บทที่7: เธอเปลี่ยนไป
ฉันยังคงมั่นใจในความรักของฉันกับแมนอย่างไม่ลืมหูลืมตา แม้ว่าเราจะยังทะเลาะกันเรื่อยๆก็ตาม ทั้งๆที่มีสัญญาณบ่งบอกว่าอะไรบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
ช่วงที่แมนจะขึ้นปี 3 แมนก็จบปริญญาตรีอีกใบ คือนิติศาสตร์รามฯ ซึ่งแมนลงเรียนมาตั้งแต่สมัยยังเรียนตรีคณะวิท'ยานู่น ส่วนฉันก็เรียนจบโทแล้ว ตอนจบโทนี่เองที่ฉันเพิ่งจะเริ่มพาแมนเข้าบ้าน ที่ผ่านมาแมนจะได้มาส่งแค่ปากซอย หรือปากทางเข้าบ้านตลอดเป็นเวลาถึง 5 ปี! นั่นเป็นเพราะฉันไม่ต้องการให้พ่อและแม่มีข้อโต้แย้งใดๆได้ ก็อย่างที่บอกคือแม่ฉันเลี้ยงลูกอยู่ในกรอบมาก ถ้าฉันยังเรียนไม่จบแล้วริมีแฟน แม่จะต้องไม่พอใจ ฉันไม่อยากให้แม่พาลไม่ชอบแมน ก็เลยต้องปิดถึง 5 ปี (ดูสิ แมนอดทนขนาดนี้ จะไม่ให้ฉันเชื่อใจได้ยังไง)
เมื่อพาแมนเข้าบ้าน แม่กับพ่อก็ไม่ว่าอะไรเลย แม่ถามเกี่ยวกับแมนบ้าง ส่วนพ่อไม่ถามฉันเลย (อาจจะไปถามแม่นิดหน่อย) ทุกอย่างราบรื่น อาจเป็นเพราะแมนเป็นคนหน้าตาเป็นมิตรก็ได้ แล้วก็กล้าพูดคุย แม้จะพูดไม่ค่อยเพราะนัก แต่ท่าทางสบายๆ และดู friendly ทำให้คนที่เห็นแมนครั้งแรกๆส่วนใหญ่จะชอบ คิดว่าแมนเป็นคนใจดี (หารู้ไม่ว่าใจร้อนและอารมณ์ร้ายเหมือนกัน)
ฉันจบโทปุ๊บก็เริ่มหัดขับรถ และซื้อมือถือ จนกระทั่งพักใหญ่ๆฉันก็ได้งานทำ ได้เงินเดือนอยู่ในระดับที่น่าพอใจ (ไม่ใช่ว่าเงินเดือนสูงมากหรอก เพียงแต่ว่าฉันไม่ใช่คนทะเยอทะยาน เท่าที่ได้มันดีกว่าตอนทำงานธนาคารเยอะฉันก็โอเคแล้ว)
เหมือนชีวิตของเราเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น ฉันมีงานมีการทำ แมนก็ใกล้ถึงฝั่งแล้วเหมือนกัน อะไรๆก็น่าจะดีขึ้นใช่ไหม แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น
หลังจากแมนขึ้นปี 3 ฉันก็เริ่มรู้สึกว่า เรื่องที่เราทะเลาะกัน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆน้อยๆอีกต่อไป ลักษณะการทะเลาะเริ่มเปลี่ยนจากการที่ฉันไม่ค่อยพอใจแมนเรื่องนู้นเรื่องนี้ กลายเป็นแมนไม่พอใจฉันเรื่องนู้นเรื่องนี้แทน
เช่น เมื่อฉันขับรถได้ ฉันก็ยังขาดความมั่นใจ รถที่ขับก็เป็นรถพ่อ เป็นชื่อพ่อ เค้าแค่ให้ใช้เฉยๆ เวลาขับฉันก็จะระวังมาก ที่จอดที่ไหนไม่ดี หรือจอดยากฉันจะไม่เอารถไปเลย เส้นทางที่ไม่รู้จักฉันก็ไม่เอา ถ้าจะไปก็ต้องมีคนสอนเส้นทางให้ก่อน มันเป็นจุดอ่อนข้อใหญ่ของฉันเลยล่ะเรื่องขับรถนี่ บางคนพอขับรถเป็นแล้วเหมือนติดปีก จะไปทุกที่ แต่ฉันไม่เลย ฉันไม่เคยชอบขับ แค่ใช้เท่าที่จำเป็น
เวลานัดแมน ฉันจะจอดเฉพาะที่ๆฉันมั่นใจ และมีที่จอดแน่นอนเท่านั้น เช่น ตอนจบโทใหม่ๆ ฉันชินที่จะจอดที่หน้าจุฬา ฉันก็จะจอดที่นั่น แล้วต่อรถเมล์ไปยังจุดนัดหมายที่ฉันนัดแมน ต่อมาเริ่มลองหัดจอดที่มหา'ลัยเก่าตอนเรียนป.ตรี พอจอดได้ก็จะเอาไปจอดที่นู่น (เพราะไม่เสียเงินค่าจอดด้วย ไม่เหมือนในห้าง) แมนพยายามจะให้ฉันขับไปนู่นมานี่ ฉันไม่ยอม แมนก็จะโมโหและดุว่า และไม่ยอมรับในสิ่งที่ฉันเลือก เรียกว่า คราวนี้นัดกัน ทะเลาะเรื่องฉันไม่ยอมขับรถไป แทนที่จะยอมรับเหตุผลของฉัน คราวหน้าไม่ต้องมาทะเลาะเรื่องเดิมอีก ก็เปล่า แมนก็ดุว่าฉันเหมือนเคย ฉันว่าแมนคงไม่หยุดจนกว่าฉันจะยอมทำตามที่แมนต้องการมั้ง แต่ฉันก็ไม่ทำ มันเลยเป็นปัญหาเรื้อรังไปเรื่อยๆ
ผู้อ่านอาจจะคิดในใจว่าฉันนี่ก็แปลก แค่ยอมขับรถไปนู่นมานี่แค่นี้ทำไมทำไม่ได้ จริงๆเหตุผลมันมีหลายอย่าง แต่ไม่ขออธิบายแล้วกัน เอาเป็นว่านี่เป็นตัวอย่างของนิสัยแปลกๆของฉัน คนทุกคนย่อมมีนิสัยแปลกๆ บางอย่าง และเราก็คาดหวังว่า คนรักของเราจะยอมรับเราได้ใช่ไหม ฉันก็เช่นกัน แต่ว่าแมนไม่ยอมรับฉันเลย เค้าต้องการให้ฉันเปลี่ยนไปทำสิ่งที่เค้าบอก ตราบใดที่ฉันไม่ทำ ก็ไม่มีวันหยุดทะเลาะ
เรื่องอาชีพก็เหมือนกัน ตอนยังหางานไม่ได้แมนอยากให้ฉันเป็นอาจารย์มากๆ พยายามพูดโน้มน้าวต่างๆนานา แต่ฉันไม่เอา แมนก็จะไม่หยุด แมนพูดแบบไม่ดุนะ แต่ไม่ยอมจบ จนบางทีฉันแกล้งไม่ฟัง ลอยหน้าลอยตามองนู่นมองนี่ หรือคุยเรื่องอื่นทับไปเลย แมนก็หัวเราะ แต่ในใจไม่ยอมลดละที่จะอยากให้ฉันทำในสิ่งที่แมนต้องการ พอสบโอกาสแมนก็พูดอีก
แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 49 12:43:12
จากคุณ :
cute neko 
- [
16 มี.ค. 49 12:33:07
]
รักสุกๆดิบๆ 12 ปี (แห่งความหลัง) บทที่7: เธอเปลี่ยนไป{แตกประเด็นจาก L4196922}
