ความคิดเห็นที่ 1 ปลาย ปี 39 เกิดปัญหาเศรฐกิจ จากการใช้เงินกู้เกินตัวของธุรกิจต่างๆและประชาชน นำพาสู่ความล่มสลาย เมื่อรัฐบาลจำเป็นต้องพึ่ง IMF แก้ไขปัญหา นำความเจ็บปวดมากมาย ในระหว่างนี้เกิดรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ขึ้นมา กลุ่มทุนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บจากเศรษฐกิจล่มครั้งนี้ จึงเริ่มใช้อำนาจใหม่จากรัฐธรรมนูญฉบับนี้ เข้าครอบครองอำนาจทางการเมือง โดยใช้กลไกทุนนิยม และเอื้อประโยชน์แก่กลุ่มทุนร่วมผลประโยชน์ โดยแผ่งผลประโยชน์ส่วนหนึ่งให้ประชาชน ืั้เพิ่งจะฟื้นจากสภาพเศรษฐกิจในรูปโครงการเอื้ออาทรต่างๆ โดยมีนักวิชาการ แสดงความห่วงใยว่า โครการเหล่านี้เป็นการนำเงินอนาคตมาใช้ อาจจะทำให้เศรษฐกิจล่มสลายอีกครั้งขึ้นมาได้ จากคุณ : biggy@thaimail.com - [ 6 พ.ย. 47 12:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้ารักจะใช้คำว่า "พงศาวดาร" แล้ว ต้องเล่าเรื่องโดยอิงกับทฤษฎีมหาบุรุษ ด้วยกระมัง... "...ปีฉลู นพศก จุลศักราช 1359 ปี มหาชนชุมนุมทั่วทุกย่าน ไม่ว่าในพระนครแลหัวเมืองทั้งหลาย เพื่อเรียกร้องรัฐธรรมนูญฉบับประชาชนอันจะนำพาสารขัณฑ์รัฐนาวาไปสู่การปฏิรูปทางการเมือง โจษขานกันโดยสามัญว่าเป็น "ม็อบธงเขียว" มีการลุกขึ้นต้านของชนบางกลุ่มในนาม "ม็อบธงเหลือง" ท่านอัครมหาเสนาบดีเล็งเห็นภัยอันจะเกิดจากการแตกสามัคคีภายในชาติ จึงประนีประนอมให้มีการยอมรับร่างกฎหมายนั้นฯ แลในศักราชนั้นท่านอัครมหาเสนาบดีได้ลาออกเนื่องจากไม่สามารถแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจของชาติที่ระบาดไปทั่วโลกได้ จึงมหาเสนาบดีได้แตกกระสานซ่านเซ็นเป็นพรรคต่างๆ แลมีมุ้งสะพรึบสะพรั่งมากมาย โหราจารย์หลายท่านเพ่งกษิณยกเมฆแล้วเห็นนิมิตเป็นงูเห่างูเขียวงูงวงช้างเลื้อยตัดหน้ากันลงรูใหม่เป็นอัศจรรย์  จวบสิ้นปีจึงได้อัครมหาเสนาบดีคนใหม่ อัครมหาเสนาบดีใหม่นี้ไว้ใจมหาเสนาบดีพระคลังอย่างยิ่ง เมื่อมีการเสนอให้พึ่งพิงไอเอ็มเอฟก็อนุมัติให้ดำเนินการตามนั้น แลเมื่อได้โอกาสชุมนุมร่วมกับนานามหามิตรก็ได้กล่าวกับท่านสมเด็จเจ้าพระยาผู้สำเร็จรัฐการแห่งมหาอินทรีประเทศ อันมีสมญาว่าเป็นสาลิกา ซิการ์ ลิ้นทอง ว่าเหตุไฉนฤๅพระคุณท่านจึงนอนใจนัก จำเดิมแต่เมื่อกาลก่อนก็เป็นมหามิตรแก่กัน เหตุไรหรือพระคุณท่านจึงปล่อยเราล้มคว่ำแต่เดียวดาย หากเมื่อกรุงปัตตาเวียมีภัยเฉกเช่นประเทศของเรา พระคุณท่านถึงโดดเข้าอุ้มเสียมิให้เป็นโทษ สมเด็จเจ้าพระยามีชื่อผู้นั้นก็ออกโอษฐ์ปลอบโยนด้วยมธุรสวาจา ว่าอันเรานี้ก็ประจักษ์แจ้งใจอยู่ว่าพระคุณท่านเป็นเพื่อนน้ำมิตรกันมาแต่ก่อน ข้าพเจ้าเองก็มีความเสียใจที่มิได้บัญชาการช่วยเหลือพระคุณท่านเสียแต่เมื่อแรก จนเมื่อกรุงปัตตาเวียเดือดเนื้อร้อนใจนั่นแล้วจึงเห็นเป็นมหันตภัยใหญ่หลวง จึงขอสัญญาเป็นสัตย์แต่นี้ว่าการอันใดข้าพเจ้าจักผ่อนผันหนักเป็นเบาได้ ขอให้เพื่อนแจ้งมาเถิด แม้นมิเหนือบ่ากว่าแรงแล้วข้าพเจ้าจักช่วย อันมหาเสนาบดีเสวกามาตย์ราชมนตรี ไพร่พหลสกลนิกายของเรานี้ก็มีมากเหลือประมาณ เพื่อนมีอันใดไหว้วานก็ขอให้บอกเถิด สิบแรงก็ไม่ถอยร้อยแรงก็จะสู้ ขอน้ำใจเพื่อนแต่นี้สักคราหนึ่งจงอดโทษแก่ข้าพเจ้าเถิด จนกระทั่งอัครมหาเสนาบดีมีน้ำใจเย็นแล้วแลจึงประชุมต่อไปเป็นปรกติฯ . . . bla...bla...bla..." ถ้าผมเป็นนักบันทึกพงศาวดารสมัยนี้ก็คงจะเรียบเรียงเหตุการณ์ไปทำนองนี้ละครับ...จับคุณสมบัติของพงศาวดารในงานของผมได้กี่ข้อครับ? แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 47 15:07:46 จากคุณ : หวานละมุน - [ 6 พ.ย. 47 15:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก๊ากกกกกก....ก๊ากกกกก..........ก๊ากกก เขียนได้ถูกใจมาก.................................... อ่านแล้วสะใจดีว่ะ.............................. เหมือนกะตอนดูหนังเรื่องสุริโยทัยเลย แต่นึกภาพแล้วมีคลาดเคลื่อนบ้างนะ เหมือนกะดูลิเกประวัติศาสตร์เลย ไม่ค่อยเหมือนของจริง อยากให้นักประวัติศาสตร์มาเขียนให้อ่านมั่งอ่ะ จากคุณ : ท้วม - [ 6 พ.ย. 47 15:21:08 A:161.246.37.174 X:161.246.1.34 TicketID:056977 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ แล้วตอนท่านมหาเสนาบดีซุกหุ้น โอนหุ้นไปให้ คนใช้ คนขับรถ นี่จะบันทึกไว้ว่าอย่างไรดีนี่ พอจะมีนักประวัติศาสตร์ท่านไหนสามารถบันทึกได้บ้างไหมนี่ จากคุณ : ผ่านมา - [ 6 พ.ย. 47 15:34:18 A:161.246.37.174 X:161.246.1.33 TicketID:056977 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม...ทำไปได้ 5555 จากคุณ : เหลือม - [ 6 พ.ย. 47 15:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบๆๆๆ...............ตอนงูยั้วเยี้ย.....ก๊าก....... ....เห็นภาพเลย..................................... ........................................................ จากคุณ : หน้าหมู - [ 6 พ.ย. 47 16:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สุดยอด! ข้าน้อยขอคารวะ จากคุณ : Lawเก้อ - [ 6 พ.ย. 47 18:18:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จะเอาพงศาวดารภาคศักดินา หรือ พงศาวดารภาคไพร่ ครับ จากคุณ : ป - [ 6 พ.ย. 47 20:14:51 A:210.246.70.112 X: TicketID:056088 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไพร่แล้วกันขอรับ เพื่ออายุอันยืนนานแก่กระทู้สืบไป (ลิเกจัง) จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 7 พ.ย. 47 01:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อ อัครมหาเสนาบดี คนน้น จะเหมือนพระเจ้าปราสาททองไหมครับ จากคุณ : natthaset - [ 7 พ.ย. 47 17:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 1 เอ่อ อัครมหาเสนาบดี คนน้น จะเหมือนพระเจ้าปราสาททองไหมครับ / มีความเป็นไปได้สูง 2 แล้วผู้ใดจะเป็น ออกหลวงมงคล ผู้หาญกล้าท้าทาย อัครมหาเสนาบดีผู้นั้นเล่า ? จากคุณ : ขุนนางอยุธยา - [ 7 พ.ย. 47 21:52:25 A:203.156.20.60 X: TicketID:032642 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แต่ดูแล้ว อัครเสนาบดีคนนั้น อำนาจล้นฟ้าทีเดียว แต่ คงจะเปนเหมือน สมัยอยุธยาที่พระเพทราชาจำกัดอำนาจอัครมหาเสนาบดีกลาโหม ไหมน้อ จากคุณ : natthaset - [ 8 พ.ย. 47 00:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 "พงศาวดาร" คงใช้คำนี้ไม่ได้นะครับ ถ้าทำได้คงแค่เขียนประวัติศาสตร์ สังเกตไหมว่า ไม่มีพงศาวดารของรัชกาลต่าง ๆ ตั้งแต่รัชกาลที่ 5 เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 47 21:45:49 จากคุณ : ชานุมาน - [ 8 พ.ย. 47 21:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุญาตกลับเข้ามาคุยนะครับ ผมมีความเห็นโดยส่วนตัวว่า คำว่าพงศาวดารนั้น ไม่จำเป็นต้องผูกติดกับคำว่าราชวงศ์เสมอไป (หากต้องการผูกก็ควรจำกัดอยู่แค่คำว่า "พระราชพงศาวดาร" ก็เห็นจะพอ) หากแต่นัยยะของคำว่าพงศาวดารนี้น่าจะผูกพันอยู่กับชนชั้นซึ่งมีอำนาจในการเขียนประวัติศาสตร์แนวทฤษฎีมหาบุรุษ ใครก็ตามที่ก้าวขึ้นมามีอำนาจ เขาก็สามารถเขียนประวัติศาสตร์ได้ตามที่ต้องการ และโดยมากก็ไม่พ้นที่จะต้องกล่าวถึงเชื้อสายบรรพบุรุษของตนในเชิงบวก เมื่อผู้เรียบเรียงพงศาวดารมีความเห็นว่าไพร่บ้านพลเมืองมีอำนาจแล้ว (แม้แต่จะเฟื่องฝันก็ยังดี)ก็อาจใช้คำว่าพงศาวดารได้ แต่ก็นั่นแหละ คำว่าพงศาวดารมันไม่ค่อยดึงดูดใจคนอ่าน (ถ้าไม่ใช่คอพงศาวดาร) แม้กระทั่งนักประวัติศาสตร์บางคนเองก็ยังมีท่าทีเฉยชาต่อพงศาวดาร นัยว่าเป็นหลักฐานที่เปี่ยมไปด้วยอคตินานาประการ และความคลาดเคลื่อนก็มีสูงเนื่องจากอคติทั้งหลายที่จับได้ในเนื้องาน ยังดีที่อาจารย์บางท่านจับพงศาวดารมามองในมุมที่ต่างไป อย่างงานของอาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์ ที่กล่าวถึงประวัติศาสตร์กรุงรัตนโกสินทร์ที่ปรากฏในพระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ซึ่งน่าสนใจมาก ลองหาอ่านกันดูนะครับ จบไปหนึ่งประเด็น...ส่วนข้อสังเกตที่ว่าหลังจากรัชกาลพระพุทธเจ้าหลวงมานี้เราไม่มีสิ่งที่เรียกว่า พงศาวดาร หรือ พระราชพงศาวดารอีกเลยนั้นน่าสนใจครับ ให้ผมคาดเดานะครับอาจเป็นเพราะ 1.การเรียบเรียงพระราชพงศาวดารขึ้นนั้นไม่ใช่งานเล็กๆ ที่กำลังของคนๆเดียวนั้นจะทำได้สำเร็จ ต้องมีทีมงานที่รอบรู้สรรพคดี และแตกฉานในทางอักษรศาสตร์อย่างยิ่งมาร่วมงานกัน และที่สำคัญทีมงานนั้นก็ต้องมีวิธีคิดไปในทางเดียวกัน ตั้งมั่นอยู่ในเป้าหมายหรือวัตถุประสงค์ของพระราชพงศาวดาร ซึ่งพ้นจากรัชกาลพระพุทธเจ้าหลวงมาแล้วก็หายากครับที่จะได้ทีมงานอย่างนี้ 2.การเรียบเรียงพระราชพงศาวดารต้องอาศัยพระราชนิยมด้วยจึงจะสำเร็จลุล่วง หากงานนั้นไม่ต้องพระราชนิยมแล้วก็เห็นจะฝืดเคืองเต็มที การเขียนประวัติศาสตร์โดยวิธีการเรียบเรียงพระราชพงศาวดารนี้จึงค่อยๆซาลงไป 3.ช่วงเวลาไม่เอื้ออำนวยก็เป็นอุปสรรคต่อการเรียบเรียงพระราชพงศาวดารเช่นเดียวกัน หลังจากสิ้นรัชกาลที่ 5 มาแล้วนาฬิกาของประเทศไทยก็หมุนไปอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง ต้องใช้บุคลากรไปทำงานอย่างอื่นที่มีผลต่อความอยู่รอดของชาติมากขึ้น งานในลักษณะกึ่งศิลป์กึ่งวิชาการอย่างพระราชพงศาวดาร ซึ่งมักเกิดขึ้นในยามที่นาฬิกาของบ้านเมืองหยุดเดินนั้นจึงกำเนิดได้ยาก 4.ทิศทางการเรียนรู้ในทางประวัติศาสตร์ก้าวล่วงไปสู่พรมแดนใหม่ๆ มีการวิจัยอย่างง่ายๆ เช่นการลงพื้นที่รับฟังประวัติศาสตร์สังคม และรับข้อมูลทางสังคมวิทยา-มานุษยวิทยาจากชาวบ้านพื้นถิ่นมากขึ้น เช่น การเสด็จพระราชดำเนินไปยังเมืองต่างๆทั่วพระราชอาณาจักร ตั้งแต่วชิรญาณภิกขุเจ้าฟ้ามงกุฎเป็นต้นมา และที่มีผลมากก็คือการเสด็จประพาสต้นในรัชกาลที่ 5 และการเสด็จเลียบมณฑลเทศาภิบาลของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ประจวบกับการพยายามเดินทางสำรวจพื้นที่ในอินโดจีนของชาวฝรั่งเศส โดยเฉพาะอย่างยิ่งศาสตราจารย์ยอร์ช เซเดส์ สหธรรมิกในทางโบราณคดีของสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ อะไรต่างๆเหล่านี้นำไปสู่แนวทางการเขียนประวัติศาสตร์ที่ห่างเหินจากการเรียบเรียงพระราชพงศาวดารมากขึ้น จนเมื่อมีผู้ทรงภูมิที่ได้รับการศึกษาจากซีกโลกตะวันตกมากขึ้นแล้ว วิธีการเขียนประวัติศาสตร์ก็ยิ่งก้าวไปไกลกว่าเดิมอีก จากคุณ : หวานละมุน - [ 9 พ.ย. 47 12:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 555555 ก็ในนี้มีตั้งหลา่ยคน ก็ตั้งเป็น "ทีมงานที่รอบรู้สรรพคดี และแตกฉานในทางอักษรศาสตร์อย่างยิ่งมาร่วมงานกัน และที่สำคัญทีมงานนั้นก็ต้องมีวิธีคิดไปในทางเดียวกัน " เป็นพงศาวดาร ฉบับ ห้องสมุดพันติ๊บ จากคุณ : กระจ้อน - [ 10 พ.ย. 47 20:03:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 1. ผมขอแย้งคุณหวานละมุนในความเห็นที่ 14 ครับ 2. ตรงที่ว่า "...คำว่าพงศาวดารนั้น ไม่จำเป็นต้องผูกติดกับคำว่าราชวงศ์เสมอไป..." ผมว่าถ้าโดยนัยยะ หรือโดยการตีความก็อาจจะไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องกษัตริย์ หรือราชวงศ์...แต่โดยรากคำแล้ว "พงศาวดาร" ประกอบด้วยคำว่า 'วงศ์' กับ 'อวตาร' ซึ่งหมายถึง วงศ์ของเทพเจ้าที่อวตารลงมา (อาจจะหมายถึง พระศิวะ ก็ได้ เพราะก็เคยอวตารเหมือนกัน)....คุณคิดว่า (หรือรับได้หรือ?) ที่คนอย่างคุณทักษิณ (หรือ นายกคนอื่นๆ ที่มีอำนาจในทางการเมือง) เป็น "วงศ์เทวดา" กระนั้นหรือ? (ซ้ำนายกแต่ละคนต่างก็มีวงศ์ของตัวเองซึ่งถ้านับดูโครตเหง้าจริงๆแล้วก็อาจจะมาจากไพร่ธรรมดา หรือกระทั่งเป็นทาสที่ถูกนายทาสกดขี่ก็ได้)...ดังนั้นคำว่า พงศาวดาร จึงเหมาะสมแล้วครับที่จะใช้กับกษัตริย์ และเชื้อพระวงศ์ เพราะเป็นองค์สมมติเทพ... 3. สำหรับความเห็นเรื่อง 'ทำไมหลังจากร.5แล้วจึงไม่มีพระราชพงศาวดาร?' ผมก็ไม่ทราบ แต่ขอร่วมเดาเพิ่มจากคุณหวานละมุนอีกสักข้อคือ...ผมว่า ในยุคหลังจากร.5 นั้นเกิดจากการที่ "ความเปลี่ยนแปลง" ทางการเมืองของสยาม และของโลก มันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง....โดยนัยเดิมการเคลื่อนไหวของรัฐสยาม (หรือรัฐใดๆในสมัยทาส และศักดินานั้น) มีศูนย์กลางความเคลื่อนไหวที่กษัตริย์เท่านั้น กระทั่งขุนนางที่มีบทบาทก็จะเคลื่อนที่เข้าหากษัตริย์เป็นหลัก! ซ้ำร้ายศูนย์รวมทางวัฒนธรรมการจดการเขียนก็อยู่ในราชสำนัก (หรือเกี่ยวข้องกับราชสำนัก) ทั้งสิ้น...ดังนั้นการเขียนบอกเล่าความรุ่งเรือง หรือยกย่องกษัตริย์ในรัชกาลนั้นจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้โดยสิ้นเชิง!...และก็เป็นเหตุให้ต้องเรียกว่า พงศาวดาร ด้วย 4. แต่เมื่อโลกนี้มีความก้าวหน้าทางวิทยาการมากขึ้น มีนักเรียนนอกกลับมาจากตะวันตกมากขึ้น ความตื่นตัวของชนชั้นกลางในยุคนั้นมากขึ้นเช่น เทียนวรรณ หรือ กศร.กุหลาบ ฯลฯ มีสำนักพิมพ์เอกชนจำนวนมาก รวมทั้งหนังสือพิมพ์ ฯลฯ ไม่ได้ผูกขาดที่อาลักษณ์ในราชสำนักเท่านั้น...กิจกรรมกิจการการเมืองทั้งหลายแพร่มาสู่มือชนชั้นกลางมากขึ้นซึ่งก็เท่ากับว่า การบันทึกพระราชกรณียกิจของกษัตริย์โดยอาลักษณ์เท่านั้นจึงไม่มีความจำเป็น...(คืออาจจะถูกบันทึกในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่พงศาวดารแล้ว)... จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 11 พ.ย. 47 02:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หากใช้คำว่า "อวตาร" ภายใต้กรอบความคิดของศาสนาพราหมณ์-ฮินดูแล้ว พงศาวดารก็ควรแต่วงศ์เทวัญอสัญแดหวาอย่างที่พี่เจ็ดฯว่า ผมไม่มีอะไรจะแย้ง สำหรับประเทศเราแล้วควรใช้คำว่า "พระราชพงศาวดาร" ครับ แต่หากตีความอย่างที่ผมตี โดยอิงกับความเชื่อในทางพุทธศาสนาที่สัตว์โลกทั้งหลายมีสิทธิ์ที่จะบรรลุภาวะชั้นสูงได้ เป็นเทวดาก็ได้ เป็นพรหมก็ได้ เป็นพระโพธิสัตว์ก็ได้ เป็นพระพุทธเจ้าก็ได้อย่างเสมอหน้ากัน (แล้วแต่ว่าสัตว์เหล่านั้นจะพาตนเองไปทางไหน สูงหรือต่ำ) ทีนี้แล้ว สามัญชนก็อาจใช้พงศาวดารได้เช่นกัน และหากเอาความจริงในประวัติศาสตร์ และหน้าที่ใช้สอยมาพิจารณาร่วม ก็จะยิ่งเห็นชัดว่าไม่ว่าใครขึ้นมาเป็นเจ้าหรือมีอำนาจแล้วก็อาจใช้คำว่าพงศาวดารได้ แม้จะสืบสาวลงไปจนเห็นว่าชั้นบรรพบุรุษเป็นคนสามัญก็ตามที คำว่าพงศาวดารจึงผูกพันอยู่กับคำว่าอำนาจด้วยอีกประการหนึ่ง กำนันอย่างหลิวปัง เมื่อเป็นเจ้าก็มีลูกหลานให้เขียนพงศาวดาร ตะพุ่นหญ้าช้างอย่างมะกะโท (และคนอื่นๆ) เมื่อเป็นเจ้าแล้ว ลูกหลานก็ให้เขียนพงศาวดาร . . . ผมมักท่องกลอนเก่าๆบทนี้บ่อยๆ.... ใครมาเป็นเจ้าเข้าครอง ย่อมจะต้องบังคับขับไส เคี่ยวเข็ญเย็นค่ำกรำไป ตามวิสัยเชิงเช่นผู้เป็นนายฯ มันช่วยให้ผมเข้าใจคำว่า พงศาวดาร อย่างที่ผมเข้าใจทุกวันนี้ครับ จากคุณ : หวานละมุน - [ 11 พ.ย. 47 09:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 1. ใช่ครับ ที่คุณหวานละมุนว่าไว้ "...พงศาวดารจึงผูกพันอยู่กับคำว่าอำนาจด้วยอีกประการหนึ่ง...กำนันอย่างหลิวปัง เมื่อเป็นเจ้าก็มีลูกหลานให้เขียนพงศาวดาร ตะพุ่นหญ้าช้างอย่างมะกะโท (และคนอื่นๆ) เมื่อเป็นเจ้าแล้ว ลูกหลานก็ให้เขียนพงศาวดาร" แต่ก็ขัดแย้งกับที่คุณเองได้ว่าไว้ว่า "...สำหรับประเทศเราแล้วควรใช้คำว่า "พระราชพงศาวดาร" ครับ" 2. ดูราวกับว่า คุณหวานละมุนเทียบกว่า "พระราชพงศาวดาร" จะเหนือว่า "พงศาวดาร" เฉยๆที่คนธรรมดาก็ใช่ได้? เหมือนกับจะบอกว่า กษัตริย์ไทยจะมี "คุณค่า หรือพระราชอำนาจ" เหนือกว่า ฮ่องเต้จีน หรือ กษัตริย์มอญ หรือ ฯลฯ? (ซึ่งถ้าผมเข้าใจผิดก็ต้องขออภัยด้วยครับ.....)ทั้งที่พระเจ้าปราสาททองก็มาจากขุนนางธรรมดาเป็นที่ออกญาสมุหกลาโหมสุริยวงศ์ หรือพระเจ้าทรงธรรมก็มาจากพระ กระทั่ง ร.1 ก็เคยเป็นหลวงยกกระบัตร....เป็นต้น ก็ควรจะใช้ว่า "พงศาวดาร" เฉยๆ เช่นเดียวกัน 3. จริงอยู่ครับที่ว่า 'พงศาวดารจึงมีความผูกพันอยู่กับคำว่า อำนาจ' (ในฐานะกษัตริย์) แต่กับบุคคลที่มีอำนาจ แต่หาใช่เป็นกษัตริย์เราก็คงไม่ใช้บันทึกประวัติโคตรวงศ์ว่าเป็น "พงศาวดาร" กระมังครับ อย่างน้อยที่สุดผมก็ยังไม่เคยเห็น "พงศาวดารตระกูลบุนนาค" เลย แม้ตระกูลนี้จะทรงอิทธิพลอำนาจอย่างมากในสมัย ร.3-ต้น ร.5 เลย??? แต่กลับกษัตริย์ ที่ไม่มีอำนาจเลยยกตัวอย่างเช่น พระศรีศิลป์ ที่ครองราชย์ไม่กี่วันเราก็ใช้ พงศาวดาร กับพระองค์ 4. ดังนั้น ถ้าเราจะดูคำว่า "พงศาวดาร" ตาม "ความมุ่งหมาย" ของคำนี้ที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมา...จึงไม่อาจจะใช้กับคนธรรมดาสามัญได้ (แม้คนธรรมดาสามัญจะมีคุณค่า หรือมีความสามารถเยอะกว่าเพียงไหนก็ตาม)...เอาหล่ะ เกิดมีใครอุตริใช้ประวัติโคตรวงศ์ของตัวว่า พงศาวดาร...เช่น พงศาวดารชินวัตร ก็แล้วกัน เวลาพูดให้ใครฟังคนฟังก็พอจะเข้าใจได้ว่าเป็นการ "ประชด" รูปแบบหนึ่ง แม้คุณทักษิณจะมีอำนาจวาสนาเพียงไรก็ตาม...ตรงกันข้าม คำนี้จะดูมีความ "ศักดิ์สิทธิ์" ตามแบบราชสำนัก เมื่อใช้กับ พงศาวดารกษัตริย์อยุธยา...คำนี้จึง "ผูกขาด" ให้ใช้กับพวกชนชั้นกษัตริย์เท่านั้น! 5. เหมือนกับถ้าเราจะดูพระบุษบกทรงไว้ด้วยราชเศวตฉัตรเก้าชั้น ถ้าใครในปัจจุบันนี้จะ "อุตริ" แอบไปนั่งก็สามารถนั่งได้ทั้งนั้น แต่นั่นจะสรุปว่า พระราชเศวตฉัตร เป็นของใครที่นั่งไม่ได้ ต่อให้เป็นนายทักษิณก็ทำไม่ได้! เพราะโดยความมุ่งหมายของมันมีไว้เพื่อสำหรับกษัตริย์เท่านั้น 6. มิใช่ว่าผมอยากจะแก้ต่างให้พวก ชนชั้นกษัตริย์ อะไรดอกครับแต่ด้วยข้อเท็จจริงที่เราใช้กันต่อๆมาเป็นเช่นนี้ เป็นคำผูกขาดของชนชั้นพวกเขา ก็อย่าไปยุ่งเลยครับ... จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 11 พ.ย. 47 17:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พี่เจ็ดฯ นี่คิดมากดีแฮะ ที่ผมว่าคำว่าพระราชพงศาวดารนั้นเป็นคำที่ควรใช้ในประเทศไทย ก็แค่หมายความว่ามันเป็นศัพท์ที่เราใช้เรียกพงศาวดารของไทยเฉยๆ ในขณะที่เรา(ซึ่งถูกกำหนดโดยเจ้าของพระราชพงศาวดาร) เรียกพงศาวดารอื่นๆที่ไม่เกี่ยวกับพระราชวงศ์กรุงเก่าและพระราชวงศ์กรุงรัตนโกสินทร์ ว่าพงศาวดาร ฉะนั้น ข้อกล่าวหาที่ 1 และ 2 ขอชี้แจงเท่านี้ครับ ต่อประเด็นที่พี่เจ็ดฯ ยกกรณีสกุลบุนนาคและพระศรีศิลป์มาจับผมในข้อกล่าวหาที่ 3 ว่าด้วยเรื่องอำนาจ และคำว่าพงศาวดารนั้น ขอแจงอย่างนี้ว่า ที่ผมว่าเกี่ยวพันกับอำนาจต้องมาดูกันหน่อย คำว่าอำนาจนั้นไม่สัมบูรณ์ในตัวเอง ไม่ได้หลุดออกมาจากกระบอกไม้ไผ่ อำนาจจะมีได้ต่อเมื่อเกิดการเปรียบเทียบในบริบทต่างๆ ประกอบกับสำนึกในอำนาจของผู้ครองอำนาจนั้นด้วย กรณีสกุลบุนนาคนั้น มีอำนาจจริง สำนึกในอำนาจก็มี แต่ขณะเดียวกันก็มีสำนึกต่อการใช้อำนาจภายใต้บริบทของสังคมในเวลานั้นด้วย ว่าตนมีอำนาจในทางปฏิบัติแต่อำนาจในเชิงสัญลักษณ์นั้นอยู่กับพระราชวงศ์ สำหรับสังคมที่ผ่านความทุกข์ยาก และสิ้นหวังมาไม่นาน ควรที่อำนาจในเชิงสัญลักษณ์และอำนาจในทางปฏิบัติจะต้องร่วมกันทำหน้าที่เป็นความหวังให้กับสังคมนั้น เป็น noblesse oblige ของชนชั้นปกครองไทยในเวลานั้น และผมเชื่อว่า "บุนนาค" ทั้งหลายจะไม่มีวันสมมติอะไรประหลาดๆเช่นนี้ เพราะเขาคงไม่ได้มองอะไรขาดเป็นท่อนๆ ประมาณว่า ข้าฯ มีอำนาจที่สุดข้าฯ จะทำอะไรก็ได้ คงไม่ใช่อย่างนั้น ส่วนเรื่องพระศรีศิลป์นั้น ท่านก็ไม่ได้ทรงกำหนดเองว่าเรื่องราวของท่านจะต้องเรียกว่าพงศาวดาร หรือพระราชพงศาวดาร และในตอนนั้นพวกเราเองก็ไม่อาจจะล่วงรู้ได้ว่าท่านทรงมีสำนึกในอำนาจของท่านเองหรือไม่ อนุชนของท่านก็เป็นคนกะเกณฑ์ให้ท่านเองให้ทรงราชสมบัติระยะหนึ่ง นั่นหมายความว่าผู้มีอำนาจในรุ่นหลังให้คุณค่าต่อท่าน เพราะอย่างน้อยท่านทรงมี asset ในเรื่องอำนาจเชิงสัญลักษณ์ในฐานะที่จะดึงขุนนางบางกลุ่มไว้ได้และมีความชอบธรรมในราชสมบัติอยู่ ส่วนท่านจะทรงมีสำนึกในเรื่องนี้หรือไม่ก็ยากจะเดา จากคุณ : หวานละมุน - [ 11 พ.ย. 47 19:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ต่อนะครับ จำเลยยังแถลง...(หรือแถ-ลง หว่า) ไม่จบ ตานี้มาถึงประเด็นที่ว่า คำว่าพงศาวดารควรเป็นของชนชั้นกษัตริย์เท่านั้น ผมไม่มีเจตนาดึงฟ้าลงต่ำหรอกนะครับ... การใช้คำว่าพงศาวดารกับพระราชวงศ์นั้นถูกต้องแล้ว อันนี้ไม่เถียง ผมคิดว่าผมเข้าใจตรงกันกับที่พี่เจ็ดเข้าใจ แต่ประเด็นที่ผมเสนอมาตั้งแต่ต้นนั้นอยู่ที่ ไม่ว่าจะมีกำเนิดใดก็ตาม ก็สามารถใช้คำว่าพงศาวดารได้เมื่ออยู่ในที่อันควร คำว่าที่อันควรของผมก็คือ อำนาจ สำนึกในอำนาจ สำนึกในการใช้อำนาจ และบริบทของผู้ครองอำนาจ โดยที่เราต้องมองอย่างสัมพันธ์กัน ที่อันควรสำหรับเราชาวไทยนั้นก็คือฐานะของเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน นั่นคือที่ที่เราให้คุณค่า เหมือนกับที่เราให้คุณค่ากับคำว่าพงศาวดาร หรือที่ผมเจาะจงใช้คำว่าพระราชพงศาวดารสำหรับบ้านเรา หากคนที่เขาไม่สนใจให้คุณค่าต่อศัพท์สองสามคำนี้อย่างที่เราให้ จะใช้คำว่าพงศาวดาร หรือปูมโคตรวงศ์พงษา หรือประวัติต้นตระกูล แม้กระทั่งคำว่าประวัติศาสตร์ มันก็ไม่ต่างกัน ผมเองก็ยังให้คุณค่าต่อคำๆนี้อยู่ ไม่งั้นไม่ยืนยันใช้คำว่าพระราชพงศาวดารหรอกครับ เพชร จะทำหน้าที่ของเพชรได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับคนที่ให้คุณค่ามันเท่านั้น นั่นเรียกว่าเพชรนั้นอยู่ในที่อันควร หากตกอยู่กับผู้ไม่ให้คุณค่าแล้ว มันก็ไม่มีค่า ไม่มีหน้าที่ ไม่มีความหมาย เมื่อคนที่รู้ค่ามาเห็นก็ก่นแต่เสียดายว่ามาลบรัศมีเสียยิ่งกว่าหล่นอยู่ในตม คือเพชรนั้นไม่ได้อยู่ในที่อันควร แฮ่ม!!...ท่านอัยการที่รัก กระผมขอจบการแถลงปิดคดีเท่านี้ครับ จากคุณ : หวานละมุน - [ 11 พ.ย. 47 20:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 1 พระเจ้าทรงธรรม เป็น พระราชโอรส ของ พระเอกาทศรถ ซึ่งประสูตรแต่ พระสนม 2 พระเจ้าปราสาททอง เป็น ขุนนางเชื้อพระวงศ์ มีนามเดิมว่า " พระองค์ไล " เนื่องด้วย พระราชบิดาของ พระเจ้าปราสาททอง เป็นพี่ชายของ พระราชมารดาของ พระเจ้าทรงธรรม จากคุณ : ขุนนางอยุธยา(ขุนพลของเอกทัศน์) - [ 11 พ.ย. 47 22:07:12 A:203.156.21.18 X: TicketID:032642 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อิ อิ ก๊าก ... ก๊าก... พงศาวดารชินวัตร มีใครพอจะเขียนพงศาวดารฉบับนี้ได้บ้าง อยากอ่านจิง ๆ อ้อ แล้วก็เอาพงศาวดารฉบับบิ๊กจิ๋วด้วยนะ สงสัยจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลย แต่หนังเรื่องพงศาวดารฉบับคนดูดาวเท้าติดดินนี่ รู้สึกจะสร้างเป็นหนังแล้วนะ ได้ข่าวมาว่า ชาคริตแสดงเป็นพระเอกด้วย จากคุณ : บิ๊กท้วม - [ 12 พ.ย. 47 12:36:07 A:203.147.4.90 X: TicketID:056977 ]

ความคิดเห็นที่ 23 1. ขอขอบคุณๆความเห็นที่ 21 ครับ ผมเขียนจากความทรงจำน่ะครับ ถ้าผิดพลาดไปก็ต้องขออภัยทุกๆท่านมา ณ ที่นี้ด้วยครับ จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 14 พ.ย. 47 12:43:53 ]