PANTIP.COM : K12933507 การสั่นพ้อง [ปรัชญา]

ความคิดเห็นที่ 5

เหมือนคำว่า emptysoul ซึ่งน่าจะแปลว่า จิตวิญญาณอันว่างเปล่า
หมายความว่า มันต้องว่างเปล่า อยู่แล้ว แต่การไปกำหนดคำๆนั้นขึ้น ก็ทำให้มันไม่ว่าง ซะงั้น (หรือเปล่า)

ผมกำลังสื่อบอกว่า เพราะ ภาษายังจำเป็นต่อการบอกกล่าวกันระหว่างมนุษย์
ตัวกลางภาษา มันเป็นแค่สะพานเชื่อมความหมาย แต่ตัวมันเองไม่ใช่ความหมาย
ซึ่งบ่อยครั้ง เราเผลอไปยึดมันแทนสิ่งที่ต้องการหมายถึง เพื่อกันลืม หรืออย่างน้อยใช้อ้างอิง

แต่แล้ว ตัวภาษาเองกลับ กลายเป็น ความจริงแบบสมมุติขึ้น
และด้วยความเร่งรีบ หรือเหตุผลภาคปฏิบัติ ทำให้ ภาษากลายเป็นความจริงสมมุติไปทั่ว
จนทำให้ คนเราต้องมาทำความเข้าใจกันอย่างพินิจพิเคราะห์ร่วมกัน จึงจักได้ความจริงที่ต้องการสื่อ
หรือ เป็นข้อตกลงร่วมกัน ตรงกันขึ้น ซึ่งบ่อยครั้ง มันยากสำหรับบางคน ที่คุ้นชินกับอะไรที่แตะต้อง
สัมผัสได้เท่านั้น ส่วนที่ไม่อาจเห็นได้จริง ก็ละเลย ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจ ไม่มีอยู่ ซะงั้น

เหตุที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะ โลกทัศน์คนเราหยาบขึ้น ตัวเขาเองได้กลืนกลายเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุ
หรือ ความเป็นวัตถุได้ตีกรอบมนุษย์เข้าเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่สร้างขึ้น สร้างกฏเกณฑ์หรืออำนาจ
ความรู้ในลักษณะควบคุมใช้สอยอย่างผูกขาด และเบียดขับความหมายอื่นให้มลายหายสูญไป

เหมือนที่เศรษฐกิจ กลายเป็นความหมายกระแสหลักของยุคสมัยอย่างผูกขาด
และลดค่าความหมายอื่นหมดสิ้น ทุกอย่างต้องถูกตีค่าเป็นเงิน หรือมูลค่าทางเศรษฐทรัพย์เสมอๆ

หลุมพรางของ การหลงสมมุตินั้น มีอยู่ในการใช้ภาษาตลอดมา โดยจำเป็น พึ่งเข้าใจและยอมรับ
ในข้อจำกัดของ การอยู่ร่วมกัน หรือของการใช้เหตุผลก็ตาม อย่างไรก็ตาม ภาพวาด abstractใด
ก็ตาม มันก็เป็นภาษาภาพที่สร้างความคลุมเครือโดยธรรมชาติ อยู่แล้ว เพื่อสลายการยึดติดโลกแห่ง
ความเป็นจริง ที่จำกัดอิสรภาพมนุษย์ ไปสู่โลกของความหมาย หรือและอิสรภาพทางปัญญา อันตัว
ผู้เสพศิลป์ ต้องค้นหาจากภายในตนเองร่วมด้วย จึงจักไปทำให้ภาพนั้น ทรงความหมายขึ้นมา ในฐานะ
สิ่งกระตุ้นแรงบันดาลใจ หรือ การสั่นพ้อง ของพลังบางอย่าง ...ซึ่งต้นตอมีลักษณะคล้ายเสียง
หรือ ผลกระตุ้นจากดนตรี ตามที่คานดินสกี้อ้าง ก็ได้
แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 07:30:41

จากคุณ : dicky5

เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 07:24:44