ความคิดเห็นที่ 1 ความเห็นส่วนตัวนะครับ โปรดใช้วิจารณญาณ แนวเดิม ผมคิดว่าตัดทิ้งเลย เพราะต้องอิงกฎเกณฑ์ที่สั่งให้ทำ้ต้องทำ ภาษามันไปไกลกว่าจะอิงกฎเกณฑ์ตายตัวแล้ว แนวโครงสร้าง แนวนี้นิยมวิเคราะห์จากส่วนประชิด แต่ผมคิดว่าใช้กับภาษาไทยไม่ได้ เพราะคำขยายของไทยมันไม่จำเป็นจะต้องอยู่ใกล้กันเสมอไป แต่ก็อาจจะนำมาวิเคราะห์ประกอบด้วยได้นะ แนวปริวรรต ผมคิดว่าวิธีนี้เหมาะสุด เหตุผลคือ ภาษาไทยบางวลี บางประโยค มันมีนัยยะแอบแฝงอยู่ มันไม่ได้เห็นแค่โครงสร้างพื้นผิวเพียงอย่างเดียว อีกทั้งด้วยเหตุที่ว่าคำขยายมันกระจัดกระจายไปมาก ปริวรรตน่าจะดูเหมาะสมที่สุดครับ จากคุณ : nopnon เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 13:22:48

ความคิดเห็นที่ 2 คุ้นๆ เหมือนมันจะคือ ซินเเทก ใช่มั้ยครับบ  5555+    ผมเพิ่งสอบไป   ไม่ชอบมากๆเลย   // ไม่ได้ช่วย จขกท. ตอบเล้ยยย ^^ จากคุณ : Suddenly I see เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 10:48:09

ความคิดเห็นที่ 3  ขอบคุณค่ะคห.1 ^^ จากคุณ : MTOR เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 01:04:53 A:101.109.157.42 X: TicketID:377620

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อไปนี้เป็นความคิดเห็นส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณ (1) ไวยากรณ์แนวปริวรรต มีเป้าหมายในการสร้าง Universal Grammar และอาศัยแนวคิดทางจิตวิทยามาก ดังนั้น ดูเผิน ๆ จึงใช้อธิบายภาษาใด ๆ ก็เข้าที แต่ข้อบกพร่องที่สุดของแนวนี้ก็คือ การสร้างกฎปริวรรตที่ดูเหมือนตามใจคนสร้างมาก และตอบคำถามเกี่ยวกับเส้นทางจากโครงสร้างลึกมาโครงสร้างผิวได้แบบหลวม ๆ จนเกินไป ผู้ใช้ภาษาอาจเห็นไม่ตรงกันในกฎข้อต่าง ๆ อยู่เสมอ สรุปคือ นำมาศึกษาภาษาไทยก็ได้ แต่ผู้ศึกษาอาจต้องคิดหนัก หากอยากให้ผู้อื่นยอมรับ ลองอ่านหนังสือชื่อ ภาษาและภาษาศาสตร์ (อุดม วโรตม์สิกขดิตถ์) จะเข้าใจประเด็นที่กล่าวไปมากขึ้น (2) ไวยากรณ์แนวโครงสร้าง เป็นแนวที่วิเคราะห์ตามที่ปรากฏ ไม่เน้นความคิดเห็นของผู้ศึกษาภาษา แม้จะมีผู้ตั้งข้อสังเกตว่า อาจนำมาวิเคราะห์ฺภาษาไทยแล้วยุ่งยาก เนื่องจากส่วนขยายในภาษาไทยไม่มีตำแหน่งแน่นอน แต่ความคิดเห็นเช่นนั้น อาจเกิดขึ้นเพราะคิดแต่มุมที่ว่า กฎที่มีในภาษาต้องมีลักษณะประหยัด คือ มีให้น้อย มีมากไม่ดี แต่คำว่า "ประหยัด" ในที่นี้ คงไม่ได้หมายถึง มี/ใช้แต่น้อย แต่น่าจะหมายถึง มีเท่าที่ควร/จำเป็น ดังนั้น หากเราคิดเสียใหม่ว่า กฎโครงสร้างของประโยคแบบต่าง ๆ ก็ควรสร้างให้ครอบคลุมเท่าที่ส่วนขยายจะไปปรากฏในตำแหน่งใด ๆ จะมีเท่าไหร่ข้อ ไม่ต้องไปกังวล แต่ให้มีเท่าที่จำเป็น เช่นนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องยากนัก นอกจากนี้ โดยพื้นฐาน การวิเคราะห์แนวโครงสร้างมีประโยชน์มาก เพราะให้ผลเชิงประจักษ์ คือ ผลที่คนส่วนใหญ่เข้าถึง/เข้าใจได้ตรงกัน และหากจะนำไปประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอนภาษาก็จะมีประโยชน์มาก เพราะผู้สอนและผู้เรียนจะสื่อสารกันได้ง่าย ด้วยกำลังเรียนรู้ในเรื่องที่จะประจักษ์ตรงกันได้โดยง่าย (3) ไวยากรณ์แนวเดิม คงเป็นแนวที่เหมาะแก่การวิเคราะห์ภาษาไทยน้อยที่สุด (จากเท่าที่กล่าวถึงในที่นี้) เนื่องจากเป็นแนวที่มุ่งในเรื่องการสอนให้รู้ระเบียบแห่งภาษาไทย ไม่ได้มุ่งบรรยายลักษณะของภาษาไทย หรือการนำไปวิเคราะห์ลักษณะของภาษาไทย เดี๋ยวนี้การสอนไวยากรณ์แนวนี้ในสถาบันการศึกษาต่าง ๆ "อาจ" ทำให้นักศึกษาบางส่วนหลงประเด็นไปในสองทาง คือ (1) สอนว่า ไวยากรณ์แนวนี้ คนไทยเรียบเรียงไว้แต่เดิม (เช่น สยามไวยากรณ์ เล่มสอง หรือหลักภาษาไทย) เหมาะแก่การวิเคราะห์ภาษาไทย เพราะเรียนรู้กันมาแต่ชั้นต้นกันนานแล้ว โดยลืมไปว่า ไวยากรณ์แนวนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อการสอนภาษาไทย แต่ไม่ได้มุ่งสะท้อนลักษณะของภาษาไทย ทั้งระเบียบการนำเสนอไวยากรณ์ก็มีข้อติงมาก เช่น การแบ่งชนิดของคำอาศัยเกณฑ์ที่หลากหลาย แต่อธิบายไม่ได้ว่า ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ผลคือ เมื่อวิเคราะห์ภาษาไทยกันด้วยไวยากรณ์แนวเดิม ก็ขัดใจนักภาษาศาสตร์อยู่เสมอ   (2) สอนว่า ไวยากรณ์แนวนี้ ล้าสมัย ไม่เหมาะสมที่จะใช้วิเคราะห์ภาษาไทย และไม่ควรค่าแก่การศึกษา ความคิดเห็นเช่นนี้เป็นโทษมากกว่าคุณในสองสถาน คือ หนึ่ง ย่อมสะท้อนว่า ไม่เข้าใจจุดมุ่งหมายของไวยากรณ์แนวนี้ (ของไทย) คือ ไม่เข้าใจว่า ผู้นำเสนอแนวไวยากรณ์นี้ต้องการให้ใช้เพื่อการเรียนการสอนภาษาไทยเป็นสำคัญ ข้อที่จะให้จดจำกันได้ง่ายเพื่อต่อยอดต่อไปนั้น จึงสำคัญกว่าจะมาบรรยายภาษาไทยให้แจ่มแจ้ง สอง ย่อมสะท้อนว่า นิยมการปิดหนทางของตนเอง ทั้งที่คุณของการศึกษาของล้าสมัยยังมีมาก อย่างน้อยก็สอนให้เห็นข้อบกพร่องเพื่อช่วยกันคิดพัฒนาต่อไป จึงอยากเสนอความคิดเห็นแต่เพียงเท่านี้ จากคุณ : Kumarasambhava เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:29:35