ชีวิตพอเพียง
กว่าจะเป็นหนึ่งในผู้บริหารของบริษัทเวิร์คพอยท์เอนเตอร์เทนเมนท์ จำกัด(มหาชน) ชีวิตวัยเด็กของเขา ต้องเรียกว่า ผจญกับความยากจนและความลำบากนับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาบอกว่า สิ่งเหล่านั้นทำให้เขามีไลฟ์สไตล์ในแนวเศรษฐกิจพอเพียงโดยไม่รู้ตัว
“คำว่าเศรษฐกิจพอเพียงนี้ หลายคนได้ยินแล้วอาจคิดว่า เราไปจนกันเถอะ ไม่ใช่นะครับ คำนี้มีความหมายลึกซึ้งมาก และต้องตีความออกมาให้ดี อย่างตอนเด็กครอบครัวของผมมีฐานะไม่ค่อยดี แต่ผมไม่เคยขอให้ใครช่วยเหลือหรือร้องต่อว่าฟ้าดิน ไม่เคยโทษว่าทำไมชีวิตต่ำต้อยย่ำแย่ พ่อแม่ผมไม่มีเงิน ผมก็รับรู้ว่าไม่มี บังเอิญผมไปใช้ชีวิตอย่างนั้นแล้วไม่เป็นทุกข์ และไม่รู้ตัวว่านั่นเป็นการใช้ความพอเพียงแล้ว
“ระหว่างทางของการใช้ชีวิตที่ผ่านมาสอนผมว่า การเรียนรู้การต่อสู้ ได้สอนผมให้ทำไปตามช่วงเวลาของชีวิตที่เติบโตขึ้นมาเรื่อยๆ พอมาถึงวันที่ผมประสบความสำเร็จ ซึ่งผมไม่เคยวาดฝันว่าวันหนึ่งผมต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ให้ได้ แต่ผมรู้ว่าจะทำอย่างไรให้ความรู้ความสามารถที่ผมถนัดนั้นออกมาเป็นผลที่ดีกับตัวเอง  อย่างผมเป็นคนช่างพูดและอธิบายอะไรให้คนฟังเข้าใจง่าย มีความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมไทย ก็นำมาสรุปและใช้การเป็นพิธีกรนำเสนอออกมาได้ดี เมื่อรู้ว่าถนัดทางนี้ ผมก็ไม่ไปเล่นการเมือง ไม่ไปขายก๋วยเตี๋ยวหรือทำอาชีพอื่น นั่นคือผมรู้จักตัวเอง เป็นเรื่องการประมาณตน
“ผมอยากจะบอกว่า คนเรานั้นเกิดมาไม่เท่าเทียมกัน เมื่อไม่เท่ากันแล้ว ความเป็นอยู่ นิสัย สิ่งที่ต้องการ ความสามารถก็ไม่เท่ากัน จะให้ทุกคนรวยหรือจนไปทั้งหมดก็ไม่ได้ แต่ทุกคนเลือกที่จะมีความพอเพียงได้ คือถ้าคุณมีความรู้น้อย ก็ทำความพอเพียงให้เข้ากับตัวคุณก่อน คือ กินอยู่น้อยตามอัตภาพ ไม่คิดเปรียบเทียบกับคนที่มีความรู้มาก ซึ่งเขาจะกินอยู่ดีกว่า เพราะโอกาสเขามีมากกว่า คนเราเมื่อเห็นคนอื่นมีมากกว่า ดีกว่า ก็มักจะเป็นทุกข์ อิจฉาตาร้อน ถ้าเราไม่ไปเปรียบเทียบก็จะมีความสุข นั่นเป็นเพราะเรารู้จักคำว่าพอเพียง”
“แต่พอเพียงของแต่ละคนนั้นไม่คงที่นะครับ จะเปลี่ยนไปตามสภาวะ เช่น เมื่อวันหนึ่งคุณเรียกเก่งขึ้น  รู้มากขึ้น ไปเจอเหตุการณ์ต่างๆ แล้วคุณเข้าใจ สามารถทำอะไรได้มากขึ้น คำว่าพอเพียงก็เริ่มเปลี่ยนไป  เพราะฉะนั้นใครที่เข้าใจคำว่าพอเพียงจริง ๆ ก็จะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขตลอดเวลา”
“ผมอยากบอกว่า ถ้าคุณได้พัฒนาความรู้ความสามารถในวิถีทางที่ถูกต้องมากขึ้น จนคุณเริ่มรวยขึ้น ก็ต้องรู้จักพอเพียง ไม่ใช่ว่าคุณเก่ง รวย แล้วความโลภและกิเลสก็ยิ่งมากขึ้น ทั้งที่จริง ๆ คุณควรมีความรับผิดชอบสูงขึ้น เพื่อให้ความมีฐานะของคุณเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นๆ เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ชีวิตคนเราก็เหลือน้อยลง เราน่าจะถ่ายทอดสิ่งที่เป็นประโยชน์คืนกลับไปสู่สังคม อาจจะเริ่มต้นจากการที่มีเมตตา จะให้อะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเงินทอง โดยเฉพาะให้เรื่องความรู้ ถ้าเราแบ่งปันให้คนอื่นบ้าง ก็อาจจะไปช่วยให้เขาเกิดปัญญาที่จะนำไปทำมาหากินต่อ โจรขโมยก็น้อยลง เพราะทุกคนมีหนทางความคิดที่จะไปทำกิน
“สังคมก็จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข” ☺
ที่มา: นิตยสารแพรว ปีที่27 ฉบับที่639 10 เมษายน 2549