ความคิดเห็นที่ 1 มาปูเสื่อฟัง จากคุณ : K.Senior - [ 6 ม.ค. 49 21:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มารอฟังอีกคนค่ะ.... จากคุณ : นะหนิง - [ 6 ม.ค. 49 21:03:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตั้งแต่จำความได้เราก็อยู่บ้านเช่าในสลัมฝั่งธนฯ เป็นห้องแถวปลูกด้วยไม้ โย้ไปเย้มา หน้าบ้านเป็นน้ำคลำ ข้างๆ บ้านก็เป็นน้ำคลำ บ้านตรงข้ามเป็นห้องเช่าผู้เช่ามาจาก ตจว รวมกันอยู่เป็นสิบๆ คนแปลกหน้าเดินเข้าเดินออกไม่ซ้ำหน้า จำหน้ากันไม่หวาดไม่ไหว อาชีพของพวกเขาคือ เล่นสิงห์โต ไฮไลท์ คือ ทุกคนดมกาว .. มันช่างเป็นภาพที่เราเห็นจนเจนตาเจนใจ วันรุ่นทั้งหญิงชาย เดินไปเดินมา หายใจเข้าออกในถุงพลาสติกใสที่ถืออยู่ในมือ .. บ้านเราเย็บเสื้อโหล .. ห้องแถวหลังเล็กๆ เนื้อที่ไม่เกิน 18 ตรว อัดแน่นไปด้วยจักรเย็บผ้า 6 คัน โต๊ะรีดผ้า 1 ตัว  ด้านหลังเป็นครัว แล้วก็มีบริเวณซักล้าง .. มีคนงานประมาณ 4-6 คน กินอยู่กับเราเสร็จ ข้างบนแบ่งเป็นห้องนอนของครอบครัวเรากับของคนงาน คนละห้อง ห้องน้ำห้องเดียว ทั้งบ้าน ต้องใช้ด้วยกัน   การเย็บเสื้อโหลคือการไปรับงานจากโรงงานมาทีละชุด ชุดละ600-1000 ตัว เมื่อได้มาแล้วเราจะแกะออกมา แล้วจ่ายให้คนงานทำ คนที่เย็บส่วนหนึ่ง ไม่ว่าส่วนไหน จะต้องทำงานในส่วนนั้นหมดทั้งชุด .. เช่นคนที่พับแขน ใส่สาบหน้า .. ฯลฯ ในสมัยแรกๆ คนงานบ้านเรากินเงินเดือน .. พ่อแม่เราก็พูดเสมอว่าไม่คุ้ม คนงานทำงานแบบเช้าชามเย็นชาม .. แต่แล้วก็ได้แค่บ่น .. พ่อแม่เราไม่กล้าเปลี่ยนแปลงอะไร .. ก็อยู่ๆ กันไปอย่างนั้น งานแต่ละชุดจะใช้เวลาทำประมาณอาทิตย์ หรือ สองอาทิตย์ จึงจะเสร็จ เมื่อเสร็จแล้วเอางานไปส่ง จะได้ค่าแรง ตัวละ 6 บาท .. แต่ถ้าเสื้อหาย ต้องจ่ายตัวละ 80 บาท และมีเสื้อที่เย็บไม่ดีของคราวก่อน กลับมาให้ซ่อม ให้แก้ไข ประจำ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 49 10:27:39 จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 21:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมารออ่านด้วยคนครับ จากคุณ : สถานีต่อไป ทองหล่อ - [ 6 ม.ค. 49 21:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .....(กำลังปูเสื่อ) ^_^ จากคุณ : sitron - [ 6 ม.ค. 49 21:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สรุปแล้วส่งงานแต่ละที ได้เงินประมาณ สามพันกว่าบาท จนถึง หกพันบาท .. ได้มาแล้ว ต้องเก็บเป็นค่าเช่าบ้าน เดือนละ 600 บาท ค่าน้ำ ไม่แพง 80 บาทได้มั๊ง ค่าไฟ ประมาณ 800 บาท .. แม่เราไม่เคยมีตังค์จ่ายเลยตอนที่เจ้าหน้าที่การไฟฟ้ามาเก็บที่หน้าบ้าน แม่จะต้องขอบิลไว้ แล้วหาหยิบยืมใครไปจ่าย หลังจากนั้น .. เงินเดือนคนงาน อันนี้หนักสุด .. สมัยนั้น ถ้าคนงานเก่งทำได้ทุกส่วน สามารถเย็บเสื้อได้ทั้งตัว ก็สามารถเรียกเงินเดือนได้สูงถึง 1400 บาท .. แต่คนที่เย็บผ้าได้ แต่ไม่ทั้งตัว .. ก็จะได้ประมาณ 800 บาท บ้านเรามีคนงาน 4-6 คน .. ทุกวันนี้ยังงงอยู่เลยว่า แม่ผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้ยังงัย .. ไหนจะค่ากินของพวกเราทั้งหมด สิบกว่าปากท้องอีก .. อ้อ ลืมแนะนำสมาชิกในครอบครัว .. พ่อเราเป็นลูกกำพร้า .. และ เป็นจีนอพยพ ทุกวันนี้ยังถือใบต่างด้าวอยู่ และไม่สามารถอ่านหรือเขียนภาษาไทยได้ เมื่อก่อนพ่อชอบพูดบ่อยๆ ว่า เขาไม่รู่ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงทำไมใจดำ ทิ้งเขาได้ลงคอ .. ได้มาเขียนกระทู้นี้ ก็เพิ่งนึกได้เนียะแหละว่า ไม่ได้ยินพ่อพูดอะไรอย่างนั้นนานมากแล้ว .. พ่อคงลบปมในใจของพ่อไปได้แล้ว .. น่าดีใจจัง .. แม่ว่าพ่อเราจะไม่รู้ภาษาไทย แต่พ่อเก่งมาก ไปไหนต่อไหนเองกระฉับกระเฉง ติดต่อราชการ ฟังข่าวสารบ้านเมือง ใครเป็นรัฐมนตรีกระทรวงไหนพ่อรู้หมด เราเองยังตามไม่ทันในบางครั้ง แต่พ่อเราจะล้ำมากๆ .... ส่วนแม่ .. แม่เราเกิดที่เมืองไทย เรียนจนถึง ป 4 ก่อนจะออกมาทำงานเย็บผ้าอยู่ที่บ้านกับตาที่บ้าน (ตากับยายก็เป็นจีนอพยพเหมือนกัน) .. เรามีพี่น้อง 4 คน พี่ชายคนโต เรา-ลูกสาวคนเดียว .. แล้วก็น้องชายคนรองจากเรา อ่อนกว่าเรา 10 ปี อีกคนหนึ่ง น้องสุดท้อง อ่อนกว่าเรา 11 ปี แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 49 10:35:36 จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 21:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปไหนอ่ะมานอนรอนานแล้วคะ จากคุณ : Jane Smith - [ 6 ม.ค. 49 21:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แม่เล่าให้ฟังว่า แม่รักตามาก แม่อยากอยู่เย็บผ้ากับตาไปเรื่อยๆ ตอนแม่สาวๆ มีหนุ่มๆ มากมายมาทาบทามผ่านผู้ใหญ่ ขอแต่งงานกับแม่ แต่แม่ได้ยินทีไรร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร นอนร้องไห้ทั้งคืนทุกที พอรุ่งเช้า ครอบครัวว่าที่มาดูตัว แม่ก็จะตาบ่วมฉึ่ง ไม่สวย เลยไม่มีใคามาขอจริงๆ จนวันเวลาล่วงเลยไป แม่อายุ 24 สมัยนั้นอายุขนาดนี้โดนนินทาแล้วว่าขึ้นคานแน่นอน .. แม่บอกว่าตากลุ้มใจมาก มาคุยกับแม่เป็นจริงเป็นจังว่า .. ช่วยแต่งงานออกเรือนไปเสียทีเถอะ อย่าอยู่เป็นขี้ปากชาวบ้านต่อไปเลย .. พอได้เวลาที่แม่เรายอมจำนน .. ก็บังเอิญว่าพ่อสื่อของพ่อมาเห็นแม่ แล้วก็ชักนำให้พ่อมาขอ .. ได้ตกร่อมปล่องชิ้นกันสมใจคุณตา .. พ่อเราเป็นคนมัธยัสถ์มาก เพราะฉะนั้นความตระหนี่ถี่เหนียวที่เรามีอยู่ในตัวก็คงมาจากเลือดพ่อล้วนๆ พ่อทำงานเย็บผ้า เก็บเงินเก็บทองได้เป็นกอบเป็นกำ สามารถมาสู่ขอสาวสวย 1 นาง  แต่งงานใหญ่โต เซ้งบ้าน (ก็ห้องแถวห้องนี้แหละ - สมัยก่อนอาจยังไม่เสื่อมโทรมเท่าไร .. คิดว่านะ ) ซื้อจักรเย็บผ้า 6 คันนั้น .. พ่อแม่เรามีฝีมือในการเย็บผ้า อยู่ในวงการมานาน สามารถไปรับผ้าจากโรงงานใหญ่ๆ มาทำที่บ้านได้ไม่ต้องจ่ายเงินมัดจำ โรงงานต่างๆ ก็ชอบจ่ายงานให้เพราะเชื่อในฝีมือ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 21:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มารอฟังค่ะ จากคุณ : เมมิจัง - [ 6 ม.ค. 49 21:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตลอดชีวิตเรา ทุกๆ วันเมื่อเราลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เราจะพบว่า พ่อกับแม่เรากำลังนั่งทำงานเย็บผ้าอยู่แล้วเสมอ  ทุกๆ คืน ตอนเราเข้านอน พ่อแม่เราก็ยังคงเย็บผ้าอยู่ และทั้งคู่จะทำงานต่อไปจนง่วงมากๆ ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ .. ถึงจะนอน ทำยังไงได้ละ .. ยิ่งส่งงานเร็วก็คือได้เงินเร็ว .. พ่อกับแม่สอนเราด้วยการกระทำว่า คนเราต้องทำงาน ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์สูงสุดอยู่ตลอดเวลา .. แน่นอนว่า เรากับพี่ชายเราทั้งคู่เย็บผ้าเป็น และ ช่วยเย็บผ้ามาตั้งแต่ขาถึงพื้น .. สามารถถีบจักรเย็บผ้าได้ .. น่าอายจริงๆ ที่พี่ชายเราเย็บผ้าได้สวยกว่าเรา .. พี่ชายเราค่อยๆ ทำไปจังหวะเนิบๆ สุดท้ายเขาทำเสร็จเร็วกว่าเราทุกที .. หลังๆ เราก็เลยเบนเข็มมาทำกับข้าว แล้วก็ซักผ้ารีดผ้าแทน ..   เราเริ่มทำกับข้าวเพราะที่โรงเรียนสอน เมื่อก่อนตอนแม่ทำ แม่จะชอบไล่เราออกไปรอนอกครัว แม่ว่าเราเกะกะ ดีไม่ดีโดนของร้อนๆ ลวก แล้วคนในบ้านจะพลอย-อดข้าว .. ตอนป 5 เราเรียนการทำอาหารพื้นๆ อย่างไข่เจียวหมูสับ กับต้มจืดผักกาดขาวจากโรงเรียนได้ เราก็ไปทำอวดแม่เราที่บ้าน .. ทีนี้ก็สวยล่ะสิ .. โดนใช้ให้ทำกับข้าวเป็นประจำ แรกๆ ก็เป็นลูกมือ หลังๆ ก็รับเป็นแม่ครัวหัวป่าก์ ไปเลย .. จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 21:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความที่พ่อเราไม่รู้หนังสือ ทำให้พ่อมทุ่มความตั้งใจมาที่ลูกๆ พ่อจะพูดเสมอว่าพ่อไม่มีสมบัติอะไรให้นอกจากวิชาความรู้ ฉะนั้นให้ตักตวงให้เต็มที่ ... เรากับพี่ชายเรียนโรงเรียนอนุบาลประจำซอย .. เรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่ยังเล็ก .. พี่ชายเราสอบได้ที่ 1 ประจำ .. แต่เรามีหลุดๆ บ้าง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่ได้ตั้งใจ หรือ ไม่ตั้งใจเป็นพิเศษ แต่ คะแนนขึ้นๆ ลงๆ ตลอด ประมาณว่าต้องลุ้นทุกครั้งไป .. ตอนยังไม่มีน้องชีวิตมันลำบาก แต่ก็พอทน พอมีน้องแล้ว อีกสองปากท้องที่เพิ่มขึ้นมา ไหนจะโรงเรียนอนุบาลของน้อง ไหนจะค่าเทอมของเรากับพี่ชาย ... กับรายได้ที่ไม่ว่าจะพยายามทำงานหนักเท่าไรก็ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรดีขึ้น .. เราน้ำตาร่วงประจำเมื่อเห็นอยู่เต็มตาว่าแม่วิ่งไปขอยืมเงินคนข้างบ้านมา 100 บาท เพื่อแลกแบงค์ 2 0บาท แจกให้ลูกๆ 4 คน ไปโรงเรียน ... แม่เหลือติดกระเป๋า 20 บาท แล้วไหนจะวันทั้งวัน .. ไหนจะค่าใช้จ่ายอื่นจิปากถะ .. วันหนึ่งตอนเราอยู่ ม 5 เราก็ตัดสินใจโดดเรียนไปหางานทำ .. ไม่มีใครเคยบอกเราเลยว่าให้เลิกเรียน  เรารนหาที่เอง แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 49 10:37:42 จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 21:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 6 ม.ค. 49 21:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอโทษที่พิมพ์ช้าค่ะ ไฟตก 2 ครั้ง ก็เลยต้องรีสตาร์ทเครื่องแล้วพิมพ์ใหม่ จะรีบพิมพ์เร็วๆ นะคะ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 22:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่มีใครเคยบอกเราเลยว่าให้เลิกเรียน  เรารนหาที่เอง เราเรียนโรงเรียนสตรีล้วน เอ่ยชื่อต้องร้องอ๋อ .. ผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์ใช้ได้ .. ซึ่งก็ดีมากแล้ว เพราะเรียนแต่ในห้องเรียนเท่านั้น กลับถึงบ้านต้องแปลงร่างเป็นนางซิน ไปตลาด ทำกับข้าว เสริฟ์ เก็บโต๊ะ ล้างจาน ซักผ้า ตากผ้า รีดผ้าที่แห้งของวันนั้น จัดตารางสอน แล้วค่อยนอนได้ .. เราพี่น้องเยอะ ทุนทรัพย์น้อย ทุกคนมีเสื้อนักเรียนแค่ 2 ชุด ต้องซักทุกวัน รีดทุกวัน ช่วงหน้าฝนเป็นอะไรที่นรกมากๆ ต้องเอาเสื้อนักเรียนมาผึ่งพัดลม แล้วก็หวังให้มันแห้งทันตอนเช้า ถ้าไม่แห้งเราก็ต้องรีดด้วนเตารีดร้อนๆ ส่วนมากจะรีดให้น้อง กลัวน้องเป็นหวัด ของเรากับของพี่ชายใส่มันทั้งชื้นๆ นั่นแหละ .. เมื่อมาคิดย้อนดู เราก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่รู้จักขอทุน .. ทำยังไงได้ล่ะ พวกเรารู้น้อย แล้วก็ไม่มีตัวอย่างให้เลียนแบบ .. สมัยนั้นใครๆ บอกว่า เรียนสูงๆ จะได้สบาย เราก็ไม่เข้าใจว่า มันจะสบายได้ยังไงนะ ไอ้การเรียนสูงๆ เนียะ .. จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 22:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาบอกว่า ไม่เคยเจอทันตแพทย์หญิงหน้าตาไม่ดีเลย ใจละลายทุกทีที่ไปทำฟัน เหมือนเธอล้วงไปขูดหินปูนถึงหัวใจเลยเชียว แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 49 22:12:13 จากคุณ : RedWine - [ 6 ม.ค. 49 22:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามารอด้วยคน จากคุณ : Jamba_juice - [ 6 ม.ค. 49 22:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กลับมาถึงวันที่เราโดดเรียนไปหางานทำ ... ทั้งชีวิตเราไม่เคยโดยเรียนเลย ไม่เคยขาด หรือ มาสาย แม้แต่วันเดียว แต่วั้นนั้น เราลงรถเมล์แล้ว เดินไปส่งน้องสองคนเข้าโรงเรียนเรียบร้อยบเราก็กำกะตังค์ 17.50 บาท (สมัยนั้นค่ารถเมล์น่าจะประมาณ 2.50 บาท) ของเราไว้แน่น เราจะไปลาดพร้าว เราจะไปสมัครทำงานที่ร้านแม็คโดนัลด์  แต่ไอ้เซ็ลทรัลลาดพร้าวเนียะมันอยู่ที่ไหนล่ะ ไปยังไงล่ะเนียะ เราก็อาศัยว่า เติบโตและใช้ชีวิตอยู่กับคนแปลกหน้ามาทั้งชีวิต การต้องพูด ถาม หรือ ติดต่อกับคนแปลกหน้าไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับเราเลย เราก็อาศัยถามทางไปเรื่อยๆ ในที่สุด เราก็ต่อรถเมล์จนมาลงตรงเซ้นทรัลลาดพร้าวจนได้ .. เมื่อมาถึงแล้ว ทั้งๆ ที่ยังหิ้วกระเป๋านักเรียน เราก็ขึ้นลิฟต์ไป จนได้เจอสำนักงานของเขา เมื่อแสดงเจตจำนงค์ว่าต้องการสมัครงาน .. เจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้นบอกว่า .. เราเปิดรับสมัครงานทุกวันพุธเท่านั้นค่ะ น้องต้องกลับมาใหม่นะคะ .. แม้ว่าเราจะพยายามอ้อนวอนขอเขียนใบสมัครไว้ก่อน คุณพี่คนสวยคนนั้นก็ไม่ยอม ยังคงยืนยันว่าเราต้องกลับไปก่อน และ กลับมาใหม่ในวันพุธหน้า .. ทำยังไงได้ จากนั้นเราก็ฝ่าฟันกลับมารอรับน้องหน้าโรงเรียน แล้วก็พากันกลับบ้าน .. วันรุ่งขึ้นเราไปเดินตุปัดตุเป่ ตามร้านรวงต่างๆ แม้แต่งานล้างจานข้างถนนเราก็เข้าไปถาม แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีคนรับเราเข้าทำงาน .. หมดแรง หมดทางไป นั่งรอเวลาน้องเลิกเรียนแล้วก็พาน้องกลับบ้าน พอครบสามวันพ่อแม่เราก็รู้เรื่อง .. เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน .. พ่อเราคนจีน ขี้โวยวายอยู่แล้ว ทีนี้รู้กันทั้งซอยเลยว่า เราหนีเรียน .. จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 22:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ทะเลาะกันจนสาแก่ใจ ต่างคนต่างขึ้นเสียงใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ใช่แล้ว เรานี่แหละ อกตัญญูมากๆ ในตอนนั้น ไม่ไว้หน้าอินทร์ หน้าพรหม .. พ่อขึ้นเสียงมาดังแค่ไหน เราก็ขึ้นเสียงให้ดังกว่า ตวาดกลับไป เฉือดเฉือนกันด้วยวาจา เหมือนว่าเกลียดกัน และ อาฆาตพยาบาตกันมาแต่ชาติปางก่อน .. ในที่สุด .. พ่อแม่ก็ยอมรับว่าเราไม่ต้องการเรียนต่อแล้ว เราต้องการทำงานจริงๆ แม่เราร้องไห้ สะอื้นจนตัวโยน ตลอดเวลาที่พาเราไปเซ็นต์ลาออกจากโรงเรียน แม่บอกว่ายังจำได้ดีว่าตอนเราสอบเข้าได้ ทุกคนดีใจกันแค่ไหน .... เราไม่ได้บอกแม่หรอกว่า ความเจ็บปวดของการ “ไม่มี” จะทำกิจกรรมกับเพื่อนมันเป็นยังไง แม้แต่เรื่องง่ายๆ อย่างซื้อลูกปัด ซื้อ dictionary หรือการซื้อหนังสืออ่านนอกเวลา มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยในครอบครัวของเรา .. ยิ่งโต เรื่องกิจกรรมต่างๆ ก็ยิ่งมาก ไหนจะของเรา ของพี่ ของน้อง .. พี่ชายกับน้องชายเราต้องใช้อะไรก็มาขอเสมอ แต่เราปากหนัก เราไม่กล้าขอ เพราะรู้ว่าพ่อแม่ลำบาก ตัวเราเองก็เลยต้องเรียนอย่างลำบากกว่าคนอื่น ต้องเบียดเบียนเพื่อนฝูง  ที่สุดก็ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเราไม่เคยมีอะไรมาพร้อมสำหรับทดลองงาน หรือ ทำงานกลุ่มเลย ไม่เอาของมา เก็บตังค์ ก็ไม่มีจะให้ ได้แต่ทุ่มเทแรงงานเขียน และ ค้นคว้า แต่ก็ไม่มีใครเห็นคุณค่า..   ออกมาน่ะดีแล้ว โรงเรียนไม่เหมาะกับเราหรอก ตอนเรียนหนังสือ เราไม่เห็นมีความสุขเลย ตอนนั้นเราเชื่อว่าการทำงานคือชีวิตที่แท้จริง .. จะมาเสียเวลากับการเรียนอยู่ทำไม ... จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 22:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สู้ สู้ พยายามพิมพ์เข้าค่ะ รออ่านอยู่ จากคุณ : อิงวริณ - [ 6 ม.ค. 49 22:34:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เมื่อพ่อแม่ยอมรับแล้ว พ่อก็หาทางฝากงานให้ งานแรกเป็นงานเจียรนัยเพชร เราต้องออกจากบ้านตั้งแต่ 6 โมงเพื่อเดินทางไปทำงานที่โรงงานเจียรนัยเพชรที่รามคำแหง ซอย .. อะไรสักอย่าง .. ต้องต่อรถสองแถวเข้าไปอีกลึกด้วย .. น่าจะเหนื่อยอย่างสาหัส แต่สมัยนั้นเราก็ทำอย่างมีความสุขมาก .. เงินเดือนๆ แรกได้ 1400 บาท น้อย จัง .. เราคิดในใจ แล้วเราก็เริ่มสงสัยว่าเมื่อไรจะได้เพิ่ม ตอนนั้นคนที่มาสอนเราเป็นชาวอิสราเอล พูดภาษาไทยไม่ได้ พวกเรานักเรียนก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ครูอิสราเอลสื่อสารกับพวกเราเป็นคำๆ ด้วยภาษาอังกฤษ เช่น see? Polish, This is Polish. แหม ง่ายขนาดนี้ เราก็เข้าใจน่ะสิ เราก็เลยเริ่มสื่อสารกับครูอิสราเอล .. แค่ถามกลับไปว่า so is it finished? โอ้โฮ เป็นที่ฮือฮาแฮะ .. ปรากฎว่า ครูอิสราเอลใช้เราเป็นล่าม เราก็เป็นเท่าที่เราจะเป็นได้น่ะ พอนายใหญ่มาจาก ตปท ครูอิสราเอล ก็จูงมือเราเข้าไปหานายใหญ่ แล้วบอกสรรพคุณเราต่างๆ นาๆ นายใหญ่เลยเพิ่มเงินให้เราเป็น 2500 บาท โอ้โฮ ส้มหล่นแฮะ .. การขึ้นเงินเดือนด้วยคำพูดของคนๆ เดียวแบบนั้นได้เปิดโลกทัศน์ให้เรารู้จักมองว่า ใครคือผู้มีอำนาจที่แท้จริง .. ตกลงเราไม่ได้ทำงานเจียเพชรทั้งวัน เราได้รับหน้าที่เป็นล่าม เป็นคนคุมเด็กใหม่ๆ ให้ฝึกจับ และ ทำความรู้จักกับอุปกรณ์คัดเพชร .. เดินทางไกล ทำงานที่มีคนยอมรับนับถือ เงินเดือนมากกว่าคนอื่นเห็นๆ .. เ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 22:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รออยู่ค่ะ จากคุณ : กระดึ๊บ กระดึ๊บ - [ 6 ม.ค. 49 22:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แต่แล้วโรงงานเจียรนัยเพชรนี้ก็รับ ผจก โรงงานเข้ามา เป็นคนไทย หน้าตาคมเข้ม ตัวเล็กๆ ถือโทรศัพท์มือถือ ที่สมัยนั้นยังเป็นรุ่นกระเป๋าหิ้ว ใส่สูทผูกไท เข้ามานั่งในห้องแอร์ข้างๆ ห้องเจียรนัยเพชรของพวกเรา .. ผจก คนนี้ ไม่ชอบเราเลย เกลียดเราเอามากๆ ด้วย .. เรารับรู้ได้จากการพูดจาก เขาชอบเหน็บแนม เรียกเราว่า สาวกยิว .. หรือเด็กไอ้ยิว .. ฯลฯ .. ตั้งแต่ ผจก คนนี้มา บรรยากาศเปลี่ยน เหมือนเขาพยายาม discredit เราต่อหน้าคนมากๆ .. ยิ่งอยู่ ยิ่งไม่มีความสุข .. เราไม่เคยเอาเขาไปฟ้องนายใหญ่เลย นายใหญ่ยังคงมาเยี่ยมโรงงาน และถามว่า ผจก คนนี้ดีกับเราไหม? เราตอบว่าดี .. เหมือนจะรู้ว่าไม้ซีกไม่ควรงัดไม้ซุง .. สุดท้ายที่เราตัดสินใจลาออก คือ ผจก คนนี้เรียกเราเข้าไปรับเงินโบนัส เขาให้เราเป็นเศษแบงค์ 20 บาทยับๆ ยู่ยี่ มาประมาณ 400 บาท ทำให้ซองมันดูใหญ่หนาปึ๊ก .. เราก็รับมา ขอบคุณ แล้วก็ออกมาจากห้องเขา เราไม่เคยได้โบนัสมาก่อน เราไม่รู้ว่าเราควรได้เท่าไร .. ได้เท่าไรก็เท่านั้น แม้ว่าจะรู้สึกว่าน้อย .. แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ .. เมื่อนายใหญ่มาเยี่ยมหลังจากนั้น นายใหญ่ถามว่า พอใจกับโบนัสที่ได้ไหม เพราะแกสั่ง ผจก ไว้ว่า ให้ให้เราเยอะๆ กว่าคนอื่น .. เราก็ถึงบางอ้อเลยว่า ผจก เกลียดเราขนาดนี้ อยู่ไปก็คงไม่รุ่งแน่ ผจก อยู่กับเราทุกวัน นายใหญ่นานๆ มาที แถมอะไรที่เขาสั่งไว้ ไอ้ ผจก มันก็เฉไฉตลอดอย่างนี้ ไม่ดีไม่ดี .. เราก็เลยหางานใหม่ .. ได้แล้วก็ออกเลยในทันที ไม่ได้รอให้ครบ 30 วันล่วงหน้าหรืออะไรทั้งสิ้น จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 22:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ย้อนกลับมาที่บ้าน สมัยที่เราทำงานใหม่ๆ .. แน่นอนว่าเดือนแรกเรายังต้องแบมือขอเงินแม่ไปทำงาน ยังเจ็บปวด แต่เต็มไปด้วยความหวัง .. ทำงานแล้วกลับมาบ้านเหนื่อยแทบสลบ กลับมาทำกับข้าวไม่ทัน แล้ว แต่ซักผ้ายังต้องทำอยู่ กัดฟันทำ .. ไม่รู้ผ่านมาได้ไงนะเนียะ ..  พอได้เงินเดือนเดือนแรก ทำไมเราไม่ดีใจเลย มันน้อยจัง แต่ก็ฝืนทำหน้าชื่น บอกแม่ว่านี่เงินเดือนเดือนแรกของหนู ... ให้แม่หมด และยังคงรับเงินรายวันไปทำงานเหมือนเดิม .. ขอเล่าย้อนนิดหนึ่งว่าทำงานที่โรงงานเจียรนัยเพชรนี้ มีอาหารเลี้ยง 3 มื้อ ที่จริงเขามีที่ให้นอนด้วย แต่พ่อแม่เราคนจีน ไม่ยอมปล่อยไปนอนที่อื่นเด็ดขาด .. ชุดทำงานก็เสื้อยือกางเกงยีนส์นี่แหละ  เพื่อนร่วมงานก็เด็กจบม 3 จาก ตจว ทั้งนั้น .. เราก็เลยพออยู่ได้ เพราะเสียค่าเดินทางอย่างเดียว งานต่อไปก็เป็นงานที่พ่อฝากให้อีก ... เป็นพนักงานคัดเพชรที่บริษัท jewelry ชั้นนำของประเทศไทย .. เรียกว่าถ้าเป็นบริษัทสัญชาติไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ละก็ .. บริษัทนี้ใหญ่สุดแล้ว .. แต่ตอนนั้นเราไม่รู้สึกเลย ใครๆ ก็กรอกหูเราอย่างนั้น แต่เราเฉยๆ .. พ่อเราแม้ว่าจะเป็นคนจน ไม่รู้หนังสือ แต่ในสังคมคนจีนของพ่อนั้น พ่อเรามีชื่อเสียงมากในเรื่องความซื่อสัตย์ ทั้งชีวิตไม่เคยหมางใจเรื่องผลประโยชน์อะไรกะใคร  ยืมตังค์ใครก็ใช้ให้หมดทุกบาททุกสตางค์ .. ทำให้เราได้อานิสงค์ ถูกฝากเข้าไปทำงานด้าน jewelry ได้ไม่ต้องใช้คนค้ำประกัน .. จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ต่อเลยครับ รออ่านอยู่ จากคุณ : - - [SilVer] - - - [ 6 ม.ค. 49 23:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พึ่งอ่านจบ กำลังรออ่านต่อค่ะ ชีวิตต้องสู้จริงๆ จากคุณ : jaa_aey - [ 6 ม.ค. 49 23:03:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้าไปทำงานที่แผนกคัดเพชร ต้องใส่ชุดสาวออฟฟิศ เราไม่มีแฮะ .. ไม่รู้จักว่ามันคืออะไร แล้วจะเอาตังค์ที่ไหนไปซื้อละเนียะ ผจก บุคคล ท่านใจบุญ ให้เราไปตัดชุดฟอร์มได้ ไม่ต้องรอผ่านโปร แล้วก็ให้ตังค์มา 200 ให้ไปซื้อชุดนักศึกษา 2 ชุด แล้วก็ได้รับคำสั่งให้ใส่ชุดนักศึกษาจนกว่าชุดฟอร์มจะเสร็จ .. เงินเดือนเริ่มต้น 3500 บาท .. ว้าว .. 3500 เชียวนะ เธอ .. ทำงานที่นี่ได้ใส่รองเท้าคัทชู หุ้มส้นด้วยนะ ดูดีชมัด .. การเดินทางก็ดีขึ้นด้วย บริษัทฯ อยู่ที่สาธร .. ทำงานที่นี่ ต้องวัดเพชรทั้งวัน เราเป็นคนทำงานเร็ว ให้เพชรมาถุงใหญ่เท่าไรก็หมด (เป็นถุงซิบล็อคเหมือนถุงยา – แบ่งตามรูปร่าง ตามสี ตามขนาด ฯลฯ) ให้อีกเท่าไรก็หมด ไม่มีนั่งอู้ นั่งหาว นั่งหลับ งานวัดเพชร เป็นงานที่น่าเบื่อมาก ไม่ได้ใช้สติปัญญาใดๆ แต่เราเข้าใจดีว่า เรามาทีหลัง เราต้องค่อยๆ เรียนรู้ .. วัดเพชรเร็ว และ แม่น จนชนะใจเจ้านาย นายจ่ายงานให้ทดลองคัดเพชร ทั้งๆ ที่มีคนอื่นมาก่อนหน้าเราหลายปี ยังนั่งวัดเพชรอยู่เลย .. นี่นี้ก็เกิดการอิจากันขึ้นละสิ .. รองหัวหน้าหมั่นไส้เรามาก คอยจับผิดเราตลอด ทำอะไรก็ผิด ไม่ทำก็ผิด พูดก็ผิด ร้องเพลงคลอไปกับวิทยุก็ผิด คอยจับเวลาว่าเราทำงานแต่ละชิ้นใช้เวลามากน้อยแค่ไหน เราก็สงสัยว่าเธอจะรู้ได้ยังไงว่าเราใช้เวลาเยอะ เธอจะเอาข้อมูลไหนมาเปรียบเทียบล่ะ ก็แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีการจับเวลาการทำงานกันเลย .. หัวหน้า ก็ทำตัวลอยเหนือปัญหา .. เธอสองคนเคลียร์กันเอง ฉันไม่สน ฉันสนแต่เนื้องานเท่านั้น ..  ประกาศความเป็นศัตรูกันจะๆ อย่างนี้ เราก็เริ่มถามตัวเองว่า เราจะอดทนต่อไปได้อีกกี่น้ำ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : oro - [ 6 ม.ค. 49 23:08:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 รออ่านต่อครับ จากคุณ : อาตี๋อินเตอร์ - [ 6 ม.ค. 49 23:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ช่วงนั้นเราก็หวานอมขมกลืน .. กับที่บ้าน พ่อแม่ภูมิใจในตัวเรามาก ยิ่งมาเล่าว่าได้ทดลองคัดเพชรแล้ว พ่อยิ่งดีใจมาก คุยฟุ้งไปทั่ว ... เงินทองก็ดีขึ้น ขัดสนน้อยลง เราก็เหมือนเดิม ย่างน้อย แม่ก็มีตังค์จ่ายค่าไฟ ไม่ต้องไปยืมใครเขา .. แต่เราทนให้ รองหัวหน้าจิกอีกต่อไปไม่ไหว ทันที่ที่ได้รับเต๊ะเอีย (ประมาณ 5000) เราหางานใหม่ คราวนี้หาเอง ช่วงนี้แหละที่เราอยากเป็นผู้ช่วยทันตแพทย์ .. เดินๆ ไป ตั้งหลายคลีนิก ทุกที่ต้องการรับคนที่มีประสบการณ์ .. แม้แต่ร้านแว่น หรือ แคชเชียร์ห้องอาหาร เขาก็ไม่รับ งานที่ต้องจับเงินเขาต้องการคนค้ำประกัน .. เราจะไปหามาจากไหนล่ะ พี่ชายยังเรียนอยู่ พ่อแม่ก็หมุนเดือนชนเดือน ไม่เคยมีสมุดบัญชีกับใครเขาเลย .. เราเดินไปจนสะดุดกับ ป้ายรับสมัครงานที่ตั้งอยู่หน้าห้องแอร์เล็กๆ แห่งหนึ่ง .. บนป้ายเขียนตำแหน่งงานไว้เยอะมาก มันต้องมีสักตำแหน่งนึงละน่า ที่เราสามารถทำได้ .. เราแวะเข้าไปถาม เขาต้อนรับเราอย่างดี ยกน้ำยกท่าให้อื่ม เราก็เลยตายใจ เขาหยิบเอกสารให้กรอก กรอกเสร็จต้องการเก็บตังค์ 2500 บาท เป็นค่าประกัน ทำงานครบ 3 เดือนแล้วจะคืนให้ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งจะได้คืนเมื่อทำครบปี ... เราก็สะดุ้ง เงินตั้งเยอะ .. ถ้าให้ไปแล้วเขาตุกติก ไม่ให้คืนล่ะ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 . จากคุณ : buo - [ 6 ม.ค. 49 23:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แต่ด้วยความที่อยากเปลี่ยนงานมาก เราก็เจรจาให้เขาลดให้เรา เหลือ 800 บาท ซึ่งเราก็ตัดใจเต็มที่แล้ว .. จ่ายไป 800 ได้ใบเสร็จเรียบร้อย เขาก็พาเราขึ้นเท็กซี่กับสาวอื่นอีก 4 นาง เบียดกันไปจนถึงแถววิภาวดี .. ลงรถก็ได้พบกับสำนักงานอีกแห่งหนึ่ง ชื่อเดียวกัน .. ได้คุยกับเจ้าหน้าที่ ที่ท่าทางเป็นผู้ใหญ่กว่า เขาก็ถามว่าเราทำอะไรเป็นบ้าง .. คุยจบแล้ว เขาแนะนำให้เราทำงานโรงแรม บ้านอยู่ฝั่งธนฯ ทำโรงแรมแถวเยาวราชก็แล้วกัน เขาอยากได้ตัวด่วนอยู่พอดี เริ่มงานได้เลย เงินเดือน 4500 บาท มียูนิฟอร์ม มีอาหารเลี้ยง 3 มื้อ ต้องการเงินค้ำประกัน 2000 บาท ถ้าทำครบสองปี จะ คืนให้ .... อ้าว เงินค้ำประกันอีกแล้วเหรอเนียะ เฮ้อ ... โชคดีที่ตอนนั้นเราเพิ่งได้โบนัสมา ยังกลับไม่ถึงบ้านเลย ก็เลยสามาถชักไว้ก่อนได้ 2000 บาท ถ้าให้ไปแล้ว คงไม่มีกะใจไปทวงคืน .. เราตกลงโอเคกับงานใหม่นั้น เริ่มงานเกือบจะทันทีอีกเหมือนกัน .. แน่นอนว่าพ่อเราโกรธเรามาก หาว่าเราไม่รักดี บริษัท jewelry น่ะ เป็นบรีษัทที่ดีที่สุดในโลกแล้วรู้ไหม เข้าไปได้ก็นับว่าบุญหัวอยู่แล้ว ฯลฯ คราวนี้เราไม่ได้เถียงกับพ่อหรอก เราอาบน้ำนอนเลย ปล่อยให้เขาบ่นไป .. เราก็ไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูก เราทำทุกอย่างตามสัญชาตญาณ .. จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:23:21 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ปรากฎว่าทำงานที่โรงแรมสนุกมากๆ เลย เราทำงานที่นั้น 3 ปี อย่างไม่รู้ตัวเลยว่า เวลามันผ่านไปได้ยังไง .. เราทำงานเป็น front cashier สมัยนั้นเขายังไม่รวม front cashier กับ receptionist ไว้ด้วยกัน .. เราแบ่งพรรคแบ่งพวกกันน่าดู ไม่รักกัน ไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ไม่สงสัยเลยว่าทำไมโรงแรมมันถึงไปไม่รอด .. อ้าว ... ใช่แล้ว ปัจจุบันนี้โรงแรมนี้ปิดตัวลงไปแล้วจ้า .. ชีวิตในบ้านหลังที่ 2 หลังนี้ มีอันต้องสิ้นสุดลง เพราะเจ้า Grand China Princess Hotel ที่มาเปิดใหม่ อยู่ใกล้ๆ เรา ที่ใหม่นี้ให้เงินเดือนสูงกว่าเราประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ อุ๊แม่เจ้า  30 เปอร์เซ็นต์ เชียวนะ .. อืมม พวกเรา cashier ก็สนใจล่ะสิ แต่ว่า ผจก ของเราเป็นน้องสาวเจ้าของเชียวนะ คนที่ดูแลการเงินน่ะ แล้วเราก็เป็นคนในปกครอง จะไปสมัครงานกับโรงแรมเพื่อนบ้านยังงั้นมันก็น่าเกลียด เราต้องแย็บๆ กับเขาหน่อยว่า เขาสามารถขึ้นให้เรา 30 เปอร์เซ็นต์ ได้หรือเปล่า ถ้าได้ พวกเราก็ไม่อยากไป .. ปรากฎว่า สิ่งที่คุณ น้องสาวเจ้าของโรงแรมบอกเรานั้น เรายังจำติดหูมาจนถึงทุกวันนี้ .. เขาบอกเราว่า “พวกเธออย่ามาบอกฉันเลยว่ามีความสามารถพอที่จะไปทำงานที่อื่นที่ให้เงินเดือนสูงกว่านี้ได้ แต่แสดงให้ฉันเห็นสิ ทำให้ฉันดู ไปสมัครงานนั้น แล้วให้เขารับเธอเข้าไป ทำได้แล้ว ค่อยมาถามฉันว่าจะขึ้นเงินเดือนให้เธอเพื่อให้เธออยู่ต่อที่นี่ต่อไปอีกไหม .. ถึงเวลานั้นฉันจะลองคิดดู” มันคืออะไร ที่เขาพูดมาทั้งหมด มันแปลว่าอะไร .. อย่างไรก็ดี ในเมื่อเขาท้ามาอย่างนั้น เราก็เลยลองดูเสียเลย ไปสมัครงานที่อื่นดู .. แต่เรายังไม่ทันได้ไปสมัครงานที่ Grand China Princess หรอกนะ พอดีอยากกลับไปอยู่แถวสีสมก็เลยไปเดินๆ ดู แล้วก็เข้าไปสมัครงาน แล้วก็ได้งานจริงๆ .. ที่นี้ละ ต้องพูดภาษาอังกฤษทั้งวันเลย .. นายก็เป็นคนอินเดีย นายใหญ่เป็นคนสิงค์โปร์ แขกส่วนมากเป็นยุโรป .. โรงแรมเล็กๆ ทำงานคนเดียว ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต .. แต่สนุกมากเลย งานเยอะไม่เป็นไร เราทำได้ .. เงินเดือนหรือ? ฮะฮ้า .. 8000 แล้วจ๊ะ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 33 . จากคุณ : buo - [ 6 ม.ค. 49 23:37:41 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อยู่ที่นี่ ที่ back office เขาใช้ computer / windows / MS Office กัน  เราก็ตาลุกวาวน่ะสิ ทำงานโรงแรมใช้คอมฯ จริง แต่เป็นโปรแกรมสำเร็จรูปพื้นๆ เรียนสองชั่วโมงก็ทำได้หมดแล้ว .. แต่ไอ้โปรแกรมที่เขาใช้งานกันข้างหลังนี่สิ มันคืออะไร .. อยากรู้ อยากรู้ ... เราพยายามเข้าไปตีสนิทกับเพื่อนๆ ข้างใน ที่เป็นฝ่ายขาย กับฝ่ายสำรองห้องพัก เขาก็ไม่อยากบอก ทำท่ารำคาญ เราก็เลย .. ไปลงทะเบียนเรียน ตอนนั้น สยมคอมพิวเตอร์กำลังฮิตมากๆ เราก็ไปลงเรียนกับเขาด้วย เรียนไปยังงั้นแหละ เพราะความอยากรู้ .. เรียนเป็น package เลย จำได้ว่าแพงเหมือนกัน แต่เราก็กัดฟันเรียนจนครบทุกโปรแกรม .. เรียนจบแล้วร้อนวิชาค่ะ อยากทำงานกับคอมพิวเตอร์อย่างเดียว .. ไม่อยากทำอย่างอื่นเลย พยายามขอบัญชี ทำแบบฟอร์มต่างๆ เขาก็ไม่ให้ทำ ไม่อยากให้เราเข้าไปยุ่มย่าม .. ก็ได้แต่ทำให้ของแผนกตัวเอง ซึ่งก็มีน้อย ไม่สะใจ จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:39:21 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เราก็เลยไปตีซี้ คนอินเดีย Finance & Administration Manager ของานเขาทำ ปรากฎว่าเขาชอบใจ ให้เราเป็นเลขาฯ ให้ .. ถ้าเราอยู่เวรเช้า ออกเวรข้างหน้าแล้วเราจะเข้าไปทำงานให้นายอินเดียต่อจนถึงห้าโมงเย็น ถ้าเราอยู่เวรบ่าย เราจะมาถึงที่ทำงานประมาณ 10 โมงเพื่อทำงานเลขาฯ ให้นายจนกว่าจะถึงเวลาทำงาน ตอนนั้นที่บ้านเราดีแล้ว การสามารถให้เงินแม่ได้เดือนละ 4000 เป็นอะไรที่เจ๋งสุดๆ .. เราเก็บไว้ใช้เฉพาะค่าเดินทาง ซื้อรองเท้าใหม่บ้าง ฝากท้องไว้ที่โรงแรมทุกมื้อ อยากกินขนมก็เดินเข้าไป หรือ โทรเข้าไปในคอฟฟี่ช็อป เพื่อนๆ จะออกมาส่งส่วย หรือ ไม่ก็เรียกเราไปกิน .. สนุกจริงๆ ชีวิตตอนนั้น ขอบอก .. เราเข้ากับคน ตจว ได้ดี น่าจะเป็นเพราะเราเติบโตมาท่ามกลางคน ตจว ที่มาทำงานที่บ้านเรา .. และแล้ว ความไม่แน่นอนก็ตื่นขึ้น และ .. เริ่มทำงาน .. นายอินเดียของเราลาออก เราเสียใจมาก ไม่ได้ร้องไห้ แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่ไม่มีคนสอนงานแล้ว เราก็บอกนายไปตรงๆ นายหัวเราะใหญ่ แล้วก็เลยแนะให้เราสมัครงานใหม่ สอนให้เราทำ resume .. สอนเราว่าเราควรจะตอบสัมภาษณ์ยังไง ให้ได้รับเลือก .. เราเล่าตกเรื่องเรียนไปว่า เราได้กลับไปสอบเทียบผ่านชั้น ม 6 แล้วก็พยายามลงเรียนรามฯ แต่ไม่จบ ..   ที่สุดแล้ว เราจบที่ มสธ ค่ะ ตอนที่เราแยกจากคนอินเดีย เรามีวุฒิ ม 6 กับ transcript อันกระร่องกระแร่งของรามฯ ในมือเท่านั้น แต่นายให้กำลังใจว่า ส่งใบสมัครไปเยอะๆ ให้เขาเรียกสัมภาษณ์ แล้วให้เขาตัดสินใจ เราอย่าตัดสินตัวเอง .... นายบอกให้เราเรียกเงินเดือนไปสองเท่า .. เป็นเลขาฯ อย่างน้อยต้อง 15000 .. โอเค .. ลองดู จากคุณ : Iko Iko - [ 6 ม.ค. 49 23:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาอยู่เป็นเพื่อนครับ และโหวตกระทู้นี้ให้แล้ว เป็นคนสู้ชีวิตดีครับ ผมชอบคนแบบนี้ เฮ้อๆ จากคุณ : K.Senior - [ 7 ม.ค. 49 00:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เราได้งานเลขาฯ จริงๆ บริษัทฯ ที่สนใจรับเราล้วนเป็นบริษัท Jewelry ทั้งสิ้น เราก็เลือกขึ้นมา 1 อัน เป็นบริษัทฯ ของคนเลบานอน .. ที่นี่ เราอยู่ได้แค่ 6 เดือน เพราะไม่ค่อยมีอะไรทำ เรานั่งเล่นอินเตอร์เนททั้งวัน ..  เกือบจะไปลงเรียน เซนต์ เทเรซ่า เป็นเลขาให้เต็มตัวรู้แล้วรู้รอดไปเลย ได้ประกาศนียบัตรวิชาชีพ ก็ยังพอกล้อมแกล้มสมัครงานได้ดีกว่าวุฒิ ม 6 ที่ถือยู่ .. ติดอยู่ที่ค่าสมัคร 9000 บาท แล้วก็เรียนตั้ง 9 เดือนแน่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกว่า 9 เดือนมันเป็นระยะเวลาที่นานมาก เราอยากเรียนแบบ 9 อาทิตย์ ก็พอ เราก็ทำงานนี้อยู่แล้ว รู้หรอกว่ามันคืออะไร เรียนทฤษฏีนิดหน่อยก็พอ .. กำลังลังเลอยู่ ก็พอดีได้งานใหม่ .. คราวนี้ได้งานบริษัทอุตสาหกรรมการผลิตของเยอรมัน .. แต่ต้องไปอยู่ระยองนะ ไปอยู่ระยองก็ดีน่ะสิ .. ขอเล่าหน่อยว่ามันดียังไง นอกจากควมจนยากที่เราต้องผจญ บ้านเราก็เป็นบ้านที่ร้อน มีแต่เสียงทะเลาะวิวาทตลอดเวลา เพราะว่าพ่อเราเป็นเผด็จการมากๆ ชอบตีกรอบให้คนอื่นทำในสิ่งที่พ่อต้องการ พ่อมักจะบังคับแม่ในเรื่องต่างๆ เช่น ห้ามพูดคุยกับคนข้างบ้านมากเกินไป ห้าดูโทรทัศน์รายการนั้นรายการนี้ จะเสียเวลาทำงาน ห้ามนำอาหารที่พ่อไม่ชอบตั้งโต๊ะ ห้ามกลับบ้านผิดเวลา ห้ามออกไปเล่นกับพวกกุ๊ยข้างบ้าน ฯลฯ ถ้าไม่ทำสิ่งที่เขาสชอบเขาจะด่าโขมงโฉงเฉง .. พ่อจะขี้บ่นมาก พ่อจะบ่นเรื่องต่างๆ สารพัดเรื่องไปคนเดียวได้ทั้งวัน บ่นซ้ำไปซ้ำมาไม่มีเบื่อ .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 00:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 38 . จากคุณ : buo - [ 7 ม.ค. 49 00:32:36 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มารออ่านค่ะ ท่าทางคุณสู้ชีวิตน่าดู นับถือคนแบบนี้จริงๆค่ะ จากคุณ : offita - [ 7 ม.ค. 49 00:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ทุกคนในบ้านต่างก็ยอมๆ พ่อด้วยความเอือมระอา ยกเว้นเรา .. ก็ใชว่าเราจะไม่ยอมพ่อ หรือ ว่าจะทำอะไรขัดใจเขาหรอกนะ เราก็แค่ช่างชี้แจง หรือ ที่พ่อเราบอกว่า ชอบเถียงนั่นแหละ เรายังไม่ได้เล่าว่า เราเป็นคนช่างเถียงแค่ไหน ขนาดว่า พ่อเราฟาดเข็มขัด (หรือ ไม้เรียว หรือ ด้ามไม้กวาด คีมคีบถ่านก็ยังเคยโดนมาแล้ว) ตามจำนวนคำที่เราพูดออกมา เราก็ยังคงพูดต่อจนกว่าเราจะพูดจบ  ตอนเป็นนักเรียนเราเนื้อแตกประจำ แขนขาม่วงช้ำเป็นแนวทุกวัน จริงๆ แล้ว พูดได้ว่า ไม่มีวันไหนที่เราไม่โดนตี แต่เราก็ไม่เข็ด ยังเถียงตลอด .. พ่อเราก็ไม่เลิกตี .. แต่พอทำงานแล้ว วงจรอุบาทว์นี้ก็จบลงไปเอง .. พ่อเราสร้างความเครียดในบ้าน ในขณะที่แม่เราสงบปากสงบคำไม่มีปากไม่มีเสียง อดทน ก้มหน้าก้มตาทำงานลูกเดียว .. แต่นานๆ แม่จะกรี๊ดออกมา แล้วก็ขว้างปาข้าวของ ทุกโทรทัศน์ ทุ่มเตารีด เอาเก้าอี้ทุบกับพื้นจนมันแตกละเอียด .. คนเราพอเก็บกดจนถึงที่สุดแล้ว ก็ระเบิดออกมา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง พี่ชายเรามักจะกำหมัดแน่นๆ แล้วชกน้ำในโอ่ง แล้วก็เช็ดน้ำตา เขาไม่เคยร้องให้สะอึกสะอื้น แต่เขาจะยืนเช็ดน้ำตาตรงโอ่งน้ำประจำ น้องชายเราสองคนเล็กๆ พอพ่อเสียงดังเขาก็จะวิ่งไปซ่อนบ้านเพื่อน .. หรือขึ้นไปแอบข้างบน .. คนงานฟังไม่รู้เรื่องเพราะพ่อบ่นภาษาจีน .. แต่ก็รำคาญเหมือนกันแหละ สรุปแล้วคนในครอบครัวทุกคนล้วนมีบาดแผลจากลักษณะนิสัยของพ่อทั้งนั้น จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 00:34:43 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ไปอยู่ระยองต้องเจ๋งแน่ ครับ เงินดีแน่เลยผมว่า ว่างๆก็มาหางานทำแถวลำพูนดีกว่า อากาศดีน๊า จากคุณ : laostate - [ 7 ม.ค. 49 00:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนที่เราได้งานที่ระยอง เงินเดือนเริ่มต้นของเราคือ 25000 บาท บวกค่าเช่าบ้านอีกจำนวนหนึ่ง ประกอบกับพี่ชายเราเรียนจบพอดี ได้งานทำเงินเดือนก็มาก พี่ชายเราได้รับเงินเดือนเดือนแรก ก็ให้แม่กับพ่อไป 10000 บาท บอกให้ไปหาบ้านที่ชอบแล้วจองเลย พี่ชายจะตามไปทำสัญญาให้ พ่อแม่ไปเดินดูบ้านกันสองคน เลือกได้ตึกแถวห้องหนึ่ง ..ออกไปไกลถึงนครปฐม เมื่อได้ที่ถูกใจแล้ว เราสองคนก็ไปทำสัญญา .. เราสองคนช่วยกันจ่ายค่าบ้าน แล้วย้ายพ่อแม่ออกจากสลัมแห่งนั้น ณ ตอนย้ายบ้านนี้ น้องชายเราสองคนก็เรียนมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ของรัฐบาลทั้งคู่ .. น้องเรียนดี แล้วก็ชอบเล่นฟุตบอล ชอบเล่นกีตารื เราสนับสนุนทุกอย่าง ขอแค่ให้เขาเป็นเด็กดี เรียนให้ดี จบออกมาแล้ว ดูแลตัวเองให้ได้ .. ย้ายไปอยู่ที่ใหม่ พ่อแม่ไม่ได้เย็บผ้าแล้ว แต่แกก็ไม่ยอมขายจักรเย็บผ้าของแก ขนไปด้วย ตั้งไว้ให้ฝุ่นจับเล่นๆ ไม่เป็นไร ของรักของเขา เราเข้าใจ แต่อยู่ไปสักพัก พ่อแม่ไม่มีอะไรทำ ได้แต่ทะเลาะกันทั้งวัน อยู่ไปได้แค่สองเดือน แม่ก็มาบอกว่าอยากเปิดร้านขายของชำ เราก็เลยกู้ Ready Credit มาแสนนึง ให้เงินอย่างเดียว ที่เหลือพ่อกะแม่จัดการเองหมด เก่งจริงๆ ไม่รู้ไปทำใบอนุญาตสารพัดชนิดได้ยังไงครบสองคนตายาย เสียภาษีถูกต้อง จดทะเบียนถูกต้องทุกอย่าง .. ที่ร้านพ่อกะแม่ มีทุกอย่างจริงๆ ของวางแน่นร้าน ลูกค้าเดินมาแล้ว รับรองว่าได้ของครบ ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ เราลูกๆ ช่วยขายจะหาของไม่เจอ ไม่รู้อะไรอยู่ตรงไหน แต่พ่อแม่จะจำได้แม่นเหมือนจับวาง .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 00:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43 นับถือในความมุ่งมั่นของคุณครับ การเรียนในระบบนะ ไม่สู้กระผีกริ้นของการเรียนจากมหาวิทยาลัยชีวิตหรอกครับ ซึ่งคุณก็พิสูจน์ (อย่างน้อยก็กับตัวเอง) แล้วว่าไม่ได้ด้อยในความรู้กว่าใครเลย ไอ้พวกคนที่ผมรู้จัก รวมทั้งตัวผมเองเสียอีก ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด คิด และ ทำ ได้ไม่ถึง 1 ใน 100 ของคุณเลย ชื่นชมจริงๆครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 7 ม.ค. 49 00:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนที่อยู่ระยองนี่เองที่เราตั้งใจเรียนหนังสือต่ออย่างจริงๆ จังๆ เพราะว่าชีวิตสงบ ตอนเช้ามีรถมารับหน้าตึก ตรงเวลาทุกวัน กลางวันทำงานกับเจ้านายใจดีมากๆ แต่ไม่สอนงาน (ตอนนั้นนายคนแรกเป็นยังงั้น) ..ตอนเย็นรถมาส่งตรงเวลาทุกวัน ถึงบ้านแล้วไม่มีอะไรทำ ก็ออกกำลังกาย ว่ายน้ำ แล้วก็อ่านหนังสือ ก่อนนอนก็เล่นคอมนิดหนึ่ง กลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ อยู่คนเดียวมีความสุขมากๆ เลย ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้อยู่อย่างสงบเงียบอย่างนี้ .. มีความเป็นส่วนตัว มีห้องของตัวเอง มีโต๊ะ ตู้ ลิ้นชักที่แม่ไม่เข้ามารื้อค้นอีกต่อไป ... ตอนอยู่ด้วยกันแม่ชอบมารื้อข้วของส่วนตัว กลัวลูกสาวจะมีความลับ .. อยู่ที่นี่เราซื้อคอมพิวเตอร์ด้วย เอาไว้ฝึกภาษา เอาไว้คุย icq กับคนต่างประเทศที่เก่งภาษาอังกฤษเท่านั้น และ เราจะบอกก่อนเลยว่าเราคุยเพื่อต้องการพัฒนาภาษา .. คนที่คุยกับเราต้องช่วยเราแก้ภาษา .. ทุกๆ ประโยคที่เราใช้ หายากหน่อย แต่ก็หาได้ คุยๆ ไปก็ดีขึ้นจริงๆ เรื่องภาษาอังกฤษนี่ต้องออกตัวว่า เรามี Dictionary เล่มเล็กๆ เป็นเพือนคู่ใจ ไปไหนพาไปด้วย นั่งตรงไหนมีเวลาสักหน่อยเราต้องเปิดดู ใช้วิธีเดียวกับที่น้องชายเราเรียนจากโรงเรียนกวดวิชา สงวน ว่า ต้องเห็นซ้ำๆ จนจำได้ไปเอง .. ทุกวันนี้ มันตื้นตันใจนะ ที่เราเปิด Dictionary เเล่มนั้นขึ้นมา แล้วพบว่า ไม่มีคำศัพท์ไหนอีกแล้วที่เราไม่รู้ ... เราเห็นซ้ำๆ จนเราจำได้ไปเอง .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 00:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เราไม่เคยเรียนภาษาอังกฤษที่ไหนเลย แต่เราชอบแวะร้านหนังสือแล้วก็แอบจำประโยคตัวอย่างเป็นเรื่องๆ ไป เมื่อมีประโยคตัวอย่างที่จำได้จนขึ้นใจแล้ว เราก็จะแปลงเป็นเรื่องอื่นที่เราอยากพูดได้ด้วยรูปประโยคดียวกัน .. เรามีคติอยู่ว่า ในทุกๆ วันที่เราสื่อสารภาษาอังกฤษนั้น จะมีประโยคมากมายที่เราอยากพูด แต่พูดไม่ได้อย่างใจ เราจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไป เราต้องเอาชนะมันให้ได้ ด้วยการแวะไปร้านหนังสือ แล้วก็เปิดหาจนเจอ .. เจอแล้วก็จำ จำให้ขึ้นใจ แวลาจะใช้มันจะได้โผล่ขึ้นมา เราทุกคนมีเวลาไม่เกิน  3 วินาทีในการโต้ตอบบทสนทนา ถ้าคุณใช้เวลามากกว่านั้น ก็คือคุณตอบไม่ทัน ภาษาอังกฤษ กับคอมพิวเตอร์ เป็นอัศวินช่วยให้เราได้งานที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันนี้เราก็ยังไม่ทิ้ง แม้ว่าจะฟัง BBC หรือ Series หรือ CNN หรือ ดูหนังไม่มีคำบรรยายได้ .. สอบ TOEIC ได้ 940 เราก็ยังไม่ทิ้ง .. เราไปเที่ยวอังกฤษมาเมื่อปีที่แล้ว รู้เลยว่า ที่ใครๆ ชมว่าเก่งนั้นจริงๆ แล้วยังต้องพัฒนาอีกมาก เรื่องเทคนิการเขียนภาษาอังกฤษธุรกิจต้องขอยกความดีให้นาย ถ้าหากคุณได้นายดี คุณได้เปรียบคนอื่นไปแล้วกว่าครึ่ง นายที่ดีคือคนที่เคี่ยวเข็ญให้เราเขียนจดหมายฉบับเดียวเป็นสิบๆ ครั้ง และอดทนบังคับเราได้ไม่เบื่อ .. ทำให้เราซึมซับไปเองว่า วิธีคิดต้องคิดยังไง ต้องมองเรื่องนี้ยังไง .. ทฤษฎีบอกว่า ต้องคิดเหมือนเราเป็นคนอ่าน พูดแล้วฟังดูไม่ยาก แต่ทำจริงๆ มันคืออะไร .. ต้องมีนายดีๆ มาต้นคุณ เมื่อคุณจนมุมบ่อยๆ เข้า คุณก็จะรู้เองว่า เขียนยังไงถึงจะไม่ถูกต้อนอีก ... นายเคี่ยวเข็ญเราให้ได้ดี สุดท้ายแล้วนายสบายเอง ทุกวันนี้ นายแค่บอกเราว่าอยากบอกอะไรใคร เรารับทราบแล้วก็เขียนไปเลย CCนายแค่นั้นพอ หลังจากรู้ไสตล์กันแล้ว ก็ไม่ต้องพูดมากอีก จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 01:02:57 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เยี่ยมจริงๆ ค่ะ จากคุณ : zezari - [ 7 ม.ค. 49 01:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มารออ่านค่ะ   ชื่นชมจริงๆ จากคุณ : กูลิโกะจัง - [ 7 ม.ค. 49 01:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เรื่องคอมพิวเตอร์ เมื่อก่อนเราทำเองทุกอย่าง ซ่อมเอง ประกอบเอง ถอดเอง อัพเกรดเอง จนเกือบจะเปลี่ยนสายงายไปทำไอทีอยู่แล้ว ก็พอดีได้แฟนเป็นสารพัดช่าง ตอนนี้เขาก็รับหน้าที่ไปทั้งหมด เราไม่ต้องทำอะไร ความรู้ก็ฝ่อไป .. ก็เลยอยู่ไปยังงี้ดีกว่า เราทำงานอยู่ที่นี่ ตอนแรกได้นายใจดี ไม่สอนงาน ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไร แต่เราตั้งใจจะเรียนให้จบก่อน แล้วค่อยขยับขยาย อยู่ๆ ไปยังเรียนไม่ทันจบ จะจบมิจบเหล่ ก็มีคนมาจีบไปทำงานด้วยมากมาย ส่วนมากเป็นการบอกต่อ เราก็ไปสัมภาษณ์ทุกที่นะ ไม่ปิดโอกาสตัวเอง แต่ก็ยังไม่มีอะไรต่างจากงานที่นี่ .. ก็เลยอยู่ไปก่อน จนได้เปลี่ยนนายอีก 2 คน .. จนคนสุดท้ายนี่ เรียกว่าเข้าใจกันมาก มองตาก็รู้ใจ เราดูแลนายเหมือนเป็นน้องชายเราอีกคนหนึ่งเลย ดูแลไม่ให้กินของหวานมากไป ห้ามกินน้ำอัดลมมากไป ฯลฯ นายก็ยอมให้เราดูแล แกหัวเราะชอบใจเวลาเราไปวุ่นวายกับแก .. ชีวิตก็อย่างนี้ละนะ มีความสุขไปวันๆ .. จริงๆ ตอนนี้เราย้ายกลับมากรุงเทพฯ แล้ว ตามความเปลี่ยนแปลงขององค์กร อยู่ที่สำนักงานสาขากรุงเทพฯ ทำทุกอย่าง ทั้งงานธุรการ งานบุคคล ติดต่อราชการ ดูแลเรื่องใบอนุญาต และ ทะเบียน ต่างๆ เขียนนโยบายบริษัทฯ ดูแล คนขับรถ แม่บ้าน messenger แล้วก็ดูแลนายฝรั่ง 2 คนด้วย คนหนึ่งเป็นเยอรมัน อีกคนเป็นอังกฤษ .. งานเยอะมาก แต่เราสนุกกับมัน ค่าตอบแทนก็ดี เราว่าเราไม่สามารถเปลี่ยนงานได้อีกแล้วเพราะคงไม่มีที่ไหนให้เราได้มากเท่านี้อีก .. เราทำเรื่องมูลค่าของงานแต่ละตำแหน่งด้วย เรารู้ดีว่าเงินเดือนเราทะลุเพดานไปไกลแค่ไหนแล้ว .. แต่นายเราไม่สนใจ นายบอกว่ายินดีจ่ายเราเพราะรู้ว่าเราคุ้มค่าตัว You will be wroth every baht we paid.  ฟังดูดีไหมล่ะ จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 01:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 49 น้องชายเราเรียนจบแล้ว ได้งานทำเกือบจะทันที ทำงานไปสักพักก็ซื้อรถ แล้วก็ผลัดกันไปเยี่ยมพ่อแม่ พาเขาเที่ยว .. บ้านเราถ้าจะโชคดีก็มีอยู่อย่างหนึ่งคือ ทุกคนรักดี ไม่มีใครเกเร ตอนน้องเป็นวัยรุ่นก็พอรับมือไหว .. ตอนนี้ทุกคนรักพ่อแม่ ถ้าพ่อแม่โทรเรียกเมื่อไร ไม่ใครก็ใครต้องไปหา คือถ้าเราไปไม่ได้เราก็จะพยายามส่งน้องไป .. หรือไม่ก็เรียกพี่เราไปแทน .. ลูกทุกคนอยู่ไกลกันเพราะบ้านพ่อแม่เล่นอยู่ไกลออกไปนอกเมือง เราก็ต้องหาที่อยู่ในเมืองกันเอง .. เพื่อความสะดวกในการทำงาน .. เมื่อบ้านเราไม่มีปัญหาเรื่องเงินแล้ว พอมีพอกินไม่ขัดสนจนยาก อะไรๆ ก็ต่างออกไป ความทุกข์ของแม่จะเป็นประมาณว่าคนที่บ้านเก่าโทรมาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟัง ฟังแล้วแม่ก็ทุกข์ใจ ครอบครัวแม่ ที่เมื่อก่อนเราไม่เคยรู้จัก เดี๋ยวนี้ก็ปรากฎตัวออกมา มาหา มาเยี่ยม ถ้าแม่มีตังค์ แม่ก็ให้ ถ้าไม่มีตังค์ แม่ก็ให้ของในร้านนั่นแหละ ใส่ถุงให้เขาหอบหิ้วกันไป อันนี้เราไม่ว่ากัน แม่พอใจทำอะไรก็ได้ พวกเราโอเคอยู่แล้ว .. อีกปัญหาหนึ่งคือ คนในหมู่บ้านพยายามมาจีบแม่เราหวังจะแต่งลูกชา น้องชายเราสองคนเนื้อหอมมากในหมู่บ้าน .. เดี๋ยวนี้พ่อเราอารมณ์ดีทุกวัน พ่อไปเยี่ยมเพื่อนฝูงเก่าๆ ไปนั่งกินน้ำชาก กินเลี้ยงกับสมาคมคนจีน มีพากันไปเที่ยวบ้างปีละครั้งสองครั้ง  .. พวกเราไม่มีใครพูดถึงเรื่องเก่าๆ เลย .... แต่น่าแปลกที่เรายังฝันถึง บ้านไม้สองชั้นหลังนั้นเสมอ ฝันว่าทำกับข้าว ตั้งโต๊ะ หรือ ฝันว่านั่งดูแม่เย็บผ้าอยู่ใกล้ๆ บางทีก็กำลังอาบน้ำให้น้อง แต่งชุดนักเรียนอนุบาล (น่ารักมาก) ให้เขาอยู่ .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 01:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 50 คงต้องขอเรื่องเล่าแต่เพียวเท่านี้ อยากตอบเพื่อนสมาชิกสักหน่อยค่ะ คห 15 - ใช่ค่ะ เห็นด้วยค่ะ ทันตแพทย์หญิงที่เราเพิ่งพบเมื่อตอนก่อนปีใหม่ก็น่ารักมาก ทั้งกิริยาท่าทาง แล้วก็วิธีพูดจา ขอสรรเสริญด้วยคนค่ะ   ขอบคุณคุณ buo ด้วยนะคะ หาภาพี่เกี่ยวข้องมาลงไว้ให้ น่ารักดี คุณ offita - ชีวิตแบบนี้ ถ้าจะมองจริงๆ ก็โดดเดี่ยวนะคะ เพราะว่าไมมีเพื่อนสนิทมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ก็ไม่รู้จะมีได้ยังไง มัวแต่ทำมาหากิน ตอนนี้ก็พยายามมีควมสุขกับทุกวันของชีวิตน่ะค่ะ จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 01:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ขอบคุณเพื่อนสมาชิกที่ติดตามอ่านนะคะ ได้ระบายออกมาแล้ว ก็รู้สึกดีขึ้น แล้วจะมาเล่าว่า วันนี้จะยังฝันถึงบ้านเก่าอยู่อีกไหม ขอบคุณทุกๆ ความชื่นชมนะคะ ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปแล้ว แต่ประสบการณ์ที่เราได้มามันช่างมีค่า อยากถ่ายทอดให้เด็กรุ่นหลังเหลือเกิน .. คนรอบๆ ตัวเรียกเราว่า แม่แก่ ไปแล้ว เพราะว่าเราช่างเทศนา ช่างมีกรณีตัวอย่างมายกให้ฟังมากมาย .. ปีนี้เราอายุ 33 แต่คนในออฟฟิศ เรียกเราเป็นพี่ทุกคน เราไม่กลัวใครว่าเราแก่หรอก รู้ว่าเขาเรียกเพราะนับถือ จริงๆ แล้วอยากเรียนโท มากเลย จะเรียนแน่นอน หลังจากเก็บเงินค่าซื้อที่ฝังศพกับทำกงเต๊กให้พ่อแม่ได้ครบแล้ว ไม่ได้แช่งหรืออะไรนะคะ แต่พ่อเอ่ยปากออกมาแล้วว่าแกอยากฝัง แล้วตามประเพณี ก็ต้องฝังคู่กัน .. สิริรวมก็น่าจะ 1 ล้านบาทพอดี .. เมื่อก่อนนี้ เงิน หมื่นก็ยังไม่อยากคิด เดี๋ยวนี้ มีปัญญาพูดถึงเงินหลักล้าน .. มันภูมิใจจริงๆ ค่ะ ท่านผู้ชม ราตรีสวัสดิ์นะคะ แล้วทักทายกันใหม่ในกระทู้อื่นๆ ค่ะ จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 01:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 52 . จากคุณ : buo - [ 7 ม.ค. 49 01:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คุณเก่งจังค่ะ รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : SiErRaPuY - [ 7 ม.ค. 49 01:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 54 โพสต์ช้าไปหน่อย มัวแต่อ่าน จน จขกท เล่าจบซะและ จากคุณ : SiErRaPuY - [ 7 ม.ค. 49 01:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เฮอๆ ดีใจที่มีคนมาย้ำว่า การเรียนภาษาอังกฤษไม่จำเป็นต้องไปเรียนกวดวิชาก็เก่งได้ แล้วพวกๆ ที่เปิดสอนกวดวิชา อาจารย์ดังๆ พวกนั้นก็เรียนด้วยตนเองทั้งนั้น พวกนักเรียนที่ไปพึ่งไม่เฉลียวใจบ้างเลยหรือ? ขอบคุณที่เล่าชีวิตที่น่าทึ่งให้ฟัง But I would like to dispute the saying "ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด". This is not exactly true. If you truly know anything in depth and become an expert in the field, you can, not only survive, but prosper. We are living in a knowledge-based society. Look at India and China. Both countries are now accumulating  knowledge and expertise and are becoming a formiddable competitor in the global market. If Thailand is to survive and prosper in the age of globalization, the more people know the better. We can no longer rely on cheap labour as some other countries can produce goods much cheaper than us. ผมแค่ยกตัวอย่างแค่นี้ คิดว่าคงเข้าใจ ลองมีความรู้ท่วมหัวสิครับ แค่ภาษาอังกฤษก็พอ ดูสิว่าจะอดตายหรือเปล่า? ขี้หมูขี้หมา แปลงาน 1 ชม ก็ได้หลายร้อยบาทแล้ว ที่น่าเสียใจ หลายคนไม่มีความขยันพอ ไม่มีความอดทนพอ ความรู้ก็มีแค่ครึ่งๆ กลางๆ ยังไม่ถึงระดับอกเลยมั้ง ไม่ต้องพูดเลยว่าจะท่วมหัว พวกนี้ต่างหาก จะเอาตัวไม่รอด จากคุณ : K.Senior - [ 7 ม.ค. 49 01:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เป็นโชคดีของผมที่ไ้ด้อ่านกระทู้นี้ จากคุณ : Key Keeper - [ 7 ม.ค. 49 02:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ^__^ จากคุณ : + MenGie + - [ 7 ม.ค. 49 06:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอชื่นชมค่ะ คุณเป็นคนที่เก่ง มีความพยายามอย่างมาก จากคุณ : ก็แค่คิดถึง - [ 7 ม.ค. 49 08:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ชื่นชมเจ้าของกระทู้จังเลยค่ะ อ่านแล้วก้อมีกำลังใจสู้ชีวิตกันต่อไป...... จากคุณ : TaMaGo จัง - [ 7 ม.ค. 49 09:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อ่านแล้ว.. รู้สึกดีจัง  ขอบคุณที่มาแชร์ให้ฟังค่ะ จากคุณ : ยาหยีหมีอ้วน (ป้าเปา) - [ 7 ม.ค. 49 11:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านแล้วปลื้มแทนเจ้าของกระทู้จัง ก็คล้ายชีวิตของเราตอนนั้นก็ทำงานโรงแรมตั้งแต่อายุ 20  เรียนรามไม่จบ  มาจบ อีกที่นึง   ต่อจากนั้นก็มาอยู่บริษัททัวร์  แต่อยู่ในส่วนที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ  ตอนนี้ก็เลยได้แบบ snake ๆ fish ๆ เงินเดืนก็ยังไม่ถึง 25000 เลย    พอแต่งงานมีลูก  ก็อยากจะไปหาความรู้ภาษาอังกฤษเพิ่มเติมก็ยังไม่มีโอกาส     ก็ดีใจด้วยนะคะ  ที่ชีวิตของคุณดีขึ้นๆ  เรื่อยๆ  อาจจะเป็นเพราะ  คุณรัก แม่ พ่อ กตัญูรู้คุณด้วย  แหละค่ะ จากคุณ : nongkhim - [ 7 ม.ค. 49 11:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 62 สุดยอดเลยครับ  เป็นกำลังใจให้สู้ชีวิตได้ดีจริงๆ  ปลื้มใจกับพี่ๆน้องๆที่รักดีสู้จนครอบครับสบาย  สองตายายก็เก่งนะครับ  อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆเลยครับ โหวตครับ จากคุณ : ใจกระบี่กระจ่างแจ้ง - [ 7 ม.ค. 49 12:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อ่านแล้วมีกำลังใจมากขึ้นเยอะเลยค่ะ มามองย้อนกลับไป รู้สึกว่าตัวเองสบายจนเคยตัว เหลวไหลในเรื่องไร้สาระมาก็มาก ต่อแต่นี้จะตั้งใจจริงๆ แล้วหล่ะค่ะ จากคุณ : นะหนิง - [ 7 ม.ค. 49 12:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 64 จะเอาไปให้พี่สาวอ่านค่ะ อยากให้เค้ารู้สึกดีและมีกำลังใจอย่างเราตอนนี้บ้าง ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากๆนะคะ จากคุณ : hobbit (Hobbit) - [ 7 ม.ค. 49 12:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 65 อ่านแล้วได้อะไรเยอะมากๆ ผมว่าทีเจ้าของกระทู้บอกว่ามาระบาย ผมขอเรียกว่าแบ่งปันประสบการณ์ก็แล้วกันนะครับ... จากคุณ : ประจุบวก - [ 7 ม.ค. 49 12:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ตอนนี้เมมิกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยค่ะ ^^ ได้มาอ่าน กระทู้อันนี้ รู้สึกมีแรงฮึด + กำลังใจขึ้นเยอะเลยแหละ เมื่อก่อนนะ ยอมรับเลยว่า ตัวเองหยิ่งผยองมากๆ เลย เพราะความที่เป็นคนเรียนดี หัวดี เลยไม่ต้องพยายาม เท่าคนอื่นเขา แต่ตอนนี้ชักแน่ใจแล้วล่ะค่ะ ว่าต่อให้ ฉลาดหรือเก่งเท่าไร ก็แพ้ความพยายามมานะอดทน >_< ตอนนี้ก็สู้ต่อไป อีกหน่อยก็จะหาเงินให้พ่อแม่ใช้ ได้เหมือนเจ้าของกระทู้บ้าง เป็นอะไรที่น่าภาคภูมิใจจังนะคะ จากคุณ : เมมิจัง - [ 7 ม.ค. 49 13:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 67 โหวตค่ะ เป็นกระทู้ที่ดีจริงๆ อ่านแล้ว ได้กำลังใจในการทำงานขึ้นอีกมาก ปัญหาทุกอย่างจะผ่านไปได้ ถ้าเรามีความตั้งใจจริง คุณเก่งมากๆเลยค่ะ จากคุณ : ยิ้มหวานตาโต (joyaccy) - [ 7 ม.ค. 49 13:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 68 สุดยอดเลยครับ ปล.ว่าแต่เกี่ยวกับผู้ช่วยทันตแพทย์ตรงไหนอ่า รึว่าผมอ่านไม่ละเอียด -__-" จากคุณ : Dark side of Angel - [ 7 ม.ค. 49 13:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ภาษาอังกฤษ ช่วยได้จริง ๆ อยากให้พวกที่ชอบเอะอะก็ฆ่าตัวตาย ได้มาอ่านจัง จากคุณ : หมึกสด - [ 7 ม.ค. 49 13:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เก่งมากเลยค่ะ คุณ จขกท. จะจำเรื่องราวของคุณเป็นตัวอย่างเลยค่ะ จากคุณ : nana_d0 - [ 7 ม.ค. 49 13:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ต้องสู้เพื่อชัยชนะ... จากคุณ : Mr.DogGie - [ 7 ม.ค. 49 13:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ดีครับ จากคุณ : Elrond - [ 7 ม.ค. 49 13:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ชื่นชมมากๆเลยค่ะ จากคุณ : outstanding - [ 7 ม.ค. 49 13:58:53 ]

ความคิดเห็นที่ 74 คุณ Iko Iko คุณอายุเพียงแค่ 33 ปี ก็สามารถทำได้ถึงเพียงนี้ ตอนผมอายุเท่าคุณ ผมยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เงินแสนก็ยังไม่อยากคิด ไม่อยากฝัน แต่เดี๋ยวนี้ เงินล้านก็สามารถทำได้ และแน่นอนครับ การดำเนินชีวิต ต้องตั้งอยู่ในความไม่ประมาทนะครับ ได้รับรู้สิ่งดีๆ ในช่วงปีใหม่ นี่ดีจริงๆ ครับ จากคุณ : frame - [ 7 ม.ค. 49 14:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เหมือนเรื่องมหาลัยเหมืองแร่ ภาคผู้หญิง แต่ผมว่านะลองออกมาจากงานแล้วทำธุรกิจส่วนตัวสิขยันและมีความรับผิดชอบ บางทีจะได้รู้ว่าเดือนละแสนน่ะ ก็ไม่ยากเท่าไหร่ จากคุณ : apotheker - [ 7 ม.ค. 49 14:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ขอให้คุณ จขกท เจริญยิ่งๆขึ้นไปด้วยเทอญ จากคุณ : Mr.Vop - [ 7 ม.ค. 49 14:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอชื่นชมเจ้าของกระทู้สุดๆเลยครับ... ชีวิตของคุณมีอะไรมากมายจริงๆ ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : thop - [ 7 ม.ค. 49 14:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ดีใจที่ได้อ่านเรื่องราวชีวิตของคนสุ้ชีวิตอย่างงี้มากๆ เลยนะครับ ผมว่าที่คุณ Iko Iko เก่งและสู้ชีวิต ขึ้นมาจนสูงได้มากขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะใครหรอกครับ เพราะคุณพ่อคุณแม่ของคุณน่ะแหละครับ ท่านเป็นตัวอย่างที่ดี มีความอดทน ทุกอย่าง ไม่เคยย่อท้อ และความดี เหล่านั้นก็ส่งผลมาถึงตัวคุณแล้วในตอนนี้ อ่านแล้วก็อยากจะเอาเรื่องราวของคุณ Iko Iko มาเก็บไว้เป็นกำลังใจให้ตัวเอง ในการจะสุ้ต่อไปเหมือนกันนะครับผม ผมก็ยังต้องสู้ต่ออีกเยอะ เพื่อคุณพ่อคุณแม่ของผมเหมือนกันครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Trai_chun - [ 7 ม.ค. 49 14:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 79 โหวตค่ะ เรื่องยาว ๆ แบบชีวิตต้องสู้แบบนี้ไม่มีมานานแล้ว จากคุณ : Cheerful - [ 7 ม.ค. 49 14:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อยากให้เด็กสาวๆหนุ่มๆ ที่หยิบโหย่ง วัตถุนิยม มีความคิดอย่างคุณจังเลย ไอ้พวกที่รวยๆแล้วยังไม่เท่าไร แต่ไอ้พวกที่จนแล้วยังคิดว่าตัวเองเป็นไฮโซมาจากไหน น่าเขกกะโหลกนักเชียว เดี๋ยวนี้เยอะด้วยนะ จากคุณ : Mazar - [ 7 ม.ค. 49 14:53:09 ]

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านแล้วรู้สึกชื่นชมเจ้าของกระทู้มากๆครับ    โหวตให้ครับ แล้วผมคลิกเก็บเข้าคลังกระทู้เก่าด้วยนะครับ    ไม่รูว่าต้องคลิกกี่คนถึงจะเก็บให้ คิดว่าเป็นประโยชน์ครับ   เผื่อใครเจอปัญหาชีวิต หมดกำลังใจจะต่อสู้   มาอ่านแล้วจะได้มีกำลังใจ ขอบคุณครับ  ที่แบ่งปันประสบการณ์ จากคุณ : yariv_80 - [ 7 ม.ค. 49 15:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 82 คุณ K.Senior ครับ ผมเองก็เป็นแฟนตามกระทู้เรื่องภาษาอังกฤษของคุณมาตลอด ตามเก็บตามดูเพื่อเป็นความรู้มาก็มาก ซึ่งก็ชื่นชมมากสำหรับน้ำใจที่คุณมีให้เป็นวิทยาทานกับผู้อื่น แต่ด้วยความเคารพอย่างสูงนะครับ ขอบังอาจมีความเห็นแย้งกับคุณนิดหน่อยในเรื่อง "ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด"  ซึ่งคนลักษณะนี้มีจริงๆครับ และเยอะด้วย  อาจบังเอิญว่า คุณไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ ก็เลยไม่ทราบและไม่เข้าใจ เหมือนกับคนไม่เคยจน ก็ย่อมไม่เข้าใจนะครับว่าทำไมคนเราต้องจน ถ้าขยันก็ไม่น่าจะจนนะ ไอ้พวกที่จนๆนะต้องเป็นพวกที่ไม่ขยันแน่ แต่ลองดูชาวนาสิครับ ทำงานทั้งปีไม่มีหยุด ไม่เคยว่างเว้นจากงาน ไม่เคยฟุ้งเฟ้อ แต่ก็มีแต่จนลง และ จนลง เขาขยันนะครับ แต่ก็ยังจน เหมือนผมนะครับ น่าจะเป็นพวกความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด ท่านอาจสงสัยว่ามันรู้ยังไง น่าจะรู้แค่อกแล้วนึกว่าตัวรู้ท่วมหัว จริงๆแล้วผมอาจรู้แค่อกก็ได้ครับ  แต่อาจเป็นอกของคนตัวใหญ่สักหน่อย ผมเลยมีโอกาสได้เข้าไปทำงานในสถาบันอุดมศึกษาของรัฐที่เก่าแก่เกือบที่สุด และเป็นสถาบันชั้นนำของประเทศที่มีบทบาทในด้านสังคม และความเป็นธรรมมาโดยตลอด อันนี้น่าพอบอกได้ว่า ผมคงพอจะมีกระผีกริ้นความรู้อยู่บ้าง แม้สักเสี้ยวหนึ่ง ไม่งั้นคงไม่มีโอกาสเยี่ยงนี้ แต่ความรู้ที่มีมันเป็นแค่ความรู้ที่ท่วมหัวครับ ที่เป็นทั้งเรียนจากตำรา และจากประสบการณ์ทำงานก่อนๆนั้น  ซึ่งทั้งสองอันนี้ ไม่ได้สอนให้ผมอยู่รอดในสังคมแห่งสติปัญญานี้ได้ครับ เพราะที่ที่ผมเรียนจบมาก่อนที่จะได้มีโอกาสสอน ที่นั่นเขาสอนให้เรารู้จักถึงบุญคุณของพระผู้ให้กำเนิด ซึ่งเป็นเหมือนหน้าที่ที่เราต้องตอบแทนคืนแผ่นดิน ด้วยการทำงานอันยึดหลักสุจริตเป็นที่ตั้ง และจากประสบการณ์การทำงานที่ผมผ่านมาได้สอนให้ผมรู้ และยึดมั่นในความซื่อตรงครับ ผมมาช็อคสุดๆ ก็กับการเข้ามาทำงานที่นี่แหละครับ สถานที่ที่มีภาพของคุณธรรมและความยุติธรรม สถานที่รวมของนักวิชาการชั้นนำของประเทศ แต่ที่นี่ก็เป็นสถานที่ ที่ผมได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาว่า "อาจารย์ ช่วยเซ็นรับของให้หน่อยสิ   แต่มันไม่มีของนะ" ก่อนบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอก อาจารย์......ที่เป็นผู้บริหารระดับสูงของสถาบันก็เอาด้วย" ผมแก้ปัญหานี้ไม่ได้ครับ ยอมรับครับว่าผมโง่ และ สิ่งที่เรียนๆมาและสิ่งที่ทำงานที่ผ่านๆมามันไม่ได้บอกว่าผมต้องทำอย่างไร ผมตัดสินใจตามความเชื่อของตัวเอง ตามปณิธาน (ซึ่งอาจจะโง่มั้งในสายตาของหลายคน) ชีวิตผมจึงได้อยู่ไปวันๆเยี่ยงนี้แหละครับ อาจตลกดีนะครับ แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่า ศักดิ์ศรี กับ ความภูมิใจนะกินไม่ได้เลยนะ  แถมการที่เราพกสองสิ่งนี้ไปหลายๆที่มีแต่คนรังเกียจ เวลาไปสมัครงานที่อื่น คุณสมบัติทุกอย่างเขาชื่นชมหมด แต่พอถึงคำถามที่ว่า ทำไมออกจากที่นั่นล่ะ เป็นที่ๆมีชื่อเสียงมากไม่ใช่หรือ ผมก็ตอบตรงๆครับ ว่าผมโกงไม่ได้ โกงไม่เป็น และไม่คิดจะโกง ไม่เคยได้งานเลยครับ โชคยังดี ความรู้ทางภาษาอังกฤษอยู่ในขั้นพอไปไหว เคยผ่านเมืองนอกเมืองนามา สร้างเครดิตให้ตัวอยู่บ้าง ก็ได้อันนี้แหละครับ รับสอนภาษาหาเลี้ยงตัวไปวันๆ (ก็ถึงได้ชอบตามผลงานของคุณ K.Senior ด้วยไงครับ) ทั้งที่พื้นความรู้ที่จบมาเป็นสายวิทย์ และทางการเขาบอกว่าเป็นสาขาขาดแคลน แต่ทำไมเราไม่มีใครเอาแล้วหว่า จนป่านนี้ผมยังงงๆอยู่เลย ที่ทำมามันถูกหรือเปล่า ถ้าทำไม่รู้ไม่ชี้ซะ ป่านนี้ผมคงได้เป็นใหญ่ มีตำแหน่งบริหาร เหมือนกับบางคนไปแล้วมั้ง ถ้านักศึกษาทั้งหลายที่เข้ามาดูในกระทู้นี้ ผมอยากบอกว่า โลกที่คุณเห็น กับโลกที่เป็นจริง ในรั้วที่คุณอยู่  ต่างกันเยอะนะครับ ถ้าคุณรู้อะไรที่เป็นความจริง คุณอาจเลิกยกมือไหว้คนที่คุณเคยไหว้ไปเลยก็ได้ เหมืนตอนที่ผมเกือบสำลักกาแฟ ตอนอยู่ในห้องประชุมซึ่งมีแต่เฉพาะคนที่ไม่ใช่นักศึกษา ก็พวก ....นั่นแหละ  เมื่อมีบางคนที่เป็นที่นับหน้าถือตาของบรรดานักศึกษาทั้งหลายในห้องประชุมพูดถึงนักศึกษาว่าอย่างไร ผมยังนึกเลยว่า ถ้าผมเป็นเด็กที่เขาพูดถึง และบังเอิญมาได้ยินเนี่ย ชาตินี้ผมจะอโหสิให้เขาได้ไหม คิดมาก็เลยมาสรุป แบบความรู้ตื้นๆของผมนะครับ ว่าไอ้เราน่าจะเป็นพวก ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดกับเขาได้มั้ง จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 7 ม.ค. 49 15:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เก่งจริงๆค่ะ จากคุณ : ลมหนาวกลางสายฝน - [ 7 ม.ค. 49 15:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ชีวิตต้องสู้ ดีใจครับที่คุณไม่ท้อแท้ คุณมาถึงระดับนี้ได้ด้วยอายุแค่นี้เอง นับถือครับ ขวนขวายต่อไปนะครับ บินสูงไปถึงไหนแล้วก็อย่าลืมมาเล่าต่อที่นี่นะครับ This story shows that you how important street knowledge is. In order to be successful, three things are needed: textbook knowledge, street knowledge, and skills. In any case, the most important thing you should have is "people knowledge" (know the people) จากคุณ : Freedom and Justice - [ 7 ม.ค. 49 15:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขออนุญาตคัดลอกไปให้ลูกศิษย์อ่านบ้างนะคะ จากคุณ : dreamin - [ 7 ม.ค. 49 15:34:22 ]

ความคิดเห็นที่ 86 จากใจจริงค่ะ ดีใจที่ได้อ่านกระทู้นี้จริงๆ จากคุณ : =U_U= PoRpLe - [ 7 ม.ค. 49 16:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณที่เขียนให้อ่านค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เราจะเก็บไว้ดู ยามท้อ ^^ จากคุณ : .เชอร์รี่. - [ 7 ม.ค. 49 16:46:58 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ชื่นชมครับ รู้สึกว่าพ่อแม่คุณสามารถเลี้ยงลูกทุกคนได้ประสบความสำเร็จจริงๆ ทั้งในเรื่องของวิธีคิด และความอดทน อ่านแล้วประทับใจครับ จากคุณ : pewyadech - [ 7 ม.ค. 49 18:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ไม่รู้เป็นไร อ่านกระทู้นี้เเล้วน้ำตาไหล .. ชีวิตเราคงคล้ายๆกันมั้งคะถึงเราไม่ได้ลำบากขนาดนั้น เเต่สภาพครอบคร้วตอนเด็กๆ เหมือนกันเลยค่ะ เเต่เราเข้าใจดีค่ะว่า "บ้านร้อน" เป็นยังไง .. เข้าใจว่า "เเค่ชี้เเจงนะ ไม่ได้เถียง" เป็นยังไง อิอิ .. ขอบคุณคุณ iko iko ที่มาเขียนให้อ่าน มาขอเป็นอีกคนนึงที่ร่วมชื่นชมคนสู้ชีวิตอย่างคุณ .. ชื่นชมด้วยใจจริงค่ะ .. อยากบอกว่าเรื่องราวของคุณทำให้เรานึกถึงคำกล่าวที่ว่า  "ถ้ายอมเเพ้ก็เเค่เป็นเพียงเถ้าถ่าน เมื่อผ่านจึงเป็นเพชร" จากคุณ : น้ำผึ้งหยดเดียว - [ 7 ม.ค. 49 18:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ขอเก็บไว้อ่านเวลา้ท้อนะคะ คุณมีความมานะพยายามจริงๆ ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ คุณพ่อคุณแม่ต้องภูมิใจในตัวคุณมากๆเลยะคะ จากคุณ : พริกน้ำส้ม - [ 7 ม.ค. 49 18:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ชอบกระทู้นี้มากๆๆ จากคุณ : ซ - [ 7 ม.ค. 49 18:37:14 A:58.10.172.224 X: TicketID:094094 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เข้ามาชื่นชมในความขยัน อดทน และเพียรพยายามของคุณค่ะ จากคุณ : Me & Simple Life - [ 7 ม.ค. 49 18:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เจ๋งครับ จากคุณ : neoman - [ 7 ม.ค. 49 18:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 94 มาโหวตให้อีกคนครับ แหม ชอบประโยคนี้จริงๆ " ทุกวันนี้ มันตื้นตันใจนะ ที่เราเปิด Dictionary เเล่มนั้นขึ้นมา แล้วพบว่า ไม่มีคำศัพท์ไหนอีกแล้วที่เราไม่รู้ ... เราเห็นซ้ำๆ จนเราจำได้ไปเอง .. " จากคุณ : HyperZ - [ 7 ม.ค. 49 19:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 95 เยี่ยมครับ จากคุณ : น้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ - [ 7 ม.ค. 49 19:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ภาษาอังกฤษเราก็ดีขึ้นมากจากแช็ตนี่หละค่ะ  ส่วนความขยัน  อดทน  เราไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคุณหรอกค่ะ....เก่งค่ะเก่ง จากคุณ : bumbeaubet - [ 7 ม.ค. 49 20:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 97 เรื่องของน้อง .. ทำให้พี่น้ำตาไหลตามแล้วก็นึกถึงอดีตเหมือนกัน บอกได้เลยว่า ความทรงจำในสมัยเด็ก ๆ ไม่เคยเลือนไป การรู้จักนำอุปสรรคมาเป็นแรงผลักดันเป็นเคล็ดลับของการนำไปสู่ความสำเร็จที่หลายคนทราบดี แต่เวลาอุปสรรคมาอยู่ตรงหน้าเรา เรามักจะลืมไปว่า ...นี่เป็นฉากหนึ่งของการเดินทางของชีวิต...เราต้องตีโจทย์ออก และไม่ยอมแพ้ พี่ได้ผ่านภาวะแบบน้องมาเกือบสิบปีแล้วคะ สะสมเงินทองมาเรียนต่อโทที่ต่างประเทศ และก็แต่งงาน..ดิ้นรนอยู่ที่นี่ อายุสามสิบสามยังไม่มากไปนะ พี่เก็บเงินได้มาเรียนเอาก็ตอนสามสิบสี่ได้มั้ง ตอนนี้อยู่ในภาวะที่อยากกลับบ้านที่เมืองไทยแล้ว เพื่อจะได้ไปดูแลครอบครัว ติดอยู่ที่มีภาระที่ต้องช่วยครอบครัวทางนี้ผ่อนบ้านที่นี่ให้หมดก่อน   ...เมื่อไหร่เสร็จภาระกิจ ... เมื่อนั้นก็คงได้กลับบ้านที่เมืองไทย ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของคนที่มีความตั้งใจจริงต่อสู้กับชีวิต และไม่ปล่อยให้อุปสรรคของชีวิตมาเป็นเรื่องขัดขวาง ความก้าวหน้า ... เคล็ดลับของชีวิตคือ การมองทุกอย่างไปในเชิงบวก มองให้เห็นสัจธรรม(ทุกอย่างมีที่ไปที่มา) และรู้จักว่าเมื่อไหร่ควร และไม่ควร(เราจะได้รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา) ยินดีที่ได้รู้จักกันผ่านเนตนะคะ จากคุณ : บีพี - [ 7 ม.ค. 49 20:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ปลื้มใจจังที่เพื่อนสมาชิกเห็นเรื่องราวของเรามีคุณค่า สำหรับคุณ เทศระวี .. การที่คุณเลือกที่จะอยู่ไปวันๆ มันก็ไม่เสียหายอะไรนี่คะ ชีวิตของเรา เราเลือกได้ .. มาตรฐานของความสุข และ ความสำเร็จในชีวิตของคนเราต่างกัน แค่คุณพอใจกับสิ่งที่คุณทำอยู่ ก็น่าจะพอแล้ว หลังจากที่เล่าเรื่องจบ เราก็นอนหลับสนิทไม่ฝันอะไรเลย วันนี้ทั้งวันเราขับรถไปพัทยา ไปเยี่ยมเพื่อนที่จากจานิวซีแลนด์ เพื่อนที่รู้จักกันทางอินเตอร์เนท แล้วก็คุยกันมาอย่างยาวนานหลายปี จนเป็นเพื่อนกันไปจริงๆ เขามาเที่ยวที่เมืองไทยทุกปี ซื้อคอนโด ไว้ที่พัทยา เขามาที่ไร เราก็ไปเยี่ยมเขาทีหนึ่ง ไปกะสามีด้วย คุยกัน กินกาแฟ ไปทานอาหารทะเล ไปเดินตึกคอม .. แล้วก็ค่อยกลับมาเปิดคอมฯ นี่แหละ .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 20:42:41 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ดีใจค่ะที่คุณIko Iko ชอบภาพประกอบ เมื่อคืนเขียนไม่ได้ มันตื้นตัน แต่อยากให้ทราบว่าคอยฟังอยู่ "เป็นชีวิตที่ควรภาคภูมิใจมากค่ะ" จากคุณ : buo - [ 7 ม.ค. 49 20:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 100 อยากจะเล่ารายละเอียดปลีกย่อยเพิ่มเติมได้ไหม ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว .. การเลี้ยงเด็กผู้ชายสองคนเป็นอะไรที่สุดๆ มาก เด็กผู้ชายทะโมนมากๆ พอเขาวิ่งได้ เขาก็ออกไปวิ่งเล่นทั้งวัน ไม่หิวไม่กลับบ้าน กลับมาก็เหงื่อไหลไคลย้อย ตัวเหม็นหึ่ง เราต้องลากน้องไปอาบน้ำด้วยความเต็มใจ - ทนดูไม่ได้ - เสมอ นอกจากนั้นน้องมีแผลมาฝากให้เราต้องปฐมพยาบาลประจำ โดนตะปูตำ โดนแก้วบาด ต้องเย็บ 7 เข็มถึงสองครั้งซ้อน หัวโน ปากแตก คางแตก แขนหัก โดดลงบันได 7 ขั้น หน้าแตกยับเยิน .. อีกครั้งหนึ่งตกจากเก้าอี้แล้วคางไปฟาดกับจักเย็บผ้า เลือดกลบปาก หยดลงมาเป็นลิ่มๆ หน้าเขียว ร้องไม่ออก คือหน้าตาบอกว่ากำลังร้องแต่ ไม่มีเสียงลอดออกมา .. เราไม่รู้ต้องทำไง ก็เลยทุบหลังน้องอึ๊กๆ ให้เขาร้องออกมา พอมีเสียงลอดออกมาหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีม่วง แล้วก็ค่อยๆ แดง ... พอโตขึ้นมาก็เกิดอยากจะเรียนช่างกล ครอบครัวเราไม่มีใครยอม บังคับให้น้องเรียนต่อม ปลาย จนได้ .. ตอนนั้นเราพอรู้แล้วว่าการเรียนจบ ป ตรี มีผลกับชีวิตอย่างไร เราก็เกลี้ยกล่อมวาดภาพชีวิตให้น้องซะสวยหรู น้องก็เลยหลงกล อยากเรียนจบไวๆ น้องทั้งสองคนสอบเทียบได้ แล้วก็เอ็นฯ ติด พร้อมกัน น้องสองคนห่างกัน 1 ปี จบ ป ตรีพร้อมกัน .. ตอนน้องเป็นวัยรุ่น เรากรอกหูน้องเราทุกวัน ว่าไม่ต้องสนใจหาแฟนตอนนี้ ให้น้องตั้งใจเรียน แล้วก็ออกมาทำงาน ได้งานดีๆ มีตังค์เยอะแยะ ซื้อบ้าน ซื้อรถ แล้วผู้หญิงดีๆ จะเรียงแถวมาให้เราเลือกเอง .. น้องเราคงหลงกลเราอีก ถึงได้ไม่มีปัญหาเรื่องแฟน หรือ เรื่องผู้หญิง .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 20:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 101 แล้วเราก็คอยดูแลน้องในเรื่องปลีกย่อยที่เราเคยมีปัญหาสมัยเรายังเรียนหนังสืออยู่ พวกซื้ออุปกรณ์การเรียน สมุดหนังสือ ถุงเท้าร้องเท้า พอเขาเอ็นฯ ติดต้องไปอยู่หอ เราก็ไปส่ง ซื้อพัดลม ที่นอน หมอน ผ้าห่ม .. ข้าวของจำเป็นให้ครบถ้วน ไปช่วยทำความสะอาดห้องให้ในวันแรก .. ให้เงินน้องใช้เป็นรายเดือนสอนให้เขารู้จัดจัดสรรปันส่วน และ เก็บออม และย้ำกับเขาเสมอว่าอยากได้อะไรให้มาบอก ถ้าให้ได้จะให้ ถ้าให้ไม่ได้ เราจะหาทางออกร่วมกัน ..   เรามีปมเรื่องว่ายน้ำ เพราะเราว่ายน้ำไม่เป็นจนโตมากแล้ว ก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น ตอนที่ทำงานเป็นเลขาที่บริษัท jewelry เราไปเรียนว่ายน้ำที่ YMCA เราก็พาน้องสองคนไปด้วย ขอบอกเลยว่า ตอนที่เรานั่งขอบสระดูน้องทั้งสองคนว่ายท่าผีเสื้อได้อย่างสวยงามนั้น มันมีความสุขมากๆ ท่าที่เขาโผขึ้นมาจากน้ำ และ ทะยานไปข้างหน้า .. เรารักน้องมากเลย อยากให้เขามีชีวิตที่ดี ดีกว่าเราได้ก็ยิ่งดี .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 20:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 102 สำหรับเรื่องที่บ้าน .. เมื่อเราทำงานได้เงินเดือนมากขึ้น เราก็ให้ที่บ้านมากขึ้นทุกครั้ง .. พอน้องโต เราให้น้องดูแลเงินทองตัวเอง เราก็เจียดให้น้องต่างหาก แต่แม่เราแอบให้น้องเพิ่มเสมอ .. ตอนรู้แรกๆ เราก็พยายามห้ามแม่เรา แต่ห้ามแล้วเขาไม่ฟังเราก็หลับตาข้างหนึ่ง .. ตอนนี้น้องคนเล็กของเราเป็นคนค่อนข้างฟุ้งเฟ้อ .. แต่เอาเหอะ เขาทำงานหาเงินเองได้แล้ว อยากจะฟุ้งเฟ้อก็ตามใจเขา ไม่ว่าจะเงินเดือนเท่าไร ตัวเราเก็บไว้ใช้เองเท่าเดิมเสมอ  ที่ทำงานทุกที่จะเลี้ยงข้าว แล้วก็ให้ยูนิฟอร์ม แล้วหลายๆ ที่ก็ให้ provident fund ด้วยค่ะ ตอนทำงานคัดเพชรเขาให้เป็นคูปอง 500 บาทต่อเดือน เราก็ใช้ให้มันชนเดือน ตอนทำงานเป็นเลขาฯ ที่บ jewelry เขาก็ให้ยูนิฟอร์ม แล้วก็เลี้ยงข้าวกลางวันด้วย เพิ่งจะมาลงทุนซื้อเสื้อผ้าเองก็ที่บ เยอรมัน ที่ต้องไปอยู่ระยอง .... ตอนนั้นก็โอเคนะ เพราะพอมีจะซื้อแล้ว ตอนที่เราให้เงินแม่เราเดือนละ 10000 บาท นั้นเราขอให้แม่เลิกเย็บผ้าได้แล้ว แต่แม่ก็ไม่เลิก ยังคงต้องการทำงานหนักๆ เหมือนเดิม วุ่นวายกับการเลี้ยงคนงาน ตจว เหมือนเดิม .. บอกให้ทำน้อยลง แม่ก็บอกว่าไม่กล้าไล่คนงานออก .... พอดีเกิดเหตุวิกฤตใน garment industry คือ เกิดการจำกัดโควต้าเสื้อผ้าส่งออกสู่ยุโรป ทำให้โรงงานที่ไม่ได้โควต้าไม่มีที่ระบายสินค้า สุดท้ายต้องปิดตัวลงไปมากมาย เป็นจังหวะดีให้แม่เราทำงานน้อยลง เพราะว่าไม่ค่อยมีใครมีงานให้ทำ .. คนงานก็ต้องออกไปโดยปริยาย   สุดท้ายแม่รับเสื้อเชิ๊ตเด็กมาทำทีละ 50-60  ตัว มีคนงานคนเดียวมาช่วยทำ แบบมาเช้า เย็นกลับ ตอนนั้นบ้านเราก็มีความสุขกันมากแล้ว .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 21:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 103 อ่านเรื่องของน้องIko Iko ครั้งแรก ตอนไปเที่ยว Norwich  ที่ห้อง Blue Planet   พอมาอ่านเรื่องนี้ ชื่นชมมากว่าเป็นคนสู้ชีวิต และขยันขันแข็งมาก ดีใจด้วยจริงๆที่ฝ่าฝันจนมาพบกับความสำเร็จในที่สุด ขอให้มีความสุขตลอดไปนะจ๊ะ พี่แล่ดยังอยากเขียนเรื่องตัวเองบ้าง เพราะมันไม่ค่อยธรรมดาเท่าไหร่ แต่ไม่ไหว คนรู้จักเยอะเหลือเกิน แหะ แหะ จากคุณ : ไอ้แล่ด - [ 7 ม.ค. 49 21:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ส่วนเรื่องที่ทำงาน จริงๆ มันไม่ได้สวยงามไปเสียทั้งหมดหรอก ทุกๆ ที่เราจะมีคนที่รักเรามาก - จะค่อนเป็นผู้ใหญ่กว่าเรา 6-8 ปี   แล้วก็เกลียดเรามาก คือคนรุ่นๆ เดียวกับเรา หรือคนสูงอายุ .. จริงๆ ก็เพราะตอนนั้นเราเป็นคนน่าเกลียด ตอนมาทำงานใหม่ๆ เรามีนิสัยเลวๆ ติดตัวมาด้วยคือ เป็นคนเสียงดัง ขี้โวยวาย ชอบตะคอก ตวาด (โดยไม่รู้ตัว) .. มันใช้เวลานานเหมือนกันกว่าเราจะรู้ตัว เสียเพื่อนไปหลายคน .. ไม่มีใครบอกเราตรงๆ ทุกคนนินทาเราลับหลัง ... แต่วันหนึ่งเราก็รู้ .. เมื่อรู้ก็อึ้ง เพราะมันจริง .. ก็พยายามแก้ แต่ก็ต้องใช้เวลานะ .. เราพยายามขอให้คนรอบๆ ตัวบอกเราตรงๆ ว่าเราเสียงดังอีกแล้ว .. วันนี้เราไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว ไม่ขึ้นเสียงกับใครโดยไม่รู้ตัวอีก .. ทำให้เราชอบเตือนคนรอบๆ ตัวตรงๆ ตัวอย่างสดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่นานนี้ เราได้เตือนน้องใหม่ในที่ทำงานคนหนึ่งว่า  .. นภา นภารู้ตัวหรือเปล่าว่าเป็นคนที่ทานข้าวเสียงดังมาก ถ้านภาทานข้าวอยู่พี่จะได้ยินเสียงช้อนกระทบกับชามกระบื้องดังก๊องแก๊งๆๆ อยู่ตลอดเวลา ทุกคนจะรู้เลยว่า นภากำลังทานข้าวอยู่ที่โต๊ะ .. ส่วนมากเราจะสำทับไปด้วยเลยว่า พูดตรงๆ อย่าโกรธนะ ดีกว่าถูกนินทาลับหลังรู้ไหม .. น้องคนนั้นก็จะยิ้มแห้งๆ ... แต่ที่แปลกคือน้องนภากลับตอบเราว่า จากนี้ไปเขาคงต้องทานข้าวกับชามพลาสติกเท่านั้น จะได้ไม่มีเสียง .. เราฟังแล้วก็งง เอ .. แทนที่จะปรับความประพฤติ .. กลับจะแก้ด้วยการใช้ภาขนะพลาสติก .. เด็กสมัยนี้ นี่แปลกจริงๆ .. (เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะคะ ถ้านภามาอ่านเจอต้องรู้แน่เลยว่า เราเป็นใคร) แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 49 21:27:53 จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 21:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 105 คุณ Iko Iko สุดยอดมากๆค่ะ จากคุณ : ...hamster... - [ 7 ม.ค. 49 21:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ตลอดการทำงานสมัยเด็กๆ จริงๆ เรายังมีทางเดินอื่นเข้ามาให้เลือก แต่สุดท้ายแล้วเราไม่ได้เลือก เช่น ตอนที่ทำงานอยู่ที่โรงแรมแถวเยาวราช มีคณะทัวร์จีนมาลงเยอะแยะทุกวัน มีไกด์มากหน้าหลายตามาชวนให้เราเปลี่ยนไปเป็นผู้ช่วยไกด์ บอกเราว่า เงินเดือน 4000-5000 พันน่ะ ผู้ช่วยไกด์ได้ภายในอาทิตย์เดียว .. หน่วยก้านอย่างเรา ถ้าลองทำ รับรองว่าเดือนๆ หนึ่งจะต้องได้หลายหมื่นแน่ๆ .. แหม .. น่าสนใจจริงๆ แต่มันไม่แน่นอน แล้วถ้าเราไม่ได้ตามนั้นล่ะ ที่บ้านเราจะเป็นยังไง .. ถ้าต้องตะลอนไปตามที่ต่างๆ แม้ว่าจะดูเหมือนได้เที่ยวฟรี กินฟรี .. ต้องนอนค้างตามโรงแรม แล้วก็ส่งกรุ๊ปหนึ่งออกไป รับอีกกรุ๊ปหนึ่งเข้ามา .. ไม่ไหวมั๊ง เราจินตนาการไม่ออกว่าเราจะสามารถมีชีวิตอยู่แบบนั้นได้ยังไง .. ไกด์ทั้งหลายทั้งแหล่ก็จีบเราต่อไป เราก็ไม่สนใจจะไปทำงานกับใคร ..   นอกจากนี้ก็มีอีกครั้งหนึ่งที่เสี่ยร้านทองมาติดเรา เห็นเราหมวยๆ ขาวๆ อวบๆ มาขอให้เราอุ้มท้องให้เขา เพราะว่าภรรยาเขาพยายามทำกิ๊ปมาหลายครั้งแล้ว ไม่ติดสักที ถ้าเราโอเคเขาจะได้ เดือนละ 50000 เขาจะเปิดห้องโรงแรมไหนก็ได้ที่เราเลือกเองในกรุงเทพฯ ให้อยู่ วันๆ ไม่ต้องทำอะไร ไปเดินเล่น อ่านหนังสือ แอโรบิคในน้ำ ทำทุกอย่างให้ลูกเขาออกมาดี ถ้าลูกเขาออกมาแข็งแรง เราจะได้อีกหนึ่งแสนบาท แล้วหลังจากนั้น เราสามารถกลับไปมีชีวิตของตัวเองได้  .. เพื่อนๆ คนอื่นอยากได้ข้อเสนอนี้กันมาก แต่พวกเขาไม่ใช่คนจีน ทั้งหมดเป็นคนไทยมาจาก ตจว .. เสี่ยร้านทองไม่อยากจ้าง เขาอยากจ้างคนจีนเท่านั้น .. ตอนนั้นเราสยองมากกับการอุ้มท้อง .. (ตอนนี้ก็ยังสยองนะ คิดว่าจะไม่มีลูกละ ชีวิตนี้) ก็คิดไปเรื่อยเปื่อยว่า .. เงินไม่กี่แสนใช้อะไรได้เนียะ .. ไม่พอซื้อตึกแถวปากซอยที่เราอยากได้นักหนาเลย .. ไม่มีเงินล้านก็อย่าดีกว่ามั๊ง ..  เราก็ปฏิเสธไป .. นอกจากนั้นก็มีแขกจีนมาติด อยู่เนืองๆ มีสองคนถามว่าเราอยากไปเที่ยวเมืองจีนกับเขาไหม เราไม่ได้ไปกับเขา (หลายปีต่อมา เราเสียตังค์เองไปเที่ยวมาจนได้ )  ตอนนั้นเราพอพูดจีนแมนดารินได้กล้อมแกล้ม อาศัยว่ามีสมุดโน๊ตจดคำศัพท์ต่างๆ นานาๆ ไว้ใช้ มีไกด์มาเกาะเคาน์เตอร์วันละหลายๆ คนก็ถามสักคนละคำ ไม่นานก็หลายคำพอคุยรู้เรื่อง อาศัยว่าสำเนียงคล้ายๆ จีนแคระที่พ่อเราชอบบ่นให้ฟังเสมอ .. จากคุณ : Iko Iko - [ 7 ม.ค. 49 21:43:17 ]

ความคิดเห็นที่ 107 คุณเทศระวีครับ ผมเข้าใจคุณ คุณทำถูกแล้ว สมัยเด็กผมเคยอ่านนิทานเรื่องหนึ่งเป็นบทเรียนภาษาไทย คงกว่า 50 ปีมาแล้วมั้ง แม่คนหนึ่งอยู่ที่อยุธยาสามีตายแล้วต้องส่งลูกชายมาอยู่กับลุงที่กรุงเทพเพื่ออนาคตในการศึกษา ตอนนั้นลูกอายุเกิน 12 ปีมาได้เพียงเดือนเดียว ตามระเบียบต้องตีตั๋วผู้ใหญ่ แม่จนมากๆ มาคิดดู ตัวเองมีเงินเพียงแค่นี้ ถ้าตีตั๋วผู้ใหญ่ก็จะไม่มีเงินเหลือให้ลูกชายเลย ถ้าตีตั๋วเด็กก็จะเหลือเงินให้ลูกชายซื้อขนมทานได้บ้าง แต่ในที่สุด คุณแม่ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้อง ตีตั๋วผู้ใหญ่ทั้งที่จะตีตั๋วเด็กก็ได้เพราะลูกชายตัวเล็ก มองอย่างไรก็ยังเด็ก แล้วบอกลูกว่า แม่มีเงินแค่นี้ ไม่มีเงินเหลือจะให้ลูกซื้อขนมรับประทานได้ ลูกชายบอกว่า ไม่เป็นไรครับ จากนั้นก็ลาจากกัน พอรถออก นายตรวจมาตรวจตั๋ว เห็นตั๋วก็กล่าวกับเด็กว่า "ทำถูกต้องแล้ว" คำๆ นี้ เด็กชายจดจำไว้ได้ตลอดและภูมิใจที่คุณแม่ทำตัวอย่างที่ถูกให้ยึดถือ โตขึ้นก็ดำรงชีวิตในทางซื่อสัตย์สุจริตไม่เบี่ยงเบน เป็นที่รักใคร่ของผู้คน ทำไมผมจำเรื่องอย่างนี้ได้ เพราะผมก็ยึดถือเรื่องความถูกต้อง ซื่อสัตย์สุจริตครับ คนเราไม่จำเป็นต้องโกงก็เลี้ยงตัวได้ และเราสามารถนอนหลับสนิทได้ทุกคืน จริงๆ แล้วมนุษย์เรามันมีความต้องการไม่มาก ปัจจัยสี่ถ้ามีแล้ว ที่เหลือก็เพียงแต่กิเลศที่ไม่รู้จักพอของมนุษย์ ถ้าเรารู้จักพอ หาเลี้ยงตัวพอได้ ทำบุญบ้าง ทำประโยชน์ให้สังคมบ้าง แค่นี้เราก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว ไม่นานเราก็จากโลกนี้ไปแล้ว มีแต่ความดีที่คงอยู่เท่านั้น ดังนั้น ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด ใช้ไม่ได้ในกรณีของคุณครับ คุณไม่สบายใจ ลาออกก็ทำถูกแล้ว อย่างไรคุณก็ยังมีวิชา ไม่อดตายหรอก ถ้าเรามีการศึกษา เราจะรู้จักวางตัวให้อยู่ในโลกได้ ถ้าตอนนี้ให้ผมอยู่แค่เพียงวันละ 100 บาทตลอดชีวิตที่เหลือของผม รับรองผมก็อยู่ได้ครับ และอยู่ได้อย่างมีความสุขด้วย ในตอนเด็กๆ ผมอาจจนยิ่งกว่า จขกท อีก ผมเดินไปโรงเรียนกว่า 5 กม ข้ามสะพานพุทธไปเรียนหนังสือตั้งแต่ มศ 1-5 ทุกวันเป็นเวลา 5 ปีเพราะไม่มีเงินขึ้นรถเมล์ ผมก็ผ่านมาแล้ว เมืองนอกเมืองนาก็ผ่านมาแล้ว ความรู้ก็มี ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ดังนั้นคุณก็ไม่ควรกลัวอะไรอีกแล้วเช่นกัน เลือกทางเดินชีวิตที่สบายใจเถิดครับ ปล. ผมก็เด็กสายวิทย์เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 49 22:10:08 จากคุณ : K.Senior - [ 7 ม.ค. 49 21:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 108 เก่งจริง ๆ ชื่นชมค่ะ..^_^ จากคุณ : i'm not superman - [ 7 ม.ค. 49 22:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 109 กระทู้นี้ดีจริง ๆ ยกย่อง ๆ จากคุณ : trifle - [ 7 ม.ค. 49 23:13:29 ]

ความคิดเห็นที่ 110 อ่านแล้วรู้สึกอยากสู้ชีวิตขึ้นมาบ้างจังเลย ขอโหวตให้ครับ จากคุณ : Mr.Whoopie - [ 7 ม.ค. 49 23:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 111 ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องให้อ่าน ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมามากเลย จากคุณ : เปียโนสีเเดง - [ 8 ม.ค. 49 00:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ได้อ่านเรื่องราวชีวิต(ลำเค็ญ?)  ที่มีแต่ความภูมิใจในตัวเองปน เปื้อนไปทั่วทุกคำพูดแบบนี้ การมีความสุขกับ ความสำเร็จเล็กๆ นี่เป็นเรื่องบางครั้งก็เป็นเรื่องดีนะคะ ดีใจด้วยที่คุณคงภูมิใจมากจนต้องหานำเรื่องราวมาร้อยต่อ ความจริงไม่ต้องมีเงินเป็นแสนเป็นล้านก็คงมีความสุขได้ อย่างที่คุณรู้สึกนั่นแหละ เรื่องราวที่คุณเล่านี่ มีแต่น้ำเสียงแห่งความภูมิใจเชียวนะคะ ดูจากการกล่าวอ้างถึงความสำเร็จแทบในทุกอณูชีวิตเชียว เช่นการนั่งรถเมล์ไปเซ็นทรัลได้ด้วยความมั่นใจที่จะติดต่อ กับการแปลกหน้า(เรียกง่ายๆว่าถามทาง) การที่รู้สึกว่าได้คะแนนสูงๆ ไม่มีความเห็นหรือชื่นชมล้นหลามแบบคนอื่นๆนะคะ เอาเป็นว่าดีใจด้วยก็แล้วกัน  ไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเพราะ ไม่เคยสัมผัสชีวตแบบนี้ จากคุณ : earlyriser (earlyriser) - [ 8 ม.ค. 49 00:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 113 อ่านดูแล้วมองตัวเองผมกำลังทำอะไรยู่เนี่ยะ ยอดเยี่ยมจริงๆครับ โหวต!!! จากคุณ : Aynarak - [ 8 ม.ค. 49 00:09:21 ]

ความคิดเห็นที่ 114 อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นกำลังใจให้กับชีวิตมากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ จากคุณ : ohhioh - [ 8 ม.ค. 49 00:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 115 อ่านที่คุณ จขกท โพส ก็ทำเอาอึ้งไปเลยนะคะ คล้ายๆกับว่าเป็นการตอบโจทย์ให้กับตัวเองทางอ้อมไปเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ ที่พิมพ์เรื่องราวของคุณขึ้นมา แล้วเรื่องนี้ก็ทำให้คนๆนึงที่กำลังตัดสินใจ ในบางเรื่อง ของชีวิต ได้มีกำลังใจ และกล้าที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงความเคยชินที่ตัวเองเคยมีมา ขอบคุณจริงๆนะคะ รวมไปถึง ทุกโพส ที่ตอบ ที่เล่า ของทุกๆคน ก่อนหน้านี้ กลัวมากกับการที่เรียนจบออกมาแล้วอาจจะไม่มีงานทำ เพราะว่าตามอายุแล้ว ควรจะสำเร็จการศึกษา ไปเมื่อ 2 ปีก่อน แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ รู้สึกว่ามีกำลังใจ มีแรงที่จะทำอะไรอีกต่อไป มากกว่าการกลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ขอบคุณจากใจจริงเลยนะคะ จากคุณ : seventh_heaven - [ 8 ม.ค. 49 00:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 116 เมื่อสักครู่น้องชานเราแวะมาหา ก็เลยหยุดโพสไปกลางคัน ก่อนจะลาไปนอน ขอบอกว่าสิ่งที่คุณ K.Senior เขียนกินใจมากๆ เลยค่ะ จริงๆ แล้วกระแสการเมืองมีอยู่ทุกที่ ไม่ว่าองค์กรของรัฐ หรือ เอกชน มากน้อยต่างกันไป เราทำงานใกล้ชิดกับนายใหญ่มานาน รู้ดีว่าชีวิตแบบนั้นเป็นยังไง ยิ่งคุณมีอำนาจอยู่ในมือ ยิ่งยากที่คุณจะรู้สึกผ่อนคลาย หรือ นอนหลับสนิทโดยไม่กังวลอะไร สิ่งสำคัญคือทุกครั้งที่เราสบตาตัวเองในกระจกเงา เราสามารถมองตัวเองได้อย่างเต็มตา ให้ความนับถือกับตัวเองได้อย่างบริสุทธิ์ใจ .. เรียนคุณ earlyriser คห 112 - ขอบคุณมากที่กรุณาเขียนอะไรฝากไว้แม้ว่าจะไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม คุณต่างจากเรามากเลย เวลาที่เราผ่านไปที่กระทู้ไหนที่เราไม่มีความเห็น หรือ ไม่สามารถ relate ได้ เราจะผ่านไปเฉยๆ แต่นี่ คุณรู้สึกอะไรบางอย่าง และรู้สึกกับมันมากพอ จึงได้โพส อะไรทิ้งไว้แบบนั้น .. อยากถามว่าคุณตั้งใจให้เรารู้สึกไม่ดีหรือเปล่า? ถ้าคุณตั้งใจ ก็ขอแสดงความยินดีด้วย เพราะว่าคุณทำสำเร็จ เมื่ออ่าน คห ของคุณ เรารู้สึกขึ้นมาแว่บหนึ่งว่า ควรหยุดโพสได้แล้ว .. แต่พออ่านความเห็นต่อๆ มา เราก็รู้สึกว่า เราควรมาเล่าต่อ ถ้ายังมีอะไรจะเล่า .. จริงๆ มันอยู่ที่วิธีมองมากกว่า ที่คุณแปลว่าเราภูมิใจ จริงๆ แล้วเรามองย้อนไปก็เห็นว่าตัวเองกระจอกแค่ไหน เรื่องง่ายๆ ที่ใครๆ ก็ทำได้ เป็นเรื่องที่เราต้องคิด ต้องตัดสินใจ และ ต้องรวบรวมความกล้าที่จะลงมือทำ เศษเงินเล็กน้อย สำหรับคนอื่น เราก็รู้สึกว่ามันมากมายซะเหลือเกิน .. ดีใจแทบตายที่ได้มา .. ราตรีสวัสดิ์นะคะ ค่อยทักทายกันใหม่ เมื่อมีเวลา จากคุณ : Iko Iko - [ 8 ม.ค. 49 01:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 117 นับถือจริง ๆ ครับ คุณ Iko Iko เก่งมากครับ จากคุณ : ขี้ยา (ขี้ยา) - [ 8 ม.ค. 49 02:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 118 คุณ Iko Iko อย่าหยุดเล่าต่อนะ ที่คุณเขียนมาทั้งหมดจุดประกายบางอย่างในชีวิตผม พนักงานบริษัทที่หมดไฟ หมดความมุ่งมั่นที่จะพ้ฒนาตัวเองทั้งๆที่อายุเกิน 35 มานิดเดียว ผมเริ่มอ่านกระทู้นี้มาตั้งแต่ตีสองอ่านต่อเนื่องจน มาสะดุดตรง คห 112 แต่ก็ดีใจที่คุณไม่คิดมาก บางครั้งนะเรื่องบางอย่าง คำพูดบางคำเราก็ไม่ต้องไปเก็บมาคิดทั้งหมดก็ได้ เอาเฉพาะส่วนที่ดีมาพิจารณาก็พอ เหมือนที่ผมได้ข้อคิดที่ดีจากคุณมากมาย มาช่วยปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้น มีแนวคิดต่างๆเกิดขึ้นกับตัวเองมากมายขณะที่อ่านกระทู้นี้มากว่า 2 ชั่วโมง ที่จะนำไปเป็นประโยชน์กับตัวเองได้ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันครับ จากคุณ : bulk - [ 8 ม.ค. 49 03:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 119 อ่านแล้วมีกำลังใจและแรงฮึดสู้ขึ้นมามากเลยครับ ขอบคุณเจ้าของกระทู้จากใจจริงครับที่มาเขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่าน และทำให้ผมคิดอะไรได้หลายๆอย่าง จากคุณ : ปูเทียมไก่ชุบ - [ 8 ม.ค. 49 04:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 120 เป็นกระทู้ที่ดีจริงๆ จขกทเยี่ยมมากๆค่ะ ..ขอให้เจริญก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปเรื่อยๆ จากคุณ : jingsija - [ 8 ม.ค. 49 08:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ขอบคุณจริง ๆ ที่จขกท พิมพ์ให้อ่าน จากคุณ : บี - [ 8 ม.ค. 49 10:42:42 A:203.113.39.55 X: TicketID:057117 ]

ความคิดเห็นที่ 122 สู้ และพยายามดีจังค่ะ จากคุณ : p_tham - [ 8 ม.ค. 49 10:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 123 เด๊วจะมาอ่านต่อนะคะ .. ชอบจัง คนสู้ชีวิต.. จากคุณ : hanashobu - [ 8 ม.ค. 49 11:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 124 เก่งมากคับ ไม่ทำมะดาเลย ^o^ อ่านแล้วรู้สึกดี คับ จากคุณ : ท้องฟ้าสีฟ้า - [ 8 ม.ค. 49 12:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 125 สุดยอดเลยคะ  หนูเองเรียนจบป ตรีมาแล้ว ยังไม่มีความสามารถ+ขยันเท่าพี่เลยค่ะ  ดีใจที่ได้มาอ่านกระทู้นี้ค่ะ จากคุณ : The_November - [ 8 ม.ค. 49 13:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 126 คุณอึดและเก่งมากๆ เลยค่ะ ขอเก็บไว้เป็นแรงบันดาลใจ จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 8 ม.ค. 49 13:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 127 จริงๆแล้วผมเองก็มีข้อสังเกตบางส่วนคล้ายคุณ earlyriser ในความเห็นที่ 112 ผมมองว่าคุณ Iko Iko มีการแสดงความเห็นในลักษณะเปรียบเทียบค่อนข้างเยอะ (ตัวผมเองก็เป็นคนที่ชอบเปรียบเทียบ) และก็สามารถรู้สึกได้ถึงความภาคภูมิใจที่คุณมี และก็ดูคุณจะให้ความสำคัญกับเงินพอสมควร (แต่ก็ต้องยอมรับว่าเงินสำคัญจริงครับ) ว่าไปก็อาจจะคล้ายกับการพูดเสียงดัง ทานข้าวเสียงดัง ที่ต้องมีคนมาชี้ให้เราเห็น แน่นอนไม่มีใครสมบูรณ์แบบ และเมื่อมองข้ามส่วนนี้ไป ผมก็รู้สึกชื่นชมคุณ Iko Iko เช่นเดียวกับทุกความเห็นครับ ด้วยความเคารพ ปล. ขอชื่นชมคุณ เทศระวี (ความเห็นที่ 82) และคุณ K. Senior (ความเห็นที่ 107) ด้วยครับ จากคุณ : 512 - [ 8 ม.ค. 49 14:54:02 A:71.139.170.240 X: TicketID:031931 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ขอบคุณทั้ง คุณ Iko Iko และ คุณ K.senior ครับ สำหรับข้อคิดดีๆ ชื่นชมคุณๆทั้งคู่เลยนะครับ ในฐานะของคนที่สู้ชีวิตจริงๆ แถมยังมีน้ำใจแบ่งปันประสบการณ์ และความรู้ รวมทั้งมุมมองที่ดีในการดำเนินชีวิตให้กับผู้อื่นอีก ขอกราบขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้เลย จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 8 ม.ค. 49 14:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 129 ขอบคุณคุณ Iko Iko มากครับ สำหรับแรงบันดาลใจที่มอบให้ครับ จากคุณ : Top27 - [ 8 ม.ค. 49 15:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ดีใจ ที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ค่ะ อยากบอกว่าคุณเยี่ยมมากค่ะ คุณ Iko Iko จากคุณ : me-o - [ 8 ม.ค. 49 16:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 131 อ่านแล้วให้กำลังใจในการสู้ชีวิตได้ดีจริงๆเลยคะ ขอบคุณ คุณ Iko Ikoที่ได้แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมานี้ด้วยคะ จากคุณ : papermate - [ 8 ม.ค. 49 16:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 132 อืมมมม   ไม่รู้จะพูดไรดี  จะไปแล้วเรื่องของคุณเจ้าของกระทู้มันไกลตัวยิ้มฯเหลือเกินค่ะ  แต่มันก็ทำให้ยิ้มฯวาดภาพออก เพราะมันใกล้กับ อากง อาม่าที่มาจากเมืองจีนมาลำบากหากินในเมืองไทย สิ่งที่พวกเขาทำไว้วันนั้นมันส่งผลให้ยิ้มได้เกิดมาบนที่ๆไม่ต้องลำบากในวันนี้ ขอบคุณที่เล่าเรื่องดีๆแบบนี้ไว้ให้อ่านนะคะ   ปล.ยิ้มมองว่าการที่คุณรู้สึกภาคภูมิใจกับตัวเองไม่ใช่เรื่องผิดหากว่ามันไม่ได้โอเวอร์จนเกินไป  ตรงกันข้ามยิ้มมองว่าคนที่รู้จักภาคภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองมี สิ่งที่ตัวเองเป็น  เป็นคนที่น่ายกย่อง  คุณIko Iko เป็นคนหนึ่งค่ะที่เรา "ชื่นชมยกย่อง"จริงๆ ทั้งในแง่การสู้ชีวิต และมองชีวิต จากคุณ : ยิ้มสู้ - [ 8 ม.ค. 49 17:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 133 ผมเข้ามาอ่านที่ไหนก็ได้รับความสุขจากการอ่านที่pantip ทุกที....ขอตบมือให้คุณ...Iko  Iko..ด้วยครับ.. (ขอรบกรนคุณ buo...ช่วยทำรูปตบมือดังๆๆหน่อยนะครับ) จากคุณ : NFL (NFL) - [ 8 ม.ค. 49 17:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 134 มาชื่นชมเจ้าของกระทู้คนเก่งด้วยคนค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 8 ม.ค. 49 17:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 135 เป็นกระทู้ที่มีคุณค่าทางใจสำหรับเรามากๆ อ่านแล้วมีกำลังใจจัง..เป็นกระทู้ที่มีประโยชน์จริงๆ ขอบคุณ จขกท มากเลยนะคะ ส่วน คคห ที่แปลกแยกออกไปนั้น.. จขกท คะ..กรุณาอย่าสนใจมากจนกระทุ่งหยุดเขียนได้ไหม ? ก็เหมือนคนส่วนน้อยในบริษัทต่างๆ ที่คุณเคยผ่านมาไงคะ.. ที่บางคนก็อิจฉาหรือไม่ชอบคุณโดยไม่มีสาเหตุน่ะ อย่ายอมให้กลายมาเป็นอุปสรรคปิดกั้นสิ่งดีๆ ที่คุณจะนำมาแบ่งปัน ให้แก่เพื่อนๆ ในโลกแห่งการสื่อสารที่แสนจะอิสระเสรีแห่งนี้สิคะ ปล. จขกท ใช้ภาษาได้ดีจัง.. จากคุณ : มาดิน - [ 8 ม.ค. 49 18:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 136 ปรบมือให้จริงๆ จากคุณ : คันฉ่องชลาลัย - [ 8 ม.ค. 49 19:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 137 เเวะมาชื่นชมพี่ Iko Iko อีกครั้ง โดยเฉพาะเรื่องน้องชาย เราก็มีน้องชายค่ะ กำลังส่งเรียนอยู่เหมือนกันเเต่น้องเราฟุ้งเฟ้อกู่ไม่กลับเเล้ว (ทั้งๆที่ยังใช้เงินเราอยู่เนี่ยเเหละ) ตอนนี้ต้องหลับตาสองข้าง เเล้วทำใจเอา อิอิ เเถมให้กำลังใจด้วย มาอ่านสะดุดกับน้ำเสียง 112 ที่เหมือนจะหมั่นไส้เเกมอิจฉานะคะ ดีที่พี่ไม่เอามาเก็บเป็นอารมณ์ อ่านเเล้วก็นึกถึงคำพูดนึงขึ้นมาทันที... (จำไม่ได้ว่าเป็นคำกล่าวของใคร) "จงทำดีเเต่อย่าเด่นจะเป็นภัย ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน " เล่าต่อเถอะค่ะ ความภาคภูมิใจของพี่ ประสบการณ์ของพี่ อ่านเเล้วก็เป็นกำลังใจให้คนอ่านสู้ชีวิตของตัวเองต่อไป (น้องก็เป็นคนหนึ่งที่เเอบหวังว่าซักว้นหนึ่งจะทำได้อย่างพี่) จากคุณ : น้ำผึ้งหยดเดียว - [ 8 ม.ค. 49 19:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 138 . จากคุณ : buo - [ 8 ม.ค. 49 20:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ^_^ เอาเป็นว่าความเห็น เรื่องความภูมิใจในตัวเองของเรา ขอน้อมรับไว้ด้วยใจก็แล้วกันนะคะ ขอบคุณที่กรุณาท้วงติง เราทุกคนต่างกัน  และเพราะความแตกต่างนี้เองที่ทำให้โลกสมดุล อยากขออ้างถึง คห 75 คุณ apotheker หน่อยนะคะ คุณบอกว่าให้เราลองลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัว .. คุณไม่ใช่คนแรกเลยที่พูดกับเราอย่างนี้ มีคนอื่นๆ บอกเราประมาณนี้มาแล้วมากมาย แต่เราไม่ได้ต้องการจะเป็นคนร่ำรวย เราต้องการมีชีวิตที่สงบสุข เราต้องการให้ครอบครัวพ่อแม่ของเราสามารถอยู่อย่างไม่คลาดแคลนปัจจัย 4 บวกกับรถ ปัจจัยที่ 5 เพราะถ้าไม่มี คงเดินทางไปหาพ่อแม่ไม่ไหวค่ะ ไกลเหลือเกิน ุสุดท้ายที่ต้องการ ก็คือส่งท่านทั้งสองขึ้นสวรรค์ตามประเพณี เท่านี้เราก็ทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์แล้ว ทุกวันนี้ แทบจะไม่มีอะไรอีกแล้ว ที่ทำให้เราสุขมากๆ หรือ ทุกข์มากๆ เหมือนเรารู้ว่า สิ่งใดๆ ที่ได้มา ไม่ช้ามันก็จะจากไป อาจจะผุกร่อนไปด้วยวันเวลา หรืออาจจะเป็นความรู้สึกของเราเอง ที่ได้มาแล้ว กลับไม่ได้ชอบมันเท่าไร หรือ อาจเป็นเพราะสถานการณ์เปลี่ยน สิ่งๆ นั้นก็เลยไม่สำคัญอีกต่อไป .. หรือถ้าเราเสียอะไรไป .. เราก็จะเสียใจกับมัน หรือกับเรื่องนั้นๆ น้อยลง ตามวันเวลาที่ผ่านไป ที่ใช้ชีวิตมาจนถึงวันนี้ ผ่านจุดต่ำสุดของชีวิต เดินหางานย้ำต๊อก หันหน้าไปที่ไหนไม่มีใครรับ สุดท้ายต้องนั่งจ่อมอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ท่ามกลางความวุ่นวาย ขวั่กไขว่ ของมวลมนุษย์ รู้สึกหดหู่ที่เราหมดหนทางไป แต่โลกทั้งโลกก็ยังหมุนไป ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป วันเวลาเหล่านั้น ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน ที่สุดมันก็ผ่านไป แล้วเราก็มีวันดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต พอเป็นกระสัยให้เรามีกำลังใจก้าวต่อไป ผ่านมาแล้วทั้งทุกข์ที่สุด และสุขที่สุด เหมือนที่คุณ K.Senior บอกไว้ใน คห 107 ว่า "ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้ว" .. ขออนุญาตเลียยแบบนิดหนึ่งนะคะ เราก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน เมืองไทยเป็นประเทศเสรี ถ้าขยันซะอย่าง ไม่มีทางอดตาย ... จากคุณ : Iko Iko - [ 8 ม.ค. 49 20:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 140 นับถือค่ะ จากคุณ : `` n A M w H A n ~ `` - [ 8 ม.ค. 49 20:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 141 ต่อนะคะ ยังคงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ทำงานโรงแรมแถวเยาวราช ที่นั่นแยก cashier  ห้องอาหารกับ cashier หน้าเคาน์เตอร์ ขาดจากกัน ใครทำงานส่วนไหนก็ทำแต่ส่วนนั้น อยู่มาวันหนึ่ง cashier  ห้องอาหาร ลาหยุดพร้อมกันหลายคน เราถูกเรียกตัวไปช่วยที่ห้องอาหาร 1 อาทิตย์ ซึ่งดีมากเลย ทำให้เราได้เรียนรู้ระบบ cost control ของการทำห้องอาหารไปในตัว มีอาแปะคนหนึ่งแวะมาคุยหน้าเคาน์เตอร์ทุกวัน เขาบอกว่าเขาเห็นเรามานาน แต่ไม่กล้าไปคุยด้วยข้างหน้า กลัวคนนินทา (ที่จริงมาคุยที่ห้องอาหาร คนก็นินทาเหมือนกันแหละ) ขอออกตัว - จะมีคนเชื่อไหมนี่ - ว่าเราเป็นคนที่มี sense เรื่องรักๆ ใคร่น้อยมาก อยู่มาขนาดนั้นก็ยังไม่มีแฟน และ ไม่เดือนร้อนอะไร รำคาญเสียอีกเวลามีคนมายืนมองพยายามส่งตาหวาน รู้สึกอึดอัด .. ไกด์ หรือ แขก หรือ หนุ่มหน้าไหนที่มาคุยกับเรา ล้วนคุยเรื่องมีสาระ ส่วนมากเป็น สัมมาอาชีพของเขา อาแปะคนนี้ก็เช่นกัน แกมีกิจการส่วนตัว  อยู่ไม่ไกลจากเยาวราช แกมาคุยทุกวัน 1 อาทิตย์ เรารู้จักชีวิตแกตั้งแต่เกิดจนปัจจุบัน รู้จักครอบครัวแก ลูกๆ ทุกคน ธุรกิจของแก .. นึกภาพออกเลยว่าแกมีสินค้าอะไรบ้าง แกซื้อของยังไง ใช้เครดิตยังไง ส่งของยังไง เก็บตังค์ยังไง ทำบัญชียังไง บริหารวงเกินสินเชื่อยังไง .. แกช่างเล่ามากๆ แต่ไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน จากคุณ : Iko Iko - [ 8 ม.ค. 49 20:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 142 สุดยอด................ จากคุณ : ป้ามือใหม่ - [ 8 ม.ค. 49 20:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 143 แกชวนเราไปทำงานด้วย บอกว่าจะให้เงินเดือนเรามากกว่าหมื่นแน่นอน แต่หมื่นเท่าไรต้องไปดูกันอีกที เราว่าตาแปะคนนี้มีแววกระลิ้มกระเหลี่ยชอบกล .. ไม่เอาดีกว่า .. แต่แกตื้อมากๆ ตื้อไม่เลิก ..  พอเราย้ายกลับมาอยู่ข้างหน้าแกโทรมาคุยทุกวัน คุยเรื่องงานของแกก็ดีหรอกนะ พอวกเข้ามาเรื่องไปทำงานกะแก เราไม่สนุกเลย เราแกล้งทำเป็นยุ่ง ตัดสายไปอยู่บ่อยๆ พอดีออกจากงานเสียก่อน ก็เลยจบเรื่องตรงนี้ไป เมื่อย้ายมาอยู่ที่โรงแรมที่สีลม ตำแหน่งงานเราคือ concierge ซึ่งรวมทำหน้าที่ Reception + Cashier ไว้ด้วยกัน ที่นี่เกิดกรณี Conflict of Interest มากมาย ทั้งการหาหมอนวด การเรียกรถรับส่ง การส่งเสื้อผ้าซักแห้ง (ที่ราคาถูกกว่าของโรงแรม) ซึ่งที่จริงโรงแรมมี preferred supplier ที่ได้เลือกไว้แล้ว ไม่แน่ใจว่าโรงแรมได้แบ่งกำไรกี่เปอร์เซนต์ด้วยหรือเปล่า แต่ concierge ไม่ได้ส่งแขกของเราไปที่นั้น concierge  หาที่ใหม่ แล้วก็กินส่วนต่าง เก็บไว้เป็นซองๆ พอสิ้นเดือนก็แบ่งกัน .. ตอนเราเข้าไปใหม่ๆ เราไม่รู้ว่าบริการที่เราเรียกใช้ไม่ใช่เจ้าที่โรงแรมเลือกไว้ .. อยู่ไปพักหนึ่งถึงได้รู้ .. รู้แล้วก็เริ่มลำบากใจ .. เก็บไว้คนเดียวไม่ไหว เราเล่าให้นายคนอินเดียฟัง .. นายฟังแล้วโกรธมาก อธิบายให้เราฟังว่ามันผิด .. เราก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง แม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่าทำไม เพียงแต่รู้สึกทะแม่งๆ .. นายบอกว่าพรุ่งนี้นายจะไปตรวจสอบเงินในสิ้นชักของ concierge .. แล้วนายก็จะพบซองนั้น แล้วพวกเราจะถูกรวบตัว  .. เอาละสิ .. เราเป็นหนอนบ่อนไส้ .. หักหลังเพื่อน .. ซวยแล้ว .. แต่นายบอกว่า เราจะถูกตักเตือน .. จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหากเราไม่ทำอีก .. โอเค .. อย่างน้อยก็จบวงจรอุบทาว์นี้ลง .. ใครที่เป็นเพื่อนร่วมงานเราในสมัยนั้น ถ้าหากมาอ่านเจอ ช่วยอโหสิกรรมให้เราด้วยเถิด .. สุดท้ายก่อนออกจากที่นี่ เราจับคดีทุจริตได้อีกคดีหนึ่ง เป็นการโกงเหรียญหยอดเครื่องซักผ้า .. วันนั้นเรากำลังส่งต่อรอบ กำลังจะออกเวรตอน 4 ทุ่ม ก็มีแขกมาซื้อเหรียญซักผ้า 15 เหรียญ หรือไงเนียะ แต่เราปิดใบส่งเงินของเราไปแล้ว เราก็เลยฝากเงินไว้ให้รอบดึกนำส่ง .. พอวันรุ่งขึ้นเรามารับเวรต่อ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สาบานได้ มองไปไม่เห็นมีว่ารอบดึกส่งเงินให้บัญชี .. ซ้ำรอยเดิม เราไปบอกนายอินเดียของเรา .. เขาก็เลยสืบจนเจอว่า concierge คนนั้น สมรู้ร่วมคิดกับพี่แม่บ้าน 1 คน .. โดย concierge คนนั้นเก็บเงินไว้ แล้วให้พี่แม่บ้านไปไขเอาเหรียญออกมาใส่ลิ้นชักเหมือนเดิม .. เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น .. ทั้งสองคนต้องเขียนใบลาออก แล้วออกไปทันทีทั้งคู่ .. บาปกรรมจริงๆ เลยเรา แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 49 21:08:19 จากคุณ : Iko Iko - [ 8 ม.ค. 49 21:04:03 ]

ความคิดเห็นที่ 144 ตอนเราเรียนงานเลขาฯ จากเจ้านายอินเดีย แรกๆ นายก็ให้เก็บเอกสาร ถ่ายเอกสาร จัดเอกสารเป็นชุดๆ เตรียมเอกสารเข้าประชุม .. ต่อมาให้พิมพ์งาน .. เหอๆ ตอนนั้น เราพิมพ์ดีดไม่เป็นทั้งไทย ทั้งอังกฤษ ต้องรีบไปเรียน-เรียนอยู่ไม่นานก็พิมพ์ได้ - น้องๆ ทั้งหลายที่ทำงานธุรการอยู่ จงไปเรียนพิมพ์ดีดเถอะค่ะ พิมพ์สัมผัสได้แล้ว น้องจะทำงานเร็วขึ้นเยอะเลย .. ที่เขียนอย่างนี้ก็เพราะที่ทำงานของเราปัจจุบัน ยังมีน้องหลายคนที่ทำงานธุรการ แต่ยังพิมพ์สัมผัสไม่ได้ แล้วก็ยังไม่ไปเรียนสักที .. ผ่านมาปีแล้วปีเล่า -   ตอนแรกพิมพ์แบบ นายเขียนให้พิมพ์ หลังๆ ก็เริ่มให้จดตามคำบอก .. การที่นายให้จดตามคำบอกเนียะ เราจะทำได้ดีก็ต่อเมื่อเรามีคำศัพท์ในหัวมากพอ ..เป็นแรงกดดันให้เราอ่าน dictionary ทุกครั้งที่พอมีเวลา ขนาดว่าขึ้นรถเมล์ก็ยังอ่าน ถ้าได้นั่งก็ถือ dictionary อ่านทั้งเล่มๆ ถ้าต้องยืนก็หยิบเอาหน้าที่ถ่ายเอกสารไว้ขึ้นมาอ่านแทน .. ถ้าวันไหนนายพูดศัพท์ที่เราเพิ่งอ่านเจออกมา จะดีใจสุดๆ .. มีวันที่นายบอกศัพท์ที่เราไม่รู้เยอะๆ ทั้งวันเหมือนกัน เราก็หน้าด้านบอกนายให้สะกด แล้วเย็นวันนั้นก็ท่องแต่ศัพท์ กลุ่มนั้น วันพรุ่งนี้ถ้านายพูดศัพท์พวกนี้อีก นายจะได้ไม่ต้องสะกดซ้ำ แล้ว แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 49 21:20:56 จากคุณ : Iko Iko - [ 8 ม.ค. 49 21:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 145 .. วันนี้ขอพักเท่านี้ก่อนนะคะ .. ค่อยเล่าต่อพรุ่งนี้ จากคุณ : Iko Iko - [ 8 ม.ค. 49 21:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ลงชื่อว่ามาอ่านนะคะ แล้วก็เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดกับเราได้ดีทีเดียวค่ะ เราเข้าใจชีวิตตอนต้นของคุณได้เลยล่ะ แต่เราไม่กล้าออกจากโรงเรียนเหมือนคุณน่ะค่ะ เราใจไม่สู้ขนาดนั้น แล้วเราก็ยังถูกปลูกฝังว่า เรียนสูงๆแล้วจะเปลี่ยนอนาคตได้ เราก็เลยเชื่ออยู่อย่างนั้น .... แต่ทำไม ไม่เห็นเป็นจริงเลยอ่ะ? จากคุณ : pompoko - [ 8 ม.ค. 49 21:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ ทำให้มีกำลังใจในการต่อสู้อีกมาก อยากไปให้ถึงวันนั้นบ้าง วันที่เราพูดว่า ฉันไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว จากคุณ : sasinee - [ 8 ม.ค. 49 21:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 148 อ่านแล้วก็นึกถึงสมัยพ่อเราแม่เรา หรือแม้แต่อากงอาม่าเรา พ่อเคยบอกว่าคนเราเรียนเก่งไม่พอ "ต้องเอาตัวรอด" ได้ เพิ่งเข้าใจก็หลังจากเรียนจบนี่แหละครับ ชื่นชมๆ จากคุณ : เทน้ำลงบนกองทราย - [ 8 ม.ค. 49 22:09:20 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ขอบคุณ Iko Iko ค่ะ ที่มาเล่าให้ฟัง บอกตามตรงนะว่าคุณให้แรงบันดาลใจกับเรามาก  ช่วงนี้เรากำลังตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่าง แต่ก็ได้แต่กลัวๆกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ขอบคุณค่ะที่ให้แรงฮึดกับเรา  อ่านเรื่องของคุณแล้ว เราก็จะพยายามให้ดีที่สุด เหมือนที่คุณได้พยายามดีที่สุดสำหรับชีวิตของคุณ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : หม้อแกงเมืองเพชร - [ 8 ม.ค. 49 22:30:20 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ไม่ว่าการแสดงความคิดเห็นของคุณจะมีเจตนาอะไรก็แล้วแต่   เราว่าคุณไม่ควรจะเหน็บเจ้าของกระทู้แบบนั้นนะคะ  เรามีความรู้สึกว่าเจ้าของกระทู้ก็แค่อยากมาแบ่งปันเรื่องราว  ไม่ได้ตั้งใจมาอวดอย่างที่คุณเข้าใจหรอก คุณเจ้าของกระทู้คะ   เราอยากบอกคุณว่าเราดีใจกับคุณมากๆ ที่ในที่สุดคุณก็มีวันนี้  ชีวิตเราก็ไม่ต่างไปจากคุณเท่าไหร่  และทุกวันนี้เราก็ภูมิใจกับทุกอย่างที่เราก้าวผ่านมันมาได้   คุณมีสิทธิ์ที่จะภูมิใจกับมันค่ะ ขอให้คุณโชคดีนะคะ จากคุณ : as true as you - [ 8 ม.ค. 49 22:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 151 โชคดีที่ได้อ่านกระทู้นี้ครับ จากคุณ : Almost Innocent - [ 8 ม.ค. 49 23:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 152 มารออ่านอยู่ค่ะ และขอขอบคุณมากๆ ที่คุณเอาประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟัง ขอให้คุณโชคดีตลอดไปค่ะ จากคุณ : แหม่ม - [ 9 ม.ค. 49 04:39:08 A:195.149.218.90 X: TicketID:009666 ]

ความคิดเห็นที่ 153 เข้ามาชื่นชมคับ ^ ^ ตัวเองไม่ได้มีชีวิตที่ลำบากอะไร วันๆก็ กินๆนอนๆ พอมาอ่านเรื่องของพี่แล้ว .... อืม...  อยากจะสู้มากกว่านี้คับ   อะไรไม่แน่ไม่นอน พรุ่งนี้ อาจจะไม่มีให้กิน ไม่มีที่ให้นอนก็ได้ ฮะๆ เดี๋ยวจะลองทำบ้างคับ แบบว่า dict ติดตัว ขอบคุณมากคับที่ โพสต์เรื่องของพี่ ไม่ว่า ด้วยเหตุผลใดๆ แต่มันเป็นประโยชน์สำหรับผมมากคับ จากคุณ : [K]atZu [o] - [ 9 ม.ค. 49 05:27:29 ]

ความคิดเห็นที่ 154 อ่านแล้วทำให้มีแรงฮึดขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ..สำหรับประสบการณ์ดี ๆ ที่เป็นแรงใจให้ใครอีกหลายคนเข้มแข็ง.. จากคุณ : ปริยวาที - [ 9 ม.ค. 49 09:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 155 ขอบคุณค่ะ ฮึดแล้วๆ หลังจากหมดไฟมานาน จากคุณ : อย่าทำอย่างง้าน - [ 9 ม.ค. 49 10:13:11 ]

ความคิดเห็นที่ 156 ชีวิตวัยเด็กเราคล้ายกันมาก พ่อคุณกับพ่อเราอาจจะลงเรือมาจากเมืองจีนพร้อมกันก็ได้นะ คุณทำให้เรามีแรงฮึดที่จะเอาชนะภาษาอังกฤษได้อย่างมากมาย ตอนนี้เราจะจบโทแล้ว ขาดแต่คะแนน toeic 700 ยังไม่กล้าไปสอบเสียที รู้ตัวว่าไม่พร้อม แต่สัญญากับตัวเองแล้วว่าต้องทำให้ได้ ยินดีกับคุณด้วยนะคะที่ผ่านมาถึงจุดนี้ได้ เก่ง สุด ๆ จากคุณ : ซิ่วลี่ - [ 9 ม.ค. 49 10:40:31 A:172.20.34.45 X:203.144.252.236 TicketID:081531 ]

ความคิดเห็นที่ 157 อ่านแล้วทึ่งจัง...   อ่านแล้วมองหาตัวเอง...  ต้องเป็นให้ได้อย่างนี้ สักครึ่งนึงก็ยังดี อ่านแล้วดีใจไปพร้อมกับ ๆ คุณ จขกท ด้วยครับ ดีใจด้วยครับ และปีใหม่นี้ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะครับ จากคุณ : JOSEPH JOE - [ 9 ม.ค. 49 11:26:09 ]

ความคิดเห็นที่ 158 นับถือค่ะ จากคุณ : A MeloDy - [ 9 ม.ค. 49 11:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 159 อ่านกระทู้นี้ แล้วเห็นภาพเป็นแดจังกึม ไม่รู้ทำไม ฮี่ฮี่ เพราะติดละครเรื่องนี้นี่เอง แล้วคุณก็มีความขยันหมั่นเพียร อดทน และเป็นคนเก่ง กล้า เหมือนนางเอก จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 9 ม.ค. 49 12:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 160 ยินดีที่ได้อ่านเรื่องดีๆ เป็นกำลังใจให้คนอีกมากมายนะค่ะ ถ้าเราเป็นจขกท คงภูมิใจเช่นกันค่ะ การทีรู้ตัวว่าตนนั้นมีคุณค่า และรักษาคุณค่าของตัวเองไว้ เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมค่ะ มีเพื่อนคนหนึ่งวิถีชิวิตคล้ายคลึงกับคุณมากๆ ทั้งเริ่มงานจากสายโรงแรม เป็นไกด์ ก้าวสู่งานเอกสาร บ.จิเวอรี่ ได้นายดีๆสอนงาน จนได้เป็นMD.ของบริษัทจิเวรี่เล็กๆแต่เป็นสาขาของนิวยอร์ค เงินเดือนแสนกว่าๆ   ตอนนี้เพื่อนคนนั้น แต่งงานย้ายไปอยู่อเมริกาแล้ว..คิดถึงจัง อ่านเรื่องของคุณแล้ว เหมือนได้เจอเพื่อนคนนี้อีกครั้งเลย คนแบบนี้ ไม่เพียงแต่มีกำลังให้ตัวเอง แต่กำลังใจที่จะเป็นแรงดลบันดาลใจให้คนรอบข้าง รวมถึงวิธีมองโลกนั้น ล้วนแต่จุดประกายให้คนรอบข้างทั้งสิ้น คนเราเมื่อมีความพยายาม ไม่ยอมแพ้ รักที่จะทำในสิ่งดี ถูกต้อง มีเกียรติ ปลายทางจะมีรางวัลรออยู่ให้ชิวิตตัวเองนะค่ะ ยินดีกับวันนี้ของคุณด้วยค่ะ จากคุณ : น้องต๋าว - [ 9 ม.ค. 49 14:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 161 โอ๊ะ...แวะมา =^ ^= จากคุณ : แวะมา (GATOCLUB) - [ 9 ม.ค. 49 14:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 162 เยี่ยมยอดมากครับ ไม่โหวตเห็นทีจะไม่ได้แล้ว จากคุณ : Skalidis - [ 9 ม.ค. 49 14:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 163 อ่านทุก คคห. ในกระทู้นี้ จขกท. ได้ให้สิ่งดีดี กับใครๆ หลายๆ คนเลยครับ รวมทั้งตัวผมด้วย ผมคนยุคเดียวกับคุณเลยมั้ง ไปเรียนสยามคอมพ์ เพราะตอนนั้นมันดังมาก คุณเก่งมากๆ เลยครับ มีความอุตสาหะ วิริยะ อย่างมากมาย ผมเชื่อว่าคนแบบนี้ล่ะครับ เกิดมาแล้วคุ้มครับ ป.ล. บังเอิญผมคน นครปฐม พอดี เกี่ยวกันมั้ยเนี่ยะ ขอบคุณสิ่งดีดี สำหรับกระทู้ดีดีที่มีให้ ในปี 2549 นะครับ จากคุณ : วิทย์ - [ 9 ม.ค. 49 15:29:39 A:202.142.214.251 X: TicketID:113884 ]

ความคิดเห็นที่ 164 อ่านแล้วซึ้งจังเลยค่ะ นับถือๆ พี่เก่งจริงๆ เลยค่ะ คุณพ่อคุณแม่ ของพี่นับว่ามีบุญมาก ที่มีลูกกตัญญูและประสบความสำเร็จ จากคุณ : คุณหน่อย - [ 9 ม.ค. 49 17:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 165 ขอบคุณที่นำมาเล่านะคะ ชื่นชมมากๆ.. คุณเก่งจริงๆ แล้วก็แวะเข้ามาหมั่นไส้คนบางคนด้วยค่ะ ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจทำ.. ไม่เห็นผิดตรงไหน แล้วภาษาที่คุณ จขกท ใช้เล่าเรื่องก็ฟังดูไม่น่าหมั่นไส้เลยซักนิด (ปกติเราก็มักจะหมั่นไส้คนหลายๆ คนที่พูด หรือ โพส อะไรเวอร์ๆ แต่กระทู้นี้.. ไม่เลยค่ะ) จากคุณ : ชื่นชมมากๆ (Enggie) - [ 9 ม.ค. 49 17:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 166 ขอบคุณจริงๆ ไม่รู้จะบรรยายยังไงกับความรู้สึกที่มีเพื่อนสมาชิกยกย่องเรื่องของเรามากมาย รู้สึกอบอุ่นมากๆ แต่ไม่ต้องชมว่าเก่งก็ได้นะคะ ในโลกนี้มีคนเก่งจริงๆ อยู่มากมาย เราไม่ใช่หนึ่งในนั้นหรอก   เรื่องราวของความลำบากสมัยเด็กๆ ตอนที่เราเล่า มันคือเรื่องของตัวเราเอง เรื่องราวจึงดำเนินไปด้วยความสะเทือนใจ แต่จริงๆ แล้ว ในโลกนี้ยังมีคนอื่นอีกมาก ที่ลำบากเหมือนๆ กับเรา .. หรือ ยิ่งกว่าเรา เราเองก็รู้จักหลายๆ คน เช่นมีคนหนึ่ง ต้องปอกมะพร้าว .. มะพร้าวที่เคาะออกจากกะลาใหม่ๆ จะมีเปลือกดำๆ หุ้มอยู่ น้ำกะทิที่ได้จากมะพร้าวที่มีเปลือกสีดำจะไม่สวย มีสีขุ่นๆ ดำๆ ปนอยู่ สีไม่ขาวสนิท จึงจำเป็นต้องปอกเปลือกออก และต้องค่อยๆ ปอกด้วยมือ เพื่อนคนนั้นต้องปอกทุกวัน ปอกเป็นกองๆ จนกว่าจะค่ำมืด เสร็จแล้วก็นับกันว่าได้กี่ลูก แล้วก็ไปรับตังค์ ทำยังงั้นเรื่อยมาจนเรียนจบ อีกคนก็ต้องช่วยพ่อแม่ขายก๋วยเตี๋ยว ล้างชามจนถึงดึกดื่นทุกวัน กว่าจะกลับบ้าน กว่าจะล้างของเก็บเรียบร้อย ก็หลังเที่ยงคืน เพื่อนคนนี้เรียนจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยนะ เก่งมากๆ อีกคนต้องหั่น และคั้นมะนาวจนมือเปื่อย ต้องทำตั้งแต่กลับจากโรงเรียน และ ทุกวันนี้ มือเขาก็ยังร่องรอยว่าโดนมีดบาดมานักต่อนัก หลายๆ คนที่อ่านแล้วสะเทือนใจ เพราะเคยมีชีวิตคล้ายๆ กัน ขอได้รับการคารวะจากเราด้วย ในฐานะที่ผ่านชีวิตแบบเดียวกันมา และขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนดำเนินชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขค่ะ .. สิ่งที่ดีที่สุดของกระทู้นี้ คือ การมีส่วนช่วยจุดประกาย หรือ เป็นข้อคิดให้ใครหลายๆ คน   ต่อนะคะ (วันนี้เราคงต่อได้สั้นๆ ต้องไปทานข้าวกับเพื่อน – เพื่อนมีอะไรอยากระบาย เราไปเป็นผู้ฟังค่ะ) *** ต้องขออนุญาติแก้ไขข้อความค่ะ เล่ากระโดดไป 1 ช่วงชีวิต **** แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 49 10:51:19 จากคุณ : Iko Iko - [ 9 ม.ค. 49 18:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 167 จะรออ่านนะคะ จากคุณ : ... (เนปาลีที่รัก) - [ 9 ม.ค. 49 19:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 168 อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆครับ ขอโหวตให้ด้วยใจจริง จากคุณ : Pung-Ping - [ 9 ม.ค. 49 19:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 169 เฮ้อ.... ได้แรงฮึดขึ้นมาอีกเยอะเลยค่ะ สำหรับเราที่พาวหมดไปจากเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตในปี 48 ทั้งปีที่ผ่านมา เราเป็นคนนึงเลยที่เคยภูมิใจกับหลายๆอย่างของความสามารถของตัวเอง มีคนยอมรับมากมาย แต่อยู่ๆต้องมาป่วยหนักด้วยโรคไตอักเสบฉลองต้อนรับเบญจเพศเลย ขนาดที่ว่าตอนโคม่าได้แต่นอนร้องไห้ เดินยังไม่ได้เลย ต้องกินยาวันละเกือบ 40 เม็ดทุกวัน แต่ก็พยามรักษาตัวเองอย่างเคร่งครัด เพราะหมอบอกว่ามีโอกาสหายขาด ต้องตั้งใจรักษาตัวเองอย่างน้อย 6 เดือน นี่ก็รักษาตัวเองมา 11 เดือนแล้ว เท่าที่จำได้ 3-4 เดือนมานี้ ยังไม่ได้ยิ้มให้กับตัวเองเลย ทั้งๆที่ต่อหน้าคนรอบตัว คนจะมองว่าเราร่าเริง หลั่นล๊าได้ตลอดเวลา เครียดหรือเศร้าแป๊บเดียวก็ยิ้มใหม่ได้อีกแล้ว มีแต่ตัวเราข้างในเท่านั้นที่รู้ว่าเรากำลังเป็นยังไง มีแต่ความรุ้สึกติดลบกับตัวเองไปหมดทุกอย่าง หลังจากที่ต่อสู้กับอาการป่วยหนักเป็นปีจนจะเกือบหายดี มาเจอกระทู้นี้ ยิ่งทำให้เรามีแรง มีความหวังดีๆ รู้สึกได้กำลังใจดีๆขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ จากคุณ : แม่เกี้ยมอี๋ (แม่เกี้ยมอี๋) - [ 9 ม.ค. 49 19:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 170 อยากอ่านต่อคะ จะได้เป็นแรงบันดาลใจในการทำงานและทำอื่นๆ จากคุณ : kiss*sa น่ารัก - [ 9 ม.ค. 49 19:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 171 ขอชื่นชม จขกท ค่ะคุณเก่งมากๆ  เอาไปเลย 1 โหวต จากคุณ : kittykitten - [ 9 ม.ค. 49 22:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 172 น่าชื่นชมจางงง จากคุณ : ++SpY++ - [ 9 ม.ค. 49 23:36:03 ]

ความคิดเห็นที่ 173 ท้วงนิดหนึ่ง ครับ จีนแคะ ครับ จริง ๆ มันไม่ได้สำคัญอะไร แต่ถ้าจำถูกก็คงดีกว่า จากคุณ : กก - [ 9 ม.ค. 49 23:41:13 A:221.128.96.179 X: TicketID:111618 ]

ความคิดเห็นที่ 174 รออ่านตอนต่อไปค่ะ ชอบเรื่องราวของคุณมาก... สิ่งที่ทำให้คุณประสบความสำเร็จ นอกเหนือจากความ"1. มุ่งมั่น" และ"2.ไม่ดูดาย" แล้ว คุณเป็นคนที่ "3.กตัญญู และมี 4.มโนธรรม" สูงด้วย (ซึ่งดิฉันคิดว่า 2 ข้อหลังในตัว คุณเป็นสิ่งที่น่ายกย่องมาก) นับถือค่ะ จากคุณ : fudge-a-mania - [ 10 ม.ค. 49 08:12:40 ]

ความคิดเห็นที่ 175 สนุกจังค่ะ มีสาระมากๆ ด้วย ให้ข้อคิดดีๆ เยอะเลย โหวตให้นะคะ จะรอติดตามตอนต่อไปด้วยค่ะ สู้วๆ น๊า ^^ ปล. สนุกในที่นี้หมายถึงว่าคุณเป็นคนสู้ชีวิตมากเลย ไม่ท้อกับอะไรง่ายๆ ทำให้แม้ชีวิตลำบากก็ไม่รู้สึกหดหู่ จะเอาเป็นเยี่ยงอย่างเวลาเจอปัญหานะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆ จากคุณ : mApLe:online: - [ 10 ม.ค. 49 09:49:27 ]

ความคิดเห็นที่ 176 (อยากจะเล่าให้จบวันนี้แล้วนะคะ เอาใจช่วยกันหน่อยเน้อ . ^_^) เมื่อออกจากงานโรงแรมที่สีลมแล้ว เราเริ่มที่บริษัท jewelry ในตำแหน่งเลขาฯ .. ยังจำได้ว่าโต๊ะทำงานของเราอยู่ในสำนักงานส่วนกลาง ซึ่งมีพนักงานคนอื่นอีกสามคน คนหนึ่งเป็นพี่ใหญ่ทำงานส่งออกอย่างเดียว ส่วนพี่รองทำงานจัดซื้ออย่างเดียว พี่คนที่สามทำงานจิปาถะทั่วไป .. เรามีหน้า – ตามที่ฝ่ายบุคลลบอก - คือต้องดูแลเจ้านาย 3 คน คือ MD และ Administration Manager และ IT Manager งานของเราคือเลขาฯ แต่ไม่ได้นั่งอยู่ใกล้นาย เราต้องนั่งรอโทรศัพท์อยู่ชั้นบน เมื่อไรก็ตามที่ MD ต้องการความช่วยเหลือใดๆ เธอจะโทรขึ้นมา แล้วเราก็ต้องคว้าสมุดโน๊ต + ปากกา ลงไปหาเธอ (2 ชั้นถัดไป) โดยเร็วที่สุด เมื่อพบเธอแล้ว เธอจะสั่งว่าให้จัดเอกสาร หรือ ให้พิมพ์งานตามคำบอก หรืออะไรอื่นๆ - ความลำบากของงานนี้มีอย่างเดียวคือ เราไม่รู้จักห้องนาย ไม่เข้าใจการจัดเอกสรในห้องนาย ทุกครั้งที่นายเรียกลงไปทำอะไร เราจะลนลาน และต้องเปิดหาตู้แล้วตู้เล่ากว่าจะเจอแฟ้มที่ (คิดว่า) ใช่ .. ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะหาเวลาไปทำความรู้จักกับห้องนาย และการจัดเก็บเอกสารในห้องนายให้ดีก่อน สามารถใช้เวลาตอนเช้าได้เพราะนายมาสายกว่าเรา .. เวลานายเรียกไปจัดเอกสารเราจะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน .. หน้าที่ประจำอย่างอื่น มีอย่างเดียวคือ จดรายงานการประชุมภายในที่จัดให้มีขึ้นสัปดาห์ละครั้ง การจดรายงานการประชุมเป็นเรื่องที่เราไม่เคยทำมาก่อน เมื่อรู้ว่าต้องทำก็พยายามอ่านเอกสารเก่าๆ ช่วยได้ในระดับหนึ่ง คือ พวกคำศํพท์เฉพาะต่างๆ เกี่ยวกับกระบวนการหล่อตัวเรือน ฝัง ขัดล้าง รวมทั้งพวกชื่อภาษาอังกฤษของพลอยชนิดต่างๆ .. แต่โชคดีที่ ที่นั่นมีเทปอัดเสียงให้ใช้อยู่แล้ว ตอนทำใหม่ๆ เราใช้วิธีอัดเสียงให้ครบ แล้ววิ่งไปถามเจ้าตัวว่า ไอ้ที่ยูพูดนั้น หมายความว่าอย่างไร ช่างทั้งหลาย (ซึ่งเป็นคนเลบานอนทั่งหมด) ก็อธิบายให้ฟังด้วยความยินดี ค่าที่มีเวลาเหลือเฟือ วันทั้งวันแม้มีงานทำ แต่ก็ไม่เต็มมือ ทำให้มีเวลาอ่านทบทวนศัพท์แสงต่างๆ ให้คุ้นเคย ถ้าไม่แน่ใจกระบวนการผลิตส่วนไหนก็ลงไปถามใหม่ – แต่อันนี้เสี่ยงนิดหนึ่ง เพราะออกนอกโต๊ะทำงานไปในฝ่ายผลิตเพื่อสอบถามพูดคุย .. ถ้านายโทรมาไม่เจอนายจะทำเสียงฉุนๆ อาศัยว่าเพื่อนๆ ช่วยกันกลบเกลื่อนว่าเราไปห้องน้ำ แล้วเพื่อนๆ ก็รีบโทรหาเราจนเจอ ให้เรารีบไปหานายโดยไว ความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ จากเพื่อนร่วมงานเป็นเรื่องสำคัญมาก .. เพราะเมื่อก่อนได้เพื่อนๆ คอยช่วยเหลือ .. วันนี้เราจึงไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือเพื่อนร่วมงานทันทีที่ช่วยได้ กว่าจะถึงวันผ่านโปรเราก็สามารถทำรายงานการประชุมได้โดยไม่ต้องฟังเทปซ้ำแล้ว สำหรับงานที่ต้องช่วยเหลือ Administration Manager คืองานจดหมายโต้ตอบ ในแต่ละวันจะมีแฟกซ์ และ อีเมลเข้ามามากมาย (เราได้รับมอบหมายให้ตอบบางฉบับเท่านั้น) ส่วนมากสอบถามถึงคำสั่งซื้อ หรือ คำสั่งการผลิดต่างๆ เพิ่มจำนวน ลดจำนวนการสั่งซื้อ .. บริษัทนี้มีโชว์รูมอยู่ในเมืองใหญ่ๆ ทั่วโลก โชว์รูมเหล่านี้จะเป็นผู้ส่งคำสั่งซื้อให้กับโรงงานผลิตต่างๆ โรงงานผลิตในกรุงเทพฯ ได้รับคำสั่งซื้อมากมาย ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าเครื่องประดับอัญมณีแท้ขายดีได้ขนาดนั้น เมื่อถูกถามว่า order นั้น order นี้เป็นยังไงบ้าง .. จะเสร็จวันที่เท่านั้นเท่านี้แน่หรือเปล่า จะส่งได้ตามที่สัญญาไว้ไหม เราก็ต้องตรวจสอบกับฝ่ายผลิตแล้วตอบไป .. ได้รับมอบหมายให้เขียนตอบเองใหม่ๆ ก็ถูกแก้ แรกๆ นายแก้ด้วยปากกาแดง แดงเถือกทั้งหน้า หลังๆ เขียนไม่ผิดหลักไวยากรณ์แต่ต้องเรียบเรียงใหม่ให้สละสลวยกว่านี้ .. ต้องเขียนแล้วเขียนอีกฉบับละหลายครั้ง .. กว่านายจะยอมให้ส่งออกไป แรกๆ ก็ต้องแก้กันเป็นวัน ครึ่งวัน เปิด dictionary จนมือเป็นระวิง .. ไม่นานก็ดีขึ้น เขียนได้แบบโดนปรับแต่งอีกเพียงเล็กน้อยก่อนได้รับอนุญาติให้ส่งออกไป .. ส่วน IT Manager เขาต้องการความช่วยเหลือจกาเราในแง่ของการจัดซื้อ และ จัดเตรียมอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ ทั้งสำหรับตัวเขาเอง และ สำหรับคนๆ อื่นๆ ในออฟฟิศ รวมทั้งทำ inventory control .. ทำให้ได้ทำ vendor sourcing แล้วก็ ทำแบบฟอร์ม การเบิกของ ..ทำรายงานสินค้าคงเหลือส่งทุกเดือน ฯลฯ   อยู่ที่นี่ก็ดี ไม่มีทุกข์ร้อนอะไร แต่มีเวลาว่างเมือ่ไรเราก็เล่นอินเตอร์เนท เล่นๆ ไปก็ลองสมัครงานใหม่ จับพลัดจัลผลูได้งานที่ บริษัทเยอรมัน ... จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 12:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 177 เราเริ่มงานที่บริษัท เยอรมันนี้ ในช่วงปลายปี 2539 ย่างเข้า 2540 เป็นช่วงเวลาที่เศรษฐกิจยังไม่ตกสะเก็ด จริงๆ ฟองสบู่แตกแล้วแหละ แต่ผลกระทบยังไม่ขยายออกไปเป็นวงกว้าง คนส่วนมากยังไม่รู้สึกตัว .. เราได้รับเข้าทำงานที่นี่เพราะคนอื่นไม่อยากไประยอง ผอ ฝ่ายบุคคล บอกเราว่าแกหาคนที่ยินดีไปอยู่ ตจว แบบเราไม่ได้เลย .. คนที่ดูว่าพอจะทำงานนี้ได้ พอบอกว่าต้องไประยองก็บ๊ายบายไม่เอา .. แต่เรามาค้นพบทีหลังว่าเขาจ้างเราถูกกว่าคนอื่นๆ ในตำแหน่งประมาณกันถึงหนึ่งหมื่นบาท .. ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก เราเรียกไปน้อยเอง แล้ว ผอ ฝ่ายบุคคลก็สวมรอย โอเค ตามที่เราเรียก .. ตอนที่รู้เราก็ไม่ได้เสียใจมากนะ รู้สึกวูบไปเล็กน้อย แต่บอกตัวเองว่า  ถ้าเราขอมากเท่าคนอื่น เขาคงไม่ให้โอกาสเรา - ใครก็ตามที่รู้ตัวว่าตัวเองได้เงินเดือนน้อยกว่าคนอื่นในตำแหน่งเดียวกันไม่ต้องเสียใจนะคะ ทำงานในหน้าที่ของคุณให้ดีที่สุด ทำให้ดีกว่าคนที่ได้เงินเดือนเยอะกว่าเรา เจ้านายคุณจะเสียใจแทนคุณ และจะปรับให้คุณทันทีที่มีโอกาส .. แต่ถ้าคุณรอไม่ได้ และแน่ใจว่าค่าตัวคุณอยู่ระดับนั้น .. หางานใหม่เลยนะคะ แล้วแจ้งเหตุผลใน exit interview เลยว่า เป็นเพราะความอยุติธรรมเรื่องเงินเดือน บริษัทฯ จะได้มีประวัติและไม่ treat พนักงานอย่างนั้นอีก -   เริ่มแรก เราทำงานที่สำนักงานสาขากรุงเทพฯ เพราะโรงงานยังสร้างไม่เสร็จ ได้เข้ามาที่นี่ สิ่งที่เห็นอยู่เป็นประจำทุกวันคือ เพื่อนๆ พูดภาษาอังกฤษกันน้ำไหลไฟดับ พูดคุย หัวเราะ แซวกัน เป็นภาษาอังกฤษ รับลูก ส่งลูก กันเบบฮามากๆ .. เป็นการสนทนาที่เราเข้าไม่ถึงเพราะเราคิดไม่ทัน พูดไม่ทันคนอื่น .. ไหนจะต้องตั้งใจฟัง แต่ละคนพูดสำเนียงเอมริกันทั้งนั้น ไหนจะต้องผลิตประโยคโต้ตอบ สมองน้อยๆ ของเราคิดไม่ทัน ตกขอบ-บทสนทนาประจำเลย .. ต้องปฏิวัติตัวเองอีกรอบ เราอยากพูดคุยภาษาอังกฤษกับใครๆ แบบนั้นได้บ้าง จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 12:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 178 ไม่รู้จะเขียนอะไรก่อนเลย เราชื่นชมคุณมากๆค่ะ คุณเก่งจังค่ะ ดีใจแทนพ่อแม่คุณด้วย คำชื่นชมคุณเต็มอกอ่ะ ถ้าเราจะเขียนออกมา มันคงจะยาวมาก จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ - [ 10 ม.ค. 49 12:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 179 เข้ามารออ่านค่ะ ^^ จากคุณ : กิ๊วก๊าวเกิร์ล - [ 10 ม.ค. 49 13:09:46 ]

ความคิดเห็นที่ 180 หลังไมค์ไปให้กำลังใจคุณ แม่เกี้ยมอี๋ แล้วนะคะ อายุเพิ่งจะเบญจเพสเท่านั้น เป็นช่วงเวลาที่ร่ายกายยังสมบูรณ์ ยังสู้ไหว ยังได้อีก อย่าเพิ่งยอมแพ้ไปซะก่อน จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 13:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 181 อีกอย่างหนึ่งที่อยากจะระบุตรงนี้คือ ที่ทำงานใหม่นี้ ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษแบบผิดไวยากรณ์หรือ broken english เลย .. ที่นี่ ทุกคนพูดภาษาอังกฤษด้วยประโยคสมบูรณ์ ฟังดูสวยงามและเต็มไปด้วยศัพท์ที่เราไม่รู้จักเกือบทุกประโยค เมื่อต้องการพูดภาษาอังกฤษให้ได้ เราก็ค่อยๆ คิดหาทางขยับขยาย ก่อนอื่นเราย้ายหอไปอยู่ในที่ที่มีเคเบิลทีวี แล้วฟัง CNBC ตลอดเวลา (ตอนนั้น BBC ยังยากเกินไปสำหรับเรา ฟังแล้วไม่เข้าใจเลยสักคำเดียว CNN) จากนั้นก็ซื้อคอมพิวเตอร์ แล้วก็หาเพื่อนคุย (Chat) ในขณะที่คุยก็เปิด electronic dictionary ค้างไว้ตลอดเวลา เพื่อค้นหาคำศํพท์ใหม่ๆ ที่ต้องการใช้ ขณะที่คุยกันอยู่ เราต้องการเพื่อนที่คุยเพื่อฝึกภาษาเท่านั้น ถ้าหากเจอใครที่พยามยามเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาไปลงเรื่องกุ๊กกิ๊ก หรือ เขียนอะไรสวีทๆ มาเราจะเลิกติดต่อไปเลย หายากหน่อยแต่พอหาได้ .... หัวข้อที่คุยก็เริ่มต้นด้วยสัมมาอาชีพ คนที่เรียนอยู่ก็จะบรรยายเรื่องเรียน จากนั้นก็เป็นการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม .. หลังจากนั้น ถ้ายังคุยกันอยู่ ก็จะเริ่มคุยเรื่องครอบครัว เรืองสมัยเด็กๆ แลกเปลี่ยนกัน นอกจากคุยแบบ chat แล้วเราก็ยังแลก email คุยกับบางคนที่เหมือนจะมีทัศนคติคล้ายๆ กันอีกด้วย จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 13:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 182 สรุปแล้ววันๆ หนึ่ง เราต้องตอบอีเมลประมาณ 10 ฉบับ ไม่ว่าใครเขียนมาเราจะพิมพ์ออกมาแล้วพยายามตอบภายในวันเดียวกัน แต่ บรรดา pen pal ไม่ตอบเราทุกวันหรอกนะ อย่างมากเขาก็ตอบเราทุกๆ สอง หรือ สามวัน บางคนก็ตอบมาอาทิตย์ละครั้ง ช่วงนั้นเราทำแฟ้มเก็บไว้หมดเลยว่าใครเขียนอะไรมา แล้วเราตอบอะไรไปบ้าง จะได้ต่อกันติดไม่สับสน ช่วงนั้นการหาเรื่องคุยกับ pen pal ทั้งหลายกลายเป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวัน เรามีสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ เก็บไว้ เวลาใครพูดอะไรถูกใจ หรือ น่าสนใจ หรือ น่าประทับใจ หรือ แม้แต่น่าโมโห ก็เขียนเก็บไว้ เพื่อเอาไปแตกประเด็นที่ห้อง ตอนเขียนอีเมล นอกจากเขียนอีเมลแล้ว ก็ยัง chat อีกวันละ 2-3 ชั่วโมงทุกวัน ยังคงพยายามเพิ่มพูนคำศัพท์ ถ่ายเอกสารเรื่องงานกลับไปอ่านที่บ้าน และ ยังคงอ่าน dict ทุกวัน     ตอนกลางวันอยู่ที่ทำงานต้องใช้ภาษาอังกฤษทั้งฟัง พูด อ่าน เขียน ตอนหลังอาการหนักมาก แม้แต่คิดอะไรเล่นๆ กับตัวเองก็คิดเป็นสองภาษา ไทย-อังกฤษคู่กันไป ถ้าหากมีประโยคที่แปลไม่ได้ ก็ใช้วิธีเดิมคือค้นหาจากหนังสือ แล้วจำรูปแบบประโยคเอาไว้ใช้ เมื่อย้ายไประยองแล้ว เรามีความทุกข์ที่ไม่สามารถแวะร้านหนังสืออ่านนั่นอ่านนี่ได้อย่างเคย เราก็เลยล็อบบี้ ให้บริษัทฯ จัดทำห้องสมุดขึ้น โดยเราอาสาไปซื้อหนังสือชุดแรกเพื่อเปิดห้องสมุด ทำให้ได้หนังสือดีๆ ที่เราชอบมาไว้ใช้อ้างอิงมากมาย โดยเราไม่ต้องลงทุน โชคดีที่บริษัทฯ มีนโยบายสนับสนุนให้พนักงานเรียนรู้ และ พัฒนาตัว ตอนที่ผ่านโปร .. เราสามารถรู้สึกได้เลยว่า เมื่อเราต้องการพูดอะไร เราจะพูดออกมาได้คล่องขึ้น กระบวนการฟัง ทำความเข้าใจ คิด และ โต้ตอบก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ใช้เวลาน้อยลง แต่ก็ยังไม่จัดอยู่ในกลุ่มคนพูดคล่องเหมือนเจ้าของภาษา นานวันไป pen pal ก็ค่อยๆ หายหน้าไป อาจจะเป็นเพราะหมดเรื่องคุย หรือ เขาและเธอเหล่านั้นมีอะไรอย่างอื่นดึงความสนใจไปหมด สุดท้ายเราเหลือเพื่อแค่ 4 คน เป็นคนจีน Netherlands อเมริกัน 1 คน และ คนบาร์เรนห์ คนจีนน่าสงสารที่สุด ยังเรียนหนังสืออยู่ แต่ทุกข์ทรมานมากเพราะถูกบังคับให้เรียน เขามีผลการเรียนวิทยาศาสตร์ดีเยี่ยมตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่ก็เลยพาเข้าโครงการให้รัฐอุปถัมภ์ ตลอดชีวิตเขาต้องเรียนให้ได้ตามเกณฑ์รัฐบาลซึ่งตั้งไว้เกือบเต็มตลอด เมื่อไรที่ทำไม่ได้ เขาต้องถูกส่งกลับบ้านนอกทันที คนเนเธอร์แลนด์มีชีวิตเรียบง่าย อยู่บ้านนอก ชอบซ่อมรถให้ญาติๆ และ เพื่อนฝูงเป็นงานอดิเรก คนอเมริกันค่อนข้างขมขื่นกับชีวิต เพราะถูกผู้หญิงจีนหลอกให้แต่งงาน อยู่กันจนครบจำนวนปีที่กฎหมายจะให้ความคุ้มครองเธอในฐานะคนอเมริกัน เธอก็หาเรื่องเลิก เลิกกันแล้วคนๆ นี้หมดตัว ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ คนบาร์เรนห์ มาเมืองไทยปีละหลายครั้ง ต้องมาซื้อขายเพชรพลอย .. (หึๆ เราไม่เคยไปพบเขาเลย) เมื่อเหลือเพื่อนน้อยลง เราก็มีเวลาว่างสำหรับ chat มากขึ้น เราใช้เวลา chat เยอะมากๆ ในตอนนั้น กลับจากทำงานก็ chat เลย แล้วก็ chat จนเข้านอน วันเสาร์ตอนเช้าต้อง chat กับยุโรป วันอาทิตย์ตอนเย็น chat กับอเมริกา .. ได้เรียนรู้ความแตกต่างของวัฒนธรรมยุโรปกับอเมริกาก็ช่วงนั้นแหละ แล้ววันหนึ่งเราก็ฝันเป็นภาษาอังกฤษ จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 15:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 183 เคยได้ยินไหมที่ใครบางคนบอกว่า จะเก่งอังกฤษได้ต้องฝันเป็นภาษาอังกฤษก่อน หลังจากฝันเป็นภาษาอังกฤษได้ ก็หัวใจพองตัว บอกกับตัวเองว่าสงส้ยเราจะเริ่มเก่ง .. ก็เลยเริ่มอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ - ไม่ใช่หนังสือเรียนภาษาอังกฤษเดิมๆ ที่เคยอ่าน แต่เป็นหนังสือภาษาอังกฤษจริงๆ เป็นหนังสือประเภท How To .. ถ้าอ่านในรถ ระหว่างทางไป-กลับจากทำงานก็อ่านในใจ ถ้าอ่านที่บ้านก็อ่านออกเสียงดังๆ คำไหนไม่รู้ว่าต้องออกเสียงยังไงก็จดไปถามเพื่อน คนรอบตัวเก่งๆ กันทั้งนั้น ทุกคนยินดีบอก ขอเพียงเรายอมรับว่าเราไม่รู้ เพื่อนจะอธิบายละเอียดเชียว เพื่อนสนิทของเราในที่ทำงานนี้ คนหนึ่งจบจาก Santa Fe อีกคนจบจาก Boston ป. โท ทั้งคู่ เก่งมากๆ ทั้งคู่ เพื่อนสนิทสองคนนี้ช่วยให้เราแกะเนื้อเพลงภาษาอังกฤษออกด้วย วันนั้นเรานั่งกินข้าวในร้านที่มีเพลงเพราะๆ ฟังกับเพื่อนคนเก่งทั้งสอง แล้วก็บ่นว่าต้องไปหาเนื้อเพลงนี้มาฟังหน่อยว่าเขาร้องอะไร เพื่อนก็เลยพูดเนื้อเพลงออกมาดังๆ เป็นคำอ่านให้เราฟัง ณ ขณะนั้นเอง เราฟังแล้วก็รู้สึกว่า เอ .. ไม่ยากจริงๆ ด้วย .. ตอนนั้นเราบอกให้เพื่อนเราพูดอีก ๆ ๆ เราชอบฟัง .. หลังจากผ่านวันนั้นไปเราก็เริ่มแกะเนื้อเพลงเอง .. ก็พบว่าแกะเองได้อยู่เหมือนกันแฮะ หลังจากนั้นเวลาดูหนังแผ่นด้วยกัน หรือ ดูข่าว CNN ด้วยกัน เราจะขอให้เพื่อนเราทวนประโยคที่เราฟังไม่ออก ซึ่งตอนนั้นพอเขาทวนออกมา เราก็พบว่า ส่วนมากเป็นคำศัพท์ที่เราไม่รู้อยู่ดีแหละ .. แต่เพื่อนก็สะกดให้ฟัง .. เราก็จดไว้แล้วไปศึกษาว่าใช้ยังไง ไม่ยากหรอก มีประโยคตัวอย่างที่ได้จากทีวีแล้ว .. เอาใจใส่กับภาษาอังกฤษมากๆ คิดถึงมันตลอดเวลา ทำยังไงก็ได้ให้ภาษาอังกฤษเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของคุณ เพิ่มพูนคำศัพท์ใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา .. วันที่เราแซว หรือ เบรคใครๆ เป็นภาษาอังกฤษได้ก็มาถึง จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 15:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 184 อ่านแล้วรู้สึกดีใจที่มีกระทู้แบบนี้บ้าง ให้กำลังใจคนสู้ชีวิตอีกหลายคนเลยค่ะ โหวตให้นะคะ อีกอย่างที่อยากเพิ่มเติม.. คนเราเวลาเกิดปัญหา แทนที่จะมองมันที่ปัญหาและหาทางแก้ โดยมากจะตีโพยตีพายก่อน โทษทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่ไม่เคยหันกลับมามองตัวเอง อ่านกระทู้นี้แล้วเห็นว่า.. ส่วนหนึ่งที่ทำให้ จขกท ประสบความสำเร็จ คือการมองหาสาเหตุแห่งปัญหา และแก้ไขให้ตรงจุด อย่างเช่น ความจำเป็นต้องใช้ภาษา แทนที่จะมัวแต่โทษชีวิตต่ำต้อย แต่กลับมานะ ลุกขึ้นมาแก้ไขด้วยการเรียนรู้เพิ่มเติม ขอบคุณนะคะที่มาแบ่งปันประสบการณ์ให้อ่าน ถึงจะมีคนว่าคุณว่าหลงตัวเอง.. ยืดอกเลยค่ะ ยอมรับไปเลยอย่างภาคภูมิใจ กว่าจะหลงได้นี่ ผ่านอะไรต่ออะไรมามากขนาดนี้ สมควรอย่างยิ่งเลย จากคุณ : สามัญชนผู้น่ารัก - [ 10 ม.ค. 49 15:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 185 พักโฆษณาครับ จากคุณ : รุตน้อย - [ 10 ม.ค. 49 16:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 186 นอกจากภาษาอังกฤษแล้ว ปัจจัยเกี่ยวข้องที่ทำให้เราคุยกับฝรั่งได้อย่างสนุกสนานก็คือ ความตระหนักในความแตกต่างของวัฒนธรรม เอเซียกับยุโรป เมื่อฝรั่งในที่ทำงานพูด หรือ ออกความเห็นในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เราสามารถมีส่วนร่วมในการวิเคราะห์ได้เลย ประมาณว่า คนไทยไม่ได้คิดยังงั้นหรอก นิสัยคนไทยน่ะ ยังงี้ ยังงี้ ต่างหาก ....... แล้วก็ต่อความยาวสามความยืดไปได้อีกเรื่อยเปื่อย ตอนนั้นก็ไคนอื่นอาจมองว่าเราเก่งนะ คุยได้เป็นคุ้งเป็นแคว มีแต่เราเท่านั้นที่รู้ว่า เราได้คุยเรื่องพวกนี้มาแล้วหลายรอบกับ pen pal และใน chat กับเพื่อนๆ ต่างประเทศของเรา .. แต่เราก็ดีใจมากที่เราไม่ตกขอบ-บทสนทนาอีกต่อไป อีกอย่างที่เกี่ยวข้องก็คือการเปิดกว้างรับข่าวสารบ้านเมือง เมื่อก่อนไม่เคยสนใจเลย ..แต่เพราะวันหนึ่งเราไปเข้าชั้นเรียนพิเศษกับ มสธ แล้วอาจารย์ คุยเรื่องข่างสารบ้านเมืองทั่วไปให้พวกเราฟัง พวกเราก็นั่งฟังกันตาใสแจ๋ว คือ ไม่มีใครรู้เรื่องเลย ไม่มีใครสามารถตอบคำถามหรือให้ความเห็นกับอาจารย์ได้เลย .. อาจารย์เทศนาซะใหญ่โต .. กลับมาเราก็เลยเริ่มอ่าน นสพ รายวันที่ทำงานเป็นประจำ ส่วนที่ห้องก็รับ นสพ ประชาชาติธุรกิจอ่านเอง พร้อมกับซื้อ นสพ รายสัปดาห์อ่านควบคู่กันไป เป็นสิ่งที่ดีมากเลย เปิดโลกทัศน์ ทันเหตุการณ์ มีเรื่องจะคุยกับคนอื่นๆ เพิ่มขึ้นอีกทั้งไทย ทั้งเทศ ในส่วนของการทำงาน นายคนแรกของเราใจดีมากๆ ไม่เรียกเราทำอะไรเลย เราอาสาจะทำอะไรให้แกก็ไม่ให้ทำ แกบอกว่าเอาไว้ก่อนเดี๋ยวแกทำเอง ตอนนั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจ ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ แต่สันนิฐานว่า นายคงยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการงานให้ออกมาเป็นแบบไหน ก็เลยทำไปคิดไปสะดวกกว่า นอกจากเรื่องนี้นายเป็นนักปกครองที่มีคนโปรด แล้วคนโปรดของนายก็จะได้อะไรๆ ที่มากกว่าคนอื่น .. ตอนนั้นบริษัทเรามีฝรั่งประมาณ 60 คน แล้วนาย ให้ ไม่เท่ากัน – เรารับรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ยุติธรรมก็ต้องกล้ำกลืนไว้ .. สงสารฝรั่งที่เสียเปรียบจะแย่ .. แต่ฝรั่งไม่ยอมหรอก เรื่องแบบนี้ นายคนนี้เลยอยู่ได้ไม่นานก็ถูกเรียกตัวกลับประเทศ ในช่วงที่ทำงานให้นายใจดีคนนั้น .. เราต้องอดทนมากเลยเดินไปไหนก็มีแต่คนนินทานาย บางคนก็ว่านายเราให้เราฟังซึ่งๆ หน้า .. ในเรื่องของการทำงาน ความที่นายไม่มีอะไรให้ทำเราก็เลยหาอย่างอื่นทำ ส่วนมากเป็นงานบริการคนอื่น เช่นการดูแลพนักงานที่มาเริ่มงานใหม่ ตอนนั้นบริษัทฯ ยังไม่มีปฐมนิเทศน์อย่างเป็นทางการ เราก็รับอาสาปฐมนิเทศให้ซะเลย จัดทำงาน จัดหาอุปกรณ์ที่จำเป็น ใครจะเดินทางไปต่างประเทศ ส่งใบขออนุมัติการเดินทางมาให้นายเราเซ็นต์ เราก็ถือโอกาสจัดแจงตั๋วเครื่องบิน รถรับส่ง แล้วก็โรงแรมให้ซะเลย .. ทำแม้แต่ถ่ายเอกสาร เข้าเล่ม หรือ จัดเอกสารให้เพื่อนๆ ในแผนก .. ดีกว่าอยู่เปล่าๆ นะ เราว่า .. ทำไปทำมาเราทำงานเลขาฯ ให้ทั้งแผนก ดูแลคนทั้งหมดที่ขึ้นตรงต่อนายเรา .. แขกจะไปใครจะมาเราก็ดูแล จัดรถรับส่ง พาไปทานข้าว พาไปเดินเล่น .. ช่วยจัดประชุม ซึ่งดีมากเลย เรากลายเป็นคน popular หึๆ .. ทั้งชีวิตไม่เคยมาก่อนเลยนะ ที่จะเป็นที่ถามหาของเพื่อนๆ มากขนาดนี้ จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 16:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 187 อ่านแล้วเกิดกำลังใจดีครับ ดาบเหล็ก ยิ่งตี ยิ่งแกร่ง  จริง ๆ จากคุณ : KK (KK Tay) - [ 10 ม.ค. 49 16:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 188 นายคนเยอรมันออกไป คราวนี้บริษัทฯ รับคนไทยมาแทน เป็นคนไทยที่เก่งภาษาอังกฤษมากๆ นายคนนี้ชอบเรียกเราเข้าไปนั่งฟังแกระบายเรื่องสถานการณ์ภายในบริษัทฯ ประชุมมาเป็นยังไง ใครพูดอะไรมั่ง นายพูดอะไรออกไป แล้วผู้ร่วมประชุมคนอื่นๆ ว่าคิดยังไงกับสิ่งที่นายเสนอ .. เราเริ่มเรียนรู้กระแสการเมืองก็ตอนนี้แหละ - ขอนินทานายต่อหน่อยนะคะ - นายคนนี้มีนิสัยผู้หญิงเยอะมากเลย แกอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นไปหมดทุกเรื่อง แกรู้ไปหมดว่าใครเป็นแฟนกะใคร ใครจีบใคร ใครกำลังทะเลาะกะใครอยู่ .. แล้วแกช่างเล่า แถมเล่าด้วยภาษาเหน็บแนม เล่าไปนายก็แขวะตัวเองไปว่านายเป็นคนปากจัด บวกกับเป็นคนตรง เราต้องอดทนกับนายหน่อยนะ .. เรื่องที่นายช่างนินทาน่ะ โอเค บางเรื่องก็เป็นประโยชน์กับเราเช่น การที่นายเล่าว่า บรรดานายๆ เวลาเขาเจอกัน เขาจะคุยทับกันว่าเลขาฯ ใครสวยกว่าเลขาฯ ใคร .. เมื่อเราได้ยินเราก็ดูแลตัวเองมากขึ้น เสื้อผ้า ผมเผ้า .. ไม่ได้หวังว่าจะสวยเลิศเลอหรอกนะ แต่ไม่อยากให้นายต้องเป็นคนที่มีเลขาฯ ขี้เหร่ที่สุดน่ะ ..   แต่สิ่งที่เราต้องทนจริงๆ ก็คือ การที่นายพูดตลอดเวลาว่า เลขาฯ เก่านายทำงานดี เป็นที่ถูกใจของนายมาก นายชวนเธอมาทำงานที่นี่ แต่เธอไม่มา แต่นายจะยังชวนต่อไปทุกครั้งที่มีโอกาส .. แรกๆ ที่ได้ยินเรารู้สึกหน้าชา แล้วก็คิดไปเรื่อยเปื่อยว่า นายคนนี้ใจดำจริงๆ ทำร้ายความรู้สึกกันต่อหน้าขนาดนี้เลยหรือ หรือว่าเป็นโรคจิต ชอบเห็นคนอื่นเสียความรู้สึก ฯลฯ .. นอกจากพูดว่ากันตรงๆ ตอนที่คุยกันสบายๆ อย่างนั้น แกก็ยัง reject งานของเราทุกครั้ง เราไม่เคยทำอะไรดีเลย ต่อว่าเราแรงๆ ว่า ได้ใช้สมองคิดแล้วหรือยัง? งานถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ ฯลฯ หรือ โยนงานของเราออกมาทั้งๆ ที่เหลือบดูแค่แว่บเดียว ฯลฯ เราก็อดทน เรานำกลับไปแก้ไข พยายามทำใหม่ให้ดีกว่าเดิม ทำแล้วทำอีกให้เขายอมรับงานเราให้ได้ ..   นอกจากนี้ นายคนนี้ชอบให้พวกเราทำงานกันเยอะๆ มาเช้าๆ กลับดึกๆ ยิ่งดึกยิ่งดี ยิ่งแสดงว่าทุ่มเทให้บริษัทฯ .. แต่ .. เราไม่เคยอยู่เย็นอย่างเรื่อยเปื่อยเพื่อตามใจนายเลย หมดเวลาปุ๊บเราก็เก็บของกลับบ้าน เมื่อเราเข้าไปลานาย นายจะพูดว่า shop closed – see you never .. เราหัวเราะเสียงดัง แล้วก็เดินจากไป พยายามไม่สนใจ ไม่เก็บมาคิด .. ตอนนั้นเรามีตารางพัฒนาภาษาด้วยตัวเองแน่นทุกวัน ถ้าไม่มีงานด่วนจริงๆ เราไม่อยู่เย็นเด็ดขาด   แต่ทุกเช้า นายคนนี้จะเริ่มวันของเราทั้งคู่อย่างดี ด้วยการเรียกเราไปคุย ... คุยแกมเหน็บแนมในแบบฉบับของแกนั่นแหละ คุยเป็นชั่วโมงๆ .. คุยจนพอใจแล้วค่อยเริ่มทำงาน .. ทำให้เราพอจะหลอกตัวเองได้ว่า... นายคงไม่ได้เกลียดเรามากเท่าไร ถ้าแกเกลียดเรามากจริงๆ แกคงไม่อยากมองหน้าเราแล้ว แต่นี่แกคุยกับเราทุกวันเลย .. แต่นายคนนี้ก็อยู่ไม่นาน สักพักแกก็ออกไป ตอนแกออกนะ เงียบเหงามากเลย เราเชิญใครๆ มาทานข้าวกับแกเป็นมื้อสุดท้ายก็ไม่มีใครอยากจะมา .. ที่มาก็เสียมิได้ทั้งนั้น .. บรรยากาศก็กร่อยๆ ใครๆ คงกลัวแกจะปากจัดขึ้นมาอีก เมื่อนายคนนี้ออกไปแล้ว นายโทรมาชวนเราไปทำงานกับนายที่ใหม่ – เหอๆ เราไม่ไปหรอก -- เป็นคติให้เราเรียนรู้ว่า นโยบายที่ดีที่สุดสำหรับสัมพันธภาพไม่ว่าแบบไหนๆ ก็คือ .. ณ ขณะที่อยู่ด้วยกัน จงดีต่อกันอย่างที่สุด -- จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 16:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 189 เราเป็นคนว่างนายอยู่นานถึง 7 เดือน แต่เรายุ่งมากเลย มีงานทำล้นมือ ต้องเก็บตัวเลขทำรายงานประจำเดือนส่งเมืองนอก ต้องทำเงินเดือนฝรั่ง ทำงานที่เมื่อก่อนนายคนไทยทำเอง ก่อนนายจะไป นายอุ้มเอกสารทั้งตระกร้ามาวางตรงหน้าเรา แล้วบอกให้เราโซโล่ต่อเลย .. ตอนนั้นเราอึ้งๆ แล้วก็หวั่นๆ ว่า .. เฮ้อ .. เราจะไปทำได้ยังไง .. แต่พอถึงวันส่ง ยังไม่มีใครคนอื่นมาสนใจ เราก็ค่อยๆ ทำไป .. เรื่องรายงานต่างๆ พอปรึกษาใครๆ ได้บ้างก็รีบไปหา ไปขอความช่วยเหลือ .. เรื่องเงินเดือนฝรั่งยากที่สุด เพราะหลักการของที่ทำงานเราค่อนข้างซับซ้อน คือฝรั่งทุกคนเสียภาษีตามอัตราของประเทศที่ตัวเองจากมา ในขณะที่เราต้องยื่นภาษีตามอัตราของไทย .. ถามใครก็ไม่มีใครรู้ เพราะเป็นเรื่องลับเฉพาะ เราต้องถามคนทำเงินเดือนที่เมืองนอก ปลุกปล้ำกันอย่างสนุกสนาน เมื่อทำเงินเดือน เดือนแรกได้แล้ว ก็สร้างสูตร สร้างระบบมารองรับ ให้งานเดือนต่อๆ ไป เป็นเรื่องง่าย .. นายคนใหม่เป็นคนอังกฤษ เป็นผู้ดีอังกฤษจริงๆ สุภาพอ่อนโยน พูดเพราะ สนใจทางจิตวิทยา ชอบทำความรู้จักกับความรู้สึกนึกคิดคนอื่น .. ชอบอ่านใจคน ชอบเดาความคิดคน .. ชอบสอน ชอบอธิบาย ชอบโปรโมทลูกน้องด้วย นายคนนี้เข้ามาถึงก็เด็ดหัวจอมต่อต้าน จอมบงการ จอมเฉื่อย และ จอมสารพัดจอมออกไป ใครๆ เรียกนายว่า The Terminator คือ เราทำงานกันมานานแบบพี่แบบน้อง ใครทำมากทำน้อยเราก็ช่วยกันไป แต่นายคนนี้เข้ามาใหม่ เห็นว่าใครเป็นตัวถ่วง แล้วก็จ่ายแพคเก็จให้ออกไป .. รับคนใหม่เข้ามา เก่งๆ และมีประสิทธิภาพทั้งนั้น .. ทำเอาคนอื่นๆ อึ้งกิม กี่ ไปทั้งบริษัทฯ เลย ช่วงนั้นพอเราเดินไปไหนมาไหน ใครๆ ก็ถามว่าเรารู้สึกยังไงที่มีคนๆ หนึ่งต้องถูก นายเธอ ปลดออกไป .. เราตอบว่า ไม่รู้สึกยังไง สักวันหนึ่ง ก็จะเป็นคราวของเรา ... ต่อมานายระแคะระคายเรื่องการกินสินบนของพนักงานจัดซื้อ แต่จับไม่ได้คาหนังคาเขา .. อย่างไรก็ดี ผจก จัดซื้อลาออกไปเองเพราะถูกตรวจสอบอย่างหนัก .. นายเรียกเราไปสวมตำแหน่ง ผจก จัดซื้อ .. (ตอนนั้นนึกในใจว่า อุ๊ย .. เหมือนในหนังสือเรื่อง เขาว่าผมใช้เลขาฯ เปลือง ของคุณ สุจินต์ จันทร์นวลเลย) เหอๆ เราไม่ไปหรอก ตอนนั้นเราก็เชื่อว่ามีนอกมีใน ขี้เกียจไปรับภาระตรงนั้น แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว ดีไม่ดีผู้ขัดผลประโยชน์อย่างเรา อาจถูกฆ่าหมกได้ ไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงผลประโยชน์เท่าไรกัน เพราะบริษัทฯ เราซื้อของกันทีละหลายร้อยล้าน .. นายบอกเชื่อว่าเราทำได้ เราบอกขอบคุณ แต่เราอยู่ยังงี้ดีแล้ว   ณ ตอนนี้เอง ที่มีบริษัทฯ อื่นๆ เรียกเราไปสัมภาษณ์ .. เราทำงานกับนายอังกฤษเข้าขากันได้ดี ตั้งแต่แรกนายก็ให้เราสัญญาว่า เมื่อไรที่เราคิดจะไปจากที่นี่ ให้เราบอกนายล่วงหน้า ตอนนั้นเราตอบ โอเค ไปไม่ได้คิด .. เมื่อมีบริษัทฯ เรียกสัมภาษณ์ เราลาไปสัมภาษณ์ สัญชาตญาณบอกเลยว่าได้แน่ๆ ตอนนั้น เราคิดหนักว่าจะบอกนายยังไง ตอนไหน ถึงจะไม่ผิดสัญญา เพราะว่าเราคงไป เพราะที่ใหม่ให้เงินเดือนมากกว่าถึงสองเท่า ตอนเราทำงานที่ บ เยอรมัน ได้เงินเดือนเริ่มต้น 25k บวกค่าเช่าบ้าน ฟังดูมากก็จริง แต่เราผ่อนบ้านซึ่งตอนนั้นดอกเบี้ยสูงถึง 18%  แปลว่าแค่ดอกเบี้ยก็ปาเข้าไป 20k แล้ว ถึงเรากับพี่ชายจะช่วยกันส่งก็ยังหนัก ไหนจะต้องให้น้องเป็ฯค่าใช้จ่ายประจำเดือน ไหนจะต้องเก็บออมไว้เป็นค่าลงทะเบียนให้น้องปีละ 2 ครั้ง + summer .. เบ็ดสร็จก็ไม่น้อยเลย ถ้าหากมีทางจะมีรายได้เพิ่ม เราต้องคว้าไว้ก่อน แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 49 20:11:43 จากคุณ : Iko Iko - [ 10 ม.ค. 49 17:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 190 ^^* จากคุณ : รักของฉันไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว - [ 10 ม.ค. 49 18:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 191 พักโฆษณา จากคุณ : รุตน้อย - [ 10 ม.ค. 49 19:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 192 ปูเสื่อรออ่าน ... ทำปิ่นโตมาด้วย คนข้างล่างทานด้วยกันไหมคะ จากคุณ : น้ำผึ้งหยดเดียว - [ 10 ม.ค. 49 19:46:57 ]