สมัยมัธยมผมเป็นคนขี้อายมาก มีเพื่อนคนนึง สวย น่ารัก แต่ตัวสูงมากกว่าผมประมาณ 5-10 ซม. ผมประทับเค้าใจตรงที่ยิ้มเก่งยิ้มตลอดเวลา ไม่เคยโกรธใครเลย ตอนมัธยม 1 ก้อพูดคุยกันเหมือนเพื่อนธรรมดา มารู้ตัวตอน ม.2 ตอนนั้นคุยกะเค้าในห้องเรียน อยู่ๆ จับมือกันได้ยังไงไม่รู้ เค้าอายมาก ยิ้มหน้าแดง จนเพื่อนมาทักว่าทำอะไรกัน เราก้ออาย รีบปล่อยมือ วิ่งกลับไปที่โต๊ะ ตั้งแต่นั้นมาก้อรู้ตัวว่าชอบเค้า และก้อไม่กล้าคุยกับเค้าอีกเลย เวลาเห็นหน้าที่ไรก้อจะหลบไปแอบทุกที เวลาวันเกิดค้าก้อจะซื้อของขวัญมา จะให้เพื่อนมันเอาไปให้แทน มันก้อให้เรเอาไปให้เอง ทำใจเป็นอยู่เป็นวัน เอาไปยื่นให้แล้วก้อรีบวิ่งออกมาแอบดูที่ข้างประตู เห็นเค้ายิ้มใหญ่ เพื่อนทั้งห้องมันก้อด่าว่าจะอายทำไม กล้าๆ หน่อย เพื่อนผู้หญิงก้อบอกว่าเค้าก้อมีใจ เค้าพูดกับเพื่อนว่าเป็นผู้ชายประสาอะไร เค้าเป็นผู้หญิงจะให้พูดก่อนได้ยังไง แต่ผมก้อยังไม่กล้าอยู่ดี พอขึ้น ม.4 แยกห้อง เค้าอยู่ห้อง 4/1 ผมอยู่ 4/2 ก้อยังชอบเค้าตลอดมา แต่ก้อไม่กล้าคุยเหมือนเดิม ผมก้อมีรุ่นน้องมาจีบ ก้อคบกันไม่นานก้อเลิกกันไปตามประสาวัยรุ่นสมัยนั้น จน ม.5 เค้าก้อมีแฟนเป็นเพื่อนอีกห้องนึง เพื่อนเรามันก้อแกล้งให้เราไปเห็นว่าเค้าเป็นแฟนกัน เราเสียใจมาก ซึม ไม่กินข้าวไปหลายวัน แต่ผู้ชายเจ้าชู้ ไม่นานก้อเลิกกัน แต่ผมอยากให้เค้าได้แฟนที่ดีกว่าผม หล่อกว่าผมผมคิดว่าผมรักแบบไม่หวังครอบครอง อยากให้เค้าเจอคนที่ดีกว่าผม สมัยนั้นเค้าฮิตหนุ่มหล่อเท่ห์แบบ Domon Man แต่ผมไม่ใช่ เตี้ย แต่ก้อไม่ขี้เหร่เท่าไร พอใกล้จะเรียนจบ ม.6 ก้อพยายามที่จะเข้าไปบอกรัก แต่มันสั่นมาก เลยไม่กล้าซะงั้น ม.6 เรียนต่อที่อื่นก้อไม่ได้เจอเค้าอีกเลย แต่ยังส่ง สคส.และ การ์ดอวยพรวันเกิดไปให้ทุกปี มีอยู่วันนึงได้เบอร์โทรศัพท์เค้ามาจากเพื่อน ก้อรวบรวมความกล้าโทรไปคุย ก้อถามสารทุกข์สุกดิบ สั่นมาก ผมก้อถามเค้าว่าผมโทรมากวนหรือเปล่า เค้าบอกไม่หรอก โทรมาได้ตลอดเวลา ผมดีใจมาก แต่พอหลังจากวันนั้นผมกลับไม่กล้าโทรไปคุยอีกเลย แล้วเบอร์ก้อหายไปตั้งแต่นั้นได้แต่ส่งการ์ดเหมือนเดิมทุกปี จนเรียนจบมาทำงานที่ต่างจังหวัดไกลกันมาก แต่ผมก้อยังคิดถึงเค้าทุกวันทุกเวลาไม่เคยลืมเลย ครั้งนึงตั้งใจว่าจะเขียนจดหมายไปสารภาพรักหมดเปลือก ถ้าเกิดเค้าตอบก้อจะจีบเลย แต่ก้อไม่กล้าทำจนได้ จนกระทั่ง...
จากคุณ :
บ้าหอบฟาง 
- [
24 เม.ย. 49 16:05:40
]
แอบรักเพื่อนสมัยมัธยม แต่ไม่กล้าบอก จนจบมาทำงานสิบกว่าปีแล้ว เพิ่งมารู้ว่าเค้ารอเราตลอด แต่สายไปแล้ว
ดากานดา