เมื่อคืน
ฉันโทรบอกเขา ...
เปิดประตูให้หน่อยได้ไหม ฉันยืนรออยู่หน้าบ้าน
และวางสายทันที เมื่อจบข้อความที่ต้องการสื่อสาร
กลัวการปฏิเสธ ฉันยังไม่เข้มแข็งพอ ที่จะฟังคำนั้น
สักพักเขาเดินมาที่หน้าบ้าน มองหาฉัน
ซึ่งยืนหลบอยู่ในอีกมุมหนึ่งของความมืด
คนละทางกับที่สายตาเขามองหา
.
ฉันเดินมา
. ที่ประตู
.
ได้ยินประโยคหนึ่ง
. มาทำไม
ไม่แน่ใจว่า
เขาถามฉัน หรือแค่พูดกับตัวเอง
.
ฉันก้มหน้าเดินเข้าบ้าน ผ่านหน้าเขาไปเงียบๆ
.
ฉันเข้าไปในบ้านหลังนั้น บ้านที่ฉันเคยอยู่
หลายเดือนแล้ว ที่ฉันไม่มีโอกาสกลับมาที่นี่
.
ฉันเดินเข้าห้องนอน
ดีใจที่เห็นตุ๊กตาตัวที่ฉันบอกเขาว่า มันคือตัวแทนฉัน วางอยู่ที่เดิม
ฉันหยิบมันขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรัก...
มันคือฉันจริงๆ
ทั้งผิวคล้ำ หน้าบึ้ง ขี้แย
.
ฉันเดินกลับมานั่งคุยกับเขา ที่โต๊ะทำงาน
เอนหัวซบลง บนไหล่เขา
อยากดึงความผูกพันเก่าๆ กลับคืนมา
.
ที่เก้าอี้ตัวนี้
ฉันเคยนั่งตักเขา เขาเคยโอบเอวฉัน
.
เราสองคนผูกพันกัน ทั้งทางกาย - ใจ
.
และไม่เคยคิดว่า ... จะมีอะไรแยกความผูกพันของเราออกจากกันได้เลย ....
วันนี้
ฉันพาใจเหงาๆ กลับมาที่บ้านหลังเก่าอีกครั้ง
หวังเพียงแค่
เจ้าของบ้าน จะต้อนรับ การกลับมาของฉัน
ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
..จากเขา
.
นั่นคงคือคำตอบที่เขาตั้งใจมอบให้ฉัน
.
บ้านหลังนี้ไม่ต้องการฉัน เขาไม่ต้องการฉัน
.
ฉันมองไปรอบๆบ้านอีกครั้งด้วยความคิดถึง
ในตาฉันตอนนี้... เหมือนกระจกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่จนเต็ม
เลือนลาง
จนมองแทบไม่เห็นอะไรตรงหน้า
เขาถามฉัน กินอะไรมาหรือยัง
ฉันส่ายหน้า
. เขาหยิบนมมาให้
ไม่รักฉันแล้ว จะห่วงทำไมกัน
รู้ไหม
ความผูกพันมันแสนทรมาน
ความผูกพัน มันรั้งฉันไว้ ไม่ยอมให้ก้าวไปไหน
.
ความผูกพัน
มันทำให้ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม
..
ฉันกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
..
นอนหลับตาอยู่บนเตียง
เขาเดินเข้ามา
ฉันกอดเขา
อย่าให้ผมขยะแขยงคุณ มากไปกว่านี้เลย คือคำพูดเขา
ไม่ใช่ครั้งแรก
ที่เขาพูดประโยคนี้กับฉัน
ไม่ใช่ครั้งแรก
ที่หัวใจฉันต้องสลาย เพราะคำพูดเขา
ฉันเคยหลับไปบนเตียง นี้พร้อมเขา
ทุกครั้งที่ลืมตา....สิ่งแรกที่ได้เห็นคือใบหน้าเขา ...
ฉันคิดถึงวันเก่าๆ
ใจหาย ...
ความรักของเขาหมดลง ทั้งๆที่ฉันยังรักเขา จนหมดใจ ...
มันจบลง จริงๆหรือ ?? ...
เขาขับรถมาส่ง
พูดสิ่งต่างๆที่อัดอั้นในใจ
ฉันนั่งเงียบ
หลากหลายความรู้สึก
รวมตัวกัน กลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำตา
ทั้งเสียใจ น้อยใจ รวมถึงซึ้งใจ
ไม่มีคำพูดใดๆจากปากฉัน
ถ้าการที่เขาได้พูด ได้ระบายอะไรออกมาบ้าง จะทำให้เขารู้สึกดี
ฉันก็ยินดีรับฟัง
.ยินดี
เป็นที่ระบาย
อย่างน้อย
ก็เพื่อยืนยันให้เขาเห็นว่า
ความรักของฉัน
ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ฉันเดินกลับขึ้นห้องมาพร้อมน้ำตา นับร้อย นับพันหยด
น้ำตา
ที่กลั้นมาแสนนาน
น้ำตาที่เคยซ่อนไว้ เพราะไม่อยากกลายเป็นคนอ่อนแอ
ตอนนี้...ฉันคงไม่มีโอกาสสัมผัสถึงความสุข จากความรักอีกแล้ว
แต่ขอแค่สุขใจ
ที่ได้รัก ก็พอ
.
ฉันโทรหาเขาอีกครั้ง
ความรู้สึกของเขาเป็นอย่างไร ฉันไม่อาจรู้
เพราะในตอนนี้
สิ่งที่สัมผัสได้มีเพียงน้ำเสียง
ไม่มีสีหน้า แววตา อารมณ์ใดๆของเขา ให้ฉันเห็น
..
เราวางสาย .. ลาจากกัน
. ด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ
แค่นั้นเอง
ที่ทำให้ฉันนอนหลับฝันดีได้ ในคืนนี้
.
แค่นั้นเอง
ที่ทำให้คืนนี้ของฉัน ไม่ยาวนาน
แค่นั้นเอง
แค่นั้นเอง
. ที่ฉันรอ
แต่อย่างน้อย
ฉันอาจโชคดีกว่าใครอีกหลายแสน หลายล้านคนบนโลกใบนี้
ที่มีใครคนหนึ่ง เคยรักฉัน
..
.... ขออนุญาตระบาย... นะคะ ....
ขอบคุณค่ะ .....
จากคุณ :
คนเดิม...ที่รักเธอ
- [
11 ม.ค. 49 11:51:09
A:202.142.200.252 X: TicketID:107220
]
@@ รักที่ ...ไม่มีทาง @@
อย่าคิดมากนะ