วันนี้ผมไปแล่ดมาครับ!!!!!
ไปแล่ดที่งานกาชาด สวนอัมพร เลิกงาน กลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดโคตรหล่อที่สุดออกไป
เสื้อบาส กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ หมวกขอทานใบนึง
โคตรหล่อลากดินเลยครับ แห่ะๆๆ
ประเดิมซวยแรกกันเลยดีกว่าครับ รถตู้อีกแล้ว แต่คราวนี้รถตู้สาย อนุสาวรีย์ชัย - ฟิวเจอร์
ผมขึ้นไปคนแรกเลย ทั้งรถยังไม่มีคน ก็อย่างว่าแหล่ะ หนุ่ม ๆ ทั่วไปก็อยากให้คนมานั่งใกล้ ๆ เป็นหญิงสาว นักศึกษาน่ารัก ๆ
ผมก็เช่นเดียวกัน และก็ไม่ผิดหวัง ที่คนมานั่งข้าง ๆ ผม เป็นนักศึกษา สาว!!!!!
เสียอย่างเดียว ที่นักศึกษาสาวคนนี้ มีลำตัวประมาณ 2 คนโอบได้ T_T
เอาล่ะ หลังจากเธอขึ้นมานั่ง เธอก็หยิบเอาหูฟังมาเสียบหูเปิดเพลง ขอบอกครับ ว่า
"แมร่งเปิดโคตรดัง!!!!"
ผมได้ยินเลยแหล่ะ นั่งข้าง ๆ เนี่ย ได้ยินเค้าเปิดเพลงอะไรก็ไม่รู้แต่จำได้ว่ามันร้องท่อนนึงว่า
"หมาเห่า หมาเห่า หมาเห่า"
ในใจผมก็นึก "เพลงเชี่ยไรวะ มีแต่หมาเห่าทั้งเพลง!!!! เห่าจนหนวกหูกรูชิบหาย"
เอ่อ น้องครับ น้องฟังหมาเห่าไปคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องให้มันเห่ามาเผื่อพี่หรอก กรูรำคาญ!!!!
ได้แค่คิดครับ แต่ไม่ได้พูด .....เพราะคิดว่า ขืนมีเรื่องกับน้องคนนี้ไปไม่คุ้มแน่ ๆ
เพราะถ้าเธอเอาเรื่องขึ้นมา ผมอาจตายได้ ก็ตัวโคตรใหญ่ขนาดนี้
ไม่ต้องทำอะไรผมหรอก แค่ลุกขึ้นมานั่งทับผม ผมก็ตายแล้ว!!!!
รถออกจากท่าที่ ฟิวเจอร์รังสิต..........
"หมาที่เคยเห่าอยู่ข้าง ๆ ผมเมื่อกี้ ตอนนี้ มันก็ยังเห่าอยู่"
"เพลงเชี่ยไรวะ เห่านานชิบหาย!!!!!"
"หมาเห่า ๆ ๆ ๆ"
พยายามข่มตาหลับให้ได้ เบื่อหมา แมร่งเอ้ย นี่ถ้าผมมีไอ้วิทยุอะไรนี่เหมือนเค้านะ
ผมจะเปิดแข่งกับมัน
ของเค้า "หมาเห่า"
ของผม "แมวข่วน"
มรึงเห่า กรูข่วน เอาสิ คงสนุกดีพิลึกแหล่ะ คนทั้งรถคงได้ยินเพลงจากผมและก็น้องนักศึกษาสาวคนนี้
"หมาเห่า แมวข่วน หมาเห่า แมวข่วน"
แสดดดด ทั้งรถมีแต่หมากับแมว!!!!!
เอาเถอะ อย่างน้อย ผมก็หลับไปจนได้ มาตื่นอีกที ก็ถึงอนุสาวรีย์ชัยแล้ว
ขอบอก ว่า ตื่นมา หมาข้าง ๆ ยังเห่าอยู่เลย
"หมาเห่า หมาเห่า หมาเห่า"
"พร่อมรึง หมาบ้าอะไรวะ เห่านานชิบหาย แมร่งเห่าตั้งแต่ฟิวเจอร์ ยันอนุสาวรีย์ชัย นี่ถ้าอยู่แถวบ้านกรูนะ กรูเอายาเบื่อวางแมร่งแล้ว เห่าอยู่ได้"
ลงจากรถตู้มา ทีนี้สิครับ ความซวยครั้งที่ 2 เกิดกับผมทันที
ทำไมเหรอครับ ก็เพราะว่า
"ผมไปงานกาชาดไม่ถูก!!!!" T_T
เพื่อนผมบอกให้มาลงอนุสาวรีย์ แล้วก็ต่อรถเมล์ไป ผมมองไปที่ป้ายรถเมล์
พระเจ้า!!!!!! คนหรือหนอนวะเนี่ย ทำไมมันเยอะแยะอย่างนี้
แล้วรถเมล์ไม่มีครับ ไม่มีเลย จากธรรมดาที่ผมมา จะเห็นรถเมล์แย่งกันเข้าป้าย
ยาวเป็นกิโล แต่วันนี้ ผมไม่เห็นรถเมล์ซักคันเดียว!!!!!
"เอาไงดีวะ"
ยืนรอได้ซักพัก ดูท่าทางแล้ว คงไม่มีแน่ ๆ ถึงมีมาตอนนี้ โอกาสได้ขึ้นรถ
แทบจะเป็น ศูนย์!!!! เพราะคนเยอะจริง ๆ คิดไปคิดมา แท็กซี่ดีกว่า
เดินไปรอแท็กซี่ที่ข้าง ๆ โรงพยาบาลราชวิถี โอวววววว
คนยืนรอกันเป็นแถว ประมาณว่า โรงพยาบาลยาวขนาดไหน คนยืนรอริมถนน ก็ยาวขนาดนั้นแหล่ะ
ผมเดินไปเรื่อย ๆ ดูซิว่ามันจะยาวไปถึงไหน
โน่นครับ โรงพยาบาลเด็กโน่นเลย ยาวไปถึงโน่น และแน่นอน ถ้าแถวมันยาวโคตรขนาดนี้ โอกาสขึ้นแท็กซี่ของผม ก็คงเป็นศูนย์อีกเช่นเดียวกัน
ไม่รู้จะทำยังไง เดินไปถามคนแถวนั้น ว่า
"พี่ครับ ไม่ทราบว่า งานกาชาดไปทางไหนครับ"
เค้าหันมามองหน้านิดนึง แล้วก็ชี้ไป
"โน่นน่ะ ทางโน้น ตรงไป"
"ไกลไหมครับ"
"ไม่ไกลนะ ประมาณกิโลนึง"
ฮ๊ะ กิโลเดียวเอง โธ่ แค่นี้เดินไปก็ได้ ไม่เห็นต้องรอรถเลย
ว่าแล้ว ผมก็เดินไป เดินไป เดินไป เดินไป เดินไป
แสดดดดดดด ไหนว่ากิโลเดียวไงวะ แมร่งกรูเดินมาตั้งนาน ยังไม่เห็นมีอะไรเลย และดูท่าทางก็จะไม่มีซะด้วย
ไป ๆ มา ๆ เหลือบไปเห็น มอเตอร์ไซด์รับจ้างข้าง ๆ เลยเดินไปถาม
"พี่ ๆ ไปงานกาชาดไหม"
"ไปครับ"
"เท่าไหร่"
"50 บาท!!!!"
โห แมร่งแพงชิบหาย แต่ด้วยความเมื่อยที่เดินมาตั้งนาน ทำให้ผมตัดสินใจไป
ขอบอกครับ ว่าถ้าผมสามารถย้อนกลับไปที่ ๆ ผมถามทางคนแรกได้ละก็
ผมจะกลับไปกระทืบมันให้ตาย!!!!! โทษฐาน ตอแร๋ บอกว่าแค่กิโลเดียว
"กิโลเดียวบ้านเตี่ยมรึงสิ"
แมร่งกรูนั่งมอเตอร์ไซด์วินจนหัวบาน ตั้งนานกว่าจะถึง ตอนแรกว่า 50 บาทมันแพง ไป ๆ มา ๆ คิดว่าคุ้มแล้วกับเงิน 50 บาท
ถ้าผมเดินมาละก็ คาดว่า คงจะถึงงานประมาณเที่ยงคืนพอดี ๆ T_T
ไปถึงงานกาชาดจนได้!!!!!!!!!!!!!! เสียค่าบัตร 20 บาท
คนโคตรเยอะ ไม่รู้จะมาทำไมกันเยอะแยะ
"บ้านไม่มีอยู่กันไงวะ ไม่เคยมาเดินกันไง งานกาชาดเนี่ย"
ว่าแต่เค้าครับ ผมยังเพิ่งเคยมาครั้งแรกเลย T_T
โหยย แค่เดินผ่านประตูเข้าไปแค่นั้นแหล่ะ พระเจ้า!!!!!!
เหมือนหลุดเข้าไปในดงนางแบบ ขาว ๆ หมวย ๆ เอ็กซ์ ๆ เพียบไปหมด
แล้วมาในสไตล์เดียวกันหมดเลยนะ เท่าที่สังเกตุ จะมีอยู่ 4 สไตล์ สำหรับการแต่งตัวของสาว ๆ
คือ
1. เสื้อตัวเล็ก ๆ สีฉูดฉาด + กางเกงขาสั้น โคตร ๆ
2. เสื้อตัวเล็ก ๆ รัด ๆ + กระโปรงสั้น โคตร ๆ
3. มาในชุดนักศึกษา ที่ รัด โคตร ๆ
และ สไตล์ที่ 4 ที่กำลังอินเทรนในขณะนี้คือ
"แก่โคตร ๆ!!!!!!" T_T ประมาณว่า เคี้ยวหมากมาเดินกันเลยแหล่ะ
เอาล่ะ ตัดเรื่องอื่น ๆ ไป มาเข้าเรื่องของผมดีกว่า ก็เดินแหวกฝูงชนไปเรื่อย ๆ
จนไปถึงภายในสวนอัมพร ที่เค้ารับปริญญากันนั่นแหล่ะ ข้าง ๆ สระน้ำ
จะมีพวกที่เค้ามารับวาดรูป เพ้นท์เล็บ และก็ขายของ
เดินไปเดินมา ไปเจออยู่ร้านนึง เค้ารับเพ้นท์ลายลงบนตัวนี่แหล่ะ
ตอนแรกไม่สนใจ แต่ไป ๆ มา ๆ
"เอ๊ะ ทำไมมันมีแต่ผู้หญิงนั่งกันอยู่เต็มไปหมดเลยวะ"
ด้วยความอยากรู้ มันทำให้ขาผมก้าวเข้าไปนั่งเลือกลายที่จะเพ้นท์ลงบนตัวนี่แหล่ะ
เลือกมาได้ลายนึง ต่อราคากันไปกันมา สรุป ได้จาก
120 บาท ผมต่อเหลือ 120 บาท!!!! แสดดด ต่อยังไงวะนั่น
เอาล่ะ เลือกเสร็จก็เข้าไปนั่งนิ่ง ๆ ให้เค้าเพ้นท์ลงบนไหล่
เพ้นท์ไปก็ดูไปว่า สาว ๆ ขาว ๆ พวกนี้มานั่งทำอะไรกัน
อ้อ เค้าก็มาเพ้นท์เหมือนกัน เพ้นท์ตรงหัวไหล่เหมือนกันด้วยนะ ที่นั่ง ๆ อยู่ก็เพราะ
เค้ารอให้มันแห้ง!!!!!!! พอตอนผมเพ้นท์ พวกเธอก็เข้ามารุมดูกัน
"โอ้โห ลายสวยจัง"
"ใหญ่จังเลย"
"เอ่อ อะไรใหญ่ครับ ผมใส่กางเกงอยู่ คุณรู้ได้ไงว่ามันใหญ่"
ผมนึกในใจนะครับ ไม่ได้ตอบหรอก
ช่าง ใช้เวลาในการเพ้นท์เงิน 120 บาทลงบนไหล่ผม ประมาณ 10 นาที เร็วมากเลยทีเดียว
ผมนึกว่ามันจะนานกว่านี้ซะอีก เพ้นท์เสร็จ เค้าก็บอกว่า
"น้องรอให้มันแห้งก่อนนะครับ อย่าให้ไปโดนอะไรล่ะ"
นั่น ทำให้ผมต้องนั่งตากลมอยู่ตรงนั้นก่อน เดินไปไหนไม่ได้
ส่วนสาว ๆ พวกนั้น ตอนนี้ มีหนุ่มๆ จากไหนก็ไม่รู้ เดินเข้ามานั่งคุยด้วยแล้ว
ตกลง ผมก็นั่งอยู่คนเดียว นั่ง ๆ ไปก็มีคนเดินมาถาม
"พี่คะ ๆ ลายนี้พี่เพ้นท์เท่าไหร่คะ"
"120 บาทครับ"
"โห แพงจัง เพ้นท์ไปได้ไงเนี่ย"
อ้าว เวน ก็เงินกรู ไหล่กรู กรูเพ้นท์แล้วมันไปหนักหัวกระบาลมรึงหรือไงวะ แสดดด นั่งอยู่เฉย ๆ นะเนี่ย
แต่บางคนเค้าก็มาถาม แล้วก็เข้าไปเพ้นท์ก็มีเหมือนกันนะ เหมือนผม ไปนั่งโชว์โฆษณาให้เค้าเลย
เค้าได้ลูกค้าเพราะผมไปหลายคนเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ผมนั่งตอบเฉย ๆ เนี่ยแหล่ะ
นั่งตากลมอยู่ได้ประมาณครึ่งชั่วโมงจนมันเริ่มแห้งแล้ว
แต่บางจุดก็ยังเปียกอยู่ ด้วยความที่ว่า หิวข้าว ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เย็น
มันทำให้ผมลุกแล้วก็เดินไปที่ซุ้มขายข้าว ห่างจากตรงที่ผมนั่งอยู่ ประมาณ 100 เมตร
100 เมตร ถ้าเป็นทางปกติ ผมเดินไม่ถึง 5 นาทีก็ถึง แต่นี่ ผมต้องเดินหลบ ๆ ไม่ให้ไหล่ผมไปโดนคนอื่น
กว่าจะเอาไหล่ตัวเองรอดไปถึงร้านข้าวได้ก็แทบตาย ต้องเดินเอียงๆ ตะแคงๆ ไป
ไปถึงก็สั่งเลย
"หอยทอดจานนึงครับ"
แล้วก็เลือกหาที่นั่ง พยายามนั่งกลาง ๆ ไม่มีคนเดินผ่าน
เพื่อที่เค้าจะได้ไม่มาโดนเอาไหล่ผมเข้า
ซักพักหอยทอดก็มาถึง
ผมกินไปก็ลองเอานิ้วแตะ ๆ ส่วนที่มันยังไม่แห้งไป คาดว่า อีกซัก 10 นาที ก็คงไม่เป็นไรแล้ว
นั่นทำให้ผม ใช้เวลากินหอยทอดจานนี้ ยาวนานมาก
แต่แล้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะราบรื่นนั่นเอง
สวรรค์ ก็ส่งหน่วยสกัดดาวรุ่งตัวน้อยมาให้ผมจนได้
ไอ้เด็กเปรตคนนี้ ทางเดินมันมี มันก็ไม่เดิน มันแทรก ๆ ๆ ๆ
เข้ามา ไอ้ผมก็ไม่ทันระวังตัว ด้วยไม่คิดว่า ตรงที่ผมนั่ง มันจะมีใครบ้าแทรกเข้ามาได้
แต่ไอ้เด็กเปรตคนนี้มันแทรก และก็ เป็นไปตามคาด
มันถูเอาไหล่ผม "ครึดดดดดดด"
"แสดดดดดดด ไหล่กรู"
ปรากฎว่า เสื้อลายอุลตร้าแมนของไอ้เด็กเปรตนั่น มีสีดำเป็นทางยาวตามรอยที่มันลากผ่านไหล่ผม
ส่วนไหล่ผม ก็มีสีดำพาดผ่านตามทางที่ไอ้เด็กเปรตเดินขูด
แทบร้องไห้!!!!! โธ่ กรูอุตส่าห์รักษามันมาตั้งนาน
จนจะใช้ได้แล้วเชียว เพราะมรึงคนเดียว ไอ้เด็กเปรต
แต่ผมจะไปทำอะไรได้ ก็พ่อแม่เค้าเดินตามมาอยุ่นั่น
ยังมีหน้ามาถามอีกนะว่า
"เสื้อลูกไปโดนอะไรมา"
จะไปโดนอะไรละวะ ก็แมร่ง เดินถูไหล่กรูไปเมื่อกี๊
ลายมังกรที่ไหล่ผม กลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ หัวไม่มี หางไม่มี
มีแต่สีดำ ๆ เหมือนโดนถูด้วยแปรง
โชคยังดีอยู่บ้าง ที่กว่า 90 เปอร์เซนต์มันแห้งไปแล้ว ผมเลยไปหาน้ำมาล้าง มันออก
ลายส่วนใหญ่ยังอยู่ แต่ที่น่าหนักใจคือ ปีกมังกรหายไปแล้ว!!!!!
เอาไงดีล่ะ มีทางเดียว คือ เดินกลับไปร้านที่ผมเพ้นท์เมื่อกี้ให้เค้าเติมให้
ผมเดินไปเค้าก็ยิ้มๆ ถามไปโดนอะไรมา ผมก็บอก
"โดนเด็กเปรต"
"ไม่เป็นไร ๆ เติมใหม่ได้ โชคดีที่มันแห้งแล้ว ถ้ายังไม่แห้ง เห็นจะลำบาก"
สรุป ผมก็ต้องไปนั่งตากลมต่ออีกครึ่งชั่วโมงรอให้ส่วนที่เติมมันแห้ง
ซวยจริง ๆ ไอ้เด็กเปรต!!!!
สมันน้อย เบอร์ 14
ปล. 2 วันผ่านไป เหมือน 2 เดือนเลยแฮะ T_T นรกกำลังมาเยือนเอ็งแล้วไอ้หมัน!!
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 49 02:44:48
--[เซงเลย อุตส่าห์นั่งรอตั้งครึ่งชั่วโมง เจอหน่วยสกัดดาวรุ่งซะงั้น]--
