ความคิดเห็นที่ 1 สมัยมันเล็กๆมันจะตามแม่วาดไปออกกำลังกายตอนเช้าทุกวัน เวลาที่แม่วาดยืนรำมวยจีนอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมงมันจะหาที่นั่งประจำหมอบฟังเพลงรออยู่ใกล้ๆโดยไม่ไปไหนเป็นที่น่าเอ็นดูของสมาชิกที่มาร่ายรำมวยจีนมาก หากแม่วาดออกไปวิ่งเหยาะๆมันก็จะวิ่งตามไปข้างๆ แต่เมื่อมันยังตัวเล็กมันจึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งตามเท้าที่ใส่รองเท้าถุงเท้าของแม่วาด ครั้งหนึ่งมันสับสนเมื่อแม่วาดหยุดคุยกับคนรู้จักกันและมีคนอื่นวิ่งผ่านไป มันเข้าใจผิดรีบวิ่งตามรองเท้าคู่นั้นไปโดยที่แม่วาดไม่ได้สังเกต หันมาอีกทีมันหายไปเสียแล้วตามหาอย่างไรก็ไม่พบเพราะสนามกีฬากว้างใหญ่มาก น้ำตาร่วงคิดว่าคงต้องเสียมันไปแล้วแน่ๆมันยังตัวเล็กนิดเดียวไม่มีทางจะหาทางกลับบ้านเองได้ สำหรับปัญญาของแม่วาดตอนนั้นนึกไม่ออกจริงๆว่ามันจะมีวิถีทาง่ใดที่จะหาแม่วาดพบได้ แล้วเสียงสวรรค์ก็ดังมาจากคนรู้จักคนหนึ่งที่เดินผ่านกัน “คุณคะ... คุณ... เห็นหมาคุณนั่งรออยู่ตรงที่รำมวยจีนแน่ะค่ะ” ไชโย! แม่วาดหายตัวแวบเดียวมาถึงมันได้ทันทีในพื้นที่กว้างใหญ่นั้น จูบกอดมันไปทั่วใบหน้าง้ำๆที่คางหงิ๊งๆเลียหน้าแม่วาดแผลบๆด้วยความยินดีเหลือล้นเช่นเดียวกัน ดูซิ...มันยังฉลาดกว่าแม่วาดเสียอีกที่นึกออกว่าจะทำอย่างไรจึงจะพบแม่วาดได้ (สายไหมหลานสาวคนเล็กกับสฟิงค์ เมื่ออายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ประมาณ 5 ขวบ) จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 12:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อมาแม่วาดมีภาระต้องกลับไปประเทศนอร์เวย์เพราะมีครอบครัวอยู่ที่โน่น หลังจากกลับมาเยี่ยมบ้านและจัดการกับธุรกิจเสียเกือบครึ่งปี จำต้องทิ้งสฟิงค์ไว้ที่กรุงเทพฯยกให้หนูกระปุกหลานสาวเป็นคนดูแลต่อไป ในขณะนั้นหนูกระปุกเป็นเพียงเด็กหญิงวัยรุ่นจากครอบครัวที่สุขสมบูรณ์ไม่เคยต้องรับผิดชอบต่อสิ่งใดจริงจังแม้แต่เรื่องของตัวเอง ยังเห็นเรื่องความสนุกสนานกับเพื่อนฝูงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่เห็นความสำคัญของการเรียนหนังสือ มีท่าทางน่าห่วงว่าจะเติบโตขึ้นไม่เป็นโล้เป็นพาย แต่เมื่อมาพลาดท่ารับปากแม่วาดว่าจะดูแลสฟิงค์โดยที่ผู้คนรอบข้างไม่เห็นด้วยเพราะกลัวว่าเมื่อหนูกระปุกเบื่อก็จะทิ้งไว้ให้เป็นภาระแก่ผู้อื่นมีแต่สายไหมเพียงคนเดียวที่สนับสนุนหนักแน่น หนูกระปุกจึงไม่สามารถจะสลัดภาระนี้ทิ้งไปได้โดยง่ายเหมือนเรื่องอื่นๆ เพราะไม่มีคนสนับสนุนแต่แรก ผู้ที่สนับสนุนหนักแน่นก็ลืมไปเสียแล้วเพราะต้องไป เย้ว...เย้ว... เรื่องอื่น สถานการณ์จึงบังคับให้หนูกระปุกต้องเป็นคนดูแลมันเอง เพราะสฟิงค์ต้องการการดูแลอาบน้ำหาหมอมากกว่าหมาไทย ถึงบางทีขี้เกียจบ้าง เบื่อมันบ้าง แต่ก็ต้องตัดใจหาเวลาทำให้มัน และจากการที่หนูกระปุกจำใจต้องทำ และทำต่อไป... ทำต่อไป... ทีละนิดทีละหน่อย จนในที่สุดกลายเป็นความรู้สึกรับผิดชอบต่อสฟิงค์จริงๆจังๆ เพราะกลัวว่ามันจะเหม็นคนอื่นจะรังเกียจมัน พอมันมีเห็บก็ไม่สบายใจต้องพามันไปรักษา ซึ่งสิ่งเหล่านี้เองอาจจะได้กลายเป็นชนวนจุดประกายความรู้จักรับผิดชอบต่อสิ่งอื่นๆให้เกิดขึ้นในตัวหนูกระปุกโดยไม่รู้ตัว สฟิงค์จึงได้กลายเป็นเครื่องมือที่ให้ความรู้ประสบการณ์อันยิ่งใหญ่แก่ชีวิตของหนูกระปุก ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อตัวหนูกระปุกเองอย่างมากมาย จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หนูกระปุกอาจจะไม่รู้ตัวเลยว่า ตลอดเวลาห้าหกปีที่ชีวิตของสฟิงค์มาอยู่ในความรับผิดชอบของตัวเองนั้น อาจเป็นเวลาที่สฟิงค์ได้เข้ามาเปลี่ยนวิถีชีวิตของหนูกระปุกจากหน้ามือเป็นหลังมือก็ได้ ความเป็นผู้ใหญ่ความรู้สึกรับผิดชอบวิวัฒนาการขึ้นในสมองของหนูกระปุกจนเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด การดูแลสฟิงค์อย่างเป็นระบบและระเบียบมากขึ้น ควบไปกับการเริ่มรับผิดชอบในเรื่องการศึกษาของตัวเองอย่างจริงจัง สฟิงค์เองก็รู้สึกถึงความรักความเอาใส่ห่วงใยที่หนูกระปุกมีให้ ก่อให้เกิดสายสัมพันธ์ของหมากับคนคู่นี้ที่ร้อยถักสานกันเป็นผืนความรักแผ่นใหญ่ใสบริสุทธิ์ครอบคลุมห่อหุ้มทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หนูกระปุกสามารถสำเร็จการศึกษาจากคณะนิติศาสตร์ที่เอแบค ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายนักสำหรับหนูกระปุกที่มาจากโรงเรียนนานาชาติ มีพื้นการศึกษาด้านภาษาไทยน้อยกว่าเด็กไทยทั่วไป แต่ต้องอ่านตำรากฎหมายที่เป็นภาษาไทยมากมาย ระหว่างนั้นสฟิงค์ได้ล้มป่วยเป็นโรคไตวาย หนูกระปุกพยายามประคบประหงมอย่างดีที่สุด ไปไหนมาก็ต้องหิ้วปลาน้ำจืดมาต้มทำอาหารให้มันกินเอง เข้มงวดดูแลไม่ให้ใครให้อาหารที่ไม่สมควรกับมัน สภาพจิตใจของสฟิงค์ดีมากมันเป็นหมาขี้เล่นสนุกสนานร่าเริงตลอดเวลา จนกระทั่งเราไม่รู้สึกว่ามันกำลังป่วยมาก ถึงแม้ว่าหมอจะบอกว่ามันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน (สายไหมเพิ่ง 9 ขวบ สฟิงค์เริ่มจะบรรลุนิติภาวะเสียแล้ว) จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:04:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ถึงสภาพจิตใจจะดีอย่างไรเพราะได้รับการเอาใจใส่ห่วงใยเต็มที่มันก็ต้องแพ้กับโรคภัยที่เบียดเบียน ระยะหลังๆถึงมันจะได้รับอนุญาตให้กินทุกอย่างที่มันอยากกิน แต่มันก็กินไม่ค่อยได้เพราะไตไม่ทำงานทำให้อึดอัดเวลากิน มันต้องพยายามกินหญ้าเพื่อจะให้อาเจียนออกมา แต่ก็ยังพยายามร่าเริงภายใต้ร่างกายที่ผอมโซเห็นโครงกระดูกชัดเจน จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:06:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดมันก็เลิกร่าเริง... เลิกวิ่ง... เลิกเดิน... เลิกกระดิกหาง... เลิกกิน... นอนเฉยๆ หนูกระปุกอุ้มผีลุกปลุกผีนั่งฉีดยาสร้างเม็ดเลือดให้มันเอง ฉีดให้น้ำเกลือมันทุกวัน มีพวกเราคอยวนเวียนกันมานั่งลูบหัวลูบตัวมัน คอยทำความสะอาดมัน ดูเหมือนมันจะยังมีชีวิตอยู่เพราะน้ำเกลือที่เจือไปด้วยความรักความเอาใจใส่ของหนูกระปุกที่ฉีดให้มันทุกวัน ถึงแม้ใครๆจะแนะนำว่าควรจะเลิกให้น้ำเกลือและปล่อยมันไปได้แล้วแต่หนูกระปุกก็ยังทำใจไม่ได้ วันศุกร์ที่ 16 มกราคม 2547 แม่วาดอยู่ที่เมืองไทยพยายามหาเวลามานั่งเฝ้ามัน ลูบหัวลูบตัวมันเบาๆตลอดเวลา อัดเทปเพลงรำมวยจีนที่มันเคยได้ยินสมัยเล็กๆมาเปิดให้มันฟังเบาๆ ขณะที่มันนอนเฉยๆมันอาจจะปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปในครั้งที่มันเคยมีความสุขก็ได้ มันอาจจะฟังดูไร้สาระแต่แม่วาดก็อยากทำให้มันมากที่สุด จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อแม่วาดสัมผัสตัวมันเบาๆลูบหน้ามันที่นอนหลับตาอยู่มันก็ฉี่ออกมานอง แม่วาดรีบใช้ผ้าซับฉี่กลัวว่ามันจะเปียกพยายามเลื่อนตัวมันให้ห่างออกไป พอหันไปบอกก็เห็นว่ามันหายใจหอบๆลิ้นห้อยออกมาจากปาก จึงได้เข้าใจว่าถึงเวลาของมันแล้วเพราะมันเกิดอาการที่คนไทยเรียกว่า “ไฟธาตุแตก” ซึ่งความจริงก็คืออาการที่กล้ามเนื้อทั้งหลายหยุดทำงาน ไม่ว่าจะเป็นกล้ามเนื้อหูรูดกระเพาะปัสสาวะ อุจจาระ แม้แต่ลิ้นที่ห้อยลงมาตามแรงดึงดูดของโลก “หนูกระปุก... หนูกระปุก... “ หนูกระปุกและคนอื่นๆต่างก็มาร่วมกันส่งมันจากไป สฟิงค์จากไปอย่างอบอุ่นท่ามกลางเสียงหวนไห้อาลัยอย่างไม่น่าเชื่อว่า สุนัขตัวหนึ่งจะสร้างความรู้สึกรุนแรงให้แก่ผู้คนรอบข้างได้เช่นนั้น สำหรับหนูกระปุกนั้นแน่นอนมันต้องเป็นการจากที่สุดจะบรรยาย ถึงแม้จะรู้สภาพและเตรียมรับสภาพ แต่ความเคยชินความผูกพันความมีความหมายซึ่งกันและกันระหว่างสฟิงค์กับหนูกระปุก ทั้งที่หนูกระปุกรู้ตัวและไม่รู้ตัวนั้นมันมากมายนัก ถึงแม้จะยอมรับสภาพว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่มันต้องจากไป หวังว่าเสียงของหนูกระปุกที่ฝากความรักไปกับมันนั้นจะทำให้มันอบอุ่นจนวาระสุดท้าย เสียงที่หนูกระปุกพร่ำบอกนั้นคงจะได้ตามไปเป็นเพื่อนมันทุกที่เมื่อมันต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยว “ปุ๋ย รักฟิ๊งค์นะ!” สำหรับแม่วาดจะรู้สึกแย่กว่าหนูกระปุกก็ตรงที่มีความรู้สึกผิดอยู่ด้วย เพราะเหมือนแม่วาดทำให้มันรักแล้วก็ตีจากมันไป ในชีวิตไม่เคยรู้สึกในการสูญเสียโดยตรงรุนแรงเท่านี้มาก่อนเลย ทั้งที่มันเป็นเพียงหมาตัวหนึ่ง แต่มันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่แม่วาดแน่ใจว่ามันก็ไม่เคยไม่ชอบแม่วาดเลยสักกระผลีกเดียวในหัวใจรักของมันที่มีให้แม่วาดไม่ว่าจะทำผิดต่อมันอย่างไร และต่อให้มันมีชีวิตไปอีกร้อยปีแม่วาดก็แน่ใจว่ามันจะรักแม่วาดเสมอแม้ว่าแม่วาดจะไม่มีเวลาให้มัน หนูกระปุกกับแม่วาดช่วยกันทำความสะอาดร่างกายของมันทุกส่วนสัด เช็ดตัว แปลงขน โรยแป้ง จนดูเหมือนมันสบายตัวที่สุดแล้วจึงห่อหุ้มมันด้วยผ้าสะอาด คนรถช่วยขุดหลุมลึกแล้วจึงช่วยกันหย่อนร่างของมันลงไป มีหมอนใบโปรดให้มันหนุนนอนให้สบายด้วย ใช้ผ้าเช็ดตัวของมันคลุมปิดอีกทีเพื่อไม่ให้รู้สึกว่าดินตกไปกระทบตัวมันเมื่อเราค่อยๆโปรยดินลงไปกบมันเอาไว้ จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยหนูกระปุกจึงนำดอกไม้มาวางไว้ที่ปากหลุม เราช่วยกันทำทั้งหมดด้วยหัวใจรักที่มีให้มันถึงแม้มันจะเป็นเพียงหมาตัวหนึ่งเท่านั้น จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในอดีตสถานการณ์เคยบังคับให้แม่วาด มีหน้าที่ต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะเคี่ยวเข็ญให้หนูกระปุกหลานสาวคนนี้ในเรื่องการศึกษาเพื่อที่จะมีอนาคตที่มั่นคง แต่ต่อมาเมื่อแต่งงานและต้องจากไปอยู่ในแดนไกลนั้นไม่สะดวกนัก จึงอดรู้สึกยินดีไม่ได้ว่าสิ่งที่แม่วาดทิ้งไว้ให้หนูกระปุกได้ช่วยสานงานของแม่วาดต่อจนกระทั่งบรรลุผล่ในที่สุด หนูกระปุกกำลังจะฉลองรับปริญญาสู่ความสำเร็จ แต่ผู้ที่เป็นเครื่องมืออันยิ่งใหญ่ที่ให้หนูกระปุกมีวันนี้ได้จากไปเสียแล้ว เหมือนมันเกิดมาเพื่อช่วยลากให้หนูกระปุกมาถึงวันนี้และมันได้หมดหน้าที่ลงแล้วจึงได้ลาจากไป “ฟิงค์ รักปุ๋ยนะ... ขอให้โชคดี ...ลาก่อน” (หนูกระปุกนำปริญญาบัตร ’Bachelor of Law’ มาโชว์สฟิงค์ที่หลุม) จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (หนูกระปุกกับคุณย่าวัย 88 ปี) จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 27 ม.ค. 47 13:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งครับแม่วาด จากคุณ : ครุฑ - [ 27 ม.ค. 47 16:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะแม่วาด ฮือๆๆๆๆๆ T_T มาร่วมเศร้าด้วยคน ตัวเองก็เลี้ยงหมาค่ะ ถึงแม้ตอนนี้ไม่ได้อยู่ ดูแลมัน แต่ก็เชื่อว่าพอถึงเวลาที่มันจากไป ก็คงเสียใจไม่แพ้คนใกล้ชิดมันเหมือนกัน จากคุณ : พริม @ Santa Monica - [ 28 ม.ค. 47 10:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้าจังเลยค่ะ แม้ว่าจริงๆจะเป้นคนกลัวและเกรงใจหมามากๆ เพราะในชีวิตโดนหมากัดถึง 5 ครั้ง แต่อ่านเรื่องแม่วาด รู้สึกดีกะหมาขึ้นอีกเล้กน้อย จากคุณ : jakkatee - [ 29 ม.ค. 47 04:23:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจจังได้พบ คุณครุฑ คุณพริม อีกครั้ง รวมทั้งคุณ Jakkatee ด้วยนะคะ แม่วาดเซ็งที่สฟิงค์มันตายก็เลยเขียนเรื่องมาระบายอารมณ์ไปตามเรื่อง ความจริงเรื่องเดียวกันนี้ลงไว้ที่ห้องจตุจักรแล้ว มีคนเข้าใจหลายคนเพราะเป็นพวกรักสุนัขเหมือนกัน จากคุณ : แม่วาดเมียบียอร์น - [ 29 ม.ค. 47 11:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แงงง อ่านแล้วคิดถึงหมาที่บ้านเลยค่ะ ทิ้งไว้ให้แม่กับน้องดูแลเหมือนกัน เพราะมาเรียนต่างประเทศ หมาของดิฉันสีเดียวกับสฟิงค์เลย คิดถึงจัง จากคุณ : ดิววซ์ - [ 30 ม.ค. 47 05:00:00 A:62.104.218.89 X:213.7.10.33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีครับคุณแม่วาด ดีใจเป็นอย่างยิ่งครับที่ได้อ่านบทความของคุณแม่วาดอีกครั้งหนึ่ง ขอบคุณ คุณแม่วาดครับ จากคุณ : ครุฑ - [ 30 ม.ค. 47 13:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หมามันอายุสั้นกว่าคนครับ ต้องทำใจ ของผมก็ไปหลายรุ่นแล้ว ขอแสดงความเสียใจกับเจ้าของผู้สูญเสีย ขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จ และขอให้มองไปข้างหน้า จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 1 ก.พ. 47 22:22:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เสียใจด้วยนะคะ อาวาด หม่อนก็เคยเลี้ยงหมา แล้วมันจากไปเหมือนกัน ตั้งแต่นั้นมา ยังไม่กล้าเลี้ยงอีกเลยค่ะ จากคุณ : ใบหม่อน - [ 2 ก.พ. 47 13:21:06 ]