ความคิดเห็นที่ 1 ผมว่าอ่านเยอะๆแล้ววิเคราะห์แนวทางการเขียนเอาก็น่าจะพอได้อยู่นะครับ หลักๆก็คงเน้นการพรรณนา เช่น การบรรยายรายละเอียด , ลักษณะนิสัยของตัวละคร ,ฉากแบ็คกราวด์ หรือความรู้สึกต่างๆเป็นต้น จากคุณ : แฟนโอ๋ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 10:14:30

ความคิดเห็นที่ 2 ต้องหา ฮาว ทู การเขียนนิยาย มาอ่านจ้า มันจะแตกลงไปเรื่อยๆน่ะ จำได้แต่ไม่เป๊ะ จากพลอท เป็น โครง จากโครงลงไป... จนกลายเป็นบทๆ น่ะ แล้วก็คาแรคเตอร์ตัวละครน่ะ แต่ละบท ธีมคืออะไร เชื่อมกันยังไง คอนฟลิคอยู่ตรงไหนบ้าง มีขึ้นมีลง ยังไง ไปไงมาไง ไรงี้อะ search//how to write novel// โลด จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 10:22:11

ความคิดเห็นที่ 3 เราว่างานเขียนนิยายมันเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ในตัว เพราะจะว่าไป.. แค่ความตั้งใจอย่างเดียวก็อาจเขียนออกได้ก็จริง แต่บางครั้ง อารมณ์"อาร์ต" ที่พุ่งขึ้นตอนเขียนมันก็จะช่วยให้ลื่นไหลได้ เราว่าคุณมีโครงเรื่องไว้ก็ดีแล้ว แต่ปัญหาคงอยู่ที่ตอนจะเขียนมันฝืด มันไปต่อไม่ได้ คือภาษานักเขียนบางคนเค้าเรียกว่า แรงบันดาลใจไม่มา (ส่วนตัวเราเรียกว่า อารมณ์อาร์ตยังไม่มา) แต่.. แนะนำว่า ไม่มีจุดเริ่มต้นไหนจะดีเท่าการ "ลงมือทำค่ะ" กว่าที่งานเขียนจะออกมาได้ลื่นไหล เราว่าทุกคนก็ต้องเจอจุดเริ่มต้นที่สะดุดทั้งนั้น เหมือนเด็กหัดเดิน คงไม่มีใครเดินพรวดๆ ได้ทันที ทุกคนต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไป ดังนั้น เมื่ออยากลองเขียน ก็ต้องลงมือทำเสีย เชื่อเถอะ เรื่องแรกๆ มันก็อาจจะไม่ดีเท่าไหร่หรอก แต่อย่างน้อย การได้เขียนจนจบ นั่นคือชัยชนะขั้นแรก แล้วจากนั้นไป ถ้าหมั่นฝึกซ้อม จะค่อยๆ พัฒนาขึ้นเอง ปล. งานเขียนสมัยเริ่มต้นนี่เป็นอะไรที่ฮาดีนะ เราเคยเอางานเขียนเก่าๆ ของตัวเองเมื่อยังเป็นนักเรียนมาอ่าน รู้สึกได้เลยว่าตอนนั้นจินตนาการบรรเจิดและอาร์ตมาก (แต่เรื่องโคตรไม่สมจริง เพราะยังเด็ก) พอตอนนี้โตขึ้นแล้ว มีข้อมูลจริงในมือ แต่จินตนาการมันหายไปเยอะเลยนี่สิ เฮ้อ จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 10:52:38

ความคิดเห็นที่ 4 เอามาเขียนเรียงกันง่ายๆ ก่อนครับ - เริ่มที่ ... - แล้ว ... - ตามด้วย ... - จบ แล้วค่อยขยายความ ทีละนิด ทีละนิด ทุกๆ ขั้นตอนควรจะอ่านสนุกน่าติดตามตลอดครับไม่ว่าจะสั้นแค่ไหน จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 10:58:05

ความคิดเห็นที่ 5 และอีกสิ่งที่ (คนที่คิดว่าตัวเองเป็น)นักเขียนในปัจจุบันลืมคือ คุณต้องรู้จริงนะ จะเขียนเรื่องทหาร ก็ต้องศึกษาให้รู้แท้ จะเขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์ ต้องศึกษาก่อน บางคนนะ เขียนเรื่องที่มีตัวละครที่มีฐานันดรศักดิ์เป็น หม่อมเจ้าหญิง ดันเขียนเป็นคุณหญิง (หม่อมราชวงศ์หญิง) จริงต้องเรียกว่า ท่านหญิง เฮ้อ จากคุณ : ไกด์ไม่เก่า เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 11:26:56 A:223.206.231.64 X: TicketID:373303

ความคิดเห็นที่ 6 เราชอบแบบวางแผน วางรายละเอียดไว้ก่อนมากกว่าเขียนไปคิดไปค่ะ จขกท.จะลองเปลี่ยนมาทำแบบนี้ดูก็ได้นะคะ ก็เหมือนกับเราเขียนเรื่องย่อโดยละเอียด วางเลยว่าแต่ละบทจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ทิ้งปมอะไรไว้ จะเฉลยตอนไหน (แต่บางทีเวลาลงมือเขียนจริง อาจมีการปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ หรือถ้ามีอะไรสดๆ ที่ดีกว่าที่เคยคิดไว้ก็ปรับได้) สำหรับเราการวางแผนแบบละเอียดไว้ก่อนจะใช้เวลามากในขั้นตอนคิด แต่พอลงมือเขียน มันจะเร็ว เพราะวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนคำแนะนำอื่นก็ต้องหมั่นเขียน หรือจะลองเริ่มจากการเขียนเรื่องสั้นก็ได้ค่ะ จากคุณ : ratta (ratta) เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 16:07:15

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่มีความเห็นเลยค่ะ แต่มาแอบอ่านด้วยคน เพราะเป็นแบบเดียวกับคุณเปี๊ยบเลยค่ะ 555+ ประมาณว่า พล็อตในหัว แล่นปรู๊ดปร๊าด จินตนาการเป็นคุ้งเป็นแคว พอลงมือเขียนจริง กลับเขียนไม่ได้ ค้างๆ คาๆ ครึ่งเรื่อง (หลายเรื่องด้วย) บางเรื่องเขียนไปได้เยอะแล้ว ..กลับมาอ่านทวน แล้วไม่อิน ก็เลิกเขียนต่อ รู้สึกว่า ถ้าคนเขียนเอง ยังไม่อินกับเรื่องราวที่เขียนเอง คนอ่านเขาจะอินได้เหรอ แล้วสุดท้าย ...ก็เริ่มถอดใจ รู้สึกว่า ไม่เขียนดีกว่า ถ้ายังเขียนได้ไม่ดีพอ... (ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเลย พอมันเกิดขึ้น จะรู้สึกท้อๆ ในใจน่ะค่ะ) ปล.เป็นกำลังใจให้แล้วกัน..สู้ๆ ค่ะ... จากคุณ : nikanda เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 07:01:55

ความคิดเห็นที่ 8 พล้อตมันไม่ยากหรอกค่ะ จะเอาให้วิจิตรพิสดารแค่ไหนก็ทำได้ แต่ไอ้เรื่องถ่ายทอดให้ได้อารมณ์และน่าอ่านนี่สิคะ คือสิ่งที่วัดฝีมือของนักเขียน...เรื่องแบบนี้แนะนำยากค่ะ แต่ก่อนจะเป็นนักเขียนต้องอ่านเยอะๆ ค่ะ เราจะมีวัตถุดิบอยู่ในหัวเราเอง การถ่ายอดจะทำได้ง่ายขึ้นเพราะมีคลังคำให้เลือกใช้ อารมณ์ก็มีส่วนช่วยในการเขียนด้วย เช่นถ้าจะเขียนหนังสืออารมณ์เศร้าเราก็ต้องเอาใจไปใส่ในตัวละครที่เขียนและพยายามถ่ายทอดออกมาให้ได้ เป็นต้น จากคุณ : kiria chalee เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 09:53:17

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาเก็บข้อมูลและเป็นกำลังใจให้ จขกท.ค่ะ เราก็ยังเขียนค้างอยู่เหมือนกันค่ะ อารมณ์อาร์ตผลุบๆโผล่ๆ หวังว่าจะเขียนจบสักวัน --" จากคุณ : thernantan เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 14:22:14

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มจาก ลองเขียน บทนิยาย บทหนังแบบล้อเลียน ก่อน หยิบโครงเรื่องเดิมทั้งหมด มาเรียบเรียงใหม่ เปลี่ย่แปลงเนื้อหาการพูด การหักมุมของบท ผมลองยกตัวอย่าง ผมเขียนบทเรียนล้อเลียน ให้เด็กนำไปใช้ เรื่อง มานี ชูใจ  ปิติ ใช้แสดงบนเวที จึงเขียนบทบรรยายแนะนำแบบนำไปใช้กำกับการแสดง -------------------------------------------                                เรื่อง   มานี ชูใจ ปิติ   นักแสดงใส่ชุดเหมือนในแบบเรียน - บทสัตว์เลี้ยงให้ตัดชุดสัตว์ให้นักแสดงสวมใส่ตามแบบหนังสือเรียน - เจ้าโต ชุดหมาสีน้ำตาล - สีเทา ชุดแมวสีเทา - เจ้าแก่ ชุดม้า มีสวมหัวเป็นม้า    อุปกรณ์เพิ่มเติม - กระดาษพิมพ์รูปปู  (ตัวปูใหญ่สักประมาณ 12 นิ้ว เพื่อให้คนดูเห็นชัด) เพื่อมาหนีบหูเจ้าโต  รูปติดกระดาษกาวเพื่อมาเกาะหู  หรือมุขตลกโดยใช้นักแสดงทมมุติ ชื่อปู น้องปู คุณปู มาจับหูเจ้าโตแทน - กระดาษพิมพ์รูปงู  เพื่อใช้เป็นมุขหัวงู  โดยไปติดไว้ที่หัวนักแสดง ตอนออกมาทำหัวงู - กระดาษพิมพ์รูปไอติมโคลนสีเหลือง (ขนาดสัก 6 นิ้ว) ถ้วยไอติมกับเนื้อไอติมควรจะดึงแยกออกจากกันได้เพื่อใช้เล่นมุข  เนื้อไอติมทำสีเหลืองรูปให้คล้ายๆ อึ (ขี้ อุจจาระ) - กระดาษพิมพ์รูปลูกกวาด ท๊อปฟี่ (ขนาดสัก 8 นิ้ว) เพื่อให้เจ้าโตกิน - โทรศัพท์มือถือพร้อมผูกโบ   จะมีบทเพื่อให้ ปิติ โทรหาแม่ จะขอเงินซื้อม้าตอนม้าเจ้าแก่ตาย       รวมนักแสดงหลัก 6 คน  กับ  ตัวประกอบ 2 - 3 คน = มานี = ชูใจ = ปิติ > เจ้าโต > สีเทา > เจ้าแก่ + ตัวประกอบ- คนออกมาถือรูปปู + คนบนหัวมีงู + นักแสดงชื่อปู (หากไม่มีนักแสดงชื่อปู ให้ตัดบทนักแสดงชื่อนี้ไป)                --------------------------------------------------------------------------------    มานี พาเจ้าโตเดินมากลางฉาก  นักแสดงแนะนำต้วเองว่าเป็นใคร  และกำลังพาหมาชื่อเจ้าโตมาด้วย (มานีเดิน เจ้าโตคลาน) เพื่อให้คนดูจำได้ว่ามาจากเรื่องอะไร  จึงบรรยายอ่านตามบทเรียน  (เปิดเทป อ่านแบบท่องจำพร้อมกันหลายๆคน) อา  มี  นา     นา  มี  งู     นา  มี  ปู     กา  ดู  ปู      งู  ดู  ปู มานี  มา  นา  อา นา  มี  รู  งู     นา  มี  รู  ปู มานี  พา  โต  มา  หา  อา มานี  พา  โต  มา  นา มานี  พา  โต  หา  ปู มานี  พา  โต  ดู  ปู    (บทตรงนี้  ให้มานีพาเจ้าโตดูปู โดยมีทีมงานออกมาถือปูเดินไปมาให้เจ้าโตดู  เสร็จแล้วให้ปูหนีบหูเจ้าโต) ปูหนีบหูเจ้าโต เจ้าโตร้อง เอ๋ง       - - หากมีนักแสดงชื่อปู  ให้บทเพิ่มโดย - - เจ้าโต  "ปูนี้หนีบไม่ได้อารมณ์เจ็บปวด ขอปูอีกแบบหนีบก็แล้วกัน" มานี   "มีปูที่หนีบแล้วได้อารมณ์เจ็บปวดกว่านี้หรอ" เจ้าโต  "มีสิ  ไม่เชื่อจะเรียกมาให้ดู"      เจ้าโตเรียกดาราชื่อปูออกมา   เจ้าโต  "นี่ไงปู  ที่หนีบแล้วได้ความเจ็บปวดที่สุด  ถูกหนีบแล้วอยากให้หนีบอีก" ปู  "จะให้มาทำอะไร" เจ้าโต  "ให้มาหนีบหูหน่อย"     ปู  เอามือหนีบหู  เจ้าโตร้อง เอ๋ง พร้อมกับทำเสียงหอน โบ๋ อย่างชอบใจ  พร้อมบรรยายว่า ปูนา  มี  สี  ขาว โต  ก็  มี  หู  สี  ดำ หู  โต  มี  ปูนา มานีบอกว่าจะเอาไม้มาตีปูออกให้  เจ้าโตห้ามไม่ให้ตี หากตีปู เดี๋ยวปูจะหนีไปก่อนอยากให้ปูหนีบนานๆ มานี  "ในนามีงู  ยังไม่เห็นงูเลย" เจ้าโต  "งูไม่มี แต่มีสิ่งที่ทดแทนงูได้" มานี  "ไหน มีอะไรออกมาแทนงูได้"     ให้นักแสดงออกมาพร้อมบนหัวมีงู (หัวงู)  พร้อมบรรยายว่า นา  มี  รู  ปู     นา  มี  รู  งู โต  ดู  งู มานี  ก็  ดู  งู แล้วงู  ดู  อะไร     มุกโดย....ให้งู ตอบว่า ดูท่านผู้ชมสาวๆ  ให้ทำท่าทางเขิลนิดหน่อย งู  "แหม ก็ต้องดูอะไร สวย ๆ งาม ๆ ที่น่าดูสิ" เจ้าโต  "โต กลัวงู" มานี  "งั้นจะตีงูแทนปู"       พร้อมบรรยายว่า โต  ดู  งู มานี  ก็  ดู  งู แต่งู  ไม่ยอม ดู มานี  กับ  โต มานี  จะ  ตี  งู  แทน  ตีปู เมื่อปู  เห็นงู  โดนตี  ปูตกใจ  จึงหนี  ตาม  งูไป    ก่อนปูจะเข้าฉากไป ส่งจูบให้เจ้าโตก่อน  พร้อมกับพูดว่า     ปู  "มานีใจร้าย ขอหนีก่อน แล้วจะมาหนีบใหม่"    หลังจาก งู กับ ปู เข้าฉากไปแล้ว  ถึงบทของ ชูใจ ออกมาพร้อมกับ แมวสีเทา (ชูใจเดิน แมวสีเทาคลาน) สีเทาลงไปนั่งใกล้ๆ กับ เจ้าโต ชูใจ ออกมาแล้วบอก มานี ว่า  มีของขวัญมาให้  (โทรศัพท์ผูกโบ) มานีได้ของขวัญเป็นโทรศัพท์จากชูใจ  ตะโกนอย่างดีใจพร้อมกับกระโดดโล้นเต้นแบบเวอร์     ชูใจเดินไปหาเจ้าโต พร้อมกับพูดว่า ชูใจ  "โต ฉันซื้อไอติมของชอบมาฝาก"      เจ้าโตรับไอติมพร้อมกับหอน  "...โบ๋..."    ถือไอติมโคลนสีเหลืองที่มีถ้วยติดอยู่  เจ้าโตดึงส่วนถ้วยออกทิ้งไปเหลือแต่เนื้อไอติมถือไว้ เจ้าโต  "กินแบบมีถ้วยรู้สึกไม่ค่อยอร่อย  ต้องกินแบบนี้ได้จินตนาการ อร่อยกว่า" มานี  "ชูใจแน่ใจน่ะว่าซื้อไอติมมาให้โต" ชูใจ  "ทีจริงเคยซื้อลูกกวาดมาให้โต แต่มันไม่ชอบ ไม่เชื่อจะลองเอาไปให้มันกินดู"     ชูใจ หยิบลูกกวาดท๊อปฟี่ จากกระเป๋า แล้วส่งไปให้เจ้าโต  เจ้าโตรับลูกกวาดท๊อปฟี่พร้อมกับปาทิ้งตรงหน้าใกล้ๆตัวเอง เจ้าโต  "ขนมแบบนี้ กินแล้วทำให้ฟันผุ ไม่น่ารับประทาน" สีเทา  "สุนัขไม่รับประทานน่ะ" มานี  "โต กินแล้วไม่คิดจะแบ่ง สีเทา บ้างหรือ" สีเทา  "ไม่ล่ะ  เห็นแล้วจินตนาการไปแบบที่ไม่คิดว่าจะเป็นไอติม"    อาจจะเล่นมุขโดย  ชวนคนดูมากินด้วย   แล้วให้มานีพูดสรุปตอนท้ายว่า ให้กินคนเดียว  (จบมุขไอติม) หลังจบมุขให้นำเนื้อไอติมใส่ลงไปในถ้วยให้เหมือนเดิม เพื่อให้คนดูเข้าใจเหมือนเดิมว่า เป็นไอติมแน่นอน แล้วนำไอติมไปวางไว้ที่อื่น     ปิติ ขี่ เจ้าแก่ เดินมา   ปิติ  "กว่าจะมาถึง เดินช้ากว่าแต่ก่อน"     ม้าเจ้าแก่ ร้อง  เฮี้ย ๆ กุ๊บกั๊บ ๆ (ออกเสียงร้องแบบสั่นๆ  ให้ฟังคล้ายๆ คำว่า เ-ี้ย  (แต่ไม่ได้ให้ออกเสียงเ-ี้ย) คำนี้ต้องระวังอย่างมาก และต้องใช้เล่นมุขให้กลมกลืนอย่างเนียนว่า ไม่ได้ออกเสียง เ-ี้ย)  เจ้าแก่ร้องสัก 2 ครั้ง ก่อนเดินมาถึง มานี กับ ชูใจ มานี  "ทำไมเจ้าแก่เดินช้าลง" ปิติ  "มันแก่มากแล้ว เลยเดินช้าลง"     ชูใจเดินไปหาเจ้าแก่ ชูใจ  "ใช่ จริงๆด้วย  แก่แล้วยังแถมไม่หล่ออีกต่างหาก"     เจ้าแก่หันหน้าไปทางชูใจ แล้วร้องภาษาม้า  "เฮี้ย ๆ "       ชูใจเอามือขึ้นเท้าเอวทำท่าทางอารมณ์เสีย  มานีสงสัยจึงถามชูใจ มานี  "ไม่พอใจเจ้าแก่เรื่องอะไร" ชูใจ  "เมื่อครู่ไม่ได้ยินหรอ"     เจ้าแก่หันไปถามถามชูใจ เจ้าแก่  "ม้า ร้องอย่างไร" ชูใจ  "ม้าร้อง เฮี้ย ๆ " เจ้าแก่  "เสียงร้องของม้า ไม่ดีตรงไหน" ชูใจ  "เออ ..ใช่  ฉันคงจะคิดมากไปเอง"     เจ้าแก่ นั่งลงใกล้ๆ เจ้าโต สีเทา เพื่อเล่นมุข   ช่วงนี้ มานี ชูใจ ปิติ  อาจจะถอยไปด้านหลังสักนิดไม่มีบทพูด อาจกำลังดูโทรศัพท์ที่ชูใจเอามาให้มานี  มานีกำลังแกะโบออกจากโทรศัพท์ เจ้าแก่  "ม้าร้อง  เฮี้ย ๆ จะให้ร้องอย่างอื่นเป็นไปไม่ได้ จริงไหม "     สีเทา ทำปากจู๋ ๆ แล้วร้องแบบกวนๆว่า   สีเทา  " ง่าว"    เจ้าแก่ทำท่าทางเหมือนถูกต่อว่า สีเทาเห็นท่าทีของเจ้าแก่จึงพูดต่อว่า สีเทา   "เวลาแมวร้อง จะออกเสียงว่า  ง่าว.. น่ะ"    เจ้าแก่ร้องใส่หน้าสีเทากลับทันที  เฮี้ยๆ    คราวนี้สีเทาเอามือตะปบหน้าเจ้าแก่ สีเทา  "ขอโทษที  นิสัยแมว เห็นอะไรเคลื่อนไหวไม่ได้ หากเห็นมักจะเผลอเอามือตะปบ" เจ้าแก่  "แล้วหมาร้องอย่างไร" เจ้าโต  "หมาร้อง ..โฮ่ง.." เจ้าแก่  "โง่ว๊ะ เป็นหมามาได้ไง หมาต้องร้อง เอ๋ง   โฮ่ง นั่นเสียงเห่า" เจ้าโต  "เออ..จริงของแก  เสียหมาหมดเลย"     เจ้าโตคันหูเอามือเกาหู  สีเทาบอกว่าเป็นหมาหากคันต้องเอาขาหลังเกา  เจ้าโตเอาขาหลังเกาหูแต่เกาไม่ถึงจึงเอามือยกขาเพื่อช่วยให้ขาเกาหูได้ถึง เจ้าโต  "เมื่อครู่เอาขาหน้าเกาสะดวกกว่า เอาขาหลังเกาลำบากหนักเข้าไปใหญ่"     เล่นมุขสักพัก ให้เจ้าแก่ถึงบทตาย  เจ้าแก่ล้มตัวลงทำท่าทางหายใจไม่ออก สีเทา  "เจ้าแก่  เป็นอะไร" เจ้าแก่  "หายใจไม่สะดวก"   แล้วเจ้าแก่ก็นอนนิ่งไป เจ้าโต  "เจ้าแก่ตายแล้ว"     สีเทาวิ่งไปบอกปิติว่าเจ้าแก่ตาย   ปิติวิ่งมาดูเจ้าแก่  พร้อมทำท่าร้องไห้แบบเสียงสั่นๆ พูดแบบทำใจเพราะเจ้าแก่อายุมากแล้ว ปิติ  "ฮือ ฮือ ...เจ้าแก่อายุมากแล้ว มันจึงตายเพราะความแก่"         ชูใจ พูดสวนทันที   ชูใจ  "ใช่ แก่แล้วแถมไม่หล่อด้วย" ปิติ  "เคยเลี้ยงม้า อยู่กับม้ามาตลอด หากไม่มีม้าคงเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง" มานี  "บอกให้แม่ซื้อให้ใหม่สิ"   พร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ปิติ     ปิติรับโทรศัพท์ กดเบอร์โทรไปหาแม่  พร้อมกับพูดแบบเสียงดัง ปิติ  "แม่  ขอเงินหน่อย จะเอาไปซื้อม้า"   นิ่งสักครู่แล้วพูดต่อ   "ผมจะซื้อม้าน่ะ"         ปิติทำท่าทางผิดหวังเหมือนให้รู้ว่าแม่ไม่ให้เงินไปซื้อม้า แล้วปิติหันมาทาง มานี ชูใจ ปิติ  "แม่บอกไม่ให้  แถมยังพูดอีกว่า  หากรู้ว่าซื้อม้าเมื่อไรจะตีให้ก้นลาย" มานี  "หากแม่ไม่ให้ เก็บเงินไว้ซื้อเองก็แล้วกัน" ปิติ  "แค่ซื้อม้าตัวใหม่มาเลี้ยง แม่ทำไมต้องทำเสียงโมโหด้วย" มานี  "มานานแล้ว กลับบ้านไปหาพ่อแม่ก่อน เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง"    ช่วงนี้ ให้ เจ้าโต สีเทา ลากเจ้าแก่ออกจากฉาก  หากลากไม่ไหวให้ ปิติ มานี ชูใจ มาช่วยลากออกไป  จบบท จากคุณ : นักเขียน ใส้แห้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 01:39:58

ความคิดเห็นที่ 11 1) รายละเอียด ขาดรายละเอียดเรื่องใด ค้นคว้าข้อมูลในเรื่องนั้น แล้วสรุปออกมาเขียน เรื่องแรกๆ จะใช้เวลาค้นคว้าเยอะ เรื่องหลังๆ จะกว้างในเรื่องแหล่งข้อมูล เขียนได้โดยไม่ต้องย้อนกลับมาค้นบ่อยๆ เพราะมันขึ้นใจแล้ว 2) การเดินเรื่อง มีทั้งใช้ตัวละคร ใช้เหตุการณ์ ใช้ประวัติศาสตร์ ใช้สถานที่เป้นตัวเดินเรื่อง โดยทั่วไปใช้ 1 ตัวละคร เมื่อชำนาญใช้หลายตัวละคร เทคนิคมากขึ้นก็ใช้หลายตัวละคร + หลายเหตุการณ์ ยิ่งเรื่องแนวสอบสวน ต้องนั่งทำไทม์ไลน์ (Timeline) ของทุกตัวละคร เท่าที่อ่านมาก็เจอข้อสังเกตแบบนี้ล่ะครับ . จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 08:58:43

ความคิดเห็นที่ 12 เข้าใจเจ้าของกระทู้ค่ะ เป็นพวกชอบคิดพล็อตอะไรออกมาได้เยอะแยะเหมือนกัน (อาการแบบนี้คุณเพื่อนดิฉันชอบเหน็บว่าเป็นเพราะฟุ่งซ่านค่ะ ^^;;) แต่พอคิดจบแล้วชอบขี้เกียจแต่งค่ะ เวลาเขียนมันยากกว่าเวลาคิดเนอะ จะใช้สำนวนแบบไหนดี แบบสรรพนามบุรุษที่ 1 หรือ 3 จะต้องเริ่มเรื่องแบบไหนถึงน่าสนใจ แนะนำว่าให้ทดลองเขียนเป็นเรื่องสั้นก่อนค่ะ ไม่รู้ จขกท. เป็นแบบเดียวกันรึเปล่านะคะ เวลาคิดพล็อตได้มันจะมีจุดที่อยากให้ตัวละครทำแบบนั้นแบบนี้ใช่มั้ยคะ แต่ถ้าเริ่มเขียนตั้งแต่ต้นเรื่อง กว่าจึงตอนที่อยากแต่ง บางทีหมดไฟละ ก็เขียนมันลงไปแต่ฉากที่อยากเขียนก่อนค่ะ แล้วค่อยเขียนเพิ่ม ฉากก่อนหน้านั้น หรือฉากหลังจากนั้น มันจะค่อยๆ มาเองอ่ะค่ะ ส่วนเรื่องสำนวน หรือจุดที่มันไม่ต่อเนื่องกัน จะมาเกลาอีกทีตอนอ่านรอบหลังๆ ค่ะ ไม่รู้วิธีนี้จะช่วย จขกท ได้รึเปล่า แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นักอยากเขียน (cray69) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 10:10:26