ความผูกพันระหว่างคนในสังคมนั้น
เปรียบได้ดั่งกำแพงอิฐที่ก่อขึ้นเป็นวงกลม โอบล้อมปกป้องบริบทอื่นๆในสังคมเอาไว้
คนเราเมื่อยามเป็นเด็กนั้นก็เปรียบดั่งกองดิน ยังไม่มีรูปร่างใดๆทั้งนั้น
จวบจนพ่อแม่พี่น้องเพื่อนฝูงครูอาจารย์รวมถึงทุกคนทุกเหตุการณ์ในสังคม
ช่วยกันผสมผสานคลุกเคล้าดินเหล่านั้นจนได้ที่
นำเข้าสู่ระบบการศึกษาที่เปรียบเหมือนบล็อกอิฐที่สร้างเราให้ออกมาเป็นอย่างที่สังคมต้องการ
เพื่อช่วยเสริมสร้างกำแพงความผูกพันในสังคมให้ยิ่งแข็งแรง
ทนทานต่อกระแสต่างๆในโลกที่พัดผ่าน ทั้งรุนแรงและยาวนาน
ไร้ที่สิ้นสุด

และก็เป็นเช่นทุกสิ่ง...ไม่มีอิฐก้อนใดที่สมบูรณ์แบบ
มองผิวเผินทุกตัวตนย่อมมีรูปร่างเหมือนๆกัน
แต่หากพิจารณาให้ชัดเจนความจริงย่อมไม่ใช่เช่นนั้น สิ่งที่สมบูรณ์แบบไม่มีใครรู้ว่าเป็นเช่นใด
ความสัมพันธ์ของคนสองย่อมก็เหมือนกับอิฐสองก้อนที่วางชิดกันบนกำแพง
ไม่ได้เจาะจงถึงความรัก หากหมายรวมเอาหมดทุกรูปแบบที่อาจเกิดขึ้นบนโลก
อยากรู้เหลือเกินจะมีหรือไม่
อิฐสองก้อนที่สามารถประกบกันได้อย่างเหมาะเจาะทุกหน้าสัมผัส
ทุกจุดที่เว้าแหว่งจะมีอิฐอีกก้อนที่เติมเต็มได้ทุกแห่ง
.
.
อาจมี
.
.
แต่ในความเป็นจริงที่เห็นได้เป็นเช่นไร
ใครๆก็รู้

ในความเป็นจริงย่อมไม่มีใครเกิดมามีลักษณะนิสัยสอดคล้องร่วมกันอย่างเหมาะเจาะ
หรือสามารถเติมส่วนขาดของอีกฝ่ายได้อย่างเหมาะเจาะไม่ขาด...ไม่เกิน
ทุกความสัมพันธ์ย่อมมีช่องว่างของความแตกต่าง
.
.
แล้วเราจะทำอย่างไร
.
.
ทุกช่องว่างย่อมต้องการได้รับการเติมเต็ม
ช่องว่างที่ไม่ถูกเติมเต็มย่อมถูกกระแสภายนอกกัดเซาะจนกว้างเกินเยียวยา
ในสิ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์ย่อมต้องมีการปรับตัวของคนทั้งสองคนเสมอ
การเปิดใจและยอมรับในความแตกต่างจึงเป็นสิ่งจำเป็น
และเป็นตัวช่วยให้ช่องว่างที่มีแคบลง...แคบลง...จนอาจหายไปในที่สุด
เพราะทุกคนย่อมแตกต่างกัน ไม่มีใครสมบูรณ์แบบในโลกนี้
ความสัมพันธ์ที่ดีย่อมแข็งแรงแต่ยืดหยุ่น
ตราบใดที่ใจสองใจยังยึดเหนี่ยวกันและกันเอาไว้
ต่อให้ระยะทางจะไกลเพียงใดหากขอเพียงใจสองใจเรียกร้อง
สายใยที่แข็งแรงจะพาสองใจมาใกล้กันได้เสมอ

แด่ทุกความรักในโลก
แด่ทุกแสงสว่างบนฟากฟ้าที่ส่องลงมานำทางให้ผม
แด่คนในฝันที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา