- กิมย้ง " ขณะที่ข้าพเจ้าสร้างสรรค์นวนิยายเหล่านี้ มีความหวังเพียงประการเดียวคือ อย่าได้ซ้ำกับตัวละครและเนื้อเรื่อง อารมณ์ ความรู้สึก ตลอดจนรายละเอียด ปลีกย่อยที่เคยเขียนมาแล้ว ด้วยข้อจำกัดของสติปัญญา ความหวังนี้อาจไม่บรรลุ แต่ก็ไปในทิศทางนี้ " แต่แกเองก็ยอมรับว่า " .. ด้วยข้อจำกัดของสติปัญญา ความหวังนี้อาจไม่บรรลุ .. " ผมว่ามันก็ตอบเคลียร์พอสมควร สำหรับพล็อตซ้ำๆอย่างที่ จขกท. ว่า จากคุณ : DarKK เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 10:09:06 A:119.63.94.131 X: TicketID:343395

ความคิดเห็นที่ 37 มาตอบ จขกท อีกรอบนะครับ ถูกต้องแล้วครับ นิยายเรื่องเดียวกันแต่เมื่อถูกอ่านโดนคนอ่านที่ต่างบริบทต่างประสบการณ์ย่อมถูกตีความให้ความหมายที่ต่างกัน เพียงแต่หากเราจะวิพากษ์ตัวนักเขียนผ่านตัวบทคืองานเขียนของเขานั้น เราจำเป็นต้องมีแนวทางในการวิพากษ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเพียรบอกไปตั้งแต่ต้น แม้ไร้กระบวนท่าคือสุดยอดกระบวนท่า แต่ไร้กระบวนท่าก็มิใช่ไร้ซึ่งหลักการใช้กระบี่ ถูกอย่างที่ คห.36 บอกนะครับ ถึงคุณจะตั้งประเด็นมาดีและมีจุดสังเกตที่น่าสนใจ แต่วิธีการของคุณในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการเลือกที่จะเห็นในสิ่งที่อยากเห็นเท่านั้น แล้วจะต่างอะไรกับตาบอดคลำช้าง ทั้ง ๆ ที่เพื่อนบอกแล้วว่านั่นคือช้าง แต่คุณก็ยังยืนยันว่าเป็นงูเพราะคุณจับถูกตรงส่วนงวงแล้วมาบอกเพื่อน ๆ อีกว่าขอให้วิจารณ์เฉพาะในสิ่งที่คุณคลำเจอเท่านั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่ลองคลำในส่วนที่เพื่อน ๆ แนะนำบ้าง เพื่อจะได้รู้ว่าภาพรวมของสิ่งที่คุณคลำอยู่มันคืออะไรกันแน่ ขออภัยที่พูดตรง ๆ แบบนี้แต่เพื่อประโยชน์ในการพัฒนามุมมองการวิพากษ์ให้แหลมคมขึ้นนะครับ ^^ จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:51:19

ความคิดเห็นที่ 38 มาอ่านอีกรอบไปไกลซะแล้ว ก่อนอื่นผมอยากถามท่าน จขกท ก่อนครับ เรื่องประเด็น ศิษย์อาจารย์ เรื่องความสัมพันธ์ต่างๆ เนี่ย ผมมองว่าถ้าปู่กิมย้งแกรู้ว่ามีคนตั้งกระทู้มา แลกเปลี่ยนกันเรื่อง "ตัวละคร" ที่ท่านสร้างขึ้นล่ะก็ ท่านดีใจแน่ๆ ถามว่าทำไมดีใจ? เพราะถือว่านักแต่งประสบความสำเร็จไงครับ การที่นักแต่งนิยายจะ แต่งหนังสือให้ประสบความสำเร็จนั้น เค้าต้องให้นักอ่านหลับตาแล้วนึกออกว่า ตัวละคร ตัวนั้นมีนิสัยอย่างไร? หน้าตาอย่างไร? เหมือนที่คุณเสี่ยวเหลียงจือ เอามาให้อ่านน่ะ ครับ กิมย้ง, โกวเล้ง, อ้อเล้งเซ็ง, และนักเขียนอีกหลายท่าน เขียนเรื่องราวเพื่อตั้วใจ "ตีแผ่" สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "มนุษย์" เช่น ถ้าผมถามว่ายิ่มอั้วเกี้ยะนิสัยอย่างไร? ผมเชื่อว่าทุกคน คงตอบได้ ยิ่มอั้วเกี้ยะ เป็นผู้เหี้ยมหาญแห่งยุค เป็นยอดฝีมือ อาศัยสองฝ่ามืออาละวาด ไปทั่วยุทธจักร ทำอะไรตามใจชอบ นี่คือภาพยิ่มอั้วเกี้ยะที่ทุกคนเห็น แล้วประเด็นที่ จขกท สงสัย เรื่อง เกลียดครูผู้ชาย ชอบครูผู้หญิง อันนี้ เราก็ต้องย้อน ถามตัวเองอีกล่ะครับ ว่า เราจะรู้ได้อย่างไรว่ากิมย้งเอา "ความเกลียด" นี้ มาเป็นแรง ผลักดันในงานเขียน เหมือนที่อุนสุยอันเอาประสบการณ์ตอนติดคุกมาเขียนเป็นชุดอาวุธ มันไม่มีใครตอบได้ นอกจากตัวกิมย้งเอง แต่สิ่งที่ตอบได้แน่นอนคือ ประเด็นเรื่องศิษย์ อาจารย์ไม่ลงรอย ถ้าไม่มี "แก่น" ของเรื่องจะเป็นยังไงครับ? ถ้างักปุกคุ้ง ไม่ได้เป็นอาจารย์เล่งฮู้ชง แล้วลิ้มเพ้งจือจะได้มาอยู่ฮั้วซัวเหรอ? งักเล้งซัง จะได้แต่งกับลิ้มเพ้งจือเหรอ? และที่ยิ่งไปกว่านั้น เล่งฮู้ชงจะถูกกักอยู่หลังเขาและเจอ ฉั้งเเปะกวงกับฮวงเช็งเอี้ยงเหรอ? อย่างที่บอกครับ มันเป็น "เหตุ" และ "ผล" ของเรื่อง มันคือการผูกเรื่องให้ "กลมกลิน" อ่านแล้ว "มีเหตุมีผล" ถ้าเอี้ยก้วยไม่ได้เติบโตมาอย่างลำบาก และมีนิสัยไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เค้าจะถูกพวก ศิษย์รุ่นสี่ของช้วนจินรังแกเหรอ? แล้วจะได้มาอยู่สุสานโบราณเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นจะ ได้ฝึกกระบี่ของต๊กโกวคิ้วไป่เหรอ? ทุกอย่างมันมีเหตุและผลในตัวมันเองครับ ที่นิยายของนักเขียนหลายท่านเช่น กิมย้ง โกวเล้ง อ้อเล้งเซ็ง อึ้งเอ็ง โด่งดังก็เพราะ "ตัวละคร" ในนิยายนั้นมี "มิติ" ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ ใครฆ่าท่านพ่อ แต่ทุกคนมี "เหตุผล" ในการ "กระทำ" ของตัวเอง ราวกับ "ตัวละคร" นั้นมีชีวิตในโลกแห่งความจริง ดังนั้น ประเด็นของ จขกท ผมว่ามันตีวง "แคบ" ไปนิด ที่ไปโฟกัสด้าน ศิษย์อาจารย์ อย่าง เดียว ลองมองประเด็นติดตามดูครับ จะได้เข้าถึงตัวละครว่าเค้าคิดยังไงในความคิดของ เรา และประเด็นเรื่อง ศิษย์อาจารย์จะกลายเป็น ทำไมคนคนนี้ทำแบบนี้? และ คนแบบ นี้ในสังคมมีจริงเหรอ? เหมือนกับในสังคมของจริงไม๊? จากคุณ : โยชิซึเนะ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 02:03:49

ความคิดเห็นที่ 39 การวิจารณ์นักเขียนคนใดคนหนึ่ง เป็นสิ่งที่ยากกว่าการวิจารณ์ตัวละครต่างๆที่นักเขียนคนนั้นสร้างขึ้นมา เยอะ การวิจารณ์ตัวละครเป็นเรื่องง่ายเพราะ นักเขียนได้ผูกเรื่องที่จะรองรับ ในความเป็นเหตุ เป็นผล เอาไว้ในตัวละครแต่ละตัวอยู่แล้ว ใส่ทั้งอุปนิสัย แนวคิด ลงไป จนบางคน อิน จัด นึกว่าเป็นเรื่องจริง แต่ต้องไม่ลืมว่า นักเขียนคือ "ของจริง" ขณะที่ "นิยาย" คือ "จินตนาการ" คนอ่าน ติดอยู่ ในจินตนาการ ของนักเขียนมานาน จนบางครั้งคนอ่านหลายคนก็หลงคิดไปว่า จินตนาการ คือ ตัวละครหลายตัวในนิยาย มีตัวตนจริงๆ (ด้วยความ อิน จัด) ดังนั้นในการวิจารณ์นักเขียน สิ่งที่ดีที่สุด คืออ่านงานเขียนของเขาเยอะๆ แน่นอนว่านักเขียนที่ดี ย่อมต้องหาทางฉีกแนวตัวเองออกไปให้มากที่สุด เขียนเรื่องใหม่นี้ต้องไม่ซ้ำกับเรื่องที่แล้ว แต่ที่สังเกตง่ายสุดคือ pattern (รูปแบบ) บางอย่าง pattern ไม่ใช่ ตัวละครตัวใดตัวหนึ่ง จากนิยายเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แต่ pattern คือการวางโครงเรื่องรอง วางแนวทางของเรื่องรอง ขณะที่ theme หลักของนิยาย คือโครงเรื่องหลัก ซึ่ง theme หลักแต่ละเรื่องของนักเขียนคนเดิม ต้องหลีกเลี่ยงความซ้ำอยู่แล้ว แต่ pattern (รูปแบบรอง) ซึ่งจริงๆก็ไม่ควรเหมือนเดิมอีกเช่นกัน แต่ในเมื่อ pattern ดันเหมือนเดิม ขึ้นมา คือคนอ่านบางคนจับได้ว่าเหมือนเดิม คือเกิดความซ้ำซ้อนของ pattern ในรูปแบบเดิมๆขึ้น คนอ่านก็เริ่มวิเคราะห์ใน pattern นั้นว่า เพราะอะไร ทำไมคง pattern นี้ไว้ หรือเป็นความฝังใจอะไรบางอย่างที่ไม่อาจสลัดหลุด จากนั้นคนอ่านก็ตั้งสมมติฐานขึ้นมาว่า การที่นักเขียนคง pattern ลักษณะนี้ไว้ คงต้องเป็นความจงใจ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน นักเขียนคนหนึ่ง ฝังใจกับ pattern ดังกล่าว จนใส่ pattern นี้ลงไปในนิยายตัวเองหลายๆเรื่อง จนคนอ่านบางคนเริ่มผิดสังเกต (แน่นอนว่าคนอ่านอาจจะคิดไปเองด้วยส่วนหนึ่ง) จึงมาตั้งสมมติฐานกับ pattern นั้นว่า คงมี สาเหตุของ pattern ดังกล่าว จากนั้นคนอ่านก็ลองเอาไปตั้งเป็นคำถาม ๆคนอื่นดู ไม่ว่าคำตอบของคนอื่นจะออกมาว่าเห็นด้วย หรือขัดแย้งกับสิ่งที่คนถามได้ถามไป คนถามก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะมันคือความเห็น และคำวิจารณ์ของแต่ละคน ซึ่งมันก็หาใช่ข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นจริงๆไม่ แน่นอนว่าคนถามอยากเห็นคนที่เห็นด้วย (บ้าง) แต่ถ้าไม่มีคนเห็นด้วย (ซึ่งจริงๆ มีคนเห็นด้วยหลายคนเหมือนกัน ที่ไม่ได้เข้ามาตอบ เพราะไม่ได้เป็นแฟนพันธุ์แท้ของนักเขียนคนนั้น) ก็ไม่เป็นไร ทุกคนมีความคิดของตน มีเหตุผลของตน นึกซะว่า เรามาโต้วาทีกัน ต่างคนต่างงัดเหตุผลมาสู้กันเต็มที่ แค่ว่า อย่าให้ความชื่นชอบที่เรามีให้ใครคนหนึ่งมากๆ ทำให้มองข้ามเหตุผลบางอย่างไป จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 08:32:44 A:171.99.214.221 X: TicketID:358300

ความคิดเห็นที่ 40 .. กิมย้ง "ในมุมที่ยังไม่เห็นมีใครเขียน " .. ผมว่าที่คุณตั้งกระทู้นี้ คงอยากจะบอกคนอื่น อวยตัวเองว่า .. มุมมองของคุณสดใหม่ แตกต่าง ไม่ซ้ำ ไม่เหมือนใคร คนที่อ่านก็ควรจะเห็นด้วย.. แต่แท้จริง " .. แล้วจะต่างอะไรกับตาบอดคลำช้าง ทั้ง ๆ ที่เพื่อนบอกแล้วว่านั่นคือช้าง แต่คุณก็ยังยืนยันว่าเป็นงู เพราะคุณจับถูกตรงส่วนงวง แล้วมาบอกเพื่อน ๆ อีกว่า ขอให้วิจารณ์เฉพาะในสิ่งที่คุณคลำเจอเท่านั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่ลองคลำ ในส่วนที่เพื่อน ๆ แนะนำบ้าง เพื่อจะได้รู้ว่าภาพรวมของสิ่งที่คุณคลำอยู่ มันคืออะไรกันแน่ ... " ตามที่คุณ มดคันไฟไร้ระเบียบ ว่าไว้ Pattern ซ้ำในงานเขียนของคนๆนึง ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะต้องมี " ปม " เกี่ยวกับเรื่องนั้นเสมอไป มันอาจจะเพราะเค้าถนัดเล่นกับประเด็นนั้นมากกว่าประเด็นอื่น หรือมันเป็นประเด็นที่จะสร้างน้ำหนักความขัดแย้งกับเนื้อเรื่องได้ดี จนทำให้ผู้อ่าน คล้อยตาม หรือมันก็เกิดจากความอับจนปัญญาที่จะฉีกแนวตัวเอง .. และก็เป็นไปได้ด้วยที่มาจากปมหรือประสบการณ์ส่วนตัว แต่คุณมองไปจุดเดียว .. มันต้องเป็นปมในชีวิต มันต้องเป็นปมในชีวิต มันต้องเป็นปมในชีวิต .. การที่นักเขียนคง pattern ลักษณะนี้ไว้ คงต้องเป็นความจงใจ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน .. ถ้าการที่คนอื่นนำเสนอความคิดค้านกับคุณ มันเป็น " ... อย่าให้ความชื่นชอบ ที่เรามีให้ใครคนหนึ่งมากๆ ทำให้มองข้ามเหตุผลบางอย่างไป ... " งั้นการที่คุณมองความเป็นไปได้ในแง่เดียว ผมก็ต้องขอบอกว่า " อคติ " ครับ จากคุณ : DarKK เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 11:25:45 A:119.63.94.131 X: TicketID:343395

ความคิดเห็นที่ 41 ขอเสริมจขกทครับ ถ้าพวกเราไม่รู้ประวัติโก้วเล้ง , อุนสุยอัน แล้วผมตั้งกระทู้ว่า โก้วเล้งต้องชอบกินเหล้า อุนสุยอันต้องเคยถูกเพื่อนทรยศ เดี่ยวต้องมีคนมาตอบว่า หลักฐานไม่เพียงพอ แต่จริงๆเรารู้ประวัติของโก้วเล้ง อุนสุยอัน ซึ่งทั้งสองต่างเอาส่วนหนึ่งของชีวิตจริงเขียนในนิยาย ดังนั้นจะยืนยันอย่างมั่นใจว่า กิมย้งไม่ได้เอาเรื่องอาจารย์ - ศิษย์มาจากชีวิตจริงได้หรือ ถึง คุณ darkk , คุณมดคันไฟ ถูกอย่างที่ คห.36 บอกนะครับ ถึงคุณจะตั้งประเด็นมาดีและมีจุดสังเกตที่น่าสนใจ แต่วิธีการของคุณในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการเลือกที่จะเห็นในสิ่งที่อยากเห็นเท่านั้น คุณก็เหมือนกัน ก็อยากเห็นสิ่งที่คุณอยากเห็น แล้วจะต่างอะไรกับตาบอดคลำช้าง ทั้ง ๆ ที่เพื่อนบอกแล้วว่านั่นคือช้าง แต่คุณก็ยังยืนยันว่าเป็นงูเพราะคุณจับถูกตรงส่วนงวงแล้วมาบอกเพื่อน ๆ อีกว่าขอให้วิจารณ์เฉพาะในสิ่งที่คุณคลำเจอเท่านั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่ลองคลำในส่วนที่เพื่อน ๆ แนะนำบ้าง เพื่อจะได้รู้ว่าภาพรวมของสิ่งที่คุณคลำอยู่มันคืออะไรกันแน่ ถ้าคนที่บอกมันก็ไม่รู้ความจริงเหมือนกัน ก็ไม่ต่างให้คนตาบอดจูงเดิน อย่างเช่น กาลิเลโอพิสูจน์ของหนักกับของเบาตกถึงพื้นโลกพร้อมกัน ในสมัยนั้นคนส่วนใหญ่ไม่เชื่อ ผลสุดท้ายข้อพิสูจน์กาลิเลโอถูกต้อง ยังมีนักวิทยาศาสตร์อีกมาก ก็คิดแตกต่างจากคนส่วนใหญ่ โลกถึงเจริญก้าวหน้า !!! ขอย้ำความคิดคนส่วนใหญ่ ไม่ใช่ว่าจะถูกต้องเสมอไป ถึง คุณ โยชิซึเนะ ผมไม่เข้าใจคุณจะสื่ออะไร ตัวอย่างที่คุณยกมา มันเป็นนิยายไม่ใช่เรื่องจริง นิยายทุกเรื่องมีที่มาที่ไป เช่น ถ้าซือม่วยกับซือตี๋ของกังแชไม่แต่งงานกัน กังแชคงไม่ตกเหว แล้วไม่ได้เจอลีไม่เซี้ย กังแชก็ไม่ได้เป็นยอดฝีมือ บุรุษชุดขาวถ้าไม่ประลองกับกระบี่สันติแปะซําคง ปึงป้อเง็กคงไม่ต้องหนี แล้วเจอกับซือเฮียจีอีโฮ้ว แล้วได้ฝึกยอดเพลงกระบี่ ผมถามหน่อยมีนิยายเรื่องไหนบ้าง ไม่มีที่มาที่ไป ไม่มีเหตุผลมาสนับสนุนรองรับ แต่งดีแค่ไหน ขึ้นกับฝีมือผู้แต่งแล้ว งั้นการที่คุณมองความเป็นไปได้ในแง่เดียว ผมก็ต้องขอบอกว่า " อคติ " ครับ อย่างนั้น คุณก็ไม่ต่างอะไรกับจขกทเหมือนกัน จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:20:16 A:171.99.219.17 X: TicketID:371558

ความคิดเห็นที่ 42 คุณ uare " .. ขอเสริมจขกทครับ ถ้าพวกเราไม่รู้ประวัติโก้วเล้ง , อุนสุยอัน แล้วผมตั้งกระทู้ว่า โก้วเล้งต้องชอบกินเหล้า อุนสุยอันต้องเคยถูกเพื่อนทรยศ เดี่ยวต้องมีคนมาตอบว่า หลักฐานไม่เพียงพอ แต่จริงๆเรารู้ประวัติของโก้วเล้ง อุนสุยอัน ซึ่งทั้งสองต่างเอา ส่วนหนึ่งของชีวิตจริงเขียนในนิยาย ดังนั้นจะยืนยันอย่างมั่นใจว่า กิมย้งไม่ได้เอาเรื่อง อาจารย์ - ศิษย์มาจากชีวิตจริงได้หรือ .. " เรื่องนี้ตัวผู้เขียน โก้วเล้ง อุยสุนอัน เป็นคนเขียนบอกเองครับ เป็นที่รู้โดยทั่วไป ในคำนำนิยายที่พวกเค้าเขียน ซึ่งถ้าเรื่องนี้เชื่อไม่ได้ งั้นคุณจะต้องใช้หลักฐานอะไรมาอ้างอิง ? ส่วนที่บอกว่า ปู่กิมแกเอาเรื่อง อาจารย์ - ศิษย์มาจากชีวิตจริง ก็ขอหลักฐานหน่อยสิ ผมอยากรู้ที่มาที่ไปครับ เพราะถ้าคุณแค่ใช้พล็อตเรื่องเป็นหลักฐาน งั้นผมก็คงต้องส่งลูกไปเรียนโรงเรียนเวทมนต์ฮอกวอตส์แล้วล่ะ เพราะเจเค โรวลิ่ง น่าจะเคยไปโลกพ่อมดแม่มดจริงๆ ถึงแต่งแฮรี่ พอตเตอร์ดังขนาดนี้ ในเมื่อเรื่องที่คุณมั่นใจนักหนาว่าคุณถูก แต่มีคนแย้งมาว่าไม่ใช่ ..คุณก็หาหลักฐานใหม่มาแย้งเพิ่มสิครับ ไม่ใช่เอาแต่คุยเรื่องเดิม แบบเดิม สุดท้ายก็บอกว่า เราชื่นชมคนเขียนมากไป ผมอ่านมา 30 กว่าข้อ เพื่อหาหลักฐาน ข้อแย้งใหม่ๆจากจขกท. แต่ก็ไม่มี อีกอย่าง uare ยกตัวอย่างผิดแล้วครับ กาลิเลโอทดลองทางวิทยาศาสตร์ มีสมมติฐาน มีการทดลอง มีข้อพิสูจน์ว่าใช่หรือไม่ แต่เรื่องของปู่กิม คุณมีแต่สมมติฐาน แต่ไหนล่ะการทดลองที่พิสูจน์ว่าจริง ? พล็อตเรื่องของนิยายเรื่องนึง ใช้เป็นการทดลองหรือหลักฐานได้เหรอ คิดแตกต่างกันได้อยู่แล้ว เสียงส่วนใหญ่ก็ไม่ถูกเสมอไป .. แต่ไม่ใช่การเข้าข้างตัวเองครับ จากคุณ : DarKK เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 17:57:54 A:119.63.94.131 X: TicketID:343395

ความคิดเห็นที่ 43 คุณ darkk คุณกลับไปอ่านใหม่ ขอเสริมจขกทครับ ถ้าพวกเราไม่รู้ประวัติโก้วเล้ง , อุนสุยอัน แล้วผมตั้งกระทู้ว่า โก้วเล้งต้องชอบกินเหล้า อุนสุยอันต้องเคยถูกเพื่อนทรยศ เดี่ยวต้องมีคนมาตอบว่า หลักฐานไม่เพียงพอ แต่จริงๆเรารู้ประวัติของโก้วเล้ง อุนสุยอัน ซึ่งทั้งสองต่างเอา ส่วนหนึ่งของชีวิตจริงเขียนในนิยาย !!! ผมบอกว่าถ้าไม่รู้ !!! และผมบอกตรงไหนว่า ไม่เชื่อประวัติที่โก้วเล้ง , อุนสุยอันเล่าประวัติของตัวเอง ชี้สิ ตรงไหน ตรงไหน ตรงไหน ส่วนที่บอกว่า ปู่กิมแกเอาเรื่อง อาจารย์ - ศิษย์มาจากชีวิตจริง ก็ขอหลักฐานหน่อยสิ ผมอยากรู้ที่มาที่ไปครับ จขกทบอกตรงไหนว่า เขามีหลักฐาน เขาก็แค่สงสัย และมาแชร์ความคิด เพราะถ้าคุณแค่ใช้พล็อตเรื่องเป็นหลักฐาน งั้นผมก็คงต้องส่งลูกไปเรียนโรงเรียนเวทมนต์ฮอกวอตส์แล้วล่ะ เพราะเจเค โรวลิ่ง น่าจะเคยไปโลกพ่อมดแม่มดจริงๆ ถึงแต่งแฮรี่ พอตเตอร์ดังขนาดนี้ ( อุตส่าห์คิดตัวอย่างนี้ได้ ) คุณเขียนประโยคนี้มา ผมรู้สึกผิดหวังจริงๆ หวังว่า คนที่เข้ามาอ่านตัวอย่างที่ คุณอ้าง ลองคิดกันเอาเองหรือกัน ถ้ามีความคิดที่มากพอ ในเมื่อเรื่องที่คุณมั่นใจนักหนาว่าคุณถูก แต่มีคนแย้งมาว่าไม่ใช่ ..คุณก็หาหลักฐานใหม่มาแย้งเพิ่มสิครับ ไม่ใช่เอาแต่คุยเรื่องเดิม แบบเดิม คิดดีแล้วใช่ไหม ถึงพูดแบบนี้ จขกทก็ไม่เห็นเคยบอกว่า ตัวเองถูก เขาแค่มาแชร์ความคิดเฉยๆ แต่เรื่องของปู่กิม คุณมีแต่สมมติฐาน แต่ไหนล่ะการทดลองที่พิสูจน์ว่าจริง ? พล็อตเรื่องของนิยายเรื่องนึง ใช้เป็นการทดลองหรือหลักฐานได้เหรอ นี่คุณแกล้งไม่รู้หรือไม่รู้จริงๆว่า ผมต้องการสื่ออะไร อย่างนั้นทําใจเย็นๆ ฟังคําเฉลยให้ดีๆ ต้องการบอกว่า คนส่วนใหญ่ไม่เชื่อกาลิเลโอ แต่กาลิเลโอพิสูจน์ให้เห็นว่า เขาถูก ต้องการบอกว่า ความเห็นส่วนใหญ่ ไม่แน่ว่าจะถูกต้อง !!! ขอย้ำนี่เป็นการแชร์ความคิด ไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น ซึ่งเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้ ซึ่งความจริงผมถอนตัวตั้งแต่ความเห็นที่ 14 แล้ว แล้วความจริงกระทู้น่าจะจบตั้งแต่ความเห็นที่ 32 แล้ว ส่วนความเห็นคนอื่นๆถัดมาก็ไม่มีอะไร มีแต่คุณ 2 คน ที่ไม่ยอม ถ้าลําบากใจนัก ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ จขกทคงไม่ว่าอะไรหรอก จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:32:54 A:171.99.219.17 X: TicketID:371558

ความคิดเห็นที่ 44 สงสัย อุนสุยอัน คงจะเคยถูกเพื่อนรักวางยาแล้วข่มขืน ทางทาวารหนัก 55555 ส่วน โกวเล้ง สงสัยจะแอบเกย์ เลยติดเพื่อนอย่างจัง ไม่สนใจแฟน แดกแต่เหล้า 5555 หวงอี้ ก็คงมีปม ไม่เคยได้เอาใคร ต้องมาเขียนนิยายแบบมีปม 55555 จากคุณ : empaza เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 21:40:23

ความคิดเห็นที่ 45 จริง ๆ แล้วผมเองก็ยอมรับว่าเราทุกคนต่างก็เป็นคนตาบอดเหมือนกันหมดเพราะสาเหตุที่นักเขียนคนหนึ่งเขียนเรื่องราวอะไรขึ้นมาสักอย่างหากเขาไม่บอกมาตรง ๆ ก็คงไม่มีใครจะรู้ดีไปกว่าตัวนักเขียน แต่กับการวิพากษ์งานเขียนนั้นต่างกัน เพราะแม้จะเป็นการคาดเดาเหมือนกันแต่มันมีหลักการหลักวิชาของมันอยู่ซึ่งจะทำให้การคาดเดาของเรานั้นแหลมคมมากขึ้นและนอกจากจะวิพากษ์แนวคิดของนักเขียนได้แล้วยังสามารถวิพากษ์บริบทสังคมวัฒนธรรมแวดล้อมตัวนักเขียนได้อีกด้วย ซึ่งการสังเกต theme กับ pattern โดยดูจำนวนความถี่ที่ซ้ำกันนั้นแม้จะเป็นจุดสังเกตที่ดีแต่ก็เป็นได้แค่ข้อสังเกตเบื้องต้นเท่านั้น หากเราต้องการจะถอดความคิดของนักเขียนคนนั้นจริง ๆ มันต้องมีกระบวนการวิเคราะห์ที่ลงลึงมากไปกว่านี้ ซึ่งหนึ่งในแนวทางการวิเคราะห์ก็คือสิ่งที่ผมพยายามนำเสนอในการแลกเปลี่ยนที่ผ่านมาของกระทู้นี้ ลองกลับไปอ่านดูใน คห. ที่ผ่านมาของผม ผมจะพยายามอธิบายแนวทางการวิพากษ์ตัวนักเขียนไว้ด้วย และผมก็บอกไว้อีกด้วยว่าไม่ใช่ว่าข้อสังเกตของ จขกท จะเป็นไปไม่ได้เพียงแต่ตอนนี้แนวทางการอธิบายของ จขกท ยังไม่มีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้สมมุติฐานของตัวเองมีความน่าเชื่อถือ และผมเห็นว่าหาก จขกท มีแนวทางการวิเคราะห์โดยใช้การวิพากษ์วรรณกรรมเข้าช่วยก็น่าจะทำให้การขัดเกลาประเด็นของ จขกท แหลมคมมากขึ้นได้ แต่ถ้าคิดว่าการแชร์เครื่องมือการวิพากษ์วรรณกรรมของผมคือการไม่จบ OK ครับผมก็จะจบความเห็นของผมในกระทู้นี้ตั้งแต่ความเห็นนี้เป็นต้นไป เพราะไม่ว่าจะใช้หรือไม่ใช้เครื่องมือเข้าช่วย มันก็คือการ "เดา" เหมือนกันหมด ดูแล้วคงไม่คุ้มค่าหากต้องเสียมิตรภาพกันไป ปล. จริง ๆ แล้วผมได้ทำการวิพากษ์แนวทางการเขียนของกิมย้งที่สามารถพัฒนาโครงเรื่องของการเขียนนิยายทั้งหมดจากคำถามหลักในใจเพียงข้อเดียว ซึ่งก่อให้เกิดทั้งข้อดีและข้อด้อยในการพัฒนางานเขียนของกิมย้งตามที่ได้เกริ่น ๆ เอาไว้ใน คห.ก่อนหน้านี้ รวมถึงการวิเคราะห์นิยายขนาดยาวทั้ง 12 เรื่องของกิมย้งซึ่งผูกโยงกับคำถามหลักดังกล่าวเอาไว้ด้วย เพียงแต่ยังไม่มีเวลาเขียนออกมา (ขี้เกียจ ฮ่า ๆ ๆ) ก็หวังว่าโอกาสหน้าคงจะได้มาแลกเปลี่ยนกับสหายทุกท่านอีกครั้งนะครับ สำหรับกระทู้นี้ขอลาล่ะ ^^ จากคุณ : มดคันไฟไร้ระเบียบ เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 21:52:35

ความคิดเห็นที่ 46 อย่าให้เอ่ยชื่อว่าใครเลย ด่างานหวงอี้ซะไม่มีชิ้นดีเลย เคยแสดงความเห็นหลายกระทู้ ราวกับคนไม่มีวุฒิภาวะ ถ้าคนที่เข้าห้องนี้บ่อยๆ อาจจะพอนึกออก จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 00:57:36 A:171.99.219.17 X: TicketID:371558

ความคิดเห็นที่ 47 uare ซึ่งความจริงผมถอนตัวตั้งแต่ความเห็นที่ 14 แล้ว แล้วความจริงกระทู้น่าจะจบ ตั้งแต่ความเห็นที่ 32 แล้ว ส่วนความเห็นคนอื่นๆถัดมาก็ไม่มีอะไร มีแต่คุณ 2 คน ที่ไม่ยอม ถ้าลําบากใจนัก ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ จขกทคงไม่ว่าอะไรหรอก ... งั้นคุณก็จบไปสิครับ ผมจุดธูปเรียกคุณเข้ามาตอบเพิ่มเติมรึไง ? ถ้าลําบากใจนัก ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ จขกทคงไม่ว่าอะไรหรอก คนที่อ่านหนังสือเป็น ไม่ใช่แค่อ่านออก เค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละครับ ว่าเรื่องที่ จขกท พูด มันเป็นแค่สมมติฐาน และก็มีหลายท่านเข้ามาเพิ่มเติมความเห็นแย้งไปแล้ว ด้วยการยกตัวอย่างพล็อตเรื่อง หลายๆแบบที่เขียนโดยคนเขียนเดียวกัน แต่ที่มันยังไม่จบ เพราะการโต้แย้งยังคงยืนยันหลักฐานเดิมๆ ที่พิสูจน์ไม่ได้ แต่กาลิเลโอต่างกัน " .. ส่วนใหญ่ไม่เชื่อกาลิเลโอ แต่กาลิเลโอพิสูจน์ให้เห็นว่า เขาถูก.. " ความเชื่อที่ต่างกันของกาลิเลโอ มันพิสูจน์ได้ ไม่ใช่แค่สมมติฐาน ผมก็ผิดหวังกับคำตอบของ uare ลงทุนเข้ามาเขียน แต่สรุปมีคุณภาพได้แค่เนี้ยะ " ขอย้ำนี่เป็นการแชร์ความคิด ไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น ซึ่งเป็นไปได้และ เป็นไปไม่ได้ " ถ้าคุณต้องการแค่นี้ ผมก็ตอบได้ครับ ตามคุณภาพของคุณ - เป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้ ไม่มีหลักฐานอะไรทั้งสิ้น - มันก็เหมือนเจเค โรลลิ่งไปเมืองเวทย์มนตร์นั่นแหละ จิงม่ะ จากคุณ : DarKK เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 07:13:25 A:183.88.249.54 X: TicketID:343395

ความคิดเห็นที่ 48 เพิ่มเติม.. อย่าลืมนะครับว่า กระทู้นี้เป็นการตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับพฤติกรรมของ " บุคคล " ที่มีตัวตนจริง .. ไม่ใช่ " ตัวละครในนิยาย " เพราะฉะนั้น ไอ้การตอบง่ายๆว่าของ uare " นี่เป็นการแชร์ความคิด ไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น ซึ่งเป็นไปได้และ เป็นไปไม่ได้ " มันต่างอะไรกับการปล่อยข่าวลือ แต่ใช้คำสวยหรูว่า " แชร์ความคิด " ให้ตัวเองดูดี คิดใ้ห้มากขึ้นหน่อยครับ อย่ามาใช้ถ้อยคำยกตนข่มท่าน แสดงวุฒิภาวะตัวเอง ถ้าคุณตอบดี ผมก็มีเหตุผล แต่ถ้าอยากตอบแขวะคนอื่น เดี๊ยวจัดให้ จากคุณ : DarKK เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 09:06:49 A:119.63.94.131 X: TicketID:343395

ความคิดเห็นที่ 49 darkk ผมแขวะอะไรคุณ คุณเคยด่างานหวงอี้เหรอ ผมเพิ่งเคยเห็นชื่อคุณครั้งแรกในกระทู้นี้ ใครยกตนข่มท่านกันแน่ อ้างจะเอาหลักฐานอยู่นั่นแหละ ทุกคนที่เข้ามาอ่าน ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่มีหลักฐาน มีคุณคนเดียวจะเอาแต่หลักฐาน ให้คนที่เข้ามาอ่านความเห็น คิดเองว่าของคุณหรือของผมว่า ใครกันแน่เขียนยั่วยุหรือยกตนข่มท่าน จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 11:07:28 A:171.99.219.17 X: TicketID:371558

ความคิดเห็นที่ 50 คุณuare ไม่แน่ใจว่าหมายถึงผมหรือเปล่า เพราะผมเองเคยพูดถึงงานของหวงอี้ในแง่ลบบ่อยๆ แต่ผมจะแยกแยะเป็นประเด็นๆไป ส่วนไหนดีผมก็ชม ส่วนไหนที่ไม่ดีผมก็บ่น โดยมีเหตุผลมาประกอบทุกอย่าง    ในความเข้าใจของผม" การด่า" น่าจะหมายถึงการใช้คำพูดแบบสาดเสียเทเสียไม่มีชิ้นดี เช่น กาก สวะ ซึ่งงานของหวงอี้ห่างไกลจากระดับนั้นลิบลับแน่นอน และผมก็ไม่ได้รู้สึกกับงานหวงอี้แย่ถึงขนาดนั้น    ในเชิงลบที่ผมเคยพูดถึง เท่าที่จำได้โดยมากมักจะเป็น    ปูพื้นเรื่องดี เนื่อเรื่องลากออกทะเล ตอนจบแป้ก ตัวละครรกรุงรัง หลายตัวละครไม่มีความหมายใดๆเลยกับเนื้อเรื่องที่จะตามมา    แต่ถ้าผมเข้าใจผิดและร้อนตัวไปเองก็ต้องขออภัยด้วย จากคุณ : naa1215 เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 12:25:50

ความคิดเห็นที่ 51 มู้นี้ต้องเซฟจริงๆ จากคุณ : Eric_Chin เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 21:39:07

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านแล้วตาลาย สงสัยเรื่องแรกในใจคือ ทำไมพวกคุณ ถึงสงสัยว่าเฉพาะว่า ตัวเอกของนิยาย ต้องมีส่วนหนึ่งของนิสัย หรืออารมณ์ คนเขียน  เคยมีการสัมภาษณ์ เจเค เจ้บอกว่า ตัวละครที่นิสัยคล้ายคลึงเธอมากที่สุด ไม่ใช่เฮอไมโอนี่ แฮรี่ หรือ รอน  แต่เป็น ลองบอตทอม??? 0o0 ดังนั้นทำไมไปตั้งเป้าล้อมวงกันว่า พระเอกนิยายกิมย้ง มันต้องมีส่วนคล้ายกิมย้ง โกวเล้ง และกิมย้ง มีสองอย่างที่คล้ายกันคือ นิยายแต่ละเรื่อง พระเอกจะมี บุคลิกแตกต่าง ตัวตนที่ชัดเจน  ลี้คิมฮวง/เอี้ยบไค ต่างขั่วขนาดไหน ทำไม ลี้คิมฮวงอบรม เอี้ยบไคออกมาไม่เหมือนตัวเอง เล็กเสี่ยวหง ชอลิ้วเฮียง แม้มีกลิ่่นคล้ายกัน แต่ก็แตกต่างชัดเจน กิิมย้ง โอวฮุย เตียบ่กี้ ก้วยเจ๋ง เอี้ยก้วย ตวนอือ อุ้ยเสี่ยวป้อ เล่งฮู้ชง  ทุกคนถูกสร้างมาเป็นตัวละครที่โดดเด่น ด้วยพื้นเพ ต่างกัน ดังนั้นจึงประทับใจผู้อ่าน เรื่องเอี้ยก้วย ก่อนแล้วกัน ถ้าจะวิจารณ์ว่า ต้องเอาเล่งยี้เป็นเมีย ต้องย้อนกลับไปดูพื้นฐานเอี้ยก้วยก่อน ว่ากิมย้งสร้างคนๆนี้จากสภาพแว้ดล้อมแบบไหน เป็นเด็กที่ไม่รู้พ่อเป็นใคร ถามแม่เอาแต่ร้องไห้ หรือตี แล้วก็มีมารดาที่เข้มงวด วันหนึ่งแม่ตาย ก็เรร่อนเป็นเด็กดอยหากินเอง(ต้องใช้ทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด) เจอก้วยเจ๋ง โอววว เพิ่งรู้มีลุงเก่งขนาดนี้ด้วยเหรอ แต่อึ้งย้ง สอนไประแวงไป เอี้ยก้วยรู้สึกได้ เอาตัวรอดจากพิษเลยคำนับ อาวเอี้ยงฮงเป็นบิดา เอาแค่วรรคนี้ก่อน เอี้ยก้วย มารู้ภายหลังว่า พ่อตายเพราะก้วยเจ๋ง อี้งยง ตัวเองต้องเป็นกำพร้า แต่ลูกก้วยเจ๋ง เป็นคุณหนูเอาแต่ใจ มีทุกสิ่งให้เลือกสรร ตัวเองยังไม่ถึงกับลอบสังหารทันที ที่มีโอกาส แค่นี้คนในยุคเดียวกัน กี่คนทำได้ นี้เรียกคุณธรรม หรือไม่ อาวเอี้ยงฮง บ้าๆ บอๆ แม้สอนวิชา แต่ก็มั่วๆ อารมณ์แปรปรวน แต่ว่าเอี้ยก้วย ก็รู้สึก รักอาวเอี้ยงฮงมาก หลายๆเรื่อง จะออกตัวแทนตลอด  ทั้งๆที่ต้องคำนับบิดาเพราะชีวิตตนเอง  นี่เป็นความสัมพันธ์แบบใดกัน ก้วยเจ๋งส่งเอี้ยก้วยมาเดินเล่นที่ชวนจิ้น เรียก เตียจี้เก่งเป็นอาจารย์ แต่ความสัมพันธ์ อาจารย์ศิษย์เลวร้ายสุดเลยมั้ง เพราะตลอดเวลา เตี่ยจี้เก่งไม่คิดว่าคนนี้เป็นศิษย์ และนั้นทำให้เด็กที่โตมาแบบเอี้ยก้วย รู้สึกได้ และรับรู้ว่า คนนี้ตัวเองก็ไม่ควรนับเป็นอาจารย์ หนีตายเข้าสุสานโบราณ คุณยายพลีชีพ ฝากฟังสองเยาว์ัวัยซึ่งกันและกัน เล่งยี้15(ลี้มกโชว์ จัดงานดูตัวให้) เอี้ยก้วยแก้หลายหน(8/10/12) เด็กสาว กับเด็กเริ่มหนุ่ม อยู่กันสองคน พึงพากันและกัน เพราะเล่งยี้ ลูกคุณหนู วันๆ ฝึกวิชากับอาจารย์อย่างเดียว งานอื่นๆ ยายที่ตายทำให้  อยู่กันมาหลายปี ลิงตัวเมียยังสวย เลยมีโรคเอดส์มาป่วนโลก อันนี้ธรรมดามนุษย์ บทผ้าผูกตา สะบันสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์  บทนี้นอกจากทำร้ายคนอ่านหลายคนธาตุไฟแตก  ยังทำให้เกิดกระทู้นี้ด้วย เล่งยี้ไม่ใช่ไม่รู้สึกดีกับเอี้ยก้วย แต่ด้วยความที่ นู๋ชอบหม่ำชาเย็น มิหน่ำซ้ำวิชาที่ฝึกยังต้องควบคุมอารมณ์ตั้งแต่เด็ก ทำให้คุณหนูคนนี้ อยู่ระหว่างไร้อารมณ์ กับแสดงอารมณ์ไม่เป็น  พอโดนผ้าผูกตา คิดว่าเป็นหนุ่มน้อยที่ตัวเองปลื้ม(กะว่าจะตีฉิงกับลี้หมกโช้วในสำนักสองคน เอี้ยก้วยกลับมาบอกว่าดนตรีไทยไม่ดีนะเธอ)  เธอก็ตั้งใจว่าเอาหละ ฉานจะแต่งงานกับไอ้นี้หละ  ว่าแล้วตอนเช้าก็บอกอ้อม/โต้งๆ เท่าที่สาวไร้สังคมจะคิดออก ปรากฎว่า ไอ้หนุ่ม ไม่รู้เรื่องว่ะ เจ้พูดอะไรเนี่ย  เลยงอนๆ กันไป แยกกันสักพัก เอี้ยก้วยก็คิดได้ เจ้ก็สวยนะแม้จะชาเย็นไปหน่อย ไม่เข้มเหมือนม็อกค่า อีกอย่าง เจ้อยากแต่งกับเรา อืมก็ดีนิ  ตั้งแต่นั้นมันก็ตั้งเป้า(แพทธิออต ยังนำวิถีสู่ไม่ได้) อย่างแนวแน่ว่า จะแต่งกับเจ้ให้ได้ คหสต ของผมมองว่ามันกึงๆ ทดแทนบุญคุณให้กัับเจ้เล่งยี้ ด้วยซ้ำ เจ้ขอ ก้วยจัดให้ ว่างั้นอะนะ อีกอย่าง เล่งยี้ ก็ไ่ม่คิดว่าเอี้ยก้วยเป็นศิษย์แต่แรกอยู่แล้ว กึงๆ ระหว่างเพื่อนเล่น กับ GM 2 เซ่งกุน เจี่ยซุ่น  อันนี้เซ่งกุนรับเพราะ เจี่ยซุ่นอยู่เม่งก้า วางหมากนี้ไว้แต่แรก เพื่อให้ตัวเอง เข้าออกนิกายลับนี้ง่ายหน่อย ไม่ได้คิดรับศิษย์จริงจัง กรณีฆ่าข่มขืน ทำเพราะต้องการตอบโต้ เจ้านิกาย+ฮูหยิน  เพราะรู้ว่าทำไป เจี่ยซุ่นบ้าเลือดแน่ๆ(เออดิใครโดนก็น๊อตหลุด) และจะำทำให้เม้งก่า เสียชื่อและต้องย่อยยับแน่ๆ เพราะนิกายนี้ยอดฝีมือเยอะ ตัวเองล้างนิกายนี้คนเดียวตามเป้าไม่ได้ ดังนั้นกรณีนี้ จะคล้าย เตี่ยจี้เก่ง/เอี้ยก้วย ตรงที่ฝ่าย อ. ไม่คิดว่าอีกฝ่ายเป็นศิษย์แต่แรก แต่เจี่ยซุ่นตั้งใจตายพร้อมกันแต่แรก จึงฝึกหมัด7ทำร้าย ส่วนเอี้ยก้วย  ขอให้เล่งยี้ละเว้นเตี่ยจี้เก่งตอนมาเจอว่าแก้ผ้าฝึกวิชากัน 3 งักปุกคุ้ง/เล่งฮู้ชง  อันนี้จริงๆ น่าจะเป็นคู่ที่แฮปปี้ทีุ่สุด เพราะเลี้ยงกันมาเห็นกันมาแต่เด็ก จริงๆ งักปุกคุ้งก็กะยกลูกสาวให้อยู่แล้วในตอนแรก แต่เพราะงักปุกคุ้ง ไม่ใช่พระเอก เลยไม่ผ่านด่านความโลภ ทำให้เดินผิดทางไปไกลเลย ยิ่งเดินยิ่งถลำลึก ในนิยาย ไม่ได้โดนเล่งฮู้ชงฆ่านะครับ เรื่องศิษย์เก่งสู้อาจารย์ไม่ได้ ต้องดูเรื่องเวลาการฝึกปรือด้วยครับ ที่ยกตัวอย่างมา คิวชู่กี่ ตอนภาคเอี้ยก้วย ที่น่าจะอายุพอๆ กับ อ.ตอนไปเอาำคำภีร์ ผมว่าไม่ด้อยกว่า อ.ตอนไปประลองชิงคำภีร์นะครับ  แต่ว่าคิวชู่กี่ไม่ได้ฝึกเ้ก้าอิมนะครับ ไม่เคยท่องไม่เคยอ่าน  ถ้านับคนฝึกพลังสายเต๋าอย่างเดียว โดยไม่ฝึกเก้าอิม คิวชู่กี่ นี้นับเป็นเบอร์1 เลยหละครับ แต่ถ้านับ ศิษย์อาจาย์ ที่เก่งไม่แพ้กันเผลอจะชนะอาจารย์ตอนอายุเท่ากัน ที่นึกออกอีกคู่ก็ ศิษย์พี่รองของ อ้วงเซ่งจี้ อะครับคนที่เป็นจอมหมัดอะ ที่ไปตายสมัยอุ้ยเสี่ยวป้อ ตอนตายนี้ อายุน่าจะพอๆกับอาจารย์ ที่มีบทในเรื่องเพ็กฮวยเกี่ยม เตียซำฮง เตียชุ่ยซัว ก็บอกแล้วว่าต้องดูระยะเวลาฝึกปรืออะครับ เตี่ยชุ่ยซัว บทน้อย แถมตายไว ตอนตายอย่างมาก ก็ 35 แต่ตอนที่ตายนะ อาจารย์ 100 แล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด กลับมาตอนอาจารย์ครบ100 เตียซำฮง เริ่มฝึกลมปราณ ตั้งแต่สมัยอยู่เส้าหลินปัดฝุ่นหอสมุดอยู่เลย ยังปิ้งๆ ก้วยเซียงอีก อายุตอนนั้น 16-18ปี แถมตอนนั้นยังอ่อนสุดในคนที่ได้ฟังเคล็ดก่อนตาย อืม..พ่อบ่กี่ จะเอาอะไรมาวัดหละเนี่ย จากคุณ : แมวน้ำขี้เซา เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 05:04:55

ความคิดเห็นที่ 53 โทษครับ ไปต่างประเทศมา คุณ naa ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึง empaza เซ่งกุน เจี่ยซุ่น อันนี้เซ่งกุนรับเพราะ เจี่ยซุ่นอยู่เม่งก้า วางหมากนี้ไว้แต่แรก เพื่อให้ตัวเอง เข้าออกนิกายลับนี้ง่ายหน่อย ไม่ได้คิดรับศิษย์จริงจัง ผมจําได้ว่า เซ้งกุนผิดหวังที่โดนแย่งคนรัก ค่อยมาเจอเจี่ยซุน ถึงรู้ว่า เจี่ยซุนเพิ่งเข้าเม้งก้า ไม่ทราบคุณ แมวขี้เซา อ่านต้นฉบับไหน จากคุณ : uare เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 12:44:12 A:110.171.130.208 X: TicketID:371558