ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อประมาณห้าปีก่อน ปลายปี 2544 ตอนนั้นผมเรียนอยู่ปี 4 ที่มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งย่านสามย่าน ช่วงนั้นเป็นช่วงวัยรุ่นเลยเชียวล่ะ ความอยากหล่ออยากเท่มันก็ต้องมีอยู่แล้ว (มันมีมาตั้งแต่ตอนเข้าปี 1 แล้วนั่นล่ะ) เมื่อเห็นเพื่อนๆ ในคณะ (ที่มหาวิทยาลัยนี้ก็ขึ้นชื่อว่ามีคนหน้าตาดีเรียนกันเยอะนะ) แต่งตัวกันเท่ๆ เวลาที่คณะมีงานหรือไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน ก็อยากที่จะแต่งอย่างเขาบ้าง แต่จนใจ ตรงที่เราเป็นชาวอ้วนกลม แถมยังดำอีกต่างหาก ก็คิดอยู่เหมือนกันว่า ...จะทำยังไงดีน้า... ถึงจะผอม จะได้แต่งตัวเท่ๆ อย่างเขาบ้าง... ...ถ้าเราผอมก็คงจะหล่อไม่หยอกเหมือนกันแฮะ คงมีคนมาชอบบ้างล่ะน่า ...อืม... ไม่ได้ล่ะต้องลดความอ้วนซะแล้วสิ... ผมก็ชอบคุยกับตัวเองแบบนี้ล่ะ แล้วความเป็นจริงตอนนั้นนะครับ มันก็กลายมาเป็นความตั้งใจแบบล้มๆ แล้งๆ ไปเป็นชั่วครั้งชั่วคราว เพราะมันมักล้มเหลวไปเสียทุกที ขอนอกเรื่องหน่อยนะครับ เพราะเขียนถึงเรื่องความอยากแต่งตัวเท่ๆ ตามแฟชั่นเหมือนเพื่อนคนอื่น ผมเองนอกจากเรื่องนี้แล้วเรื่องที่กลุ้มใจอีกเรื่องของคนอ้วน ก็คงหนีไม่พ้น เรื่องแฟนนั่นล่ะครับ เรื่องความรักนั้นแทบจะไม่มีโอกาสเป็นไปได้เลย ถ้าเป็นเรื่องรักเขาข้างเดียวล่ะก็มีบ่อยครับ แล้วก็แห้ว แล้วก็ต้องก้มหน้ารับไป ก็ใครจะมารักคนอ้วนจริงล่ะครับ (ตอนนั้น ก็ยังไม่มีหนังแฟนฉันซะด้วยสิ ถ้ามีก็คงเป็นพวกอ้วนดำๆ ที่ถูกล้อนั่นล่ะ) จากที่เล่ามานั่นล่ะครับ เรื่องความอยากของผมนั้นมีเยอะเอามากๆ เลยครับ ทั้งความอยากแต่งตัวเท่ๆ อยากดูดีในสายตาคนอื่น อยากมีแฟน เรื่องแบบนี้ ผมว่ามันต้องเกิดกับวัยรุ่นทุกคนนั่นล่ะครับ เมื่อความอยากมันไม่บรรจบพอดีกับสิ่งที่เราเป็น มันก็ต้องอาศัยน้ำแรง น้ำอดน้ำทนของตัวเองนี่ล่ะครับ ที่ช่วยตอบสนองต่อความต้องการของผมได้ ...เอาล่ะ! ลดความอ้วนเสียทีนะ มันต้องทำให้ดีสิน่า! ... เมื่อบอกตัวเองแบบนั้นแล้ว ก็ต้องเริ่มกันเสียที เป็นครั้งที่เท่าใดผมก็จำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ก็ต้องทำให้ได้ (แล้วก็คว้าผมมาคาดหน้าผาก แล้วเขียนคำว่า “ผอม” เอาไว้ แฮะๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ) แต่ครั้งนี้ครับ เป็นครั้งที่ประสบความสำเร็จของผม ตอนนั้นเป็นช่วงเดือนพฤศจิกายนครับ เป็นช่วงเปิดเทอม 2 ปีที่ 4 ครับ เพื่อนๆ กรรมการชั้นปี 4 ก็เริ่มเตรียมจัดงานปัจฉิมนิเทศครับ ครั้งนี้จะไปจัดกันที่ต่างจังหวัดครับ ไปทะเล ว้าว! เอาแล้วสิ ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่งตัวเท่ๆ เฮ้อ... แต่ความคิดก็มาสะดุดครับ แต่งตัวเท่ๆ งั้นหรือ? มันจะเป็นไปได้ไงกันเล่า อ้วนเป็นหมูออกแบบนี้ หนทางเดียวเท่านั้นที่จะทำได้ ลดน้ำหนัก ต้องทำให้! ลืมบอกไปครับ ตอนนั้นน้ำหนักที่ชั่งเอาไว้ก่อนจะเริ่มลดน้ำหนัก คือ 120 กก. ส่วนความตั้งใจจะลดน้ำหนักนั้น อยากให้เหลือสัก 80 กก. ครับ 40 กก. งานหนักล่ะทีนี้ กำหนดงานปัจฉิมนั้นจะไปกันตอนต้นเดือนกุมภาพันธ์ครับเหลือเวลาอีก 3 เดือน ต้องลดเดือนละ 10 กก. ด้วยนิสัยมองโลกในแง่ดีของผม ประกอบกับความเชื่อแบบผิดๆ ว่าจะทำได้ ผมจึงตั้งใจจะลดน้ำหนัก 40 กก. ในเวลาเพียง 3 เดือน แต่ก็กัดฟันครับ ยังไงก็ต้องทำให้ แล้วผมก็เริ่มต้นลดน้ำหนักที่ไม่คาดมาก่อนครับ ว่าจะกลายมาเป็นการลดน้ำหนักครั้งสำคัญที่เปลี่ยนรูปร่างของผมให้ดูดีอย่างในตอนนี้ได้ ลืมบอกไปอีกเรื่องหนึ่งครับ น้ำหนักของผมนั้น ลดลงมาจาก 120 กก. เป็น 75 กก. อย่างในตอนนี้ แต่ไม่ได้ใช้เวลา เพียง 3 เดือนเหมือนที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกนะครับ แต่เป็น 1 ปีเต็มครับ ขออนุญาตเล่าถึงแค่นี้ก่อนนะครับ แล้วสัญญาครับ ว่าจะกลับมาเขียนต่อ รับรองไม่ผิดหวังครับ จากคุณ : buoyancy - [ 12 ก.พ. 49 13:29:07 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 กลับมาเล่าต่อแล้วครับ เมื่อเริ่มต้นลดความอ้วนครั้งนี้ ผมก็เริ่มมาคิดกับตัวเองอย่างจริงจังขึ้นว่า จะทำอะไรดีน้า ต้องทำอะไรบ้าง จริงๆ เรื่องที่ว่าจะลดน้ำหนักได้อย่างไรนั้น เราก็คงจะรู้ๆ กันอยู่แล้วล่ะครับ อย่างเช่น ออกกำลังกาย ลดอาหาร เป็นต้น เริ่มจากออกกำลังกายก่อนครับ เรื่องเป็นสิ่งที่ลำบากเอามากๆ เพราะการออกกำลังกายน่ะ มันเหนื่อยเอามากๆ ถ้าไม่อดทนจริงๆ ก็คงทำไม่ได้ โดยเฉพาะคนอ้วนดำอย่างผม ที่แบกน้ำหนักไว้เกือบ 120 กก. มันยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ความพยายามออกกำลังนั้น มีจำกัดเอามากๆ เลยครับ แค่ 10 นาที ต่อวันนี่ก็ลำบากเอามากๆ (สิ่งนี้ถือเป็นอุปสรรคสำคัญครับ) แต่ผมขอบอกไว้ก่อนนะครับ ว่าขั้นตอนการออกกำลังกายถือเป็นขั้นตอนสำคัญในการลดน้ำหนัก แล้วผมจะค่อยๆ เล่านะครับว่า ทำยังไงบ้าง ลดอาหาร อันนี้ง่ายกว่าเรื่องแรกเอามากๆ เลยครับ ว่าการลดอาหารนั้นไม่ได้ต้องออกแรง แค่เราเลือกอาหารที่จะทาน แล้วก็ทานให้น้อยลงกว่าเดิมแค่นี้ก็ช่วยให้น้ำหนักของเราลดลงได้แล้วครับ และการลดอาหารนั้น ถือเป็นปัจจัยสำคัญของการลดน้ำหนักของผมเลยครับ ผมเคยได้ยินมาว่า ถ้าเราลดปริมาณอาหารจากที่เราเคยทานลงไปเรื่อยๆ อย่างเป็นธรรมชาตินั้นจะทำให้น้ำหนักของเราเองจะลดลงไปด้วย ขออธิบายคำว่า “อย่างเป็นธรรมชาติ” นะครับ หมายถึงว่า ค่อยๆ ลดทีละน้อย ไม่ได้ลดแบบฮวบฮาบ ซึ่งจะทำให้ ร่างกายค่อยปรับสภาพของมันเองครับ หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า “กระเพาะเล็กลง” นั่นล่ะครับ ดังนั้น สิ่งแรกที่ผมทำเลย คือ การลดปริมาณอาหาร ขอเล่าก่อนนะครับว่า พฤติกรรมการบริโภคของผมนั้น มันช่างมหาศาลแค่ไหน ชีวิตของผม ก็เหมือนอยู่เพื่อกินโดยแท้ครับ ชอบมากที่สุดเลย บุฟเฟ่ต์ ไดโดมอนเนี่ยะ เข้าประจำครับ ผมจะมีแก๊งเพื่อนของผมครับ มี 3 คน รวมผมด้วย เพื่อนๆ เรียกกันว่า “สามผู้ยิ่งใหญ่” ไม่ใช่ขาโจ๋ที่ไหนหรอกครับ แต่เพราะมี 3 คน แล้วก็ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย ไปกันเป็นประจำครับ อาหารแบบบุฟเฟ่ต์ มีที่ไหนไปที่นั่นครับ และปริมาณการกินข้าวประจำวันก็ใช่ย่อย มักจะมากกว่า 2 จานเสมอครับ ส่วนอาหารที่ชอบมากๆ ก็คือ อาหารประจำมันๆ ครับ หมูสามชั้น ขาหมู คอไก่ทอด กระเพาะหมู เครื่องในหมู ข้าวมันไก่ แล้วก็ขนมหวานทุกชนิดครับ ขนมเค้ก ไอศกรีม ขนมปังสังขยา มัน เผือก ฟักทองเชื่อม กล้วยบวชชี หรือผลไม้ที่มีน้ำตาลเยอะๆ อย่าง ส้ม แตงโม ทุเรียน ข้าวเหนียวมะม่วง รวมถึงน้ำอัดลมและน้ำหวานทุกชนิด สรุปนะครับ ว่าพฤติกรรมการกินอันทำให้ผมกลายสภาพเป็นหมูน้อย น้ำหนัก 120 กก. นั้น ก็คือ 1. การทานแบบไม่ยั้งคิด กินมันเข้าไป ยิ่งกินเยอะยิ่งมีความสุข 2. อาหารที่ชอบทาน ซึ่งเป็นอาหารที่มีปริมาณไขมันสูงๆ ทั้งนั้นเลยครับ เมื่อเริ่มเห็นสภาพตัวเอง แล้วก็เริ่มรู้ว่า มันช่างมีแต่อุปสรรคทั้งนั้นเลย การจะหักห้ามใจตัวเองนั้น ช่างเป็นเรื่องยากจริงๆ แต่ผมก็ค้นพบครับ วิธีการแก้ไขอุปสรรคทั้ง 2 ข้อ ข้อที่ 1 นั้นแก้ไม่ยากครับ การยับยั้งชั่งใจที่จะกินนั้นช่วยได้ครับ คนเราถ้ากินแค่พออิ่ม ก็คงไม่ทำให้น้ำหนักขึ้นหรอกครับ แต่นี่ผมเล่นกินซะขนาดนั้น คำว่า “กินแต่พออิ่ม” นั้นใช้ได้ผล ลุงของผมมักจะเตือนเสมอตั้งแต่เด็กๆ ว่าให้กินแค่พออิ่มนะ อย่ากินไปมากๆ มันจะไม่ดี แต่ด้วยความหัวรั้นของผม ผมเลยไม่เชื่อครับ คิดว่า ลุงหวงกิน ไม่ยอมให้กิน แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นครับ ลุงไม่ได้หวงกิน เพียงแต่เตือนให้รู้ว่า “ถ้าเราจะกินข้าว 3 มื้อ ให้ชีวิตเราอยู่รอดนั้น ไม่ใช่การกินแบบขนกินเข้าไป เพียงเพราะแค่อยากกิน แต่เราควรจะกินเพียงให้ร่างกายของเราอิ่ม เมื่ออิ่มแล้วก็พอก่อน เมื่อหิวค่อยกินใหม่ได้ ของกินมันไม่ได้หายไปไหนนี่ครับ หรือจะบูดเลยก็ไม่ใช่ ดังนั้น ถึงแม้อยากกินอยู่ ก็สามารถเก็บไว้แล้วค่อยกินใหม่ได้ ไม่ต้องกินจนจุก” การกินพออิ่มแล้วเก็บไว้กินต่อเมื่อหิวจึงเป็นเรื่องใหม่สำหรับผมครับ แต่การรับรู้สิ่งนี้จะทำให้พฤติกรรมการกินของเราดีขึ้นครับ แต่ถึงจะกินแต่พออิ่มจะช่วยได้นั้น การลดความอ้วนทำอย่างนี้อย่างเดียวไม่พอครับ ต้องลดปริมาณอาหารด้วย อย่างที่ผมได้บอกได้ก่อนหน้านี้แล้ว ว่า ถ้าปริมาณอาหารที่ทานลดลง น้ำหนักก็ย่อมลดลง สาเหตุที่เป็นแบบนั้น (คงไม่ใช่หลักวิชาการโภชนา แต่ก็ใกล้เคียงครับ) ก็เพราะว่า ร่างการก็จะนำเอาไขมันที่พอกอยู่ตามส่วนต่างๆ ซึ่งก็คือพลังงานที่เกินมานั้น มาใช้แทนครับ ไขมันที่พอกเอาไว้ได้เอาไปใช้ น้ำหนักก็จะลดลงไปเองครับ ข้อที่ 2 ก็แก้ไม่ยากเหมือนกันครับ แต่เรื่องนี้ต้องอาศัยใจอย่างมากครับ โดยเฉพาะช่วงแรก จะว่าไปอาจจะเป็นเรื่องของจิตวิทยาก็ได้ครับ ขออธิบายเลยนะครับ ตอนเด็กๆ สมัยมัธยมต้น ผมเคยเรียนเกี่ยวกับขัณฑสกรว่า ลูกอมส่วนใหญ่จะใช้ขัณฑสกรเป็นสารให้ความหวาน แต่เจ้าขัณฑสกรนี่ไม่ดีกับร่างกาย (ผมขอละไว้นะครับ ว่าทำไมไม่ดีต่อร่างกายเพราะผมจำไม่ได้แล้ว) ผมก็เลยเลิกกินลูกอมไปเลย กลัวว่ากินเข้าไปแล้วจะไม่ดีกับร่างกาย เมื่อผมเลิกกินลูกอม เพราะว่า กลัวว่าไม่ดีต่อร่างกาย มันมีสิ่งหนึ่งเกิดตามมาครับ นั่นก็คือ ความไม่อยากลูกอม ถึงจะเห็นลูกอมน่ากินแค่ไหนมาอยู่ตรงหน้าก็ไม่อยากกินครับ สอดไส้ช็อกโกแลตมาก็เหอะ ไม่คิดอยากกินเลยครับ เรื่องนี้เกี่ยวโยงกับการแก้ไขข้อ 2 อย่างมากครับ นั่นคือ ผมเอามาประยุกต์ใช้ อาหารที่เราคิดว่า กินไม่ได้อย่างอาหารประเภทที่ผมเอ่ยไว้ข้างต้น มันเป็นอันตรายต่อร่างกายต่อร่างกายของเราอย่างมาก! เพราะว่า มันทำให้เราอ้วนครับ แต่ถ้าเราคิดแบบนั้น น้ำหนักมันจะน้อยไปครับ ไม่ได้ผลหรอก ถ้าจะให้ได้ผลต้องบอกตัวเองครับ “มันแพ้ ถือ กินไม่ได้” อะไรสักอย่างก็ได้ครับ แต่อย่าบอกว่า ลดความอ้วนเลยไม่กิน ทำไมนะหรือครับ เพราะว่า ถ้าเราบอกแบบนี้ เวลาไปเที่ยวกับเพื่อน หรือไปงานเลี้ยงต่างๆ ถ้ามันมีของกินที่ว่า แล้วไม่มีของกินอย่างอื่นเลย ก็คงต้องกินมันอีกแล้วใช่ไหมครับ ถึงไม่อยากกินแต่ถ้ามีคนขะยั้นขะยอให้กิน ก็คงต้องกิน ...กินเถอะนะ แค่นิดเดียวไม่อ้วนหรอก... ...อะไรกัน แค่นี้ก็อ้วนอยู่แล้ว ไม่ได้ผอมลงหรอกน่า ถ้าไม่กินน่ะ... อะไรทำนองนี้ ก็คงไม่ดีแน่ครับ แต่ถ้าลองคิดว่า เราเลี่ยงโดยบอกว่า ...เราไม่ค่อยชอบนะ กินแล้วมันแปลกๆ... ...กินแล้วมันแพ้นะ หมอบอกมา (แพ้ เพราะมันอ้วนไง)... ในวงเล็บนี่คิดในใจนะครับ ...เราถือนะ เพราะว่าเพิ่งไปปล่อยหมูมา... ก็คงไม่มีใครจะขะยั้นขะยอให้เรากินหรอกครับ ถ้าไม่มีใครขะยั้นขะยอ เราก็สามารถที่จะต่อสู้กับตัวเองได้ดีขึ้น (กรณีคนบ้ายุ ก็จะได้เอาชนะอุปสรรคข้อนี้ได้ด้วยครับ) ถ้าอาหารที่มันทำให้เราอ้วนอยู่ตรงหน้า แล้วเราบอกตัวเองว่ากินไมได้ เพราะถือ แพ้ เราก็ตัดใจไปกินอย่างอื่น เช่น ผัดผัก ต้มจืด ซึ่งอาหารแบบนี้ก็ทำให้อิ่ม แล้วก็ไม่ทำให้อ้วนด้วย ถ้าเราไม่กินอาหารที่ว่าไปสักพัก เป็นระยะเวลาหนึ่ง เราก็จะเกิดความรู้สึกแบบเดียวกับลูกอมครับ คือ ไม่อยากกิน เฉยๆ ถึงแม้จะเอามาวางล่อตรงหน้า ก็ไม่ได้อยากทำให้อยากกินขึ้นมาเลยครับ คิดดูแล้วกันครับ ถ้าขาหมูที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นอาหารที่ไม่คิดจะแตะต้อง การลดน้ำหนักคงกลายเป็นเรื่องหมูๆ ไปเลยครับ ผมลืมบอกไปครับว่า อาหารที่ผมลดและไม่กินเลยนั้น มีอะไรบ้าง ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้แตะต้องมันเลยนะครับ ก็มี อาหารทะเล กุ้ง หมึก หอย เครื่องในสัตว์ทุกชนิด คอไก่ทอด ขาหมู หมูสามชั้น น้ำหวานและน้ำอัดลมทุกชนิด (อันนี้ทานน้ำเปล่าแทนนะครับ) ขนมหวานต่างๆ โดยเฉพาะขนมไทย ขนมปังที่สอดไส้แยม ครีม ไอศกรีม ขอสรุปนะครับ ว่า การแก้ไขปัญหาทั้ง 2 ข้อนั้น เป็นอย่างไรบ้าง 1.การลดปริมาณอาหาร ให้เริ่มจากการตั้งคติเอาไว้ในใจว่า เราหิว เราจึงกิน ถ้าท้องไม่ร้องบอกว่าหิว ก็ยังไม่ต้องกิน เข้าหลัก “กินเพื่ออยู่” 2.การเลิกอาหารที่ทำให้อ้วน อันนี้ใช้หลักจิตวิทยา การบอกกับตัวเองว่า แพ้ ถือ กินไม่ได้ ถ้าทำไม่ได้ลองนึกถึงอาหารที่ไม่ชอบนะครับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่กินแน่ๆ แล้วก็เอามาประยุกต์กับอาหารพวกนี้ เมื่อไม่ทานไปสักพัก จะเริ่มเฉยๆ เริ่มนึกถึงรสชาติไม่ออก แล้วในที่สุดก็จะไม่ได้อยากกินครับ ที่สำคัญ ต้องหักห้ามใจ! ให้ได้นะครับ ที่ผมเล่ามาถึงตรงนี้ เป็นเรื่องของการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภคนะครับ ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ ยังรู้สึกว่า “ยากที่จะทำ” อยู่ละก็ ผมมีวิธีการช่วยให้ทำง่ายขึ้นครับ เพราะถ้ามองจากตรงนี้วิธีการเหล่านี้เคร่งครัดมากๆ เลย ถ้าคนที่เพิ่งเริ่มลดความอ้วนอาจจะหมดกำลังใจท้อแท้ได้ ผมเองก็เคยหมดกำลังและท้อแท้ครับ แต่ก็มีกำลังดีๆ ที่ได้รับเสมอ จึงทำให้ประสบความสำเร็จได้ครับ วันนี้ เล่าเชิงทฤษฎีหรือหลักการไว้เยอะ ไว้ครั้งหน้า ผมจะกลับมาเล่าประสบการณ์ช่วงเริ่มแรกว่าเป็นยังไงบ้าง มีอุปสรรคอะไรบ้าง แล้วเงื่อนไขที่จะทำให้บรรลุผลนั้นจะต้องมีอะไรบ้าง วันนี้เอาแค่หลักการไปลองปฏิบัติก่อนนะครับ ขอตัวไปซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ก่อนครับ อิอิ หล่อแล้วมีแฟนแล้วด้วยครับ จากคุณ : buoyancy - [ 12 ก.พ. 49 13:30:33 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหอๆ เมื่อก่อนผมก็อ้วน เพราะกินเก่ง แต่ผมเลิกกินไม่ได้ ผมจึงออกกำลังกายแทน (อย่างหนัก T-T ) ผลคือ น้ำหนักเท่าเดิม แต่ไขมันเปลี่ยนเป็นกล้ามแทน ตอนนี้ตัวปะเริ่มเทิ่มเลย จากคุณ : หมูอ้วนกล้ามใหญ่ - [ 12 ก.พ. 49 13:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดีใจด้วย แม้แต่ละคนจะมีแนวทางในการลดน้ำหนักต่างกันไป แต่แนวของคุณนั้น ก็เข้าท่าอยู่มาก ดีครับดี จากคุณ : firstini chemistani - [ 12 ก.พ. 49 13:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะเข้ามาปูเสื่อ นั่งรออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : ใบบัง - [ 12 ก.พ. 49 14:00:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามานั่งฟังเหมือนกัน แล้วจขกท.สูงเท่าไหร่ล่ะนี่ ฟังๆดูชักอยากลดน้ำหนักบ้างซะแล้ว ลดซัก14-15โลตามเกณฑ์มาตรฐานผมก็โอเคแล้วแต่ตอนนี้ขอกินต่อก่อนล่ะ5555555 จากคุณ : different from another - [ 12 ก.พ. 49 14:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความพยายามของคุณขอนับถือจริง ๆ ค่ะ เราเองก็กำลังลดน้ำหนักอยู่ แต่ช่วงนี้นับว่าเป็นช่วงที่กำลังยอมแพ้ค่ะ กำลังจะฮึดกลับมาสู้ใหม่ค่ะ ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จากคุณ : Less or Nothing - [ 12 ก.พ. 49 14:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปูเสื่อรออ่านด้วยคนเลยค่ะ พยายามลดมาพักใหญ่ๆแล้ว ตอนนี้น้ำหนักมันยังไม่ลงเลย T^T ปล.ปูเสื้อคราวนี้อุตส่าห์ไม่เอา น้ำ กะขนมมาแล้วน๊า อิอิ ^^ จากคุณ : Saruwatari Miwa~* - [ 12 ก.พ. 49 14:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากลดเหมือนกันอ่ะค่ะ อึดอัดมากๆเลย ตัวจะระเบิดอยู่แล้ว T_T จากคุณ : (-_-")JeAb - [ 12 ก.พ. 49 16:09:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมก็เคยเป็นเหมือนเจ้าของกระทู้ ตอนปี1เข้าไปหนัก95กก. ตอนจบออกหนัก65กก. ตอนแรกๆๆไม่มีแม้สาวจะเหลียวมองครับ ตอนจบนี่รับปริญญายังมีคนตามถ่ายรูปเลยอ่ะ ผมว่าวิธีต่างๆนานาไม่สำคัญมันอยู่ที่ความตั้งใจมากกว่า ถ้ามีเป้าหมายมันก็ทำให้มีวิธีมาได้ สู้ๆเค้านะครับ จากคุณ : สู้ๆ - [ 12 ก.พ. 49 16:35:17 A:61.19.59.120 X: TicketID:005898 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมเหมือน คคห.10 ครับ หนัก 95 เหมือนกัน ใช้เวลาเกือบปีครับ เหลือ 65 รูปร่างหน้าตาเปลี่ยนเป้นคนละคนเรยครับ ถ้าเปรียบกับเรื่องแฟนฉัน  ก้อคงแปลงร่างจาก เจ้าแจคอ้วนดำ  เป้นน้องเจี๊ยบพระเอกหล่ะครับ ที่ทำได้เพราะกำลังใจครับ   สร้างแรงจูงใจเป็นอย่างแรก ว่าทำไมเราถึงต้องอยากผอม ทำไมถึงต้องอยากหุ่นดี ของผมเนี่ย ไปหลงชอบคนๆนึง ซื่งเค้าป๊อบมากๆ   แต่สารรูปเราเนี่ยดุไม่ได่จริงๆครับ   เลยต้องสร้างความมั่นใจ เปลี่ยนแปลงตัวเองขนานใหญ่ ผลสุดท้าย  555555 โทรคุยกันก่อนนอนทุกคืนครับตอนนี้ แต่ตอนนี้ หนักเพิ่มเป็น 68 แล้วหล่ะครับ เพราะเล่นเวท ยกน้ำหนักครับ ผลคือ ล่ำบึ๊ก จากคุณ : The man on the net - [ 12 ก.พ. 49 17:22:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จขกท เก่งจังเลย อย่างเราก้อแพ้นะคะ แพ้ความอยากในตัวของตัวเองทุกทีเลย เห็นอะไรก้ออยากกินไปหมด ทั้ง ๆ ที่เพิ่งทานข้าวเสร็จ ก้ออยากทานขนมอีก ...ใจไม่ค่อยแข็งพออะคะ ทำไงดีล่ะ จากคุณ : •~•..AMES..•~• - [ 12 ก.พ. 49 18:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ก่อนหน้านี้เคยคิดว่า แค่ออกกำลังกายอย่างเดียว ก็น่าจะ.. น่าจะลดน้ำหนักได้ แต่มันเป็นความคิดที่ผิดจริงๆ ลองมาควบคุมปริมาณอาหาร ร่วมกับการออกกำลังกาย เห็นผลเลยค่ะ กระดูกโผล่ซ๊า ตามตัว ไหปลาร้า มีกะเค้าก็คราวนี้ล่ะ อยู่ที่ใจจริงๆ ถ้าทำได้ ก็ชนะไปครึ่งนึงแล้ว จากคุณ : =U_U= PoRpLe - [ 12 ก.พ. 49 19:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 2 เดือน 8 กิโลค่ะ ไม่อยากเชื่อว่า อกหัก แล้วเราจะลดได้ขนาดนี้ ตอนนี้คงที่ซะแล้ว กำลังใจเริ่มกลับมา ทำให้มีกำลังกิน อิอิ . จากคุณ : ปลากราย - [ 12 ก.พ. 49 20:22:30 A:64.254.116.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่าอิจฉาจัง  ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาปันให้อ่านนะคะ  ช่วยเพิ่มกำลังใจได้ดีทีเดียวค่ะ จากคุณ : ยิ้มสู้ - [ 12 ก.พ. 49 20:24:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่าอิจฉานะ ผมไม่เคยอ้วนเลยนะ ผอมมาตลอด ญาติๆมักเรียก กุ้งแห้ง ผอมเป็นไม้เสียบผี มีแต่กระดูก อยากอ้วนแต่กินน้อย เหอะๆๆ เลยไม่รู้ทำไงให้ดีอ้วนขึ้น เล่นกล้ามมันซะเลย ผลตัวใหญ่สมใจ จากคุณ : muscleguy (muscleguy) - [ 12 ก.พ. 49 22:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กลับมาต่อนะครับ มีเพื่อนของผมคนหนึ่งครับ เธอเป็นผู้หญิง เป็นสมาชิกชาวอ้วนกลมเหมือนกัน จริงๆ แล้วเธอก็อยากลดน้ำหนัก เรารู้จักก็ตอนเป็นอ้วนกลมเหมือนกันนี่ล่ะครับ แต่ตอนนี้ผมลดน้ำหนักได้แล้ว แต่น้ำหนักเธอกลับเพิ่มขึ้นๆ ผมก็อยากให้เธอผอมนะครับ เธอนี่ล่ะครับเป็นคนแนะนำให้ผมเข้ามาตั้งกระทู้ แล้วเล่าเรื่องราวการลดน้ำหนักของผมให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน ไม่รู้ว่า จะอ่านอยู่หรือเปล่านะ หวังว่าคงเข้ามาอ่านแล้วเอาไปใช้นะ การเขียนเป็นงานที่ท้าทายมากๆ ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยากเป็นนักเขียน เพื่อนคนนี้เลยแนะนำให้ลองเขียนเรื่องเกี่ยวกับการลดน้ำหนักก่อน ก่อนเป็นใบเบิกทางไปยังงานเขียนอื่นๆ แต่พอเริ่มต้นเขียนเข้าจริงๆ กลับยากมากๆ ครับ เพราะมีความคิดอยู่เยอะแยะ แต่จะเรียงลำดับเรื่องราวให้อ่านได้เข้าใจง่ายนั้น ยากมากๆ ครับ แต่เมื่อได้อ่านความคิดเห็นที่เพื่อนๆ โพสต์มา ก็เริ่มมีแรงใจจะเขียนแล้วครับ เพื่อเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ นะครับ ขอตอบความคิดเห็นของเพื่อนๆ ก่อนนะครับ จากที่ได้อ่าน จะมีเพื่อนๆ อยู่ 4 กลุ่มแล้วครับตอนนี้ คือ 1. กลุ่มที่ประสบความสำเร็จจากการลดน้ำหนัก - คุณสู้ๆ คุณปลากราย 2. กลุ่มที่กำลังลดน้ำหนัก (สู้เขานะครับ) - คุณ less or nothing คุณ (-_-")JeAb คุณ•~•..AMES..•~• คุณยิ้มสู้ 3. กลุ่มที่ลดน้ำหนักและออกกำลังไปด้วย คุณหมูอ้วนกล้ามใหญ่ - คุณman on the netคุณ=U_U= PoRpLe 4. กลุ่มที่สนใจเรื่องการลดน้ำหนัก - คุณfirstini chemistani คุณใบบัง คุณdifferent from another คุณSaruwatari Miwa~* ถ้าผมจัดเพื่อนเข้าผิดกลุ่มก็ขอโทษด้วยนะครับ เอาเป็นว่า ผมดีใจมากครับ ที่มีคนสนใจเรื่องของผม สำหรับเพื่อนๆ ที่ประสบความสำเร็จ ผมดีใจมากครับ ที่คุณกับผมเป็นพวกเดียวกัน คงคิดเหมือนกันทุกคนครับ มันคือแรงใจที่มาจากตัวเองเป็นที่ตั้ง วิธีการนั้นจะตามมาเองครับ ถ้าเรามีแรงใจที่ดีเหมือนที่คุณสู้ๆ ว่าไว้ครับ เมื่อน้ำหนักเริ่มลดลงแล้ว จะมีเรื่องดีๆ เข้ามาเองครับ แล้วจะเริ่มภูมิใจกับความสำเร็จของตนเองในครั้งนี้ นอกจากจะมีสาวๆ เข้ามาอย่างคุณสู้ๆ คุณman on the net เรื่องอื่นๆ ก็มีนะครับ ไม่ว่าจะเป็น ความภูมิใจที่พ่อแม่ ญาติพี่น้องมีต่อเรา มันเป็นบทพิสูจน์ของความพยายามครับ ไม่ว่าใครรู้ ทุกคนก็จะประทับใจในตัวคุณครับ ที่เป็นคนมีพยายามสูงมาก เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่เลือกใส่ได้มากขึ้น ความสนุกกับการเลือกเครื่องแต่งตัว ความคล่องตัว บุคลิกภาพที่ดีขึ้น สุขภาพที่ดีขึ้นด้วยครับ ทั้งหมดนี้ย่อมเป็นใบเบิกทางไปสู่สิ่งอื่นๆ ที่ดีตามมา แต่อย่าเข้าใจผิดนะครับ ถึงแม้เราจะเป็นชาวอ้วนกลมก็ตาม แต่ใช่ว่า จะมีแต่เรื่องไม่ดี แต่ที่สำคัญที่สุดครับ คือเรื่องของสุขภาพในอนาคต คนอ้วนย่อมเป็นโรคได้ง่ายกว่าคนผอมครับ อย่างผมเป็นต้น ก่อนหน้าที่เป็นอ้วนดำนี่ ผมก็เป็นโรคภูมิแพ้นะครับ อย่างหนักมากๆ แต่พอน้ำหนักลด โรคภูมิแพ้ก็หายไปเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมากๆ ทำให้ไม่ต้องคอยกินยา ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะเป็นภูมิแพ้ตอนกำลังทำงานอีก คุณปลากรายครับ แม้ดีจังครับที่น้ำหนักลด เหมือนที่เขาว่าไว้ครับ ฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอ ผมเชื่อครับว่าการเกิดขึ้นของเหตุการณ์หนึ่งย่อมน้ำมาซึ่งผลของเหตุการณ์นั้นๆ ถึงแม้จะอกหักแต่น้ำหนักก็ลดลงตั้ง 8 กก. มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ครับ ยังมีเรื่องดีๆ รออยู่อีกเยอะ ^^ คุณ less or nothing คุณ (-_-")JeAb คุณ•~•..AMES..•~• คุณยิ้มสู้ครับ ผมเป็นกำลังให้นะครับ ผมรู้ดีครับ ว่าคุณสามารถเรียกกำลังใจจากตัวเองได้ ลองอ่านวิธีการและเรื่องราวของผมครับแล้วลองไปปรับใช้ดูนะครับ คุณfirstini chemistani คุณใบบัง คุณdifferent from another คุณSaruwatari Miwa~* ที่สนใจเรื่องการลดน้ำหนัก ลองอ่านวิธีของผมดูครับ เพื่อจะได้เอาไปเผยแพร่ให้เพื่อนๆ ที่กำลังมีปัญหาอยู่ จะได้ประโยชน์ด้วยกันทุกคนครับ จากคุณ : buoyancy - [ 12 ก.พ. 49 22:51:41 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ความพยายามอยู่ที่ไหน  น้ำหนักหายไปเมื่อนั้น มารออ่านด้วยคนครับ : ) จากคุณ : Darth Zomo - [ 12 ก.พ. 49 22:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามารออ่านต่อครับ กำลังลดในใจอยู่ครับยังไงก็ต้องลดจาก77ให้เหลือ63ให้ได้เพราะอ้วนเตี้ยนี่หาเสื้อผ้าที่มันดูดีใส่ยากจริงๆ จากคุณ : different from another - [ 12 ก.พ. 49 23:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะ กำลังพยายามลดค่ะ ความดันสูงค่ะ อยากลด 7 กิโล พึ่งลดได้สองกิโล ความดันปกติแล้ว เอาไว้สำเร็จจะมาเล่าบ้างนะคะ กำลังสู้อยู่ค่ะ เมื่ออาทิตย์ก่อนพลาดไป กินไอติมสองกล่องยักษ์ จากคุณ : ม่ายค่ะ - [ 12 ก.พ. 49 23:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมลืมบอกข้อมูลอีก 2 อย่าง คือ ส่วนสูงของผม 178 ซม. ส่วนเอวของผมก่อนที่จะลดน้ำหนัก 43-44 ซม. แต่ตอนนี้ประมาณ 34-35 ซม. (แล้วแต่ยี่ห้อกางเกงนะครับ) หายไปเกือบ 9 ซม. เอ... ผมชักไม่มั่นใจหน่วยวัดเอวแล้วสิครับ ใครพอจะรู้บอกหน่อยก็ดีครับว่าเป็น ซม. หรือเป็นนิ้ว หลังจากที่ผมเริ่มทบทวนวิธีการที่จะลดน้ำหนักของตัวเองแล้ว ผมก็เริ่มดำเนินตามนั้น คือใช้การลดปริมาณอาหารก่อน โดยวิธีการเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภคของตัวเอง เมื่อเริ่มต้นสิ่งแรกที่ผมทำคือการบันทึกน้ำหนักตัวเองลงในสมุดจดก่อน ซึ่งครั้งแรกที่ชั่งไว้ คือ 120 กก. จากนั้นก็ตั้งเป้าไว้ว่า มันต้องลดลงเรื่อยๆ ทุกวัน เครื่องชั่งน้ำหนักที่แนะนำ คือเครื่องชั่งแบบdigital ที่เป็นตัวเลขบอกน้ำหนัก ถ้าให้ดีใช้เป็นแบบที่แปรค่า เป็น หน่วย 100 กรัมเลยนะครับ จะได้เห็นค่าความแตกต่างของน้ำหนักได้ดีขึ้น เพราะน้ำหนักไม่ได้ลดทีหนึ่งเป็นกิโลหรอกครับ จะค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ 200 กรัม 500 กรัม แล้วแต่ครับ ถ้าใช้เครื่องชั่งแบบนี้จะเห็นความแตกต่างได้ชัดเจนครับ ส่วนเครื่องชั่งแบบเป็นเข็ม ข้อเสียของมันคือ จะทำให้คนชั่ง โกงตาชั่งครับ พฤติกรรมแบบรับไม่ได้เมื่อน้ำหนักขึ้น นี่คือ เอนตัวไปทางนั้นบ้างทางนี้ให้มันลดลง ไม่ดีเลยครับ ไม่สนองต่อค่าน้ำหนักที่แท้จริงครับ ถ้าเป็นเครื่องชั่งแบบdigital จะลดปัญหานี้ได้ครับ เพราะมันจะบอกค่าของน้ำหนักที่ทิ้งลงไปที่เครื่องครับ ถึงจะเอียงตัวก็เปลี่ยนแปลงค่าได้แค่นิดหน่อยครับ ไม่เป็นผลครับ (ถ้าผมพูดผิดก็ขอโทษนะครับ เพราะจากประสบการณ์เป็นแบบนี้ครับ) อีกสิ่งหนึ่งครับที่ควรจะตระหนักให้ได้ถึงแม้จะทำให้เจ็บปวดใจสักหน่อย ก็คือ เรื่องการส่องกระจกครับ ผมเป็นคนหนึ่งครับที่ส่องกระจกแล้วเลือกมองแต่ส่วนดีในร่างกายของตัวเอง ตอนที่เป็นอ้วนดำ ผมสนใจแต่ผมครับ เพราะไม่รู้จะภูมิใจตรงไหนได้ ก็ดูผมตัวเอง เท่ยัง หล่อยัง เรื่องการแต่งกายไม่ต้องพูดถึง แต่งเท่าที่ร้านคนอ้วนจะมีขายให้ครับ ทีนี้ลองมองให้ชัดครับ ส่องให้เต็มตัวแล้วยอมรับกับตัวเองซะทีครับ ว่าเรานะมัน “หมูอ้วนชัดๆ” “อ้วน” ใช่ครับ ไม่มีคำใดอีกแล้วครับ จะตอบสนองต่อความเจ็บปวดใจได้เท่าคำนี้ครับ คำประเภทปลอบประโลมจิตใจเลิกใช้เลยครับ “อ้วนกลม” “อ้วนดำ” “เจ้าเนื้อ” “ท้วม” ไม่มีอะไรเหมาะกับเราแล้วครับ “อ้วน” ครับ “อ้วน” คำเดียว เพราะอะไรครับ ก็เพราะตอนนี้เรากำลังลดความอ้วน ถ้าเราไม่อ้วน จะเป็นอย่างอื่นได้ไง ผมคิดว่าเป็นเรื่องของการยอมรับตัวตนของตัวเองครับ ผมเชื่อว่า ผมเป็นคนหนึ่ง ที่รับรู้ว่าตัวเอง “อ้วน” แต่ไม่เคยใช้คำแทนตัวว่า “อ้วน” เลย มักจะปฏิเสธมัน และพยายามมองเป็นอย่างอื่นแทน ตอนนี้ผมได้ 2 เรื่องแล้วครับ คือ 1.น้ำหนักที่แท้จริงที่ผมไม่ยอมชั่งน้ำหนัก ชอบหาเรื่องเลี่ยง เพราะไม่อยากรู้ว่า ตัวเองหนักมากๆ 2.สภาพร่างกายที่แท้จริงของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจก ที่ผมก็มองผ่าน โดยไม่ยอมมองร่างกายตัวเองแบบเต็มๆ เสียที ขอนอกเรื่องอีกนิดนะครับ เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ เรื่องข้อดีนะครับ การซื้อเสื้อผ้าที่ง่ายขึ้นเป็นประเด็นหนึ่งครับ และเสื้อผ้าเท่ๆ ราคาถูกที่ขายที่จตุจักรตัวละ 100 บาทนี่ก็อีกประเด็นหนึ่งครับ เสื้อผ้าที่เท่ๆ ในราคาที่แสนถูก ถ้าไม่ผอมก็คงซื้อไม่ได้หรอกครับ ต่อไปก็คือการลงมือปฏิบัติ ขั้นตอนนี้ยากชะมัดเลยครับ อย่างที่ผมเคยบอกวิธีการไปแล้วตั้งแต่ครั้งก่อน แต่ครั้งนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริง และเคล็ดลับที่ทำให้สามารถบรรลุวิธีการได้ผล (ขอเพิ่มเติมอีกนิด การลดน้ำหนักของผมเป็นการลดอาหารเป็นหลัก แล้วออกกำลังกายเสริมนะครับ) เริ่มจากการลดอาหาร อย่างที่บอกไปแล้วครับ ว่าคือการลดปริมาณให้น้อยลง อันนี้ทำได้ง่ายในช่วงแรกๆ ครับ เพราะมีแรงฮึด และต้องมีเคล็ดลับเสริมด้วยครับ 1. เมื่อเราทานอาหารน้อยลงกว่าเดิม เช่น จาก 2 จาน เป็น 1 จาน ทำให้เกิด “ความโหย” “ความอยาก” ซึ่งมันยังคงอยู่ไม่ไปไหนใช่ไหมครับ ให้ลองเอียงคอคิดสักนิดครับว่า ...อิ่มยัง? ท้องตึงยัง? ถ้าเป็นอิ่มแล้ว ท้องตึงแล้ว แสดงว่า ปัญหามันอยู่ที่จิตใจเราแล้วครับ น้ำลายคนอ้วนมักจะทำงานมากกว่าคนผอมครับ เห็นอะไร แม้กินข้าวไปแล้วมันก็ยังอยากกินอยู่ ให้ใช้วิธีนี้ครับ ถ้าอิ่มแล้ว ท้องตึงแล้ว ก็ให้กินน้ำตามเข้าไปเยอะๆ ครับ กินให้มันจุกไปเลย เรากินอิ่มแล้วนะครับ ไม่ใช่อัดน้ำไปตั้งแต่ก่อนกิน อันนั้นไม่ได้นะครับ อ้า! ขอย้ำนะครับ น้ำเปล่า! ถ้ามันยังไม่พอให้เลือกอาหารที่จะกินต่อสักนิดครับ (ตอนนี้ผมได้ลดอาหารออกไปครึ่งหนึ่งจากเดิมแล้วนะครับ) ผมยังสามารถทานได้อีกนิดครับ ทานอะไรก็ได้ครับ แต่ต้องเป็นอาหารประเภทที่นอกเหนือจากอาหารต้องห้าม (เคยบอกไปแล้วนะครับ ว่าอะไรเป็นอาหารที่ผมจะไม่กินเด็ดขาด) และในปริมาณที่ไม่มากนะครับ ทุกอย่างครึ่งจากเดิมครับ สำหรับของผม ผมเลือกทานผลไม้ต่อครับ มีที่ผมจะทานก็คือ ฝรั่ง แอปเปิ้ล มันแกว ชมพู่ เป็นผลไม้ที่ไม่มีน้ำตาลสูงทานเข้าไปเลยครับ รับรองไม่อ้วนขึ้นแน่นอน และดีต่อระบบขับถ่ายด้วยครับ (ขออธิบายเรื่องระบบขับถ่ายตอนต่อไปนะครับ) เท่านี้คุณก็อิ่มจากมื้ออาหารแต่ละมื้อได้โดยที่ไม่ได้พลั้งปากทานอะไรที่มากเกินไปเลยใช่ไหมครับ 2. เรื่องอาหารที่ทานได้ครับ ผมได้ลิสต์รายชื่ออาหารที่ยังไงผมก็จะไม่ทานไว้แล้วใช่ไหมครับ ขอเอามากล่าวซ้ำแล้วกัน คือ อาหารทะเล กุ้ง หมึก หอย เครื่องในสัตว์ทุกชนิด คอไก่ทอด ขาหมู หมูสามชั้น น้ำหวานและน้ำอัดลม ขนมหวานต่างๆ โดยเฉพาะขนมไทย ขนมปังที่สอดไส้แยม ครีม ไอศกรีม รายชื่อเหล่านี้ของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกันนะครับ (ความชอบทานอาหารของแต่ละคนไม่เหมือนกันครับ) เหตุที่ไม่เหมือนกันเป็นเพราะว่า การลดน้ำหนักนั้น คือการลดอาหารที่ให้ไขมันสูงก็จริง แต่ความชอบในอาหารก็ยังคงมีอยู่ ถึงแม้ว่า จะใช้วิธีการทางจิตใจที่เมื่อเลิกกินไปนานๆ ก็จะไม่อยากกินก็ตาม แต่ผมอยากแนะนำว่า ให้คงอาหารบางอย่างที่ถึงจะอ้วน แต่ถ้าเป็นอาหารที่ชอบ ก็คงเลิกทานไม่ได้ง่ายๆ และถ้าไปเลิกทานเข้า ก็ยิ่งทำให้เกิดปัญหาตามมา คือ “ความโหย” ครับ โดยเฉพาะน้ำตาล เมื่อร่างกายอ่อนล้ามากๆ ก็ย่อมต้องการน้ำตาล ถ้าไม่กินน้ำหวานซะเลย คงไม่ได้ ดังนั้น ทานได้ครับ ให้เลิกไว้ชนิดหนึ่ง ยี่ห้อหนึ่งที่ชอบทาน เก็บไว้ทานตอนโหยๆ อย่าไปทานเป็นประจำนะครับ เพราะตอนนี้เรากำลังลดอาหารอยู่ ปริมาณที่ทานต้องน้อยลงตามนะครับ แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ทาน สำหรับผม น้ำหวานที่ผมเลือกทานก็คือ โกโก้หนึ่งแก้วครับ หรือไม่ก็น้ำเปรี้ยวพาสเจอร์ไรส์พร่องมันเนย (บอกยี่ห้อได้ไหมไม่รู้ครับ ขึ้นต้นด้วยตัว B แล้วกันครับ) เวลาโหยๆ ก็ทานสักที อีกอย่างหนึ่งที่ขอแนะนำนะครับ การจะเลือกว่าอะไรจะเก็บไว้ทานเมื่อโหยๆ เนี่ยะ ควรเป็นอะไรที่ชอบนะครับ ไม่ใช่ว่า กินดะเลย เห็นอะไรก็กิน แบบนี้ไม่ได้ครับ อะไรที่ไม่ชอบ ไม่ได้ทานอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องไปทานมันครับ จากคุณ : buoyancy - [ วันมาฆบูชา 00:25:08 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 3. เรื่องของอาหารที่จะทานในแต่ละมื้อครับ อันนี้หลายคนคงกำลังสงสัยอยู่ว่า แล้วจะให้ทานอะไรได้บ้าง อย่างที่บอกไปครับ อาหารที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์ อาหารเพิ่มไขมันทั้งหลายทานได้ทั้งนั้นครับ ทำไมเป็นแบบนั้น ก็เพราะว่าผมได้ลดปริมาณการทานแล้วนี่ครับ ดังนั้น ถึงทานเข้าไปก็ไม่ได้ทำให้น้ำหนักขึ้นอยู่แล้วครับ ถ้าผมเดินไปที่ร้านข้าวราดแกง แล้วมีอาหาร ดังต่อไปนี้ แกงเขียวหวาน หมูทอด ผัดวุ้นเส้น แกงส้ม ผัดกระเพราหมู ผัดคะน้าหมูกรอบ แกงมัสมั่น ผัดผักรวมมิตรน้ำมันหอย ผมจะสั่งผัดกระเพราหมูกับหมูทอดครับ ที่เป็นแบบนี้ เพราะ ผมไม่ทานหมูกรอบ (มันแพ้ Allergic เลยครับ) แกงมัสมั่น (น้ำมันนองขนาดนี้ ไม่ไหว ไม่ไหว) ส่วนที่เหลือทานได้ครับ คงมีคนสงสัยแน่ๆ ว่า แกงเขียวหวานกับผัดผักรวมมิตรน้ำมันหอย ทำไมทานได้ (ขอติต่างว่า ทุกคนทราบนะครับว่า อะไรคืออาหารไขมันสูง ผมว่าโดยสามัญสำนึกทุกคนคงรู้อยู่แล้วครับ) ขอตอบนะครับ แกงเขียวหวาน ถึงแม้จะมีกะทิ แต่ผสมพริกแกงเข้าไปครับ ปริมาณความเข้มข้นย่อมต่างจากการทานขนมไทย เช่น ลอดช่องแน่ๆ ครับ ดังนั้น ทานได้ครับ ไม่มีปัญหา ส่วนผัดผักน้ำมันหอย ถึงแม้จะมีน้ำมันหอยอันเข้มข้นก็ตาม แต่ว่า ปริมาณอาหารที่ลดไว้แล้วนั้น ย่อมไม่ทำให้ร่างกายเก็บไปพอกพูนครับ เพราะเราทานน้อยลงแล้วไงครับ ส่วนที่ผมเลือกทานผัดกระเพราะหมูกับ หมูทอด หลายคนมองว่าหมูทอดนี่ก็ทอดกับน้ำมัน ก็ไม่มีปัญหาเหมือนกันครับ เพราะมันไม่ได้มากมายเท่ากับที่เราทานข้าวสองจานแน่ๆ เรื่องที่อยากจะบอกอีกอย่างคือ เวลาที่เริ่มลดความอ้วน จะเกิดความเข้าใจผิดเรื่องการอดนั่นอดนี่ นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็จะทำให้อ้วน ใช่ครับ ถึงแม้ว่า จะมีลิสต์ว่ากินไม่ได้ แต่อีกอย่างหนึ่ง คือ ควรจะทำลิสต์ของของที่ถึงแม้จะอ้วนแต่ก็ยังอยากกินไว้ด้วยครับ ลิสต์นี้ขอแค่สองอย่างพอนะครับ ของผมคือ ไก่ (ยกเว้นคอไก่ครับ) กับขนมปัง (ที่ไม่ใช่ไส้แยมหรือครีมนะครับ) อย่าเยอะนะครับ ไม่งั้นจะกลายเป็นกินไม่เลือกไปอีก ^^ ทำไมต้องทำ? ง่ายๆ ครับ เพราะแก้ปัญหา “ความโหย” ครับ นั่นก็กินไม่ได้นี่ก็กินไม่ได้ จะทำให้ร่างกายโหยหาครับ ความคิดนี้ มีที่มาครับ เกิดกับตัวเองตอนกินเจเมื่อสมัยมัธยมต้นครับ การกินเจสอนให้ผมรู้ว่า การอดอาหาร แล้วกินแต่อาหารบางชนิดที่ไม่ได้ชอบกินนักไปนานๆ นี่จะให้โหยเอามากๆ ตอนนั้นวิทยาการอาหารยังไม่ก้าวหน้าครับ อาหารเจไม่ได้น่าทานไปซะทุกอย่างเหมือนตอนนี้ครับ มีแต่ผักกับผักเท่านั้นครับ ความโหยเนื้อสัตว์ย่อมถามหาครับ (แต่บอกไว้ก่อนครับ ว่าผมกินเจครบสิบวันน้า ^^) หลักการเลือกอาหารนั้นเป็นหลักเกณฑ์ของแต่ละคนเลยนะครับ ผมคิดว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การเลือกไม่ทานนั้น ก็เลือกไม่ทานอาหารที่อ้วนจริงๆ และจะเลือกทานอะไรก็ได้ที่ไม่ได้ทำให้อ้วนมากนัก ไม่จำเป็นถึงขนาดต้องทานผักต้ม ปลาต้ม อันนี้จะทำให้โหย เพราะยังไงก็ลดปริมาณอาหารอยู่แล้ว อย่างผมชอบไก่มาก ถ้าไม่ให้กินไก่คงยาก แต่ไม่ได้ชอบขาหมู หมูสามชั้น เครื่องในมากนัก งดไปก็ไม่เป็นปัญหาอยู่แล้วครับ ส่วนผลไม้ที่จะทานหลังมื้อข้าว ถ้ารู้สึกว่ายังไม่อิ่มก็ขอให้อัดผลไม้ตามที่บอกเยอะๆ ครับ อัดไปจนอิ่มนั่นล่ะครับ ไม่อ้วนแน่นอน พวกตารางอาหารลดความอ้วนที่มีเกลื่อนกลาดผมไม่ทราบว่า จะได้ผลไหมครับ แต่ผมคิดว่า ไม่จำเป็นต้องสร้างตารางอาหารถึงขนาดนั้น เพราะในชีวิตเราไม่ได้อยู่ที่เดียวเสมอไป เราต้องทานอาหารจากหลายๆ ที่ ดังนั้น การปรับอาหารที่ทานให้เหมาะกับสถานที่ย่อมดีกว่าครับ (เอาไว้จะมาอธิบายวิธีการให้ฟังนะครับ) ผมคิดว่า เท่าที่อธิบายมา สามารถช่วยแก้ปัญหาเรื่อง “ความโหยหาอาหาร” ได้ระดับหนึ่งแล้วนะครับ เนื่องจาก กฎที่บอกไปไม่ได้เคร่งครัดมาก มีหย่อนได้บ้าง ซึ่ง ก็ทำให้เราไม่อยากอาหารจนเกินไป ถ้าไม่โหย การกินของเราก็ย่อมลดลงมาเอง ถึงตอนนี้ เรื่องการลดน้ำหนักก็คงไม่ยากไปอีกนิดแล้วนะครับ สรุปง่ายๆ ให้อีกทีครับ - เมื่อลดปริมาณอาหารแล้ว ก็ค่อยๆ ลดนะครับ อย่าลดทีเดียวฮวบฮาบ - เมื่อลดปริมาณอาหารแล้ว ก็ให้ลดพอเท่าเราจะอิ่มนะครับ อย่าลดให้น้อยจนเราหิว เมื่อท้องตึงแล้ว ปากยังโหย หาอะไรใส่ปากได้อีกนะครับ แต่ขอเป็นอาหารเล็กน้อยนะครับ ขอแนะนำก็พวกผลไม้ (ฝรั่ง แอปเปิ้ล มันแกว ชมพู่) น้ำเปล่า ลูกชิ้นสัก 1 ไม้ - ลิสต์รายชื่ออาหารที่ยังไงก็ไม่ทานไม่ได้ทำให้คุณอดนั่นอดนี่ไปซะทุกอย่าง ขอให้ลิสต์รายชื่ออาหารที่ถึงจะอ้วนแต่ก็ยังทานอยู่บ้างนะครับ แก้ปัญหาเรื่องโหย - หาน้ำหวานสักประเภทหรือสองประเภทไว้ทาน เมื่อโหยน้ำตาล ย้ำ! ทานเมื่อโหยน้ำตาลนะครับ ถามตัวเองให้แน่นะครับว่า โหยน้ำตาล อย่าแต้มแก่ ”อยากกิน” ไม่ได้นะ - ลิสต์รายชื่ออาหารของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะครับ ขอให้เลือกทานที่ชอบ ส่วนที่เฉยๆ ไม่ทานได้ ก็ทิ้งไปเลยนะครับ ไม่ต้องไปทาน ตั้งใจจะมาอธิบายเคล็ดลับการลดปริมาณอาหารและการเลิกทานอาหารบางชนิดอย่างไม่ทรมานก็ถือว่าได้ตามเป้าครับ แต่ยังมีเคล็ดลับย่อยๆ อีกเยอะครับ ไว้จะมาแชร์ต่อนะครับ ที่ติดไว้คือเรื่องการปรับระบบขับถ่ายกับเรื่องการเลือกทานเมื่อต้องไปทานยังสถานที่ต่างๆ ถ้ามีแต่อาหารยั่วยุน้ำลาย ^^ วันนี้ ต้องไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ (อืม ถือว่าเป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะ) ก็เป็นวันมาฆะบูชานะครับ ไปทำบุญกันที่ไหนบ้างครับ ผมคงไปแถวบ้านครับ ไปกับที่บ้าน ขอให้อิ่มบุญกันถ้วนหน้านะครับ จากคุณ : buoyancy - [ วันมาฆบูชา 00:29:35 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 กำลังลดเหมือนกันค่ะ 5555..แต่ในกระทู้อ่ะ...ชื่ออาหารตะละอย่าง ที่คุณจขกทบรรยายมา ..ทำเอา.... คีย์บอร์ดเปียก โม๊ดดดดดดดด............. กระทู้นี้ทรมานดีจัง....แต่ก็ยัง สู้ๆๆๆจ้า จากคุณ : รักได้ทีละคน - [ 13 ก.พ. 49 02:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จะเริ่มลดวันนี้แหล่ะค่ะ ไม่ไหวแล้วเมื่อวานไปลองชุด เห้นตัวเองในกระจกรับไมได้เลย จากคุณ : บีโกะ - [ 13 ก.พ. 49 10:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 วิธีของเจ้าของกระทู้ ขอยืนยันว่าได้ผลค่ะ เราก็ทำตามนี้เลย คือเลือกกินอาหาร โดยกินไขมันกับน้ำตาลน้อยที่สุด (เฉพาะช่วงแรกๆ ตอนนี้เริ่มกินบ้าง แต่ก็ยังจำกัดอยู่) แล้วก็ใช้ความรู้ตัว ตอนที่กินก็ให้สังเกตตัวเองว่า อิ่มแล้วนะ ก็จะหยุดกิน ถ้าหิว ค่อยกินอีก อาหารแก้หิวเวลาอยู่บ้านของเราคือ ขนมปังปิ้งเปล่าๆ 1 แผ่น เวิร์กมากค่ะ แก้หิวได้ดี ไม่อ้วน กินแบบโฮลวีตก็ได้คุณค่าด้วย ส่วนเรื่องออกกำลัง เราได้ออกเฉพาะช่วงเดือนแรก คือวิ่งที่สวนสาธารณะกับยกดัมบ์เบลที่บ้าน  แต่หลังๆ ไม่ได้ออกเลย แต่น.น.ก็ยังโอเคอยู่  วันทำงานก็พยายามเดินให้ได้อย่างน้อย 20 นาที เช้าเย็น ไม่ต้องพึ่งมอเตอร์ไซค์ เราเริ่มลดปลายเดือนตุลาคม น.น. 67 ตอนนี้เหลือ 59 กว่าๆ แล้วค่ะ อาหารเริ่มกินนอกโปรแกรมบ้าง เมื่อวานกินสเวนเซ่นส์แทนมื้อเที่ยง เลือกที่โลว์แฟต น้ำหนักก็ไม่ขึ้นค่ะ คงเพราะเรากินแค่พออิ่ม กะลังคิดจะสมัครฟิตเนสใกล้ออฟฟิศ จะไปวิ่งตอนเที่ยงสัก 20-30 นาที  คนเขาจะหาว่าเราฟิตเกินเหตุไหมเนี่ย ^-^ แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 49 11:02:23 จากคุณ : หมู่มะปราง - [ 13 ก.พ. 49 11:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 การลดปริมาณอาหารลงนั้นเป็นการปรับสภาพของกระเพาะอาหารให้เล็กลงไปด้วยนะครับ ซึ่งทำให้การทานอาหารจะอิ่มเร็วขึ้นกว่าปกติที่เคยเป็น และเมื่อปริมาณอาหารที่เข้าสู่ร่างกายน้อยลง ก็ย่อมทำให้ร่างกายเริ่มนำเอาสารอาหารที่กักเก็บไว้ในรูปของไขมันมาใช้มากขึ้น ทำให้ไขมันส่วนเกินที่สะสมอยู่ในร่างการลดลงตามไปด้วย น้ำหนักก็จะลดลงในที่สุดครับ ผมได้นำเสนอเคล็ดลับการลดปริมาณอาหารไว้แล้วบ้างนะครับ หลักการ นั่นคือ “การทานเพียงอิ่ม” ซึ่งการจะบรรลุหลักการนี้ได้นั้น จำเป็นอย่างมากครับ คือการปรับสภาพจิตใจให้ยอมรับการทานเพียงอิ่ม “อย่าได้ตามใจปาก” นะครับ การแก้ไขปัญหาตามใจปาก ก็ทำได้หลายวิธี (ขอให้นำมาใช้ให้หมดนะครับ แล้วจะทราบเองว่าวิธีไหนที่เหมาะกับมากที่สุด) ขอนอกเรื่องนิดหนึ่งนะครับ ช่วงแรกของการลดน้ำหนัก น้ำหนักจะไม่ได้ลดลงเท่าไหร่หรอกครับ หากแต่พฤติกรรมการบริโภคต่างหากที่จะเปลี่ยนไป และหลังจากนั้น ร่างการจะเริ่มทำงานด้วยพฤติกรรมการบริโภคใหม่ ที่จะมีผลให้น้ำหนักลดลงครับ และการเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภคนั้น จะค่อยๆ เป็นไปครับ ถือว่าเป็นการลองผิดลองถูก จนกว่าจะเจอวิธีการที่เหมาะสมกับตัวเรามากที่สุด วิธีการแก้ปัญหาเรื่องตามใจปาก หรือ “โหย” ที่ได้แนะนำไป 1. พยายามทานให้เพียงอิ่ม แล้ว ทานน้ำตามเยอะๆ ถ้ายังโหยอยู่ 2. หายังโหยอยู่ ถึงแม้ท้องอิ่มแล้ว ก็หาผลไม้ที่ชอบ จากรายการนี้เท่านั้นนะครับ ชมพู่ ฝรั่ง มันแกว แอปเปิ้ล หรือไม่ก็ลูกชิ้นปิ้งสักไม้สองไม้ ก็ยังได้ครับ 3. หาโหยน้ำตาล ก็ทานน้ำหวานได้ครับ เลือกน้ำหวานที่ชอบที่สุดทานได้เลยครับ แต่ไม่ใช่ประจำหลังมื้ออาหารตลอดนะครับ เอาเป็นว่าเป็นรางวัลกับชีวิต สักสองสามหนก็ได้ครับ ส่วนหลักการที่ 2 เรื่องของการเลือกรายการอาหารที่ยังไงก็ทานไม่ได้ (ถือ แพ้) ให้คิดไปซะทางใดทางหนึ่ง เมื่อไม่ทานไปนานๆ มันก็ชินเห็นก็ไม่อยากทาน เรื่องนี้ก็เป็นการปรับสภาพจิตใจเหมือนกันครับ (มีแต่เรื่องใจทั้งนั้นเลยครับ) รายการอาหารเหล่านั้น เมื่อไม่คิดจะทานอีกต่อไปแล้ว เมื่อนานไปก็จะเฉยๆ เองครับ ไม่เกิดอาการ “น้ำลายสอ” แน่นอนครับ นอกจากรายการอาหารที่ไม่คิดจะทานแล้ว ควรจะมีรายการอาหารที่ชอบด้วย แค่ 2-3 อย่างก็พอ เพื่อป้องกันการโหย เป็นรายการอาหารที่ทำให้อ้วนบ้าง แต่ไม่มากนะครับ อย่าเหลือขาหมูเอาไว้ในรายการนี้นะครับ เพราะถ้ายังทานอยู่ยังไงก็ไม่ลดลงได้หรอกครับ ต้องคิดแบบนี้นะครับ (เพราะมีความเข้าใจผิดอยู่มาก) การลดน้ำหนัก หรือการลดอาหารนั้น ไม่ใช่ “การอดอาหาร” นะครับ ถ้าการอดอาหารจะทำให้ ไม่ได้ทานอะไรเลย นั่นก็ทานไม่ได้ นี่ก็ทานไม่ได้ อ้วนไปซะทั้งนั้น แบบนั้น ร่างกายและจิตใจย่อมรับไม่ได้แน่นอนครับ และในที่สุดก็ตัดใจยอมแพ้ ที่สำคัญลองคิดดูนะครับว่า เมื่อเราลดปริมาณอาหารแล้ว ก็คือ การทานอาหารแต่เพียงน้อยลงครับ แสดงว่า ก็ยังทานได้อยู่ เพียงแต่ในปริมาณที่น้อยว่าเดิมจากที่เคยทานมาก่อน เช่นที่ผมยังตัวอย่างไงครับ ที่ว่า ทำไมแกงเขียวหวานทานได้ ก็เพราะว่า ถ้าทานไป แต่ไม่ได้ทานมากเหมือนแต่ก่อน ร่างกายก็ย่อมเข้าไปเป็น “สารอาหารที่จำเป็น” “ไม่ใช่สารอาหารส่วนเกินที่เข้าไปสะสม” หลักการคือ การทานเพื่อไปเติมพลังงานให้ร่างกายครับ อีกอย่างที่อย่าลืม คือ เราตั้งใจจะลดน้ำหนักซึ่งจะไม่เกิดภายในสองถึงสามวันแน่ๆ ครับ ดังนั้น เพื่อลดได้ยั่งยืนในระยะยาว อย่าอดอาหารเป็นอันขาด! ดังนั้น การทานอาหารที่อาจจะทำให้อ้วนได้ ในปริมาณที่น้อย ไม่ได้ผิดหลักของการลดความอ้วนหรอกครับ ผมมาสรุปหลักการที่เคยกล่าวไปแล้วอีกทีนะครับ เพื่อความเข้าใจที่ชัดเจนมากขึ้น จากคุณ : buoyancy - [ วันมาฆบูชา 13:46:58 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 กลับมาเริ่มต้นเล่าต่อเนื่องจากตอนที่ผมพูดถึง เมื่อเริ่มแรกที่ผมตั้งใจลดน้ำหนักกันต่อครับ เมื่อผมเริ่มต้นจดน้ำหนักของตัวเองไว้ และเริ่มพยายามมองถึงความเป็นจริงของสภาพร่างกายของตัวเอง ผมก็เริ่มต้นลดความอ้วนตามวิธีการที่คิดว่าดีที่สุด ก็คือ การลดอาหารครับ การลดอาหารของผม ก็คือ การลดการเติมครับ ผมจะไม่กินเบิ้ลเมื่ออยู่บ้านครับ (แม่คงเสียใจแย่) แม่ผมก็เสียใจจริงๆ ครับ ว่าทำไมผมกินน้อยลง แกคงกลัวว่า แกทำกับข้าวไม่อร่อยหรือยังไง แต่ไม่ใช่หรอกครับ ผมบอกแม่ว่า ผมลดความอ้วน ผมเริ่มเลือกอาหารที่แม่ทำมากขึ้น แม่ของผมชอบทำต้มจืดมากที่สุด แต่ชอบเป็นต้มจืดแบบที่ใส่หมูสามชั้นไปด้วย ให้น้ำแกงมันๆ ตอนนี้ผมเริ่มไม่ทานต้มจืดของแกแล้วครับ แกก็เริ่มงงว่า ทำไมไม่ยอมกิน ผมเลือกทานผัดผักแทนครับ ก็ผักที่ผมชอบทั้งนั้น ผักกาดขาว เห็ดฟาง ผักคะน้า ถั่วงอก (แม่ผมทำกับข้าวหลายอย่างนะครับ แต่ผมจะทานเฉพาะที่ผมทานได้) เมื่อถึงตอนนี้ หลายๆ ครั้งเข้า แม่ก็เริ่มสงสัยมากขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไร เพราะถ้ามันยังไม่แสดงความตั้งใจจริง ไปนานๆ ก็เหมือนว่า “จะลดอีกแล้วหรือ” อะไรทำนองนี้ครับ ก็เลยปล่อยไปเลย ผมเริ่มกินทิ้งด้วยนะครับ ไม่ใช่มนุษย์กำจัดของกินเหลือ อีกต่อไป ข้าวที่กินเหลือเพราะอิ่มแล้ว กับข้าวที่เหลือของคนในบ้าน ผมเริ่มไม่แตะต้องเพราะเสียดายของอีกต่อไป (ถ้ายายบนสวรรค์รู้คงว่าผมแน่) แต่ก่อนผมถูกยายสอนมาตลอดครับ ว่าให้ทานข้าวเยอะๆ กับข้าวน้อยๆ กับข้าวเหลือก็เอาข้าวคลุกกินเสียดายของ ผมก็เลยทานเอาๆ จนอ้วนหมีพีมันแบบนี้ล่ะครับ ^^ ความตั้งใจนี้ผ่านไปได้ เกือบเดือน ผมจึงเฉลยกับที่บ้าน (น้ำหนักก็ลดลงได้ 1 กิโล) แม่ผมพอรู้แบบนี้ก็เริ่มเป็นกำลังใจให้ผมครับ รวมทั้งพ่อด้วย ทุกคนในบ้านเริ่มรู้ถึงความตั้งใจ และพอจะเข้าใจแล้วว่า ครั้งนี้คงเอาแน่ๆ เพราะทำมาได้นานแล้ว ทีนี้ กับข้าวในแต่ละมื้อจึงไม่มีแกงจืดหมูสามชั้นหรือซี่โครงหมูที่มีมันหมูเยอะ หรือแม้กระทั่งเนื้อขาหมูใส่มาเลยครับ แม่เริ่มซื้อผักเข้าบ้านมากขึ้น ซื้อแอปเปิ้ลและฝรั่งมาสำรองให้ผมทานกันโหยมากขึ้น น้องชายของผมกลายเป็นมนุษย์กำจัดอาหารเหลือแทน (ผลลัพธ์น้ำหนักของผมเลยถ่ายไปที่เขาเกือบสิบกก. ^^) ขนมหวานที่เคยซื้อเข้าบ้านก็น้อยลง ทุกอย่างเริ่มเป็นใจกับผมเอามากๆ หนทางที่จะผอมเริ่มมีมากขึ้นครับ เมื่อไปมหาวิทยาลัย ซึ่งปกติผมจะทานจานเดียวอยู่แล้ว จะหนักไปทางหาขนมกินมากกว่า ผมก็เริ่มลดปริมาณขนมลง ข้าวจานหลักที่ป้าร้านอาหารกระหน่ำตักให้ผม เหมือนอย่างเคย ก็เหลือทุกครั้ง ผมจะตักแต่กับข้าวกิน เช่น ถ้าผมสั่งผัดกระเพราะหมู ผมก็จะกินแต่กับข้าว มีกินข้าวนิดหน่อย ดังนั้น จึงเหลือข้าวอยู่ในจานเกือบๆ ครึ่ง (เป็นวิธีการลดอาหารของผมครับ) จากนั้น ก็ทานน้ำ หรือว่าฝรั่งต่ออีก เท่านี้ก็อิ่มแล้วครับ ถึงแม้ช่วงแรกจะทรมาน แต่พอผ่านไปนานก็ชิน ลืมบอกไปครับ ปริมาณข้าวที่ทานที่บ้าน ซึ่งไม่มีคนตักให้ ต้องตักเองนั้น ผมก็จะตักแค่สองทัพพีครับ ไม่ใช่ พูนทัพพีนะ เอาแค่พอดีๆ ทัพพี และตั้งไว้เลยว่า ไม่มากกว่านี้ ถ้ายังไม่อิ่ม ก็ทานฝรั่งแทน หรือไม่ก็นั่งกินกับข้าวต่อ แต่จะไม่ลุกไปตักข้าวอีกแล้วครับ (แม่ผมก็เริ่มหุงข้าวน้อยลงครับ เพราะแกกลัวเหลือ) ลูกชิ้นที่แต่ก่อนทาน 4 ไม้ ไม้ละ 5 บาท 20 บาทพอดี ก็ลดเหลือ ไม้ละ 2 บาท จะไม่เติมน้ำจิ้มนะครับ อาหารทุกอย่างที่ต้องใส่น้ำจิ้ม ผมก็เลิกใส่เลยครับ น้ำจิ้มพวกนี้มันจะหวานๆ ทั้งนั้น เพราะต้องใส่น้ำตาลเป็นส่วนผสม พวกซอร์สพริก มะเขือเทศ ก็ไม่ทานครับ เพราะมันมีส่วนผสมของน้ำตาลเหมือนกัน ในที่นี้ มันคนละอย่างกับพริกน้ำปลานะครับ ถ้าทานพริกน้ำปลาทานได้ครับ และขอให้ทานกระเทียมเยอะๆ นะครับ ถ้าทานพริกได้ยิ่งดีเลยครับ (ไม่ขอบอกว่าดียังไงนะครับ เพราะกลัวไม่ถูกตามหลักโภชนาการ กลัวจะผิดนะครับ) เวลาทานฝรั่งก็ไม่จิ้มพริกเกลือนะครับ ฝึกให้เป็นนิสัย ถ้าไม่จิ้ม ไม่ว่ากินอะไรก็ไม่จิ้มเลย จะดีที่สุดครับ นี่ผมก็ทำมาได้เดือนหนึ่งแล้ว แต่ที่กลุ้มใจคือ น้ำหนักที่ลดลงก็จริงแต่ว่าไม่ถึง 10 กก. อย่างที่ตั้งใจไว้เลยครับ มันลดไปได้แค่ 2 กก. เอง เฮ้อ! ทั้งที่อยากให้ลดมากกว่านี้ แต่ก็ยังดีครับ ที่ไม่ได้อ้วนมากขึ้น ตอนนั้น ถึงแม้ว่าไม่ได้เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ แต่ก็ไม่ได้ถอดใจ จะว่าไปแล้ว ก็ไม่ได้คิดว่า น้ำหนักจะลดเกือบ 45 กก. ด้วยซ้ำ แค่คิดว่า มันลดก็ดีแล้ว เท่านั้นเอง แต่มีเหตุการณ์หนึ่งครับ ที่เปลี่ยนผันความคิดตอนนั้นไปเลย แต่ยังไม่ขอเล่าตอนนี้นะครับ เพราะว่า ต้องไปทำธุระต่อ ต้องขอโทษด้วยครับ ที่บอกว่าจะมาเล่าเรื่องการปรับระบบขับถ่ายและการเลือกทานอาหารเมื่อต้องไปสถานที่ต่างๆ สัญญาว่าจะกลับมาเล่าแน่ครับ จากคุณ : buoyancy - [ วันมาฆบูชา 13:58:05 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณรักได้ทีละคน ไม่ทรมานหรอกครับ ต้องทำได้อยู่แล้ว ผมเชื่อครับ คุณบีโกะ เป็นกำลังใจนะครับ คุณหมู่มะปราง ใช่แล้วครับ วิธีนี้ดีที่สุดจริงๆ ครับ ผมคิดว่าถ้าเอาจริง คงไม่มีใครว่าหรอกครับ ทำไปเถอะครับ ร่างกายของเรา ความสุขที่ได้เห็นร่างกายของเราเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะครับ จากคุณ : buoyancy - [ วันมาฆบูชา 14:16:22 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 เอาฟะ คราวนี้จะจิงแล้วนะ เป็นแรงใจให้หนูด้วยนะทุกคน เย็นนี้เลยเป็นไง ฟิตซะ   เวลาสองเดือนจะได้ซักกี่ขีดอ่าเรา จากคุณ : แพนดาร์ตาหวาน - [ 13 ก.พ. 49 16:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณคุณ buoyancy ที่มาแบ่งปันเรื่องราวและกำลังใจพร้อมเป็นตัวอย่างที่ดีให้ค่ะ ขออนุญาติเล่าเรื่องราวของตัวเองบ้างนะคะ เราเป็นคนหนึ่งที่ลองผิดลองถูกกับการลดน้ำหนักมาหลายวิธีมากค่ะ แต่จุดพลิกผันก็เกิดขึ้น... เมื่อวันที่ 13 เดือนมิถุนายนปีที่แล้ว มีความคิดที่ว่าจะลดน้ำหนักอย่างจริงจังขึ้นมา เลยเริ่มจากแนวความคิดแอตกิ้นส์ค่ะ (เป็นแนวความคิดที่จำกัดการนำน้ำตาลและแป้งทุกชนิดเข้าสู่ร่างกาย  และที่สำคัญมีข้อจำกัดได้ดีคือ ห้ามจริง ๆ ค่ะ  เพราะถ้านำน้ำตาลและแป้งเข้าสู่ร่างกาย  จะกลับกลายเป็นทำให้น้ำหนักขึ้นทันที  จึงทำให้ต้องหักห้ามตัวเองจากขนมทุกประเภทจนกระทั่งผลไม้ค่ะ) เวลาผ่านไป 4 เดือนโดยงดการบริโภคคาร์โบไฮเดรตและน้ำตาลทุกประเภท  ทำให้ลดน้ำหนักลงไปได้ 10 กิโลค่ะ รู้สึกภูมิใจกับตัวเองมาก ๆ   คนรอบข้างก็มองเราในแง่ดีมากขึ้น  เลยทำให้ตัวเองเหลิงค่ะ  ประกอบกับพอเห็นว่าวิธีเอ็ตกิ้นส์เริ่มไม่ได้ผลแล้ว  จึงเลิกและกลับมาทานแบบปกติค่ะ  แต่ยังระมัดระวังในเรื่องของแป้งและน้ำตาล แต่คนเราพอไม่มีอะไรเป็นกรอบ  มันก็ยิ่งหลุดออกไปเรื่อย ๆ ค่ะ  เริ่มจากคุ้กกี้  ขนมอบ  จนกระทั่งไอศกรีม ทำให้น้ำหนักที่ลงไปเพิ่มขึ้นมา 1-2 กิโล  แต่ก็ยังสามารถคุมให้อยู่คงที่ได้ค่ะ อยากขอฝากถึงใครที่คิดจะลดน้ำหนักด้วยวิธีแบบเอ็ตกิ้นส์ว่า  เป็นวิธีที่ไม่ค่อยจะส่งผลดีต่อสุขภาพค่ะ เพราะหลังจากที่กลับมารับประทานแบบปกติ  จะรู้สึกว่าท้องอืดบ่อย ๆ  ไม่ทราบว่าถูกหลักวิชาการรึเปล่านะคะ แต่คิดว่าจากการที่เราไม่ได้รับประทานคาร์โบไฮเดรตเป็นระยะเวลานาน  ทำให้ระบบร่างกายที่ทำหน้าที่ย่อยสลายคาร์โบฯนั้นรวนค่ะ นับจากวันนี้จะเริ่มทำการลดน้ำหนักอย่างที่คุณ buoyancy ได้แนะนำไว้ค่ะ(เป้าหมายจะอยู่ที่อีก 20 กิโลจากนี้ไป)  ขอคุณ buoyancy ช่วยเป็นกำลังใจต่อไปให้ด้วยนะคะ อยากขอเสริมความเห็นคุณ buoyancy เรื่องการอดอาหารด้วยค่ะว่า  หากอดอาการ  ร่างกายจะเกิดอาการสะสมพลังงานโดยอัตโนมัติค่ะ  ขอเน้นนะคะว่าอัตโนมัติ ช่วงที่อดอาหาร  น้ำหนักคุณจะลดลงและเห็นผลได้อย่างรวดเร็ว  แต่เมื่อคุณกลับมารับประทาน  ร่างกายจะเริ่มทำการสั่งสมพลังงานเพื่อนำมาสะสมไว้ทันทีค่ะ  และด้วยเหตุนี้เองถึงทำให้เกิดผลโยโย่เอฟเฟคตามมาค่ะ  หลาย ๆ คนอาจจะรู้จักกับคำ ๆ นี้แล้วนะคะ  คำนี้มาเป็นที่แพร่หลายพร้อม ๆ กับยาลดน้ำหนักค่ะ  หากใครสนใจเรื่องนี้จะนำมาเล่าให้ฟังนะคะ เห็นด้วยกับคุณ buoyancy อีกเรื่อง "อ้วน" อีกเรื่องหนึ่งค่ะ วิธีลดน้ำหนักหลายวิธีอาจจะให้คุณมองหาหญิงสาวหุ่นดีเป็นแรงจูงใจและนำพาตัวเองไปให้ถึงจุดนั้น แต่ขอบอกว่านั่นใช้ไม่ได้ผลกับเราเลยค่ะ เราคิดว่าโดยปกติแล้ว  มนุษย์เราชอบสิ่งสวย ๆ งาม ๆ โดยธรรมชาติอยู่แล้ว  การมองสิ่งสวยงามเป็นประจำทุกวันนั้น  ไม่ได้ช่วยก่อให้เกิดแรงกระตุ้นในการลดน้ำหนักเลยค่ะ  แต่ในทางตรงกันข้าม  คุณมักจะเกิดแรงบันดาลใจในการลดน้ำหนักในตอนที่คุณเห็นว่าตัวคุณนั้นน่าเกลียดเพียงใดใช่ไหมคะ? ในการลดน้ำหนักให้ถึงเป้าหมาย  โดยเฉพาะท่านที่มีเป้าหมายในการลดน้ำหนักจำนวนมากอย่างเรา(เป็นต้นนะคะ)  การที่จะลดน้ำหนักให้ได้ถึงเป้าหมายนั้นเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าการทำให้น้ำหนักลดลงค่ะ  เราตั้งเป้าหมายไว้ที่ 30 กิโล  แต่ที่ทำสำเร็จไปแล้ว  ตอนนี้มีเพียงแค่ 10 กิโลเองค่ะ การตอกย้ำตัวเองว่า "อ้วน" เป็นวิธีหนึ่งที่เราเองก็ใช้เช่นกันค่ะ  เวลาจะหยิบอะไรเข้าปาก  ก็จะท่องไว้ว่า "อ้วนๆๆ"  ไม่ใช่ "อ้วน" คำเดียวด้วยนะคะ  แต่จะท่องว่า "อ้วน อ้วน อ้วน"  แล้วก็ไม่หยิบค่ะ  แต่หลัง ๆ เหมือนกับว่ามันจะชินกับคำนี้ไปซะแล้วน่ะสิคะ - -" อีกวิธีหนึ่งคือการมองสิ่งที่น่าเกลียดภายในตัวเองค่ะ ตามที่คุณ buoyancy กล่าวไว้คือให้มองภาพรวมของตัวเอง แต่ที่เราทำจะเป็นการมองเฉพาะจุดค่ะ วิธีนี้น่าจะดีสำหรับคุณผู้หญิงนะคะ ยกตัวอย่างเช่น  เราเป็นคนสะโพกและขาใหญ่มาก เวลาส่องกระจก  ถ้ามองแค่ด้านหน้า  มันก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนัก แต่ต้องลองหันหลังให้กระจกค่ะ  เวลาเห็นสะโพกของตัวเองนี่แทบจะเป็นลมค่ะ  โอ้.. นี่มันไม่ใช่สะโพกแล้ว  เป็นก้อนเนื้ออะไรก็ไม่รู้   พอได้เห็นอย่างนี้แล้ว  มันก็เตือนตัวเองได้ค่ะว่า  ยังอยากจะให้สะโพกเรากลายเป็นก้อนเนื้อก้อนใหญ่ ๆ อย่างนั้นเหรอ  เตือนสติในการรับประทานได้ค่ะ เราคิดว่า การลดน้ำหนักไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าความตั้งใจแน่วแน่ค่ะ (เน้นค่ะว่าต้อง แน่วแน่ ด้วยนะคะ) สู้ ๆ ค่ะ  คุณ buoyancy เป็นตัวอย่างให้เราแล้ว  เราก็ต้องสามารถทำได้เหมือนกันค่ะ ความพยายามอยู่ทีไหน  ความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น!! (ยาวไปหน่อย  ต้องขอโทษคุณ buoyancy ด้วยนะคะที่มาแอบยืมเนื้อที่ค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 49 08:58:31 จากคุณ : Less or Nothing - [ 14 ก.พ. 49 08:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่ะ อ่านแล้วอึ้งงงงง...... สมาชิกอ้วนกลม NO.9 รายงานตัวคร๊าบบบบบบบบ สถานะปัจจุบัน : โสด และ อ้วน จนด้วยคร๊าบบบบ..... จากคุณ : I am --> (riskx_ray) - [ วันวาเลนไทน์ 09:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เจ้าของกระทู้คะ ขอเอาเรื่องของคุณไปเก็บไว้ใน bloggang ได้ไหมคะ แต่ว่าจะทำ link และบอกด้วยว่าคนเขียนคือคุณ buoyancy จากคุณ : la-la-bell - [ 14 ก.พ. 49 10:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เขียนได้ดีค่ะ .. โดยเฉพาะเรื่องการหักห้ามใจตัวเอง กินพออิ่ม และการกำจัดความโหย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : น้ำพริกหนุ่ม - [ วันวาเลนไทน์ 12:49:25 A:212.254.136.57 X: TicketID:055804 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่มีรูปให้ดูหรอครับ ตอนอ้วน กับ ตอนผอมอะ จากคุณ : อาม (MaLenZa) - [ 14 ก.พ. 49 16:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เราก็เป็นคนหนึ่งที่ลองผิดลองถูกกับการลดน้ำหนักมามากเหมือนกันค่ะ แต่ยังไม่เคยลองวิธีกินยาลดความอ้วนนะคะ วิธีลองผิดที่เคย เริ่มลดตั้งแต่สมัย ม.ปลายนะคะ -อดอาหารคะ วิธีอดอาหารของเราก็คือ 1. กินข้าวเช้าแค่ ข้าว 3 ช้อนโต๊ะค่ะ ส่วนกับเป้นอะไรก็ได้ ตามแต่จะหาได้บนโต๊ะอาหาร เมื่อข้าวหมดก็หยุดกินแค่นั้น ไม่ได้กินต่อ 2. มื้อกลางวันกินโยเกิร์ต 1 ถ้วยค่ะ หรือนมพร่องมันเนย 1 กล่อง 3. มื้อเย็นนี่โหดที่สุดค่ะ ไม่กินอะไรเลย ถ้าหิวมาก ๆ ก็ซัดน้ำเปล่าเข้าไปเยอะ ๆ ค่ะ ช่วงนั้นจะลดได้เร็วมากค่ะ วันละ 1 กิโลเลย แต่ก็โทรมมากเหมือนกันค่ะ ขอบตาคล้ำ ผิวดูซูบ ๆ ทนทำไปได้ 1 เดือนกว่า ๆ เท่านั้นเอง ก็เริ่มตบะแตกค่ะ แล้วก็หันมากินอีก เพราะช่วงที่ลดนี่ เราไม่แตะอาหารอย่างอื่นนอกจากที่กล่าวมาเลย มันเลยเหมือนเก็บกดน่ะค่ะ -ล้วงคอให้อาเจียนค่ะ วิธีนี้จะใช้ก็ต่อเมื่อกินจนแน่นท้องมาก ๆ ค่ะ หรือเวลาที่กินอะไรที่มันอ้วน ๆ เข้าไป เช่น พวก เค้ก พิซซ่า คุ้กกี้ เลยทำให้รู้สึกผิด ผลของการล้วงคอ ไม่ได้ช่วยยให้น้ำหนักลดเลยค่ะ แถมยังตามมาด้วย ปัญหา ฟันผุ ตอนที่ฟันผุยังไม่ทราบสาเหตุเลยนะคะ จนมาได้อ่านข้อความจากเวป siamfitness ค่ะ เลยรู้ว่า การที่เราล้วงคอนั้น สิ่งที่ปนออกมากับอาหารด้วย ก็คือ น้ำย่อยจากกระเพาะอาหารค่ะ ซึ่งน้ำย่อยเนี่ยแหละก็จะไปทำให้ฟันกร่อน และก็ผุ ในที่สุดค่ะ วิธีลดความอ้วนแบบผิด ๆ ของเราก็มีแค่ 2 วิธีนี้อะคะ แต่ยังมีวิธีแบบ ผิด ๆ ของเพื่อนเราเองค่ะ ก็คือ - กินยาถ่าย ผลก็คือ เพื่อนเราตอนนี้ระบบขับถ่ายแย่มาก ๆ ถ้าอาทิตย์นั้นเค้าไม่ได้กินยาถ่าย เค้าก็จะไม่ถ่ายเลยค่ะ มันทำให้เพื่อนเราไม่สบายตัว แถมยังอึดอัดท้อง พุงก็ป่องด้วย เมื่อทนไม่ไหว ก็เลยต้องกินยาถ่าย ติดต่อกันมาเรื่อย ๆ 2-3 ปีแล้วค่ะ ส่วนสาเหตุที่ทำให้เพื่อนเราต้องกินยาถ่ายก็คือ เค้าเป็นคนไม่ค่อยชอบทานผัก กับ ผลไม้ ค่ะ อาหารส่วนใหญ่ จะค่อนข้างเน้นไปทางเนื้อสัตว์ กับพวกขนมจุกจิกมากกว่า พวกซาลาเปา นี่ ของโปรดเพื่อนเราเลยค่ะ กินเกือบทุกวัน วิธีที่กล่าวมาทั้งหมดอย่าทำตามเลยนะคะ ไม่ส่งผลดีกับร่างกายเลยสักนิด หากจะลดความอ้วนจริง ๆ ทำแบบคุณbuoyancy ดีกว่าค่ะ จากคุณ : Apatite - [ วันวาเลนไทน์ 23:08:05 A:61.91.71.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณ ที่นำประสบการณ์มาแบ่งปันครับ ผมก็เป็นอีกคนนึงที่ผ่านการลดน้ำหนักมาได้ด้วยวิธีธรรมชาติ ถึงแม้ว่ามันจะหนักและดูเหมือนยาก แต่ถ้าคุณทำได้ จะเป็นความภูมิใจที่ยิ่งใหญ่เลยนะครับ ดีใจเหมือนกับสอบผ่านเลย แต่ตอนนี้มันยังไม่จบครับ...เพราะยังไม่ถึงเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ แต่ยังไงก็จะสู้ต่อไป... เป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่มีความตั้งใจจริงในการลดน้ำหนัก การลดน้ำหนักที่ดีจะต้องให้ร่างกายแข็งแรงด้วยนะครับ Be Smart......Slim.......Strong แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 49 11:21:20 จากคุณ : ninebandit - [ 15 ก.พ. 49 11:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับ ไม่ได้เข้ามา 1 วัน วันวาเลนไทน์ครับ ไปเที่ยวมา ^^ ได้อ่านความคิดเห็นของเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน ก็รู้สึกว่า มีอีกหลายคนที่ประสบความสำเร็จในการลดความอ้วนครับ ยอมรับเลยครับ ว่ามันช่างทรมานเอามากๆ แต่ก็ไม่ยากเกินจะทำได้หรอกครับ คุณless or nothing ครับ เท่าที่ทราบมา วิธีatkins นั้นเป็นวิธีการลดน้ำหนักที่มีปัญหาอยู่มากครับ เพราะว่าต้องทำไปพร้อมกับการออกกำลังกายควบคู่ เราเคยได้ยินว่า จริงๆ แล้วเป็นวิธีการของพวกที่ต้องการสร้างกล้ามเนื้อครับ คือบริโภคแต่โปรตีนให้ร่างกายไปสร้างกล้ามเนื้อครับ ดังนั้น ถ้าไม่ออกกำลังกาย หรือไม่ทานน้ำตาลเลย ร่างกายย่อมขาดสารอาหารแน่นอนครับ ถึงจะลดน้ำหนัก แต่ก็ขอให้ทานครบ 5 หมู่นะครับ แม้ว่า จะเป็นไขมันก็ตาม แต่เพียงเราควบคุมให้อยู่ในปริมาณที่น้อยๆ เท่านั้นเองครับ อีกแนวคิดหนึ่งที่สำคัญคือ อาหารที่เข้าไปจะเป็นพลังงานให้แก่ร่างกาย ดังนั้น ถ้าร่างกายได้รับพลังงานมากเกินไปจึงสะสม ถ้าเราลดน้ำหนัก คือ ทานอาหารให้เพียงพอที่จะให้พลังงานในวันนั้น และให้น้อยลงอีกสักหน่อย ให้ร่างกายได้จึงพลังงานที่สะสมไว้มาใช้บ้างครับ ส่วนเรื่องท้องอืด บ่อยๆ ถ้ามีลมในกระเพราะด้วย ผมคิดว่า น่าจะเป็นอาการของโรคกระเพราะนะครับ เป็นผลมาจากที่ลดน้ำหนัก อดบ้างกินมานานก็อาจจะเป็นได้ครับ ลงปรึกษาแพทย์ดูนะครับ ส่วนเรื่องเวลาทานอะไรก็อย่างที่ผมบอกครับ ให้ถือเสียว่า ทานไม่ได้ มันไม่ดีต่อร่างกาย ให้มองเหมือนของที่เราไม่ชอบอ่ะ ครับ ผมจะไม่ชอบทานตับ และรสชาติมันยังไงก็ไม่รู้ เวลาจะหยิบอะไรทานที่มันอ้วน ก็ขอให้คิดซะว่าจะกินตับเข้าไป ก็จะได้เพิ่มเหตุผลมากขึ้นที่ไม่อยากทาน ขอให้เป็นกำลังใจนะครับ ผมคิดว่าคุณต้องทำได้อยู่แล้วครับ จากคุณ : buoyancy - [ 15 ก.พ. 49 22:18:33 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 bloggang คืออะไรครับ ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ ขอบคุณคุณapatite นะครับที่ช่วยให้ความรู้ สิ่งที่ไม่ควรจะทำ จะได้ไม่ผิดพลาดอีก คุณninebandit คุณกับผมคงหุ่นใกล้กันนะครับ ผมก็อยากโพสต์รูปครับ แต่รูปสมัยอ้วนดำนี่ แย่จริงๆ ครับ ไม่มีเป็นfile ภาพเลย ยังไง ก็ติดไว้ก่อนนะครับ จากคุณ : buoyancy - [ 15 ก.พ. 49 22:31:14 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอกลับมาเล่าเรื่องการปรับการขับถ่ายและการเลือกทานอาหารเมื่อต้องไปสถานที่ต่างๆ ก่อนนะครับ เพราะติดค้างมานานแล้ว เริ่มต้นจากการปรับการขับถ่ายก่อนนะครับ เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องสำคัญ เนื่องจากการขับถ่ายที่ดี ถือว่าทำให้ระบบการทำงานของระบบการเดินอาหารของร่างกายดีขึ้นด้วยครับ ความจริงแล้ว ผมจำไม่ได้แล้วครับ ว่าระบบขับถ่ายก่อนหน้าที่จะเริ่มต้นลดน้ำหนักเป็นอย่างไร จึงไม่ขออธิบายนะครับ รู้แต่ว่า ตั้งใจว่า ถ้าลดน้ำหนักแล้วจะพยายามบังคับให้ตัวเองถ่ายทุกๆ เช้าตอนเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เหตุที่ต้องทำแบบนั้น เพื่อเป็นการบังคับตัวเองให้ขับถ่ายเป็นประจำและเป็นเวลาด้วยครับ การขับถ่ายถือว่าเป็นการขับเอาของที่เราทานเข้าไปแล้ว ที่ไม่มีประโยชน์ออกจากร่างกาย เราถ่ายเป็นประจำและเป็นเวลา ก็ทำให้ร่างการสามารถนำของเสียออกจากร่างกายได้ดี ลองนึกดูสิครับ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้า... ถ้าทานเข้าไปแล้วไม่ขับถ่ายเลย จุก แน่นท้อง ของที่ควรจะออกก็ไม่ได้ออก เมื่อทานเข้าไปเพิ่ม ก็ทำให้ระบบการย่อยอาหารที่ของเสียอัดแน่นอยู่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ไม่สามารถย่อยอาหารได้ดี โดยเฉพาะถ้าเราทานมากเกินไปแต่ไม่ยอมขับถ่ายออกมาบ้าง ร่างกายจะสะสมเอาไว้ ถ้ามื้อไหนมีความจำเป็นที่ต้องทานเยอะ อย่างเช่นไปงานเลี้ยง แล้ววันรุ่งขึ้น ไม่ยอมถ่าย ของที่ควรจำกัดออกไม่ได้ออกมาด้วย (อันนี้อาจไม่เกี่ยวกับโภชนาการนะครับ แต่ส่งผลการย่อยอาหารของเรา ที่มีผลต่อน้ำหนักตัวที่ควรจะลดลง) ก็ย่อมเป็นอุปสรรคต่อการลดน้ำหนักอย่างแน่นอน ถ้าทานแล้วขับถ่ายบ่อยเหลือเกิน ยิ่งลำบากใหญ่เลย เพราะว่า เมื่อลดปริมาณอาหารลงแล้ว ร่างกายจะมีสารอาหารที่พอดีๆ เอาไว้ใช้ทุกวัน ถ้าขับถ่ายบ่อยมากไป ร่างการก็จะขาดสารอาหาร โดยเฉพาะจำพวกวิตามินและแร่ธาตุ ทำให้ร่างกายไร้เรี่ยวแรง อ่อนเพลีย ซึ่งอาจจะไปกระตุ้นให้เกิด “ความโหย” หลังจากเพลียมากๆ ก็อาจจะทานเข้าไปมากๆ อีก ซึ่งไม่ส่งผลดีต่อการลดน้ำหนักเลย (ลองนึกถึงตอนท้องเสียดูนะครับ) ดังนั้นจะเห็นได้ว่า การปรับการขับถ่ายนั้น เป็นเรื่องสำคัญมาก การขับถ่ายที่ดีย่อมส่งผลดีต่อระบบทางเดินอาหารของเราตามไปด้วย ส่วนการเลือกรับประทานอาหารในสถานที่ต่างๆ อันนี้เป็นเรื่องที่สำคัญอีกเช่นกันครับ เนื่องจากอุปสรรคอย่างหนึ่งที่ทำให้ความตั้งใจลดความอ้วนหายไป และส่งผลให้ ไม่ยอมกลับไปลดน้ำหนักอีก เมื่อตั้งใจจะลดน้ำหนักแล้ว ผมก็ประสบกับปัญหาว่า พรุ่งนี้ มะรืนนี้ต้องไปงานแต่งงาน งานเลี้ยงหรืออะไรทำนองนี้ ตายละวา! ต่อมอาหารแตกซะแล้วสิ ^^; ทำไงดีละเนี่ย ความอยากกินนั่นกินนี่มันพุ่งทะยานเทียมเมฆเอาเลย ปาดเหงื่อ ^^: เจ้าพ่อนักกินอย่างเรารึจะพลาด แฮะๆ แต่อย่าไปยอมแพ้ครับ เพราะผมมีเคล็ดลับมาเอาชนะ สุดยอดอาหารน่าหม่ำทั้งปวงที่ทยอยกันมาทำลายแผนการลดน้ำหนักของผมครับ เพราะความผิดพลาดจากการลดน้ำหนักครั้งแล้วครั้งเล่านั้นส่วนใหญ่มาจากสาเหตุของการขาดความอดทนและความมั่นคงทางจิตใจเป็นหลัก โดยเฉพาะเมื่อต้องไปเผชิญหน้ากับงานเลี้ยง อาหารต่างๆ มันพาน้ำลายสอทั้งนั้น ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแพ้เป็นอันขาด! ด้วยปณิธานอันแรงกล้า ผมก็ได้ค้นพบวิธีการครับ เป็นเรื่องการปรับจิตใจนี่นั่นล่ะครับ ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ยากที่จะทำเอามากๆ เลยครับ ตามที่ผมได้บอกไปแล้วว่า ตอนนี้ได้อยู่ในช่วงของการลดอาหาร ซึ่งไม่ใช่การอดอาหาร ดังนั้น ถ้าไปงานเลี้ยง ก็ไปกินนั่นล่ะครับ บอกตัวเองได้เลยครับว่าไปหาอะไรกิน ไม่ต้องไปคิดมากว่า เรากำลังลดความอ้วนอยู่น้า... จะกินดีหรือ? ผมตอบให้เลยครับ กินไปเลย กินให้แน่นท้องกว่าปกติก็ได้ครับ ไม่ต้องห่วง แต่ที่สำคัญอย่าขนกินนะครับ ให้ทำเหมือนปกติที่สุดครับ ดีที่สุด แต่สิ่งที่ต้องยึดถือเอาไว้ก็ต้องยึดถือไว้ให้ได้นะครับ คือ 1. รายการอาหารที่ทานไม่ได้ ยังไงก็อย่างดเว้นนะครับ ยังต้องไม่ทานเหมือนเดิม 2. น้ำหวานถ้าเป็นไปได้งานนี้อย่าดื่มนะครับ ทานน้ำเปล่าเข้าไว้ครับ 3. กินแต่พออิ่ม ถ้าให้แน่นท้องอีกนิดก็ไม่ผิดครับ 4. ถ้าเจอของที่ชอบทานเอามากๆ ที่อยู่ในลิสต์ของชอบทาน ก็ทานเลยครับ แต่อย่ามากนะครับ หรือถ้าไม่อยู่ในลิสต์ แต่ในงาน ดูแล้วน่ากินจังก็กินได้ครับ อีก 2 เรื่องที่ขอแนะนำ คือ วิธีการ “ชิม” และ “การกำหนดปริมาณที่จะกิน” ครับ การ “ชิม” ก็คือว่า ถ้าเจอของที่ไม่ค่อยได้ทานกัน แถมแพง แต่อ้วนชะมัด เช่น ขนมเค้กจากโรงแรมห้าดาว น่าทานจริงๆ ก็ทานไปครับ แต่ให้ใช้วิธีทานแบบ “ชิม” คือ ลองทานดู ขอสักห้าคำแล้วกันนะจะไม่มากไปกว่านี้ อันนี้คือ การกำหนดปริมาณการกินครับ ถ้าทานครบแล้ว ก็บอกตัวเองว่า “พอแล้ว” แล้วไปหาอย่างอื่นลองทานดูบ้าง ผมคิดว่า พฤติกรรมการบริโภคของผมแต่ก่อนคือ เจอเค้กน่าทาน ราคาแพงในงานเลี้ยงโรงแรมห้าดาว มันอดใจไม่ไหวที่จะขนกินเข้าไปครับ ท้ายที่สุด แผนลดน้ำหนักก็ล้ม เพราะดันไปบอกตัวเองว่า “ขอสักวันเถอะ” พอวันรุ่งขึ้น ก็เลิกลดล่ะ เพราะมันคงไม่ได้ผลแล้ว ดันไปกินซะเยอะแยะ เมื่อใช้วิธีการชิม และกำหนดปริมาณการกิน จะทำให้การกินอยู่ภายใต้การควบคุมของเราเองครับ ตัวเราไม่ได้ถูกควบคุมด้วยความโลภ ความอยากกินอีกต่อไปครับ แต่การกินของเราเริ่มสามารถควบคุมได้ครับ ขอเตือนอีกอย่างนะครับ ถ้าไปงานเลี้ยงมาแล้ว วันรุ่งขึ้นมาชั่งน้ำหนัก เกิดขึ้นมาสัก 1-2 กก. ก็อย่าไปตกใจนะครับ ไม่เป็นเรื่องแปลกครับที่น้ำหนักจะขึ้น เพราะยังไง เราก็เป็นคนที่น้ำหนักขึ้นง่ายกว่าคนอื่นอยู่ (ไว้วันหลังผมจะมาเปรียบเทียบให้ดูนะครับว่าเป็นจริงอย่างไร) ดังนั้น ถ้าเราจะกินหนักไปหน่อย เพราะไปงานเลี้ยงเมื่อวานมา ก็ไม่ใช่ว่า แผนลดน้ำหนักของเราจะต้องล้มเลิกแล้วนะครับ ยังไม่ถึงขนาดที่ทำให้ท้อแท้ใจหรอกนะครับ ปล่อยไปครับ เริ่มต้นลดใหม่ อย่าลืมนะครับว่าเราไม่ได้ไปงานเลี้ยงแบบนี้ทุกวันนานๆ ที อย่างหนึ่งที่สำคัญก็คือว่า การที่เราปล่อยใจให้กินอาหารมากเป็นพิเศษตอนไปงานเลี้ยงนั้น ไม่ใช่ว่า ทำให้เราแพ้ใจตัวเองนะครับ เพราะถ้าใช้วิธีการกินแบบที่ผมบอก การกินนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของเราครับ การควบคุมที่ว่านี้อาจจะทำให้น้ำหนักขึ้น แต่ก็ไม่ได้ขึ้นจนเกินเลยที่จะลด ถ้ามองดีๆ ก็จะพบว่า น้ำหนักของตัวยังอยู่ภายใต้การควบคุมครับ แล้วมันจะค่อยลดลงมาเองครับ เพราะเรายังไม่ได้เปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภคกลับไปกินมากๆ อย่างเดิมครับ แต่ถ้าคิดว่า น้ำหนักขึ้น คงไม่ลดแล้วนั่นล่ะครับ ถึงจะทำให้น้ำหนักคุมไปอยู่อีกต่อไป และที่สำคัญถ้าเราปรับระบบขับถ่ายมันช่วยให้การย่อยดีขึ้น รับรองครับว่าที่ทานไปเยอะเมื่อวานนี้ พอรุ่งเช้าก็จะถ่ายออกมาเยอะเป็นพิเศษครับ จะไม่ทำให้น้ำหนักขึ้นเท่าไหร่หรอกครับ ดีไม่ดีแค่ครึ่งกก. ด้วยซ้ำ ผมลืมบอกไปครับว่า การทานผลไม้สีเขียวนั้นจะช่วยให้ถ่ายดีขึ้น ง่ายขึ้น เพราะจะทำให้อุจจาระไม่แข็งมาก ไม่เหลวมาก เพราะผลไม้สีเขียวมีไฟเบอร์ครับ (ขอไม่อธิบายนะครับ กลัวผิดหลักโภชนาการ) แต่เอาเป็นว่า ไฟเบอร์จะช่วยเรื่องทำให้ถ่ายง่ายขึ้นครับ ถ้าให้ดี ในทุกมื้อที่ทานขอให้มีผลไม้ (โดยเฉพาะผลไม้ที่แนะนำด้วยจะดีครับ) ทุกๆ อย่างกำลังเชื่อมโยงเข้าหากันเห็นไหมครับ ^^ จากคุณ : buoyancy - [ 15 ก.พ. 49 22:50:04 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 อีกเรื่องหนึ่งครับ ที่คุณหมู่มะปรางเคยพูดไว้ นั่นคือ การกินนอกโปรแกรม (แต่ไม่ใช่การละเมิดรายการอาหารที่ยังไงก็ไม่ทานนะครับ) อาจจะเป็นอาหารไขมันสูง เช่น พิซซ่า สเวนเซนส์ อานตี้แอน แม็คโดนัลด์ เคเอฟซี ทำนองนี้ครับ เรียกได้ว่า ร้านอาหารตามห้างต่างๆ ที่เวลาทานแล้วจะมีไขมันสูงๆ หรือเวลาทานมักจะทานเยอะๆ อย่าง เอ็มเค ไดโดมอน อย่างหลังนี่ ใช้วิธีการเดียวกับที่ไปงานเลี้ยงได้ครับ การคุมปริมาณการกิน และการ “ชิม” อย่าลืมกฎอีก 4 ข้อนะครับ ทานไปเถอะครับ แต่พออิ่มแล้วก็หยุด ส่วนอย่างแรกอันนี้ ก็ลดหย่อนได้บ้างนะครับ ไม่ได้ทำให้น้ำหนักขึ้นมากมายหรอกครับ เพราะยังไงเราก็ยังอยู่ในแผนการลดน้ำหนักครับ เหมือนที่คุณหมู่มะปรางบอก ถ้าวันรุ่งขึ้น ไปชั่งน้ำหนัก น้ำหนักจะเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยครับ บางคนจะเข้าใจผิดว่า ถ้าลดความอ้วนจะต้องไม่ทาน จริงๆ แล้วทานได้ครับ แต่อย่าทานบ่อย สักเดือนละ 2 – 3 ครั้ง ก็ได้ครับ สิ่งนี้สำคัญเหมือนกันนะครับ เพราะจะช่วยลดปัญหาเรื่อง “โหยอาหาร” ถ้าทำตามขั้นตอนนี้แล้ว น้ำหนักน่าจะลดลงได้ อย่างสม่ำเสมอครับ อย่างน้อย อาทิตย์หนึ่งสัก 1 กก. ได้ครับ ผมติดค้างอีกแล้วครับ ที่บอกว่าจะเล่าเรื่องต่อว่า มีอะไรเกิดขึ้นกับการลดน้ำหนัก อีก 1 เดือนต่อมาของผม ไว้จะเล่าครั้งหน้านะครับ ผ่านวาเลนไทน์มาแล้ววันหนึ่ง ไปเที่ยวไหนกับคนรักมาบ้างครับ จากคุณ : buoyancy - [ 15 ก.พ. 49 22:57:04 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 ครั้งนี้กลับมาเล่าเรื่องการลดความอ้วนของผมต่อนะครับ จะเล่าสลับกับเคล็ดลับมาลดความอ้วนนะครับ ถ้าคิดออกก็จะเล่าไปเรื่อยๆ เพราะรายละเอียดมันมีเยอะมาก ทั้งๆ ที่ ตั้งใจเอาไว้อย่างดีว่า 3 เดือนลด 40 กก. แต่เอาเข้าจริง การลดน้ำหนักก็ไม่ได้คืบหน้าไปเหมือนที่ตั้งใจไว้เลย เข้าปีใหม่แล้ว แต่น้ำหนัก ยังลดมาแค่ 2-3 กก. น้ำหนักปัจจุบันตอนนั้นของผมก็ประมาณ 116-117 กก. ได้ แต่ความพยายามก็ยังไม่หมดไปครับ เพราะไปเจอเหตุการณ์หนึ่งเข้า ตอนนั้นเป็นช่วงเทอม 2 ปี 4 ใกล้จบแล้วครับ ต้องถ่ายชุดครุยรับปริญญาเพื่อไปติดในใบ ทรานสคริปต์ เอาแล้วสิ... ความยุ่งยากเริ่มมาเยือน ผมต้องถ่ายรูปชุดครุยเพื่อส่งไปให้ที่ฝ่ายทะเบียนและวัดผลก่อนสิ้นเดือนมกราคม 2545 ผมเป็นคนที่ใจเย็นมากครับ ไม่ยอมถ่ายสักที เพื่อนๆ ก็พากันไปถ่ายแล้ว ก็เอารูปมาให้ดูว่าเป็นไงดีไหม ผมก็ดูไปงั้นๆ นะครับ ไม่ได้คิดอยากไปถ่ายมาดูบ้างเลย พอถามเพื่อนว่า ไปถ่ายที่ไหน ส่วนใหญ่ก็บอกว่า ไปถ่ายที่สยามหรือไม่ก็สามย่าน ร้านนั้นร้านนี้ ส่วนใหญ่ร้านถ่ายรูปแถวนั้น ก็จะมีชุดครุยให้ยืมใส่ถ่ายอยู่แล้วครับ ด้วยความที่ไม่ดูขนาดตัวเองเอาเสียเลย เลยไม่รู้เลยว่า ขนาดตัวอย่างผมน่ะ มันไม่มีชุดครุยให้ยืมหรอก แค่นั้นไม่พอ ชุดข้างในแบบราชปะแตนน่ะ ก็ไม่มีให้ใส่หรอก หนึ่งอาทิตย์ก่อนจะต้องส่งรูปถ่าย ผมกับเพื่อนๆ สามผู้ยิ่งใหญ่ก็ไปถ่ายรูปกันที่ร้านที่สามย่าน เมื่อไปถึงที่ร้านบอกว่าจะมาถ่ายรูปชุดครุย เจ้าของร้านทำหน้าเหมือนคนกินอะไรขมๆ ถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนพยายามปรับให้ปกติว่า “มีชุดครุยมาด้วยหรือเปล่า” ไม่มีครับ ผมตอบไปแบบนั้น เขาก็ทำหน้าปุเลี่ยนๆ แล้วก็พาไปลองชุดดูก่อน คงไม่กล้าบอกว่า ไซส์บิ๊กเบิ้มขนาดนี้ คงไม่มีหรอก แล้วก็ไม่มีตามคาดครับ แต่เพื่อนอีก 2 คน เขามีครับ ก็ขนาดใหญ่สุดของร้านนั่นล่ะ ไปหามาหลายร้าน ก็ไม่มีไซส์เลย ไม่มีเลย... ...แล้วผมจะทำยังไงล่ะทีนี้ ไม่มีชุดถ่าย... หนทางที่คิดว่าง่ายดาย มันตีบตันไปเลยครับ ผมต้องเดินคอตกออกจากร้านไป คงต้องไปหาร้านอื่นถ่าย ความคิดว่าง่ายๆ คงหายไปปลิดทิ้ง อายก็อาย แต่ก็ต้องยอมรับความจริงครับ เมื่อกลับบ้านไปก็เลยไปบอกพ่อกับแม่ แม่ก็เลยเล่าว่า ลูกพี่ลูกน้องของผมครับ พี่เขาก็ตัวใหญ่เหมือนกัน ตอนเขารับปริญญาเขาไปหาเช่าชุดครุยที่แถวท่าพระจันทร์ โห... บ้านอยู่รังสิตต้องไปถึงท่าพระจันทร์ไกลเอามากๆ ผมเลยนัดกับแม่จะไปกันเสาร์อาทิตย์ นั่งรถเมล์โขยกเขยกไป ยอมรับความว่า ไม่เคยไปแถวนั้นเอาเลย ไกลเอามากๆ ไม่คุ้นด้วย ไปถึงก็ไม่ใช่ว่าจะหาร้านได้ง่ายๆ นะครับ ต้องตระเวนเดินกันอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะหาร้านได้ เรื่องชุดครุยนั้น ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ชุดราชปะแตนนี่สิ หายากเอามากๆ ที่พอจะมีไซส์ เพราะชุดครุยนั้น จะทำไว้ใหญ่อยู่แล้ว แต่ชุดราชปะแตนเขาจะทำไว้พอดีตัว ก็เลย ไม่มี แต่ในที่สุดก็เจอร้านหนึ่งครับ เขาคงไปค้นมาให้ มีชุดครับ แต่ต้องเช่าไป (เช่าไปเพื่อถ่ายรูปเนี่ยะนะ!) ประมาณ 300 บาทหรือมากกว่าถ้าจำไม่ผิดนะครับ ส่วนครุยก็มีเหมือนกัน แต่ต้องแก้สี (สีของแต่ละคณะจะไม่เหมือนกัน ของผมสีดำ แต่ชุดนั้นเป็นสีฟ้า) และถ้าจะให้แก้สี ต้องซื้อไปเลยนะ (หา! นี่มาหาชุดไปถ่ายรูปนะเนี่ยะ) ซื้อก็ต้องซื้อครับ ไม่มีทางอื่น ได้ชุดมาครบแล้วครับ ไปถ่ายรูปล่ะ เมื่อไปถึง ร้านถ่ายรูป ก็บอกว่าคิวเต็มมากวันนี้ ไม่ไหวหรอกถ้าจะเอาเลย (ผมไปแต่ถึงก็เที่ยงๆ แต่ว่ากว่าจะหาร้านได้ก็เกือบบ่ายสามโมงแล้ว) ทำไงดีล่ะ ถ้าเอาขาวดำก็พอได้ แต่รอประมาณชั่วโมงหนึ่ง ทุกร้าน เหมือนกันหมด ไงก็ต้องเอาครับ เพราะถ้าจะหอบชุดราชปะแตนกลับบ้านแล้ว ค่อยไปหาถ่ายที่สยาม ก็คงไม่ไหว ก็เลยต้องถ่าย ได้รูปมาแล้ว โห... อย่าบรรยายเลยครับ โทรมเอามากๆ จากที่คิดว่า เรื่องถ่ายรูปชุดรับปริญญาจะเป็นอะไรที่ง่ายๆ กลับเป็นเรื่องยากเอามากๆ รูปที่ได้ก็ไม่ดีนักเพราะทำแบบเร่งๆ ต่างกับรูปของเพื่อนๆ ที่ถ่ายร้านdigital แต่งกันจนออกมาดีมากๆ แถมแค่มาถ่ายรูปยังจ่ายเงินซื้อครุย กับเช่าชุดอีกต่างหาก ลองคิดดูสิครับ ถ้าผมจะเอารูปนี้ไปใช้ตอนสมัครงานของคงแย่น่าดู หรือถ้าจะมาถ่ายใหม่ก็ต้องเช่าอีกหลายร้อยบาท เป็นไงครับ ความยุ่งยากแสนลำบากของคนอ้วนกลม ช่างเป็นอะไรที่ลำบากเหลือเกินครับ ต่างกับเพื่อนๆ ที่ผอมๆ มากเลย สะดวกสบาย แค่ผมถ่ายรูปชุดครุยยังจ่ายไปไม่รู้กี่บาท ยุ่งยากมากมาย ความตั้งใจว่าต้องผอมก็ยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้น จะต้องไม่ยอมแพ้โชคชะตา! ยังไงก็จะไม่ยอมอ้วนต่อไปหรอก! ถึงคิดแบบนั้นครับ แต่พอทำเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมผอมก็ยิ่งทำให้ท้อแท้ครับ บางทีถึงกับนั่งซึมเศร้าไปเป็นวันก็มีครับ ผ่านไปจนถึงวันปัจฉิมนิเทศจนได้ น้ำหนักของผมเพิ่งไปได้แค่ 5 กก. อยู่ 115 กก. ครับ ไม่ได้กระเตื้องขึ้นเลย ตอนนั้นก็ยังไม่ลดน้ำหนักอยู่นะครับ ถึงจะอ้วนแต่ก็ยังอยากหล่อ ก็ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ มาใส่กับเขาเหมือนกัน ช่วงนั้นเริ่มนิยมกางเกงเอวต่ำ ใส่แล้วหลุดก้น ก็อุตส่าห์มาใส่กับเขาเหมือนกันนะครับ อีกอย่างคือเรื่องราคาเสื้อผ้า แพงมากๆ เพราะใช้ผ้าเยอะมั้งครับ ซื้อเสื้อกับกางเกงใหม่ ก็ปาเข้าไปเป็นพันแล้ว (สงสารพ่อแม่จังแฮะ ^^: ) นอกจากเพื่อนสามผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ผมก็มีเพื่อนคนอื่นๆ อีกนะครับ มีเพื่อนผู้หญิงอยู่ 2-3 คน มีเพื่อนหนึ่ง ตัวเล็กมากๆ แล้วก็สวยมากๆ ด้วย ตอนที่ไปเที่ยวกันนี่ผมก็ยังระวังเรื่องอาหารอยู่ ตอนทานข้าว ผมก็เกิดไอเดียบางอย่างขึ้นมาฉับพลันครับ คือไปสังเกตเพื่อนผู้หญิงคนนี้ สมมุตว่าชื่อ ฝนนะครับ ฝน เป็นผู้หญิงที่ตัวเล็ก รูปร่างบอบบางมาก แต่ปริมาณการกินของฝนไม่ได้เล็กแบบตัวฝนเลย ฝนกินเยอะ แล้วก็กินทุกอย่างที่เรียกว่า อ้วนเลย แต่ตัวฝนชักไม่อ้วนเลยแฮะ แปลกมากๆ ... ไอเดียที่ผุดขึ้นมาตอนนั้น ก็คือ ว่า ถ้าลองคิดว่า ผมเป็นฝน คือแลกตัวกันให้ผมไปอยู่ในร่างฝน ผมก็คงกินเท่าไหร่ก็ได้ เพราะทำไงก็ไม่อ้วน ส่วนฝน ถ้ามาอยู่ในร่างกายของผม ก็คงกินเข้าไปเท่าไหร่ ผมน้ำหนักก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น เมื่อมองอย่างเป็นตรรกะแล้วก็พบว่า บางอย่างที่ยังคงเดิมไว้ ไม่ได้แตกต่าง นั่นคือ ร่างกายของผมและฝน เราเปลี่ยนแค่วิญญาณ ไม่ได้เปลี่ยนร่างกาย ปริมาณการกินของคน 2 คนก็ช่างคล้ายกัน แต่ทำไมร่างกายของคน 2 คนถึงได้แตกต่างกัน คำตอบมีเพียงหนึ่ง... ระบบการเผาผลาญของร่างกายของคน 2 คนต่างกันนั่นเอง (นอกเหนือไปจากระบบร่างการของผู้ชายและผู้หญิง ที่ผู้ชายย่อมมีโครงสร้างร่างกายที่ใหญ่กว่าผู้หญิงอยู่แล้ว) เมื่อทานอาหารเข้าไปในปริมาณที่เท่ากัน ร่างกายของผมกับฝนกับเผาผลาญและจัดเก็บส่วนเกินได้แตกต่างกัน นั่นย่อมหมายถึง ขนาดร่างกายที่แตกต่างกันไปด้วย เมื่อคิดได้แบบนั้น ก็ทำให้ผมเริ่มเข้าใจเคล็ดลับในการทำร่างกายให้เล็กลงแล้ว ในเมื่อผมทานมากๆ แล้วร่างกายของผมอ้วนกลมมากขึ้น ตรงกันข้ามกับฝนที่ไม่ได้อ้วนขึ้นเลย ดังนั้น ผมจะทานให้มากอย่างฝนไม่ได้ ผมต้องทานน้อยกว่า ในปริมาณที่ก่อให้เกิดพลังงานหล่อเลี้ยงร่างกายของเราได้ สิ่งนี้สอนให้รู้ว่า การที่เราปล่อยใจตัวเองให้กินตามเพื่อนนั้น ย่อมไม่ได้ เพราะร่างกายของเราแต่ละคนไม่เหมือนกัน ถ้าเรามัวแต่ไปกินนั่นกินนี่ตามเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนๆ แบบฝน ก็ย่อมจะไม่เป็นผลดีกับตัวเอง อีกเรื่องหนึ่งที่คิดได้ก็คือ การกลับมาทบทวนถึงสภาพร่างกายตัวเอง อย่างที่ผมเคยกล่าวไว้ครับ ว่าคนอ้วนกลมนี่มีลักษณะที่น้ำหนักจะขึ้นง่ายกว่าคนอื่น ดังนั้น สภาพร่างกายของคนอ้วนกลมต่างกับคนผอมแน่นอนมากๆ ครับ นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนถึงกำหนดที่ตั้งใจว่าจะลดน้ำหนักไว้ครับ น้ำหนักลดไป 5 กก. ไม่ได้ตามเป้าเอาเสียเลย ไว้จะมาเล่าต่อนะครับ ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นอีก จากคุณ : buoyancy - [ 15 ก.พ. 49 23:50:56 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอแก้ข้อเข้าใจผิดของคุณ buoyancy เรื่องการกินแบบ atkins นะครับ atkins ไม่ใช่วิธีของผู้ที่ต้องการสร้างกล้ามเนื้อนะครับ และก็ไม่แนะนำให้ออกกำลังกายร่วมด้วย atkins ถูกแนะนำให้ผู้ที่มีน้ำหนักตัวมากจนขีดอันตราย และการออกกำลังไม่สามารถทำได้ เพราะอาจเกิดกการบาดเจ็บ  จึงให้เปลี่ยนการบริโภค โดยให้งดการบริโกคคาร์โบไฮเดรต เพื่อให้ร่างกายเปลี่ยนการเผาผลญจากการใช้คาร์โบไฮเดรต มาเป็นการใช้ไขมันที่สะสมอยู่ในร่างกายแทนครับ แต่ทั้งนี้ผลเสียของมันก็มีอยู่มาก และถ้าไม่ได้ศึกษาอย่างดีแล้ว ก็จะเกิดอันตรายต่อร่างกาย เช่นเกิดอาการข้อเข่าเสื่อม และบางรายอาจกลับอ้วนหรือบวม หากเกิดหลุดสูตร และสูตรนี้ มักจะออกกำลังไม่ค่อยทน เพราะขาดพลังงานจากคาร์โบไฮเดรตครับ และส่งผลกระทบต่อการทำกิจกรรมในแต่ละวัน และอาจยังส่งผลต่อการทำงานต่อสมองในระยะยาว จากคุณ : MasterBest - [ 16 ก.พ. 49 01:57:23 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สูตรลดน้ำหนักพระราชทานจากสมเด็จพระเทพฯ (สูตรนี้ง่ายที่สุด 1 สัปดาห์ ลด 9 ก.ก.) ลดน้ำหนัก 9 กิโลกรัม ภายใน 1 สัปดาห์ (หลังจาก 7 วัน ทานได้ตามปกติ น้ำหนักไม่ขึ้น) ก่อนจะเริ่มปฏิบัติตามสูตรนี้ ก่อนอาหารต้องอื่มน้ำอย่างน้อย 2 แก้ว งดน้ำตาล น้ำมันหมู ของทอดทุกชนิด วันที่ 1 เช้า - น้ำผลไม้คั้น หรือ โยเกิร์ต 1 ถ้วย กลางวัน - ไข่ต้ม 2 ฟอง เย็น - สลัดผัก วันที่ 2 เช้า - น้ำผลไม้คั้น หรือ กาแฟไม่ใส่น้ำตาล 1 ถ้วย กลางวัน - ไข่ต้ม 2 ฟอ เย็น - โยเกิร์ต 1 ถ้วย วันที่ 3 เช้า - กาแฟไม่ใส่น้ำตาล 1 ถ้วย หรือ โยเกิร์ต 1 ถ้วย กลางวัน - เกาเหลาลูกชิ้น 1 ชาม (หมู / เนื้อ) เย็น - สัปปะรด 1 ชิ้น วันที่ 4 เช้า - น้ำผลไม้คั้น หรือ กาแฟดำ และขนมปัง 1 แผ่น กลางวัน - สลัดผัก และ ไก่ย่าง 1 ชิ้น เย็น - โยเกิร์ต 1 ถ้วย วันที่ 5 เช้า - น้ำผลไม้คั้น หรือ กาแฟไม่ใส่น้ำตาล 1 ถ้วย กลางวัน - ส้มตำ และ ไก่ย่าง 1 ชิ้น เย็น - สลัดผัก วันที่ 6 เช้า - น้ำผลไม้คั้น หรือ กาแฟไม่ใส่น้ำตาล 1 ถ้วย กลางวัน - ปลานึ่ง หรือ ปลาเผา ไม่จำกัด เย็น - นมสด 1 แก้ว (นมจืด) วันที่ 7 เช้า - ข้าว 1 ทัพพี และ เนื้อ 1 ชิ้น หรือ ไข่ต้ม 1 ฟอง กลางวัน - เกาเหลาลูกชิ้น 1 ชาม (หมู / เนื้อ) เย็น - สัปปะรด 1 ชิ้น หมายเหตุ อาหารชุดนี้จะทำปฏิกิริยาเคมีซึ่งกันและกัน เป็นผลงานซึ่งวิจัยออกมาแล้วของจุฬา ข้อห้าม 1. ห้ามเปลี่ยนแปลงหรือทดแทนอาหารอื่น ๆ นอกเหนือจากที่กำหนดไว้ 2. ห้ามใช้เครื่องปรุงอื่นใด นอกจากเกลือและพริกไทย จากคุณ : ลองดูนะ - [ 16 ก.พ. 49 13:00:40 A:202.142.208.152 X: TicketID:114835 ]

ความคิดเห็นที่ 44 Bloggang เป็น เนื้อที่ที่ pantip.com จัดไว้ให้สำหรับสมาชิกค่ะ ไว้เขียนไดอารี่ออนไลน์ เราเก็บข้อมูลที่คุณ buoyancy เล่าไว้ตรงนี้ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=la-la-bell&month=02-2006&date=14&group=6&blog=1 แต่ถ้าไม่อยากเก็บ ให้ทำลิงก์ไว้เฉยๆ ก็บอกได้นะคะ จะลบออกทั้งหมดค่ะ ----------------------- สูตรพระเทพ คือพระองค์ไม่เสวยหลัง 16.00 และวิ่งวันละ 15 ก.ม. ค่ะ เรายังไม่เคยอ่านเจอจากแหล่งที่น่าเชื่อถือเลยว่าสูตรที่แจกตาม internet คือสูตรของสมเด็จพระเทพจริง เราอยากจะเขกหัวไอ้คนที่เรียกคนแรกมากๆ ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดต่อๆมา แต่กินก็คงลดแหละค่ะ แค่ไม่ชอบให้เอาชื่อเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินมาเรียก เหมือนโฆษณาชวนเชื่อให้สูตรกลายๆ แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 49 14:44:44 จากคุณ : la-la-bell - [ 16 ก.พ. 49 13:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สูตรที่อ้างมานั้น ดูไปก็คือการกินอาหารที่มีแคลอรี่ต่ำมากๆนั่นเอง ซึ่งเมื่อกลับมากินเปมือนเดิม น้ำหนักก็มากเหมือนเดิมนั่นแหละ ดูแล้ววันนึงกินไม่เกิน 500 แคลอรี่ แล้วร่างกายจะเอาพลังงานที่ไหนละนี่ จากคุณ : MasterBest - [ 17 ก.พ. 49 03:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ตั้งใจมานาแล้ว แต่ทำไม่ได้สักที (เบ้ ได้อมยิ้มแล้ว รอมาตั้งนาน) จากคุณ : ถนนหน้าร้าน (ถนนหน้าร้าน) - [ 17 ก.พ. 49 11:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ้า... ให้ข้อมูลผิดไปครับ ต้องขอโทษด้วย เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจเรื่อง atkins นัก เคยแต่ได้ยินมา ขอบคุณคุณmasterbest ด้วยครับ ที่ช่วยแก้ความเข้าใจให้ จากคุณ : buoyancy - [ 17 ก.พ. 49 20:25:12 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 48 ตามสบายเลยครับคุณla-la-bell ผมคิดว่าถ้าเรื่องที่ผมเล่านี้มีประโยชน์ต่อคนอื่น ก็จะมีมากครับ จากคุณ : buoyancy - [ 17 ก.พ. 49 20:37:38 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 เมื่อกลับจากปัจฉิมนิเทศ ก็ไม่ได้ใส่ใจจะลดน้ำหนักอีกแล้วครับ เพราะคิดว่า ลดไปก็เท่านั้น ไม่เห็นมันจะลงเลย หลังจากนั้นก็เลยไม่ได้ลดน้ำหนักแล้วครับ แต่ก็ไม่ได้กลับไปทานเหมือนเก่านะครับ ก็ยังคงควบคุมน้ำหนักอยู่ แต่อาจจะไม่เหมือนก่อนหน้านี้ ไม่ได้ชั่งน้ำหนักทุกวันแล้วด้วย ก็ปล่อยไปครับ พอเรียนจบเดือนมีนาผมก็ได้งานเลย เริ่มงานเดือนเมษา มีว่างอยู่พักหนึ่งก็คือเดือนมีนานี่ล่ะครับ ตอนที่เลิกลดน้ำหนักไปนั้นก็ยังคิดอยู่นะครับว่าอยากจะให้ลดลง แล้วความที่ว่างจัดมั้งครับ ก็เลยคิดมาก ว่าทำไมน้าน้ำหนักถึงไม่ลดสักที อยากเป็นเหมือนคนอื่นๆ เขาที่ไม่ต้องลำบากแบบนี้ ตัวใหญ่นี่อะไรก็ลำบากมาก พอคิดมากไปก็คิดว่า สงสัยเป็นเพราะว่าเราคงเกิดมาเป็นคนอ้วนแน่ๆ เลย คือ ประมาณว่าชาตินี้คงผอมไม่ได้แล้วแน่ๆ เพราะเขา (ใครก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ) กำหนดมาแล้วว่า ชาตินี้ต้องอ้วน พอมองตัวเองในกระจกทีไรก็ท้อใจทีนั้น เคยคิดมากถึงขนาดนั่งซึมไปเป็นวันๆ ก็มีครับ ...ก็คนมันอยากผอมนี่นา... ถึงจะคิดมากยังไง ก็ไม่ได้ทุ่มเทกับการลดน้ำหนักแล้วครับ ตอนนั้น แต่อยู่มาวันหนึ่ง เข้าเดือนเมษา ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของผมเสียครับ ต้องไปงานศพ ผมซึ่งไม่ได้ลดน้ำหนักแล้วก็ไปด้วย แต่พอไปถึงญาติทักกันใหญ่เลยครับ ว่าผอมลง ผมก็เลยนึกว่าเอ๊ะใจขึ้นมา ว่าจริงหรือ อืม แต่ก็มีเค้านะ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้น้ำหนักจะลดลงไป 5 กก. กางเกงก็หลวมหน่อยๆ อยู่แล้ว ด้วยความที่เชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง ก็เลยลองไปชั่งน้ำหนักดู ปรากฏว่า น้ำหนักลดไปจริงๆ ครับ! ตอนนี้หนัก 110 กก. แล้วครับ ...หายไป 5 กก.! เป็นไปได้ไงเนี่ย? ทั้งๆ ที่ผมถอดใจไปแล้ว เนื่องจากไม่ได้เป็นไปตามเป้าสักที แล้วมันหายไปได้ไง เกิดอะไรขึ้น? คำถามนี้เป็นคำถามที่สำคัญมากครับ ซึ่งส่งผลต่อการลดน้ำหนักในเวลาต่อมา ผมเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองครับ ว่าเราลดน้ำหนักได้นี่นา มีอะไรที่เราทำไปในช่วง 1 เดือนที่ผ่านมาบ้าง อะไรเป็นปัจจัยให้น้ำหนักลดลง ซึ่ง น้ำหนักที่ลดลงมา 10 กก. นั้น ไม่เคยเกิดขึ้นเลยกับผมครับ เป็นครั้งแรกที่ลดน้ำหนักสำเร็จถึง 10 กก. เมื่อลองมาวิเคราะห์ดูจึงได้เข้าใจถึงวิธีการลดน้ำหนักมายิ่งขึ้นครับ ส่วนหนึ่งก็มาเป็นเคล็ดลับที่ได้เล่าไปครับ แต่ก็ยังมีบางส่วนที่เล่าไม่ครบครับ เรื่องออกกำลังกายครับ จะเข้ามามีบทบาทมากช่วงหลังจากนี้ครับ จากคุณ : buoyancy - [ 17 ก.พ. 49 21:22:39 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 มาฟังต่อค่ะ จากคุณ : la-la-bell - [ 18 ก.พ. 49 00:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ไม่รู้ว่ากระทู้ตกไปเยอะหรือยัง ยังไง เริ่มกระทู้ใหม่เป็นตอนที่ 2 ดีมั้ยคะ หรือเลือกแตกประเด็น ที่เมนูด้านล่างก็ได้ค่ะ จะได้ต่อเนื่องกัน รออ่านเรื่องราวทั้งหมดอยู่นะ จากคุณ : . (riskx_ray) - [ 20 ก.พ. 49 09:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 52 personal bookmark ไว้แล้วค่ะ อย่าลืมมาเล่าต่อนะคะ จากคุณ : GreenPepper - [ 21 ก.พ. 49 19:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 53 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4110278/L4110278.html จากคุณ : ผู้หวังดี - [ 22 ก.พ. 49 10:32:05 A:202.142.208.152 X: TicketID:114835 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ขอโทษนะครับ ได้แต่เข้ามาอ่าน ผมทำงานยุ่งเอามากๆ เลย โดยเฉพาะตอนนี้ แต่พอถึงวันศุกร์นี้ก็ว่างแล้วครับ ตั้งใจว่าจะมาเขียนต่อนะครับ จากคุณ : buoyancy - [ 23 ก.พ. 49 21:25:24 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 55 ผมแตกกระทู้ใหม่แล้วนะครับ ไปที่นี่นะครับ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4137153/L4137153.html จากคุณ : buoyancy - [ 25 ก.พ. 49 12:27:26 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 56 แปะให้นะ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4137153/L4137153.html จากคุณ : . (riskx_ray) - [ 27 ก.พ. 49 09:08:33 ]