เมื่อวันพฤหัสไปงานเผาศพมาค่ะ
เป็นศพเพื่อนที่ติดเชื้อ HIV คนนึง เธอชื่อ อุ้ม ค่ะ
รู้ข่าวว่าอุ้มตายแล้วใจหาย เพราะรู้จักกันมานานมากๆๆๆๆ รู้จักกันมาก่อนที่เราจะกลายเป็นผู้ติดเชื้อ HIV เหมือนอุ้มอีกนะ
สมัยก่อนนั้น เราก็เหมือนคนไทยทั่วๆไป ที่ไม่ได้มีความรู้ ความเข้าใจในเรื่องโรคเอดส์ มากนัก รู้แค่เป็นโรคติดต่อร้ายแรง เป็นแล้วน่าเกลียด น่ากลัว เละ เฟะ ตายอนาถ เหมือนในโฆษณา โชคดีอยู่นิดนึง ตรงที่เราไม่ได้เป็นคนที่รังเกียจอะไรง่ายๆมากนัก ก็เลยรู้สึกแค่ เฉยๆ กับโรคเอดส์
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องติดเชื้อ HIV ไม่คิดว่าต้องมาเกี่ยวข้องพัวพันกับโรคเอดส์ขนาดนี้ ก็เพราะ ใครๆมักบอกว่า เอดส์เป็นโรคของคนชั่ว คนเลว มั่ว ส่ำส่อน ติดยา ซึ่งเราไม่เข้าข่ายนั่นเลยนี่หว่า จะเป็นได้ยังงัย
เมื่อเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ เราก็ได้เข้าทำงานในฝ่ายฝึกอบรม ของบริษัทใหญ่ บิ๊กบึ้มแห่งนึง ก็ทำงานสารพัดอ่ะนะ ตั้งแต่ จัดเก้าอี้ จัดโต๊ะ จัดอาหาร เตรียมเอกสาร ทำรายชื่อผู้เข้าอบรม เบิกค่าวิทยากร หาของขวัญ แต่ไม่เคยได้จัดอบรมเองสักที ก็เพราะเป็นเด็กจบใหม่ หน้าบ๊องแบ๋ว เค้าก็เลยให้ทำงานเบ็ดเตล็ดไปก่อน
และแล้ววันนึง เจ้านายเรียกไปคุย บอกว่า ผู้ใหญ่เค้าสั่งให้จัดหลักสูตรอบรมให้พนักงานสายก่อสร้าง พี่จะให้หนูเป็นคนดูแลทั้งหมด ...................... วู้ๆๆๆ ว้าวๆๆ ได้จัดหลักสูตรอบรมแล้ว แถมหลักสูตรนี้ผู้ชายตรึม.....
หุหุ พอเดาได้แล้วใช้มั้ยค่ะ ว่าหลักสูตรแรกที่เราเป็นคนจัด ในชีวิตการทำงานคืออะไร มันชื่อว่า "ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับโรคเอดส์" ค่ะ
งานนี้ได้ทำคนเดียวจริงๆ เพราะไม่มีใครช่วยเลย มืดแปดด้าน จะทำงัยเนี่ย ช่วงนั้น เค้า
โปรโมตเรื่องการตรวจหาเชื้อHIV ที่คลีนิคนิรนาม ก็เลยโทรไปปรึกษาว่าต้องการวิทยากรบรรยายเรื่องเอดส์จะต้องติดต่อที่ไหนค่ะ เค้าก็ให้เบอร์ ชมรมเพื่อนวันพุธ มา
ก็งงอีก ชมรมอะไรน๊า เพื่อนวันพุธ โทรไปคุยก็ปรากฎว่าเป็นชมรมของผู้ติดเชื้อ น่าจะเป็นชมรมแรกๆในเมืองไทยมั้ง คุยกันเสร็จ ทางนั้นบอกว่าจะส่งวิทยากรมาให้ 4 คน ระยะเวลาการอบรมคือ ทั้งวัน ก็ประมาณ 9.00 - 16.00 มีเบรกเช้า บ่าย และอาหารกลางวัน
เราก็เตรียมงานทุกอย่างเองหมด เค้าส่งเอกสารที่จะให้ทำแจกมา ก็คุยกันทางโทรศัพท์หลายครั้งมาก แน่นอนคนที่เราคุยด้วยเป็นผู้หญิงชื่อ "อุ้ม"
เมื่อถึงวันอบรมหลักสูตร ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับโรคเอดส์ เจ้านายเรา และ พี่ๆในฝ่ายฝึกอบรม ก็มีอันติดภารกิจไปที่อื่นกันหมด โดยมิได้นัดหมาย ทั้งศูนย์อบรมเหลือแค่ เรา และ แม่บ้าน
ก็โอเค ทำเองหมด พนักงานที่เข้ามาอบรมตามคำสั่งเจ้านาย ก็เป็นพวก ช่าง พวกผู้คุมงานก่อสร้าง เรียกง่ายๆว่า กลุ่มเสี่ยง หล่ะนะ เพราะพวกนี้ เป็นชายแท้ๆ กินเหล้า เจ้าชู้ เที่ยวอาบอบนวด ครบเลย
เมื่อถึงเวลา อุ้มมาพร้อมเพื่อนอีก 3 คน ซึ่งเป็น ชาย 1 เกย์ 2 อุ้มเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆๆ เราก็ทำหน้าที่ของเราทุกอย่าง รวมไปถึงการนั่งฟังบรรยาย อุ้มและเพื่อนๆผลัดกันเล่าสาเหตุของการติดเชื้อของตัวเอง อุ้ม ติดการจากใช้เข็มร่วมกันเวลาฉีดยาเสพติด ผู้ชายคนนึง ติดจากการไปเที่ยวซ่องทุกอาทิตย์ เกย์ 2 คน ติดจากใครมาไม่รู้ เพราะมีคู่นอนเยอะ
อาการ ณ ตอนนั้น อุ้ม และ ผู้ชายคนนั้น ยังแข็งแรงดี ไม่มีร่องรอยโรค แต่เกย์ 2 ท่าน นั้น ตัวดำและเป็นตุ่มเยอะแล้ว
การอบรมดำเนินไปได้อย่างดี พนักงานฟังกันเงียบกริบ พอพักกลางวัน หน้าที่ของเจ้าหน้าที่ฝึกอบรม ก็คือ ทานข้าวกับวิทยากร เราก็ทานด้วยตามปกติ คุยกันเรื่องโน้น เรื่องนี้ พอบ่ายก็อบรมต่อ ก็มีการสอนเรื่อง สาเหตุการติดเชื้อ การป้องกัน ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับเอดส์ เราก็ฟังด้วยตลอด นับเป็นครั้งแรกที่เข้าใจโรคเอดส์อย่างถูกต้อง (แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องเป็นเอดส์อยู่ดี)
พอเลิกอบรม เราก็มอบค่าวิทยากร แล้วเดินลงไปส่งอุ้มกับเพื่อนๆ พอขึ้นมาที่ห้องอบรม เอ... เจ้านายกับพี่ๆๆที่ฝ่าย อยู่กับครบ ทำไมเค้ารู้เวลาดีจังแฮะ เรามาทันได้ยิน เจ้านายถามแม่บ้านว่า ได้เอาน้ำร้อนลวกจานที่วิทยากรใช้รึเปล่า .............................
ถามแม่บ้านตอนหลัง พี่เค้าเล่าให้ฟังว่า นายสั่งไว้ว่า จานชามช้อนแก้วทุกชิ้น ที่เสริฟวิทยากรวันนี้ ให้เอาน้ำร้อนราดก่อน แล้วค่อยล้าง ล้างเสร็จเอาน้ำร้อนราดอีกที ความรู้สึก ณ ตอนนั้น ก็ งงๆๆนะ คือ เข้าใจได้ทันที ว่าที่ทุกคนติดงานวันนี้พร้อมกัน ก็เพราะไม่อยากเข้าใกล้คนเป็นเอดส์
แต่ที่ต้องจัดหลักสูตร ก็เพราะนายใหญ่สั่งมา เราเลยได้เป็นคนดูแลหลักสูตรทั้งหมด เพราะไม่มีใครอยากทำ ที่รู้สึกสับสนก็เพราะ เราติดต่อกับอุ้มมาหลายหน แล้ววันนั้นก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน กินข้าวด้วยกัน ฟังเค้าบรรยาย เราก็รู้สึกว่า เค้าน่าสงสารออก และ เอดส์ไม่ได้ติดกันง่ายๆๆเหมือนอย่างที่คิดกันนะ
เรื่องราวในวันนั้นก็ผ่านไปกับสายลม เราก็เป็นสาวoffice ทำงานหัวฟู เงินเดือนดี ใช้ชีวิตสบายๆๆ เรามีแฟน เราเริ่มอยู่กับแฟน เราเรียนปริญญาโท เราลาออกจากงานมาเรียนและดูแลคุณย่า เราวางแผนจะแต่งงาน เราเรียนจบ .............................เราตรวจเลือดเจอ HIV
เวลาผ่านไปนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้ว เรา กะ อุ้ม ก็มาเจอกันอีก คราวนี้ในฐานะ เพื่อนร่วมชะตากรรม คือ เมื่อเรารู้ว่าติดเชื้อ ก็สับสนงงงวย เราเขียนไดอารี่ ในห้องสวนลุมพันทิป จนเราเริ่มมีเว็บแก้วไดอารี่ วันนึงมี E-mail ส่งมา แนะนำตัวเองว่าชื่อ อุ้ม เป็นผู้ติดเชื้อ ทำงานด้านเอดส์ ส่งเมล์มาให้กำลังใจ และ ชวนให้ช่วยกันทำงานอาสาสมัครด้านเอดส์
เราโทรกลับไปตามเบอร์ที่ให้ ในใจก็นึกถึง อุ้ม ที่เราเคยรู้จัก พอได้คุยกัน เราจำเสียงได้ อุ้ม คนนั้นจริงๆๆด้วย รื้อฟื้นความหลังกันสักพัก อุ้มก็จำเราได้
อายเหมือนกันเนอะ มันเหมือน ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดยังงัยก็ไม่รู้ อุ้มก็สอนทุกอย่างเกี่ยวกับเอดส์แล้ว แต่เราซึ่งเป็นคนจัดหลักสูตรนั้นเอง ก็ยังติดเชื้ออีกจนได้
หลังจากวันนั้น เราก็เจออุ้มอีกเรื่อยๆ ตามงานเกี่ยวกับเอดส์ อุ้มมักไปมีบทบาทอยู่เรื่อยๆ เพราะเค้าเปิดเผยตัว และ เป็นผู้นำ ส่วนเราก็มักไปฟังบรรยาย ไปเก็บเอกสาร เจอกันทีก็กอดกันที
ในปัจจุบัน เราก็ทำงานคล้ายๆอุ้มเมื่อก่อนนี้ คือ เป็นวิทยากรบรรยายเรื่องเอดส์ เราสอนเต็มที่ทุกครั้ง เพื่อไม่อยากให้ใครต้องติดเชื้ออีก แต่เราว่ามันต้องมีคนพลาดบ้างหล่ะ สอนแล้วไม่จำ เหมือนเราอ่ะ อ้อ บทเรียนจากอุ้มอีกประการคือ เวลาเราไปบรรยาย เรามักจะมีน้ำขวดของเราไปเอง และ มักไม่ค่อยทานอะไรที่เค้าจัดให้ เพราะรู้ว่า ที่จัดให้เนี่ยทำตามมารยาท และ เราไม่รู้ว่าแม่บ้านจะโดนสั่งให้ เอาน้ำร้อนลวก หรือ โยนพาชนะทิ้ง เหมือนบริษัทเก่าเรารึเปล่า
เมื่อรู้ว่าอุ้มตายแล้ว ก็เศร้านะ นึกถึงวันแรกที่เราเจอกัน อุ้ม คือครูคนแรกที่สอนเราเรื่องเอดส์ ถึงแม้เราจะเป็นนักเรียนงี่เง่า ที่สอนแล้วไม่จำ ทำผิดพลาดจนติดเชื้อ แต่เราก็จะพยายามทำเหมือน อุ้ม พยายามบอกเล่าให้คนอื่นๆๆเข้าใจเรื่อง เอดส์ พยายามที่จะไม่ให้มีคนติดเชื้อเพิ่มขึ้น และ ช่วยให้คนที่พลาดไปแล้ว มีชีวิตต่อไปได้
อุ้มเหนื่อยมานานมากแล้ว ขอให้อุ้มไปดี พักผ่อนเต็มที่สักทีนะจ๊ะ
อีกไม่นานเราคงได้เจอกัน
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
29 เม.ย. 49 07:52:38
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ อุ้ม.......ครูคนแรกเรื่อง AIDS
