เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกภูมิต้านทานต่ำกับนิยายกำลังภายในรุ่นเก่า
|
|
หานิยายกำลังภายในยุคเก่ามาอ่านแล้วรู้สึกไม่สนุกเหมือนเดิม ในรอบปีนี้เรื่องที่ชนะใจผมได้มีอยู่เพียงสองเรื่องคือวีรบุรุษหุ่น และดาบกระชากเลือด
ที่ไม่ชอบแต่ทนอ่านได้จนจบก็มี แดนมิคสัญญี, กระบี่จอมจักรพรรดิ์, และกระบี่ท่องยุทธจักรนิยายหนึ่งในไม่กี่เรื่องของอุนสุยอันที่จบแบบสุขนิยม
ส่วนที่ทนอ่านได้ไม่ถึงเล่มหรือบางเรื่องแค่ครึ่งเล่มเท่านั้น มี มังกรฝ่ามรสุม, นักฆ่ามหาประลัยซึ่งเป็นภาคต่อของกระบี่จอมจักรพรรดิ์และอื่นๆที่คร้านแม้กระทั่งจะจำชื่อเรื่อง
ไม่รู้ว่านักเขียนรุ่นใหม่มาสร้างค่านิยมใหม่ๆในใจผมหรือเปล่า เช่นหวงอี้ กิมย้งหญิงรวมถึงนักเขียนที่เขียนภูผามหานที(จำชื่อไม่ได้)เลยทำให้อ่านนิยายกำลังภายในรุ่นเก่าได้สนุกน้อยลง มีความรู้สึกว่าเริ่มดัดจริตขึ้น อ่านเรื่องที่ตัวละครไม่ซับซ้อน มิติทางความคิดของผู้เขียนที่ถ่ายทอดผ่านตัวละครไม่ลึกซึ้งพอ แบบนี้จะทนอ่านไม่ได้นานเท่าไหร่
ต่างจากสมัยก่อนที่อ่านเรื่องอะไรก็สนุกไปหมด จะสนุกมากสนุกน้อยเท่านั้น
เดี๋ยวนี้นอกจากกิมย้งแล้วแทบไม่กล้าซื้อนิยายเก่าที่เอามาตีพิมพ์ใหม่ เพราะกลัวไม่ชอบแล้วเลิกอ่าน จะเสียดายเงินมาก
ยิ่งถ้ามีคำยุทธจักรนิยายทองบนปกนี้แทบจะเป็นเครื่องหมายรับประกันสำหรับผมเลยว่ามันต้องไม่สนุกแน่ 5555
ไม่ได้มีเจตนาดูถูกนักเขียนกำลังภายในรุ่นเก่านะครับ แต่นักเขียนบางท่านมีเขียนแบบไม่ร่วมสมัยจริงๆ ผลงานก็เลยไม่ผ่านบททดสอบของกาลเวลา
ผมอ่านนิยายกำลังภายในมาแต่อ้อนแต่ออด ตอนนี้อายุอานามก็เข้าใกล้หลักสี่เเล้ว ดังนั้นผมไม่ใช่คนหัวสมัยใหม่ที่ดูถูกของเก่าแน่
แต่บางทีแนวคิดใหม่ๆมันก็เข้ามาช่วยปรับระดับนิยายกำลังภายในให้สูงขึ้น เช่นมิติของตัวละครที่ซับซ้อนแบบนิยายแนวอื่นๆ เนื้อเรื่องที่มีเหตุมีผลแบบสมัยใหม่ ปูประเด็นอะไรไว้ตอนต้นก็ปิดประเด็นนั้นในตอนจบ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ละทิ้งความเป็นเอกลักษณ์ เช่น ตกเขา เจอคัมภีร์ เพราะมันเป็นเสน่ห์ที่ขาดไม่ได้ของนิยายกำลังภายใน
ผมอ่านเรื่องกระบี่จอมจักรพรรดิ์แล้วรู้สึกสงสัยในคุณวุฒิของผู้เขียนขึ้นมาตะหงิดๆ ตอนที่ตัวเอกของเรื่องซึ่งอายุยี่สิบโบกมือให้ผู้อาวุโสอายุห้าสิบกว่าหยุดพูดต่อหน้าคนอื่นๆหลายคนรวมทั้งองค์ชายด้วย มันเป็นมารยาทที่ทำได้โดยไม่มีการโกธรกันหรือ? ทั้งๆที่ผู้เขียนก็ปูพื้นตัวละครไว้แต่ตอนต้นว่า ตัวละครเอกคนนี้เป็นคนเจียมตัว นอบน้อมถ่อมตนแต่แรก เป็นเพราะผู้เขียนพลาดรายละเอียดด้านอารมณในจุดนี้ไป? หรือไม่ลึกซึ้งพอที่จะคิดได้ในประเด็นนี้
หรือในกระบี่ท่องยุทธจักร กงจื้อไร้น้ำใจอายุเพียงยี่สิบเตะกวาดออกเท้าเดียว ก็เตะระดับยอดฝีมืออาวุโสกลิ้งโคโร่เปตกบรรได ทั้งๆที่ผู้อาวุโสคนนั้นมีฝีมือคู่คี่ก้ำกึ่งกับบิดาตนเองในอดีต
เอาล่ะผมพอจินตนาการณ์ได้ว่า ต่อให้อายุยังน้อยแต่หากได้รับประสบการณ์พิศดารก็อาจเอาชนะผู้อาวุโสกระดูกเบอร์ใหญ่กว่าได้
แต่ท่าเดียวนี้นะ ต่อให้เป็นโลกของกำลังภายในก็เถอะ ยอดฝีมือระดับอาวุโสนะไม่ใช่ทหารเลวจะได้แพ้แบบไม่มีชั้นเชิงแบบนี้ ยอดฝีมือระดับเซี่ยวฟงหรือฟู่อิงมาเองยังโค่นใครไม่ได้ในกระบวนท่าเดียวเลย ถ้าคนๆนั้นมีฝีมืออยู่บ้าง ห้ากระบวนท่าขึ้นไปจนถึงสิบนั้นแหละลางแพ้ชนะค่อยปรากฎ
ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะจับผิด แต่ความแตกต่างระหว่างนักเขียนที่ดีกับไม่ดีคือ สามารถคุมตัวละครที่ปูพื้นฐานไว้แต่ต้นให้อยู่ในรูปในรอยได้หรือไม่ อีกอย่างหนึ่งคือสามารถหาเหตุผลมารองรับสิ่งที่ตัวเองเขียนไปได้ไหม
ไม่ใช่ว่าเป็นนิยายกำลังภายในแล้วกฎระเบียบอะไรก็ตามในโลกของความเป็นจริงจะถูกทิ้งไปหมด ถึงแม้โลกของกำลังภายในจะเป็นโลกที่ถูกจำลองขึ้นมา แต่ความเป็นคน อารมณ์ทั้งห้า ก็ยังต้องถอดแบบมาจากความเป็นคนในโลกของความเป็นจริงอยู่ดี
พร่ำรำพันตั้งนาน พอดีว่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้ว iPad มันอยู่ในมือพอดี เลยระบายออกมา
| จากคุณ |
:
naa1215  
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 พ.ย. 55 13:03:12
|
|
|
|
