PANTIP.COM : L4137153 ในที่สุดผมก็ผอม (เรื่องของไขมันที่หายไป) []

ความคิดเห็นที่ 2

การที่น้ำหนักตัวของผมลดลงไปถึง 10 กก. ทั้งที่ผมเองไม่ได้ลดน้ำหนักแล้ว เพียงแต่ยังคงทานอาหารในปริมาณที่ควบคุมอยู่เท่านั้น ทำให้ผมเริ่มได้คิดครับ เป็นการคิดเชิงเหตุและผล และเท่าที่ความสามารถของผมจะมีครับ เพราะว่าผมไม่ใช่นักโภชนาการ ดังนั้น ผมจึงไม่สามารถอธิบายปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองได้ ในเชิงวิชาการนะครับ

ผลลัพธ์ของคำตอบที่ออกมาจึงเป็นเช่นนี้

เมื่อเริ่มต้นลดน้ำหนักนั้น คือ เดือนพฤศจิกายน นับถึงตอนนี้ก็เดือนเมษายน ประมาณ 5 เดือนกว่าๆ น้ำหนักลดลง 10 กก. ก็เฉลี่ยเดือนละ 2 กก. ซึ่งถือว่าน้อยครับ (ตามความคิดของผมตอนนั้น) ด้วยความเชื่อที่ผิดๆ จากการได้อ่านบทความเกี่ยวกับลดน้ำหนัก ใครๆ ก็ต่างพากันน้ำหนักลดภายในเวลาอันสั้น 2 เดือน 10 กก. หรืออะไรทำนองนั้นกันทั้งนั้น จึงทำให้ผมเชื่อว่า น้ำหนักตัวนั้นถ้าลดให้ดีๆ ต้องลดลงได้เป็น 10 กก. ต่อเดือนแน่ๆ แต่เมื่อพิจารณาแล้ว จึงพบว่า นั่นเป็นเพียงการโฆษณาชวนเชื่อเท่านั้นเองครับ

ลองนึกถึงหลักความจริงดูนะครับ...

ผมนั้นถือว่าเป็นเด็กอ้วนตั้งแต่เด็ก ถึงแม้ว่าเมื่อแรกเกิดหรือจนกระทั่งอนุบาล ก็ไม่ได้เป็นเด็กอ้วน น้ำหนักตัวเริ่มเพิ่มขึ้นโดยไม่ได้สัดส่วนกับส่วนสูงของตัวเอง ก็ประมาณช่วงประถมปลาย ตอนนั้นที่โรงเรียนจะมีการชั่งน้ำหนักทุกปี ก่อนเปิดเทอม น้ำหนักของผมตอนประถมต้นยังไม่มากนักนะครับ แค่ 30 กก. (หรือมากกันหว่า ชักไม่แน่ใจแล้ว) แต่น้ำหนักตัวมาพุ่งขึ้นเอามากๆ ตอนเรียนประถมปลาย ขึ้นปีละเกือบ 10 กก. ครับ เมื่อจบชั้นประถม น้ำหนักผมก็พุ่งถึง 70 - 80 กก. เป็นเด็กที่น้ำหนักพอๆ กับผู้ใหญ่เลย อาจเป็นเพราะร่างกายกำลังเติบโตด้วย ประกอบกับการทานอาหารที่ไม่ถูกต้องของผม ที่ทานมากเกินไปกว่าที่ร่างกายต้องการ จึงทำให้ผมกลายเป็นสมาชิกอ้วนกลมอย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อเรียนมัธยม รูปร่างของผมก็อ้วนได้ที่มากๆ เลยครับ ถึงแม้จะพยายามควบคุมน้ำหนักอยู่หลายครั้ง ก็ทำไม่ได้สักที ไม่ว่าจะเป็น อดอาหารเช้า อดอาหารเย็น ทานแต่ผลไม้ ทานแต่ผัก ลดปริมาณอาหาร ไม่ได้เลยครับ ตบะแตกทุกที ด้วยวัยที่ยังเด็กอยู่ด้วย ผมคิดแบบนั้นนะครับ รูปร่างของตัวเองจึงไม่ใช่ประเด็นใหญ่นักที่นำมาคิด ลืมบอกไปครับ ผมก็เล่นกีฬาเหมือนคนอื่นๆ นะครับ แต่ก็ไม่ได้ทำให้น้ำหนักลดลงเช่นกันครับ ในทางตรงกันข้าม น้ำหนักก็ยังคงขึ้นไปเรื่อยๆ เมื่อจบชั้นมัธยมต้น ผมก็น้ำหนักประมาณ 90 กก.

เมื่อเรียนชั้นมัธยมปลาย การเรียนที่หนักและเครียด ก็ทำให้ผมกินมากขึ้นอีกครับ โดยเฉพาะช่วงเตรียมตัวสอบเอนท์ ถึงแม้ตอนนี้เองก็ตาม ผมก็ยังพยายามลดน้ำหนักเช่นกัน แต่ก็ไม่เป็นผล แถมคราวนี้ย้ายที่เรียนมาอยู่ในเมือง ยิ่งไปกันใหญ่ครับ ผมต้องไปเรียนพิเศษทุกเย็นที่สยามสแควร์ ซึ่งเป็นแหล่งฟาสต์ฟูดส์ชั้นดีเลย ผมทานแต่อาหารแบบนั้นทุกๆ เย็น น้ำหนักก็พุ่งทะยานต่อไปครับ เป็น 100 กก. เมื่อเข้าสู่มหาวิทยาลัย น้ำหนักนั้นหยุดไม่ได้อีกแล้วครับ ตอนอยู่มหาวิทยาลัย ไปเที่ยวไปกินแหลกเป็นประจำ จนขึ้นมาถึง 120 กก. เมื่อใกล้จบนี่ละครับ ถึงตอนเรียนปี 1 – 3 ก็ยังมีความคิดเรื่องการลดน้ำหนักอยู่ แต่ก็ไม่ได้ผลครับ ผมดันเลือกกินมากกว่าเลือกหล่อ แฮะๆ

สาเหตุที่ผมเล่าย้อนอดีตของการเพิ่มขึ้นของน้ำหนักตัวของผมนั้น ก็เป็นเพร่าวา ผมต้องการแสดงให้เห็นว่า การเพิ่มขึ้นของน้ำหนักตัวของผมนั้น เพิ่มขึ้นอย่างสม่ำเสมอและไม่ได้ลดลงเลย การสะสมปริมาณไขมันส่วนเกินในร่างกายไม่ได้เกิดขึ้นเพียงระยะเวลาอันสั้น แต่เป็นการสะสมมาอย่างยาวนานด้วยวิธีการบริโภคที่ผิด ดังนั้น ถ้าคิดจะให้ไขมันเหล่านั้นหายไป ด้วยระยะเวลาอันสั้นดังเช่นที่ “โฆษณาชวนเชื่อ” นั้น จึงเป็นความคิดที่ผิดเอามากๆ แต่สิ่งหนึ่งที่สามารถพิสูจน์ชัดได้ ก็คือ การลดน้ำหนักนั้น สามารถกระทำได้แน่นอนเพียงต้องอาศัยเวลา ดังเช่นเวลาที่เราสะสมไขมันซึ่งก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงระยะเวลาอันสั้นเช่นกัน

“น้ำหนักส่วนเกินเกือบ 50กก. (120 – 70) นั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพียงวันเดียวหรือเดือนเดียว หากมันสะสมมากกว่า 20 ปีแล้วครับ”

แม่ผมเคยบอกกับผม ตอนที่ผมบ่นว่าเมื่อไหร่จะผอมสักที

“อ้วนมากี่ปีแล้วล่ะลูก จะให้มันลดเร็วคงไม่ได้หรอก ใจเย็นสิ ตอนอ้วนยังปล่อยให้ขึ้นได้ตั้งนาน ตอนจะลดจะเอาเร็วๆ คงเป็นไปไม่ได้หรอก”

เมื่อคิดให้ดี น้ำหนัก 120 กก. อายุ 20 ปี ก็ขึ้นประมาณปีละ 6 กก. ซึ่งเป็นการขึ้นที่ไม่ได้เยอะเลยนะครับ เพียงแต่ว่า มันสะสมมาเป็นเวลานานมากๆ ดังนั้น ถ้าอยากได้น้ำหนักตัวให้ลดไปสัก 40 กก. คิดว่าคงต้องใช้เวลา 6 ปีหรือมากกว่านั้น

แต่อย่าเพิ่งตกใจนะครับว่า ใช้เวลา 6 ปีเลยหรือ น้ำหนักตัวก็เหมือนน้ำในแท็งค์น้ำล่ะครับ เมื่อเราสามารถเจาะแท็งค์น้ำนั้นได้แล้ว เดี๋ยวมันก็จะไหลออกจ๊อกๆ เองล่ะครับ ตอนแรกรูอาจจะแคบน้ำหนักก็จะลดได้น้อยอยู่เอง แต่เมื่อเราเจาะรูให้กว้างมากขึ้น น้ำหนักก็จะลดเร็วตามไปด้วย

การเจาะรูก็เหมือนการเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภคของตนเองนั่นล่ะครับ แท็งค์น้ำก็เหมือนร่างกายของเรา เมื่อรูวิธีเจาะรู ก็ย่อมควบคุมปริมาณน้ำไหลได้เช่นกันครับ

จากที่ร่ายยาวมาทั้งหมดนั้น ^^ คงจะมองเห็นบางอย่างที่สำคัญเอามากๆ ได้แล้วนะครับ ผมเริ่มปรับการบริโภคของตนเองไปทางที่ถูกต้อง ทำให้ร่างกายเกิดสภาพแท็งค์น้ำไหลขึ้นมาโดยผมไม่รู้ตัวครับ เมื่อแรกๆ ก็เริ่มไหลเอื่อยๆ แต่ผมก็ยังคงเจาะรูต่อไป รูเริ่มกว้างขึ้น น้ำก็ไหลออกมากขึ้น ทำให้น้ำหนักของผมลดลงไปโดยไม่รู้ตัวครับ

การปรับพฤติกรรมการบริโภคของผมนั้นเป็นขั้นตอนอันนำไปสู่การลดน้ำหนักที่ได้ผลต่อไปครับ

จากคุณ : buoyancy - [ 25 ก.พ. 49 12:40:34 A:202.29.26.252 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19

กลับมาต่อกันครับ จากครั้งที่แล้ว เรื่องที่จะอธิบายในครั้งนี้ก็คือ “การยับยั้งห้ามใจตัวเอง” ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ยากเหลือเกิน แต่ถ้าทำได้ ก็ถือว่า เอาชนะใจตัวเองได้ การเอาชนะใจตัวเองได้นี่ถือเป็นสุดยอดเลยนะครับ

การเริ่มต้นเรื่องนี้ผมขอสรุปเรื่องครั้งที่แล้ว คือ การทานอาหารให้ครบ 3 มื้อเสียหน่อยนะครับ สรุปเป็นข้อๆ เลยนะครับ
1. การควบคุมการทานอาหารให้เป็นไปตามเวลาทานอาหารหลักของมนุษย์ทั่วไปครับ คือ 3 มื้อ เช้า กลางวัน เย็น เพื่อเป็นการลดการทานนอกรอบ
2. จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งครับ ถ้าเป็นคนที่ทานยาเป็นประจำหลังอาหาร ควรจะรีบทานเลย อย่าทิ้งไว้นาน ไม่เช่นนั้นอาจจะเผลอหยิบอะไรเข้าปากได้อีก ถ้าไม่ได้มียาที่ต้องทานเป็นประจำ ลองฝึกแปรงฟันหลังอาหารดูนะครับ จะช่วยได้ พอทานเสร็จก็แปรงฟันเสีย ถ้าได้แปรงฟันแล้ว ก็คงไม่อยากทานอะไรอีกแน่ๆ ครับ
3. ถึงขั้นพัฒนาต่อไปครับ ถ้าเกิดสามารถควบคุมให้ทานอาหารเป็นเวลาได้แล้ว ลองลดมื้อเย็นลงในบางวันก็ดีนะครับ เพื่อช่วยให้การลดน้ำหนักเร็วขึ้นอีกนิด การลดมื้อเย็นช่วยให้น้ำหนักลงได้ถึง 1 กก. เคล็ดง่ายๆ ครับ รีบเข้านอนแต่หัวค่ำ ก็จะช่วยให้ลดมื้อเย็นได้แล้วครับ
4. ถ้าลดมื้อเย็นไม่ได้ สำหรับคนที่ชอบนอนดึก ก็ให้ฝึกทานอาหารแบบควบมื้อนะครับ คือ ทานมื้อเช้าร่วมกับมื้อกลางวันไปเลย อันนี้ก็ช่วยได้ แต่มีข้อเสียนะครับ ถ้าหิวก็จะต้องทานนะครับ แต่อย่าทานมาก ถ้า “ทนอด” ปล่อยให้ท้องหิวไม่ยอมทาน ก็จะทำให้เป็นโรคกระเพาะได้เช่นกันครับ

มาต่อกันเรื่องของการยับยั้งชั่งใจนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญและปฏิบัติได้ยากเอามากๆ เป็นเรื่องของใจล้วนๆ เลย

การยับยั้งชั่งใจในที่นี้ คือ การไม่ตามใจปากนั่นเอง ไม่ยอมให้ร่างกายพาไปกินเข้าปาก หรือเมื่อเห็นของที่ทำให้อ้วน แล้วอดใจไม่ทานได้

วิธีการผมใช้อยู่ 3 วิธีครับ ทั้ง 3 วิธีให้ “ความใจแข็ง” เข้ามาช่วยด้วยนะครับ

วิธีการแรก คือ การถามตัวเองครับ ว่าอยากผอมไหม อยากทนอ้วนต่อไปไหม บางทีผมก็อดใจไม่ไหวครับ อยากหยิบช็อคโกแลตสักชิ้นหนึ่งเข้าปาก แต่ว่า ถ้าเอาเข้าไปรับรองได้อ้วนแน่ๆ ก็จะใช้วิธีถามตัวเองครับว่า จะเอาไง จะกลับไปเป็น “ไอ้อ้วน” เหมือนเดิมไหม ถ้าไม่อยากก็วางลงซะ เท่านี้ล่ะครับ ก็จะยอมวางลงเองครับ ลองคิดดูนะครับ ว่า ถ้าคุณลดน้ำหนักมาได้ถึงระดับหนึ่งแล้ว จะยอมให้ความตั้งใจของตัวเองเสียเปล่าไปไหม ถ้ายอมแสดงว่าคุณเป็นคนที่ใช้การไม่ได้เอาเสียการ เป็นคนขี้แพ้ และไม่มีเป้าหมายของชีวิตที่จริงจัง ซึ่งไม่น่านับถือเลยครับ ถ้าเคารพตัวเองและศรัทธาตนเอง ก็ควรจะต้องตอบตัวเองครับว่า “เราจะต้องผอม!”

วิธีที่สอง คือ ใส่เสื้อผ้าที่พอดีตัวครับ อย่าให้หลวมไปนะครับ ถ้าคับนิดๆ ก็ยิ่งดีครับ เมื่อได้ใส่เสื้อผ้าพวกนี้แล้วจะช่วยให้รู้ขนาดของตัวเองได้ดีครับ ถ้าลดน้ำหนักอยู่แล้ว เสื้อผ้าเริ่มหลวมลงเรื่อยๆ ย่อมเป็นสัญญาณอันดีว่าการลดน้ำหนักกำลังดำเนินไปในทางที่ถูกต้อง แต่ถ้าเสื้อผ้าเริ่มคับ ย่อมแสดงว่า เราไม่ได้ตั้งใจเท่าที่ควรครับ ฉะนั้น เราจะต้องทำโทษตัวเองโดยการทนใส่เสื้อผ้าคับๆ และน่าอึดอัดนั้นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะลดน้ำหนักให้เสื้อผ้าหลวมลงมาจนใส่ได้

ชาวอ้วนกลมของเราส่วนมากมักจะไม่ค่อยคำนึงถึงเรื่องนี้ เมื่ออ้วนขึ้น ใส่ไม่ได้ ก็จะหาเสื้อผ้าหลวมๆ มาใส่อีก เป็นการหลอกตัวเองนะครับ

...เย้! ใส่ได้แล้ว ไม่คับแล้ว แล้วสุดท้ายก็ไม่ยอมลดน้ำหนักอีก เมื่อความสบายเข้ามาแทนที่ ก็ย่อมทำให้ความมุมานะน้อยลงไปด้วยครับ และท้ายที่สุดก็จะปล่อยให้อ้วนจนรูปร่างขยายใหญ่ไปอีก จนเสื้อผ้าที่เคยซื้อมาใหม่และที่เคยหลวมๆ นั้นคับอีกจนได้ ในที่สุดเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้ก็จะมีอยู่เต็มตู้เสื้อผ้าไปหมด แย่มากเลยครับ ควรที่จะเปลี่ยนความคิดนั้นเสียใหม่ เปลี่ยนมาตั้งใจลดน้ำหนัก เพื่อให้กลับไปใส่เสื้อผ้าที่เคยใส่ได้ต่างหากครับ

ความรู้สึกที่เปิดตู้แล้วหยิบเสื้อผ้าที่เคยใส่ได้เมื่อตอนน้ำหนักน้อยๆ มาใส่นี่เป็นอะไรที่วิเศษเอามากๆ เลยครับ อยากให้ลองคิดถึงความรู้สึกนั้นนะครับ แล้วจะรู้สึกภูมิใจตัวเองแบบสุดๆ ไปเลยครับ

การลงโทษตัวเองด้วยการทนใส่เสื้อผ้าคับๆ นี่ใช้ได้ผลมากๆ เลยครับ ต้องพยายามทำนะครับ เมื่อจะกินมาก รอบเอวที่คับจะกางเกงหลวมๆ จะช่วยกระตุ้นเตือนให้ไม่ยอมกินไปเองล่ะครับ

อีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญ เวลาที่ไปเดินห้างสรรพสินค้าแล้วเห็นของกินอ้วนๆ ละลานตาไปหมด ให้ลองเดินผ่านร้านเสื้อผ้าสุดฮิปหรือร้านสุดโปรดมองไปที่หุ่นโชว์ดูครับแล้วถามตัวเองว่าจะเอาไง จะซื้อมาใส่ได้ไหม? ถ้ายังจะกินอยู่อีก อยากใส่ไหม? ถ้าอยากใส่ได้ ให้กัดฟันหนึ่งทีครับ แล้วเดินหันหลังให้ร้านอาหาร กลับบ้านดีกว่า และในที่สุด ก็ได้กลับมาซื้อมันไปใส่เองล่ะครับ

ข้อดีของการยับยั้งชั่งใจนั้น คือ การประหยัดค่าอาหารไปได้เยอะเลยครับ แล้วจะรู้ว่าเงินในกระเป๋าจะเหลือสักเท่าไหร่ ถ้าให้ผมเลือกนะครับ ผมจะเลือกซื้อของใช้ดีกว่าเอาเงินไปกินครับ ให้ลองเปลี่ยนพฤติกรรมจะต้องกินนั่นกินนี่เวลาไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าเป็นซื้อซีดีเพลงโปรด เสื้อผ้าที่อยากได้ หนังสือสักเล่มที่อยากอ่านจะช่วยได้เยอะเลยครับ เงินหมด ได้ของเพิ่ม น้ำหนักตัวก็ลดลง ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้ล่ะครับ

วิธีการสุดท้ายของการยับยั้งชั่งใจ ก็คือ การเปลี่ยนคำถามตัวเองใหม่ครับ บางคนจะชอบบอกว่า อันนี้กินไม่ได้อ้วน อันนั้นอ้วน ผมว่า ให้ลองเปลี่ยนมาเป็น อันนี้กินไม่ได้ อันนั้นกินไม่ได้ เราจะผอม จะลดน้ำหนักนะ ไม่ควรกินมันเป็นอันขาด ถ้าไม่เอาเข้าปากก็ไม่อ้วน คติประจำใจของผมครับ คือ ไม่เอาเข้าปากก็ไม่อ้วน บางครั้ง ก็เคยแพ้ใจตัวเอง เอาหมูสามชั้นเข้าปาก แต่พอกัดได้คำหนึ่ง ก็รีบคายออกมาเลยครับ ไม่ได้! ยังไงก็กินไม่ได้ครับ ถึงเข้าไปแล้ว แต่ไม่เอาเข้าไปในท้อง รีบคายออกมาก่อนก็ยังดีครับ อย่าเอาเข้าปากเป็นอันขาดครับ!

บางทีการลดมื้ออาหารที่ผมต้องตักข้าวเอง ผมมักจะตักแบบมื้อเติบประจำเลยครับ ผมจะพยายามตักแค่ 2 ทัพพีหรือไม่ก็แค่ 5 ช้อน บางทีอยากกินเอามากๆ เลยครับ เลยตักเกินไป ผมก็จะยอมตักเกินครับ แล้วก็กัดฟันหนึ่งที ตักออกให้มากกว่าที่เกินไปเท่าหนึ่งเป็นการลงโทษตัวเองครับ ที่ยอมห้ามใจตัวเอง

วิธีการยับยั้งชั่งใจนี่ช่างทรมานใจเอามากเลยนะครับ สำหรับช่วงแรกย่อมทำได้ยากมากๆ แต่พอผ่านไปสักพัก เมื่อเห็นน้ำหนักของตัวเองลงไปแล้ว เราก็จะเริ่มทำได้ง่ายขึ้น ให้หมั่นถามตัวเองบ่อยๆ ว่าอยากกลับไปอ้วนอีกหรือ อยากผอมหรือเปล่า ถ้ายังตอบตัวเองว่า อยากผอมอยู่ ก็ต้องห้ามใจให้ได้ครับ

เราจะไม่มีวันกลับไปอ้วนอีก!

ต้องไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาและใจของตัวเองนะครับ ชีวิตเราเราลิขิตครับ จะเป็นเช่นไร สุดแต่ใจเราจะกำหนดครับ

แล้วจะกลับมาเล่าต่อนะครับ

จากคุณ : buoyancy - [ 5 มี.ค. 49 14:26:03 A:203.156.25.81 X: ]