ความคิดเห็นที่ 1 เริ่มต้น ทรงอบรมให้เข้ากับประชาชน โดยต้องเข้าหาด้วยเมตตาจิตรับรู้และเข้าใจในความทุกข์หรือสิ่งที่เขาต้องการความช่วยเหลือ ซักถามถึงประวัติชีวิตและครอบครัว เพื่อทำรายงานขึ้นทูลถวายฯสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ เพื่อทรงพระกรุณาพระราชทานความช่วยเหลือ นางสนองพระโอษฐ์ทั้งหลาย ซึ่งถวายงานสนองพระราชเสาวนีย์จะปฏิบัติงานแตกต่างกันออกไป ตามที่จะทรงเห็นความสามารถของแต่ละบุคคล เช่น ปฏิบัติงานควบคุมทางด้านศิลปาชีพ ปฏิบัติงานควบคุมผู้ป่วยทั้งหมดตั้งแต่พระสงฆ์ตลอดจนชาวบ้าน ดูแลด้านการศึกษา ปฏิบัติงานทางด้านต้อนรับพระราชอาคันตุกะ ตลอดจนการตกแต่งสถานที่ ฯลฯ นางสนองพระโอษฐ์จึงมีความสามารถแตกต่างกันไป แต่การเข้าสู่ประชาชน นางสนองพระโอษฐ์จะต้องเข้าให้ได้ทุกคน ตามที่ได้รับการอบรมจากพระองค์ท่าน และเราจะต้องพบผู้ที่มาจากสถานที่ต่างกัน ต่างตำบลทั่วประเทศ สำเนียงการพูด ตลอดจนพูดวนไปวนมา ย่อมยากแก่การเข้าใจให้รวดเร็วทันใจ ในการพูด วนไปเวียนมา ต้องค่อยๆซักถามทีละคำ ช้าๆพร้อมทั้งท่องคาถาที่สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถทรงสั่งสอนไว้ ให้เมตตาและอดทน เพราะทรงสั่งสอนแล้วสั่งสอนอีก ถึงการปฏิบัติงานว่า"จงทำงานด้วยหัวใจ ไม่ใช่สักแต่ทำให้แล้วๆไป เพราะเขาก็มีหัวใจเหมือนเรา " ในคณะหน่วยแพทย์ บางครั้งพิจารณาดูแล้วก็น่าเห็นใจ ครั้งก่อนตั้งแต่ประมาณ ๓๐ ปีมาแล้ว คณะแพทย์ยังไม่ชำนาญเชี่ยวชาญในการปฏิบัติงานเหมือนเดี๋ยวนี้ ฉะนั้นไม่ว่าตามป่าดงพงไพรตามหมู่บ้านที่กันดารทั้งหลาย จะเปิดหน่วยแพทย์พระราชทานได้ทันที ทุกสถานที่นางสนองพระโอษฐ์ที่จะสมัครใจอยู่ในหน่วยแพทย์ จะเป็นฝ่ายซักประวัติและหยิบยาแจกคนไข้ตามใบสั่งแพทย์ และขณะที่คนไข้อุ้มลูกจูงหลาน เข้ามาหาหน่วยแพทย์นั้น ต่างคนก็ต่างแย่งพูดน้ำลายกระเซ็นเป็นฟองฝอย ชี้มือประกอบคำพูดข้ามหัว ข้ามหู เป็นจ้าละหวั่น ท่ามกลางเชื้อโรคที่ลอยละล่องอยู่ในอากาศ ในขณะที่พวกเราทั้งเหนื่อยทั้งกระหายน้ำ ยามที่แดดร้อนจัด และยามที่กลิ่นต่างๆระเหยออกมาจากร่างกายที่รุมล้อมอยู่รอบตัวจนเวียนหัว ตัวเองแทบจะเป็นคนไข้เสียเอง แต่สิ่งที่ปรากฏในสายตาพวกชาวบ้านคือเราจะคอยพูดชี้แจงซักถามประวัติของเขาจนกว่าเขาจะคลายจากความตื่นเต้น จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 05:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บางครั้งก็ต้องส่งหน่วยแพทย์ออกไปตามหมู่บ้านไกลๆ ทั้งในถิ่นทุรกันดารบ้าง ในที่อันตรายบ้าง จะขอยกตัวอย่างเบาๆมาเล่าสู่กันฟัง เช่นครั้งหนึ่งราวปี พ.ศ. ๒๕๑๘ ขณะนั้นเป็นระยะของการรวมกลุ่มของชนที่ต้องการอิสรภาพแยกตัวออกจากรัฐบาลกลาง และชายแดนไทย และด้วยความที่มีพระเมตตาต่อพสกนิกรทั่วหน้าตลอดทั่วขอบขัณฑสีมานั่นเอง จนบางครั้งเกือบจะต้องทำให้นางสอนงพระโอษฐ์นั้นเหลือแต่ชื่อ เนื่องจากหน่วยแพทย์ถูกส่งไปตั้งที่โรงเรียนสุดเขตชายแดนอำเภอเมืองงาย ขากลับเกิดรถเบรคแตกหยุดรถไม่ได้ ต้องเลี้ยวซ้ายเข้าชนเนินเขาเนินดินข้างทางเพื่อให้รถหยุด ขณะเดียวกันเราก็ต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มคนประมาณ ๓๐ คนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ บุคคลเหล่านั้นขี่ม้าบ้าง จูงม้าและฬ่อ มีของบรรทุกมาบนหลังพร้อมทั้งคลุมหน้ามิดชิด เสียงดังของรถยนต์ทำให้ม้าและฬ่อตื่นตกใจออกวิ่ง ทำให้ผ้าที่คลุมของและสิ่งของที่บรรทุกบนหลังฬ่อหล่นลงมากลางถนน ของเหล่านั้นคือปืนบาชูก้า ต่างฝ่ายต่างชะงักงันพวกเขาเข้ามาถามเราว่าเรามาจากไหนเราก็ตอบไปว่ามาจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเพื่อมาช่วยเหลือคนเจ็บที่ยากจน พอจะถามพวกเขาบ้างว่า พวกเขา หล่ะมาจากไหน ก็โดนสะกิดห้ามไม่ให้ถาม เพราะถ้าเกิดประทะกันเราจอดสนิทแน่ไม่ต้องแจว เพราะมีตำรวจตระเวนชายแดนมาด้วย ๓-๔ คนเท่านั้นเอง นางสนองพระโอษฐ์ครั้งนั้นเท่าที่จำได้ มีคุณหญิงมนัสนิตย์ วณิกกุล (ปัจจุบันเป็นท่านผู้หญิง) คุณหญิงสุวรี เทพาคำ (ท่านผู้หญิง) ม.ร.ว.ฉัตรแก้ว นันทาภิวัฒน์ (ท่านผู้หญิง) น.พ.วิวัฒน์ โปษยานนท์ และนาวาตรี สุพจน์ ครุฑพันธุ์ ( ศ.ร.ภ.) ทั้งสองฝ่ายที่พบกันโดยไม่มีการนัดหมายในครั้งนั้น ต่างแยกทางจากกันโดยทำไม่รู้ไม่ชี้ เพราะถ้ามีการประทะกัน จะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีอย่างว่า เพราะเราเสียเปรียบทุกทาง จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การผจญภัยของนางสนองพระโอษฐ์ในครั้งก่อนๆมีหลายประเภทต่างๆกัน แล้วแต่กลุ่มไหนจะได้ประสบมากับตัวเองอย่างไร ตามแต่ภารกิจที่สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ จะมีพระราชเสาวนีย์ ถ้าจะมาเล่าสู่กันฟังก็คงจะเหลือที่จะเล่า ไม่ต้องเล่าถึงอันตรายและความยากลำบาก แค่การเดินทางก็เหลือร้ายแล้ว ถนนหนทางก็แสนจะทารุณ มีหลุมขนมครกขนาดใหญ่ บ้างก็เป็นเหมือนผิวโลกพระจันทร์ ตัวก็กระเด็นกระดอน ไปตามจังหวะของรถ ที่แล่นโขยกเขยกเหมือนคนขาเป๋ บางทีฝนตกรถติดหล่มกลางป่า ที่ต้องเรียกว่าป่าเพราะมีแต่ต้นไม้ไม่มีบ้านคน ข้าวของและหยูกยาที่บรรทุกไป เพื่อแจกจ่ายราษฎรก็เปียกบ้างแห้งบาง ต้องผจญกับความลำบาก ต้องช่วยกันหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเหมือนบ้าหอบฟาง บุญแต่ไม่ถึงกับแบกหามเท่านั้น ซึ่งในลักษณะนี้ก็เป็นธรรมดาเสียแล้ว มีอะไรหลายอย่างที่ไม่คิดว่าจะพบ บางครั้งต้องเข้ามารับคนไข้อีก ในการที่จะต้องได้รับการรักษาด่วนหรือระยะยาว นี่คือหน่วยแพทย์และพวกแจกของถามข่าวคราวความทุกข์สุขของประชาชน พวกหน่วยงานทางศิลปาชีพก็คงไม่แพ้กันเท่าไหร่ในความทรหดอดทน เริ่มต้นจากการที่ สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ ทรงสนพระทัยในความงามของผ้าไหมมัดหมี่ สิ่งทอตามหมู่บ้านแปลกๆ ที่เก่าแก่ และทรงคิดจะพัฒนาฟื้นฟูรักษาศิลปะของไทยให้ดำรงไว้ ฉะนั้นต่อมาพวกหน่วยนางสนองพระโอษฐ์แขนงนี้ ก็ต้องออกเดินทางซอกซอน ไปตามหมู่บ้านที่ยากจนและพวกที่มีอาชีพในทางทอ ไปดูการปลูกหม่อนเลี้ยงไหมสาวไหม แนะนำการปลูกหม่อน หาพันธุ์หม่อนที่ดีกว่าให้ เพื่อจะได้ผลิตผลให้มากขึ้นตลอดจนแนะนำการทอให้ถูกกับรสนิยมของผู้ซื้อ และรับซื้อผ้าในราคาที่ควรเพื่อให้ชาวบ้านมีเงินทุนหมุนเวียน ให้กำลังใจมีความหวัง(ตามที่สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ ทรงสั่งสอนมา) ความทุรกันดารของบ้านเมืองเมื่อกาลก่อน ก็คงทราบแล้วว่าเป็นอย่างไร บางครั้งก็ต้องค้างคืนตามต่างจังหวัด ที่ใช้เป็นศูนย์กลางของการติดต่อเพื่ออกไปตามตำบลหมู่บ้านที่ใกล้เคียง ความชุลมุนมีน้อยกว่ากลุ่มหน่วยแพทย์ เพราะพวกเราเข้าไปหาชาวบ้านในแต่ละบ้าน แต่มีวิธีการเจรจาผิดไปกับพวกหน่วยแพทย์ เพราะพร่ำพูดจน"คางยาน" พูดแล้วพูดอีก อธิบายจนกว่าเขาจะเข้าใจความหมาย เขาอาจจะเข้าใจเราสัก ๗๐ % ก็ยังดี ท่านสุภาพสตรีหัวเห็ดเหล่านี้ มีหม่อมราชวงศ์สุประภาดา เกษมสันต์(นางสนองพระโอษฐ์และราชเลขานุการในพระองค์สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ ) เป็นหัวหน้าคณะ รองลงมาคือคุณหญิงจรุงจิตต์ ฑีขะระ และผู้ติดตามที่จะต้องร่วมรับรู้งานแขนงนี้ จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อจากพวกทอผ้าทั้งหลาย ศิลปาชีพก็ขยายแขนงออกไปตามลำดับ แล้วแต่จะพบผู้ที่ยากจนที่สุดจะอยู่ ณ.ที่แห่งหนตำบลไหน มีวัสดุและสิ่งแวดล้อมที่เป็นธรรมชาติจะอำนวยในการทำมาหากินอย่างไร ตลอดจนมีฝีมือและความชำนาญ อันเป็นสมบัติดั่งเดิมมาแต่โบราณ จนเป็นอาชีพที่แสดงเอกลักษณ์ประจำตำบลนั้น สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ ก็จะทรงช่วยเหลือ และทรงส่งเสริมให้มีการผลิตให้มากขึ้นจนเป็นอาชีพที่ยั่งยืน ก็นางสนองพระโอษฐ์อีกนั้นแหละที่จะออกไปปฏิบัติตามพระราชประสงค์ กาลเวลาที่ล่วงเลยมาสถานการณ์และถนนหนทางสะดวกขึ้น ทำให้การติดต่อกับราษฎรตามต่างจังหวัดไกลๆสะดวกขึ้นตามลำดับความชำนาญและความเข้าใจระหว่างเราทั้งสองฝ่ายก็เข้ารูปเข้ารอยจนค่อยวางใจได้ หน่วยแพทย์ก็เจริญและมีความคล่องตัวมากขึ้นมีการปรับตัวให้เข้าตามหลักสถานที่ตั้งหน่วยตรวจคนไข้ตามท้องถิ่นมีการเข้าคิวรอคอยตามระเบียบ แยกตามประเภทของโรคและเปิดหน่วยแพทย์ทุกวันเว้นวันอาทิตย์ สถานที่ตั้งคือ หน้าที่ประทับยามแปรพระราชฐานทุกจังหวัด ปัจจุบันความชุลมุนวุ่นวายจึงลดน้อยลงมาก ถึงแม้ความแออัดจะยังคงมีบ้าง นางสนองพระโอษฐ์ดังที่กล่าวมาแล้วแต่ต้นว่า รับสนองพระเดชพระคุณหลายแขนง ของงานตามแต่ความสามารถของแต่ละบุคคลตลอดจนติดตามพระยุคคลบาทสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ แล้ว ในครั้งก่อนบางครั้งยังมีพระราชเสาวนีย์ให้นางสนองพระโอษฐ์ออกไปตามจังหวัดไกลๆ จากเหนือจรดใต้ออกไปเพื่อไกล่เกลี่ยในกรณีพิพาทที่ราษฎร ทูลเกล้าฯถวายฎีกา ในการเดินทางครั้งนั้น ส่วนมากถ้าอยู่ในเขตอันตรายจะพระราชทานให้มีผู้คุ้มกันไปด้วย เช่น พลเอกดำรง สิกขะมณฑล (ยศในขณะนั้น ซึ่งต่อมาท่านได้รับตำแหน่งมุหราชองครักษ์) และพลตำรวจเอก ประเนตร ฤทธิฤาชัย การเดินทางก็สะดวกบ้าง ผจญภัยบ้างบางครั้งถ้าในขณะที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์ ท่ามกลางพายุและฝนตกหนัก บนหน้าปัดเกิดมีไฟแดงขึ้น วิทยุติดต่อกับใครก็ไม่ได้ ต้องลงฉุกเฉินครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดต้องจอดเลย อาหารที่เอาไปสำหรับกินมื้อเดียวก็หมด รอบตัวมีแต่ความมีดมิดไปหมด สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่ค่อนสนุกกันนัก บางครั้งอยู่ในเครื่องบินเล็กเฮลิคอปเตอร์นางสนองพระโอษฐ์ดังที่กล่าวมาแล้วแต่ต้นว่า รับสนองพระเดชพระคุณหลายแขนง ของงานตามแต่ความสามารถของแต่ละบุคคลตลอดจนติดตามพระยุคคลบาทสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ แล้ว ในครั้งก่อนบางครั้งยังมีพระราชเสาวนีย์ให้นางสนองพระโอษฐ์ออกไปตามจังหวัดไกลๆ จากเหนือจรดใต้ ออกไปเพื่อไกล่เกลี่ยในกรณีพิพาทที่ราษฎร ทูลเกล้าฯถวายฎีกา   ในกรณีมีราษฎรถวายฎีกาเหล้านี้ ผู้เขียนยึดหลักการของการไกล่เกลี่ย ที่สังเกตเห็นจากการที่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงปฏิบัติ คือ ๑ ความยุติธรรม ๒. ต้องรู้ข้อเท็จจริงที่แน่ชัด ๓. ความเมตตาของทั้งสองฝ่าย ๔. ความซื่อตรงต่อกัน ซึ่งต่างฝ่ายต่างต้องอะลุ้มอล่วยด้วยการเดินทางมาพบกันครั้งทางเฮลิคอปเตอร์บินปีกพึ่บพั่บอยู่กลางทะเลเอียงกันไปทั้งลำ ทั้งที่ทราบกันมาว่าก่อนหน้านี้มีเฮลิคอปเตอร์ตกมาและมีคนตายหมด ๗ คนในทะเล ขณะนั้นหลวงพ่อหลวงปู่ทั้งหลายเราต่างก็อาราธนาท่านให้มาช่วยกี่องค์กี่องค์ก็เชิญเสด็จมาหมด ในครั้งนั้นนายภาวาส บุนนาค ร่วมมาด้วยในการเดินทางไปจังหวัดสงขลา ในกรณีราษฎรร้องทุกข์เรื่องการใช้เงินผันไปขุดคลองในที่ของเขา (ซึ่งความจริงเขาก็เหยียบย่ำลงไปในที่เดิมเป็นคลองเก่า แต่เดี๋ยวนี้แห้ง) ถ้าบางกรณีอาจมีเหตุที่จะต้องใช้เกี่ยวกับกฎหมาย ก็จะมีผู้พิพากษา นายวินิจ วินิจนัยภาค ร่วมไปด้วย สิ่งเหล่านี้ นางสนองพระโอษฐ์ผู้รับพระราชเสาวนีย์ ย่อมจะต้องถือเป็นหลักเช่นกัน และเมื่อพบหน้ากันครั้งแรก ต้องหาวิธีให้ทั้งสองฝ่ายต่างอยู่ในอารมณ์ที่ดี (อาจะอารมณ์ขันก็ได้) เพื่อพร้อมที่จะรับฟังเหตุผลด้วยความสงบและเข้าใจ วิธีนี้ทำให้พบความสำเร็จด้วยดีมาแล้ว ส่วนมากเรื่องที่ถวายฎีกามักจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่ดิน เช่นที่ตำบลทุ่งลุยลาย จังหวัดชัยภูมิ ราษฎรรวมชื่อกันถวายฎีกาว่า การไฟฟ้าฝ่ายผลิตไล่ที่ปลูกบ้านของชาวบ้าน ข้างการไฟฟ้าฝ่ายผลิตก็อ้างว่าราษฎรเข้ามาปลูกบ้านอยู่บนถนนที่เขาทำเครื่องหมายเขตไว้แล้ว จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บ้างที่อำเภอเชียงราย ราษฎรลงลายชื่อยาวเหยียดถวายฎีกาว่า กรมพัสดุไล่ให้รื้อถอนสิ่งปลูกสร้างและจะยึดที่ดิน พอไปสอบสวนเขากลับได้ความว่ากรมพัสดุมอบให้ผู้ใหญ่บ้านดูแลที่ดินของพัสดุ แต่ผู้ใหญ่บ้านผู้ชาญฉลาดกลับเอาที่ดินไปจัดสรรขายราษฎร พอกรมพัสดุจะจัดการตามกฎหมาย ราษฎรที่ไม่รู้เรื่องที่ผู้ใหญ่บ้านหลอกขายที่ดิน ก็ถวายฎีกา หรือไม่นายทุนก็จะยึดที่ผู้จำนองอย่างทารุณเกินไป ในที่สุดด้วยหลักธรรมตามที่เล่ามาแล้วข้างต้น จึงทำให้ประนีประนอมกันได้ ปัจจุบันการปฏิบัติงานตามี่กล่าวมาข้างต้น ต่างก็อยู่ในระเบียบแบบแผนที่วางไปนอย่างดี พร้อมทั้งมีคณะ(ก.ร.ส.) ที่มีความว่องไวและสมองปราดเปรื่องมาช่วยรับปฏิบัติงานบ้าง จากนางสนองพระโอษฐ์รุ่นแรกๆ ซึ่งร่างกายย่อมโรยราลงตามลำดับของอายุ แต่สมองก็ยังไม่ยอมท้อถอย อายุแต่ละคนอย่างที่สุดก็เกือบ ๕๐ จากนั้นก็เป็น ๖๐ และ ๗๐ ปีตามลำดับ และนี่คือผลงานของบุคคลที่สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ ทรงเก็บบุคคลเหล่านี้มารวมกัน ทรงปั้น ทรงอบรมสั่งสอนในสิ่งที่เขาเหล่านั้นไม่เคยปฏิบัติ ไม่เคยรู้ถึงแก่นแห่งความจริงของมนุษย์ที่มีความทุกข์ยากไร้ ทรงนำมาให้ทำงานร่วมกัน เพียงจุดประสงค์เดียวที่จะให้รู้ถึงความเป็นเมื่อมีนางสนองพระโอษฐ์ผู้หนึ่งกราบบังคมทูลว่า การที่เขาสามารถทำกิจการตามที่ทรงมีพระราชประสงค์ได้สำเร็จ ก็เพราะทรงสั่งสอนมาทุกสิ่งทุกอย่าง พระองค์ท่านกลับรับสั่งว่า ถ้าพวกเธอไม่รับเสียอย่าง ผลก็ไม่สำเร็จออกมาอย่างเช่นทุกวันนี้ จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในสายตาของพวกเรา ทั้งสองพระองค์มิมีวันที่จะทรงบ่นหรือท้อถอยในขณะที่ทรงผจญต่อความลำบากทุรกันดารที่อยู่เฉพาะพระพักตร์ อย่างดีก็จะรับสั่งให้เห็นเป็นเรื่องขัน หรือถ้าข้าราชบริพารคนใดบ่น นั่นคือ พระบารมีจะไม่ปกเกล้าและพระราชอาญาจะไม่พ้นกระหม่อมเช่นกัน และต้องขอพูดในที่นี้ถึงความรู้สึกว่า ในการที่ทั้งสองพระองค์เสด็จฯเยี่ยมราษฎร หรือเสด็จฯไปตามท้องที่ที่จะต้องสำรวจเพื่อพัฒนาตามโครงการพระราชดำรินั้น ไม่ใช่เป็นการเดินทางที่สะดวกสบายเสมอไป ต้องไปด้วยความอดทน ไม่บ่น และมีความตั้งพระทัยแน่วแน่ที่จะทรงทำทุกอย่างให้สำเร็จด้วยดี การเดินทางโดยรถยนต์ บางครั้งก็ต้องผจญภัยกับฝนทำให้รถตกหล่ม ถนนหนทางเละ ตัวทากกระโดดดูดเลือดจนตัวโป่งเป็นสีเลือดหมูแก่น่าเกลียด บางครั้งหลบฝนพายุหนาวสั่นเหมือนลูกนก บางครั้งหิวจนแสบท้องก็ยังกินอะไรไม่ได้ เพราะงานยังไม่เสร็จถึงแม้อาทิตย์จะตกดินมีแต่ความมืดอยู่รอบด้านแล้วก็ตาม สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ก็ยังประทับอยู่ตามพื้นดินที่มีผ้าพลาสติกสีทหารรองอยู่ อยากจะเรียกว่าอยู่ในป่าเหลือเกิน เพราะอยู่ตามต้นไม้บ้างและรอบรอบด้านก็มีแต่ความมืด หรือไม่ก็ประทับอยู่บนศาลาตามวัด มีแสงสว่างส่องเฉพาะไฟฉายที่เปิดอยู่เฉพาะพระพักตร์ ในขณะที่ยังทรงซักถามถึงการครองชีพ และสิ่งที่ท่านคิดว่าจะหาทางช่วยเหลือวิธีใดจึงจะเหมาะแก่บุคคลเหล่านั้น แทบจะเรียกได้ว่า ถ้างานไม่เสร็จก็ยังไม่เสด็จฯกลับพระตำหนัก แต่ปัจจุบันนี้มีหลายแห่งดีขึ้นมาก เนื่องจากฐานะโครงการศิลปาชีพเจริญขึ้นจึงมักประทับตามศูนย์ และนัดพบกันราษฎรตามพื้นที่ใกล้เคียง จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แม้พวกเราจะหิวกระหายเรายังขอแบ่งขนมกันกินได้ แต่ทั้งสองพระองค์สังเกตได้จากพระโอษฐ์ที่แห้งพระเสโทที่ชุ่มโชกพระองค์ พวกเราก็รู้ว่าท่านก็ทรงมีความรู้สึกเหมือนพวกเราแต่ท่านจะทรงทำอย่างพวกเราทำไม่ได้ เพราะท่านประทับอยู่ในสายตาของราษฎรตลอดเวลา ตามที่สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรงมีพระนิสัยรอบคอบสมเป็นแม่บ้าน ท่านจะทรงสั่งสอนเสมอว่า อย่าประมาทในการเดินทางควรมีของให้พร้อม เช่นลูกกวาด ท๊อฟฟี่ บิสกิตส์ จำพวกของกินบางอย่างแม้กระทั้งไข่ต้มก็ควรจะมี ส่วนของใช้ เช่น ไฟฉาย มีด กรรไกรเล็ก เข็มซ่อนปลาย พลาสเตอร์ ยาแก้แมลงกัดต่อย ช้ำบวม มีพร้อม ฯลฯ อย่างละเล็กละน้อยในกระเป๋าที่ต่างคนต่างสะพาย ที่ขาดไม่ได้เด็ดขาดคือสมุด ปากกา สำหรับจดข้อความต่างๆทุกคนต้องมี บางครั้งถึงกับต้องแบกเป๋ เอาข้าวห่อไปกินของตัวเอง(ส่วนมากเข้าป่าตามดอยสูงๆ และยามที่เสด็จฯ ไปเยี่ยมทหารตามหน่วยในที่กันดาร) แต่ขนมถึงจะมีอย่างไรเราก็แบ่งให้พวกเจ้าหน้าที่หรือพวกบ้านเมืองที่ตามเสด็จฯ เขาก็คงหิวเหมือนเรา ลูกอมลูกหนึ่งจะแก้ความหิวไปได้ประมาณ ๑๕-๒๐ นาที (เราพยายามจับเวลา)การเดินทางทางอากาศ มีหลายครั้งที่ต้องใช่คำว่าหวิดตาย เพราะพวกเราต้องผจญกับพายุฝนขนาดหนัก แม้บางครั้งที่เฮลิคอปเตอร์จะลงมาต่ำถึงพื้นดินประมาณ ๔-๕ เมตร ก็ยังลงไม่ได้เพราะเฮลิคอปเตอร์แกว่งเหมือนเปล ใครมีบทสวดมนต์ขลังๆก็นำมาใช้หมด แม้แต่พลโท นายแพทย์จินดา สนิทวงศ์ ซึ่งนั่งลำพระที่นั่งก็ยังต้องสวดมนต์ แต่การสวดผิดปรกติเนื่องจากความกลัว จึงสวดกลับหน้าเป็นหลังจับต้นชนปลายไม่ถูก จึงเป็นที่ขบขัน และทรงล้อภายหลังว่า " มิน่ายิ่งสวดมนต์พายุก็ยิ่งโหมหนัก " ลูกเห็บลูกโตๆ หล่นลงมาโดนทหารหน้าผากแตกต่อพระพักตร์ บางครั้งเฮลิคอปเตอร์ ลำผู้เขียนนั่งต้องอยู่กลางอากาศ และนักบินผู้ขับบอกให้รัดเข็มขัดขอลงฉุกเฉินและให้ออกจากเฮลิคอปเตอร์โดยเร็วเมื่อถึงพื้นดิน เหตุการณ์เช่นนี้ ถ้าสายพานขาดกลางอากาศ ผู้เขียนก็คงไม่มีโอกาสมาเล่าเรื่องให้ท่านผู้อ่านได้รับทราบอยู่ขณะนี้ เพราะพอเฮลิคอปเตอร์ถึงพื้น สายพานใบพัดหลังก็ขาดพอดี นึกถึงผู้ร่วมชะตากรรมในครั้งนั้น ถ้าเราจะต้องตายก็คงไม่เหงาระหว่างการเดินทางไปสู่ปรโลก เท่าที่จำได้มี หม่อมเจ้าเพ็ญศิริ จักรพันธุ์ พลเรือเอก นิรันดร์ ศิรินาวิน ท่านผู้หญิงสุวรี เทพาคำ นายแพทย์รุ่งธรรม ลัดพลี ท่านผู้หญิงฉัตรแก้ว นันทาภิวัฒน์ และผู้เขียน จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พวกเราทั้งหมดได้ถวายชีวิตร่วมกันในการติดตามรอยพระยุคลบาทตลอดเวลาอันยาวนาน มีหลายครั้งที่เราต้องตกใจถึงต้องนึกว่าครั้งนี้ไม่รอดแล้ว และก็ตลอดเวลาที่ทำให้เราชื่นใจที่ได้เห็นราษฎรมี ความปิติยินดีที่ได้เฝ้าฯอย่างใกล้ชิด หรือได้กราบทูลว่าได้มีความสุขขึ้นหลังจากที่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณแล้ว พวกเราได้พบกับความหิวกระหายเมื่อยังไม่ได้กินอะไร หรือบางครั้งไม่มีอะไรจะกิน เดินท่ามกลางแสงแดดตามยอดเขาฝุ่นตลบ บางครั้งฝุ่นผสมกับเหงื่อบนใบหน้ามอมแมม เหมือนมีหนวด บางครั้งโดดฝนจนเปียกทั้งตัวจนแห้งไปเอง เรื่องนั่ง(ยังไม่ถึงนอน) กลางดินกินกลางทรายเป็นเรื่องปรกติ แม้แต่สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ยังบรรทมบนเสื่อกระจูดตามพื้นศาลาโดยไม่มีพระเขนยจะรองรับ ที่เขาล้าน ในฐานะที่ทรงเป็นองค์สภานายิกา สภากาชาดไทย บางครั้งต้องค้างคืนที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน พวกเราไม่มีเครื่องกันหนาวพอเพราะไม่คิดว่าจะต้องค้าง และที่นั่นหนาวอย่างที่เรียกว่าเข้ากระดูกดำ ต้องเอาขาใส่ไว้ในถุงพลาสติกห่อไว้ ตกดึกลุกขึ้นมาดูว่าทหารเขาจะทำกันอย่างไร ก็เห็นเขาเอาเสื่อมาห่อตัวมองดูแล้วรูปร่างประหลาด น่าขัน จากฉายาทหารเสือ กลายเป็นทหารเสื่อไปเสียแล้ว สิ่งที่ได้ประสบมาคงจะเล่าไม่จบ ถึงความที่ต้องผจญกับสิ่งที่พวกเราต้องใช้ความอดทนในความยากลำบากบางประการ ตลอดจนแทบจบชีวิตอย่างหวุดหวิดในการตามรอยพระยุคลบาท และทั้งสองพระองค์เล่า ท่านทรงพระดำเนินนำหน้าพวกเรา ท่านจะต้องทรงพบทุกสิ่งทุกอย่างก่อนเราเสมอ พวกเราภูมิใจในการที่เราได้มีโอกาสรับรู้และร่วมอยู่ในกาลเวลานั้นๆ ที่ทั้งสองพระองค์ทรงดำรงพระยศอันสูงส่งคือ "กษัตริย์" อีกสิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้เฝ้าเห็นถึงความอดทน และทรงทำพระทัยได้เหมือนแผ่นดินและห้าวงนที คือ "ข่าวลือ" การบิดเบือนความจริงทั้งหลายในปัจจุบันแทบจะเป็นธรรมดาของข่าว แต่ข่าวลือเหล่านี้บางครั้งก็อาจจะบันทึกอยู่ในประวัติศาสตร์ ในอนาคตอนุชนรุ่นหลังย่อมจะไม่รู้แจ่มแจ้งในข้อเท็จจริง จะต้องสงสัย ไม่แน่ใจ ความจริงคืออะไรกันแน่ อย่างที่พวกเราเคยสงสัยและถึงกับโต้เถียงกันในระหว่างปัญญาชนทั้งหลายในประวัติศาสตร์บางเรื่อง ผู้เขียนไม่ใจเย็นพอที่จะให้กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ในเมื่อความจริงก็เป็นสัจธรรมอยู่แล้ว มีเรื่องที่บิดเบือนจากความจริงมากมายนัก ที่ควรจะแถลงความจริง แต่แล้วก็จนใจในประโยคที่ว่า " ถ้าเราจะต้องคอยแก้ข่าวลือ เราก็ไม่ต้องเป็นอันทำอะไร นอกจากนั่งฟังข่าวลือและคอยแก้ข่าวลือเหมือนคนบ้าจี้ เป็นตัวตลกให้เป็นที่ขบขันของคนที่ก่อข่าว ในที่สุดก็ต้องปล่อยให้ข่าวลือหรือเรื่องที่บิดเบือนความจริงให้เป็นเหมือนกระแสลมที่ผ่านไป ถึงแม้จะเป็นลมที่เป็นพิษก็ตาม แต่ทำไม ทำไมบางเรื่องที่ยิ่งใหญ่เราจะยอมให้เรื่องที่ไม่เป็นความจริงผ่านไปด้วยเล่า ทั้งสองพระองค์ซึ่งทรงเป็นมนุษย์ปุถุชน แต่ด้วยพระชาติกำเนิดและหน้าที่ ซึ่งต้องทำให้ทรงข่มพระอารมณ์ ต้องทรงอดทนและพยายามที่จะปฏิบัติพระองค์ให้ตั้งอยู่ในกฎแห่งทศพิธราชธรรมเพียงใด แต่ก็ยังทรงอดที่จะไหวหวั่นในคำพูดของมนุษย์ด้วยกันไม่ได้ในคำกล่าวที่ไม่ตรงกับความจริง ในบางครั้งก็ทำให้ทรงท้อแท้เสียพระทัยโดยจะไม่มี จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 การกล่าวแก้ใดๆทั้งสิ้น ในเวลาเดียวกันถ้าปวงชนแสดงออกให้เห็นว่า เขาเข้าใจในความปรารถนาดีของทั้งสองพระองค์ และพวกเขาเป็นสุข สิ่งนี้ก็จะทำให้ทรงมีกำลังพระทัยอิ่มเอมที่จะทรงอดทนและทุ่มเทกำลังพระวรกาย พระสติปัญญา เพื่อประชาชนอย่างไม่ทรงท้อถอยสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ บางครั้งเมื่อทรงทราบว่ามีผู้สมมุติพระนามว่า " ซูสีไทเฮาและแม่รีอังตัวเนตหรือแมรี่ไล่ควาย" ท่านได้แต่ทรงพระสรวลด้วยความเศร้าพระทัย เพราะท่านทั้งสองที่ได้ถูกกกล่านามมานี้ ตามประวัติศาสตร์ ซูสีไทเฮา เป็นบุคคลที่ฉลาดเชื่อมั่นในตนเอง มีความทะเยอทะยาน ทุกคนจะต้องอยู่ใต้อำนาจ จะต้องทำตามกฎเกณฑ์และคำสั่งทุกประการ ตลอดมาจนถึงต้นรัชกาลกษัตริย์องค์สุดท้ายของจีน ก็ยังไม่พ้นอิทธิพลของซูสีไทเฮา แม้แผ่นดินจะเดือดร้อนอย่างไรก็ไม่สนใจ นอกจากอำนาจ ส่วนแมรีอังตัวเนตหรือแมรี่ไล่ควาย (ตามที่มีคนตั้ง) สำหรับรายนี้ประวัติศาสตร์อีกนั้นแหละ เพราะพระชนม์ยังน้อย อยู่ในความสุขไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น อยู่สูงไร้เดียงสา จนไม่รู้ความจริงของประเทศว่า อยู่ในขั้นวิกฤตเพียงไร ไม่รู้ถึงความอดอยากของราษฎรถึงแม้ขนมปัง(แทนข้าวของเรา) ก็ยังไม่มีจะกิน และทรงปลอบใจให้คนกินเค้กแทน แต่คำว่าแมรี่ไล่ควายกลับทำให้สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรงดีพระทัย เพราะเป็นการยอมรับว่าพระองค์ท่านพระบาทติดดินเหมือนกับประชาชน ในเมื่อควายมันยังต้องเดินอยู่ตามท้องนา และท่านต้องทรงพระดำเนินไปตามท้องนาเพื่อไล่ควาย แต่ทรงข้องพระทัยว่า ทำไมชาวไร่ ชาวนา มีสิทธิ์ใส่งอบ ใส่หมวกกันแดดได้ แต่ทำไมท่านจะทรงพระมาลากันแดดบ้างไม่ได้ ในเมื่อบางครั้งท่านจะเสด็จฯไปเยี่ยมประชาชนตั้งแต่เช้า และตามปรกติจะเสด็จฯกลับถึงพระตำหนักก็ต่อเมื่อพระอาทิตย์ตกดินไม่นานแล้ว ต้องอยู่ท่ามกลางแสงแดดที่แผดจ้า พระอาทิตย์อยู่กลางฟ้า ถ้าไม่ทรงพระมาลา พระหัตถ์หนึ่งก็ต้องทรงถือพระกลด ก็ถ้าจะพระราชทานพระหัตถ์ทั้งสองข้างให้แก่ประชาชนจะมิดีกว่าหรือ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เคยรับสั่งถึงการเสด็จฯเยี่ยมราษฎรว่า "ฉันจะทำอย่างไรได้ เดินทำยิ้มๆ แล้วก็โบกมือให้เขา ฉันทำไม่ได้ เมื่อบางคนเข้ามาหาด้วยน้ำตาอาบแก้มทุกข์แสนสาหัส ฉันจะทนได้รวมใจความแล้วทั้งสองนามที่กล่าวถึง ไม่มีนิสัยเหมือนกันเลย เหมือนกันอย่างเดียวคือ อยู่สูงเสียจนไม่รู้จักประชาชนชาวดิน สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เลยไม่ทรงทราบว่าจะให้ท่านเหมือนใครกันแน่ แต่ที่แน่ๆทั้งสองท่านที่กล่าวนามมานี้ ไม่ลงมาเดินดินเช่นประชาชนธรรมดาเลย ไม่รู้ถึงชีวิตของประชาชนเดินดินว่ามีวิถีชีวิตเป็นอย่างไร พวกเราหลายคนได้จบอักษรศาสตร์บัณฑิต ได้เรียนรู้ประวัติของชาติต่างๆมาก็มาก ยังไม่เคยเห็น กษัตริย์และพระราชินีของชาติไหนที่ทุ่มเทเวลาให้กับประชาขนเท่ากับทั้งสองพระองค์ทรงสละให้กับประชาชน ที่เราได้เห็นด้วยตาตัวเองอย่างแจ่มชัดเช่นนี้ จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มักจะมีผู้กล่าวถึงความรักว่า "ความรักที่แท้จริงย่อมต้องเสียสละ " แต่การเสียสละของสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ มีหลายประการนัก ทรงเสียสละด้วยการลดละทิฐิของพระองค์เอง ทรงเสียสละในความสุขสะดวกสบายส่วนพระองค์ ด้วยการลงไปร่วมรับรู้ความทุกข์ยากของประชาชน ทรงเสียสละด้วยการทรงยอมรับบาป ซึ่งเป็นสิ่งที่ทรงกลัวที่สุดในพระชนม์ชีพ คือการที่ทรงสนับสนุนให้ราษฎรเลี้ยงไหม ในเมื่อทรงเห็นว่าไหมในขณะนี้ยังเป็นสิ่งที่โลกต้องการ และการทอผ้าไหมเป็นอาชีพที่นำรายได้มาให้ราษฎรอย่างดี หลวงปู่และคณะสงฆ์หลายองค์ได้ทูลเตือนและขอร้องให้ทรงเลิกส่งเสริมการเลี้ยงไหมเสียเถิด แต่ก็ไม่อาจทรงหยุดความช่วยเหลือได้ และนี่มิใช่ด้วยความรัก เสียสละที่ทรงมีต่อประชาชนหรอกหรือ ตราบใดที่มีราษฎรเข้ามาหาท่านด้วยน้ำตาอาบหน้า ขอให้ทรงช่วยให้เขามีชีวิตอยู่รอด จึงบางครั้งผู้ที่อยู่ใกล้พระองค์จะได้เห็นถึงความที่ทรงมีความทุกข์ในข้อนี้เพียงใด จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นความผิดพลาดของดิฉันเองที่ไม่ระวังในการแสดงความเห็น ทำให้ผู้ถูกพาดพิงเสียหาย ดิฉันขออภัยที่ได้แสดงความคิดเห็นพาดพิงคุณน้ำอบในเชิงลบซึ้งดิฉันปราศจากข้อมูลที่ครบถ้วนและได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นจริง ขอบคุณเรื่องดีๆที่คุณนำมาเผยแพร่  ดิฉันได้ทำการPostขอบคุณและขอโทษคุณในwebข้าราชองค์รักษ์แล้วแต่ได้รับการตอบกลับจากweb master ว่าไม่อนุญาตเนื่องจากอาจนำไปสู่ความวุ่นวาย สำหรับในเรือนของคุณดิฉันเข้าไปแล้วพบว่าต้องมีการสมัครสมาชิกจึงร่วมpostได้  ดิฉันเห็นว่า เรือนคุณเป็นแหล่งข้อมูลที่ดีมากๆเห็นถึงความตั้งใจของคุณ แต่ดิฉันไม่มีความเข้าถึงเนื้อหาของwebมากหรือต้องการต่อเนื่องจึงสมัครสมาชิก ดิฉันจึงเลือกที่จะแสดงความรับผิดชอบ ผ่านการแจ้งลบกระทู้ก่อนหน้า(ขอโทษผู้ที่โพสไว้ด้วยนะคะดิฉันไม่อยากให้เถียงกันบานปลาย)พร้อมทั้งบอกผ่านกระทู้นี้ เพราะทราบว่าคุณและผู้ที่ติดตาม สามรถรับรู้ได้ไม่ต่างกันค่ะ ทั้งหมดเป็นข้อคิดเห็นโดยส่วนตัวของดิฉัน ซึ่งดิฉันถือว่าในส่วนนี้ดิฉันได้แสดงบริสุทธิ์ความรับผิดชอบแล้วนะคะ และดิฉันก็จะไม่มีการแสดงความคิดเห็นใดๆกับกรณีดังกล่าวอีกค่ะ ทุกท่านคะ ขอความกรุณางดแสดงความคิดเห็นที่จะนำไปสู่การทุ่มเถียง ทะเลาะกัน ดีกว่านะคะ  ดิฉันติดตามอ่านเรื่องราวต่างๆในWebsiteนี้เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องราวน่าสนใจควรศึกษา หลายสิ่งหลายอย่างในwebsiteเป็นเรื่องราวละเอียดอ่อนต่อความรู้สึก มีความหมายเป็นนัย ซึ้งดิฉันไม่ทราบมาก่อน แต่สิ่งที่ดิฉันมั่นใจก็คือ ทุกท่านส่วนมากล้วนแต่รักในสถาบันพระมหากษัตริย์ทั้งสิ้น ดังนั้นสิ่งใดที่เรากระทำแล้วเป็นการเชิดชู ถวายพระเกียรติแก่พระบรมวงศานุวงศ์อันเป็นที่รักของเรา เราก็ล้วนแต่ยินดีจะทำ มาร่วมกันทำในสิ่งนี้ไม่ดีกว่าหรือคะ ไม่เพียงแต่จะเป็นสิ่งที่เรามีความสุขที่ได้ทำ ยังมีคุณค่าอีกด้วย เนื้อความจากต้นกระทู้น่าประทับใจดิฉันจะคงเรื่องไว้ ดิฉันหวังเป็นที่สุดจากเนื้อกระทู้นี้ที่จะให้ทุกคนได้เข้ามาอ่านเพื่อร่วมระลึกถึงท่านผู้เสียสละทั้ง14และประทับใจในพระจริยวัตรอันงดงามในสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถของเราค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 06:26:17 จากคุณ : คุณส้มจีน - [ 2 ส.ค. 48 06:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบพระคุณมากครับ จากคุณ : พุ่มสกี้ - [ 2 ส.ค. 48 07:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรียนคุณสัมจีน เหน่งเป็นหนึ่งในสมาชิกเวบบอร์ดเรือนคุณน้ำอบ และเป็นผู้ดูแลบอร์ดนั้นด้วย เหตุผลที่ไม่เปิดรับสมาชิกใหม่ของเวบบอร์ดนั้นในเวลานี้ ก็เพราะว่ามีการขัดข้องทางเทคนิคหลายประการ เนื่องมาจากมีผู้ไม่ประสงค์ดีทำการแฮ๊กและลบข้อมูลต่างๆ ออกไป ซึ่งยังอยู่ในระหว่างการซ่อมแซมคะ ทั้งนี้ทั้งนั้น ในเวบบอร์ดนั้น ได้เปิดให้เข้าชมได้อยู่ 2 ฟอรั่มคะ คือลานประวัติศาสตร์ และบทความ ซึ่งเปิดอิสระสามารถเข้าชมได้ทุกท่านคะ และในส่วนของ www.khunnamob.com คุณสัมจีนสามารถเข้าชมได้ทุกหน้าในส่วนนั้น และสามารถแสดงความคิดเห็นได้ในเรือนรับรอง ซึ่งแน่นอนต้องผ่านอนุมัติก่อนเท่านั้น จึงจะแสดงผลหน้าจอคะ เหน่งยินดีที่เห็นคุณแสดงความรับผิดชอบในความคิดเห็นของคุณ และเชื่อว่าคุณน้ำอบก็ยินดีเช่นกันที่คุณจะได้นำบทความที่คุณเห็นว่าดีและชอบไปใช้ต่อ ไม่ว่าจะที่ใดก็ตาม ขอแต่เพียง เมื่อคุณทราบแล้วว่า อะไรก็ตามที่คุณได้นำมาใช้เพื่อประโยชน์จากเวบบอร์ดหรือเวบไซด์เรือนคุณน้ำอบ กรุณาแจ้งมาบ้างเพียงเล็กน้อยก็พอ พวกเรายินดีเสมอคะ ยังมีบทความจากหนังสือเล่มเดียวกันนี้อีกมาก ซึ่งคุณน้ำอบได้ทยอยนำลงในเวบไซด์บ้างแล้ว ซึ่งสามารถเข้าชมได้ตามปกติ เหน่งเห็นหนังสือเล่มนี้แล้วด้วยตาตัวเอง เห็นควรเป็นอย่างยิ่งที่จะนำออกเพื่อเผยแพร่ เล่มใหญ่และหนามากเสียด้วย คงต้องใช้เวลาพอสมควรที่นำออกมาได้หมด ถ้าคุณส้มจีนสนใจติดตาม ต้องขอให้อดทนรอหน่อยนะคะ ขอบคุณมากคะ จากคุณ : เหน่ง - [ 2 ส.ค. 48 08:51:36 A:203.113.70.9 X: TicketID:094563 ]

ความคิดเห็นที่ 14 และขอยอมรับเหน่งเองที่เป็นคนต่อว่าคุณในกระทู้เก่า และต้องการให้เรื่องนี้สิ้นสุดให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะทางใดทางหนึ่ง เนื่องจากมีหลายท่าน ที่ล่วงละเมิดสิทธิบุคคลท่านอื่นๆ ที่คุณน้ำอบเคยกล่าวถึงในข้อเขียนของเธอ รวมไปถึงข่มขู่เหน่งด้วยคะ ใครจะหัวเราะอย่างไรก็ตาม แต่เหน่งก็ถือว่าได้ทำในสิ่งที่ควรแล้วคะ และตามที่ทั้งตัวเหน่งและคุณน้ำอบเคยกล่าวไว้หลายครั้งแล้วว่า ยินดีเสมอที่จะพบและพูดคุย แต่กลับกลายเป็นเข้ามาต่อว่ากันให้วุ่นวาย ไม่มีใครรู้สึกดีหรอกนะคะ นอกจากคนที่รู้สึกสะใจเท่านั้น เอาล่ะคะ จะขอเพิ่มเติมเพียงเท่านี้ และขอให้คุณส้มจีน รักษาเจตนารมณ์ของคุณต่อไปนะคะ มีอะไรที่เหน่งพอช่วยเหลือได้ ขอให้แจ้งมาได้เสมอนะคะ แต่ต้องขอยกเว้นเรื่องส่วนตัวของคุณน้ำอบคะ เพราะเหน่งไม่ได้รู้เห็นอะไร นอกจากเป็นเพื่อนคุยและช่วยกันเผยแพร่ในเรื่องดีๆ เท่านั้น คุณสามารถติดต่อเหน่งได้ในเวบบอร์ดเรือนคุณน้ำอบหน้าแรกและคลิ๊กส่งข้อความถึงผู้ดูแลได้ทุกเมื่อคะ จากคุณ : เหน่ง - [ 2 ส.ค. 48 09:06:45 A:203.113.70.9 X: TicketID:094563 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณน้ำอบ+คุณส้มจีน+คุณเหน่ง....สำนวนเดียวกันนะ จากคุณ : คนอ่าน - [ 2 ส.ค. 48 14:13:20 A:211.213.234.21 X: TicketID:094207 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาลุ้น จากคุณ : คุณแหวะ - [ 2 ส.ค. 48 15:01:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 48 18:19:51 จากคุณ : กีวีเกิร์ล - [ 2 ส.ค. 48 18:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณน้ำอบเธอฝากให้เอามาฝากคุณสัมจีนคะ http://www.khunnamob.com/index.php?lay จากคุณ : เหน่ง - [ 2 ส.ค. 48 23:44:34 A:203.113.70.10 X: TicketID:094563 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Three in one จากคุณ : sspd - [ 4 ส.ค. 48 20:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่รู้เร้ยยยยยยยยยยยย ว่าเป็นครายยยยย เดาไม่ออกเร้ยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : Louvorian (Louvorian) - [ 4 ส.ค. 48 21:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เมื่อไหร่จะ เลิก beautiful mind กันเสียทีคะ (เคยดูไหมคะ หนังเรื่องเนี๊ยะ) จากคุณ : แม้วสิ - [ 5 ส.ค. 48 13:23:47 A:58.11.104.8 X: TicketID:103842 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ลูกชิ้นเจ้าเดียวแต่มีหลายยี่ห้อ เพื่อเลี่ยงหลบภาษี และเหตุผลทางการค้า คนกินว่าเจ้านี้อร่อยกว่า ใช้วัสดุดีกว่า คนกินเถียงกันไปมา คนขาย หัวเราะแล้วรวย ผลประโยชน์กอบโกย ท้ายสุดมีหนี้พนัน แล้วใคร...ได้อะไร...อย่างแท้จริง จากคุณ : เหมือนเรื่องลูกชิ้น - [ 8 ส.ค. 48 11:30:08 A:10.19.1.63 X:202.28.180.201 ]