ถูกทิ้งมาเกือบครึ่งปีแล้ว ทุกอย่างไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ยังร้องไห้อยู่ทุกคืน ยังรอ ยังหวังว่าเค้าจะกลับมา ทั้ง ๆ ที่ไม่มีทางเลย
หรือเป็นเพราะเราไม่เด็ดขาดกับหัวใจ เราปล่อยมันไป มันอยากจะรู้สึกยังไงก็ช่างมัน ไม่ฝืน เรารักก้บอกว่ารัก เรารอเราก็บอกว่าเรารอ
แต่พอนานไป หัวใจเราเริ่มอ่อนล้าเหลือเกิน ทุกวันที่ได้เห็นเค้ายิ้ม เค้าหัวเราะ เราจะรู้สึกเจ็บมากมาย ที่เค้าแตกต่างกับเรามาก
เรายังเหมือนยังติดอยู่ในความทรงจำเก่า ๆ อะไรที่เค้าชอบก็จะทำ ยังฟังเพลงเดิม ๆ เอารูปเดิม ๆ มาดู
เอาตั๋วหนังที่เคยดูด้วยกัน เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์
เราได้เขียนไดอารี่ไว้ระหว่างคบกับเค้า เราชอบมานั่งอ่าน อ่านแล้วก็ร้องไห้ เสียใจที่เป็นแบบนี้
เราได้แต่หวัง ว่าเราทรมานอย่างนี้ซักวันหัวใจเราคงจะบอกว่าพอ . พอแล้ว พอเสียที
เรามีค่ามากมายสำหรับคนอื่น แต่เราไม่เปิดใจรับใครที่เข้ามา เราปิดกั้นตัวเองมาก เหนื่อยเหลือเกิน
สำหรับปัญหาของเรา มันอาจจะไม่หนักหนาสาหัส
ถ้าเทียบกันกับคนอื่นที่เค้าเดือดร้อน หรือ มีปัญหา
แต่เราแก้ปัญหาไม่ได้ เราไม่อยากพึ่งพ่อกับแม่
เราสงสารท่าน ท่านไม่เคยทำให้เราเสียใจ แล้วถ้าท่านรู้ว่า
ลูกสาวท่าน ต้องมาทรมานเพราะใครคนนึงที่ทำร้ายลูก
หัวใจท่านจะเป็นยังไง เราไม่อยากนึกถึง
เราอ่านในนี้ทุกคนบอกว่าเวลาจะเป็นยารักษาเอง
เราอยากทราบว่า เมื่อไหร่เราถึงจะพอ เมื่อไหร่จะจบเรื่องนี้ เราอยากใช้ชีวิตให้มีความสุข ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ เรารู้
แต่เราไม่เข้มแข็งพอที่จะตัดเค้าไปเลย เราพยายามหลายครั้งแล้ว มันก้ไม่ได้ อาการเป็นแบบนี้ตลอด
ขอความกรุณาเพื่อน ๆ ในห้องนี้ที่เคยประสบ หรือกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ ช่วยแนะนำเราหน่อยสิ่คะ ว่าเราควรจะทำยังไง เราควรทำอะไรต่อไป
ขอโทษนะคะที่ตั้งกระทู้ถามปัญหาโง่ ๆ ขึ้นมา แต่เราหาทางออกไม่ได้จริง ๆ มันเบลอไปหมด
ขอบคุณค่ะ
จากคุณ :
a - . -
- [
6 ม.ค. 49 15:35:42
A:61.90.69.125 X: TicketID:114305
]
อ ก หั ก * มันเจ็บแบบนี้เอง
