ความคิดเห็นที่ 1 ผิดหรือไม่ผิดตอบไม่ได้ครับ มันขึ้นอยู่กับว่างานในหน้าที่ซึ่งคุณจะต้องทำนั้นมีความจำเป็นต้องการทักษะในการพูดภาษาอังกฤษในระดับไหนล่ะ ถ้าเขาต้องการคนที่พูดได้ในระดับปาฐกถาแล้วคุณพูดไม่ได้อย่างที่เขาต้องการ คุณก็ผิดเพราะดันไปอยู่ในที่ซึ่งไม่ควรอยู่ The wrong man in the wrong place at the wrong time อะไรทำนองนั้น ถ้างานที่คุณทำมันไม่ได้ต้องการความสามารถขนาดนั้นและคุณก็มีความสามารถอื่นๆครบถ้วนที่หน้าที่คุณต้องการ คุณก็ไม่ผิด คือทุกๆงานน่ะ มันต้องการคนที่มีความสามารถหลักที่ตรงกับหน้าที่นั้นๆ ถ้าคุณมีความสามารถหลักหรือที่ฝรั่งเขาเรียกว่า core competency ตรงกับ spec ของตำแหน่งงานละก็ เขาก็ต้องง้อคุณอยู่ดี จะไปปรารมอะไรกับปากคนหรือท่าทีของคน ผมเดาเอาว่าคุณทำงานภาคธุรกิจเอกชนนะครับ ยิ่งในกรณีนี้ละก็ เขายิ่งต้องง้อคนที่มีความสามารถมากกว่าในภาครัฐซึ่งยังมีระบบอุปถัมภ์อยู่มาก ถ้าคุณเก่งจริงละก็ ต่อให้พูดภาษาอังกฤษเหมือนเด็ก ป.สี่ ฝรั่งก็จะวิ่งมากราบมือกราบตีนให้ไปช่วย ผมเคยเห็นกับตาได้ยินกับหูมาแล้ว ไม่ได้อำ คนมีฝีมือซะอย่าง กลัวอะไร เรื่องเด็กมันซ่าก็เรื่องของมัน ปล่อยให้มันตายเอง ถ้าคุณเก๋าจริงเดี๋ยวเด็กมันก็ต้องมาไหว้ปะหลกๆ เฉยไว้ดีเอง ว่าแต่คุณบ่นว่าพูดภาษาอังกฤษไม่คล่องแล้วถูกเขาดูถูก คุณได้ทำอะไรเพื่อแก้ข้อบกพร่องตรงนี้หรือยังล่ะครับ เรื่องการฝึกพูดภาษาอังกฤษนั้นขอแนะนำว่ามันเป็นทักษะที่แยกฝึกได้ก็จริง แต่มันฝึกได้เรื่องการออกเสียงให้ถูกต้อง ถูกสำเนียง ก็แค่นั้น ที่สำคัญมันอยู่ที่เนื้อหาการพูดและศัพท์แสงครับ สิ่งเหล่านี้ก็สำคัญ มันจะได้เรื่องอะไรถ้าคุณพูดได้จ๋อยๆๆๆแต่ว่าสิ่งที่พูดนั้นไม่มีสาระ ไม่เข้าแก๊ปกับงานในหน้าที่ซึ่งคุณต้องทำ ดังนั้นคุณจึงจำเป็นต้องพัฒนาทักษะการนำเข้าและการแสดงออกทางภาษาด้านอื่นควบคู่ไปด้วยเสมอ ทั้งการอ่าน การฟัง และการเขียน มันเป็นทักษะที่เสริมและเกื้อหนุนซึ่งกันและกันครับ เหมือนนักมวยน่ะแหละ ทำไมเขาต้องให้วิ่งวันละหลายๆกิโล ต่อยกระสอบทราย ชกลม กระโดดเชือก ต่อยพันชิ่งบอล ล่อเป้า แล้วก็ลงนวม ทำไมไม่มาลงนวมเลย ก็เพราะว่าทักษะต่างๆมันพึ่งกันไงล่ะครับ อยากเก่งภาษาก็ต้องอ่านเยอะๆ ฟังเยอะๆ เขียนเยอะๆ ถ้าสามอย่างข้างต้นนี้ดี หัดพูดก็ง่ายละครับ ถ้าไอ้สามอย่างข้างต้นมันฝืด พูดก็ฝืดตามไปด้วย แล้วก็เลือกตัวอย่างที่ดีๆด้วยนะครับ อย่างเมียเช่าฝรั่งสมัยจีไอน่ะ เห็นไหมครับ แกพูดคล่องเพราะอยู่กับฝรั่งมานาน แต่สิ่งที่พูดนั้นมันไม่ได้สะท้อนภาษาพูดที่ดีของฝรั่งเลยก็เพราะว่าสามีจีไอนั้นก็เป็นทหารบ้านนอกเสียเยอะเหมือนกัน จะไปสอนอะไรที่ดีให้กันได้ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 4 ม.ค. 47 00:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้างล่างนี่ของคุณบ๊อบ บุญหด แห่งเดลินิวส์ เซฟมาจากน้าแอ๊ดอีกที คงจะเกี่ยวกับกระทู้นี้นิดหน่อย ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ขอบคุณท่านเจ้าของกระทู้นะครับที่เชิญผมมาร่วมวงด้วย ก่อนอื่นขออนุญาตใช้สิทธิถูกพาดพิงนะครับ ที่มีการถกเถียงกันว่าผมไปเรียนเมืองนอกตอนเด็กหรือตอนโตนั้น ความจริงประวัติผมได้เขียนคร่าวๆ ไว้แล้วในหนังสือฟอไฟฯ เล่ม 1 (โฆษณาแบบนี้เขาเรียกว่า shameless plug = การโฆษณาอย่างไร้ยางอาย ครับ แต่ทำไงได้ งบโฆษณาเราไม่มีนี่) แต่สำหรับท่านที่ยังไม่ได้ซื้อหนังสือของผมก็ขอเรียนดังนี้ครับ ผมจบป. 2 ที่เมืองไทย ไปเดนมาร์กตอนอายุ 7 ขวบ เรียนโรงเรียนนานาชาติอยู่เกือบ 6 ปี จบเทอมแรกของเกรด 9 ที่ Copenhagen International School กลับเมืองไทยมาต่อเกรด 9 เทอมที่ 2 ที่ีร่วมฤดี แล้วย้ายไปต่อม.ศ. 3 ที่สาธิตปทุมวัน ตอนนั้นก็เขียนภาษาไทยตัวโตเหมือนลายมือเด็กป. 2 ภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาที่ 1 กลับมาปวกเปียกกว่าภาษาอังกฤษซึ่งเป็นภาษาที่ 2 แต่ก็ยังอุตส่าห์ฟลุคสอบม.ศ. 5 ติดบอร์ดและสอบเข้าธรรมศาสตร์ได้ที่ 1 พอจบตรีก็ไปต่อโทเอกที่อเมริกา เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย อยู่ที่โน่นตั้งแต่ปี 2522 ถึง 2535 กลับมาสอบเข้ากระทรวงการต่างประเทศก็ฟลุคได้ที่ 1 อีก ก็เลยต้องเข้ารับราชการ เพราะกลัวว่าถ้ากลับมาสอบอีกทีอาจจะไม่ฟลุคซ้ำสอง สรุปก็คือผมไปอยู่ต่างประเทศสองรอบครับ พื้นฐานภาษาอังกฤษผมได้จากการไปอยู่รอบแรก ส่วนรอบสองนั้นเป็นการพัฒนาต่อจากพื้นฐานที่วางไว้แล้ว ผมยังจำได้วันแรกที่ผมเข้าโรงเรียนนานาชาติที่เดนมาร์ก ตอนนั้นผมพูดภาษาอังกฤษแทบไ่ม่ได้เลย เพราะเคยเรียนแต่ทำนอง This is a table. This is a chair. ประโยคแรกที่พูดกับครูประจำชั้นคือ Teacher, I no have this. (พลางมือก็บุ้ยใบ้ไปด้วย) เป็นการพยายามบอกครู (ชื่อ Mrs. Lunn เป็นหญิงสูงอายุผมขาวใจดี) ว่าผมไม่มีหนังสือที่เด็กคนอื่นเขามีกัน ไวยากรณ์เรอะ ผมไม่สนหรอก (เพราะตอนนั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าไวยากรณ์คืออะไร) ตุ๊ยไปเรื่อย ผิดถูกไม่สน ขอให้สื่อความหมายได้แล้วกัน ทุกวันที่ไปโรงเรียน ผมรู้สึกว่าฟังออกมากขึ้น เข้าใจมากขึ้น และหลังจากหนึ่งเดือนผมก็รู้สึกคล่องพอที่จะพูดคุยกับเพื่อนได้อย่างไม่เคอะเขิน แต่ก็แน่นอนหละครับ ภาษาผมก็ยังอ่อนอยู่มาก โดนเพื่อนฝรั่งแกล้งทำให้ผมเป็นตัวตลกอยู่เรื่อย ซึ่งผมก็ไม่ถือสาอะไร เพราะแกล้งแต่ละครั้งผมก็ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ทุกครั้ง และเพื่อนที่แกล้งผมตอนหลังก็โดนผมแซงหน้า เพราะโรงเรียนให้ผมพาสชั้นจากเกรด 5 เป็นเกรด 6 แต่เพื่อนคนนั้นยังติดอยู่เกรด 5 ตามเดิม ที่เล่ามานี่ไม่ได้จะอวดว่าผมเก่งนะครับ (อย่าเพิ่งเงื้อเท้าสิครับ) แต่ผมคิดว่ามันเป็นตัวอย่างว่าสมองของเด็กเรียนรู้ได้ดีกว่า เร็วกว่าสมองผู้ใหญ่ สมองเด็กไม่ได้เต็มไปด้วย “ความรู้” ที่เรียนมาแล้ว ดังนั้นจึงรับสิ่งใหม่ๆ ได้ง่าย แต่ที่น่าเสียดายคือว่าการสอนภาษาอังกฤษในเมืองไทยมักจะปลูกฝังพื้นฐานที่ไม่ถูกต้องให้กับเด็กไทย เช่น 1) การใช้วรรณยุกต์โทออกเสียงพยางค์สุดท้ายของคำ (โคล่า ฟิวเจ้อร์ แอ๊คชั่น ฯลฯ) 2) การเน้นการท่องจำกฏกติกามากกว่าฝึกการใช้ในสถานการณ์จริงๆ 3) การสอนภาษาแบบแยกส่วนซึ่งทำให้คนไทยเถียงกันโดยไม่จำเป็นว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ไวยากรณ์ การฝึกพูด หรือการรู้ศัพท์เยอะๆ จากประสบการณ์ของตัวผมเองและการสังเกตคนอื่น ผมได้ข้อสรุปว่าสมองคนเราจะเริ่ม “ปิด” ต่อการเรียนรู้ภาษาใหม่ๆ ตั้งแต่ช่วงอายุแรกรุ่น คือราวๆ 14-15 ซึ่งไม่ได้หมายความว่าพอคุณเริ่มเป็นวัยรุ่นแล้วจะเรียนภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ถ้าคุณไปเรียนเมืองนอกหลังอายุ 14-15 สำเนียงภาษาอังกฤษของคุณก็จะเริ่มมีความเป็น “แปร่ง” มากขึ้นเรื่อยๆ จนผมสามารถบอกได้จากการฟังสำเนียงของคุณว่าคุณไปอยู่ต่างประเทศ (หรือเข้าโรงเรียนนานาชาติ) ตั้งแต่อายุประมาณเท่าไหร่ ดังนั้นถ้าคุณอายุเลย 20 แล้วก็ต้องทำใจหละครับว่าสำเนียงคุณจะไม่มีวันจะหลอกฝรั่งได้ว่าคุณเป็น native speaker (แม้ว่าอาจจะหลอกคนไทยด้วยกันได้ก็ตาม) วิธี “ธรรมชาติ” ที่กำลังนิยมกันผมก็คิดว่าคงไม่ได้เสียหายอะไร เพราะอย่างน้อยก็ทำให้มีความมั่นใจในการพูดมากขึ้น แต่จุดอ่อนของมันคือพอใช้ไปถึงระดับหนึ่งก็จะเจอทางตัน ไม่สามารถพัฒนาได้ต่อไป เพราะจริงๆ แล้วเด็กฝรั่งที่ใช้วิธี “ธรรมชาติ” นั้นไม่ได้หัดพูดอย่างเดียว แต่ต้องเสริมด้วยการเรียนรู้ไวยากรณ์และการสะสมศัพท์ในห้องเรียนด้วย ถึงจะแตกฉานได้ ถ้าคุณต้องการใช้ภาษาอังกฤษได้ดีพอที่จะใช้ในชีวิตประจำวัน คุณอาจจะไม่จำเป็นต้องรู้ศัพท์เยอะๆ หรือแม่นไวยากรณ์ แต่ถ้าคุณต้องการจะฟัง อ่านหรือแสดงออกความคิดที่ซับซ้อนหรือเป็นนามธรรมสำหรับแลกเปลี่ยนความคิดกับปัญญาชนต่างชาติ ก็คงหนีไม่พ้นไวยากรณ์และการรู้ศัพท์เยอะๆ แหละครับเป็นอย่างน้อย ผมเองไม่เห็นด้วยกับการเรียนภาษาแบบแยกส่วน เพราะภาษาเป็นผลรวมของทุกอย่าง ไม่ว่าไวยากรณ์ คำศัพท์ สำเนียง สไตล์ ฯลฯ การเรียนภาษาที่จะได้ผลดีนั้นต้องทุ่มเทฝึกฝนทั้งการเขียน การอ่าน การพูด การฟัง โดยมีครูที่แตกฉาน (และใจเย็น) คอยแก้ผิด เพื่อที่เราจะเรียนรู้ได้จากความผิดพลาด สิ่งที่มีค่าทั้งหลายมักจะไม่ค่อยมีทางลัดหรอกครับ ผมเห็นด้วยว่าไม่ควรแปลในใจจากอังกฤษเป็นไทยหรือไทยเป็นอังกฤษ เพราะภาษาไม่ใช่เป้าหมายในตัวเอง แต่เป็นเครื่องมือในการถ่ายทอดสื่อสารสิ่งที่อยู่ในสมองของคุณให้คนอื่นได้รับทราบ ดังนั้นยิ่งสื่อตรงระหว่างสมองกับปากได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี และยิ่งคุณรู้ศัพท์มากเท่าไหร่ ยิ่งแม่นไวยากรณ์เท่าไหร่ โอกาสที่คุณจะสามารถถ่ายทอดมโนภาพนั้นได้อย่างถูกต้องชัดเจนก็จะยิ่งสูงขึ้น ว่าไปแล้วผมไม่อยากให้คุณคิดเป็นภาษาด้วยซ้ำไป ถ้าคุณเปิดดิกอังกฤษ-ไทย หรือไทย-อังกฤษดูก็จะเห็นศัพท์เยอะแยะที่แปลแล้วเก็บความหมายได้ไม่ครบถ้วน ซึ่งบางครั้งจะไปโทษคนเขียนดิกก็ไม่ได้ เพราะหลายคำมาจากบริบททางวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ ฯลฯ ที่ต่างกัน ดังนั้นถ้าคุณคิดเป็นภาษา ไม่ว่าจะภาษาอะไรก็ตาม ความคิดของคุณก็จะติดอยู่ในกรอบของภาษานั้นๆ แต่ถ้าคุณคิดแบบนามธรรม ไม่ยึดติดอยู่กับภาษา แต่จับความคิดมาใส่คำพูดถ่ายทอดเป็นภาษาอีกทีเมื่อต้องการจะสื่อให้คนอื่นทราบ เมื่อนั้นภาษาจึงจะเป็นเครื่องมือของคุณอย่างแท้จริง เอ ชักจะเลอะเทอะใหญ่แล้วนะครับ พอแค่นี้ก่อนดีกว่า อ้อ ขอโฆษณาอีกหน่อย เว็บไซท์ของผม (ซึ่ง update ครั้งสุดท้ายเมื่อศตวรรษที่แล้ว) อยู่ที่ http://boonhod.50megs.com เชิญแวะไปเยี่ยมชมได้นะครับ จากคุณ : บ๊อบ บุญหด - [ 23 ส.ค. 45 00:45:36 A:210.187.2.248 X: ] จากคุณ : ริน - [ 4 ม.ค. 47 09:07:53 A:203.113.45.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบพระคุณมากมายมหาศาลสำหรับคำแนะนำที่มีประโยชน์ คือทักษะ 3 ด้านก็พอมีบ้างไม่งั้นคงมานั่งทำงานที่เดียวกับคนพวกนี้ยากอย่างน้อยผ่านการคัดเลือกตามมาตรฐานเดียวกับพวกเขา แต่คงต้องพัฒนาการพูดและสื่อสารให้ได้ระดับเดียวกับเจ้าของภาษาซึ่งมันเป็นเรื่องยากมากในเมืองไทยยังไงก็จะน้อมรับคำแนะนำไปใช้คอยดูแล้วกันวันนึงจะเถียงให้ไฟแลบเลย จากคุณ : จากน้อยใจกลายเป็นฮึดสู้ - [ 4 ม.ค. 47 15:48:41 A:203.151.124.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ะ ถ้าอย่างนั้นได้การ ถ้าคุณมีคลังสรรพาวุธอยู่แล้วในสมอง อย่างนั้นก็ง่าย ปัญหาก็จะอยู่ตรงการออกอาวุธด้วยการพูดเท่านั้น เรื่องพูดไม่เก่งไม่ใช่เรื่องแก้ไม่ได้ มันเป็นธรรมดาของคนบ้านเราที่เรียนภาษามาแบบกลับหัวกลับหางคืออ่านและเขียนก่อนฟังและพูด มันผิดธรรมชาติน่ะครับ แต่แก้ได้ ถ้าคุณเก็บข้อมูลมาไว้เพียบแล้ว มีศัพท์ รู้สำนวน เขียนได้ ก็ไปฝึกเพิ่มตรงฟังกะพูด อีทีนี้จะเริ่มตรงไหนก็อยู่ตรงว่าทักษะของคุณอยู่ที่ไหนแล้ว ปกติถ้าเอาง่ายที่สุดถ้าจะให้สวนได้แบบไฟแลบก็ฟังหนังจากดีวีดีสิครับ แต่ระวังอย่าไปพูดแบบเจ้าเอ๊ดดี้ เมอร์ฟี่ก็แล้วกัน ขานั้นมันเล่นภาษาถนนเป็นไฟ ฟังๆได้แต่เวลาเลียนแบบการพูดก็เอาให้มาตรฐานหน่อย ฟังและพูดทุกโอกาสที่มี เรื่องการฟังและการพูดเป็นทักษะครับ ต้องฝึกฝน ทำซ้ำแล้วซ้ำอีกเรื่อยๆ เผลอแผล็บเดียว เก่งซะแล้ว ถ้ามีเวลาก็ไปเรียนพวกเอยูเอ ตรงนั้นจะได้หลักวิชาและทักษะอย่างเป็นทางการตรงไปตรงมาที่สุด เอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 4 ม.ค. 47 16:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเสริมต่ออีกนิด อยากจะบอกว่าคนเราจะอย่างไรก็ต้องยอมรับความเป็นตัวของตัวเอง และทำตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก็เราเป็นคนไทยเรียนเมืองไทยอยู่เมืองไทยจะไปพูดน้ำไหลไฟดับเป็นฝาหรั่งคงเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่สามารถปรับปรุงทักษะภาษาจนเราสื่อกับเขาได้ อิชั้นว่าเนื้อหาของการสื่อสารสำคัญเป็นหนึ่ง วิธีการสื่อก็สำคัญแต่รองลงมา สำเนียงการออกเสียงจะเป็นไทยนิดๆก็ไม่เห็นจะเป็นไรตราบเท่าที่ลงน้ำหนักคำถูกต้อง คำที่ใช้สวัดเสวียนก็เป็นแค่สีสันไม่สำคัญเท่าเนื้อหาที่ส่งเสนอ ของอย่างนี้ปรับปรุงกันได้ค่ะ แต่ว่าถ้าหากไม่มีเนื้อหาอยู่ในคลังแต่แรกแล้วก็คงไปไม่รอด อย่าไปถือสาคนเกทับเลย มนุษย์นั้นไชร้ยังไงเหนือฟ้าก็มีฟ้า คิดซะว่ายกให้เขาไปก็หมดเรื่อง สู้ใช้พลังทำเรื่องเป็นประโยชน์กับตัวเราเองดีกว่าค่ะ เอาใจช่วยคุณอีกแรงนะค่ะ จากคุณ : lilymay - [ 4 ม.ค. 47 18:56:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้า ไหนๆ ก็มีทักษะสามด้านแล้ว แต่ปากยังไม่ไวพอที่จะพ่นภาษาปะกิตให้ทันลูกน้องซ่าๆ ทั้งหลายได้ ... เอายังงี้สิคะ ลองไปเลือกซื้อเทปสอน conversation มาใส่ว้อกแมน เสียบหูฟังตลอดเวลาที่ว่าง ถ้าชอบสำเนียงอเมริกัน ก็ซื้อของเขา ถ้าชอบสำเนียงอังกฤษก็เลือกของบีบีซี พยายามฟังแล้วเลียนแบบตามเข้าไว้ เสียงสูงเสียงต่ำ เน้นพยางค์ไหน ก้อบปี้เขามาให้หมด ฝึกไว้ให้คล่องปาก เพื่อที่เราจะได้ไม่เขินอาย หรือกลัวเวลาที่ต้องพูด (หรือด่าลูกน้องเป็นภาษาอังกฤษ) พอคล่องขึ้นหน่อย ก็พยายามพูดประโยคที่ถ่ายทอดความคิดของเราหน้ากระจก ให้ตัวเองฟังไปเรื่อยๆ ถ้ามานะบากบั่น ไม่ถอยเสียอย่าง สักวันพอคุณอ้าปาก ไฟก็แล่บออกมาแล้วล่ะคะ ที่สำคัญที่สุด ก็คือ ต้องฝึกบ่อยๆ เข้าไว้ ดูอย่างคุณสุทธิชัย หยุ่น สิ ไม่เคยไปเรียนเมืองนอกเลย แกยังพ่นไฟเป็นมังกรได้แล้วเลย จากคุณ : o;] - [ 4 ม.ค. 47 19:07:54 A:203.156.64.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 "พยายามพูดประโยคที่ถ่ายทอดความคิดของเราหน้า กระจก ให้ตัวเองฟังไปเรื่อยๆ ถ้ามานะบากบั่น ไม่ถอยเสีย อย่าง สักวันพอคุณอ้าปาก ไฟก็แล่บออกมาแล้วล่ะคะ" ---------------------------------------------------------------- ตามที่ ก็อปปี้ คุณข้างบนมานั่นแหละค่ะ วิธีการที่ฉันใช้ได้ผลมาแล้ว ^___^ แต่ว่ากว่าจะได้ยังงี้ นี่ น้องชายบ่นเอาอยู่นานสองนาน 'เป็นบ้าหรือเปล่าวะ?!' -___-! จากคุณ : invisible_TJ - [ 4 ม.ค. 47 21:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลองวิธีนี้สิ ออกแรงน้อยที่สุด.....ตัวเองเคยเดินในย่านนักท่องเที่ยวที่มีฝรั่งเดินลอยนวลขวางทางอยู่ บรรดาคนไทยที่เดินข้างๆเราก็พยายามพูดคำว่า excuse me แต่พูดไม่ชัดฝรั่งก็ฟังไม่รู้เรื่องก็เลยไม่หลีกทางให้พวกเราไปกันซักที ....ในขณะที่พวกคนไทยพวกนั้นยังคงพยายามแข่งกันพูดภาษาปะกิตให้ชัดๆ ....เราก็ลองคิดเล่นตลกๆว่า ตัวเองเคยไปฝรั่งเศสหลงทางพอถามทางเป็นภาษาอังกฤษพวกเขาตอบมาเป็นฝรั่งเศส ไอ้เรางงหลงทางจนปวดหัวและสาปแช่งว่าจะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีกต่อไปเลย .....เลยแทนที่จะโชว์ฟอร์มพูดคำว่า excuse me ชัดๆแข่งกับคนไทยพวกนั้น เรากลับทำตัว "ขวางโลก" โดยการพูดเป็นภาษาไทยแบบเสียงเน้นๆและทำหน้าตาขึงขังเอามากๆ แต่ติดตลก.... เราพูดว่า "เฮ้ยขอไปหน่อยโว้ย" ฝรั่งพวกนั้นหันมายิ้มกับเราแล้วหลีกทางให้เรากับคนไทยคนอื่น แล้วฝรั่งพวกนั้นบอกว่า "sorry" ...ดีมะล่ะ....555... ??? จากคุณ : tansy - [ 4 ม.ค. 47 21:36:32 A:202.129.0.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมว่า การที่เรารู้สึกว่าถูกคนโน้นคนนี้ดูถูกนั่น ส่วนหนึ่งมาจากความรู้สึกว่าตัวเราเองมีข้อด้อยครับ คือกำลังจะบอกว่า จริงๆแล้วเค้าอาจจะไม่ได้ดูถูกเราก็ได้ แต่เรารู้สึกนึกคิดไปเอง เพื่อนที่ทำงานด้วยกันกับผม คือเป็น technical instructor นี่ เค้าก็พูดสำเนียงแบบไทยๆนี่ล่ะเวลาไปอบรมลูกค้าต่างชาติ ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากมายครับ เพราะสิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ความรู้ความสามารถที่ถูกถ่ายทอดออกไป จะมีเป็นปัญหาอยู่บ้างก็เป็นปัญหากระจุ๊กกระจิ๊กประเภทเราไม่รู้สแลงท้องถิ่นเค้า อะไรประมาณนั้น (มีอยู่ครั้งนึง เพื่อนที่เป็นผู้หญิงเค้าไปอบรมลูกค้าเรื่อง Advanced Routing ซึ่งคำว่า Routing นี่ ถ้าออกเสียงเป็น รู้ทติ้ง มันจะไปพ้องเสียงกับ rooting...ก็ถูกหัวเราะขบขันนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไร เค้าก็ถือว่า เค้าไม่รู้ ก็รู้ไว้ซะ ก็เท่านั้นครับ) จากคุณ : บูมเมอร์ - [ 5 ม.ค. 47 07:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห..ดีจังพิมพ์เก็บไว้อ่านด้วยความประท้บใจในไมตรีจิตของพวกพี่ ๆ รุ่นเก๋า คิดไม่ผิดที่เข้ามาห้องนี้ได้กำลังใจเพียบเลยงานนี้สู้ตายแน่นอน จากคุณ : Cheers !! เจ้าของกระทู้ - [ 5 ม.ค. 47 17:46:09 A:203.151.125.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 พักนี้อ่านกระทู้ห้องต่างๆแล้วได้คิดในหลายๆเรื่องน่ะค่ะ ไม่ได้คิดจะขัดคออะนะคะ ทว่าเรามีนิสัยอย่างหนึ่ง แม้ไม่แน่ใจว่า มันคงเส้นคงวาถึงร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่า แต่ก็น่าจะอยู่ระดับ 70-80 เปอร์เซ็นต์น่ะค่ะ กล่าวคือ นิสัย*พยายาม*ไม่ทำใน สิ่งที่ตนเองด่าคนเขา-ด่าสังคมไว้ ไม่นานมานี้ มีคนๆหนึ่ง เขาได้อ่านกระทู้ยอดนิยมเก่าๆของห้องไกลบ้านเรื่องความเปิ่นเทิ่น ด้านภาษาอังกฤษของชาวไทยเราๆ แล้วเขาหัวเราะกับการที่มีคนอ่าน paradigm ผิด เราสะดุดกับการหัวเราะนั้น เพราะเขาก็มีกรณีโดนครูฝรั่งเหน็บไปแก้ภาษาเขาไป มาบ่นให้ฟังหลายหนน่ะค่ะ เราเลยถามเขากลับไปว่า แล้วเขาอ่านว่าไร? เราไม่ทราบหรอกค่ะว่า เขารู้สึกไงเมื่อได้ฟังดั่งนั้น ขณะที่เขาพยายามอธิบายว่า ครูฝรั่งของเขาจะแก้ไวยากรณ์และการใช้ภาษาของเขา แต่ไม่ได้แก้การอ่านออกเสียงของเขาหรอกนะ ดิฉันก็ไม่ได้พูดต่อไปว่า แท้จริงแล้ว จากประสบการณ์ดิฉันกลับพบว่า ร้อยละเกิน 50 ของชาวไทยไม่ว่าระดับการศึกษาใด มักแก้ปัญหาด้านนี้ไม่ตก แล้วส่วนใหญ่ไม่รู้ตัวหรอก (ลองไปสอบวิชาสัทศาสตร์สิ อิอิ) ทั้งนี้ดิฉันเชื่อนะคะว่า เขาอ่านถูกน่ะค่ะ ประเด็นเรื่องที่พยายามเสนอคือ การหัวเราะผู้อื่นน่ะค่ะ สิ่งที่ดิฉันตระหนักจริงๆณ วินาทีนั้นเลยคือว่า คนเราส่วนใหญ่มักไม่ชอบคนอื่นมาหัวเราะเรา มาว่าเรา แต่เรามักเผลอไปว่าคนอื่นเขา หัวเราะคนอื่นเขาในกรณีที่เราเห็นว่า เรารู้มากกว่า หรือคนที่ทำผิดนั้นทำมาได้อย่างไรใน เรื่องกระจอกๆ ธรรมดาๆ สามัญๆ เช่นนี้ (เอาเกณฑ์ไรวัด? มาตรของใครวัด? คนเราไม่ได้รู้เรื่องไปทุกหมวดนะคะ เรื่องธรรมดาของคนนึง อาจเป็นเรื่องพิสดารของคนอื่นก็ได้ค่ะ) นานแล้วนะคะ เคยไปซื้อของ ได้ฟังคนซื้อทำเสียงดูถูกคนขายทำนองว่า (ทำไมโง่เช่นนี้) แค่คำว่า เคด (ฮ่ะๆๆๆๆๆ) ก็ยังไม่เข้าใจ อิฉันเองก็ไม่รู้ว่า เคดไหนเช่นกัน Kate หรือว่า Case สงสัยว่าตัวเองคงโง๊โง่เช่นกัน ฮ่าๆๆ มีกรณีอื่นๆอีกน่ะค่ะ :-) คนเรานี่ก็แปลกดินะคะ พอดีอ่านกระทู้นี้ในวันก่อนๆแล้วนำไปคิดต่อน่ะค่ะ อาจเป็นผลบุญจากการตอบกระทู้ปัญหาชีวิตมาไม่น้อย เมื่อกำลังเหนื่อยๆจากความรู้สึกหลายอย่างที่กระทู้นี้ทำให้คิด (ขอตัวไม่อธิบายนะคะ ไม่เกี่ยวกับปัจเจกใดใดหรอกค่ะ เป็นมุมด้านสังคมมากกว่าค่ะ) ผนวกกับรู้สึกรู้สาเรื่องปัญหาสังคมจากห้องอื่น (เอาง่ายๆค่ะ แค่คนตอบกระทู้ยังนิยมเรื่องเส้นสาย แล้วมันจะไปแก้ปัญหาได้อย่างไร อิฉันก็เหนื่อยจากตรงนี้อะค่ะ ก็ขนาดคนคุณภาพยังเป็นเช่นนี้) อาจเป็นผลบุญดังที่ว่าอะนะคะ ทำให้ดิฉันได้คำตอบจากกระทู้นี้ http://dharma.school.net.th/cgi-bin/kratoo.pl/003935.htm นิสัยคนไทย ขอความเห็นค่ะ ความเห็นที่ 4 ย่อหน้าที่ 6 น่ะค่ะ ว่า แท้จริงแล้ว ดิฉันเองคงเคยทำอะไรไว้ให้กับสังคมเช่นกันน่ะค่ะ ไอ้เจ้า 20-30 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือจาก 70-80 เปอร์เซ็นต์ข้างบนนั้น อิฉันอาจเคยหัวเราะใคร หรือว่า อาจเคยว่าคนเขาไว้แล้วตนเองก้อทำเช่นกันน่ะค่ะ แม้ว่ามันอาจมาในรูปที่ทำให้ตนเองไม่สะดุดใจก็ตาม (แบบคนที่หัวเราะคนอื่นแต่ตอนเองไม่ชอบโดนคนเหน็บคนเยาะคนนั้นอะค่ะ) ก็ต้องขอบคุณกระทู้มั้งคะ แม้ว่าคุณคงไม่เข้าใจว่าอิฉันบ่นอะไรอยู่ ฮ่าๆๆ แต่ดิฉันเชื่ออะค่ะว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราๆทุกคน ไม่ได้มาอย่างไรเหตุ ขาดปัจจัย ยิ่งถ้าเหตุการณ์เกิดกับเราบ่อยๆ ยิ่งแสดงว่า มันเป็นผลของนิสัยอะไรบางอย่างของเราน่ะค่ะ อาจไม่ใช่ในเรื่องนี้ กับคนนี้ แต่อาจเป็นเรื่องเหน็บแนมคนอื่นในเรื่องอื่นน่ะค่ะ ดิฉันพูดตรงนะคะ อาจไม่พอใจได้น่ะค่ะ ไงก็ตามนะคะ คนที่ดิฉันว่า เขามีนิสัยชอบกัดเหน็บค่ะ กรรมก็มาลงโทษเขาน่ะค่ะ เขาจึงต้องหงุดหงิดกับเรื่องครูเขาบ่อยๆ แต่เขายังไม่ตระหนักถึงสาเหตุพอที่จะแก้ไขนิสัยนั้นน่ะค่ะ ก็ต้องเจอผลอีกนานน่ะค่ะ กรรมใคร กรรมมันนะคะ สัจธรรมค่ะ กรรมจะเลิกแสดงผล เมื่อ 1.กรรมเก่าหมดกำลังลง 2.มีความรู้สึกตัว ตระหนักและพยายามแก้สิ่งผิดของตน 3.ไม่ทำกรรมนั้นๆใหม่ ดิฉันยังมีข้อต้องแก้ไขอีกแยะอะนะคะ แค่ว่า กระทู้ทำให้คิด ก็มาคิดดังๆค่ะ ลาค่ะ จากคุณ : คงพูดไม่รู้เรื่องนะคะ:-) - [ 6 ม.ค. 47 05:20:54 A:203.149.54.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ได้มาอย่างไรเหตุ ******** ไร้เหตุค่ะ จากคุณ : แก้คำผิดนะคะ - [ 6 ม.ค. 47 05:24:29 A:203.149.54.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ก็ต้องขอบคุณกระทู้มั้งคะ แม้ว่าคุณคงไม่เข้าใจว่าอิฉันบ่นอะไรอยู่ ฮ่าๆๆ ******** คุณทำให้ดิฉันตระหนักน่ะค่ะ ว่า แท้จริงแล้วเราคงไม่มีสิทธิวิพากษ์สังคมมาก เท่าที่เราเคยคิดว่ามีหรอก เพราะว่า เราอาจเคยมีส่วนก่อให้เกิดสังคม ที่บิดเบี้ยวนั้นแม้โดยไม่ตั้งใจ อาจรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ได้ หรือแม้เราพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ทำ ในสิ่งที่เราว่าเขาไว้ ก็ยังอาจไม่พอน่ะค่ะ เฮ้อ อิฉันตกวิชาการพูดน่ะค่ะ ฮ....า จากคุณ : พูดไม่รู้เรื่องปาจำ - [ 6 ม.ค. 47 05:54:01 A:203.149.54.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีปีใหม่จ้า DB มาดเข้มมาเชียว จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 6 ม.ค. 47 06:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 http://dharma.school.net.th/cgi-bin/kratoo.pl/003935.htm ไปตาม link ที่ DB ให้ไว้ ดีจัง คิดดี เขียนดี ขอบคุณครับ เลยก๊อปเอามาแปะให้อ่านกันทั่วๆดีกว่า ความคิดเห็นที่ 4 : (ดังตฤณ) บางทีชีวิตก็มีมากเหลี่ยมครับ พิสดารนัก เร็วๆนี้อาจารย์สอนพูดคนหนึ่งเพิ่งฆ่าตัวเองด้วยการ "พูดผิดเวลา" ไปอย่างมหันต์ คือจะส่งเมลไปบอกให้บุชใช้บอมบ์น้ำมันหมูน่ะ คงทราบกันดี ถ้าอาจารย์แกพูดเดี๋ยวนี้ วันนี้ จะมีแต่คนขำ แต่พูดตอนนั้น วันนั้น เลยทำให้คนตำหนิกันทั่ว ถึงขนาดถูกพรรคเดียวกันบีบให้ลาออก ซึ่งใจผมก็สงสารแก เพราะสมัยวัยรุ่นเคยเป็นแฟนหนังสือของแกอย่างเหนียวแน่น อันนี้แค่จะยกตัวอย่างว่าถ้าพูดผิดเวลา ทำให้เกิดความ "ไม่เข้าหูคน" ขึ้นมา ของที่น่าจะเป็นโจ๊กขำขัน ก็กลายเป็นโจ๊กเละเทะไปได้อย่างคาดไม่ถึง ขนาดไม่ได้ทำให้อัตตาใครถล่ม ขนาดไม่ได้ทำความบาดเจ็บให้ใครนะครับ เรื่องหาทางแก้ตัว เรื่องการโยนความผิดให้คนอื่น แบบหาแพะรับบาป หรือรำไม่ดีโทษปี่โทษกลองนั้น ผมว่าไม่ใช่นิสัยคนไทย แต่เป็น:-)ฝังกระดูกชาวโลกทั้งมวล มีน้อยคนจะพยายามสำรวจตัวเองด้วยใจจริง และในจำนวนน้อยดังกล่าวนั้น ก็ยังน้อยลงไปอีกที่พยายามยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง และที่น้อยเท่าน้อยนั้น ยังน้อยลงอีกชั้น ที่พยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น ผมจำได้ว่าสมัยเรียนนั้น ตอนตอบข้อสอบผิด หรือแสดงความไม่รู้ในชั้นเรียน จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่น้อย เพราะผลการเรียนเป็นเรื่องในสคริปต์ของเรา ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แต่พอเริ่มทำงานที่ต้องรับผิดชอบกับความรู้ความเข้าใจของคนอื่น พอรู้ตัวว่าพูดหรือเขียนอะไรผิดไปคำเดียว จะกลัดกลุ้มแทบตาย แทบนอนไม่หลับเอา แต่พอมีคนเก่งกว่าเราปลอบใจว่าเขาก็ผิดเหมือนกัน แถมถล่มตัวเองด้วยการเล่าเรื่องห้าแต้มกว่าเราให้ฟังเป็นเรื่องขำขัน เราก็เลยสบายใจ มองเห็นอะไรชัดเจนขึ้น ทำงานทำการสุดความสามารถ แต่ไม่ใช่ด้วยความคาดหวังว่าทุกอย่างต้องสมบูรณ์ชนิดหาที่ติดไม่ได้สักนิดเดียวอีกต่อไป ทีนี้ผมย้อนคิดดู ถ้าเผอิญมีเพื่อนรุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมงานประเภทได้ทีขี่แพะไล่ เห็นคนล้มแล้วข้าม หรือคันมือไม้อยากกระทืบซ้ำ เช่นคุยโม้โอ้อวดว่าเขาไม่เคยเห็นพลาดอย่างนี้ เตรียมตัวดีเสมอ ทำไมคุณสะเพร่านัก ฯลฯ ผมก็คงยิ่งคิดมากและฝังใจว่าความผิดพลาดเป็นเรื่องน่าอับอาย เป็นเรื่องที่เปิดเผยให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ จะต้องปกป้องตัวเองสุดชีวิตเพื่อรักษาภาพความถูกต้องไว้ อันนี้เป็นมุมมองว่าสังคมไหนๆก็อาจคล้ายกันครับ คือพวกเราช่วยสร้างมนุษย์พันธุ์ "ไม่ยอมผิด" ขึ้นมากันคนละไม้คนละมือ ลองทบทวนว่าเคยไหมที่เห็นคนใกล้ตัวทำอะไรผิดนิดผิดหน่อย แล้วเราเผลออาศัยอำนาจความสนิทคุ้นเคย โวยวาย ต่อว่าเขาทันทีทันใด ผมทบทวนตัวเองแล้วเห็นว่าเคยเป็นขาโวย ทำให้คนอื่นเสียความเชื่อมั่นมาไม่น้อย มองอย่างนั้นก็คิดว่าเราก็เป็นหนึ่งในผู้สร้างสังคมแบบนี้เหมือนกัน ถ้าต้องรับกรรมบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หลังๆได้รับฟังเรื่องคนรอบข้างไร้เหตุผลเยอะมาก ตั้งแต่ระดับเล็กๆไปถึงระดับใหญ่ๆ ประเภทที่บ่นว่าเกิดมาไม่นึกเลยว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในโลก อันนี้รับประกันว่าได้ยินบ่อยจริงๆ โดยมากจะคุยกันว่าทำยังไงจะระงับความโกรธ ทำยังไงจะแผ่เมตตาให้มนุษย์ที่เหมือนปราศจากสำนึกผิดชอบชั่วดีใดๆได้ ทำยังไงจะได้อุบายเปลี่ยนนิสัยคนเหล่านั้นสำเร็จ จากการได้พบเห็น บางทีได้คบหาคนดื้อมาบ้าง ก็พอจะได้ข้อสรุปเป็นเลาๆ คือมองย้อนไปว่าพระศาสดาท่านปฏิบัติต่อคนพาลอย่างไร ก็จะเห็นว่ากับบางคนท่านพูดด้วย แต่บางคนท่านก็เงียบเสีย (ปล่อยให้พระอานนท์พูดแทน) อันนี้ก็น่าจะถือเป็นแบบอย่างครับ อย่าไปคิดเปลี่ยนแปลงเขา เอาใจเราสงบก่อน พยายามพูดเท่าที่เห็นควรด้วยความเมตตา คือไม่มีจิตคิดก่อเวรกับเขา ไม่มีจิตคิดเบียดเบียนให้เขาเสียหน้า พยายามทำทุกอย่างด้วยความกรุณา คือส่งเสริมให้เขาได้ดี ได้มีสุข ได้พ้นทุกข์ ถ้าทำสำเร็จก็มีใจยินดี เป็นมุทิตาจิตกับเขา แต่ถ้าทำไม่สำเร็จ เขายังร้ายกาจเหมือนเดิม ก็มองว่าไฟเป็นของเขา เขาหวงความทุกข์ หวงความร้อนไว้กับอกเขา อกเราขอเย็น ขอเป็นกลาง เป็นอุเบกขา ไม่แชร์ไฟในอกไปกับเขา สรุปคือผมอยากแนะให้ใช้หลักพรหมวิหาร 4 เป็นเครื่องกระทำครับ เห็นความ "อยากให้เขาเข้าใจ" ของคุณสงสัยดี แล้วก็อยากให้คุณสงสัยเห็นด้วยว่าความอยากของเราก็คือไฟของเรา ถ้าหน้าที่ของเราจบแค่พรหมวิหาร 4 ครบวงจร ก็คงอยู่ในหมู่อันธพาลได้อย่างมีความสบายใจขึ้น คือไม่ใช่เป็นสุขสดชื่นเหมือนละครตอนสมหวัง แต่จะมีความสบายใจขึ้นกว่าเดิมแน่นอนครับ จากคุณ : ดังตฤณ [ 20 ธ.ค. 2544 / 19:32:09 น. ] จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 6 ม.ค. 47 10:27:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "สวัสดีปีใหม่จ้า DB มาดเข้มมาเชียว " **** น่านนะซิครับ เดี๋ยวนี้ "ดิฉัน" ตลอดเลย :-))) paradigm แรกๆผมอ่าน พาราดิกกึ้ม 555555 เข้าไปที่สหกรณ์ของ U พูดเท่าไหร่คนขายก็หาหนังสือให้ไม่ได้ นึกถึงทีไร ก็ยังขำอยู่ครับ จากคุณ : Pee Kay (Pee Kay) - [ 6 ม.ค. 47 11:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เอามาฝากค่ะ http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home/searchdata/Forums/http/www.pantip.com/cafe/klaibann/topicstock/H2013812/H2013812.html&Query=STRAW เรื่องหน้าแตกเกี่ยวกับภาษาในต่างแดน จากเนื้อกระทู้ในลิ้งก์นี้นะคะ เห็นได้เลยว่า อเมริกันออกเสียง สระโอ ต่างจากอังกฤษจริงๆค่ะ จากคำว่า map จึงกลายเป็น mop http://dictionary.cambridge.org/define.asp?dict=CALD&key=51840&ph=on เมื่อก่อนต้องเถียงกันกับอเมริกันประจำว่า hot ไม่ใช่ hut จากคุณ : คุณพีเคย์คงอ้วนคางย้วยเชียว55 - [ 6 ม.ค. 47 21:30:48 A:203.149.54.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 Thought: We are but prisoners in the cage that we call language...but does it mean that the more languages that we know...we become more imprisoned? or does or cage gets bigger??? There is no right no wrong I think as to whether can you speak english with a Thai accent, Indian accent, Singaporean accent, Chinese accent, Japanese accent, etc... I beleive that the most important thing is the ability to communicate what you want clearly. As to when you are irritated by the people who try to show-off their language ability... just think of me laew gun.... I speak Thai very thai...but I also speak Chinese like a Malysian or Singaporean Chinese, and English in a mutant accent mixed between Thai, English, American, Singaporean-Malaysian...... I guess that I am more messed up... than anyone here.... so just relax la... ei ei ei... ^____^ จากคุณ : Peking Man (Peking Man) - [ 6 ม.ค. 47 23:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โห วันนี้คุณมนุษย์ปักกิ่งมาถึงนี่ได้ สำหรับท่านอื่นๆ คุณมนุษย์ปักกิ่งมาจากห้องข้างๆนี่คือ DPS ครับ เป็นหนุ่มเสน่ห์แรง สาวๆติดตรึม จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 7 ม.ค. 47 00:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 55555 ที่คุณดบัสฯ link มา เคยอ่านไปครึ่งแล้วครับ นี่เลยถือโอกาสเข้าไปอ่านใหม่ ตั้งแต่ต้น :-))) ปล. สัญญาว่าจะไม่อ้วนกว่านี้แล้วครับ เดี๋ยวอยู่ไม่ถึงลูกเรียนจบ :-) แค่นี้แย่แล้วครับ จากคุณ : Pee Kay (Pee Kay) - [ 7 ม.ค. 47 09:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณน้อยใจฯครับ พูดภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งไปหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับ....ถึงคุณจะพยายามมาฝึกเอาตอนนี้...มันก็อาจจะช่วยได้นิดหน่อย แต่ไม่มีทางที่คุณจะพูดได้เหมือนฝรั่ง หรือเหมือนคนที่ไปเรียนมาจากเมืองนอกตั้งแต่เด็กๆ....แต่อย่าไปใส่ใจกับมันมากนักเพราะมันไม่สำคัญเท่ากับการฟังให้รู้เรื่องหรอกครับ.....ถ้าคุณฟังเขาพูดรู้เรื่องหมด....คุณก็จะรู้ว่าคุณควรจะตอบว่าอย่างไร(ถึงจะสำเนียงไม่ดีก็ไม่เป็นไร) .....แต่ถ้าฟังไม่รู้เรื่อง ก็จบเห่ คำศัพท์ที่ท่องจำมาแทบล้มประดาตาย ไวยากรณ์ที่ร่ำเรียนมาเป็นสิบๆปี ช่วยอะไรไม่ได้เลย.....รู้ภาษาอังกฤษอยู่เต็มหัว แต่ใช้ไม่ได้ เพราะฟังไม่ออก ไม่รู่ว่าเขาพูดอะไร ไม่ต่างอะไรจากคนหูหนวกนะครับ ในเมื่อพื้นฐานภาษาอังกฤษของคุณดีอยู่แล้ว.....สิ่งที่คุณจะต้องฝึกให้มากๆก็คือการฟังสำเนียงภาษาอังกฤษของฝรั่งเจ้าของภาษา....ฟังให้มันเข้าหู...คุ้นหู....แล้วเรื่องการพูดมันก็จะตามมาเอง....ขอให้โชคดีนะครับ จากคุณ : เก้าสอง - [ 7 ม.ค. 47 14:46:50 A:203.209.107.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอคารวะพี่ท่านทุกคน หายไปหลายวันมาเปิดกระทู้ตัวเองอ่าน โห..กำลังใจมาจากทุกสารทิศแฮะตอนนี้ฟังภาษาอังกฤษกรอกหูวันละ 3 เวลาหลังอาหารเลย เริ่มจับคำและประโยคสั้นๆ ได้แล้วตอนจะพูดนึกอะไรออกก็ใส่พรวดๆ ไปเลยสนุกดีเถียงไม่ทันก็ใช้ภาษาไทยไปให้มันงงเล่นบ้าง ว้นก่อนเหลืออดสวนไอ้ฝรั่งชาวอังกฤษไปว่า "Speaking fluent English doesn't mean you are excellent." เข้าใจว่าอีกหน่อยอาจมีวางมวย จากคุณ : เจ้าของกระทู้ - [ 13 ม.ค. 47 01:15:19 A:203.151.127.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 55 จากคุณ : ตลกดิ - [ 13 ม.ค. 47 02:29:34 A:203.149.54.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 อย่าซ่า อย่าซ่า ขอเตือน พูดมากก็มีสิทธิผิดมาก ระวังปลาหมอตายเพราะปากนะจ๊ะ หลักการเรื่องปิยวาจาสามารถนำมาประยุกต์ใช้ได้เสมอไม่ว่าจะเป็นการสื่อสารด้วยภาษาใดๆตั้งแต่อัลบาเนียยันซูลู 1.พูดเรื่องที่เป็นจริง 2.เป็นสิ่งที่มีประโยชน์ 3.เป็นสิ่งที่คนฟังยินดีรับฟัง 4.ถูกกาละเทศะ ฟังและพูดจนมีทักษะคล่องปรื๋อแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องพูดจ๋อยๆเป็นต่อยหอยตลอดเวลาและทุกกาลอากาศที่ไหนล่ะ พูดเมื่อจำเป็นก็พอนะจ๊ะ เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 13 ม.ค. 47 08:36:30 ]