รู้จักผู้ชายคนหนึ่งมาสองปีกว่าแล้ว จากเวลาปีแรกที่คบกัน เขามีทีท่ากับเรามากกว่าเพื่อนธรรมดา แต่เขาก็ไม่เคยที่จะเรียกเราว่าเป็นแฟนเลย โอเคค่ะ สำหรับเราเป็นเพื่อนก็ได้ เพราะเรารู้สึกดี ๆ กับเขามากและในใจหวังไว้ว่าสักวันเขาจะยอมรับเรา เรียกได้ว่าเรารักเขาเข้าไปแล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป เขาติดต่อเราน้อยลง เขาพูดคุยน้อยลงจากเดิม เขาไม่พยายามแก้ตัวเมื่อเราเริ่มน้อยใจ เขาจะติดต่อเมื่อเขาว่าง ข้ออ้างคืองานยุ่งมาก
เรายอมรับว่าน้อยใจ มีน้ำตาในบางครั้ง และรู้สึกถึงการจากกันในอนาคต บางคนอาจบอกว่าก็เป็นเพื่อนจะเอาอะไรมากมาย เราอาจทำได้ถ้าไม่มีอะไรเกินเลยกว่าความเป็นเพื่อน อย่าคิดมากนะคะว่ามีอะไรกันแล้ว ไม่ถึงขั้นนั้นค่ะ แค่เคยพักห้องเดียวกัน มีกอดมีหอมกันบ้าง เหตุการณ์แบบนี้เราไม่ทำกับเพื่อน เมื่อคิดขึ้นมาทีไร เรารู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เหลือเกิน สำหรับผู้ชายแล้วมันก็อาจเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ถึงแม้จะเป็นเพียงครั้งเดียว เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่คิดถึงมัน
เราอยากจะตัดใจ เมื่อคิดขึ้นมาเมื่อไรก็ร้องไห้ทุกครั้ง จะบอกว่าเขาไม่มีเยื่อใยก็ไม่ใช่สักทีเดียว เขาจำได้ว่าเราชอบอะไร และบางครั้งก็ส่งของมาให้เสมอ ๆ โดยที่เราไม่ได้ร้องขอ แต่เราเบื่อตัวเองที่ต้องมาคอยเขาทุกวัน คอยว่าเมื่อไหร่เขาจะติดต่อมา เบื่อที่ตัวเองอ่อนแอและร้องไห้เมื่อตัดสินใจที่จะบอกลาเขาอย่างเป็นทางการ เราไม่รู้ว่าเราคิดมาก หรืออ่อนไหวเกินไปหรือเปล่า แต่บางคนบอกว่าผู้หญิงมักมีเซ้นท์เกี่ยวกับเรื่องนี้
เราคิดว่าจะบอกลาเขาอย่างเป็นทางการ และจะเก็บความทรงจำที่ดีตลอดไป เราไม่ได้เกลียดเขาค่ะ แต่อยากให้ความรู้สึกตัวเองมันตกตะกอนโดยให้เวลากับมัน ไม่อยากให้เขาติดต่อมาอีก ให้ความรู้สึกของเราที่มีกับเขามันค่อย ๆ จางไปตามกาลเวลา เหลือไว้แต่ความรู้สึกดี ๆ เมื่อคิดถึงมัน และเราจะรักเขาตลอดไป
แค่อยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนคนอื่น ๆ บ้างค่ะ ขอบคุณ
จากคุณ :
poopla
- [
16 ม.ค. 49 10:25:48
A:203.151.169.253 X: TicketID:102724
]
ตัดสินใจไม่ได้ *** ลังเลค่ะ******
