ความคิดเห็นที่ 1 อย่างไรก็ตาม ความจงชังในตัวของนายพลเกอริง..ก็ยังมีอยู่ในหัวใจของโบเมอร์อย่างไม่เสื่อมคลาย และนี่คือเหตุผลที่เขาต้องขอสิทธิพิเศษทางทหารในการปกป้องอำนาจมืด เพราะ เขารู้ดีว่า..อะไรจะเกิดขึ้น อะไรนั่นก็คือ..หลายต่อหลายครั้งที่เขาได้พบว่า มีรถในราชการทหารขับมาจอดหน้าไร่และขนไวน์ขึ้นรถไปเป็นขบวน มันเป็นการค้าขายที่ผิดประเภท เพราะ ผู้ซื้อนั้นไม่ได้มีใบอนุญาต..และเขาเชื่อว่า..นี่คือฝีมือของนายพลเกอริง แน่นอน เพราะเรื่องการละโมบ เห็นแก่ได้ เอาเปรียบผู้ที่อ่อนแอกว่า..และความต้องการ กวาดต้อนไวน์เด็ดๆไปสะสมนั้น มันคือลักษณะเด่นเฉพาะตัว.. ครั้งหนึ่ง โบเมอร์ได้รับคำสั่งจากนายพลเกอริง..ให้จัดหา ไวน์ Ch. Mouton Rothschild หลายสิบลังอันเป็นของกำนัล.. เขาจึงรีบไปที่ชาโต..เข้าไปพบกับพนักงานที่ทำการบรรจุขวด(มูตอง..เป็นหนึ่งในไม่กี่ชาโต ที่ทำการบรรจุขวดเอง) กระซิบกระซาบแผนงาน ซึ่งพนักงานสองสามคนนั้นรีบรับคำและปฏิบัติตามอย่างเต็มใจ.. คือ จัดหาไวน์ธรรมดาๆ เอาใส่ขวดแล้วปิดฉลาก Ch.Mouton Rothschild อย่างโก้หรู.. แล้วจัดการส่งไปตามที่ท่านนายพลต้องการ.. โบเมอร์ บอกกับตัวเองว่า..รสนิยมอย่างเกอริง..ไวน์พวกนั้นก็ดีถมไปแล้ว.. เขารอฟังเสียงสะท้อนกลับในเรื่องไวน์ที่ส่งไปนั้น..อย่างใจจดใจจ่อ.. แต่..ทุกอย่างก็เงียบเฉย..เป็นปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และนี่คือหนามยอกใจของโบเมอร์ด้วยเช่นกัน..เพราะแผนที่เขาซ้อนให้กับนายพลเกอริงนั้น มันก็คือกงกำกงเกวียน ไวน์ที่เขาสั่งซื้อนั้น มักมาจากตัวกลางค้าไวน์ ที่นำไวน์คุณภาพต่ำมาบรรจุขวด แล้วแปะป้ายย้อมแมวขายกันหน้าตาเฉย แต่..สำหรับชาวกสิกรไวน์เมืองบอร์คโดซ์แล้วนั้น..ทุกคนรู้ดีว่า โบเมอร์เป็นคนที่เขาให้ความไว้ใจได้ แม้แต่ ตัวกลางค้าไวน์ของอังกฤษ Harry Waugh ผู้ซึ่งอยู่ในธุรกิจนี้มานานตั้งแต่ก่อนและหลังสงคราม ได้ พูดถึงโบเมอร์ว่า..เป็นคนที่มีคุณธรรมใช้ได้ทีเดียว.. จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 13:41:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ย้อนมาถึงสถานะการณ์ในแคว้นเบอร์กันดี..ตัวแทนค้าไวน์คนใหม่ที่ได้รับการแต่งตั้งมา คือ นาย Adolph Segnitz ทันทีที่เขามาถึงในเมือง Beaune เมื่อ เดือน ตุลาคม 1940 ไม่ทันไร เขาก็ได้รับบัตรสนเท่ห์ ที่มีใจความว่า.. "ระวังจะโดนต้ม..ไวน์ดีๆนั้นได้ถูกซ่อนไว้ ส่วนที่เอามาขายให้เยอรมัน คือไวน์ห่วยๆ" สองวันต่อมา..นายอดอฟ ได้เรียกประชุมชาวกสิกรไวน์ด่วน.. ที่นั่น เขาได้ยืนขึ้นและ อ่านข้อความในบัตรสนเท่ห์ที่เพิ่งได้รับให้ได้ยินทั่วๆกัน.. หลังจากที่อ่านจบ..เล่นเอาทุกคนใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ นั่งไม่ติดที่ไปตามๆกัน..เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น.. แต่..นายอดอฟ ได้พูดขึ้นมาว่า.. "ผมจะบอกอะไรให้ ว่า ผมไม่สนใจหรอกนะไอ้ข้อความบ้าๆนี่นะ..และจะไม่เก็บมันไว้ให้รกหูรกตา" พูดเสร็จ เขาก็ฉีกกระดาษแผ่นนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย.. และบอกต่อไปด้วยว่า.. "ผมละเกลียดนักเชียว ไอ้คนที่ชอบหักหลังพวกเดียวกันเนี่ย..!! ชาวกสิกรไวน์เบอร์กันเดียน..ต่างก็นับถือในน้ำใจของตัวแทนค้าไวน์คนนี้นัก เพรา เขาช่าง"ติดดิน"เสียเกินคาด ปูมหลังของนายอดอฟ ชายวัยหกสิบเศษคนนี้ คือ ผู้เชี่ยวชาญในไวน์เบอร์กันดี การที่บรรพบุรุษได้ตัวแทนการค้าขายไวน์( Domaine de la Romanee-Conti)ในเยอรมัน เมือง Bremen มาตั้งแต่ 1859 อีกทั้งเคยเป็นเจ้าของไร่ไวน์ Ch. Chasse-Speen กับ Ch. Melescot-Saint-Exupery พอต่อมา เกิดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ฝรั่งเศสก็เพิกถอนกรรมสิทธิที่ดินของชาวเยอรมัน(ซึ่งกลายเป็นศัตรู) จึงเป็นเหตุให้ต้องย้ายกันกลับไป.. และเขาก็เช่นกัน ในเรื่องการรับงานนี้โดยขอข้อแม้กับนาซี ในเรื่องเอกสิทธิต่างๆ..เช่นเดียวกับ นายโบเมอร์ สหายรัก.. เขาได้บอกกับชาวไวน์ว่า.. "ถ้าพวกคุณอยากขาย ผมก็จะซื้อ แต่ถ้าไม่อยากขาย จะไม่มีการบังคับใจแต่อย่างใด คนที่เลือกที่จะไม่ขายให้ นั่นก็คือ Maison Louis Latour เพราะ นายลาตูร์ นั้น เกลียดเยอรมันตั้งแต่ครั้งสงครามโลกครั้งที่หนึ่งอย่างเข้ากระดูกดำ แม้ว่า นายลาตูร์ผู้เฒ่า จะเสียชีวิตในไม่กี่วันที่นาย อดอฟเข้ามารับงาน.. แต่ลูกชาย ก็รับทอดเจตนารมณ์ของผู้บิดาต่อไป คือ ไม่ขาย.. ซึ่ง..นายอดอฟ ก็เข้าใจเป็นอันดีและไม่มีการขัดอกขัดใจแต่อย่างใด แผนที่ของแคว้นเบอร์กันดี ..ถ้าภาพที่เอามาลงไปชัด ก็กดดูที่ลิงค์นี้ http://www.bbr.com/US/wine-knowledge/maps/-98.lml?ID=29Z9B7G1MNM00B6 จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 14:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงแม้ว่า อดอฟ เซกนิทซ์ เข้ามาทำงานในเบอร์กันดีอย่างชนิดมีเงินเต็มกระเป๋า แต่..ไม่มีสินค้าให้ซื้อ เพราะผลิตผลไวน์ในปี 1939 นั้น มันย่ำแย่ สภาพอากาศนั้นแปรปรวนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คนงานต้องเร่งเก็บองุ่นให้เสร็จหมดโดยใช้เวลาแค่สิบวัน แทนที่จะเป็นสองหรือสามอาทิตย์อย่างที่เคยเป็น แต่ก็นั่นแหละ ถึงแม้ว่าอากาศจะดีเลิศสมใจ ในยามนั้นก็คงต้องประสบปัญหาขาดแคลนแรงงานชายอยู่ดี เพราะ ส่วนใหญ่ได้ถูกเรียกตัวเข้าประจำการทำหน้าที่รับใช้ชาติไปหมดแล้ว ในปี 1940 ยิ่งเลวซ้ำร้ายหนักเข้าไปอีก คราวนี้ เวลาเก็บเกี่ยวได้เร่งเก็บโดยใช้เวลาเพียงแค่สามวันเท่านั้น..องุ่นยังดิบเขียวทำให้ ไม่หวานพอ ไม่มีน้ำตาลอันเป็นส่วนสำคัญในการสร้างแอลกอฮอล.. ดังนั้น วิธีที่สะดวกสุดๆ..นั่นคือการเติมน้ำตาลลงไปกระตุ้น แต่แล้ว..ปัญหาที่ตามมานั่นก็คือ ในยามสงครามอย่างนี้ น้ำตาลหายากราวทองคำ เมื่อไม่มีน้ำตาล..ไวน์ที่ผลิตออกมาจึงมีแอลกอฮอลต่ำกว่าปรกติ อันเป็นเหตุให้ไวน์มีตะกอนและสีขุ่นมัว.. วิธีแก้ นั้นก็คือ การผสมใข่ขาวลงไป เพื่อให้ความหนืดของมันจับตะกอนและน้ำหนักจะทำให้รวมตัวลงไปกองอยู่ข้างล่าง (ปัจจุบัน..ยังใช้วิธีนี้อยู่ในหมู่ไวน์ชั้นดี เช่น มูตอง ร็อธส์ไชลด์) แต่..ก็อีกนั่นแหละ..จะไปหาใข่ที่ไหนในยามนี้? ทุกคนเลยต้องกลับไปใช้วิธีของบรรพบุรุษแต่โบราณ นั่นก็คือ ใช้กรองไวน์ด้วยถ่านบด..พวกเขาได้ทดลองในทุกวิถีทาง จน ผู้แทนกสิกรไวน์ D'Angerville ถึงกับเอ่ยปากว่า "มันห่วยอย่างชนิดที่พวกเราไม่เอามาหมักให้เสียเวลาเลยเชียว..เททิ้งมันไปซะยังดีกว่า.." ในปี 1941 ก็คงเลวร้ายเช่นเดิม เพราะ ชายฉกรรจ์ชาวไวน์ส่วนใหญ่นั้น ถูกจับตัวไปเป็นเชลยเสียมากต่อมาก และที่สำคัญคือสภาพการขาดแคลนปัจจัยสำคัญ คือปุ๋ยเพื่อการเกษตร ยาฆ่าแมลง..กลายเป็นสิ่งที่หายากยิ่ง.. สถานการณ์บ้านเมืองก็ไม่ได้เอื้ออำนวย..เคอร์ฟิวคือ สองทุ่ม ที่ทุกคนต้องกลับเข้าไปอยู่แต่ในบ้านที่ต้องปิดม่านทึบ..ไฟหน้ารถจักรยานต้องทาสีน้ำเงิน จดหมายถูกเปิดตรวจ.. ฉะนั้น ผู้คนในบางพื้นที่เริ่มมีปฏิกิริยาต่อต้านเยอรมันอย่างเห็นได้ชัด..แต่ประชาชนส่วนใหญ่ในประเทศยังคงเทิดทูนท่านผู้นำ เปเตน ราวพระเจ้า สำหรับกลุ่มผู้ค้าไวน์ในเบอร์กันดีนั้นก็เช่นกัน..ต่างตกลงเห็นพ้องกันว่า สมควรที่จะส่งของไปกำนัลแด่ท่านผู้เป็นประมุข และของนั้นคือ ไวน์ชั้นดีเลิศ 66 ลัง และ ในนั้น มีไวน์ของปี 1856 อันเป็นปีเกิดของท่านอีกด้วย ท่านผู้นำเปเตน..ถึงกับส่งจดหมายขอบคุณมาอย่างหวานจ๋อย..ทั้งๆที่วันส่งมอบนั้น ท่านเองแก่จนยืนแทบไม่ติดพื้น ถ้าไม่ติดหมอสองคนที่ประกบซ้ายขวาอยู่ละก้อ..อาจทรุดลงกองที่พื้น ก่อนพิธีมอบซะด้วยซ้ำ !! จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 14:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และหลังจากที่ได้มอบไวน์เสร็จสิ้นไปไม่นาน..สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น..นั่นคือ หัวหน้าของชาวกสิกรไวน์เบอร์กันดี มัวรีซ ดรุยน์ ถูกบุกเข้าไปจับตัวโดยสารวัตรทหารนาซี..ขณะที่กำลังทำการประชุมในโรงพยาบาลสงเคราะห์แห่งกรุงโบว์น ที่เขาเป็นประธานกรรมการบริหารอยู่..ในข้อหาต่อต้านพรรคนาซี(อันนี้คือข้อหาเด็ด ในการส่งคนเข้าคุก) เพราะ เป็นการสาวอดีตว่ามัวรีซเคยมีการติดต่อกับนายพล ดักลาส แมคอาร์เธอร์ (อเมริกา)เพื่อล้มล้างรัฐบาลนาซี ข้อหาลอยๆอย่างนี้อาจดูไม่มีน้ำหนัก เลยเพิ่มข้อหาพกพาอาวุธในครอบครองเข้าไปอีกกระทงนึง.. เพราะในวันที่ไปค้นบ้าน ปรากฎว่าทหารได้เจอปืนโบราณที่แขวนประดับไว้ที่ข้างฝา..ก็เลยลงล๊อคเขาถูกส่งตัวไปคุมขังที่ Fresnes ใกล้ๆกับกรุงปารีส และเนื่องจากเขาพูดภาษาเยอรมันได้ดี ถึงสามารถเล่าเรื่องของเขาในคราวที่เข้าไปเป็นทหารรับใช้ชาติในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งให้กับผุ้คุมฟังอย่างสนุกสนาน..โดยเฉพาะตอนที่เขาได้รับเหรียญสดุดี ที่ได้ช่วยชีวิตทหารเยอรมันในกลางสมรภูมิ.. คุมถึงกับถามเขาว่า..งั้นนายก็ไม่ได้เกลียดพวกเราชาวเยอรมันน่ะซิ มัวรีซตอบว่า..ไม่ได้เกลียดชาวเยอรมัน แต่ ไม่ชอบนโยบายกับรัฐบาลต่างหาก..!! เพราะเหตุนี้ มัวรีซ จึงได้รับสิทธิพิเศษ..นั่นคือ สามารถเขียนจดหมายไปถึงพอลลีน ภรรยาสุดที่รักได้ ในที่สุด กำหนดวันการส่งตัวขึ้นศาลในข้อหาฉกรรจ์ของมัวรีซได้ถูกกำหนดขึ้นก่อนถึงเทศกาลคริสต์มาสเพียงไม่วัน พอลลีนคิดหาทางช่วยเขาอย่างสุดฤทธิ์ เธอรีบเข้าห้อง รื้อค้นลิ้นชัก ตู้เอกสาร เพื่อหาจดหมายสดุดี และหนังสือพิมพ์ที่เคยตัดเก็บไว้ ครั้งที่ มัวรีซเคยช่วยชีวิตทหารเยอรมันครั้งกระโน้น และ โชคเข้าข้่างเธอ ..ของที่ต้องการนั้นถูกเก็บอยู่ในซองอย่างเรียบร้อย.. โดยไม่รอช้า..เอกสารทั้งหมดถูกส่งถึงเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องทุกระดับชั้น..ในเดือนกุมภา 1942 มัวรีซ ถูกปล่อยตัวอย่างไม่มีใครคาดฝัน..จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามแต่..ก็ต้องขอขอบคุณพระเจ้า !! และ เพียงสามเดือนที่เขาถูกปล่อยตัวออกมาให้รับอิสรภาพนั้น ก็มีจดหมายจากหน่วยงานของรัฐ เมือง Dijon ที่เขียนมาใจความว่า ชาวกลุ่มพ่อค้าไวน์เบอร์กันดีสนใจที่จะบริจาคพื้นที่ทำไวน์สักส่วนหนึ่งให้กับท่านผู้นำเปเตน เพื่อเป็นเกียรติยศบ้างหรือไม่ ? มัวรีซ จึงเรียกประชุมคณะกรรมการของโรงพยาบาลสงเคราะห์ ( Hospice de Beaune)ทันที ว่าจะเอายังไง..ในเรื่องนี้ คณะกรรมการส่วนใหญ่ เห็นพ้องต้องกันว่า สมควรให้ไปเถอะ โดยเลือกเอาที่ดินผืนสวยส่วนที่ติดตรงเชิงเขา อันเป็นไร่ไวน์ของส่วนโรงพยาบาลตั้งแต่ปี 1508 ให้กับท่านไป..แถมตั้งชื่อให้อย่างเสร็จสรรพว่า Clos du Marechal !! แปลใจความประมาณว่า ไร่องุ่นชายเนินของท่านจอมพล.. จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 14:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก่อนพิธีส่งมอบไร่ไวน์นั้น ได้มีการระดมช่างมาปรับปรุงตกแต่งสถานที่ในไร่เสียใหม่เป็นการโกลาหลเพราะเป็นงานเร่งด่วน. โดยมีการแกะสลักเครื่องหมายประจำตัวของท่านผู้นำเจ้าของคนใหม่คือ ขวาน และ คทาจอมพลไขว้กัน นอกจากนั้น ด้านหลังยังทำเป็นช่องเพื่อสอดใส่สำเนาโฉนดที่ดินลงไปซะด้วย ในอาทิตย์ต่อมา เดือน พฤษภา 1942 มัวรีซเดินทางไปมอบโฉนดตัวจริงให้กับท่านผู้นำเปเตน วัย 86 ถึงในเมืองวิชี่... มัวรีซ..เห็นได้อย่างชัดว่า ผู้รับนั้นมีอาการดีใจจนเนื้อเต้น..และได้กล่าวว่า "แหม ดีใจจริงๆเชียว เพราะเคยฝันไว้นานแล้วว่าอยากจะมีไร่ไวน์ดีๆกะเขาสักผืนในเบอร์กันดี และอย่าเสียใจนะที่ไม่ได้ออกข่าวลงหนังสือพิมพ์ให้เอิกเกริกไป เพราะ อยากเก็บมิตรภาพดีๆระหว่างเราให้มันเป็นเรื่องส่วนตัว และขอบคุณมากที่จะดูแลเรื่องผลผลิตในไร่ให้ ผมแทบอดใจคอยชิมไวน์จากไร่ของตัวเองในปีที่จะถึงนี้ ไม่ไหวเชียว" ปีที่จะถึงนี้..ใครๆก็อดใจคอยไม่ไหวด้วยกันทั้งนั้น เพราะมันเป็นปีครบรอบฉลอง 500 ปี ของโรงพยาบาลสงเคราะห์ (Hospices de Beaune)ซึ่งเป็นการจัดงานที่ยิ่งใหญ่ในเดือน พฤศจิกา ของทุกปี เพียงแต่ว่า..ปีนี้ ไม่มีใครต้องการให้มีทหารนาซี หรือชาวเยอรมัน เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ..แต่ใครจะกล้าไปบอก ยิ่งอารมณ์ ของกองทัพนาซีตอนนี้กำลังไม่ดีๆอยู่ด้วย..เพราะ เพิ่งกระเจิงพ่ายหนี(หนาว)ตายจากรัสเซียมาหมาดๆ ทหารจากแนวหน้าฝั่งนั้น ก็มาสมทบอยู่ในเมืองนี้กันอย่างหนาแน่นกว่าเดิม มัวรีซ ตกที่นั่งลำบาก เพราะ เป็นผู้ที่ต้องรับผิดชอบโดยตรง เขาจึงตัดสินใจเข้าไปหาเพื่อนรัก อดอฟ เซกนิทซ์ และพูดถึงเรื่องนี้อย่างเปิดอก ทันที่ที่ได้ฟังเรื่องราวจนจบ อดอฟ ส่งมือให้มัวรีซจับและบอกว่า "ผมเข้าใจ..และขอรับรองด้วยเกียรติว่า ในงานจะไม่มีเยอรมันเข้าไปแม้แต่คนเดียว" "มีซิ..ต้องมีคนหนึ่ง..คือ คุณไงล่ะ เพราะผมถือว่า คุณคือเพื่อนคนหนึ่ง " พูดจบมัวรีซก็ส่งบัตรเชิญให้กับอดอฟ.. ซึ่งเขาก็ได้ไปร่วมงานจริงๆ หลังจากนั้นไม่กี่วัน จดหมายขอบคุณก็ส่งถึงมือมัวรีซในนั้น มีเช๊คสมทบทุนทำบุญโรงพยาบาลจากแขกเยอรมันคนเดียวนั้นเป็นจำนวนถึง100,000 ฟรังค์ ในภาพ คือ โจเซฟ (พ่อ) มัวรีซ (ลูก) ดรุยน์ ซึ่งปัจจุบัน ครอบครัวนี้ เปรียบประหนึ่งเป็นเจ้าพ่อแห่งวงการไวน์เบอร์กันดี และขยายสาขามาทำไวน์ในอเมริกาด้วย.. จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 14:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แคว้นที่โชคร้ายที่สุด เห็นจะเป็น แคว้นแชมเปญ เพราะเพียงอาทิตย์เดียวที่ถูกครอบครอง สองล้านขวดก็หายวับไปกับตา ผู้ที่ถูกส่งมาเป็นตัวแทนการค้าจากฝ่ายของนาซี นั่นก็คือ Otto Klaebisch ผู้ซึ่งเป็นตัวแทนค้าไวน์ฝรั่งเศสในเยอรมันมานานนม โดยเฉพาะ เป็นตัวแทนจำหน่าย แชมเปญ Lanson ซึ่งเป็นผลิตผลของ ครอบครัว เบอร์นารด์ นอนังคูต์ ความจริงแล้ว..ออตโตนั้นเป็นคนพื้นเพในแขวงคอนยัค ต้นตระกูลได้ทำการผลิตบรั่นดีจนเป็นที่ขึ้นชื่อลือชา..หากแต่ต้องย้ายออกไปครั้งที่ถูกยึดดินแดนกลับคืนโดยรัฐบาลฝรั่งเศส ครั้งเมื่อเยอรมันพ่ายในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง และครั้งนี้ เขากลับเข้ามารับหน้าที่ด้วยความเต็มใจ เพราะ มันคือโอกาสแห่งความสะใจ สิ่งแรกที่เขาทำก่อนอื่นใดนั่นก็คือ การเลือกสถานที่อยู่ อย่างให้สมเกียรติสมฐานะโดยการชี้เอาตามใจชอบ..และสถานที่นั้นก็คือ คฤหาสน์ ของตระกูล de Vogue นาย Bertrand เจ้าของบ้านถึงกับแทบกระอักออกมาเป็นโลหิต และนายออตโต คนนี้ ไม่เหมือนกับ ตัวแทนค้าไวน์นาซีคนอื่นๆเช่น อดอฟ หรือ โบเมอร์ เพราะเขาไม่ทำตัวสมถะ แถมยังชอบกร่างในเครื่องแบบทหารเดินไปที่โน่นที่นี่ โดยถือว่า ญาติของเขาคนหนึ่ง คือ รมต.ต่างประเทศ นายริบเบนทรอป แต่กับจ้าวกับนายแล้ว..เขาจะพินอบพิเทาจนแทบติดดิน ในการพบปะเพื่อเจรจาซื้อขายกับ ท่าน Count Robert-Jean de Vogue( เคานต์ โรแบรต์ ฌอง เดอ โวค) เจ้าของไร่แชมเปญ Moet-Chandon (มูเอต์ ฌังดอง) นั้น เขาแทบจะอยู่ในอาการกราบกราน เพราะท่านเคานต์คนนี้ไม่ใช่ธรรมดา ประวัตินั้นสืบทอดโยงใยไปกับหลายๆราชวงค์ทั่วยุโรป ทั้งมีเส้นสายใหญ่ยักษ์ในสำนักวาติกัน อีกด้วย.. โดยที่ลืมไปเสียสนิทว่า..บ้านที่เขาเพิ่งไปยึดมานั่น..คือบ้านของน้องชายท่านเคานต์นั่นเอง !! จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 14:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วินาทีแรกที่นายเคลบิสช์ ได้เข้ามาทำงาน ก็ต้องพบกับปัญหาใหญ่ นั่นก็คือ ผลผลิตของปี 1940 นั้นตกต่ำไปกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ ซึ่ง ไม่เพียงพอต่อความต้องการของทางฝ่ายคณะผู้ก่อการในกรุงเบอร์ลินที่มีจำนวนมากมายในต่อเดือน ซึ่ง ตัวเขาได้ออกไปเจรจากับผู้ผลิตทั้งรายใหญ่รายย่อย ขอซื้อให้ระบายแชมเปญในกรุออกสู่ตลาดบ้าง โดยจะรับซื้อทั้งหมด.. ชาวกสิกรแชมเปญ..ทุกคนอยู่มีสภาพที่อึดอัด เพราะ ในตอนนี้ตลาดต่างประเทศอื่นๆได้ปิดตายไปแล้วต้องค้าให้กับเยอรมันเท่านั้น..ในราคาที่ถูกกำหนดมา ซึ่งมันตกต่ำอย่างน่าใจหาย และแชมเปญดีๆที่มีอยู่ในสต๊อคนั้น ถือว่าเป็นทุนสำรอง.. ถ้าขายให้ไปจนหมดแล้ว ภาวะเงินฝืดที่เกิดขึ้นหลังสงครามนั่น พวกเขาจะเอาอะไรรัปประทา่นกัน.. (อย่างที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง) เพราะในสถิติเก่าๆนั้น แคว้นแชมเปญได้ผลิตแชมเปญถึง ร้อยห้าสิบล้านขวด ในปี 1930 เป็นต้นมา และได้นำออกมาจำหน่ายเพียง สี่ล้านห้าแสนขวด ที่เหลือนั้นกระจายอยู่ในเซลล่าร์ต่างๆ  อันเป็นทุนสำรองอย่างที่ว่ามา ราคาองุ่นมีขึ้นลงตามสภาพคล่องของเศรษฐกิจ เช่นในปี 1931 องุ่นมีราคาถึง 11 ฟรังค์ต่อกิโล ภายในปี 33-34 ตกเหลือเพียง กิโลละหนึ่งฟรังค์เอง. พอปี 37-38 ก็กระเติ้องขึ้นมาแต่พอมาเกิดสงครามก็ลดลงฮวบฮาบอีกครั้ง ฉะนั้น พ่อค้าทุกคนต่างเก็บกักตุนของดีๆเอาไว้ขายออกให้กับตลาดต่างชาติ เช่น อังกฤษ หรือ อเมริกา ทางเบอร์ลิน ก็ช่างกระไร ดันนิยมของดีๆเช่นกัน อย่าง..แชมเปญของ Pol Roger อันเป็นยี่ห้อโปรดปรานของรัฐบุรุษ นายกรัฐมนตรี วินสตัน เชอร์ชิลล์ ก็ถูกสั่งให้นำส่งไปยังเบอร์ลินไม่อั้น โดยเฉพาะของดีเด็ด ปี 1928 นั้น จำเป็นมาก ตัวนาย คริสเตียน เจ้าของไร่ ถึงกับต้องเอามือก่ายหน้าผากด้วยความเสียดาย จะปฏิเสธนั้น ไม่มีทาง เพราะ นายเคลบิสช์ รู้ดีว่า มันยังอยู่ในอุโมงค์ที่เก็บ การเรียกร้องของเยอรมันได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึง ห้าแสนขวดต่ออาทิตย์ จากไร่โน้นไร่นี้ตามอำเภอใจ ทางฝ่ายผู้นำกสิกรแชมเปญ เห็นทีว่าจะไปไม่รอด จึงเรียกประชุมลูกบ้านทั้งหมด โดยตั้งเป็นศูนย์ผลิตผลิตผล เพื่อส่งให้เยอรมันโดยเฉพาะ โดยรวมองุ่นจากทุกๆไร่  ถัวเฉลี่ยให้เท่ากัน  เรียกว่า Comite Interprofessional du vin Champagne หรือ CIVC โดยตัวขุนนาง (ท่านเคานต์) De Vogue เป็นหัวหน้าดำเนินงาน..และเขาเองเชื่อว่า ฝ่ายสัมพันธมิตรต้องเป็นฝ่ายที่ได้รับชัยชนะไปในที่สุด และทุกคนควรเตรียมพร้อมสำหรับการค้าเสรีที่จะเกิดขึ้นตามมา.. นายเคลบิสช์ ถึงกับสะอึกในเรื่องการรวมตัวของชาวผู้ผลิต เขาเรียกตัวท่าน เดอ โวค ให้เข้ามาพบที่ออฟฟิซเป็นการด่วน และ..ออกคำสั่งทันทีว่า.. "คุณต้องขายผลิตผลของคุณได้ กับรัฐบาลเยอรมัน หรือ ในร้านที่อยู่ในความควบคุมของพวกเราเท่านั้น อ้อ รวมไปถึงสถานทูตอิตาเลี่ยน มหามิตรของเรา และ ท่านผู้นำเปเตน ด้วย อย่าลืมว่า ท่านผู้นำ ท่านชอบลิ้มรสแต่ของดีๆ " และ "ไม่มีใครสามารถให้ของตัวอย่างใครไปชิมฟรีๆ ไม่มีการลดราคา และไม่มีการขายกันเอง ใครจะซื้อต้องนำขวดเปล่ามาแลกเปลี่ยน เข้าจั๋ยย??" ถึงคราวที่ ท่านเดอ โวค สวนกลับไปบ้าง..ว่า "ไม่มีทางทำได้หรอกหรอก สั่งทีละมากมายขนาดนั้น สองล้านขวดต่อเดือนเนี่ยนะ??" นายเคลบิสช์ตอบกลับมาหน้าตาเฉย..ว่า.. "ก็ทำงานวันอาทิตย์ซิวะ" แต่แล้ว..การต่อรองได้ถูกโยนกลับไปมา สรุปลงตัวคือ ชาวกสิกรแชมเปญต้องทำงานชั่วโมงยาวขึ้น โดยข้อแม้ว่า ต้องยืดระยะการจ่ายไฟฟ้าให้เพียงพอต่อการผลิต ซึ่ง..ได้รับการยินยอมเป็นอย่างดี.. นี่คือแชมเปญของโปรดของท่านเชอร์ชิลล์   ปอล โรแจร์ ที่ถือกำเนิดมาตั้งแต่ ปี 1849 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 47 23:13:57 จากคุณ : WIWANDA - [ 30 ก.ค. 47 15:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เยี่ยมเลยครับ จากคุณ : phahurat (phahurat) - [ 30 ก.ค. 47 15:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊ะ เรื่องไวน์กลับมาเขย่าจออีกหรือเนี่ย ทำไมมาลงเอาตอนคอมพ์ผมเจ๊งละ ทำงี้ได้ไง จากคุณ : สื่อศิลป (สื่อศิลป) - [ 30 ก.ค. 47 19:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฝ่ายท่านแม่ทัพอากาศ เกอริง..ก็ไม่ยอมอ่อนข้อใด เรียกร้องแชมเปญเพิ่มอย่างไม่หยุดยั้ง เพื่อแจกจ่ายให้กับทหารในทัพฟ้า จนนายเคลบิสช์ ต้องวิ่งมาอ้อนวอน CIVC ขอให้ผลิตให้มากๆหน่อย ซึ่งหลายคนเห็นเป็นโอกาสในการเรียกร้องสิ่งของจำเป็นสารพัด เช่น ปุ๋ย ยาฆ่าแมลง ซีเมนต์ เพื่อซ่อมแซมพื้นที่ผลิตบางส่วน ซึ่งได้รับการอนุมัติิอย่างไม่เงื่อนไข เพียงแต่ว่า..ชาวกสิกรหลายๆคนได้นำมันไปสร้างผนังปิดอุโมงค์ซ่อนแชมเปญไม่ให้ฝ่ายนาซีได้เห็นแม้แต่ซาก.. รัฐบาลวิชี่ ได้ออกกฎหมายกวาดต่้อนแรงงานเข้าสู่โรงงานให้มากที่สุด เรียกว่า Service du Travail Obligatoire หรือ STO เพื่อวัตถุประสงค์ช่วยเหลือฝ่ายเยอรมันในการซ่อมสร้างต่างๆ.. คนงานในไร่องุ่น หดหายไปคราวละสิบๆ.. CIVC จึงประกาศงดการผลิต จนกว่าจะนำแรงงานเหล่านั้นมาคืน โดยให้เลือกเอาว่าจะเอาแรงงานเพิ่ม หรือ ลดจำนวนส่วยแชมเปญลง.. ปรากฎว่า เรื่องนี้ถูกนำเสนอไปถึงยังกรุงเบอร์ลิน.. ผลออกมาคือ ขอจำนวนส่วยเท่าเดิม เอาคนงานคืนไป.. และครั้งหนึ่ง ทหารของนาซีเข้ามาคุมเข้มถึงขนาด ทุกครั้งที่คนงานจะลงไปในอุโมงค์ต้องมีทหารตามเข้าไปด้วย แต่แผนนี้ได้รับการยกเลิกไป ซึ่งสร้างความโล่งใจให้กับชาวแชมเปญอย่างยิ่ง เพราะในอุโมงค์นั้น มันไม่ได้ใช้แค่เก็บผลิตผลธรรมดา หากแต่ มันเป็นที่ใช้เก็บอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆของขบวนการกู้ชาติ เสรีฝรั่งเศส(Resistance)ด้วยเช่นกัน การข่าวของการส่งผลิตผลให้กับนาซีนั้น ถือว่าเป็นข่าวกรองให้แก่ขบวนการกู้ชาติที่นำความส่งต่อให้กับฝ่านสพม.ได้ เช่น..ในปี 1940 การสั่งของนับหมื่นๆขวดให้ส่งไปยังหน่วยชายแดนที่โรเมเนียนั้น..ซึ่งอันเป็นเรื่องผิดธรรมดา น่าสงสัย เพราะ หน่วยทหารที่ประจำการที่เขตนั้น มีเพียงน้อยนิด เพียงสองสามวันต่อมา เยอรมันก็บุกเข้าไปยึดโรเมเนีย สมดังที่สั่งแชมเปญไปคอยท่าไว้.. หรือ ปลายปี 1941 การสั่งของล็อตใหญ่ก็เกิดขึ้นอีก คราวนี้ กำชับมาว่า ทำการอัดจุกให้แน่นหนาหน่อย เพราะจะส่งไปยังเขตในโซนร้อน.. และก็จริงๆดังว่า เยอรมันบุกเข้าอียิปต์.. ตัวนายเคลบิสช์เอง..ไม่ค่อยลงรอยและกินเส้นกับท่าน เดอ โวค สักเท่าไหร่ เพราะ เนื่องจาก เดอ โวค ไม่ยอมยกย่องเขาโดยเรียกคำนำหน้า เช่น แฮร์ เคลบิสช์ หรือ มองซิเออร์ หรือแม้แต่ กัปตัน แต่จะเรียกเขาด้วยชื่อเฉยๆ.. นั่นคือสิ่งที่เขาไม่ชอบเป็นอย่างยิ่ง.. และ เขาได้สงสัยเสมอว่า..เดอ โวค และ พรรคพวกใน Moet & Chandon นั้น มีส่วนร่วมในการปฏิบัติงาน ของขบวนการกู้ชาติ.. ซึ่งจะว่าไปแล้ว..มันก็ไม่ได้ผิดไปจากความจริงสักเท่าใดนัก..!! จากคุณ : WIWANDA - [ วันอาสาฬหบูชา 07:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ท่านเดอ โวค นั้นไม่ใช่เพียงแต่มีส่วนช่วยในขบวนการกู้ชาติเท่านั้น หากแต่เขาเป็นถึงหัวหน้าหน่วยใต้ดินฝ่ายฝั่งตะวันออก ทีเดียว..และเป็นคนที่แนะนำการสู้รบแบบจารกรรม มากกว่าที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้แบบนองเลือด เพราะผลกระทบเต็มๆนั้นไม่ใช่ใครก็คือชาวบ้านตาดำๆ(เอ๊ะ..หรือตาฟ้าๆเนี่ย)ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นั่นเอง และ..การที่เขากระโดดเข้ามารับงานเสี่ยงชีวิตเช่นนี้ เพราะ เขาไม่มีทางเลือกต่างหาก สาเหตุคือ ..ในยามที่เยอรมันบุกเข้ามายึดครองพื้นที่แรกๆนั้น ไร่แชมเปญของ โมเอต์ ฌังดอง นั้น ถูกย่ำยีเสียหายหนักที่สุด ตัวปราสาทถูกเผาจนราบเรียบรวมไปถึงการเข้ายึดครองตามคฤหาสน์เล็ก คฤหาสน์น้อยในบริเวณด้วย.. จากนั้น เยอรมันยังมีหน้ามาเรียกส่วยจากไร่ด้วยแชมเปญจำนวน 50,000 ขวดต่ออาทิตย์(เทียบเท่ากับ หนึ่งในสิบของจำนวนส่วยแชมเปญทั้งหมด) อันนับว่าเป็นการเหยียบย่ำซ้ำให้จมดิน..เดอ โวค ขุนนางเก่า จึงไม่มีทางเลือกอื่นใด..นอกจากรวมหัวกันกับเจ้าของไร่อื่นๆ..สนับสนุนการทำงานของขบวนการกู้ชาติในทุกๆด้าน ในเดือน พฤศจิกายน 1943 เดอ โวค และ ผู้ช่วยอีกสองคน เข้าขอพบกับนายเคลบิสช์เพื่อทำการต่อรองส่วย..เนื่องจากผลผลิตในปีนั้นได้มาเป็นจำนวนน้อย หากแต่ คุณภาพเยี่ยม.. เขาจึงคิดว่า ทางเบอร์ลินน่าจะพอใจ แต่เพียงไม่กี่อึดใจที่เขาและผู้ช่วยได้เข้ามานั่งในที่ทำการของเคลบิสช์ เสียงโทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้น..นายทหารเวรเข้ามากระซิบกระซาบข้อควา เคลบิสช์ขอตัวออกไปข้างนอก.. เพียงสิบนาที เขาก็ลับเข้ามา ยืนกอดอกและกล่าวว่า "ท่านทั้งหมด กำลังต้องคดี อย่าขัดขืน!!" สิ้นเสียง ทหารสามสี่นายก็กรูกันเข้ามาจับกุมคนทั้งหมด เดอ โวค ตะโกนก้องว่า "ปล่อยคนอื่นไป เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรทั้งสิ้น" แต่..ไม่มีการตอบรับใดๆ เขาทั้งสามถูกควบคุมตัวไปยังที่คุมขัง..ด้วยข้อหาที่ร้ายแรงที่สุด นั่นก็คือ ฝ่าฝืน..หลีกเลี่ยง..ไม่ส่งส่วยครบตามจำนวน ผลการตัดสินคดี ผู้ช่วยคนหนึ่งถูกปล่อยตัวไป..อีกคนหนึ่งคือผู้จัดการของเขาได้ถูกส่งตัวไปยังค่ายกักกันเชลยที่ Bergen-Belsen แต่ ท่านขุนนาง เดอ โวค เจ้าของ Moet Chandon อันลือชื่อ..ถูกตัดสินให้ ประหารชีวิต !! จากคุณ : WIWANDA - [ วันอาสาฬหบูชา 07:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 . เฮ้อ จะอ้าปากขอตั้งแต่คราวที่แล้ว เพราะเซฟแล้วมันล้นน่ะครับ เลยหายไป กลับไปหาในคลังก็ไม่มี ขอบคุณครับ จากคุณ : ช. (ชอบแช้งค์) - [ 3 ส.ค. 47 14:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามป๋า ช. มาชิม เอ้ย! มาชมต่อค่ะ จากคุณ : ดอกปีบ (กาสะลองบานแล้ว) - [ 4 ส.ค. 47 10:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ข่าวนี้ได้สร้างความตระหนกและความโกรธแค้นให้กับชาวเมืองแชมเปญเป็นอย่างมาก ทุกคน..รวมตัวกันหยุดงานประท้วงอย่างพร้อมเพรียงกัน นายเคลบิสช์ ถึงกับอึ้งไป ทำอะไรไม่ถูกในชั้นแรกที่รู้ข่าว.. แต่ต่อมา ก็แก้หน้าด้วยการประกาศดำเนินการขั้นรุนแรงกับชาวม๊อบ ในข้อหา"ก่อความไม่สงบ" แต่..ประกาศนั้นไม่ได้มีผลใดๆกับชาวเมืองแม้แต่นิด..ทุกคนยังเดินหน้าสไตร์คต่อไป นายเคลบิสช์ เจอกับไม้นี้เข้า ถึงกับเข้าตาจน..เพราะ รู้ดีว่า ถ้าทำการขั้นเด็ดขาดกับพวกชาวไร่แล้ว..ใครเล่าจะเข้ามาผลิตแชมเปญส่งส่วยให้เจ้านายเบื้องบน..ให้ทหารเยอรมันเข้ามาทำเร๊อะ..พวกนี้ทำเป็นเสียที่ไหน..ฝันไปเหอะ !! และตอนนั้น..สถานการณ์ทางด้านฐานอำนาจของ รมต.ริบเบนทรอป ญาติสนิทที่เคยอุปถัมภ์ก็ง่อนแง่นเต็มที และตัวเขาเองขืนทำอะไรโฉ่งฉ่าง ขัดอกขัดใจเหล่าบรรดาขุนพลทั้งหลายเข้าละก้อ อาจพบจุดจบ โดยการถูกส่งไปหนาวตายที่แนวหน้าพรมแดนรัสเซียได้ทุกเมื่อ ฉะนั้น..ทางที่ดี ไม่เสี่ยงดีกว่า..!! ป็นอันว่าท่าน เดอ โวค ได้รับการปลดปล่อย โดยสาเหตุที่ว่า เพราะ เป็นการเห็นใจส่วนตัวที่ ท่านประมุขของ โมเอต์ ฌังดอง มีลูกห้าคนที่ต้องเลี้ยงดู แต่..เพื่อไม่ให้เป็นการเสียหน้าอย่างยับเยินนั้นจึงต้องมีโทษปรับในฐานดื้อดึง..นั่นคือ ค่าปรับที่ชาวแชมเปญทั้งหมดต้องจ่าย นั่นคือ 600,000 ฟรังค์(เทียบเท่ากับล้านห้าแสน ในปัจจุบัน) หรือ..เจ้าบ้านแต่ละบ้านต้องมาจำคุกเป็นเวลาสี่สิบวัน ปฏิบัติการจองเวรกับไร่ Moet Chandon นั้น ยังไม่จบแต่เพียงเท่านั้น.. นายเคลบิสช์ และพรรคพวก กระพือข่าวให้กับหนังสือพิมพ์ว่า เดอ โวค นั้นให้การสนันสนุนขบวนการกู้ชาติ..และถึงขนาด ถึงกับสร้างหนังปลุกใจออกฉายไปทั่วเยอรมันและฝรั่งเศส..ในเนื้อเรื่องมีการสร้างเป็นว่า เมื่อทหารเปิดลังของข้าศึกหน่วยวินาศกรรมและเจออาวุธปืนซุกซ่อนอยู่เป็นจำนวนมาก(ที่ลัง..นั้นเป็นลังแชมเปญ ติดตราสัญญลักษณ์และ ชื่อ Moet Chandonอย่างเด่นชัด.) จากกระแสการสร้างข่าวนั้นมาเพียงไม่กี่เดือน ฝ่ายรัฐบาลเผด็จการถึงกับเข้ามาดำเนินงานควบคุมยึดครองพื้นที่และทรัพย์สินของโมเอต์ ฌังดอง ทั้งหมด โดยมอบหน้าที่การดูแลให้แก่ นายออตโต เคลบิสช์ แต่ผู้เดียว.. จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 12:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุยเรื่องโมเอต์ ฌังดอง มาเยอะแล้ว มารู้จักเขาหน่อยนะ..MC แชมเปญนั้น มีประวัติเก่าแก่ยาวเฟื้อย ว่าเป็นของดีชั้นยอดมาตั้งแต่ปี 1743 โน่นแน่ะ เจ้าของดั้งเดิม คือ Claude Moet ซึ่งตอนนั้นเขามีโรงแรม Chandon ที่สวยงามเลิศเลอ อันเป็นที่มาของชื่อ Moet Chandon แต่บัดนี้ ถูกซื้อเหมาไปพร้อมกับไร่แชมเปญชั้นดีอื่นๆ โดย บริษัท หลุยส์ วิตตอง โดยใช้ชื่อกลุ่มว่า LVMH :ซึ่งนับว่าเป็นกลุ่มค้าแชมเปญที่ใหญ่ที่สุดที่มีผลผลิตออกสู่ตลาดรวมกันแล้วกว่า 24 ล้านขวดต่อปี อุโมงค์ค์เก็บนั้นยาวกว่า 30 กิโลเมตรเชียว และ เมื่อรู้จักกับ MC แล้ว ก็ต้องรู้จักกับสุดยอดของรุ่น นั่นคือ Dom Perignon ดอม เปริยอง อันเป็นชื่อของนักบวชนิกายเบเนดิคติน(แถมตาบอดด้วยต่างหาก) แห่ง Abbey of Saint Vannes at Verdun เขาเกิดเเมื่อปี 1640 พอมีอายุได้ 28 ปี เขาก็ได้รับตำแหน่งให้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการดูแลผลผลิตแชมเปญของคณะสงฆ์แห่ง Hautvilliers อย่าประหลาดใจนะ ว่า แชมเปญนั้นเป็นของคู่บ้านคู่โบสถ์ มาตั้งแต่สมัย 1531 แล้ว.. ร้อยปีก่อนที่นักบวช ดอม เปริยอง จะเกิดซะอีก..เริ่มมาจากทางใต้ของฝรั่งเศส และมีการพัฒนาไปเรื่อยๆ แต่ปัญหานั่นก็คือ จุกไม้ก๊อกที่ใช้ปิดนั้น มักไม่อยู่คงทนได้นาน แรงอัดของก๊าซที่พวยพุ่งมักจะดันให้ระเบิดก่อนเวลาเสมอ จนนักบวช ดอม เปริยอง คนนี้ ได้ใช้วิธีที่ได้ผลเด็ดขาด นั่นก็คือ ใช้สาแหรกลวดรัดจุกไม้ก๊อกที่ว่านี่ให้เข้ากับคอขวด จนอยู่หมัด และ ความดีความชอบนี้เอง ขนากที่เขาเสียชีวิตลงในปี 1715 ศพเขาได้รับเกียรติให้ทำพิธีฝัง กลางไร่ไวน์ที่เขาปลูกดูแลมากับมือนั่นเอง โมเอต์ ฌังดอง ได้ซื้อกิจการไร่องุ่นของคณะสงฆ์ Abbey of Hautvilliers ในปี 1794 และ ดำเนินกิจการต่อ มาจนถึงในปี 1920's ทาง MC ได้ออกผลิตผลของการหมัก การผสมผเสแบบใหม่ ที่เรียกว่า Cuvee (คูเว) และตั้งชื่อว่า Moet Chandon Dom Perignon เพื่อเถลิงเกียรติให้แก่นักบวชนักปั๊ดตะนาแห่งประวัติศาสตร์แชมเปญ.. และ แชมเปญ MCDP นี้ จัดว่าเป็นแชมเปญสุดยอดของโลกก็ว่าได้ เพราะ ถูกคัดเลือกให้ใช้ในโอกาสสำคัญๆของโลก เช่น เมื่อครั้ง การขุดอุโมงค์ช่องแคบอังกฤษ-ฝรั่งเศส ได้สำเร็จ ทันที่ที่สองฝั่งทะลุถึงกัน สิ่งแรกก็คือ เปิด MCDP ฉะหลองงงงงงงงง..... ยามที่ สมเด็จพระราชินีอลิซาเบ็ธขึ้นเถลิงราชย์ในปี 1953 ก็เปิด MCDP ฉะหลองงงงงงง จนถือเป็นธรรมเนียมไปซะแล้วว่า โอกาสสำคัญอะไรก็ตามต้องฉะหลองงง ด้วย MCDP ดูภาพได้ค่ะ.. (***** หมายเหตุ นี่ถ้าป๋าชช. แกไม่เลิกแตะของมึนเมาซะก่อนนะ ก็ว่าจะเอาไปฉะหลองงงกะแกเหมือนก๊านนนน) จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 การเรียนรู้เรื่องที่จะหลบจะซ่อนแชมเปญของตัวเองอย่างไรนั้น ก็มาจากหลังสงครามวอเตอร์ลู นั่นเอง กองทัพของ Prussian ได้เข้ามากวาดแชมเปญออกไปจนเกลี้ยง..แถมยังเขียนคำว่า dankeshon ที่โน่นที่นี่ ทิ้งร่องรอยไว้ให้เจ็บใจซะอีก พอมาสงครามโลกครั้งที่ 1 ก็เกิดขึ้นอีกแล้ว..คราวนี้ ไม่ใช่เยอรมันเพียงอย่างเดียว กองทัพทหารฝรั่งเศสก็พลอยมาหยิบตามใจชอบผสมโรงเข้าไปด้วย หนึ่งในทหารหนุ่มน้อยนั้น คนหนึ่งก็คือ Maurice Chevalier (ผู้ซึ่งภายหลังมาเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียง) ที่ยังจำได้ และเล่าอย่างขำๆว่า.. นี่คือการรักชาติอย่างหนึ่งนะ..เพราะถ้าเราแพ้ ศัตรูก็ได้แชมเปญน้อยลงไปกว่าเดิม !! และบ่อยครั้งที่ การที่จะโกงทหารนาซีนั้นก็ไม่ใช่ของยาก เพราะการมารับส่วยจำนวนนับหมื่นๆขวดนั้น..เรื่องหลงหูหลงตามักเกิดขึ้นบ่อยๆ..โดยการสอดใส้แชมเปญห่วยๆ(ผลิตผลในปี 1939) ไปให้ โดยที่ผู้รับก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวรับแล้วส่งต่อไปยังกรมกองต่างๆ ซึ่งนับว่าเป็นการช่วยล้างสต๊อคขยะไปในตัว.. และการหลบๆซ่อนๆในครั้งนี้ ทุกคนต้องทำกันอย่างระวัง เพราะในอดีตสงครามโลกครั้งที่หนึ่งที่เคยเกิดขึ้นมา..เจ้าของไร่ไวน์ในบอร์คโดซ์ทราบข่าวมาว่ากองทัพของไกเซอร์ได้กำลังมุ่งหน้ามาทางนั้น..จึงรีบหาที่ซ่อนไวน์ของดีเป็นการด่วนหันไปหันมา ไม่มีที่ไหนจะดีไปกว่าบึงหน้าบ้าน..จึงรีบเอามันไปซ่อนไว้ในใต้น้ำ นับว่าเป็นความคิดที่ดี.. รุ่งขึ้นเช้า..เหล่าทหารเยอรมันได้ทำการสำรวจบริเวณไร่ และต้องมาสะดุดตากับวัตถุที่ลอยฟ่องเหนือพื้นน้ำในบึงนั้น.. จึงเข้าไปดูใกล้ๆ มันคือ สลากที่แปะขวดไวน์นับพันชิ้น !! มาในครั้งนี้ ทุกคนจึงใช้วิธีแปลกๆใหม่ๆในการซ่อนไวน์ เช่น ครอบครัว Foreau ซ่อนไว้ในใต้ดินของสวนผัก และ Gaston Huet (ทหารที่ถูกจับไปที่เมือง คาเลส์) ซ่อนไวน์ไว้ในถ้ำบนถูเขา โดยปิดทางเข้าอย่างมิดชิด อย่างชาวเมืองวูเวรย์ ที่ได้ยินข่าวว่ากองทัพนาซีจะผ่านเมืองมาทางนั้น นายกเทศมนตรี Charles Vavaseur ซึ่งเป็นกสิกรไวน์คนหนึ่ง..เกิดความคิดแยบยลคือ..ระดมช่างศิลปทั้งหมดในเมือง มาช่วยกันปลอมตราทะเบียนส่วยไวน์โดยที่มีคำว่า..สำหรับส่งให้รัฐบาลนาซี..อันเป็นสำคัญ และ..ในการต้อนรับนั้น ท่านนายกเทศมนตรี ได้บอกกับหัวหน้าว่า.. สถานที่ที่ใหญ่พอสำหรับที่จะให้กองทัพทั้งกองพักนั้น ก็เห็นจะมีที่เดียว นั่นคือ ในอุโมงค์เก็บไวน์ ที่จะส่งให้กับรัฐบาลเท่านั้น..แต่ท่านจะรับรองได้หรือไม่ว่า..ทหารของท่านจะไม่ลักลอบเอา"ของรัฐ" มาดื่มกินกัน.. แน่นอน..ทหารทั้งกองทัพนั้น ปฏิเสธที่จะพำนักในอุโมงค์เก็บไวน์อย่างทันควัน.. แต่ตัวหัวหน้า..ยังมิวายที่หันมาขู่ฟ่อๆว่า.. "รู้นะ..ว่ามีการซ่อนไวน์ตามซอกตามหลืบน่ะแต่ยังไม่มีเวลาที่จะมาเล่นซ่อนหาในตอนนี้ คอยดูเถอะ..ยังไงๆมันไม่รอดเงื้อมมือพวกเราไปได้ร๊อก !!!" จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คนที่ค่อนข้างไวต่อสถานการณ์นั่นก็คือ ครอบครัว Barton เจ้าของไร่ Chateau Langoa และ.. Leoville-Barton ที่มีพื้นเพเป็นชาว ไอริช-อังกฤษที่พอข่าวการประกาศสงครามได้แว่วเข้าหู Ronald รู้ได้ทันทีว่าเวลาของเขาในดินแดนบอร์คโดซ์ที่รักนี้ ใกล้จะหมดสิ้นลงแล้ว.. เขาและครอบครัวพยายามยื้อเวลาไว้จนวินาทีสุดท้าย..ทุกคืน เขาจะเอาไวน์ดีๆที่เก็บไว้มาเปิดดื่ม..และ พูดอย่างเดียวกันกับ Chevalier ว่า "ขอดื่มเพื่อเยอรมันที่จะได้ไวน์น้อยลงไปหนึ่งขวด ถ้ามันชนะ และ หนึ่งขวดน้อยไปในกองมรดกสำหรับลูกหลานถ้า เราชนะ" ฉะนั้น เมื่อท่านผู้นำเปเตน เซ็นสัญญาวางอาวุธกับเยอรมันในเดือนมิถุนายนนั้น โรนัล และครอบครัวจึงรีบยกโขยงกลับอังกฤษแทบจะในเรือด่วนเที่ยวสุดท้าย และ..ไม่รู้ชะตากรรมว่า เมื่อไหร่ที่เขาจะได้มีโอกาสกลับมายังไร่องุ่นที่แสนรักอีก ? และสิ่งที่คาดไว้ ก็ได้เกิดขึ้นอย่างไม่มีผิดเพี้ยน..กล่าวคือนาซีได้เข้ามาทำการยึดครอบครองไร่ไวน์ทั้งสองไร่ของโรนัล..โดยอ้างว่า มันเป็นของศัตรู (อังกฤษ) แต่หุ้นส่วนคนหนึ่งของเขาคือ Daniel Guestier ได้เข้าพบกับระดับหัวหน้านาซี บอกว่า.."ช้าก่อน..ใครว่ากันว่าพื้นที่นี้มีเจ้าของเป็นอังกฤษ พวก Bartonsเป็นชาวไอริช ต่างหาก (ตอนนั้น ไอร์แลนด์ประกาศตัวเป็นกลาง) น้องสาวของโรนัลที่อยู่ในเมือง Dublin ได้ส่งเอกสารจากรัฐบาลมาเพื่อรับรองว่าครอบครัวพี่ชาย เป็นไอริชแท้ๆ..ไร่ไวน์ทั้งสองไร่จึงรอดเงื้อมมือนาซีไปอย่างหวุดหวิด แต่กระนั้น..เหล่านาซี ก็ยังเข้ามาใช้สถานที่เป็นที่ทำการตลอดเวลาแห่งสงคราม (ส่วนตัวของนายโรนัลนั้น..ทันทีที่ถึงฝั่ง ก็เข้าประจำการในกองทัพบกอังกฤษทันที) จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Maurice Chevalier Maurice Chevalier was the quintessential Frenchman. He introduced the world to such memorable songs as "Louise", "Mimi", "You Brought a New Kind of Love to Me", and, from the Academy Award-winning film, Gigi, "Thank Heaven for Little Girls." จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อย่าว่าแต่เกมส์นี้จะ"เล่นเป็น"แต่สองไร่นี้ท่านั้น รัฐบาลวิชี่ ก็"เล่นเป็น"เหมือนกัน.. เพราะใครๆก็รู้ดีว่า นายพลเกอริงนั้น พิสมัยใคร่อยากได้ ไร่ Chateau Lafite-Rothschild มากเพียงใด ตัวฮิตเล่อร์เอง ก็คิดอ่านจะยึดเอามาให้สนองความต้องการของลูกน้องมือขวาคนโปรดอยู่เช่นกัน เพราะเป็นการกำจัดศัตรูให้สิ้นซาก โดยใช้ข้ออ้างว่า มันเป็นสมบัติของชาวยิว แต่ด้วย...วิธีซิกแซกตามระบบสร้างเอกสารปลอม(เอ..ไม่รู้ใครเลียนแบบใครกันเนี่ย) ไร่ ลาฟิต ร็อธส์ไชลด์ กลายเป็นสมบัติที่ใครก็จะมายึดครองไม่ได้.. เพราะความสามารถของผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว..กล่าวคือ.. ่เนื่องจากไร่ของโรนัลเพื่อนบ้านได้กลายเป็นสถานที่ทำการของนาซี ทำให้ คนทำบัญชีของมาดาม กาบี โฟซ์(Gaby Faux) แห่ง ไร่ ร็อธส์ไชล์ด เกิดอาการหวาดผวา เพราะ เอกสารสำคัญๆที่แสดงว่า Robert de Rothschild เป็นหัวหน้าโรงสวดชาวยิวนั้น อยู่ในความดูแลของเธอ (แต่ตัวนายโรแบรต์ นั้น ได้หลบซ่อนตัวในกรุงปารีส) สถานที่เธอใช้ซ่อนเอกสารเหล่านั้น ก็คือ ในห้องน้ำส่วนตัว.. และ..ก่อนที่ทหารนาซีจะเข้ามาทำการค้นนั้น..ชาวบ้านคนงานในไร่ได้ถูกเกณฑ์ให้มาขนไวน์ชั้นเลิศทั้งหลาย รวมทั้งของเก่าแก่เช่น ปี 1797'sไปเก็บซ่อนที่อื่นจนหมดสิ้น ทันเวลาอย่างเฉียดฉิว และความฉลาดของมาดามกาบี สมดังเป็นนักบัญชีที่ไว้ใจของตระกูลนั้น..โดยสร้างพินัยกรรมปลอมๆขึ้นมา และจากการช่วยเหลือของคนในรัฐบาลวิชี่ที่ทำให้เอกสารสิทธินั้นถูกต้องโดยสมบูรณ์ ว่า ต้นตระกูลได้ยกพื้นที่ทั้งหมดในการทำไวน์ให้กับ น้องคนรองสองคนของนายโรแบรต์ คือ Alain และ Elie ที่ ถูกจับตัวเป็นเชลยศึกอยู่ในค่ายกักกัน.. เพราะว่า..ด้วยสนธิสัญญาเจนีวามีระบุไว้ชัดเจนว่า..สมบัติของเชลยศึก(ขณะที่ยังเป็นเชลยอยู่) นั้นย่อมอยู่ในการดูแลของรัฐบาลเจ้าของประเทศแต่ผู้เดียว ผู้ใดจะมายึดครองหาได้ไม่.. !! จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ปัญหาต่อไปในฝรั่งเศสที่นาซีต้องประสบอย่างต่อเนื่อง..นั่นก็คือ ขบวนการจารกรรมต่างๆ..โดยเฉพาะ เส้นทางลำเลียงส่วยทางรถไฟที่ของหายไปอย่างปราศจากร่องรอยนับครั้งไม่ถ้วน จนป้ายปิดประกาศแผ่นเบ้อเริ่ม ถูกส่งมาให้นายสถานี Henri Gaillard แห่ง ท่า St.Thibault ที่ข้อความเขียนไว้ว่า "เรากำลังจับตาดูอยู่..ไอ้หัวขโมย !!" และ..คำสั่งให้เฮนรี่ติดป้ายนี้ไปทั่วๆ ห้ามเอาลงเป็นเวลาหนึ่งเดือน ของหายเท่านั้นไม่พอ..ขั้นตอนต่อมาคือการก่อวินาศกรรม ที่ทำให้กองทัพเยอรมันถึงกับต้องจ้างชาวเมืองมาช่วยเฝ้าเป็นหูเป็นตาโดยแบ่งเป็นเขตๆไป โดยหารู้ไม่ว่า..ชาวเมืองเหล่านั้นแหละ..คือ ไอ้หัวขโมย..ที่ว่า !! Jean Michel คือ เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดคนหนึ่งที่ถูกจ้างให้รับทำหน้าที่..โดยการที่เยอรมันจะให้ถือไม้ยาวๆอันหนึ่งเอาไว้คอยจิ้มกระสอบพัสดุทุกอันที่ต้องสงสัยก่อนออกทำงานก็ต้องไปตอกเวลาเข้าทำงาน และ เมื่อเลิกงานก็ตอกบัตรออก.. โดยที่หารู้ไม่ว่า..เด็กหนุ่มคนนี้คือ" มือสูบ"และ "พยัคฆ์ถีบ"****ชั้นเซียน.. ( **** มือสูบ..คือความสามารถเฉพาะตัว ที่เอาสายยางเสียบเข้าจุกถังไวน์ และปล่อยไวน์ทิ้งเหลือไว้แต่ถังเปล่า, พยัคฆ์ถีบ คือ ถีบทุกอย่างทิ้งให้เร็วที่สุด} ดังที่โทรเลขจากนายสถานี อองรี เกลารด์ ถึง นาซีต้นทางที่ส่งของมาว่า.. ที่ท่านว่า..ท่านส่งไวน์มามากมายในเดือนนี้ กระผมไม่เห็นได้รับเลยขอรับ ลงชื่อ..จากทาสผู้ซื่อสัตย์ Henri Gaillard จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ต่อมา..อองรี่ ก็ได้รับโปสเตอร์ ข้อความอีกชึ้นหนึ่ง..นั่นก็คือ คำขวัญจากท่านผู้นำเปเตนว่า..Work, Family, Fatherland ประมาณว่า..อุตสาหะ (เพื่อ) ครอบครัว (และ) ปิตุภูมิ ว่างั้นเถอะ.. ข้อความ..ก็ฟังดูดี ถ้าบ้านเมืองอยู่ในระยะสงบสุข..แต่ในยามนั้น มันเฮงซวยอย่างไม่มีอะไรเทียบ Work ทำไปทำไมฟะ..งานน่ะ..เพราะ ทำไปเท่าไหร่พวกนาซีมันก็เอาไปหมด Family...ครอบครัวที่ไหนล่ะ ผู้ชายกว่าล้านครึ่งที่ถูกกักตัวไปเป็นเชลยนั้นทำให้แทบทุกบ้านขาดลูก ขาดพ่อ ขาดสามี ทุกคนอยู่ในความทุกข์ระทมแทบทั้งสิ้น Fatherland ตอนนี้ ปิตุภูมิ ที่ว่านี่ สภาพมันก็ไม่ผิดอะไรกับเครื่องปั๊มแบงค์ให้กับเยอรมัน.. และทุกคนๆก็เริ่มไม่เชื่อในคำพูดของผู้นำที่ว่า การทำสัญญาปลดปล่อยที่เยอรมันจะเซ็นให้นั้น.จะเป็นความจริงขึ้นมาได้ เพราะเชลยไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับบ้าน..การยึดครองพื้นที่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเพิกถอน..นับวันกลับหนักข้อขึ้นทุกที เช่น การกำหนดเคอร์ฟิว โรงภาพยนตร์ฉายแต่หนังเยอรมันเท่านั้น..หนังและเพลงจากอเมริกาถูก"แบน"หมดสิ้น การกดดันด่างๆเหล่านี้ ทำให้ ขบวนการกู้ชาติเริ่มไหวตัวแรงขึ้น.. แม้แต่ประชาชน..ในวัน Bastille Day วันชาติฝรั่งเศส 14 กรกฎา (บาสตีย์ เดย์)ซึ่งเยอรมันสั่งงดการฉลองใดๆ..แต่ชายหญิงส่วนใหญ่พร้อมใจกันแต่งตัวด้วยสีขาวบ้าง แดงบ้าง น้ำเงินบ้าง..แล้วพยายามจับกลุ่มในสามสี..หรือเดินออกไปพร้อมกันตามถนนแบบว่าไม่ตั้งใจ โดยไม่ยี่หระกับสายตาอันขุ่นมัวของเหล่าทหารนาซีเข้าทำนอง..ยิ่งบีบคั้นเท่าไหร่ มันก็ทะลักออกมามากเท่านั้น..!! จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 15:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ในวันที่ 18 มิถุนายน 1940 เพียงวันเดียวหลังจากที่ฝรั่งเศสประกาศยกธงขาวนั้น..สถานีวิทยุแห่งอังกฤษ บีบีซี ได้ออกกระจายเสียง ถึงชาวฝรั่งเศสทุกผู้..ให้ลุกขึ้นมาต่อต้าน ไม่ยอมแพ้..และ..จงสู้ต่อไปในทุกรูปแบบ เสียงนั้น..คือ นายพล Charles de Gaulle (ผู้ซึ่งลี้ภัยอยู่ในอังกฤษขณะนั้น) ข้อความนั้น ไม่ได้รับการสนใจมากนักในระยะแรกๆ หากแต่สองสามอาทิตย์ต่อมา แทบทุกคนรีบกลับบ้านเพื่อที่จะฟังข้อความจากสถานีวิทยุบีบีซี โดยเฉพาะ เนื้อความที่ว่า..แม้ว่าต้องฝืนกระทำตามคำสั่งศัตรู ก็จงทำ.....หากแต่..จงอดทน รอวันที่จะแก้แค้นคืนไว้ในใจอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย !! จนมามีเหตุการณ์ขั้นรุนแรงเกิดขึ้น ในวันที่ 11 พฤศจิกายน 1940 ที่กลุ่มนักศึกษาได้เกิดการปะทะกับตำรวจเยอรมัน ที่ Arc de Triomphe เพราะสาเหตุมาจากนักศึกษาได้มีการจับกลุ่มทำพิธีระลึกถึงความหลังที่ฝรั่งเศสชนะเยอรมันในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง.. ผลการปะทะ..นักศึกษามีบาดเจ็บและเสียชีวิตหลายคน.. ข่าวนี้..ทำให้ท่าทีชาวฝรั่งเศสที่เคยอ่อนเปลี้ย..จวนเจียนที่จะเซ็นเป็นเมืองขึ้นของเยอรมันอยู่รอมร่อ..กลับลุกฮือขึ้นมาด้วยไฟโทสะอย่างสุดที่จะกลั้น แม้แต่.ข้อความของ.นายสถานี อองรีที่ส่งโทรเลขไปยังหน่วยบัญชาการก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด..ดังอ่านว่า "ไวน์ที่จะต้องจัดส่งไปให้นั้น..คงยังส่งไปไม่ได้ เพราะ ข้อมูลในการสั่งของไม่ชัดแจ้ง ท่านต้องส่งเอกสารมาใหม่ให้ชัดเจนกว่านี้, อ้อ แล้วอีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ ส้วมที่สถานีแตก..ท่านควรจัดการส่งคนมาซ่อมแซมโดยด่วน ก่อนฤดูหนาวก็จะเป็นการดี เพราะว่าตอนนี้ น้ำมันไหลนองเข้าไปในห้องเก็บไวน์แล้ว" ลงชื่อ..Henri Gaillard, stationmaster. จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 16:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 23 และในขณะนั้น 1941 ..หน่วยขบวนการกู้ชาติก็ได้เติบโตขึ้นเรื่อย..กลุ่มแรก คือ กลุ่มปฎิบัติการสู้รบ เกิดขึ้นโดยการรวมตัวของอดีตนายทหารที่เคยเป็นลูกน้องในหน่วยยานเกราะของนายพลเดอ โกลล์ ผู้นำคือ Jean Mommousseaux ที่มีอาชีพดั้งเดิม คือ ผู้ค้าตัวกลาง และ กสิกรไวน์ จากเมือง ตูเรน..ที่อยู่ใกล้กับเส้นแบ่งเขต {Demarcation Line} และมีความคุ้นเคยกับการค้าไวน์(เป็นถัง)ข้ามพรมแดนเป็นอันดี ฉะนั้น เมื่อแผนการลักลอบจัดส่งคนในหน่วยใต้ดินข้ามเส้นไปมา..จึงตกอยู่ในการหน้าที่ของนายมองโมโซที่จะต้องดำเนินการ และวิธีเดียว..นั่นคือ เอาตัวคนลงไปอยู่ในถังไวน์..ปัญหาก็มีอยู่ว่า..ถังไวน์นั้นผลึกแน่นนัก ในระหว่างเส้นไม้ ฝาหัวท้ายที่ปิดผนึกแน่น.. เท่านั้นไม่พอ..วงแหวนโลหะยังรัดรอบถังเข้าไปอีก คนจะเอาอากาศที่ไหนหายใจ.. เขาจึงเรียกระดมช่างทำถังไวน์..เข้ามาจัดการถอดชิ้นส่วนแล้วประกอบเข้าไปเสียใหม่ให้มีช่องอากาศ ซึ่งทุกอย่างนั้นเป็นเรื่องปอกกล้วยแทบทั้งสิ้นสำหรับช่างผู้เชี่ยวชาญ เพียงแต่มันต้องใช้เวลาถึงสองชั่วโมงกว่าจะเทไวน์ออกให้หมดจากถัง..สองชั่วโมงในการถอดและประกอบตอนที่จะใส่ตัวคนลงไป.. และยังระยะเวลาเดินทางข้ามเส้นเขตแดนอีกเล่า.. แต่..ชายฉกรรจ์ทั้งหมดที่เข้าร่วมปฏิบัติการใต้ดินนั้น..ไม่มีใครถอยเลยแม้แต่ก้าวเดียว..เป็นไงเป็นกัน!! สรุปว่า..ภายในสองปีต่อมา..นายมองโมโซ..ใช้วิธีนี้ส่งสายลับใต้ดินข้ามไปมาตลอดโดยที่เยอรมันไม่เคยระแคะระคายแม้แต่นิด การวินาศกรรม,จารกรรม,ส่วยของเยอรมันในแนวไม้หมอนนั้นก็ยังเกิดอย่างไม่หยุดยั้ง.. จนถึงขั้นนายสถานีต้องส่งข่าวไปบอกต้นสังกัดว่า "กระผมเห็นทีต้องส่งพัสดุกลับคืนไปยังท่านเพราะเปิดห่อออกมาแล้ว..กระผมพบแต่ความว่างเปล่า..!!" ลงชื่อ Henri Gaillard เรื่องลักเรื่องขโมยส่วยเยอรมันนี่ก็น่าเวียนหัว..เพราะ ต่างคนต่างขโมยจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร อย่างในบอร์คโดซ์ ขบวนการกู้ชาติได้หมายตาขบวนโบกี้ส่วยในรถไฟขบวนหนึ่ง..ที่จะส่งไวน์ชั้นดีไปยังกรุงเบอร์ลิน..โดยหน่วยปฎิบัติได้เข้าทำการโจรกรรมไวน์ทั้งหมดมาจนได้ พอนำกลับมาถึงหน่วย..หัวหน้าดีใจเป็นล้นพ้นถึงกับต้องหยิบไวน์ชั้นดี(ตามฉลากที่เห็น)มาเปิดฉลองถึงความสำเร็จ แต่พอกลิ่นไวน์ได้โฉ่เข้ามาปะทะจมูก..ทุกคนแทบบ้วนทิ้งไม่ทัน..เพราะมันเป็นไวน์เสียๆแทบทั้งนั้นที่บรรจุขวดมา งานนี้..พวกตัวกลางค้าไวน์ ได้เล่นแร่แปรธาตุมาตั้งแต่ต้นทางซะแล้ว..หนอยยยแน่..!! แต่การโจรกรรมของส่วยก็ยังดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ดังเช่นโทรเลขจากนายสถานี ที่ส่งไปยังต้นสังกัดว่า "ไวน์หนึ่งตู้รถบรรทุก ที่ส่งมาถึงสถานีของกระผมนั้นมีแต่ขวดเปล่าๆ..จะให้ทำอย่างไรขอรับ" ลงชื่อ Henri Gaillard จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 16:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 การแข็งข้อกับนาซีนั้น โทษรุนแรงนัก ในบอร์คโดซ์ ชาวไร่คนหนึ่งถูกยิงตายเพียงแต่เงื้อง่าฆ้อนเหล็กเพราะโทสะ อีกคนหนึ่งก็โดนเช่นกัน เพราะลักลอบเข้าไปตัดสายโทรศัพท์ ขนาด ครอบครัว Hugel แห่งแคว้นอัลสาซ (ผู้ซึ่งชำนาญแผนการเอาไวน์ห่วยๆแล้วแปะป้ายเป็นของดี) ต้องระวังตัวแจ ว่าควรจะย้อมแมวเมื่อไหร่และกับใครเช่นในปีหนึ่ง..เขาจะได้รับการสั่งของจาก Platterhof (บ้านพักตากอากาศของฮิตเล่อร์) นั่นหมายความว่า ต้องเป็นของดีชนิดเยี่ยม..เพราะ แขกที่ได้รับเชิญแต่ละคนนั้น มักเป็น ผู้เชี่ยวชาญในการชิมแทบทั้งสิ้น ไม่มีใครกล้า"ลองของ"ในงานนี้เด็ดขาด แต่คนอื่นๆนั้น..ก็คงมีการฝ่าฝืนเป็นระยะ อย่าง Gerald เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดจากเมือง ลูวัวส์ ในแคว้นแชมเปญ นึกห่ามขึ้นมาในวันชาติฝรั่งเศสซึ่งได้รับการสั่งห้ามฉลองเป็นเด็ดขาดจากพรรคนาซี แต่เจ้าหนุ่มน้อยนี่หาฟังไม่..กลับไปรวบรวมพรรคพวกได้สามสี่คน โดยหากระป๋องโลหะแล้วนำดินปืนที่แกะเอามาจากกระสุนปืนที่ใช้ในการล่าสัตว์มาเทใส่ พอได้โอกาสเหมาะก็จุดไม้ขีดใส่..เสียงระเบิดดังเปรี้ยงปร้าง..ฉลองวันชาติ ทหารนาซีแห่กันมาแทบทั้งกองพัน..จับมือระเบิดทั้งหมด ส่งไปยังศูนย์เกสตาโปเพื่อทำการชำระความ พวกเขาถูกจับขังหนึ่งคืนและหนึ่งวัน..และโทษคือการโบยนับสิบที..ก่อนที่จะปล่อยตัวไป เกสตาโปคนหนึ่งได้คำรามใส่เขาว่า "โชคดีนะ ที่พวกเจ้าอายุเพียงสิบเจ็ด ถ้าเป็นสิบแปดละก้อ ไม่มาโบยให้เหนื่อยร๊อกกก..ยิงทิ้งทันทีเลยละ !!" ผู้กล้าอีกคนนึงคือ Marcel de Gallaix ทนายความหนุ่ม ที่ยอมรับเป็นตัวแทนชาวกสิกรไวน์ในเบอร์กันดี ว่าความฟ้องร้อง เรียกร้องขอความยุติธรรมในเรื่องการปรับส่วย และการเดินทางเข้าพบกับลูกความของเขานั้น เขาจะต้องข้ามแดนแบ่งเขตไปมา..ซึ่งเต็มไปด้วยความลำบากยากเย็น เพราะการตั้งด่านตรวจค้นที่มีในทุกระยะ และ..ทันทีที่เขาได้พบกับลูกความทั้งหลายนั้นความลำบากก็เพิ่มขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง..นั่นคือ พวกเขาเหล่านั้นอยู่ในสภาพถังแตกกันเป็นแถวๆ มาร์เซล เลยตกลงใจรับค่าจ้างเป็นไวน์แทน..ซึ่งการนำกลับนั้น เขาต้องนำไปเป็นขวดที่ไม่มีป้ายแปะทำให้ดูเหมือนไวน์ราคาถูกๆเพื่อไม่ต้องกลายเป็นลาภปากของข้าศึกในยามขอตรวจค้น แต่ ฉลากต่างๆนั้น..ถูกส่งตามมาให้ทีหลัง..ทางไปรษณีย์ !!! จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 16:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ฤดูหนาวของปี 1941 ได้ย่งกรายเข้ามา อันเป็นปีที่หนาวที่สุดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเพราะ น้ำมัน ถ่านหิน ที่เคยนำเข้ามาใช้ในประเทศนั้น ขาดแคลนเป็นอย่างหนัก ขนาดนักเรียนต้องสรวมเสื้อโค๊ทนั่งเรียน..พร้อมทั้งต้องวิ่งออกกำลังกายทุกๆครึ่งชั่วโมง และ..เป็นยุคของ"ข้าวยาก หมากแพง" ดังโทรเลขของ อองรี ที่ว่า " ผมใคร่เตือนท่านว่า นี่ก็ฤดูหนาว เดือน ธันวาแล้ว ส้วมของผมยังไม่มีใครมาซ่อมและที่แนบมาด้วยนี้ คือรายการของที่หายไปจากสถานีอาทิตย์นี้มีพัสดุ 7 กล่อง ล้วนแต่เป็นของแห้ง น้ำหนักร่วม 270 กิโล กรุณาติดตามให้ด้วย" ลงชื่อ..Henri Gaillard พืชพันธ์ธัญญาหารกลายเป็นของหายากเข้าไปทุกที เพราะ ส่วยบ้าเลือดที่ถูกรีดออกไปยังเยอรมันอย่างไม่มีวันหยุดยั้งนี่เอง ผู้คนเริ่มรู้สึกในการขาดแคลนรวมไปถึงกองทัพของขบวนการกู้ชาติที่ซุกซ่อนตัวตามป่าเขาลำเนาไพรอีกเล่า.. แต่ก็ยังโชคดีที่มีคนอย่าง ตายาย Jean และ Madeleine Casteret ที่ทำไร่ปลูกผักเลี้ยงวัว ในแถบ St. YZans ที่ไม่ไกลไปจาก Chateau Loudenne นัก สองเฒ่า ต่างรอจังหวะดึกๆที่ทหารนาซีนอนหลับ แล้วจัดแจงขนเสบียงขึ้นรถม้า ส่งไปให้กับหน่วยกู้ชาติตามที่นัดแนะ..โดยไม่เกรงกลัวโทษทัณฑ์แม้แต่นิด เพราะความเกลียดชังเยอรมันนั่นเอง..!! แม้แต่ นายสถานีเอง ก็ส่งโทรเลขรายงานด้วยความสะใจด้วยกะเค้าเหมือนกัน ดังว่า "แหม..ท่านครับ ผมเห็นจะต้องรายงานท่านด้วยข่าวร้ายที่ว่า..รถขบวน 9305 นั้น ตอนนี้ยังตกรางถูกลากอยู่ที่กิโลเมตรที่ 45 อยู่เลยครับ เพราะ ไปชน เอาวัวเข้าสองตัว ไม่ทราบว่าใครมาเปิดตู้รถปศุสัตว์ พวกสัตว์เลยต่างพากันหลุดหนีไปเกือบหมดเลยครับ" ลงชื่อ Henri Gaillard จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 16:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Gertrude de Gallaix ภรรยาสาวของ มาร์เซล ทนายความหนุ่ม ตื่นแต่เช้าคว้ากระเป๋าผ้าถัก พร้อมทั้งขวดไวน์เปล่าๆสองใบ(เพื่อไปซื้อไวน์ ขวดขาดแคลนผู้ชื้อต้องนำขวดมาเอง) ไปตลาดในเช้าวันหนึ่ง และทันที่ที่เธอเดินลัดเลี้ยวไปถึงยังที่หมาย เธอต้องพบกับความประหลาดใจเป็นอย่างมาก ที่สภาพตลาดนั้น ว่างเปล่าไม่มีพ่อค้าแม่ค้าเหมือนเดิม โดยเฉพาะกับแผงขายไวน์ที่พ่อค้ามักนำถังมาตั้งรินขาย..ก็..ว่างเปล่า เธอถึงกับยืนนิ่งขึง..งงงัน ว่ามันเป็นไปได้อย่างไรกัน ขาดแคลนอาหารก็ว่าไปอย่าง..นี่ ฝรั่งเศสขาดแคลนไวน์ มันไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่..มันก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ ในปี 1941 เกิดภาวะไวน์ขาดแคลนไปทั่วประเทศ เพราะ นอกจากจะต้องส่งส่วยในผลิตผลสำเร็จจำนวนมากมายให้กับเยอรมันแล้ว ยังต้องส่งส่วยในวัตถุดิบอีกเล่า ฮิตเล่อร์เองมีความมุ่งมั่นในชัยชนะต่อสงครามครั้งนี้เป็นอย่างมาก อีกทั้งนายพลเกอริง"มือขวา" ที่ถูกส่งมาในการเรียกร้องส่วยนั้น ก็นับว่าเลือกไม่ผิดคน เพราะ คนคนนี้ รอบรู้ไปหมดว่า ของดีของฝรั่งเศสนั้นมันอยู่ที่ไหน และคืออะไร ไม่มีสิ่งใดที่เล็ดลอดหูตาไปได้เลยแม้แต่นิด แถมยังประกาศออกมาด้วยว่า "ชาวฝรั่งเศสอยู่ดีกินดีกันมานานนักหนาแล้ว..หัดลำบากกันซะมั่ง จะเป็นไรไป" ว่าแล้ว..การเรียกร้องส่วย ก็เจาะจงไล่ไปตามพื้นที่ แป้งและพืชพันธ์ ให้เอามาจาก Ile de France(ศูนย์กลางพานิชย์ปารีส) ผัก เนยแข็ง ให้เอามาจาก Loire Valley ผลไม้ ให้เอามาจากสวนต่างๆใน Normandy, เนื้อวัวชั้นดี ให้เอามาจาก Burgundy, และที่สำคัญคือ ไวน์ชั้นดีเด็ดดังนับหมื่นๆขวด ส่งเข้าไปสู่เซลล่าร์ส่วนตัวของนายพลเกอริง.. กฏที่ออกตามมาไล่ๆกันนั้นคือการสั่งห้ามชาวฝรั่งเศสเข้าไปใช้บริการในร้านอาหารชั้นเลิศหรู เช่น ลาตูร์ ดาจองต์ หรือ แมกซิมส์ เพราะ สถานที่เหล่านั้นมีไว้เพื่อรับรองนายทหารของหน่วยนาซีเท่านั้น และ..ท่านนายพลไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น ตามตื้บช้ำด้วยการสั่งควบคุมอาหารให้กับชาวฝรั่งเศส โดยกำหนดให้กินอาหารไม่เกิน 1200 แคลอรี่ส์ต่อวัน ซึ่งมันเป็นเพียงครึ่งเดียวของปริมาตรที่คนธรรมดาต้องใช้ในการสร้างพลังงานต่อวัน และคนในวัยชราที่เยอรมันเห็นว่าไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆนั้น ถูกจำกัดให้เหลือแค่ 850 แคลอรี่ส์ ต่อวัน จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 16:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 การออกประกาศนี้ได้สร้างความเคลื่อนไหวในหมู่ชาวค้าไวน์ Leon Douarche ประธานผู้ค้าไวน์ ถึงกับแย้งคำสั่งท่านนายพลว่า "ไวน์นั้น จำเป็นมากสำหรับคนชราที่เจ็บใข้ เพราะมันมีสารอาหารที่เป็นประโยชน์ ย่อยง่าย กินสดวก วิตามินเกลือแร่ครบถ้วน อีกทั้งมันเป็นยาอายุวัฒนะ" ข้อความนี้ได้รับเสียงสนับสนุนจากบรรดาแพทย์ทั่วประเทศ ที่ให้ข้อมูลต่อรัฐบาลร่างทรงวิชี่ว่า.. คนป่วยควรได้รับ ไวน์ครึ่งลิตรต่อวัน คนธรรมดาควรได้รับ หนึ่งลิตรหรือหนึ่งลิตรครึ่งต่อวัน ผู้หญิง ควรได้รับหนึ่งในสามของผู้ชาย บรรดาหมอๆ..ได้ให้ข้อมูลว่า ยามที่เขาไปเยี่ยมคนป่วยสูงอายุ และจับได้ว่า พวกนั้นแกล้งทำเป็นเจ็บหนักเจียนตาย..หมอถึงกับประหลาดใจว่า ทำไมต้องแกล้ง..ไม่อยากหายดีแล้วกลับบ้านได้หรืออย่างไร? คนแก่ๆเหล่านั้นตอบว่า..ก็ต้องแกล้งซิพยาบาลจะได้ให้กินไวน์กับมื้ออาหารกลางวันได้อาทิตย์ละสองครั้งแน่ะ..!! แต่ไม่ว่าข้อมูลจากแพทย์จะหนาแน่นและน่าเชื่อถือแต่ประการใด..ก็ไม่ได้ผล และ..ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ ฝรั่งเศสเกิดการล่มสลายในด้านที่ประชาชนเกิดการอดหยาก ทั้งๆที่เคยเป็นประเทศที่สมบูรณ์พูนสุขที่สุดในยุโรปก็ว่าได้ Gertrude ต้องโยนทิ้งไม้ดอกไปจากกระถาง และปลูกมะเขือเทศแทนในอพาร์ตเม้นท์ชั้นสามของตึกที่อยู่อาศัย เพื่อนบ้านบางคนต้องเอาแพะมาผูกเลี้ยงไว้ ที่ราวบันใดชั้นล่าง..เพราะ อาศัยต้องรีดนมแพะไว้เลี้ยงลูก จากคุณ : WIWANDA - [ 4 ส.ค. 47 16:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สนุกจังเลย จากคุณ : Hypoentropic - [ 4 ส.ค. 47 20:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ชาวกสิกรไวน์เองก็ต้องพบกับสภาพเหมือนๆคนอื่น ต้องปลูกข้าวโพด ถั่วงา ในแนวระหว่างไร่องุ่น เพื่อใช้เป็นอาหารสัตว์ และสำหรับตัวเอง ทุกคนยอมเลาะเถาองุ่นทิ้ง ขยายพื้นที่ให้กว้างขึ้นเพื่อปลูกพืชผักสวนครัว แต่ก็อีกนั่นแหละปัญหาคือสภาพพื้นดิน ดินผสมกรวดที่เหมาะสำหรับปลูกองุ่นนั้น มันเลวร้ายสำหรับการปลูกผักชนิดอื่นๆ.. ภายในปี 1942 ผู้คนชาวฝรั่งเศสต่างก็อดหยากกันทั่วหน้า.(.ตอนนั้น นกพิราบอบคืออาหารจานเด็ดประจำครอบครัว) การขาดแคลนไวน์..นั้นมาจากการส่งส่วยให้กับเยอรมันก็จริง แต่ปัญหาหลักๆนั่นก็คือบรรดากสิกรไวน์ไม่มียานพาหนะในการใช้งาน เพราะ รถบรรทุกต่างๆถูกเรียก เข้าไปใช้ในราชการนาซีเสียเกือบหมด..ถึงคงมีอยู่ก็เอาไปไหนไม่ได้ไกล เพราะการขาดแคลนน้ำมัน.. ฉะนั้น..กฏหมายใหม่จึงตามออกมาว่า..ให้ชาวกสิกรไวน์จัดการกลั่นไวน์ที่มีบางส่วนในสต๊อคให้เป็น แอลกอฮอลล์พลังงาน เพื่อนำไปใช้เป็น antifreeze ในเครื่องยนตร์และอื่นๆของราชการกองทัพ ซึ่ง ความต้องการนั้นกำหนดมาว่าต้องเป็นจำนวน 5,000 hectoliters เท่ากับหนึ่งในสามของผลผลิตไวน์ทั้งหมด.. คนที่ได้รับการกระทบกระเทือนที่สุกนั่นคือ ครอบครัว เมลห์ เพราะ เป็นเจ้าของถึงห้าไร่ ในบอร์คโดซ์ Ch.Siran (ชาโต ซิรอง) Ch. Palmer (ชาโต ปาล์แมร์) Pichon Longueville-Comtesse de Lalande (ปิชอง ลองวิลล์ คอมเทส เดอ ลาลอง) Ducru-Beaucaillou (ดูครู โบไกยู) อันนี้มาขายไปเมื่อปี 1943 และ Coufran (คูฟรองซ์) เมย์-เอเลน ถึงกับพูดว่า ยิ่งมีมาก ก็ยิ่งจน เพราะสถานะการณ์โลกนั้นเลวร้ายมาต้องแต่ ปี 1920's จนกระทั่งมาถึง 1942 นี่ หัวหน้าครอบครัว ถึงกับต้องประกาศขายกิจการอันใดอันหนึ่ง..และที่เหลือนั้น ต้องขุดเอาต้นองุ่นทิ้งไปบ้างเป็นบางส่วนเพราะขาดปัจจัยในการดูแล (ไวน์ของครอบครัวเมลห์ ที่กล่าวมา นั้น ติดอันดับ Grand Cru ทั้งหมด ) จากคุณ : WIWANDA - [ 5 ส.ค. 47 05:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เท่านั้นมันยังไม่ร้ายเท่ากับ เยอรมันต้องการเรียกส่วยสัตว์ จากชาวกสิกรไวน์นั่นหมายถึง ม้าที่ใช้งานในไร่ทั้งหมด แคว้นละอย่างน้อยต้อง 30,000 ตัว เพื่อนำไปใช้ในการลำเลียงสัมภาระสู่แนวหน้าฝั่งรัสเซีย..ทุกคนต้องนำม้าของตัวไปยังจตุรัสกลางใจเมือง..เพื่อทำพิธีการตรวจมอบ ลุงลูอิส เมลห์ถึงกับน้ำตาร่วงที่เห็นม้าที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยทั้งหกตัวถูกต้อนขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตา.. แต่เขาก็ขัดขืนอะไรไม่ได้ เพราะ ชาวยิวเจ็ดชีวิตที่ยังหลบซ่อนตัวอยู่ที่ Ch. Palmer นั้น ทำให้เขาไม่อยากเสี่ยง ม้าพวกนั้น เป็นม้าที่ถูกฝึกงานให้ใช้ในไร่องุ่นโดยเฉพาะ เพราะ ผ่านการฝึกให้ชำนาญเดินในทางตรงแคบ และรู้จักควบคุมน้ำหนักระยะการย่างก้าว เพื่อให้คราดที่ผูกติดท้ายจะได้ขูดดินและวัชพืชให้หลุดขึ้นมา โดยไม่ทำลายรากองุ่นให้เสียหาย.. สรุปว่า..ครอบครัวเมลห์ต้องอาศัยแรงงานจากแม่วัวให้ทำหน้าที่แทน ซึ่งมันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน เมย์-เอเลน ถึงกับถอนหายใจด้วยความสงสารแม่วัวอย่างจับใจ เพราะ นอกจากที่ต้องทำงานหนักแล้ว..มันต้องถูกรีดนมเพื่อใช้ดื่มกินอีกด้วย.. จากคุณ : WIWANDA - [ 5 ส.ค. 47 06:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 31 นอกจากแรงงานม้าที่หายไปแล้ว..ปัญหาใหญ่อีกอย่างหนึ่งคือ การขาดแคลน copper sulfate อันเป็นส่วนสำคัญในการฆ่าแมลงและเชื้อรา อันเป็นศัตรูตัวร้ายของการปลูกองุ่น เพราะโลหะทองแดงอันเป็นส่วนสำคัญในการผลิตนั้นมันหายไปจากพื้นดินฝรั่งเศสตั้งแต่นาซีได้ย่างเท้าเข้ามาแล้ว..มันได้ถูกส่งเข้าโรงงานที่เยอรมันไปจนหมด ลุงลูอิส..จึงต้องเรียกลูกชายวัยสิบหก Jean ให้ลาออกจากโรงเรียนมาช่วยงานที่ไร่โดยด่วน โดยมอบหน้าที่ให้ไปหาวิธีทำกรดทองแดงมาใช้จะด้วยวิธีใดก็ตาม Jean (ฌอง)จึงรีบไปหาอาจารย์เก่าที่เคยสอนวิชาเคมีเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งอาจารย์นั้นก็รอบรู้ไปเสียทุกอย่างในขั้นตอนการผลิต ขาดแต่วัตถุดิบ คือ ทองแดง !! ให้เผอิญ..เพื่อนคนหนึ่งของครอบครัวเมลห์ เป็นกงศุลเบลเยี่ยมประจำบอร์คโดซ์รับช่วยเป็นธุระจัดการหาทองแดงมาให้ข้ามประเทศเพราะเบลเยี่ยมได้รับโลหะต่างๆจากประเทศอาณานิคมในอาฟริกา วิธีนำเข้าคือการใช้เอกสิทธิทางการฑูตในการส่งไวน์ไปเบลเยี่ยมและขากลับแอบลักลอบขนทองแดงใส่รถบรรทุกกลับมาแทนJean และอาจารย์ ต่างช่วยกันสร้างห้องแลปเล็กๆในกระท่อมท้ายไร่{Ch. Coufran} แต่ทันที่ที่ห้องแลบเฉพาะกิจได้สร้างเสร็จยังไม่ทันได้ใช้งาน..ในปี1943 ฝ่ายนาซี ได้ประกาศตูมออกมาว่า Ch. Coufran จัดอยู่ในเขตต้องถูกควบคุม {zone interdite} หรือ กลายเป็นเขตหวงห้ามของทหาร ที่ต้องจำกัดสิทธิบุคคลเข้าออก เพราะ ฝั่งบอร์คโดซ์ด้านใกล้ฝั่งทะเลนั้น ถือว่าเป็นเขตยุทธภูมิที่ต้องประจันหน้ากับการบุกของฝ่ายสัมพันธมิตร..และ ครอบครัวของลูอิสนั้นถูกกำหนดให้ย้ายออกไป นอกจากเวลากลางวันที่ต้องเข้ามาทำงานในไร่ ถึงจะเข้ามาได้แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องใช้บัตรผ่าน แต่ Jean นั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากจะต้องเดินหน้าอย่างเดียว..เพราะ..แล็บก็สร้างเสร็จแล้ว ทองแดงก็มีแล้ว..เขาจึงแอบซุ่มตัวในไร่..และลักลอบเข้าไปผลิตในยามค่ำคืนจนได้.. จากคุณ : WIWANDA - [ 5 ส.ค. 47 06:15:37 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ป้าแวนด้าเคยได้ยินเรื่องนายiwan lee เจ้าของร้านอาหารthai express ที่ขายในสิงคโปร์และอินโดนีเซียรึป่าวครับ ผมดูทีวีcnbcเมื่อเย็นนี้ บอกว่าแกมีรายได้ปีละ5ล้านเหรียญยูเอส ฟังแล้วงงจัง แล้วนี่จะเข้าไปลุยตลาดอเมริกาโดยใช้เวลา5ปีจะครอบคลุมทั้งหมด แล้วคนไทยที่นั่นจะยอมเสียชื่อให้คนสิงคโปร์มาทำอาหารไทยขายได้ไง จากคุณ : เอ๋อมาแป๊บๆ - [ 13 ส.ค. 47 22:11:48 ]