PANTIP.COM : K3590664 บทกวีจีนแต่โบราณ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 20

นั่งค้นเท่าที่จะทำได้ ว่าบทกวีแต่ละบทเป็นผลงานของท่านใด และชื่ออะไร ซึ่งผลก็เป็นตามนี้ครับ (การถอดเสียงทั้งหมดเป็น เสียงของจีนกลาง ที่ผมถนัด ส่วนคำแปลก็เป็นคำแปลของผมเอง ไม่ได้ไปเอาของใครมา)

ความคิดเห็นที่ 1 ของท่านพญาเหยี่ยว

"ทางศิลาลาดชันกลางขุนเขาเยือกเย็น
บริเวณเมฆขาวเห็นบ้านเรือนผู้คน
หยุดรถบรรลุถึงป่าปังเมื่อยามพลบ
ใบเกล็ดน้ำแข็งแดงกว่าบุปผาเดือนสอง"

เป็นผลงานของ ตู้มู่ (803-852) ชื่อของบทกวีคือ ซานสิง ซึ่งก็คิดว่าชื่อที่ท่าน น. ให้ (การเดินทางกลางภูผา) ก็เหมาะสมแล้ว

เสียงอ่าน

หย่วน ส้าง หาน ซาน สือ จิง เสีย

ไป๋ หยุน เซิง ชู่ โหย่ว เหริยน เจีย

ถิง เชอ จั้ว อ้าย เฟิง หลิน หว่าน

ซวง เย่ หง หยู เิอ้อ เยว่ ฮวา

แปล

(ยามฤดูใบไม้ร่วง)

บนภูเขาที่ไกลออกไปนั้น (มี)เส้นทางหิน สายน้อย(ทอดตัว)คดเคี้ยว(คืบคลานขึ้นภูเขาำไป)

คลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นมีบ้านคนอยู่ ณ. ที่ที่เมฆสีขาวล่องลอยอยู่

หยุดรถ(ลง ณ บัดดล เพราะว่าตัวข้า) แสนที่จะชอบการนั่งชมทิวทัศน์ของป่าเมเปิ้ลยามย่ำค่ำ

ใบ(เมเปิ้ล)ที่ผ่านความเย็นกัดกร่อนนั้น แดงยิ่งกว่าดอกไม้เดือนสอง

ความคิดเห็นที่ 16 ของท่านยุทธ (ดวงตาตะวัน)

หลี่(ยู่) (หนานถัง)โฮ่วจู 936-978

(ควรจะเป็น) สมัยห้าแคว้นสิบประเทศ (หลี่ยู่ เองก็เป็นถึง กษัตริย์ ของ หนานถัง ซึ่งเป็น หนึ่ง ใน สิบประเทศ ก่อนที่ยุคนี้จะสิ้นสุดลงโดยการรวมประเทศของราชวงศ์ซ้อง)

ลำนำคลื่นกระทบหาดทราย

นอกม่านพิรุณพรำพร่าง
วสันตทัศน์ปลิดโปรย
ห่มผ้าเกินฝืนหนาวยามห้า
ในฝันมิรู้ตนคืออาคันตุกะ
ละโมบในความรื่นรมย์อยู่เสมอมา
อยู่เดียวมิควรเหม่อพิงระเบียง
สายน้ำขุนเขามิรู้สิ้น
ยามจากแสนง่าย พบนั้นยาก
น้ำไหล มาลีโรย วสันต์จากแล้วหนอ
ไปสู่ฟากฟ้าหรือแดนดิน

เสียงอ่าน

ชุน ไว่ หยู่ว์ ฉาน ฉาน, ชุน อี้ หลาน ซาน

หลัว ชิน ปู๋ น่าย อู่ เกิง หาน

เมิ่ง หลี่ ปู้ จือ เซิน ซื่อ เค่อ, อี ส่าง ทัน ฮวน

ตู๋ ซึ มู่ ผิง หลาน, อู๋ เซี่ยน เจียง ซาน

เปี๋ย สชือว์ หรง อี้ เจี้ยน สชือว์ หนาน

หลิว สุ่ย ลั่ว ฮวา ชุน ชู่ว์ เหย่, เทียน ซ่าง เหริน เจียน

คำแปล

นอกม่านเสียงฝนตกพรำพรำ ฤดูใบไม้ผลิใกล้ที่จะจบสิ้นลง

ผ้าห่มไม่หนาพอที่จะทนทานความหนาวยามห้าได้

มีความสุขได้เพียงชั่วขณะ เพราะในความฝันตัวข้า หารู้ไม่ว่าตอนนี้ตกเป็นเชลยอยู่

ยามตัวคนเดียวไม่ควรพิงระเบียงทอดมองขุนเขาและสายน้ำอันไม่สิ้นสุด

การจาก(ประเทศของตน)เป็นเรื่องง่าย แต่ยากนักที่จะสามารถกลับไปได้

สายน้ำไหลไป ดอกไม้ร่วงโรยรา ฤดูใบไม้ผลิสิ้นสุดลง (อันตัวเรา...จะจบลงที่ใด) บนฟากฟ้า หรือ แดนดิน

ความคิดเห็นที่ 17 และ 18 ของท่าน Lily of the Valley

ความคิดเห็นที่ 17

บทกวี 7 เก้า

ต้มถั่วใช้เถาถั่วเป็นเชื้อฟืน
ถั่วร่ำไห้ในน้ำเดือดพล่าน
ต่างเกิดจากรากเดียวกัน
ไยเผาผลาญร้อนรนจนปานนี้

คนแต่งบทกวีบทนี้คือ เฉาจื่อ (โจสิด) ในสมัย สามก๊ก ซึ่งสาเหตุที่ เีฉาจื่อ แต่งบทกวีนี้ก็เพราะว่าพี่ชาย เฉาพี (โจผี) คิดหาเรื่อง(คิดว่าคงเป็นเพราะว่าอิจฉาที่ เฉาจื่อเก่งกว่าตนในการโคลงฉันท์กาพย์กลอน แถมซ้ำยังเป็นลูกรักของพ่อ เฉาเฉา (โจโฉ) อีก) เลยบังคับให้ เฉาจื่อ แต่งกลอนให้ได้ภายในเจ็ดก้าว ถ้าทำไม่ได้ก็จะถูกทำโทษ (คาดว่าคงเล่นเอาตาย) ซึ่งนี่ก็คือผลงานในครั้งนั้น

เสียงอ่าน

ูจู( ู่)โต้ว หราน โต้ว ชี

โต้ว ไจ้ ฝู จง ชี่

เปิ่น สชื่อ ถง เกิน(เสียงสั้น) เซิง

เซียง เจียน เหอ ไท่ จี๋

คำแปล

ใช้เถาถั่วต้มถั่ว

ในหม้อน้ำเดือดพล่าน ถั่วร่ำไห้

ล้วนเกิดจากรากเดียวกัน

ไยต้องมาทำร้ายเข่นฆ่ากันเช่นนี้

เมื่อฟังเช่นนี้ ผู้พี่ เฉาพี คงจะได้สำนึก ผู้น้อง เฉาจื่อ จึงรอดชีวิตกลับบ้านไปได้

ส่วนความคิดเห็นที่ 18

โพธิ์มิใช่ไม้
คันฉายมิใช่แท่น
ความจริงไร้ทุกสิ้ง
ไยต้องเปื้อนธุลี

นั้นเป็นโศลกของท่าน ฮุ่ยเหนิง ที่ท่านแต่งไว้ (ในขณะท่านยังเป็นเบ๊ทำงานตำข้าวกับตักน้ำในห้องครัวของวัด) โดยเป็นการแย้งโศลกของพระรูปหนึ่ง ท่าน เสินซิ่ว (ศิษย์เอกประจำวัด) ซึ่งต่างก็พยายามที่จะตอบคำถามของท่านสังฆราชนิกายเซ็น คนที่ห้า ท่าน หงเหริ่น

โดยท่าน หงเหริ่น บอกว่าขอให้ทุกคนพยายามเขียนโศลก ซึ่งบอกถึงสิ่งที่ตัวเองคิดได้จากการการศึกษาพระธรรม ผู้ที่ตอบได้ถูกใจท่าน จะได้สืบตำแหน่งสังฆราชของท่านต่อไป

ี้ซึ่ง ท่าน เสินซิ่ว ในฐานะศิษย์เอกได้แต่งโศลกขึ้นมาว่า โดยท่าน เสินซิ่วได้แอบออกไปเขียนโศลกนี้ไว้บนกำแพงอาราม ซึ่งท่าน เขียนไว้ว่า

เซิน ซื่อ ผู ถี ซู่ว์ (ตัว(เรา)คือต้นโพ)

ซิน หรู หมิง จิ้ง ไถ (ใจ(เรา)ดั่งกระจกเงาใส)

สชือว์ สชือว์ ฉิน ฝู ชซื่อ (จงหมั่นเช็ดถูเป็นนิจ)

มั่ว สฉือว์ โหย่ว เฉิน อาย (อย่าให้(กระจก)มีฝุ่นจับ)

เมื่อท่าน หงเหริ่น เห็น โศลกนี้ ก็บอกว่าการฝึกฝนอย่างพากเพียรนั้นย่อมมีประโยชน์ แต่ว่า การฝึกฝนอย่างเดียวนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะช่วยให้คนเราสามารถรู้แจ้งได้

ในขณะเดียวกันก็มีคนนำโศลกนี้ไปท่อง โดยบังเอิญ ท่าน ฮุ่ยเหนิง ไปได้ยินเข้า จึงบอกกับคนนั้นว่า คนแต่งโศลกนี้ยังไม่รู้แจ้งเห็นจริง แล้วก็อยากจะวานให้คนนี้ช่วยเขียนโศลกของตน ข้าง ๆ โศลกของท่าน เสินซิ่ว ซึ่งโศลกของท่าน ฮุ่ยเหนิง ก็คือ

ผู ถี เปิ่น อู๋ ซู่ว์ (ไม่มีซึ่งต้นไม้ ไยจะมีต้นโพได้)

หมิง จิ้ง อี้ เฟย ไถ (ไร้ซึ่งกระจกเงา)

เปิ่น ไหล อู๋ อี อู้ (แต่เดิมในเมื่อไม่มีอะำไร)

เหอ ชู่ เหร่อ เฉิน อัย (แล้วจะมีที่ไหนให้ฝุ่นมาจับเกาำะได้)

ซึ่งเมื่อท่าน หงเหริ่น เห็นโศลกนี้เข้า ท่าน ก็ถามว่าใครเป็นคนแต่ง ให้ไปเรียกตัวมา เมื่อท่านฮุ่ยเหนิงมาถึง ท่าน หงเหริ่น ไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการถอดรองเท้า ใช้รองเท้าลบโศลกของท่านฮุ่ยเหนิงทิ้ง แล้วก็ทำการตบหัวท่าน สามครั้ง แล้ว คืนนั้นยามสาม ท่านฮุ่ยเหนิงก็ไปพบท่าน หงเหริ่น โดยท่าน หงเหริ่น ก็ได้ถ่ายทอดตำแหน่งสังฆราช นิกาย เซ็น พร้อมกับสัญลักษณ์ ซึ่งก็คือ จีวร และ บาตร ของท่านตั๊กม้อ ให้ท่าน ฮุ่ยเหนิง ไป

ต่อมา นิกาย เซ็น ในประเทศจีน จึงมีการแบ่งแยกออกเป็น สอง แขนง คือ สายเหนือ กับ สายใต้ โดย ท่าน เสินซิ่ว เป็น ตัวแทนของสายเหนือ และท่าน ฮุ่ยเหนิง เป็นตัวแทนของสายใต้

ต้องขออภัยด้วยที่ไม่สามารถหาได้ว่า บทกวีของ ความคิดเห็นที่ 7 ได้...
แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 48 13:53:22

จากคุณ : Peking Man - [ 10 ก.ค. 48 13:50:34 ]