PANTIP.COM : K3713644 แนวการเขียนของนักเขียนท่านใดประทับใจท่านมากที่สุด [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 8

ส่วนตัวผมชอบกิมย้งเป็นพิเศษครับ อันนี้เป็นความเห็นเฉพาะส่วนตัวนะครับ

อย่างแรกคือชอบการบรรยายฉากต่อสู้ที่เห็นภาพได้ชัดเจนมากครับ จินตนาการตามไปได้โดยง่าย สู้กันเป็นขั้นตอนอย่างสนุกสนาน จำได้ว่าตอนอ่านกำลังภายในเล่มแรกคือเรื่องมังกรหยก ฉากที่คิวชู่กีสู้กับเจ็ดประหลาดกังหนำ เห็นภาพมากแล้วก็ไม่ถึงกับเว่อร์เกินไปเหมือนกับบางเรื่องที่ปล่อยพลังกันสุดๆ พวกพลังรูปเกลียวอะไรนั่น พอเอามาทำเป็นหนังที่เพิ่ม action เว่อร์ๆอยู่แล้วก็ทำให้ยิ่งไปกันใหญ่ อย่างกับปล่อยพลังคลื่นเต่าสะท้านฟ้า ฉากการต่อสู้ของนิยายของโกวเล้งก็ดีครับแต่ว่าบางครั้งก็รวบรัดปรัชญามากไปหน่อย บางทียังไม่ทันสู้กันเท่าไหร่เลยก็ตายไปฝ่ายนึงแล้ว มีแต่ดาบเร็วกระบี่เร็วแต่ไม่เห็นบรรยายเลยว่าสู้กันอย่างไร

ที่ชอบที่สุดคือเนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่องครับ ตัวเอกก็ไม่ได้เก่งจนเว่อร์ ส่วนใหญ่พระเอกจะเก่งมาจากลูกฟลุ๊คเจอของวิเศษ คำภีร์ ยอดฝีมือสุดๆหรืออะไรซักอย่าง แต่ก็ยังเป็นมนุษย์ปุถุชน แม้ว่าจะมีผีมือเก่งแต่ก็ยังมีความผิดพลาด กระทำอะไรบางอย่างที่ดูโง่เขลา มันเหมือนความเป็นจริงมากกว่านิยายจากเรื่องของหวงอี้ที่พระเอกได้ของวิเศษสุดๆ หลายๆครั้งด้วย แล้วก็เก่งเว่อร์ผิดหูผิดตาไปซะทุกเรื่อง แล้วที่สำคัญคือพระเอกก็ไม่จำเป็นจะต้องเก่งที่สุดในเรื่อง เช่นหลวงจีนในเรื่องแปดเทพเผลอๆยังเก่งกว่าพระเอกสามคนรวมกันซะอีก เล่งฮู้ชงกับยอดฝีมือรวม 4 คนรุมยังเกือบจะตายอย่างหวุดหวิดเมื่อมาเจอตงฟางปุ๊ป้าย อุ้ยเสี่ยวป้อนี่ยิ่งไม่มีฝีมือเท่าไหร่เลย แต่ทั้งนี้ให้ข้อคิดที่เน้นคือเรื่องของคุณธรรมและความดีครับ (อุ้ยเสี่ยวป้อเป็นคนดีนะแต่กะล่อนไปหน่อย) ทำให้เอาชนะอุปสรรคต่างๆได้

นิยายกิมย้งเนื้อเรื่องบางอย่างก็เขียนได้ดีมาก ผมชอบบทของเฉียวฟงที่มากด้วยคุณธรรมและความสามารถแต่กลับต้องเผชิญชะตารันทดสุดๆ ความรักของเอี้ยก้วยกับเซียวเล่งนึ่งที่สุดซึ้งมากๆๆๆ นิยามของรักแท้ของจริงเลย อุ้ยเสี่ยวป้อจะขำก็ฮาได้สุดๆๆ แล้วที่หักมุมได้น่าสนุกจริงๆๆๆคือ จิวจี้เยียกจากดาบมังกรหยก และงักปุกคุ้งจากกระบี่เย้ยฯ นิยายบางเรื่องตัวละครตั้งมากมายเช่นแปดเทพ มังกรหยก แต่ก็วาง plot เรื่องได้ดี แทบทุกตัวละครมีความสำคัญ มีบทรองรับได้อย่างเหมาะสม ผิดกับเรื่องมังกรคู่กับเทพมารฯนี่ตัวละครเยอะมากๆๆๆๆๆ แต่ไม่เห็นมีบทอะไรเลย ใช้ตัวละครฟุ่มเฟือยสุดๆๆตัดเหลือแค่ตัวสำคัญคงเหลือแค่ 20-30% มั้งครับ เป็นนักเขียนท่านเดียวเลยครับที่ผมจำตัวละครได้ไม่ถึง 80% (ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำไป) โดยเฉพาะพวกตัวละครประกอบฉาก มาแค่ครั้ง 2 ครั้งแล้วก็ไม่มีอะไรเลย

เนื้อเรื่องของกิมย้งผูกเป็นปมเรื่องได้ดีจริงๆ อ่านแล้วมีสาระข้อคิดมากมาย เช่นว่าเรื่องดาบมังกรหยกและกระบี่เย้ยฯ คนที่อ้างตัวว่าเป็นคนดีแต่พฤติกรรมต่ำทราม เป็นวิญญูชนจอมปลอมมีอยู่ตั้งมากมาย (เช่นพวกที่นั่งในสภาบางท่าน) โดยเฉพาะเรื่องแปดเทพที่แบ่งคนเป็นแปดจำพวก นิยายของโกวเล้งก็ถือว่าให้ข้อคิดที่ดีเยี่ยม ที่ผมชอบมากคือจอมดาบหิมะแดง โป้วอั้งเสาะชีวิตมีแต่ความทุกข์เพราะความแค้นแต่เอี๊ยบไคที่เป็นคนที่ควรจะแค้นตัวจริงกลับมีแต่ความรักและให้อภัย แต่บางครั้งนิยายโกวเล้งอ่านแล้วน่าปวดหัว ปรัชญามากเกิน ประโคมโอ่ตัวละครซะมากเช่นว่าชอลิ้วเฮียงต้องอย่างนั้นอย่างนี้แทนที่จะดำเนินเรื่องไปเลย

นิยายของบางท่านบางเรื่องนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลยครับ บ้างมีแต่ฉากอีโรติค (แต่ผมชอบนะ อิอิอิ) หรือแทรกเนื้อหาอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อไร้สาระ เช่นว่า พระเอกไปเล่นในบ่อนพนันหรือไปขี่ม้าเล่นโปโล เอามาเขียนทำไมก็ไม่รู้ บางเรื่องก็ฆ่าฟันกันทั้งเรื่อง บางเรื่องเช่นที่ฉายอยู่ทางช่องสามตอนเย็นๆเนื้อเรื่องไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย บางเรื่องก็มีแต่พ่อตาทะเลาะกับลูกเขย พวกนี้บางเรื่องอ่านผ่านๆก็พอสนุกดีครับ แต่ผมว่ายังคงไม่ถึงขั้นจะเป็นวรรณกรรมหรือแค่นิยายที่ควร recommended หรอกครับ

ป.ล. เขียนมาซะยาว นานๆจะได้แวะมาเล่นเนท วันนี้วันหยุดงานได้พักผ่อน อิอิอิ

จากคุณ : กระบี่หัก (charan_ck) - [ 4 ก.ย. 48 13:23:43 ]