"on seeing the 100% Perfect girl one beautiful april Morning"

เช้าสดใสวันหนึ่งเดือนเมษายน, บนฝั่งถนนย่านแฟชั่น ฮาราจูกุ โตเกียว   ผมเดินสวนกับสาวเพอร์เฟค 100%
ว่ากันตามตรง เธอไม่ใช่คนสวย ไม่ใช่อะไรทำนองนั้น เสื้อผ้าที่ใส่ก็ธรรมดาไม่ได้พิเศษอะไร  ด้านหลังของเธอ ผมเผ้าของเธอ
ยังยุ่งเหยิงไม่ได้ทรงจากการเพิ่งตื่นนอน  เธอไม่ใช่สาวรุ่น ไม่ใช่เลย น่าจะเฉียดๆ 30 แล้ว  อาจไม่เหมาะกับคำว่า "สาว"
ถึงจะพูดไปแบบนั้น  แต่ผมก็ยัง.. ผมรู้ได้ในระยะ 50 หลาเลย เธอเป็น สาวเพอร์เฟค 100% สำหรับผม..
ชั่วเวลาที่ผมเห็นเธอ ผมถึงกับอ้าปากค้าง   และริมฝีปากผมแห้งยังกับทะเลทราย.

บางคนอาจจะมีเหตุผลง่ายๆกับการกินข้าวมื้อไหนๆกับผู้หญิงสักคน  เพราะเธอผอม หรือ ตาโต หรือ นิ้วมือสวย หรืออาจไม่มีเหตุผลดีๆขอ้ไหนๆเลยข้อได้    ผมเองก็มีเหตุผลของผมเหมือนกัน

บางครั้งที่ไปร้านอาหาร ผมพบว่า ตัวเองแอบมองผู้หญิง โต๊ะติดกัน เพียงเพราะว่า
ผมคิดว่า จมูกเธอสวยดี
แต่ไม่มีใครเคยเจอ ผู้หญิงเพอร์เฟค 100% ของตัวเอง   จะมีบ้างที่ชอบบางส่วนของเธอ   อย่างผม ผมชอบจมูกของผู้หญิงคนนั้น ผมนึกรูปร่างเธอไม่ออก น่าประหลาด ทั้งหมดที่ผมจำได้ แน่ใจ

ได้ว่าเธอไม่ใช่คนสวย.

"เมื่อวาน ผมเดินสวนกับสาวเพอร์เฟค 100% บนถนนมาว่ะ"  ผมบอกใครบางคน
"เจ๋งนี่"เขาพูด"สวยมั้ย"
"ไม่เชิงนะ"
"อ๋อ แบบที่คุณชอบล่ะสิ"
"ผมไม่รู้ว่ะ ผมจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย ดวงตาของเธอ หน้าอกขนาดเท่าไหร่.. จำไม่ได้ว่ะ"
"แปลกว่ะ"
"เออ แปลก"
"เอาเหอะ"เขาพูด ท่าทางเบื่อๆ"แล้วไง พูดอะไรกับเธอบ้างล่ะ  เดินตามเธอไปหรือเปล่าล่ะ?"
"เอ่อ.. แค่เดินสวนกันถนน น่ะ"

เธอเดินจากฝั่งตะวันออกมาทางฝั่งตะวันตก ส่วนผมเดินจากฝั่งตะวันตกไปฝั่งตะวันออก มันเป็นเช้าสดใส เดือนเมษายน

น่าจะคุยกับเธอ. สักครึ่งชั่วโมง ถามเรื่องเกี่ยวกับเธอ บอกเธอเรื่องเกี่ยวกับผม อะไรที่ผมชอบ บอกเธอถึงอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเรื่องเกิดขึ้น บนถนนฮาราจูกุ ที่เราเดินสวนกัน เช้าสดใส

เดือนเมษายน ปี 1981 มันต้องเป็นอะไรที่ฟังดูอบอุ่น เหมือน นาฬิกาเก่า ที่ทำในยุคหลังสงครามโลก

หลังจากคุยกัน เราต้องไปทานอาหารกลางวันกันที่ไหนสักแห่ง แล้วไปหาหนังดู อาจเป็นหนังของ วู้ดดี้ อัลเลน แวะเข้าบาร์ในโรงแรม หาอะไรดื่มกันเล็กน้อย
ถ้าโชคดี เราอาจจะจบกันลงบนเตียง

ความอดทนอดกลั้น กระหน่ำซ้ำบนประตูสู่หัวใจของผม

ตอนนี้ ระยะห่างระหว่างเรา เหลือเพียง 15 หลา
ผมจะทักทายเธอยังไงดี ผมควรพูดกับเธอยังไง

"สวัสดีครับ คุณผู้หญิง.พอจะสละเวลาสักชั่วโมงสำหรับ เราสองคนทำความรู้จักกันมั้ยครับ"

น่าตลกชมัด  ผมดูคล้ายเซลล์ขายประกันชีวิตยังไงชอบกล

"ขอโทษนะครับ คุณพอจะทราบมั้ยครับ ว่าแถวนี้ มีร้านซักผ้าเปิดตลอดคืนหรือเปล่า"

ไม่ล่ะ  นี่ก็ดูปัญญาอ่อนไปอีก ผมไม่ได้ถือตะกร้าผ้ามาสักหน่อย
บางที ประโยคธรรมดาน่าจะเหมาะที่สุด

"สวัสดีครับ คุณคือสาวเพอร์เฟค 100 % สำหรับผม"

ไม่ เธอต้องไม่เชื่อเด็ดขาด  ต่อให้เชื่อ เธออาจจะไม่อยากคุยกับผม
ขอโทษ เธออาจตอบแบบนี้ ฉันอาจเป็นสาวเพอร์เฟค 100% สำหรับคุณ แต่คุณไม่ใช่ หนุ่มเพอร์เฟค 100 % สำหรับฉัน
ถ้าเจอเรื่องแบบนั้น ตัวผมคงหดลงเป็นชิ้นน้อยๆ ไม่สามารถทำใจได้
ผมอายุ 32 แล้ว ผมก็คงแก่ตัวไปด้วยความรู้สึกนั้นตลอดกาล

เราเดินสวนกัน หน้าร้านขายดอกไม้ ลมอุ่นๆสะกิดผ่านผิวกายผม ผมได้กลิ่นหอมของกุหลาบ
ผมไม่สามารถจะควบคุมตัวเองให้พูดกับเธอได้
เธอใส่เสว็ตเตอร์สีขาว และในมือขวาของเธอมี ซองจดหมายสีขาวที่ขาดเพียงแสตมป์
เธอคงเขียนหาใครสักคน  อดหลับอดนอนเพื่อเขียนจดหมายตลอดทั้งคืน
ในนั้นต้องเต็มความในใจของเธอ
ผมรวบรวมความกล้า และ หันหน้ากลับไปหาเธอ ,

.....แต่เธอพลัดหายไปในฝูงชน





มาจนถึงตอนนี้   ผมรู้แล้วว่า ผมควรพูดอะไรกับเธอ. มันควรเรื่องยาวๆ ยาวเท่าที่ผมจะพูดได้
ความคิดผมมักเกิดขึ้น เมื่อตอนที่ไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว
อืม ดีนะ เรื่องมันน่าจะเริ่มที่ "กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว"
และจบด้วย "เรื่องมันเศร้านะ คุณว่ามั้ย"


กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว  มีเด็กหนุ่มและเด็กสาว  เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี และเด็กสาวอายุ 16 ปี
เขาไม่ใช่คนที่หล่อมากมาย เธอก็ไม่ใช่เด็กสาวที่สวยเป็นพิเศษ  พวกเค้าเป็นแค่เด็กหนุ่มและเด็กสาวธรรมดาโดดเดี่ยว เหมือนคนอื่นๆ
แต่พวกเค้าเชื่อว่าจะต้องมีเด็กสาวที่เพอร์เฟค 100% และ เด็กหนุ่มเพอร์เฟค 100% สำหรับพวกเค้า
แน่นอนความเชื่อเป็นปาฎิหารย์ และปาฎิหารย์ต้องมีจริง

มาวันหนึ่ง ทั้งสองเดินมาเจอกัน จากอีกมุมถนน
"เหลือเชื่อเลย"เขาพูด"ผมเห็นคุณมาตลอดชีวิตของผม คุณต้องไม่เชื่อแน่ๆ แต่คุณคือ สาวเพอร์เฟค 100% สำหรับผม"
"คุณด้วย"เธอพูด"คุณเป็นหนุ่มเพอร์เฟค100% สำหรับฉัน   ฉันนึกรายละเอียดได้ทุกอย่าง  มันเหมือนฝันเลย"

พวกเค้านั่งที่ม้านั่ง นั่งกุมมือกันและกัน  นั่งคุยเรื่องของกันและกันนานนับชั่วโมง  พวกเค้าไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว
พวกเค้าพบคนที่เพอร์เฟค 100% สำหรับตัวเองแล้ว อะไรจะวิเศษไปกว่าเจอคนที่เพอร์เฟค 100% สำหรับเรา
ปาฎิหารย์  ปาฎิหารย์แห่งจักรวาล
เมื่อนั่งคุยกัน อย่างไรก็ดี คล้ายมีลิ่มสีเงินเล็กๆ หย่อนรากลงในหัวใจพวกเค้า  ความฝันของคนๆหนึ่งจะเกิดได้ง่ายๆแบบนี้เลยรึ?

และแล้ว เมื่อความเงียบชั่วขณะเกิดขึ้นในบทสนทนา เด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้น
"ลองทดสอบพวกเราดูดีมั้ย   ถ้าเราเป็น คู่รักที่เพอร์เฟค 100% สำหรับกันและกันจริงๆ
ดังนั้น วันไหนสักวันหนึ่ง ที่ไหนสักที่หนึ่ง  เราสองคนต้องได้พบกันอีก
เมื่อมันเกิดขึ้น เราก็จะรู้ว่าเราใช่คู่รักเพอร์เฟค 100% ของกันและกันจริงๆ   คุณคิดว่าไง"

"ใช่"เธอพูด"มันเป็นเรื่องที่เราควรทำ"

แล้วพวกเค้าก็แยกกัน เธอเดินไปทางทิศตะวันออก เขาไปทางทิศตะวันตก
การทดสอบที่พวกเค้าตกลงกัน เป็นอะไรที่ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเลย  ความเข้าใจผิดที่ทำให้ทุกอย่างมลายไป
เพราะว่า พวกเค้าต่างเป็นคู่รักเพอร์เฟค 100% ของกันและกันจริงๆ มันเป็นปาฎิหารย์  
ปาฏิหารย์ที่เขาไม่เคยพบ   ยากที่พวกเค้าจะเข้าใจ เมื่อเค้ายังเยาว์วัย   คลื่นความคิดที่ต่างไป จะหันเหความรู้สึก
จนเปลี่ยนแปลงไป
อนาคตของทั้งคู่ สดใส.. พวกเขาพยายามอย่างหนักเพื่อพัฒนาตนเองให้เป็นสมาชิกที่มีคุณภาพสำหรับสังคม
และสวรรค์ก็เป็นใจ พวกเค้าสามารถสำเร็จการศึกษา มาเป็นสมาชิกที่ดีคนหนึ่งของสังคม ใช้ชีวิตอย่างปุถุชนทั่วไป
เช้าตื่นขึ้น นั่งรถไฟใต้ดิน จากเส้นหนึ่งไปอีกเส้นหนึ่ง     ส่งจดหมายพิเศษถึงคนพิเศษเหมือนคนอื่นๆทำกัน
มีความรักบ้างเป็นบางช่วงเวลา บางครั้งรักแท้ 75% บ้างก็รัก 85%

เวลาผ่านไป ไวเหมือนโกหก เด็กชายอายุปาเข้าไป 32 ปี เด็กสาวกลายเป็นสาว 30

เช้าสดใสวันหนึ่ง เดือนเมษายน , ระหว่างที่เดินหาร้านกาแฟนั่งดื่ม ชายหนุ่มเดินผ่านจาก ตะวันตกไปทางตะวันออก
ขณะที่หญิงสาวกำลังจะส่งจดหมาย เธอเดินจากตะวันออกไปตะวันตก
ทั่งสองเดินสวนกันบนถนนเล็กย่านฮาราจูกุ
ความทรงจำเบาบาง กระพริบแว่บเข้ามาในส่วนลึกของหัวใจ
พวกเค้ารู้สึกถึงมัน และรับรู้ว่า

เธอเป็นผู้หญิงเพอร์เฟ็ค 100% สำหรับผม
เค้าเป็นผู้ชายเพอร์เฟ็ค 100% สำหรับฉัน

แต่วันวาล พัดผ่าน ความทรงจำอันลางเลือนเกินจะเอ่ย ต่างคนมีชีวิตของตนเองตามเส้นทางผ่านเวลาถึง 14 ปี
ไม่มีแม้คำเอื้อนเอ่ย   ทั้งคู่เดินสวนทางกัน   และลับหายจากกันไปในฝูงชน.... ตลอดกาล

เรื่องมันเศร้านะ คุณว่ามั้ย


ใช่เลย....นั่นแหละ ที่ผมควรบอกกับเธอ.


****************************

พอดีอ่าน elephant vanishes อยู่น่ะคับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบ เลย(อวดดี)แปลมาแบ่งกันอ่าน
ผมไม่เก่งอังกฤษนะคับ
ที่แปลนี่ นี่เปลี่ยนสำนวนคนเขียนมั่วไปหมด
แต่โครงเรื่องน่าจะอยู่ครบนะครับ

ใครที่เคยอ่านแล้ว
อยากแก้บรรทัดไหน ก็ช่วยกันหน่อยนะครับ

ด้วยความนับถือครับ

แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 47 14:03:59