ความคิดเห็นที่ 1 เกิดมาแบบ คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดน่ะค่ะ ทางบ้านฐานะดีมาก พ่อเป็นเภสัชกร แม่เป็นแม่บ้านธรรมดา มีพี่ชายสามคน เราเป็นน้องคนเล็ก เป็นผู้หญิงคนเดียว เกิดมาท่ามกลางความรักความอบอุ่นมากมาย วันหนึ่ง พ่อถูกฆ่าตาย ต่อมา พี่ชายคนโตถูฆ่าตาย ตามด้วยพี่ชายคนที่สอง บ้านถูกโกง ต้องออกจากบ้านหลังใหญ่ ในวันที่ ศพของพี่ยังตั้งอยู่ที่วัด สมบัติทุกชิ้น ที่ดิน เงินทอง รถ กลายเป็นของคนอื่นในพริบตา มารู้ทีหลังว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของญาติพี่น้องเราเอง นี่แค่ปฐมบทของชีวิตเรา.... หลังจากนั้นจนถึงวันนี้ ยังมีเรื่องราวอีกมากมาย... เอาไว้เรียบเรียงได้แล้วแล้วจะมาเล่าให้ฟังนะคะ ทุกวันนี้ เราไม่เคยหลับฝันดีเลยสักครั้ง จากคุณ : ถอดlogin มาตอบ - [ 10 มี.ค. 49 10:42:54 A:58.11.37.156 X: TicketID:113479 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เก่งจังเลยค่ะ จำรายละเอียดได้ดีจริงๆ เราเกิดมาในครอบครัวปานกลาง ที่จังหวัดในภาคอีสาน จบปสี่ก็มาเรียนกท กลับมาเรียนต่อมปลายที่บ้านเกิด จบแล้วก็เข้ามหาลัยในท้องถิ่น ชีวิตเป็นไปตามแผน เรียนเก่ง ทั้งเพื่อนและอาจารย์รัก อยู่ปีสามเป็นมะเร็ง เลยรู้สึกได้ถึงความไม่เที่ยง จบแล้วก็เป็นอาจารย์มหาลัย เงินเดือนน้อยสุด พี่ๆทำธุรกิจ ร่ำรวย อายุ 30 โดนสามีทิ้ง 31 พี่คนโตโกงเงินไปเป็นล้าน ต้องใช้หนี้หัวโต เลยหลบมาเรียนต่อเอกที่อเมริกา สองปีก่อนพี่อีกคนก็โกงไปห้าแสน ยังดีนะที่มีพี่สาวแค่สองคน น้ำเน่าพอแล้วยังคะ เราเชื่อว่าชีวิตมีขึ้นและลง อย่าหวั่นไหวไปกับมัน เรารู้สึกว่าโลกคือโรงละคร เราคือตัวละคร คนเขียนบทเขาไม่ปล่อยให้เราตายง่ายๆ เดี๋ยวจะไม่สนุก โชคดีค่ะ จากคุณ : ม่ายค่ะ - [ 10 มี.ค. 49 10:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คำถามที่ผมไม่อยากเจอเลยก็คือ "ที่บ้านทำอะไร" "พ่อแม่ทำอาชีพอะไร" .. เป็นเหมือนกันเลยค่ะ   มีหลาย  ๆ  อย่างในอดีตที่เป็นปัญหาต่อการดำเนินชีวิตในปัจจุบันมาก  ๆ  เลยค่ะ   ไม่อยากเล่าอ่ะ  รันทดเกิน   บางที  ฟ้าคงไม่ใจร้ายกับเราตลอดไปหรอกค่ะ   เป็นกำลังใจให้เพื่อนร่วมกระทู้ทุก  ๆ  คน  สู้กันต่อไป  *** จากคุณ : ญาณัท - [ 10 มี.ค. 49 11:30:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอมาเล่าด้วยค่ะ... เราว่าชีวิตเราก็น้ำเน่าเหมือนกันนะ เมื่อเดือน พ.ค ปีที่แล้วเราได้รู้จักกับแฟน คุยกันได้ประมาณ 6 เดือน เค้าก็เดินทางมาหา ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน และแพลนกันเรื่องแต่งงานแล้ว หลังจากเดินทางกลับไปได้ 3 วันแฟนเราป่วยเป็นไข้หวัด ซึ่งเค้ากลัวว่าจะเป็นไข้หวัดนกมากๆ เลยไปหาหมอ พร้อมกับเล่าอาการปวดหัวที่เป็นมานานปีให้หมอฟัง หมอเลย x-ray ซะ...ผลคือเจอ tumour แต่มันคงเป็นชนิดร้าย...คือมะเร็ง ต้องฉายแสงและคีโม ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว...แต่เรา 2 คนก็เป็นกำลังใจให้กันและกัน มาถึงวันนี้...เค้าให้คีโมครบ 3 ครั้ง และรอดูผลต่อไป... วันนี้เราคุยกับแฟนได้นานมากขึ้น สัมผัสได้ว่าสภาพจิตใจเค้าดีขึ้น ตอนนี้กำลังใจเราเลยเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นกอง ที่เราคิดว่ามันเน่าก็คือ เรารู้สึกว่าความรักครั้งนี้ของเรา มันเป็นอะไรที่ลงตัวมากๆ สัมผัสได้ถึงความรักและความซื่อสัตย์ ที่เรากับแฟนมีให้กัน...แต่แล้วจู่ๆ ก็ต้องมีเหตุให้การใช้ชีวิตร่วมกัน ต้องเลื่อนออกไปอย่างที่แทบไม่รู้ชะตากรรมเลย แต่ถึงวันนี้ แฟนเราเริ่มมองเห็นแพลนที่จะกลับมาแล้ว ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะอีกกี่เดือน แต่การที่เค้ามีแรงพูดคุยได้มากขึ้น มันก็เป็นนิมิตรหมายที่ดีสำหรับเราแล้วหล่ะ... จากคุณ : แม่ปุกปุย - [ 10 มี.ค. 49 12:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮึ ๆ ๆ เหมือนนางเอกนิยายน้ำเน่า 3 เรื่องรวมกัน  เราอะ แต่ไม่อยากเล่า  มันเศร้าโครต จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 10 มี.ค. 49 17:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชีวิตเราเหรอ..เฮอๆๆ จำความได้ตอนนั้นเรียนอนุบาล พ่อไปมีเมียน้อย เราอยู่กับแม่แล้วก็พี่ชายในสลำบางนา ตอนนั้น...น้ำท่วมตอนดึก ๆ....เรานึกว่าเราฉี่รดที่นอน แม่พาขนของหนียกใหญ่ แม่ทำงานเย็บผ้าในโรงงาน.... คงเลี้ยงเรากับพี่ชายไม่ไหว.... พาไปอยู่บ้านนอก จ.ร้อยเอ็ด.... ไม่นาน....พ่อกลับมา.... เราก็ได้กลับมาอยู่กรุงเทพฯอีกครั้ง พ่อทำงานก่อสร้าง... พอมีเงินเก็บก็ซื้อที่แถวอ่อนนุช......ร้อยกว่าตารางวา จากที่เคยต้องย้ายโรงเรียนตามที่ทำงานพ่อเป็นประจำ เราก็ได้เข้าเรียนโรงเรียน แถวอ่อนนุช พ่อเริ่มมีเงินก็เลยซื้อรถ.... แต่แล้วก็พอช่วงเราอยู่ ป.4 พ่อโดนโกง ที่โครงการนวนคร วิศวกรเบิกเงินไปหมด แล้วก็หนีไปบวช... พ่อต้องขายที่ ครึ่งนึง.... เพื่อใช้หนี้ หลังจากนั้นพ่อก็เมา.. เมาทุกวันไม่ทำงาน เพราะพ่อผิดหวังที่ล้มละลายหมดทุกอย่าง... เพื่อเอาเงินที่มีอยู่ไปจ่ายค่าแรงลูกน้องหมด ไม่นานพ่อทำใจได้....พ่อเริ่มทำงานใหม่ ก็พอจะมีเงิน เราซื้อรถอีก เพราะรถเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับพ่อ พ่อให้แม่นั่งรถไปส่งย่าที่บ้านนอก (ย่ามาเที่ยว) ให้ญาติแม่ขับรถ มีลูกน้องพ่อขอติดรถกลับไปด้วย..... ญาติแม่กินเหล้าขับรถ...รถคว่ำ ทำให้ย่าตาย... แม่ปอดแตก เราจำได้ พ่อมารับเราที่โรงเรียน ตอนนั้นเราก็ยังอยู่ป.5 เราไปเยี่ยมแม่ที่โรงบาล...แม่อยู่ในห้องไอซียู ไปดูรถ..รถพังยับ...แต่ญาติแม่ หนีไปแล้ว พ่อกลับมาบ้าน หาเงินทั้งหมดไปรักษาแม่ ทำศพย่า แล้วก็จ่ายค่ารักษาลูกน้อง แม่เริ่มดีขึ้น...เราพากันกลับมากรุงเทพ... พร้อม..กับหนี้สิน... พ่อหมดตัวอีกครั้งแล้ว....พ่อไม่มีงาน พ่อกินแต่เหล้า..ลูกน้องเริ่มแยกย้ายไปหางานทำที่อื่น แม่พอจะหายดี ออกขายส้มตำ ส่งเสียเราเรียนหนังสือ เรากับพี่ชาย ได้เรียนถึงแค่ปวส...โชคดีแท้ๆ ถึงตอนนั้น พ่อก็ยังไม่เลิกเหล้า...พ่อติดเหล้า ตีกับแม่บ่อยๆ แม่ลำบาก บางทีขายของไม่ดีต้องไปเซ็นต์ของที่ตลาดมาขาย แม่ค้าใจดี ให้แม่เซ็นต์ เพราะแม่ต้องเอาทุนให้เรากับพี่ชายไปเรียนหนังสือ ... ระหว่างที่เราเรียนปวช.จนจบ ปวส. เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย พอจะช่วยแม่ได้บ้าง เราเรียน 7.30 เลิก บ่ายโมงกว่า ๆ บ่ายสองก็ไปทำงานถึงสี่ทุ่ม กลับบ้านทำการบ้าน แล้วก็เข้านอน เป็นอย่างนี้ทุกวัน ช่วงปิดเทอมก็ไปทำงานห่อของขวัญตามห้างสรรพสินค้า ได้เงินมาเราให้แม่หมด.... บางทีที่เรียนมีค่ารายงาน เราเองไม่มีเงิน เพื่อนๆ จ่ายให้ก่อน เราไม่เคยรบกวนแม่เรื่องรายงานนอกจากค่ากินวันละ 60 บาท รวมค่ารถไปทำงานไปเรียนด้วย ขอบใจเพื่อน ๆ ด้วย ณ โอกาสนี้ เพื่อนใจดีทุกคน จบปวส.ทำงานใกล้บ้าน พ่อคิดได้ ไปเลิกเหล้า จนถึงปัจจุบัน พ่อไม่กินเหล้าอีกเลย ปัจจุบันเรากับพี่ชาย เราเป็นพนักงานบัญชี พี่ชายเรา เป็นหัวหน้าฝ่ายผลิตสินค้า พ่อแม่ตอนนี้สบายแล้ว เราส่งเงินให้ทุกเดือน เรารักพ่อกับแม่เราที่สุดในโลกเลย จากคุณ : ลูกลุงกาน - [ 10 มี.ค. 49 18:41:54 A:203.114.97.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นกำลังใจให้กับใจเข้มแข็งทุกคนข้างบน ตอนเด็กๆเรามองโลกสวยงาม เคยภูมิใจที่บอกเพื่อนๆในห้องเรียนว่าพ่อเราทำอาชีพอะไร ได้ผลเกินคาด ทั้งครูประจำชั้นก็แสดงหน้าตาเหยียดหยาม และเพื่อนเราทำเสียงรังเกียจ ทำหน้ารังเกียจออกนอกหน้า ทั้งๆที่อาชีพของพ่อเราสุจริต ไม่ได้ผิดกฎหมาย ไม่ได้โกงใคร นับแต่วันนั้นเราไม่เคยบอกใครอีกเลย มาบอกอีกครั้งกับแฟนคนแรกที่มีอะไรกัน หลังจากเขารู้เขาก็เปลี่ยนไป แล้วก็ทิ้งเราไปเฉยๆ คงเป็นเพราะเขาอยากเกี่ยวดองกับคนมีหน้ามีตามากกว่านี้ พอเราเริ่มโตเข้ามัธยม แม่เราก็ติดการพนันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเคยขโมยของในบ้านตัวเองไปขายหมด รวมทั้งขโมยเงินเราด้วย สุดท้ายถึงกับเอาบ้านไปจำนอง แล้วบอกพ่อให้เลิกส่งพวกเราเรียน เอาเงินไปให้เขาเล่นดีกว่า เขาถึงกับจับมือให้น้องสาวเราเซ็นเอกสารอะไรก็ไม่รู้ น้องสาวเราไม่เซ็นต์ แม่ก็ตบเอา ชอบจับน้องสาวเรากดน้ำ ในตุ่ม ตั้งแต่เด็กจนโตมัธยม เราโดนแม่ตีเป็นประจำ เวลาเล่นเสียกลับมา เข้าบ้านมาเห็นหน้าก็ด่า + ตี ตอนประถมก็มักจุดเทียนแล้วเอาน้ำตาเทียนหยดใส่เรา เอาพริกยัดปาก ตบหน้า เอาไม้ตะพดมาฟาดๆๆ สารพัดวิธีที่จะนึกได้ เรามีแผลเป็นที่แขนที่มันลามได้ เวลาเขาตีโดนแผล เราก็จะเจ็บทุรนทุรายสาหัส พอเขาเห็นเขาก็ด่าว่าสำออย แล้วก็ฟาดซ้ำๆๆๆ ลงไปที่เดิม จนบัดนี้แผลเป็นนั้นลามไปใหญ่โตมาก ตอนเด็กๆเราไม่แน่ใจว่าเราเป็นลูกเขาจริงๆหรือเปล่า โตมา เรามาคิดได้ว่า เป็นกรรมของเราเอง ที่เกิดมาเจอพ่อแม่แบบนี้ ทุกวันนี้แม่เราก็ยังคงล่นการพนันอย่างสม่ำเสมอ และพ่อเราก็กำลังเป็นมะเร็ง จากคุณ : เล่าด้วย - [ 11 มี.ค. 49 00:43:08 A:203.156.21.36 X: TicketID:033218 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คคห ที่ 7 น่าเห็นใจจริง ๆ รู้มาว่า ชีวิตแบบนี้ มันก็ยังมีอยู่ในโลกใบนี้ แต่ไม่อยากได้ยิน ฟังแล้ว มันหดหู่ใจ ทำไมถึงได้มีเรื่องแบบนี้อยู่อีกหนอ จขกท กับ คคห 7 มีอาชีพอะไรกันหรือ ทำไม คนเราถึงได้เหยียดหยามกันนัก สำหรับเราแล้ว อาชีพสุจริต ไม่โกง ไม่เบียดเบียนใคร ถือว่า เป็นอาขีพที่น่ายกย่อง สอนลูก ๆ ให้มองแบบนี้เสมอ ส่วนคนที่มีฐานะ ร่ำรวยเป็นหมื่น ๆ ล้าน แต่โกงชาติ โกงแผ่นดิน หนีภาษี หากินบนหยาดเหงื่อแรงงาน เบียดเบียนคนสุจริต เอารัดเอาเปรียบ โกงทั้งทางตรงทางอ้อม แบบบูรณาการ นั่นล่ะ ถึงสมควรโดนเหยียดหยาม สำหรับเราแล้ว เงินแม้จะจำเป็น แต่ไม่ได้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง หากรู้จักคำว่า " พอเพียง" อยากรู้จริง ๆ อาชีพ จขกท กับ คคห 7 คืออะไร ทำไม ไอ้พวกบูชาเงิน ถึงได้เหยียดหยามนัก ขอให้โชคดี ผ่านวิกฤติแห่งชีวิตไปได้ด้วยดี จากคุณ : ป้ายแดง - [ 11 มี.ค. 49 06:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วัยเด็กของเราค่อนข้างขมขื่น โตมาแบบเก็บกดโดนดูถูกเหยียดหยาม แม่ท้องกับผู้ชายแล้วเขามีเมียอยู่แล้วเป็นเทือกเลยหนีมาอยู่กับอีกคนหวังล้างอาย ปรากฎว่าไอ้คนหลังเลวหนักกว่าคนแรกอีก ลูกเมียเป็นพรวนและไม่เคยรับผิดชอบใคร แถมต้องทนตากหน้าให้แม่ผัว (คนจีน) กับบรรดาเมียๆ โขกสับกลั่นแกล้ง แม่กลายเป็นคนอารมณ์ร้ายมากขึ้น เพราะต้องอยู่แบบปากกัดเท้าถีบ ในบรรดาลูก 3 คน แม่จะเกลียดขี้หน้าเรามากกว่าใคร เพราะถูกหมายหัวว่าทำให้ชีวิตเขาตกต่ำ หลังจากเราเกิดมาคงเดากันไม่ยากว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง เป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่โดนดุด่า เฆี่ยนตีสารพัดรูปแบบ ถ้าเป็นตอนนี้คงมีคนแจ้งจับแม่เราไปแล้ว ต่อมาแม่มีปัญหาหนี้สินและได้สามีใหม่เลยส่งเราไปอยู่กับพ่อ (คนหลัง) ทำงานรับใช้แม่เลี้ยงและลูกๆ เขา ตอนกลางคืนพ่อก็พยายามย่องเข้ามาลูบๆ คลำๆ พยายามล่วงเกินจนต้องหาทางหนีออกจากบ้าน เอาเรื่องไปปรึกษาญาติก็โดนนินทาว่าร้าย ทุกคนพยายามผลักไสให้เราเป็นเด็กมีปัญหา โชคดีที่รักเรียนและชอบอ่านหนังสือหาความรู้ใส่ตัว ตอนนั้นกัดฟันเรียนจนจบมัธยมแล้วลงราม ท่ามกลางเสียงคัดค้าน ในที่สุดก็ฝ่าฟันจนได้ปริญญา ปัจจุบันทำงานมีหน้ามีตาเป็นที่ยอมรับนับถือในสังคม เมื่อมองย้อนไปข้างหลังก็นึกขอบคุณความลำบากที่ทำให้เรามีวันนี้ ถึงแม้ญาติๆ พยายามพูดจาขุดคุ้ยถึงชีวิตในวัยเด็กว่าเราเคยตกต่ำแค่ไหน เราก็ไม่เคยใส่ใจเพราะยังไงเราก็มีชีวิตที่สุขสบายกว่าคนพวกนั้นหลายเท่า จากคุณ : ทุกอย่างอยู่ที่ใจ - [ 11 มี.ค. 49 23:50:41 A:210.86.216.35 X: TicketID:001064 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กำลังจะจะเขียนเรื่องตัวเองบ้าง  เลยเขียนไม่ออกเลย ฟังเรื่องเพื่อนๆ แล้วเรื่องของเรากลายเป็นเรื่องธรรมดาไปทันที จากคุณ : as true as you - [ 12 มี.ค. 49 05:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราเองก็เจอเรื่องน้ำเน่ามาเหมือนกัน แปลกดีนะที่เรื่องแย่ๆในชีวิตมันลบออกจากความทรงจำยากเหลือเกิน วันนี้อารมณ์ยิ่งหดหู่ๆอยู่ด้วย...มาอ่านเจอกระทู้นี้ น้ำตาร่วงลงโน๊ตบุ๊คไปสองแหมะ อยากบอกเพื่อนๆทุกคนว่า..."พวกคุณน่าทึ่งมากที่ผ่านชีวิตอย่างงี้มาได้โดยไม่ทิ้งการเป็นคนดีของคุณ" เราพูดกะน้องสาวเราเสมอว่า.... "แกหน่ะเก่งมากเลยรู้ไหม เก่งกว่าคนอื่นๆทุกคน เก่งกว่าเพื่อนๆแกที่สอบจนได้ไปเรียนนอกด้วยกัน เพราะแกต้องฝ่าอุปสรรคตั้งหลายอย่างมากกว่าคนอื่นไม่รู้ตั้งกี่เท่าเพื่อที่จะสำเร็จในแต่ละเรื่องๆเท่าๆกับคนอื่น แกควรจะภูมิใจในตัวเอง...อย่างที่เจ๊ภูมิใจในตัวแก ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองมองย้อนกลับไปดูวีรกรรมที่แกได้ทำผ่านๆมาทั้งหมดซิ...นั่นมันซุปเปอร์เกิร์ลจริงๆนะ ^ ^" เรารักน้องเราคนนี้มากที่สุด เพราะเธอฝ่าฝันทุกอย่างมากับเราโดยไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองให้ชั่วลง หรือทำชีวิตให้ย่ำแย่ตกต่ำลงไปอีก และถ้าโลกนี้..."ความรัก และ กำลังใจ" แบ่งปันกันได้จริงๆ เราขอเป็นอีกหนึ่งเสียง เป็นกำลังใจเล็กๆ ที่จะส่งไปให้พวกคุณทุกคนมีพลังที่จะต่อสู้ชีวิต และยืนหยัดที่จะเป็นคนดีๆแบบนี้ต่อไป อย่าท้อเพราะชีวิตคุณยากกว่าของคนอื่นนะคะ...พวกคุณหน่ะยอดคนจริงๆ แม้จะไม่มีใครมาประกาศสรรเสริญความดีงามของคุณอย่างเอิกเกริน... แต่อย่างน้อยก็เราคนนึงล่ะ...ที่มองเห็นคุณค่าอันยิ่งใหญ่ที่ฝังแน่นอยู่ในตัวคุณ คุณค่าแบบที่หายากเต็มที่แล้วบนโลกใบนี้ รักษาความดีของคุณไว้นะคะ...ไม่ว่าวันข้างหน้าจะต้องเจออะไรก็ตาม ขอแค่ว่า....ทุกๆครั้งที่ได้มองย้อนกลับไปข้างหลังต้องไม่เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป แต่ต้องรู้สึกภาคภูมิใจในสิ่งที่ได้ทำเท่านั้น เรา...จะเป็นกำลังใจให้คุณตลอดไป จากคุณ : Nicha - [ 13 มี.ค. 49 00:59:05 A:61.91.218.172 X: TicketID:102494 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ... จากคุณ : mirbig - [ 21 มี.ค. 49 18:44:01 ]