CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    คุณว่ามีกี่คนที่ฆ่าตัวตายเพราะเป็นเกย์ แล้วมีกี่คนที่ทำสำเร็จในวันเกิด

    เข้าวันเกิดปีที่สามสิบวันนี้ กับความคิดฆ่าตัวตายครั้งใหม่ครับ มืดมนเหลือเกิน

    ขอโทษครับที่ต้องเข้ามาระบาย วันนี้ผมอายุครบสามสิบปีเต็ม คงไปทำงานตามปกติอาจมีกินข้าวกับเพื่อนๆกลุ่มเล็กๆ ทั้งที่ในใจส่วนลึกที่ไม่มีใครบนโลกรับรู้ผมคงรู้สึกเหมือนทุกๆวันเกิดหรือที่จริงแล้วเหมือนทุกๆวันคือเศร้าส้อย มืดมน เหงา กลัว กังวล

    กับโลกข้างนอกผมคือชายหนุ่มประสบความสำเร็จ ทำงานบริษัทอเมริกันชื่อดังด้วยเงินเดือนเกินแสนพอควร มีบ้านที่ซื้อ มีรถยนต์ราคาแพง ผมเล่นกีฬาเก่ง แต่งตัวดี และจากที่ทุกคนพูดตั้งแต่เด็ก ผมหน้าตาดีหรือง่ายๆผมหล่อแล้วก็โดนจีบจากผู้หญิง ผู้ชายจำนวนมากมาตลอด ไม่ว่าเริ่มเป็นหนุ่ม ตอนเรียนหนังสือที่เมืองไทยหรือที่บอสตัน ความจริงที่สุดคือสิ่งพวกนี้ไม่อาจทำให้คนมีความสุขได้เลย

    เริ่มเรื่อง ผมไม่มีแฟน อยากมีที่สุดแต่กลัวการมีที่สุด ผมคิดว่าผมเป็นเกย์หรือไบ แต่ไม่ปักใจ ไม่มั่นใจ กลัวที่จะยอมรับ ไม่อยากหลอกใคร ไม่กล้าสานต่อสิ่งที่หญิงหรือชายคนไหนยื่นให้ ผมเกลียดตัวเองและเหงาอย่างที่สุด มันน่าสมเพชจริงๆ ผมเคยมีอะไรกับผู้หญิงสองคน คนละครั้งเท่านั้นก็รู้สึกดีแต่ไม่รู้สึกอยากอยู่ใกล้ อยากคุยด้วย

    ตรงกันข้าม ผมรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยกับผู้ชายที่อายุมากกว่าเสมอ ชอบมองชอบคุย ชอบอยู่ใกล้ผู้ชายฝรั่งอายุมากที่มีครอบครัวและมีลูก อยากให้เขากอด ลูบหัว ดูแล ปกป้อง คุยด้วย สอน เล่นด้วย และอยากมีอะไรด้วย เพราะมันเป็นความใกล้ชิดที่มากขึ้น เราต่างทำสิ่งที่พิเศษให้กัน แม้กระทั่งเดินผ่านเจ้านายชาวออสเตรเลียที่แก่กว่าผมสิบกว่าปี หล่อ ฉลาด เข้มแข็ง รักครอบครัว ผมก็จินตนาการเรื่องนั้นแล้ว และผมเคยมีอะไรกับผู้ชายต่างชาติคนหนึ่ง จำนวนครั้งนับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยเกินกว่าการใช้มือ ทุกครั้งผมรู้สึกอบอุ่นใจ ดีใจที่ทำให้คนนั้นมีความสุข เขาจะได้ดูแลปกป้องเรา แต่เกือบทุกครั้งในช่วงกิจกรรมดังกล่าวผมขยะแขยง คลื่นไส้ แต่ก็ชอบที่อยู่ใกล้ได้ความอบอุ่น ความรู้สึกทางลบไม่รู้ว่ามาจากการที่ผมรับตัวเองว่าชอบผ้ชายไม่ได้ หรือว่าจริงๆแล้วผมไม่ชอบกันแน่
    หลังเสร็จกิจ สิ่งที่ตามมาคือผมรู้สึกคลื่นไส้ สมเพชตัวเองมากขึ้น ผมคงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่เคยสะสมรูปดาราแต่เป็นรูปผู้ชายแก่คราวพ่อตามเวป เพราะผมไม่เคยอยากเก็บรูปพ่อตัวจริงเลย

    ผมโตแบบเด็กเรียนเก่งมาก กีฬาเด่น เพียงเพื่อลบปมด้อยมที่ไม่มีใครรู้ของผม กับโลกภายนอกผมเป็นนักเรียนดีเด่น ได้ใบประกาศ ถือพานไหว้ครู แต่ที่บ้านผมแทบไม่คุยกับใคร ผมโดนพ่อล่วงละเมิดทางเพศตอนเด็กมากๆครั้งหนึ่ง เราฐานะดี แต่พ่อเจ้าอารมณ์มาก ผมและแม่เคยถูกซ้อมเข้าโรงพยาบาลมากกว่าหนึ่งครั้ง การโดนซ้อมเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน สำหรับพ่อผมเป็นคนไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างเดียว ไม่เคยได้รับคำชม ทั้งที่ผมสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียน เขาไม่เคยพูดอะไรทางบวก แต่พร้อมทำร้ายเราโดยทางกาย วาจาได้ตลอด เป็นพ่อที่เป็นนักการเมืองท้องถิ่นที่ดีกับทุกคนเว้นผม ผมเริ่มฝันถึงว่าจะมีซุปเปอร์แมน โรบินฮูด ที่หล่อ เก่ง ใจดี มาช่วยผมตั้งแต่จำความได้ แม่ไม่เคยปกป้องตัวเองได้จึงไม่ต้องคิดว่าจะปกป้องผมได้ แม่หนีหายไปบ้างเพื่อที่ผมจะได้โดนหนักขึ้น

    ผมฝันตั้งแต่เด็กว่าผมจะต้องขยัน พยายามให้มาก เพื่อที่วันหนึ่งจะสร้างครอบครัวของตัวเองที่อบอุ่น เลี้ยงลูกให้ดีและรักเขามากๆ แต่พอผมอายุมากขึ้นก็เริ่มรู้จักตัวเองมากขึ้นว่าลึกๆผมกลัวการใช้ชีวิตคู่ เกลียดการทำร้ายผู้หญิง ทั้งยัวมีความเป็นไปได้สูงที่ตัวเองจะเป็นเกย์หรือเป็นไบ ทำให้ผมไม่กล้าสร้างชีวิตคู่หรือไม่กล้าแม่แต่เป็นแฟนกลับใคร เหงา กลัว เหนื่อย ยังไม่รวมถึงการต้องตอบคำถามของทุกคนว่าทำไมคนคุณสมบัติอย่างนี้ยังไม่มีใคร วันๆผมนั่งคิดปัญหาเป็นวงกลม ถ้าผมมีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วอดีตของผมจะทำอย่างไร ถ้าผมมีแฟนผู้ชายผมชอบผู้ชายจริงหรือ แล้วถ้าจริงผมจะทำยังไงกับสิ่งที่ฝันแต่เด็ก มองไปไม่เห็นทางจริงๆ

    ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ ผมทราบครับว่าผมยังโชคดีกว่าคนเป็นล้านที่ไม่มีกิน ที่ไม่มีบ้าน ที่พิการหรือต่างๆ เพียงแต่ผมรู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน เหงาแม้อยู่ในงานเลี้ยงของตัวเอง ทั้งกดดัน กลัว เรื่องอนาคต เจ็บปวดจากอดีตที่ยังเก็บมาฝันอยู่ อยากจะตายเพื่อพ้นจากสภาพนี้ทุกวัน

    จากคุณ : วันเกิดครั้งสุดท้าย - [ 16 พ.ค. 49 00:56:17 A:203.156.27.24 X: TicketID:116015 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป