ความคิดเห็นที่ 25
โห.. เชื่อแล้วล่ะว่า ขาเดี้ยง แต่มือไม่เดี้ยงด้วยอ่ะ... คราวนี้เฉือนได้แสบนะลุง 
นึกอยู่เหมือนกันว่า เด๋วพ่อแก๊กต้องเอา Burchfield มาแย้งแน่ๆ แต่ป้าอยากให้อ่านต่อไปนี้ก่อนนะ มันเป็น review ของหนังสือเล่มนี้ที่พูดถึงกันอยู่
<<Book review published in Queensland Bar News, June 1999
On any view, Burchfield's is a superior work of scholarship: it draws on a much wider range of original sources, both historic and contemporary. In particular, whereas Fowler (in his own words) had his "eyes not on the foreigner", Burchfield (a New Zealander) makes extensive reference to sources from the United States and Canada, Australia and New Zealand, South Africa, and (to a lesser extent) other English -speaking countries.
Burchfield also had the advantage that "a great deal of this evidence could be obtained and classified by electronic means". There is some genuine updating in Burchfield's work: ....................................Burchfield has entered upon subjects of contemporary relevance which had not arisen in Fowler's time, such as "political correctness", the modern use of the words gay and queer,.......................
On the whole, then, Burchfield's must be regarded as a better work of lexicography; but whether it is a better work of philology - or a more useful book to own - depends very much upon one's point of view - in particular, whether one seeks a prescriptive statement of how the language should be used, or a descriptive statement of how the language is used.
My own view is that Burchfield's book, whilst undoubtedly a very valuable and scholarly contribution to lexicography, is disappointing because it is not what it claims to be - a new edition of Fowler. Mr Frank Devine, writing in The Weekend Review (15-16 May 1997), suggests that Burchfield "is unduly self-effacing when he permits his labours ... to be described as editing"; that he is "effectively, author of a new guide to English usage". To my mind, Mr Devine is closer to the mark when he suggests that the retention of Fowler's name is a matter only of "professional courtesy - and perhaps commercial acumen". In no sense is this a new edition of Fowler's Modern English Usage; through and through, it is Burchfield's Modern English Usage.
But for the borrowing of Fowler's name, this book undoubtedly rates as a valuable one to acquire and consult, as providing a contemporary alternative to the guidance offered by Fowler. But anyone who acquires this book, hoping that it will be a 1990s version of Fowler, will be disappointed. Unfortunately, vigorous modern scholarship allows little room for idiosyncrasy, quixotism, and a humorous wit. Fowler exhibited all of these traits, and the undoubted popularity of his work is no doubt largely attributable to them. Today, it is doubtful whether any reputable publishing house would engage such an eccentric character as Fowler to produce a scholarly work on English usage; but, by the same token, it is unlikely that many of the better-known definitions from Dr Samuel Johnson's Dictionary - such as "Dull. To make dictionaries is dull work."; "Excise. A hateful tax levied upon commodities."; "Oats. Grain, which in England is generally given to horses, but in Scotland supports the people."; and "Patron. Commonly a wretch who supports with insolence, and is paid with flattery." - would have survived rigorous modern editing standards. The English language would have been much poorer without the likes of Johnson and Fowler, even if they do not satisfy modern standards of academic scholarship.
In short, Burchfield's Modern English Usage - mistitled as The New Fowler's Modern English Usage - is an excellent work; but it is not what it pretends to be.
>>
อ่านกันเต็มๆ ได้ที่ http://www.lexscripta.com/articles/fowler.html
กล่าวคือ Burchfield เขียนของแกเองหมด ไม่ได้เบสมาจาก Fowler's เลย ตอนแรกป้าก็ว่าจะซื้อมาอัพเกรดเสียหน่อย แต่พออ่านรีวิวแล้ว จึงเปลี่ยนใจ เพราะถ้าเปลี่ยนความเชื่อไป เปลี่ยนความเชื่อมา มันจะเหมือนไม้ปักเลน
คราวนี้ ก็มาคุยกันต่อเรื่องที่ตะแกเขียนไว้ ในความเห็น(ตื้นๆ)ของป้านั้น -
<<Exceptions occur when the writer or speaker "presumably" regards one as governing the verb in the subordinate clause.>>
ถ้าเป็นแค่ "presumably" แล้วเรา ซึ่งไม่ใช่ "writer or speaker" แต่เป็นแค่ "reader or audience" จะรู้ได้ยังไงว่า เขา "presume" หรือ ไม่ "presume" - จะเดากันหรือเปล่า ???
Exception ข้อนี้ เพิ่งมาเป็น exception กันในยุคหลังๆ หรือเปล่า ที่คนเริ่มใช้ถูกใช้ผิดกันมากขึ้น เริ่มที่จะไม่ใส่ใจกับกฎกติกาที่วางไว้ (เหมือนกันที่เริ่มยอมรับ ย้อนศร หรือเปล่า  )
ป้าถึงได้พูดไว้ว่า ถ้ารู้ว่าอะไรถูก ก็ควรใช้สิ่งนั้น ถึงแม้ว่า อีกสิ่งหนึ่งจะเป็น"ที่ยอมรับ" ก็ตาม เพราะเมื่อไรที่ไปเจอคนที่"ไม่ยอมรับ" มันก็เป็นเรื่องนะ
ป้ายังไม่เห็นหนังสือแกรมม่าเล่มไหน หรือคนเขียนเล่มไหนที่ออกมาพูดอย่างชัดแจ้งเลยว่า This is not a blunder - it is right ....... เข้าใจว่าน่าเขียนเลี่ยงบาลีกันว่า it is acceptable... we can use it ..... อะไรอย่างนี้หรือเปล่า ??? ใน Cambridge'sฯ เขียนว่ายังไงล่ะ เขียนว่าถูกต้องร้อยปูเซนเลยหรือเปล่า
จากคุณ :
o;]
- [
12 ธ.ค. 46 23:02:31
A:203.156.70.14 X:
]
|
|
|
