ความคิดเห็นที่ 1 เห็นทีต้องไปหามาอ่านบ้าง จากคุณ : vva - [ 3 ก.ย. 46 14:52:17 A:203.147.25.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 คือว่ากิมย้งแต่งจิ่งจอกภูเขาหิมะก่อนนี่คะ ดังนั้นอ้วงจี่อี และเที้ยเล้งซู่ยังมีมีตัวตนอยู่ในจินตนาการของท่านในขณะนั้น มีแต่เมี้ยวเยียกลั้งเท่านั้นเอง ตอนจบที่จบอย่างนั้น ข้าพเจ้าว่าดูจากเนื้อเรื่องน่าจะเป็นโศกนาฏกรรมนะคะ ถ้าจบแบบแฮปปี้จะเน่ามาก แต่กิมย้งก็คงไม่อยากจะทำร้ายจิตใจคนอ่านชนาดนั้น ก็เลยเหลือเชื้อไว้ให้คิดกันเอาเอง ข้าพเจ้าคิดในใจว่า ต้องเศร้าแน่ๆ เลย แล้วก็เลยไม่ได้คิดต่อ กลัวสะเทือนใจ จิ้งจอกอหังการ์นั้นเป็นภาคก่อน ที่เขียนทีหลัง ดังนั้นถ้าจบอย่างแฮปปี้ไปเสียแล้ว จะเอาบรรดาสาวเสื้อม่วง กับสาวหน้าซีด ไปไว้ที่ไหนคะ เพราะเขียนจิ้งจอกแบบไม่มีสองคนนี้นี่นา ก็เลยต้องจบอย่างนั้นค่ะ ไม่มีฝีมือการประพันธ์ค่ะ เลยไม่แต่งต่อ แต่ก็ได้แสดงความเห็นแล้วว่า เศร้าแน่ๆ แต่ชอบวิธีการเล่าเรื่องนะคะ แล้วก็ชอบนิสัยใจคอตรงไปตรงมาของโอ๊วฮุยเอามาก ๆ ด้วยค่ะ จากคุณ : Lily of the Valley - [ 3 ก.ย. 46 14:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใช่แล้วครับท่านแสนฤทธา ข้าพเจ้าชมชอบบุคลิกตรงไปตรงมาของโอ๊วฮุย ส่วนตอนจบไม่ชอบจบแบบทำร้ายจิตใจครับ อยากให้จบแบบไม่มีใครตาย แล้วก็พระเอกกับนางเอกก็อยู่เคียงคู่กันอย่างมีความสุข จากคุณ : โอ๊วฮุย - [ 3 ก.ย. 46 16:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ข้าพเจ้าว่าใจจริงท่านกิมย้งก็อยากจะให้จบแบบแฮปปี้นะคะ แต่เขียนไม่ออก ไม่รู้จะหาเหตุการณ์ยังไงดี ที่ไม่น้ำเน่า เลยพานไม่เขียนดีกว่า เอาเป็นว่าพวกเราคิดว่าเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้แต่จะแฮปปี้ยังไงนี่สิ มาช่วยกันคิดดีมั้ยคะ (ข้าพเจ้าออกตัวก่อนเลยว่าคิดไม่ออกจริง ๆ) จากคุณ : Lily of the Valley - [ 3 ก.ย. 46 18:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากที่ท่าน Lily of the Valley และท่านโอ๊วฮุย เสนอว่าอยากให้จบแบบแฮปปี้ แต่จะแฮปปี้ยังไง? ข้าพเจ้าก็เห็นด้วยขอรับ ดังนั้นข้าพเจ้าจึงขอบังอาจ ทดลองแต่งก่อนนะท่าน แหะ แหะ ------------------------------------------------------------------------- ความเดิม..(ข้าพเจ้านำมาจากต้นฉบับปรับย่อเล็กน้อย) ..ทั้งสองทิ้งตัวลงบนโขดหินกลมเกลี้ยงที่สุมไปด้วยหิมะน้ำแข็งบนยอดเขาหิมะ หินกลมเกลี้ยงนั้นเกาะติดด้วยหินทราย น้ำหนักของคนทั้งสองกลับทำให้มันเคลื่อนตัวลง พร้อมที่จะร่วงหล่นลงหุบเหวได้ทุกเมื่อ.. ทั้งสองฝ่าย พลันหยิบกิ่งไม้ต่างดาบต่างกระบี่..ใช้ออกด้วยท่าประจำตระกูล... ฟาดฟันกระบวนท่ากันหักล้างกันกว่า สิบกระบวนท่า เมี้ยวนั้งหงส์ใช้ออกด้วยท่าฮ้วงค้วงเอ็กเต็กช่วงเตี่ย ตามติดด้วยท่ากระบี่ตวัดกระเรียน พลันกลางหลังก็สั่นระริกเล็กน้อย... โอ้วฮุยนึกถึงกระบวนท่าตอนนั้นที่มารดาตนสังเกตเห็น พริบตาดุจประกายไฟ สะบัดดาบกิ่งไม้โต้กลับไป.. เมี้ยวนั้งหงส์เพิ่งใช้ท่ากระบี่ตวัดกระเรียนขาวกางปีกถึงกลางคัน ตลอดทั้งร่างก็ถูกดาบกิ่งไม้ของโอ้วฮุยครอบคลุมไว้ ในที่สุดโอ้วฮุยสังเกตเห็นจุดอ่อนที่ไม่สมควรจะมีในกระบวนท่าของเมี้ยวนั้งหงส์ ดังนั้นสะบัดดาบกิ่งไม้ขึ้นตามด้วยท่าซ่อนดาบแปดทิศ กระบวนท่านี้สามารถฟันเมี้ยวนั้งหงส์ลงจากโขดหิน แต่..พริบตานั้น บังเกิดความคิดร้อยพันประการวูบวาบขึ้นในจิตใจ คนผู้นี้เคยทำร้ายบิดามารดาตนเอง เป็นเหตุให้ตนเองต้องกำพร้าเดียวดาย แต่ท่านก็เป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ และเป็นบิดาของนางในดวงใจ ตามเหตผลดาบนี้ไม่ควรฟันลง แต่หากไม่ฟันลงตนเองไม่มีทางรอดชีวิตเด็ดขาด ตอนนั้นโอ้วฮุยลำบากใจยิ่ง ไม่ทราบดาบนี้สมควรฟันลงหรือไม่? มัน ไม่ต้องการทำร้ายฝ่ายตรงข้าม แต่ก็ไม่ปราถนาตายแทน (ปล.ข้าพเจ้าบังอาจเรียบเรียงใหม่ให้มันสั้นลงไปอีก ดังนั้นจึงมิได้เป็นตามต้นฉบับทุกตัวอักษรนะครับ) ความต่อ...(ของข้าพเจ้าเอง) เมี้ยวเยียกลั้งรอคอยหนึ่งบรุษผู้เฒ่า ผู้เป็นบิดาของนาง กับอีก 1 บุรุษวัยฉกรรจ์ ผู้เป็นเสมือนดวงใจ นางฝากชีวิตที่เหลือไว้กับบุรุษเครารกครึ้มผู้นี้แล้ว ในมือของนาง ถือห่อผ้าที่ครั้งหนึ่งเคยห่อหุ้มร่าง จิ้งจอกภูเขาหิมะบนผ้าปักอักษรสีดำ "พิชิตทั่วแผ่นดินไร้ผู้ต่อต้าน" นางพึมพำกับตนเอง "ผู้แซ่เมี้ยวพิชิตทั่วแผ่นดินไร้ผู้ต่อต้าน โอบอุ้มจิ้งจอกภูเขาหิมะจอมดาบแซ่โอ้ว.." ฉับพลันนั้น ในห้วงสมองของนาง บังเกิดความคิดวูบหนึ่ง ถึงกับเกือบทำให้ห่อผ้าของบิดานางร่วงหลุดจากมือ นางวิ่งไป ในทิศทางที่เชิงเขาด้านขวาของโอวลั้งซัวแหงนมองขึ้นไป จิตใจของนางลอยละล่องขึ้นไป นางไม่ต้องการให้ ผู้ใดบาดเจ็บล้มตายทั้งสิ้น แต่เมื่อครู่ นางมองห่อผ้าที่อยู่ในมือ หวนนึกถึงนิทานที่บิดาเล่าก่อนนอน เรื่องราวของวีรบุรุษโอ้วเจ่กตอกับทายาท "เด็กเอย เรารักเจ้ายิ่งกว่าชีวิตของตนเอง แต่หากสวรรค์เบื้องบน อนุญาตเรานำเจ้าแลกกับบุตรของโอ้วแป๊ะแปะ เรายินยอมให้เจ้าตาย ขอให้บุตรโอ้วแป๊ะแปะมีชีวิตสืบไป" ใช่แล้ว ท่านผู้เฒ่า หากเมื่อทราบความจริง ย่อมต้องสละชีวิตตนเองโอบอุ้มทารกน้อยนั่นแล้ว.....! ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: พริบตาที่โอ้วฮุยบังเกิดจิตใจลังเลนั้น เมี้ยวนั้งหงส์ พลันกล่าวว่า "โอ้วฮุย บุตรโอ้วตั่วเฮียเอย เราสองตระกูลผูกพันความแค้นมาหลายชั่วอายุคน.. ร้อยกว่าปีมานี้ยังคงประหัตประหารไม่เลิกรา เรื่องราวความแค้นสมควรยุติแต่เพียงนี้" พูดจบพลันปล่อยมือทิ้งกระบี่กิ่งไม้ กางนิ้วไบลานออก คว้าจับข้อแขนของโอ้วฮุย.. โอ้วฮุยเพิ่งได้สติ แต่ดาบกิ่งไม้กลับฟันออกตามสัญชาติญาณ ที่มันทำได้คือ พลิกแพลงเบี่ยงเบนออกจากจุดสำคัญ เมี้ยวนั้งหงส์รู้สึกปวดแปลบที่หัวไหล่ แต่ยังกัดฟันคว้าจับข้อแขนของโอ้วฮุย สะบัดเหวี่ยงโอ้วฮุยลอยตัวขึ้นไป ตนเองกลับลอยอยู่กลางอากาศ โอ้วฮุยกลับรวดเร็วยิ่งกว่า ยื่นดาบกิ่งไม้เกี่ยวทะลุคอเสื้อของเมี้ยวนั้งหงส์ แต่เมี้ยวนั้งหงส์คาดเดาเหตุการณ์ไว้แล้ว หากแม้นโอ้วฮุยคิดช่วยเหลือตนเอง ทั้งสองย่อมต้องตกลงไปในหุบเหว เสียชีวิตทั้งคู่ ดังนั้นเมี้ยวนั้งหงส์ จึงบิดกายวูบ ดาบกิ่งไม้เกี่ยวพลาดผิดกลับเกี่ยวเอาเส้นดายหนักเส้นหนึ่งกลางอากาศ โอ้วฮุยมีไหวพริบปราดปรียว ภายหลังด้วยแรงเหวี่ยงของดาบ กลับชักนำเส้นด้ายประหลาดเส้นหนึ่งขึ้นมา พลันพบว่าที่ปลายด้ายกลับผูกไว้ด้วยเชือกเหนียวแน่นเส้นหนึ่งมันกระตุกวูบ เส้นเชือกกลับขึ้นมาขดหนึ่ง พริบตานั้น มันสะบัดปลายของเชือกด้านหนึ่งพุ่งไปรัดข้อเท้าของเมี้ยวนั้งหงส์ มันใช้ออกด้วยกำลังภายในอ่อนหยุ่น เส้นเชือกก็พุ่งวาบไปหาเมี้ยวนั้งหงส์ ราวกับจิ้งจอกพุ่งทะยานตะครุบเหยื่อรวดเร็วยิ่งนัก ฉับพลันมืออีกข้างหนึ่ง โอ้วฮุยสะบัดปลายเส้นเชือกด้านตรงข้ามขึ้นไปบนยอดเขา เส้นเชือกกลับเกี่ยวพันกับต้นไม้ริมหน้าผา ตัวมันกลับเป็นสะพานต่อเชื่อมระหว่างความเป็นและความตายของสองชีวิต.. 'ที่แท้เส้นด้ายที่ผูกกับเชือกป่านเหนียวแน่นนี้ เป็นเมี้ยวเยี้ยกลั้งผูกเข้ากับขาของนกพิราบสีขาว ที่โอ้วฮุยใช้สื่อสาร โบยบินขึ้นไปช่วยชีวิตทั้งสอง' ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ที่เชิงเขาเบื้องล่าง... คนทั้งสาม หยุดยืนประจันหน้ากัน.. "ท่านผู้เฒ่า ท่านบอกว่าเรื่องราวความแค้นระหว่างเราสองตระกูล สมควรยุติลงแล้ว ท่านผู้เฒ่าเคยช่วยชีวิตผู้เยาว์ ผู้เยาว์เคยบังอาจช่วยชีวิตท่าน นับแต่บัดนี้ไม่มีความแค้นต่อกัน..." "สำหรับการตายบิดาของผู้เยาว์ ท่านผู้เฒ่าได้ชดใช้กรรมมาชั่วชีวิตทีเหลือของท่านแล้ว บุญคุณความแค้นของตระกูลสมควรยุติ ต่อไปนี้ตระกูลเมี้ยว และตระกูลโอ้วกลับเป็นเช่นดังเดิม" เมี้ยวนั้งหงส์หลังจากนิ่งเงียบงันชั่วครู่ จึงกล่าว... "ประเสริฐ ประเสริฐยิ่งนัก!" เมี้ยวนั้งหงส์หลายสิบปีมานี้ เพราะวันนั้นพลั้งมือฆ่าโอ้วเจ่กตอ ไม่ทราบมันสะดุ้งตกใจตื่น ไม่ทราบกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หวนนึกถึงแม้บุตรของสหายมันยังมิอาจช่วยเหลือมันได้ หลายสิบปีมานี้ มันยังคงเฝ้านึกถึงวันที่มันได้พบกับทารกน้อยนั้นซักครั้ง ได้เลี้ยงดูอุ้มชู บุตรงี่เฮียโอ้วไต้เฮี๊ยบของมันซักครา พลันวันนี้ ผู้ที่อยู่เบื้องหน้ามัน กลับเป็นทารกน้อยในวันนั้น ทารกร้องให้จ้าาใหญ่..ในวันนั้น มันกลับเหมือนบิดามันยิ่งนัก เครารกครึ้ม ใบหน้าหยาบกร้าน แต่ในแววตากลับแฝงไปด้วยความจริงใจ ยิ่งครุ่นคิด เมี้ยวนั้งหงส์ยิ่งรู้สึกสมใจยิ่งนัก มันกลับหัวร่อออกมา "โอ้วฮุย หลานเรา เข้ามาใกล้ๆผู้เฒ่าสักหน่อยเป็นไร" เมี้ยวนั้งหงส์พูดพลางยื่นมือออกเกาะกุมมือ โอ้วฮุย "เมี้ยวแป๊ะแปะ ผู้เยาว์..." ...โอ้วฮุยไม่ทราบมันกลับหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อใด ในชีวิตของมัน ไม่เคยได้รับความอบอุนจากบิดามารดามาก่อน บัดนี้ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าของมันแม้มีส่วนในการสังหารบิดาของตน แต่ทุกผู้คนที่รู้เรื่องเหตุการณ์ประลองในวันนั้น ล้วนบอกกับมันว่า พุทธหน้าทองผู้นี้กลับยกย่องบิดามัน นับเป็นสหายผู้รู้ใจที่สุดในชีวิตของบิดา  ซ้ำยังถึงกลับ เรียกหาเป็นซือเฮียซือตี๋อีกด้วย ก่อนนี้แม้เคลือบแคลงสงสัย แต่พอได้ประมือกัน พลันบังเกิดความนับถือเลื่อมใสซึ่งกันและกัน "ผู้เยาว์..ผู้เยาว์ คิดบังอาจเรียกหาท่านผู้เฒ่าเป็นบิดาได้หรือไม่?~"  โอ้วฮุยจะอย่างไรก็ยังเป็นคนน้อยรุ่นหลัง มันเป็นคนตรงไปตรงมา นึกอย่างไรก็กล่าวอย่างนั้น เมี้ยวนั้งหงส์กลับกล่าวว่า.. "ฮาฮา เมี้ยวนั้งหงส์ หลายสิบปีมิเคยมีบุตรชาย.. ต่อไปอีกสิบปี ก็มิอาจมีบุตรชายได้......" "ท่านผู้เฒ่า..." โอ้วฮุยถึงกลับขอบตาแดงก่ำ ในใจสับสน แต่จิตใจมันกว้างขวางยิ่งนัก ครุ่นคิดในใจ 'ท่านผู้เฒ่ามิให้เราเรียกหาท่านเป็นบิดา เรายังคงเรียกท่านเป็นแป๊ะแปะ ก็สมควรแล้ว" ขณะกำลังจะกล่าว เมี้ยวนั้งหงส์พลันพูดขึ้นก่อนว่า.. "..แต่หากพุทธหน้าทอง จะมีบุตรเขยซักคน นั่นกลับหาเป็นไรไม่ ฮาฮาฮ่าา ..เจ้าเรียกเราเตียเมี้ยวแป๊ะแปะเถิด..ฮาาฮาาา" ตอนแรกโอ้วฮุยยังไม่เข้าใจ จวบจนกระทั่งหันไปหาเมี้ยวเยียกลั้งเห็นสีหน้านางแดงซ่านเอียงอาย จึงค่อยเข้าใจ.. มันเหม่อมองใบหน้าเมี้ยวเยียกลั้ง ใบหน้าของนางสุกใสสีชมพู ภูมิอากาศเบื้องนอกหนาวเเหน็บยิ่งนัก แต่ในหัวใจของทั้งนางกลับอบอุ่นใจ เนื่องเพราะตั้งแต่นางกำเนิดมา นางไม่เคยเห็นบิดาของนางหัวร่ออย่างสมใจปานนี้..นางเองก็มิเคยวาบหวามดื่มด่ำเช่นนี้มากก่อน นางเหม่อมมองโอ้วฮุย หวนนึกถึงกาลภายหน้าบิดานาง โอ้วฮุย และนาง ปลูกกระท่อมริมธารน้ำกลางหุบเขาโอวลั้งซัวแห่งนี้ ใช้ชีวิตเรียบง่าย ปลูกผักทำสวน มีลูกจิ้งจอกภูเขาหิมะหน้าทองน้อยอ้วนพี ซักคนสองคน ใยมิใช้สุขสมกว่าได้ขึ้นสวรรค์ยิ่งนัก นางครุ่นคิดถึงตรงนี้ อดหน้าแดงสดใสมิได้..หันหลังให้กับทั้งสองคน โอ้วฮุยเดินถึงข้างกายนาง ยื่นมือเกาะกุมมือข้างหนึ่งของนาง อีกข้างของมัน มีมือของเมี้ยวนั้งหงส์เกาะกุมอยู่ก่อนแล้ว หวนนึกถึง ชีวิตของมันตลอดยี่สิบกว่าปีมานี้ ไม่ทราบพบพานเรื่องราวต่างๆมาเท่าไหร่ ทั้งความแค้นของบิดาและตระกูล ความรักแรกของมัน อ้วงจี่อี้  แม่ชีอี่แซ่ เจ้าสำนักง้อไบ๊ ภูเขาเทียนซัวรุ่นปัจจุบัน ความรักอันนุ่มนวลบริสุทธ์จริงใจ ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนของยี่ม่วยมัน เที้ยเล้งซู่... อาเพ้งสี่ ผู้ใช้ชีวิตของตนดูแลมัน เตียปั่วซัวกอกอสหายผู้พี่ผู้รู้ใจที่สุดคนแรกของมัน แห่งสมาคมบุบผาแดงและผู้อวุโสทั้งหลาย... .............................................................................................................................................. เบื้องหน้าเป็นภูเขาสูงหิมะ หิมะก่อสุมหลายชั้นแน่นหนายิ่งนัก แต่อีกไม่นานมันก็ต้องละลายลงมา.. หน่อใบ หน่อกล้า ย่อมเสียดแทงยอดใบออกมาทดแทน ฤดูกาลผันผ่านไป จวบจนอนาคตกาลก็จะยังคงเป็นเช่นนี้ โอ้วฮุย บัดนี้ไร้ซึ่งความแค้น ไร้ซึ่งความกังวล ชีวิตมันเพียงอยู่ร่วมกับคนที่มันรักก็สุขใจยิ่ง หลายปีต่อมา อาเพ่กสี่ เดินทางมากับ โช้ยชิ่วยูไลเตี่ยปั่วซัว ในมือข้างเดียวของมัน หอบหิ้วตะกร้าผลดอกท้อลูกโต.. "นายท่านเตี่ยว่า ลูกจิ้งจอกหน้าทองน้อยทั้งสอง ไม่ทราบตอนนี้ซุกซน หรือหลับใหลนะ " "ย่อมต้องวิ่งเล่นซุกซน บุตรจิ้งจอกอหังการ ย่อมต้องแข็งแรงอ้วนพี ฮาฮาาาฮาาาา......" .............................................................................................................................................. บุญคุณความแค้นหลายหลาก ล้วนอนิจจังยากยั่งยืน กำเนิดมาพาพรั่นพรึง ชีวิตปานประหนึ่งน้ำค้าง จากรักกลายเป็นทุกข์ร้อน จากรักอาทรเป็นหวั่นหวาด แม้นตัดใจจากคนรัก ปราศจากความทุกข์ปลอดเภทภัย ท่อนสุดท้าย สมควรถูกเปลี่ยนเป็น แม้นชีวิตหนึ่งได้รับรักบริสุทธ์เที่ยงแท้ ก็ไม่เสียที ที่เป็นเกิดเป็นคน... ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: เรื่องที่ข้าพเจ้า คิดไว้ ก็จบด้วยประการฉะนี้เองท่านเหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลาย มีความคิดเห็นอันใด สามารถติชมได้นะครับ (ข้าพเจ้า รู้สึกตลกๆ ก็คำ "ลูกจิ้งจอกน้อยหน้าทอง" ยิ่งนัก ท่านใดให้ฉายามันได้ดีกว่านี้ ช่วยชี้แนะด้วยนะท่าน) ปล.ท่านอื่นๆเข้ามาอ่าน หากนึกสนุก ผุ้น้อยยังคงเสนอให้ ท่านเสนอตอนจบของเรื่องในมุมมองของท่านด้วยนะครับ โอ้...เหนื่อยจริงๆ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 46 21:49:42 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 46 21:44:07 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 46 21:38:45 จากคุณ : แสนฤทธา - [ 3 ก.ย. 46 21:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งอ่าน2เรื่องนี้จบเหมือนกันค่ะ ตอนจบของจิ้งจอกอหังการยังไม่เท่าไร ยังพอทำใจได้ ที่จบแบบนี้ แต่ตอนจบของจิ้งจอกภูเขาหิมะนี่ซิ ค้างคาใจมากหลาย แต่ก็ยังดีถ้าจบแบบมีคนตายล่ะก็ยิ่งคับอกคับใจใหญ่ โอ๊วฮุย พอเกิดก็กำพร้าพ่อแม่แล้ว 27ปีที่ผ่านมาลำเค็ญยากแค้นพอแล้ว รักแรกไม่สมหวัง ขออย่าให้รักนี้ต้องสูญเสียเลย ------------------------------ จากคุณ : เง็กน้อย - [ 4 ก.ย. 46 22:16:36 A:203.155.145.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลืมบอกว่าจบแบบที่ท่านแสนฤทธาคิดก็ดีค่ะ ยังไงก็อยากให้จบแบบแฮปปี้ ^_^ จากคุณ : เง็กน้อย - [ 4 ก.ย. 46 22:40:59 A:203.155.145.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุ จริงล่วยนะท่าน คับแค้นใจจริงๆ ว่าแต่ ม่ายมีท่านอื่นให้ความเห็นแล้วเหรอครับ จากคุณ : แสนฤทธา - [ 5 ก.ย. 46 21:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่รู้สิ อ่านเรื่องนี้ชอบ เที้ยเล้งซู่ มาก ไม่เคยเห็นใครอื่นในสายตานอกจากนาง ตั้งแต่นางจากไป ได้แต่ไว้เครารกครึ้ม .. อย่างที่กล่าวไว้ เนื่องจากชอบเที้ยเล้งซู่มาก และช่วงท้าย ๆ เที้ยเล้งซู่จะพูดถึงหนวดเคราของโอ้วฮุยด้วย ซึ่งในภาคนี้ โอ้วฮุยยังไม่ได้ไว้หนวดเครา ! เมื่อเข้าสู่เรื่อง จิ้งจอก ภูเขา หิมะ เวลาอ่านถึงหนวดเคราของโอ้วฮุย เรามักคิดถึง เที้ยเล้งซู่ เสมอ จิ้งจอกอหังการ จิ้งจอก ภูเขา หิมะ ไม่ว่าเรื่องใด ๆ สำหรับเรา ล้วนจบลงตั้งแต่วันที่ เที้ยเล้งซู่ล้มลง จากคุณ : totoh995 - [ 7 ก.ย. 46 03:03:39 ]