เรากับเค้าคบกันมาเกือบ 6 ปีแล้ว ตั้งแต่เรียนอยู่ปี 1 จนเรียนจบออกมาทำงานได้ปีกว่าแล้ว เรารักกันมาก เค้ารักเราเรารู้สึกได้ เราเองก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าที่เขารักเรา เรายอมรับว่าเราเป็นคนเอาแต่ใจพอสมควร เค้าต้องคอยง้อตามใจตลอด บางทีเขาเบื่อก็ไม่ง้อ ก็เป็นเรื่องทะเลาะกัน แต่เราก็คบกันมาได้และไม่เคยที่จะทิ้งกันไปได้จริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เคยบอกเลิกกันไปหลายครั้งหลายหน ชีวิตเรา 2 คนเหมือนลิ้นกับฟันมาตลอด ตลอดเวลาที่คบกัน เค้าไปมาหาสู่บ้านเราบ่อยครั้ง ส่วนเราก็เคยไปเที่ยวบ้านเขา พ่อ-แม่เขาเองก็รักเราเหมือนลูก ช่วงที่จบออกมาทำงานเราเริ่มห่างกันแต่หากมีเวลาว่างเราจะแวะเวียนไปเยี่ยมเขาทุกครั้งอย่างน้อยก็เดือนละ 4 ครั้ง (เค้าทำงานคนละจังหวัดกับเรา) แต่เหมือนว่าความห่างทำให้เขาเฉยชากับเรามากขึ้น เวลาโกรธกันเขาก็ขาดการติดต่อไปเฉย ๆ ไม่โทรมาเลย บางทีเราติดต่อไปเขาก็ไม่ยอมรับสาย จนมีคนหนึ่งเข้ามาทำให้เราหวั่นไหว เขาเสียใจมากที่เราเลือกที่จะเดินจากมา โดยให้เหตุผลว่าเรารักเขาได้ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิม ขอเวลาให้เราอยู่กับตัวเองก่อน วันนั้นเขาเสียใจและกลับบ้านไปร้องให้กับแม่ เราเองเมื่ออยู่ห่างเขาเราก็ไม่ได้คบใคร ใจยังมีเขา เพียงแต่มันรู้สึกไม่เท่าเดิม กับคนใหม่ก็เป็นเพียงเพื่อน ไปดูหนังกันบ้าง แต่เรายังนึกถึงเขา เวลาที่ผู้ชายคนนั้นจะจับมือเรายังต้องดึงมือออก เพราะจริง ๆ ส่วนหนึ่งก็ยังคิดเห็นหน้าเขา เขาก็ยังโทรมาบ้างนาน ๆ ครั้ง เรารู้ว่าเขาเจ็บมาก เราเองก้ไม่อยากทำแบบนี้ และไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีวันเลิกกับเขา เพราะเราเคยรักกันมาก เราทุ่มเทเพื่อกันมาตลอด จนเวลาผ่านไป 3 เดือน เขาเริ่มหายไป เราเองก็รู้สึกใจหาย จนวันหนึ่งเขาโทรมาเราก็แสดงอาการออกไปให้เขารู้ว่าเรายังต้องการเขา เรากับเขาจึงได้กับมาคบกัน แต่พอกับมาคบกัน เขากลับเริ่มเปลี่ยนไป เขาที่เคยคบเราคนเดียวก็มีคนเข้ามาเกี่ยวพันเรื่อย ๆ เขาเคยทำผิดกับเราถึง 3 ครั้ง เราก็ให้อภัยเขาตลอด (ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้เลยนะ เราเชื่อใจกันตลอด) จนในที่สุด วันหนึ่งเราทะเลาะกันเขาก็บอกว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว เราไปกันไม่ได้ (ทั้งที่เรื่องที่งอนไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย) เขาขอเลิกกับเรา เราอึ้ง เพราะไม่เชื่อหูตัวเอง ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะมีวันที่หมดรักเรา เขาเลิกแต่เราไม่ยอมคอยตามง้อเขาตลอด เพราะคิดว่าเค้าคงแค่โกรธเลยพูดออกไป เราเลิกกันมาเกือบเดือนจนวันปีใหม่ที่เราตั้งใจจะโทรหาเขาในนาที่แรกของวันที่1 เพราะทุกปีเราทำมาตลอด เราโทรประมาณ 20 ครั้ง ติดตลอดแต่เป็นสายเรียกซ้อน เกือบ 20 นาที่เขาถึงรับ เราก็เลยถามว่าคุยกับใครอยู่เหรอ เขาถึงยอมรับว่าที่เขาคุยอยู่คือผู้หญิงที่เขาคบอยู่ ซึ่งคนนี้เขาคบกันได้ 2 เดือนแล้วในขณะที่ยังคบกับเรา เราอึ้งไปเลย เราเสียใจมากที่วันนี้เรากลายเป็นเพียงแฟนเก่า สิ่งที่เคยทำคืออวยพรเขาเป็นคนแรกในปีใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ของเขาก็ปฏิบัติหน้าที่นั้นแทนเรา แต่ก็คิดได้ว่ามันคงเป็นกรรมที่เราเคยทำกับเขา เขาก็บอกว่าเขาเองก็ยังไม่ลืมเรา แต่เขาก็ทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียใจไม่ได้ เวลาที่เราโทรไปหาเขาผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ด้วยตลอด ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งเรียนปี1 อายุ 18-19 ปี เจอกันได้ 2 เดือน แต่เขาเลือกที่จะเอาผู้หญิงคนนี้มาแทนที่เรา เราเจ็บมาก (มันคงเหมือนกับที่เขาเจ็บตอนนั้น) พ่อแม่เค้าก็ไม่อยากให้เขาเลิกกับเรา และเขาก็บอกพ่อแม่ว่ายังไม่ได้เลิกกัน ทั้ง ๆ ที่เขาบอกเราว่าเค้ารักผู้หญิงคนนั้น และอาจไม่กลับมาหาเรา วันนี้เราเสียใจมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้องให้ทุกคืน ไม่อยากให้เขาไปจากชีวิตเราเลย เราเคยรักกันมาก และตอนนี้เราก็เชื่อว่าเค้ายังไม่หมดใจนะ เพียงแต่เขามีผู้หญิงคนนั้นอีกคน และผู้หญิงคนนั้นก็ไปอยู่กับเขา เรากลัวเหลือเกินกลัวว่าเขาจะหายไปจริง ๆ เราโทรหาเขาอยู่เหมือนเดิม แต่ยิ่งโทรก็ยิ่งเจ็บ เพราะผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ เขาบอกพ่อแม่ของเขาว่าเขาเองก็ทิ้งเราไม่ได้ แต่วันนี้เขาก็เลือกที่จะอยู่เคียงข้างผู้หญิงคนนั้น เขาพูดกับเราคล้ายๆว่า หากเขาไปกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เขาคงกลับมา เขาเห็นเราเป็นตัวเลือก เขาเห็นแก่ตัว แต่เรายังรักเขามาก หากเขากลับมาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดเราก็ยังยินดีจะรับเขา เรายังรอคอยเขาด้วยความหวัง และพ่อแม่เขาเองก็บอกว่ายังไงเขาก็กลับมาปล่อยให้เขาหายบ้าก่อน วัหนึ่งเขาต้องกลับมา เรายังรอเขา รอเขาอยู่ทุกวัน ก่อนนอนเราจะสวดมนตร์ขอให้เขาคิดถึงเราและกลับมาหาเรา นี่ก็ผ่านมา 1 เดือนแล้ว เรายังรอคอยต่อไป ทั้ง ๆ ที่มีคนมาขอคบเรา แต่เราจะไม่ยอมรับใครเข้ามาเป็นปัญหาอีกเด็ดขาด เรากลัวว่าเมื่อเขากลับมามันจะสายไป เมื่อไรนะที่เขาจะกลับมา