ความคิดเห็นที่ 1 แม่ก้อยเขียนเรื่องของลูกตอนที่แล้ว “An impossible dream” ที่แม่ก้อยไปพูดเรื่องออทิสติกให้พ่อแม่เพื่อนของลูกฟัง แม่ก้อยได้รับแรงใจจากผู้ปกครองหลายคน ใครจะไปคิดว่า ถัดจากวันนั้นแค่ไม่ถึงสัปดาห์ แม่ก้อยได้รับ”ข่าวร้าย” แบบตั้งตัวไม่ติดเอาเลยทีเดียว เช้าวันนั้น แม่ก้อยไปส่งลูกที่โรงเรียน ครูใหญ่คนใหม่ที่พึ่งย้ายมาเดินตรงเข้ามาทัก บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แล้วเชิญแม่ก้อยไปที่ห้องธุรการ ระหว่างเดินไป แม่ก้อยก็คิด(เข้าข้างตัวเอง)ว่า สงสัยวันนั้นแม่ก้อยคงจะพูดได้ดีมาก ครูใหญ่คงอยากรู้อะไรเพิ่มเติมล่ะมั๊ง ความคิดสะดุดลงเมื่อครูใหญ่เริ่มต้นแบบไม่อ้อมค้อมว่า เรื่องที่จะคุยวันนี้ เป็นเรื่องที่ sensitive มาก เกี่ยวกับคุณนนท์ มีผู้ปกครองประมาณ 40 คนมาร้องเรียนกับครูใหญ่ว่า การมีเด็กพิเศษเรียนร่วมในห้องเรียน ทำให้การเรียนของเด็กปกติเรียนไม่ได้เต็มที่ เด็กพิเศษบางคนชอบทำท่าทางแปลกๆ ไม่น่าดู และเหตุผลอีกมากมายที่ผู้ปกครองบอกว่า โรงเรียนต้องมีมาตรการบางอย่างเพื่อแยกเด็กพิเศษออกจากห้องเรียนปกติ ไม่อย่างนั้นจะพากันเอาลูกลาออกจากโรงเรียน ครูใหญ่บอกว่า แม้มันจะเป็นเหตุผลที่ฟังไม่เข้าท่า แต่ด้วยเหตุผลทางธุรกิจ และข้อมูลสนับสนุนว่าในช่วงสองปีที่ผ่านมา มีเด็กนักเรียนหลายสิบคนลาออกด้วยเหตุผลของการมีเด็กพิเศษเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน ระหว่างแม่ก้อยกำลังมึนๆ ครูใหญ่ก็สรุปว่า คณะกรรมการโรงเรียนได้ตัดสินใจแล้วว่า จะแยกชั้นเรียนของเด็กพิเศษออกจากเด็กปกติ โดยจะเริ่มเร็วที่สุด แม่ก้อยฟังด้วยความ”มึน” อย่างแรง ไม่ได้ตอบอะไรครูใหญ่ แล้วก็เดินออกมาอย่างงงๆ เข้าไปในนั่งรถ แล้วเริ่มคิดว่า มันอะไรกันเนี่ย แต่ไหนแต่ไรมา โรงเรียนไม่เคยมีปัญหากับเด็กพิเศษ ลูกได้รับการดูแลอย่างดี ทั้งจากครูปกติ และ ครูการศึกษาพิเศษ ผู้ปกครองของเพื่อนลูกก็คุยกันดี ไม่เห็นมีใครมีปัญหากับการที่ลูกเป็นเพื่อนร่วมชั้น จากคุณ : แม่ก้อย - [ 17 ม.ค. 49 23:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่สุดแล้ว แม่ก้อยพบว่า แม่ก้อยคิดไปเอง ไม่ใช่ทุกคนที่เห็นใจลูก และ ไม่ใช่ทุกคนที่เข้าใจลูก โชคร้ายหนักเข้าไปอีก เมื่อลูก ออกอาการ”ป่วน”สุดๆ เริ่มด้วย ไม่ยอมเรียน เดินไปเดินมา อารมณ์หงุดหงิดเวลาโดนดุ  ทำอะไรให้ตรงกันข้ามไปหมด  บอกขวาเธอก็ไปซ้าย บอกให้ทำอันนี้เธอจะทำอันนั้น ไปๆมาๆ เหมือนโดมิโนล้ม เพราะพอลูกป่วน ครูก็เริ่มเครียดไปด้วย ไม่ใช่เครียดเพราะความป่วนของลูก เครียดเพราะกลัวว่า ความ”ป่วน”ของลูก จะกลายเป็น Topic ของการมีเด็กพิเศษในห้อง หลังจากตั้งตัวกันได้หนึ่งพัก เราตัดสินใจว่า ลูกคงไม่พัฒนาแน่ ถ้าต้องแยกห้องออกมาต่างหาก แม้ว่า การแยกห้องจะสามารถส่งเสริมส่วนที่ดีของลูกให้ดียิ่งขึ้น แต่ เรื่องทักษะทางสังคม คงไม่ได้ เผลอๆจะแย่เข้าไปกันใหญ่  ในช่วงนั้น เราคิดว่า ถ้าเป็นอย่างนี้ เราย้ายโรงเรียนลูกดีกว่า มันคงมีซักที่สิน่า ที่ต้อนรับเด็กอย่างลูก แม่ก้อยพาลูกไปทดสอบ IQ ใหม่อีกครั้ง จริงๆแล้วเมื่อปีก่อน นักจิตวิทยาก็ทดสอบไปแล้ว แต่เป็นแบบ non-verbal เพราะตอนนั้นลูกยังสื่อสารไม่ค่อยดี ปีนี้นักจิตวิทยาบอกว่าขอลองอีกครั้ง ด้วยแบบทดสอบปกติ ผลก็ไม่ต่างจากเดิมนัก เพียงแต่เรารู้ว่า ส่วนที่ดีของลูก ลูกทำได้เท่ากับเด็กอายุ 13 ขวบ และ ส่วนที่แย่ ลูกทำได้เพียงแค่เด็ก 4 ขวบเท่านั้นเอง  แต่โดยรวมแล้ว คะแนนที่ลูกได้ก็นับว่าไม่เลวนัก ซึ่งเราคิดว่า คงเป็น”ใบเบิกทาง”ที่พอใช้ได้กับการหาโรงเรียนใหม่ให้ลูก จากคุณ : แม่ก้อย - [ 17 ม.ค. 49 23:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในช่วงนั้น แม่ก้อย”เดินสาย”คุยกับโรงเรียนนับสิบๆแห่ง จนสุดท้าย เหลือโรงเรียนที่ให้ลูกเข้าไปทดสอบว่าจะเรียนได้ไหมอยู่ 5 แห่ง ที่แรกคือโครงการนานาชาติของโรงเรียนดังในดวงใจของพ่อแม่เด็กพิเศษ วันที่เราพาลูกไป แม้เราจะบอกว่าลูกเป็นออทิสติก คุณครูก็ยืนยันว่า ขอแยกลูกไปคุยในห้องกับกรรมการก่อน เดี๋ยวจะมาตามเราไป แม่ก้อยกับพ่อของลูกอึ้งไปนานด้วยความงงว่า คุณครูหวังจะคุยอะไรกับลูก เพราะธรรมชาติของเด็กออทิสติก ไม่ได้”รับมุก”กับการคุยแบบนี้ จริงดังคาด สิบนาทีผ่านไป คุณครูมาตามให้เข้าไปในห้อง ทันทีที่เดินเข้าไป เราสองคนยิ่ง งง หนักกว่าเก่า ในห้องนั้นจัดโต๊ะเป็นรูปตัว U รอบตัว U มีครูนั่งอยู่นับได้ 10 คน มีเก้าอี้ชุดหนึ่งอยู่ตรงปลายตัว U สำหรับเด็กและผู้ปกครอง นี่มันยิ่งกว่าสอบสัมภาษณ์เข้าทำงานเสียอีก แม่ก้อยยังสงสัยว่า อย่าว่าแต่เด็กพิเศษแบบลูกเลย เด็กปกติอายุห้าหกขวบ กี่คน ที่จะ นั่งอยู่ได้คนเดียว และคุยโต้ตอบได้ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องบอกใช่ไหมคะ ว่า ลูก”ไม่ผ่าน”การทดสอบสิบนาทีที่ว่านี้ เป็นครั้งแรก ที่แม่ก้อยไม่เสียใจเลยที่ลูก”ไม่ผ่าน” เพราะเรารู้ทันทีว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับลูก เพราะไม่มีความเข้าใจให้ลูกเลย (แต่กับเด็กคนอื่นแม่ก้อยไม่อาจจะรู้ได้นะคะ) ถัดไปเป็นที่ที่สอง ซึ่งเป็นโรงเรียนนานาชาติในดวงใจของพ่อแม่เด็กพิเศษอีกเหมือนกัน ที่นี่ดูว่าจะ”พร้อม”กับการเรียนการสอนมากกว่าโรงเรียนปัจจุบันของลูก ในด้านเครื่องไม้เครื่องมือ และอุปกรณ์ ที่นี่ขอให้เราพาลูกมาลองนั่งเรียน ครึ่งวัน แม่ก้อยบอกว่า ขอแม่ก้อยมา”เตี๊ยม”กับครูก่อนได้ไหม ว่าลูกเป็นอย่างไร และ วิธีไหนที่ลูกจะเรียนได้บ้าง ครูบอกว่า ไม่ต้องค่ะ เพราะเราเชี่ยวชาญกับเด็กพิเศษ แม่ก้อยก็วางใจ ส่งลูกไปลองเรียนเลย เที่ยงวัน แม่ก้อยไปรับ พร้อมกับฟังผลการทดสอบที่บอกว่า “ลูกไม่นิ่ง ไม่สนใจ  ลูกเรียนที่นี่ไม่ได้แน่ๆ เพราะเราดูเด็กแบบลูกไม่ได้” แม่ก้อยพึมพำขอบคุณครูเบาๆ แล้วก็พาลูกกลับออกมา ครูพูดถูกค่ะ ลูกไม่นิ่งแน่ๆล้านเปอร์เซนต์ ก็มันเป็นวันแรก แถมไม่ได้เตี๊ยมอีกลูกจะ”รอด”ได้ยังไง แล้วลูกก็ถูกพาไป”ลองเรียน”อีกในโรงเรียนที่สาม ที่นี่เป็นโรงเรียนเล็กค่ะ โรงเรียนนี้ไม่เคยรับเด็กออทิสติก แต่บอกว่า ให้มาลองดู แม่ก้อยพาลูกมาทำความรู้จัก และ เตี๊ยมกับครูก่อนล่วงหน้า ดูท่าทางจะเริ่มต้นได้สวย เพราะครูกระตือรือล้น และเตรียมที่ทาง รอรับลูกไว้พอสมควร แม่ก้อยส่งลูกไว้ แล้วไปรับกลับตอนบ่ายโมง ครูบอกว่า ลูกเรียนที่นี่ได้ แต่ เราต้องหาผู้ช่วยส่วนตัวของลูกให้ครู ครูว่าลูกฉลาดแต่ครูควบคุมไม่ได้ ลูกจะทำต่อเมื่ออยากทำเท่านั้น เราบอกขอบคุณครู และขอคิดดูก่อน เพราะเราไม่รู้จะหา”ผู้ช่วย”จากที่ไหน โรงเรียนที่เหลืออีกสองแห่ง บอกว่า น่าจะรับลูกได้ แต่เนื่องจากสองแห่งนี้เป็นโรงเรียนใหญ่ ไม่รับเด็กระหว่างปีการศึกษา ลูกจะต้องรอการทดสอบ และ ถ้าเข้าได้ กว่าจะเริ่มเรียน ต้องเป็นสิงหาคมปีหน้า จากคุณ : แม่ก้อย - [ 17 ม.ค. 49 23:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาปูเสื่อรออ่านค่ะ เห็นใจแม่ก้อยจัง..เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : SiErRaPuY - [ 17 ม.ค. 49 23:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ระหว่างนั้น ด้วยความที่กลัวว่าลูกจะป่วนจนไปกันใหญ่ แม่ก้อยขออนุญาต ส่งครูฝึกพัฒนาการของลูก เข้าไปช่วยดูแลในห้องเรียนทั้งวัน ด้วยความที่ลูกฝึกกับครูท่านนี้มานาน อาการป่วนของลูกเริ่มสงบ อะไรๆก็ดูท่าว่าจะดีขึ้น แต่......ความสงบอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ แม่ก้อยก็ได้รับเชิญไปคุยกับครูอีกแล้ว คราวนี้ไม่ใช่เรื่องคุณนนท์ป่วน แต่เป็นเรื่องที่ ครูที่โรงเรียนของลูก คิดว่า การควบคุมของครูฝึกพัฒนาการที่แม่ก้อยส่งไปช่วย “รุนแรง”เกินไป (“รุนแรง”อย่างไร ขอยกยอดไปบอกตอนหน้าค่ะ) นอกจากนี้ สถานการณ์ยังไม่ดีขึ้น อีกสองสามวันถัดมาได้รับจดหมายว่า ลูกจะต้องถูกย้ายไปเรียนห้องเด็กพิเศษเฉพาะแน่ๆ ทันทีหลังจาก half term break ไม่มีกรณียกเว้นใดๆ แม้ว่าเราจะขออยู่แค่สิ้นปีนี้ก็ตาม และเราก็พบว่า จากเด็กในโครงการเด็กพิเศษเกือบ 20 คน มีเพียง 5 คนที่จะถูกย้ายไปห้องเด็กพิเศษ ถามว่าทำไมต้องเป็น 5 คนนี้ คำตอบคือ เพราะเป็นเด็กพิเศษที่ดูแล้วรู้ว่าเป็นเด็กพิเศษ ขณะที่เด็กบางคนซึ่งจัดอยู่ในประเภท Learning disability น่าจะได้ประโยชน์มากกว่ากับห้องเด็กพิเศษสามารถเรียนร่วมอยู่ในห้องเรียนเด็กปกติได้ ยังไม่รู้จะหาทางออกยังไง ครูที่โรงเรียนทุกคนดีมาก พยายามบอกเราว่า อยู่เถอะ ครูจะช่วยกันสุดๆ ไม่ว่าลูกจะอยู่ห้องเรียนไหนก็ไม่สำคัญ ครูก็ยังจะรักลูก ช่วยลูกอยู่ดี ตรงนี้เป็นปัจจัยหนึ่งที่เสียดายมาก เพราะครูแบบนี้คงไม่ได้มีทุกโรงเรียน อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากอยู่ เพราะนโยบายโรงเรียนเปลี่ยนไป และ ลูกคงไม่สามารถพัฒนาในส่วนที่ขาดได้ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ อีกมุมหนึ่ง จากการที่ Shopping  มาหลายโรงเรียน เราก็เริ่มลังเลว่า โรงเรียนใหม่กับลูกจะเป็นยังไง ดีกว่าก็ดีไป ถ้าไปแล้วยิ่งแย่ยิ่งไม่อยากนึก จากคุณ : แม่ก้อย - [ 17 ม.ค. 49 23:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ครูใหญ่ชั้นประถมซึ่งดีกับเรามาก เข้ามากอดแม่ก้อย เราร้องไห้เสียใจด้วยกันอยู่นาน ไม่ใช่เสียใจกับออทิสติกของลูก แต่เราเสียใจที่เราไม่สามารถซื้อโอกาสให้ลูกได้ แม่ก้อยบอกขอบคุณครูใหญ่และคณะครูของลูก (ซึ่งร้องไห้กันมาหลายยกแล้ว) แม่ก้อยยังคง "look for the bright side of the life" เสมอ แม่ก้อยเชื่อว่า น้องนนท์ยังมีโอกาสอีกมาก และ คงมีซักที่ที่ให้ลูกอยู่ได้โดยที่ความพิเศษแบบผิดปกติไม่ถูกกีดกัน คิดไปไกลถึงเด็กคนอื่น อย่าว่าแต่เด็กพิเศษเลย เด็กที่เรียนไม่เก่ง เด็กที่มีปัญหาคนอื่นๆ อีกหน่อยจะมีใครดูแลเอาใจใส่ แล้วเราจะมาสงสัยทำไมว่าเดี๋ยวนี้ปัญหาสังคมเยอะแยะมาจากเด็กๆเพิ่มมากขึ้น ขนาดเราที่ไม่ขัดสนเงินทอง ทุกคนในครอบครัวสนับสนุน เรายังไม่สามารถหาโอกาสให้ลูกได้เลย ประสาอะไรกับเด็กพิเศษคนอื่นจะมี"หนทาง"มีชีวิตที่มีคุณภาพได้ยังไง ในชีวิต แม่ก้อยผ่านปัญหาแรงๆมาก็นับได้ว่าแยะพอสมควร ในแต่ละครั้งแม่ก้อยรู้สึกว่ามันมีเหตุแห่งการเกิดของปัญหา ถ้าเรามองเหตุให้เจอ แก้ให้ตรงจุดมันก็จะลุล่วงไปได้ แม้บางครั้งการแก้ปัญหาอาจทำให้ต้องเป็นแผล ต้องเจ็บปวด ที่สุดมันก็จะหาย ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน มันเป็น"ความจริงที่โหดร้าย"มาก สำหรับเด็กหกขวบตัวเล็กๆ ที่เกิดมาผิดปกติแบบลูกจริงๆ แม่ก้อยมานั่งย้อนคิดกลับไป มีเพียงครั้งเดียวตั้งแต่รู้จักออทิสติกของลูกมา ที่เราร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่ลูกเป็น อาจเป็นเพราะช๊อค ไม่คาดคิด หรือ หวังมากเกินไป อีกทั้งความไม่รู้จักออทิสติกของลูก ที่เรารู้สึกเสียใจเหมือนโลกถล่มทลายไปต่อหน้าในตอนนั้น หลังจากนั้น แม้เราจะร้องไห้กันอีกนับครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ ความเหนื่อย ความล้า กับ การถดถอยของลูกบ้าง ความป่วนของลูก บ้าง แต่หลังจากนั้นไม่นาน มักจะมีเสียงหัวเราะมาแทนที่ เรามักมีทางออกที่ดีเสมอ วันนี้เป็นการร้องไห้ครั้งที่สอง ที่แม่ก้อยรู้สึกเหมือนว่าโลกถล่มลงมาอีกครั้ง รู้สึกว่ามันเป็นโชคร้ายของลูกที่เกิดมาเป็นออทิสติก (หลังจากที่ไม่เคยคิดอย่างนี้เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา) สรุปว่า ตอนนี้ เราดูเหมือนว่า จะไม่มีทางไปเสียแล้ว จากคุณ : แม่ก้อย - [ 17 ม.ค. 49 23:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วทำให้คิดถึงน้องของเรามากเลยค่ะ น้าเราก็พยายามทำทุกวิถีทาง เหมือนกัน ตอนนี้น้องพอรู้เรื่องแล้ว แต่ยังคงมีโลกส่วนตัวอยู่ ยังไงก็ให้กำลังใจนะคะ ขอให้มีกำลังใจเยอะๆ รักน้องให้มากๆ นะคะสู้ๆค่ะ จากคุณ : mamimamiga - [ 18 ม.ค. 49 00:02:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยิ่งเล่ายิ่งยาว ขอยกยอดไปต่อตอนหน้านะคะ (ซะงั้น) อ้อ..ลืมบอกไป ว่าเรื่องนี้เกิดเมื่อปีที่แล้วค่ะ  ตอนนี้ทุกอย่างผ่านไปแบบ Happy Ending (แอบบอกตอนจบล่วงหน้า) แต่จะจบอย่างไร...รักกันจริง ต้องรอนิดค่ะ ขอเวลาไป”ปั่น”ต่ออีกซักวันสองวันสามวัน..... ...บันทึกตอนเก่าๆ ฉบับยืดยาวมาปีนี้ปีที่ห้าที่ pantip เก็บไว้ที่นี่นะคะ เผื่อจะมีประโยชน์ http://www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=autistic&id=132 ส่วนตอนนี้ แม่ก้อยพาลูกไป Blueplanet ค่ะ "บินไปกับนก" เผื่อชาวสวนลุมยังไม่ได้อ่านกัน http://www.hflight.net/cgi-bin/forum/Blah.pl?b=review,m=1108183737 ขอไปปลุกปล้ำกับตอนต่อไปซักพัก(ใหญ่ๆ)นะคะ จากคุณ : แม่ก้อย - [ 18 ม.ค. 49 00:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งหมดกำลังใจครับ ถ้าคุณยอมแพ้ น้อง เค้าก็แพ้ด้วย แล้วผมเชื่อว่าคนในนี้ที่ตามอ่านกระทู้ของ คุณแม่ก้อย ทุกคนก็จะรู้สึกพ่ายแพ้ไปกับคุณด้วย ทุกคน รวมทั้งผมตามให้กำลังใจคุณแม่ก้อยตลอดมา อย่าเพิ่ง ยอมครับ มันต้องมีซักที่ซิคุณเชื่อมั้ยล่ะ...ผมเชื่อ1000% ว่าพระเจ้าไม่ใจร้ายกับแม่ที่เข้มแข็งเช่นคุณ จากคุณ : สนประดับไฟ (สนประดับไฟ) - [ 18 ม.ค. 49 00:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฉันก็มีหลานคนหนึ่ง เป็นออทิสติกเหมือนกัน อายุ9ขวบ หมอบอกว่าเขาหายแล้ว สามารถสื่อสารได้เหมือนปรกติ คนอื่นดูก็คงไม่รู้ว่าไม่ปรกติ แต่เราดูจะรู้ว่าไม่ปรกติ เพราะเวลาคุย เขาจะไม่มองตาเรา จะพูดไปเรื่อยๆตาลอยๆ แต่สื่อสารกันรู้เรื่องทุกอย่าง แต่บางครั้งจะไม่เข้าใจที่เราพูด หลานของฉันก็จัดเป็นเด็กพิเศษ ที่ได้เรียนบางวิชาและ ไม่ต้องเรียนบางวิชา เขาจะเก่งเลข ความจำดี ชอบดูบอล จำรายการทีวีได้หมด คุยกับทีวีรู้เรื่อง แต่คุยกับคนไม่ค่อย รู้เรื่อง อ่านหนังสือเก่ง แต่มีปัญหาในเรื่องการเขียน เพราะ ควบคุมมือตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวเล็กเดี๋ยวใหญ่ เดี๋ยวเขียน กลับไปกลับมา เขาบอกเล่าเรื่องราวได้หมด แต่วิเคราะห์ หรือว่าอธิบายผลของการกระทำ ไม่ค่อยได้ ว่าทำแล้วจะ เกิดอะไรขึ้นตามมา  แล้วก็เวลาโมโห ความคุมตัวเองไม่ คอ่ยได้ แต่ที่น่าเศร้ากว่าการเป็นโรคก็คือ แม่ของเขาไม่ได้มีเวลา ให้ลูก หรือว่าเอาใจใส่ลูกมากเท่าไหร่ เพราะถ้าอยู่กับแม่ แม่ก็ทิ้งไว้กับพี่เลี้ยง ถ้าอยู่กับพ่อ พ่อก็ทิ้งไว้กับอา ไม่รู้ว่าโรคออทิสติกกับโรคขาดความอบอุ่น อันไหนร้ายแรงกว่ากัน จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ 18 ม.ค. 49 00:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นกำลังใจ ให้  แม่ก้อย ค่ะ จากคุณ : จากหลักสี่ไปห้าแยก - [ 18 ม.ค. 49 01:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาลงชื่อว่ารักกันจริงจะรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ จากคุณ : Appreciator - [ 18 ม.ค. 49 01:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณนนท์ยังนับว่าโชคดีมากนะคะ ที่มีคุณแม่อย่างแม่ก้อย ,uครอบครัวที่ทุ่มเทให้อย่างเต็มที่ รวมทั้งทีมคุณครูอีกหลายคนที่ให้โอกาสคุณนนท์ด้วย สู้ต่อไปนะคะแม่ก้อย !!! (เขียนตอนหน้าเร็วๆ นะคะ ^^) จากคุณ : jimkong - [ 18 ม.ค. 49 02:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาเอาใจช่วยคุณแม่ก้อยค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ~มณีลัลลา~ - [ 18 ม.ค. 49 03:37:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 I just said that I don't like to read anything long, but forgot to mention that there will be two exeptions, one is ทู้ แม่ก้อย and the other one is ทู้คุณหมูแก้ว My heart break when think about mother of child like Mae Koi. I wish I can tell you and everyone else, as easy as to snap finger to just bring a child to school in the USA. And you can be just anybody, as long as your child needs help, they will get help and happy like the other kids. Can hardly wait to hear of the happy ending at your end. จากคุณ : PatPDX - [ 18 ม.ค. 49 07:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหนือสิ่งอื่นใด..คือรักของแม่ อ่ะนะคะ.. สู้สู้นะคะแม่ก้อย.. จากคุณ : i'm not superman - [ 18 ม.ค. 49 07:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านมาถึงความเห็นที่ 8 แล้วยิ้มออกเลยครับ ยินดีมากๆ ที่ความตั้งใจของคุณแม่ก้อย ประสพความสำเร็จ จากคุณ : ZEROSUM - [ 18 ม.ค. 49 09:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ความรักชนะทุกสิ่งค่ะแม่ก้อย อ่านทีไร ก็น้ำตาซึมทุกทีไป ...... จากคุณ : J+J - [ 18 ม.ค. 49 10:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้มแข็งนะคะแม่ก้อย จากคุณ : Noo Tiki - [ 18 ม.ค. 49 10:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาเป็นกำลังใจให้แม่ก้อยนะคะ ตามไปอ่านบันทึกเก่าๆ แล้วน้ำตาซึมพร้อมรอยยิ้มค่ะ จากคุณ : ฟรองซ์98 - [ 18 ม.ค. 49 11:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สู้เค้าค่ะ เป็นกำลังใจให้มากๆๆ จากคุณ : alpenglow - [ 18 ม.ค. 49 11:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาให้กำลังใจแม่ก้อยค่ะ สู้ๆๆค่ะ จากคุณ : นางมารร้ายในสายหมอก - [ 18 ม.ค. 49 15:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แม่ก้อย สุดยอดมากๆๆ เลย  เป็นกำลังใจให้คับ จากคุณ : GodbewithU - [ 18 ม.ค. 49 16:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เอาใจช่วยครับ ขอให้น้องมีพัฒนาการที่ดีขึ้นไวๆ น่ะครับ จากคุณ : banrach_16 - [ 18 ม.ค. 49 16:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ  อย่าท้อถอย   คุณเป็นแม่ที่เข้มแข็งที่สุดในโลกเลยค่ะ จากคุณ : ส้มกลมกลิ้ง - [ 18 ม.ค. 49 18:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอส่งกำลังใจมาให้ แม่ก้อยค่ะ น้องนนท์ โตขึ้นมากนะคะ  หล่อด้วย ฝากหอมแก้มคุณนนท์  2 ฟอดค่ะ มาลงชื่อ  รออ่านต่อนะคะ สู้ๆๆๆๆ  ค่ะ แม่ก้อย จากคุณ : ใบบัง - [ 18 ม.ค. 49 19:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แม่ก้อยเยี่ยมมาก ๆ เลยค่ะ มาเป็นกำลังใจให้แม่ก้อยอีกหนึ่งเสียงค่ะ และขอชื่นชมคุณพ่อและคนใกล้ตัวทุกคนค่ะ ที่คอยเอาใจใส่น้องนนท์ขนาดนี้ จากคุณ : เสือเตี้ย - [ 19 ม.ค. 49 13:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แม่ก้อยน่ารักที่สุดเลยค่ะ น้องนนท์......โชคดีจังที่มีแม่ อย่าง "แม่ก้อย"  ค่ะ เป็นกำลังใจ อีก 1 กำลังใจ นะคะ จากคุณ : ศรานรา - [ 19 ม.ค. 49 18:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 29 *-* แวะมาอ่านเรื่องของน้องนนท์ค่ะ แม่ก้อย ถึงตอนนี้จะไม่มีเวลามาก แต่พอเห็นเรื่องของน้องนนท์ ก็อดแวะมาให้กำลังใจกันไม่ได้ และก็ต้องขอบอกไว้เหมือนที่เคยบอกทุกครั้งว่า * คุณเป็นแม่ที่น่าชื่นชม ยกย่องมากค่ะ * ***เป็นกำลังใจให้เหมือนเคยนะคะ *** จากคุณ : แม่น้องนิกกี้+ควินตัน+นาตาชา - [ 21 ม.ค. 49 16:56:06 A:61.90.238.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 การเดินทางที่อ่อนไหวกับเด็กชายออทิสติก - น้ำทิพย์ชโลมใจ จากคุณ : แม่ก้อย - [ 22 ม.ค. 49 13:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เป็นกำลังใจให้แม่ก้อยและน้องนนท์ค่ะ จากคุณ : ตะล๊อกต๊อกแต๊ก - [ 22 ม.ค. 49 22:21:08 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ลูกของเราเป็นหยาดน้ำทิพย์ชโลมใจค่ะ ท้อถอยบ้างแต่ด้องไม่อ่อนแอนะคะ แม่ก้อยได้คอยช่วยเหลือให้กำลังใจและคำแนะนำกับพ่อแม่ลูกอออยู่เสมอ กุศลจิตนั้นย่อมส่งกลับคืนสู่ครอบครัวแม่ก้อยอย่างแน่นอน แม่น้องดลเรียนรู้ได้รวดเร็วจากข้อเขียนที่มีค่าของแม่ก้อย ไม่มีเวลาท้อค่ะ จากคุณ : ferino - [ 23 ม.ค. 49 00:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อืมมม....ตอนนี้ถือว่า หนักหนาสาหัสเอาการ แต่เห็นบอกว่า happy ending ก็เบาใจ เดี๋ยวจะตามไปอ่านตอนต่อไป ขอเชียร์ต่อไปครับ แม่ก้อยและพ่อวี //ยิ้มแฉ่ง จากคุณ : เทวดา - [ 24 ม.ค. 49 10:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 34 Please keep being strong and courageous. There is a bright sky after the rain. May be a form of Home Schooling, possibly with a small group of students of similar status but not necessary, is a good option. Your being of such a calibre can make this possible. A friend has a child simiar to yours, but not as bad. He turned out to be a top artist with a lot of trophies (though they do not matter much comparing to the child we love.) At the present, he is a top student in Houston and is going to be in college next year, possible UT Austin. He loves music and taught himself to play piano, just last year. I helped him choose the piano and he loves it so much he did not leave his house when the storm hit last year (that tells something.) A post mentioned bringing Non to the US. That is a good option. However, talk is easier than deed. Almost all things are possible for a child here, especially for parents like you two. I will risk all things in my life for them. May be you can relocate and resituate well. Just for Non. May the greatest Love bring joy and success for his life and yours. If there is a place called 'best chance' for Non to grow and to be able to be self-reliant when he will have to live his own life, the best place besides 'home' is possibly in the US. That is, if you can make it a home. There are so much he can gain. Better do it when it is not too late or when he grows too old. I believe you must have thought of this option many times previously. Do not care about other people. Care just for him. He will have to live his life when none of us stick around. Where and how could he live his life the most comfortably and the best. Worry about nothing. Life is ahead of us. He must live and live with the best means his parents can provide. Whatever it takes, should there be no compromise. Be strong and courageous. Do not falter. It shall be done. For the love of your son. Sincerely Yours. จากคุณ : P' - [ 6 ก.พ. 49 23:55:45 A:68.94.10.70 X: ]