ความคิดเห็นที่ 1 น่ากัวจัง จากคุณ : b|ue - [ 17 พ.ค. 49 13:30:37 A:58.8.25.229 X: TicketID:119285 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอาน้ำมนต์สาดพ่อเลย เลวมาก จากคุณ : สะบายดีบ่ - [ 17 พ.ค. 49 13:31:59 A:58.10.80.34 X: TicketID:055646 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไงต่อครับ กำลังรออ่าน จากคุณ : ไบคนหนึ่ง - [ 17 พ.ค. 49 13:38:31 A:203.144.212.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วจากนั้นเป็นอย่างไรต่อคะ แล้วคุณจัดการตัวคุณอย่างไร จากคุณ : ชาวบ้าน (ชาวบ้านทานทน) - [ 17 พ.ค. 49 13:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม...น่าสงสารจังเลยค่ะ  -*- บางทีสิ่งที่ใครๆอยากให้เราเป็น เราก็ไม่อยากเป็นเนอะ... โชคดีค่ะ  ^^, จากคุณ : ฟากฟ้าฝั่งฝัน - [ 17 พ.ค. 49 13:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เฮ้อ.... อ่านแล้ว.....น่าสงสารคับ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้นะคับ แหมว่าอาจจะไม่ใช่ ชายจิง หญิงแท้ ก็ตามคับ งัยๆ ก็เป็นกำลังใจให้แหละคับ ผมว่าแค่นี้มันก็แย่พอแล้วคับ จากคุณ : จะว่าไปแล้ว - [ 17 พ.ค. 49 13:45:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านต่อครับ แล้วจะขอ comment ทีเดียวนะครับ จากคุณ : PoRiAH - [ 17 พ.ค. 49 13:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พี่หนีออกจากบ้านหลังจากนั้น ไปอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็ยังคงโทรมาหาผมโดยโทรมาที่บ้านป้าข้างๆ เพราะบ้านเราไม่มีโทรศัพย์ เราคุยกันทุกเรื่อง..........พี่ถามผมว่ารังเกียจมั๊ยที่พี่เป็นแบบนี้ ผมบอกว่า ไม่....เกลียดพี่รึปล่าว ผมบอกว่าไม่.......แล้วเป็นแบบพี่หรือปล่าว.......ผมเงียบ ไปนานภาพของพ่อที่กะลังฟาดพี่ด้วยไม้ฟืนกลับกลายเป็นหน้าผม.....ผมบอกพี่ว่าไม่ใช่ พี่ก็บอกดีแล้วเพราะไม่อยากให้พ่อเสียใจอีก แต่ถ้าเป็นก็อย่าฟืนใจตัวเองเพราะมันทรมาน...ผมรับปาก............. ผมเรียน ม.3ที่บ้าน อยู่กับพ่อ ทุกวันหากพ่อเมา พ่อจะเรียกผมไปนั่งคุย สุดท้ายก็จะบอกผมว่า อย่าเป็นแบบพี่นะ.............ผมว่าถ้าพ่อไม่ปลูกฝังผม ทุกวันนี้ผมก็คงยังไม่รู้หรอกว่าคำว่า ชายรักชายมันคืออะไร.......... ......วันศุกร์ พี่โทรมาหาอีกครั้งบอกว่าจะไปเรียนที่ กทม แล้วนะ ผมใจหาย ไม่มีใครอีกแล้วแต่ก็ดีใจกับพี่ด้วยที่พี่เลือกทางเดินของเขาเอง..........วางสายจากพี่ไป กลับถึงบ้าน 5 ทุ่มป้าข้างบ้านมาบอกว่ามีเพื่อนพี่ผมโทรมาบอกว่า พี่โดนรถชนตาย.....ผมเทียบยืนไม่อยู่ มองหน้าพ่อสีหน้าพ่อนิ่งเฉย จนเหมือนไม่รู้สึกรู้สา ผมวิ่งไปรับโทรศัพย์ เพื่อนพี่เล่าให้ฟังว่านั่งมอเตอร์ซค์ ซ้อน 3ไป ซื้อของ ตามหลังรถสิบล้อ แต่รถสิบล้อเกิดเบลกกะทันหัน เพื่อนอีก 2คนเห็นเลยก้มทันแต่พี่ผมไม่เห็น................. ผมต้องนั่งรถไปต่างจังหวัดเพียงลำพังเพื่อไปดูศพพี่ นึกโกรธพ่อในใจ ทำไมพ่อถึงได้ใจดำอย่างนี้ ความรู้สึกอดกลั้นจนแทบจะระเบิดมันบอกไม่ถูก ทำไมผมต้องมารับรู้เรื่องราวแบบนี้ด้วย ผมเสียพี่ชายคนเดียวของผมไป พี่ที่เป็นเหมือนเพื่อน พ่อ แม่ ทุกอย่างของผม ผมอยู่โรงเรียนผมไม่มีเพื่อนสนิทเลย เพราะผมคบกับผู้หญิงไม่ได้เพราะผมรู้ว่าผมไม่ชอบผู้หญิง ผมคบกับเพื่อนผู้ชายไม่ได้สนิทใจ เพราะกลัวใจตัวเอง และที่สำคัญกลัวพ่อ........... ผมได้เห็นหน้าพี่เป็นครั้งสุดท้าย พี่ยังคงหลับตาพริ้ม ไม่มีร่องรอยบาดแผล เป็นแค่เหมือนคนที่นอนหลับไปเท่านั้น พี่หลุดพ้นจากความทรมาน แต่ผม...ยัง.... จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 14:10:50 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมตัดสินใจขอพ่อมาเรียนต่างจังหวัด เพราะทนอยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ไหวแล้ว ผมมาหาหอพักอยู่ โดยต้องแชร์กับใครก็ไม่รู้อีก 2คน......จุดเริ่มต้นความทุกข์ของรักที่ผิดเริ่มจากที่นี่ ผมนั่งรีดผ้าอยู่ คนนึงเดินผ่านมาถามว่ากินข้าวรึยัง....ผมบอกยัง....คนนึงเดินหายไป กลับมาอีกทีพร้อมข้าว 1ห่อ ผมแปลกใจมากเพราะยังไม่รู้จักกันเลย ผมรับข้าวมากล่าวขอบคุณแล้วยื่นเงินให้ แต่คนนึงไม่รับ เรานั่งลงกินข้าวพร้อมกัน คนนึงแนะนำตัวเอง ผมก็บอกชื่อผมไป หลังจากนั้น เราคุยกันมากขึ้น เรานั่งรถไปเรียนด้วยกันแต่เรียนคนละที่ คนนึงต้องลงรถก่อน ทุกเย็นคนนึงจะเดินเล่นมารอผมหน้าโรงเรียนเพื่อกลับพร้อมกัน ตอนนั้น ควมรู้สึกผมคือ คนนึงเป็นคนที่เข้ามาใกล้เส้นที่ผมขีดไว้มากที่สุด แต่ผมก็ยังไม่ให้เข้ามาในชีวิตผมมากไปกว่านี้....เพราะผมกลัว กลัวพ่อ... .......จนวันนึง คนนึงชวนผมมาอยู่กับเค้าที่ห้องเพราะเค้าอยู่คนเดียว ผมไม่รีรอที่จะย้ายข้าวของไปอยู่ด้วยเพราะเบื่อกับการที่ต้องทนกลิ่นบุหรี่ เสียงดังจากทีวีของเพื่อนร่วมห้อง ผมจึงตัดสินใจย้ายออกจากห้องเดิม... จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 14:35:24 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คืนแรกของการนอนกับคนที่ผมเรียกว่าเพื่อน เป็นคืนที่อึดอัดที่สุดทั้งเค้าและผม ผมไม่รู้จะนอนท่าไหน จะเอาแขนไว้ตรงไหน ขาหล่ะ จะขยับตัวก็ไม่กล้า เค้าเองก็เหมือนกัน ในที่สุดสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับผมก็เกิดขึ้น คนนึงเอามือมาวางที่หน้าอกผม ผมรับรู้ถึงมือที่เย็นเฉียบและอาการเกร็ง ผมเองก้เช่นกัน ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น สักพักนึง คนนึงก็หันมากอดผม ผมตัวแข็งทื่อ ดวงตายังคงเบิกโพรงในความมืด ใจเต้นตึกๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมยังคงยอมให้เค้ากอดอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า.......... จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 14:43:45 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความสุดโต้งของมนุษย์นี่แหละ ที่บีบบังคับให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิด  เหตุการ์นี้ใครผิด ? -พี่คุณที่เกิดมาใจไม่เป็นชายแท้ ทำให้พ่อแม่ผิดหวังอับอาย -พ่อคุณอยากได้ลูกชายที่สมเป็นชาย ได้เป็นที่เชิดหน้าชูตา มันไม่มีใครผิดนะเพราะความคิดพวกนี้มันฝังหัวมาตั้งแต่เกิด แต่มันจะมาผิดเพราะ อัตตาถือตัวอวดดีที่พ่อกับพี่คุณกระทำต่อกัน จนมันเลยเถิดถึงขั้นลงไม้ลงมือ พอกลับมาดูกันที่เหตุและผล กลับกลายเป็นว่ามันหายไปแล้ว เรื่องใหญ่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องชายแท้ หรือเทียมแล้ว แต่กลายเป็นเรื่องเลวร้าย กลายเป็นเรื่องของการอกตัญญู ทำร้ายผู้บังเกิดเกล้า   เห็นใจคุณนะเหตุการณ์เลวร้ายที่คุณกลัวว่าซักวันมันจะมาเกิดขึ้นกับตัวเอง  ไม่มีใครช่วยได้นอกจากการทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิด หรือรอ..รอพิสูตรตัวเองว่าคุณเป็นคนดีคนหนึ่งเป็นที่พึ่งของท่านได้  เผื่อวันใดที่คุณกลายเป็นอะไรที่กลัวอยู่  มันก็ยังพอหักล้างกันได้บ้าง   ผู้ชายแท้ๆ ที่ฆ่า ปล้น ข่มขื่น ที่ติดคุกกันมากมายจนจะล้นคุกอยู่นี้ ส่วนใหญ่ก็ชายแท้ทั้งนั้น กับชายไม่แท้ที่เลี้ยงพ่อแม่ ทำมาหากินสุจริต สุดท้ายจะเลือกเอาอะไร แต่อะไรที่เปลี่ยนแปลงยากที่สุด ? v v v v ความคิดคนไงล่ะ จากคุณ : อามาเจง - [ 17 พ.ค. 49 14:45:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตั้งแต่นั้นมาผมเริ่มรู้สึกแล้วว่า ความสัมพันธ์ของเรามันไม่ปกติ ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาๆ ทุกครั้งที่ผมถูกกอด ผมจะรู้สึกต่อต้านในใจ มันเหมือนกับคนที่อยากจะเดินไปข้างหน้า แต่ก็ไม่กล้าที่จะก้าวเท้าเต็มที่ ผมมีเวลาที่แสดงออกถึงความห่วงใยแก่คนนึงมากมาย เช่น ตอนที่เค้าไม่สบาย ตอนที่เค้าทะเลาะกับแม่ ตอนที่เค้าทะเลาะกับเพื่อน แต่ผมก้ไม่เคยแสดงความห่วงใยให้เค้าเห็น เพราะอะไร เพราะผมกลัว กลัวที่จะแสดงออกว่ารัก กลัวเพื่อนรู้ กลัวคนภายนอกรู้ กลัวคนที่ รร รู้ ที่สำคัญกลัวพ่อรู้ .....เค้าเองทำเพื่อผมมาตลอดเวลา ไปรับไปส่งผมตอนที่มีงานที่ รร ยอมอยู่เป็นเพื่อนผมตอนปิดเทอมเพราะผมไม่อยากกลับบ้าน ปกป้องผมทุกครั้งที่เพื่อนข้างห้องล้อว่าเราเป็นอะไรกัน.........แต่ผมไม่เคยรู้ค่าเลย ไม่สิ ไม่ใช่ไม่รู้....รู้ แต่ไม่กล้ายอมรับมัน..............ตลอด1ปีเต็มเรายังคงนอนกอดกันทุกคืน แค่กอดกันอย่างเดียวผมก็มีความสุขมากมายแล้ว คนนึงซักผ้าให้ผม ผมรีดผ้าให้คนนึง คนนึงไปซื้อกับข้าว ผมล้างจาน เราอยู่กันแบบเพื่อนที่คอยเกื้อกูลกันและกัน เราเตะบอลกันบนดาดฟ้าหอทุกคืน เหงื่อโทรมแล้วผมก็นอนดูดาว นอนฟังคนนึงเล่าเรื่องครอบครัวตนเองซึ่งก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ...พ่อเสีย แม่เป็นโสเภณี ขายยาบ้า ......ผมเลยไม่สงสัยว่าทำไมเราถึงต้องอยู่ด้วยกัน......... จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 15:15:19 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 13 .....หลังจากนั้นเราเริ่มแสดงออกมาขึ้นว่าเราสนิทกัน ผมเริ่มไปไหนมาไหนกับคนนึงแทนที่จะอยู่แต่ไหนหอ จนวันนึงพ่อโทร ผมสั่นไปทั้งตัวเพราะพ่อไม่เคยโทรมา ต้องมีเรื่องอะไรที่ผมไม่อยากให้เกิดแน่นอน .....พ่อถามผมว่าไม่กลับบ้านนานแล้ว....ทำไม...แล้ววันนั้นเจอลูกป้าข้างบ้านรึป่าว เค้าบอกว่าเค้าเจอแกเดินกับเพื่อนผู้ชาย......ผมกลืนน้ำลายตัวเองอย่างยากลำบาก...ใจแทบจะเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมกลัวพ่อพูดว่า พ่อรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้ชาย.....แต่พ่อก็ไม่พูด พ่อพูดแค่ว่าถ้าว่างก็กลับบ้านมั่ง......ผมวางโทรศัพย์จากพ่อ และคิดทันทีว่าผมมาไกลเกินไปแล้ว ผมกับคนนึงควรจะต้องหยุดความรู้สึกแบบนี้ซะ ผมเริ่มออกห่างจากคนนึง จนเค้ารู้สึกได้ เพราะเค้าชวนผมไปไหนผมก็ไม่ไปอีก เค้าชวนกินข้าวผมก็บอกกินแล้ว ไปรอรับที่ รร ผมก็เลี่ยงออกอีกทาง....จนถึงวันพุธ ที่ 11 กค ....ผมกลับถึงห้องก็เจอคนนึงนั่งรออยู่ เค้าลากมือผมออกไปบนดาดฟ้า บอกว่าเราต้องพูดกัน ผมบอกก็ได้.....คนนึงถามผมว่าผมเป็นอะไรผมไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะบอกว่ายังไง เค้าถามคำถามมากมายแต่ไม่เข้าหัวผมเลย เพราะผมมัวแต่คิดถึงพ่อ....จนสุดท้ายเค้าก็เอามือฟาดกับโคมไฟดวงกลมๆที่ส่องแสงอยู่ เลือดไหลเป็นทาง ผมไม่รู้จะช่วยยังไง หันหลังเดินลงมาโดยทิ้งคนนึงไว้ที่นั่นเพราะผมกลัว.........ตี1กว่าของคืนนั้นผมยังคงนอนไม่หลับ แต่คนนึงยังไม่ลงมาผมก็ไม่ขึ้นไปหาเพราะผมไม่กล้า จนตี 3กว่า เค้าลงมานอนใกล้ๆ กอดผมแล้วบอกว่าขอโทษ ในใจผมบอกว่า เค้าไม่ผิด ไม่ใช่ความผิดเค้าเลย ผมผิดเอง ผมไม่กล้าพอ ผมมันเห็นแก่ตัว แต่ผมก็ไม่พูด มีเพียงการสวมกอดเค้ากลับไป เค้าเองก็คงจะตกใจเพราะตลอดเวลาปี กว่า ผมไม่เคยกอดเค้าตอบเลยสักครั้ง มากสุดแค่ลูบแขนเค้าเท่านั้น คนนึงซุกหน้าร้องไห้ ผมรู้ว่าเค้าก็คงเก็บมามาก ผมเองก็เช่นกัน ผมยอมรับว่าตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมสับสนที่สุด...ถ้าคนที่ไม่ใช่ผมคงไม่รู้หรอก คนที่เกิดมาพร้อกับคำถามว่าตกลงเราเป็นอะไร เรามีสิทธิ์รักใครอย่างจริงใจรึปล่าว มันทรมานมากๆ ช่วงนั้นผมเกรดตก จาก 3.55 เหลือ1.24 ............. ..............ผมยังคงกอดคนนึงไว้แนบแน่น แต่แล้วเค้าก็เงยหน้าขึ้น ผมมองหน้าคนนึงในความมืด แล้วผมก็บอกขอโทษเค้า สิ้นคำนี้ เราทั้งคู่เหมือนหลุดพ้นจากกรอบต่างๆในใจ ผมกับคนนึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าจะทำนั้นคือการสื่อความหมายของคำว่ารักโดยริมฝีปาก เราทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน ผมรู้สึกตัวลอย หวิวๆ อบอุ่น แล้วปลอดภัย นานเท่าไหร่ผมไม่รู้ แต่แล้วภาพของพ่อก็ลอยเข้ามาในความคิด ผมสะดุ้งรีบถอนริมฝีปาก และบอกกับคนนึงเหมือนที่ แอนนิสบอกเจ็คไม่มีผิด ว่าผมขอโทษ ผมไม่ใช่เกย์ (จริงๆแล้วผมเองแค่พยายามตอกย้ำความรู้สึก ว่าเราจะไม่เป็นแบบพี่เราแค่นั้นเอง ) จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 15:43:11 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าท้อนะคะ ยังอยากฟังเรื่องราวของคุณต่อไป เดินต่อไปนะชีวิตมีอุปสรรคเยอะแต่ถ้าเราเข้มแข็งก็ไม่มีอะไรยากเกินนะคะสู้จ้า จากคุณ : หน้ากากแสงจันทร์ - [ 17 พ.ค. 49 15:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คนนึงคงตกใจกับปฎิกิริยาของผมมาก ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าได้ทำอะไรลงไป ผมลุกเดินออกจากห้อง.....เคาะห้องข้างแล้วซุกตัวลงนอนที่มุมนึงของห้อง... หลังจากคืนนั้น ผมไม่สามารถทำใจกลับไปนอนเตียงเดียวกับคนที่ผมรักได้ ความรู้สึกมันค้างอยู่ในใจ ผมเก็บทุกอย่าง แทบทั้งอย่าง ภาพที่แม่เสีย ภาพที่พ่อตีพี่ ภาพที่พี่ร้องไห้ ภาพ ที่พ่อเองก็ร้องไห้ ภาพที่ผมเห็นเลือดพี่ ภาพ ที่ตผมต้องเผาศพพี่ตัวเอง เรื่องที่ต้องข่มใจไม่ให้รัก ..........ผมเหนื่อยมาก เคยยืนบนดาดฟ้า ถามใครก็ไม่รู้ที่จะรับรู้ได้ว่า ให้ผมเกิดมาทำไม ผมทำอะไรผิดนักหนา ผมเจ็บ ผมเข็ด ผมกลัวแล้ว....แล้วผมก็ร้องไห้ เพราะผมสุดทนแล้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆตอนนั้น............ ....................ในที่สุดผมก็ตัดสินใจ.....ตัดสินใจหนีคนนึงไปให้พ้น เลือกทางที่จะทำให้คนเจ็บน้อยที่สุด(อย่างน้อยคนที่เจ็บก็คือผม) ผมย้ายหอ ในขณะที่คนนึงกลับบ้าน โดยที่ยังไม่รู้จะไปนอนที่ไหน ผมขอไปนอนกับบ้านญาติป้าข้างบ้าน แต่ไม่มีที่ เค้าเลยให้ผมนอนที่ระเบียงที่ยื่นออกถนน ผมก็นอนเพราะผมเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง ผมไม่เคยบอกใคร พูดับใคร เล่าให้ใครฟัง ทุกคนที่รู้จักผมแค่ผิวเผิน และผมก็รู้จักพวกเค้าแค่ผิวเผิน...ไม่แปลกที่ผมต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดคนเดียว.......................... จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 16:01:16 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผมไม่ได้ข่าวคราวคนนึงเป็นเดือน จนผมเจอรุ่นน้องที่อยู่ห้องเดียวกัน....น้องเล่าให้ฟังว่า หลังจากที่คนนึงกลับมาจากบ้านและรู้ว่าผมออกไปแล้ว เค้าโกรธมาก ลงไปต่อว่าเจ้าของหอว่า ไล่ผมทำไม แล้วก็ขึ้นไปบนดาดฟ้าตีโคมไฟทุกดวงที่อยู่บนนั้น แล้วเค้าก็ย้ายหออกไปอยู่ที่ไหนไม่รู้............ผมร้าวไปทั้งตัว ผมทำผิด ผมอยากขอโทษเค้า ผมยังจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้า กางเกงห้ามรีดให้มีจีบ เสื้อสีขาวของเค้าต้องซักแยกกับกางเกง เค้าชอบกินหมูหวาน ชอบกินขนุน กลางคืนหอปิดเราจะย่อนเชื่อที่ผูกติดกับกระป๋องนมใส่เงินเพื่อซื้อชาเย็นกิน เค้ากลัวผี เค้าชอบนอนกอดผม ชอบเล่นผมผม ผมยังจำทุกอย่างได้ไม่มีวันลืม................. ........ป้าข้างบ้านโทรมาบอกว่ามีคนโทรไปหา แต่ผมไม่รู้ว่าใคร............. ผมใช้ชีวิตที่เหลือของตัวเองด้วยการปิดบังความจริง ปิดกั้นไม่ให้คนอื่นเข้ามา ผมผิด หรือใครผิด ที่เป็นแบบนี้ ผมไม่มีเพื่อน ไม่มีใครเลย มีแต่พ่อ กับกระดูกพี่ และความทรงจำที่ดีกับคนคนนึงแค่นั้น ผมไม่รู้ว่าผมใช้ชีวิตมาได้ยังไง แต่ผมก็ผ่านมาได้....ทุกคืนผมจะเขียนบันทึกถึงคนที่ผมรัก ผมเปลี่ยนชื่อโดยมีชื่อเค้ามาเป็นส่วนนึงในชื่อผม อย่างน้อย ผมจะได้รู้สึกว่าเค้าอยู่กับผมตลอดเวลา......... จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 16:17:22 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมตัดสินใจที่จะติดต่อเค้าอีกครั้ง แต่ไม่รู้เบอร์โทร รู้แค่ว่าเค้าอยู่จังหวัดนั้น แค่นั้นเอง ผมลงมือหาจากสมุดหน้าเหลือง 3วันเต็มๆ ผมเจอนามสกุลเค้า ลองโทรไป ครั้งแรก แต่ไม่ใช่ ครั้งที่2 มีเสียงผู้หญิงรับ ผมบอกว่าขอสาย..... ครับ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าไม่อยู่ ไปเรียนที่ กทม. ผมวางสายพร้อมทั้งหดหู่ในใจ................ ............................................................ ................................................................. 4 ปี ที่มหาลัยไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนไปเลย ผมยังคงเป็นคนหัวแข็งสำหรับรุ่นพี่ เพราะไม่เคยไปรับน้อง ไม่เคยไปเลี้ยง ไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรม ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำมั้งว่าผมมีชีวิตอย่ หายใจอยู่ด้วย.........การใช้ชีวิตคนเดียวมันเหงาเหนือคำบรรยาย ผมโดนรถชน มีคนไม่รู้จักหามไปส่ง รพ นอนสลบอยู่ 2วันโดยที่ไม่มีใครรู้ ผมตื่นมา 4ทุ่ม เพราะได้ยินเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ผมลืมตาขึ้นมองรอบๆ ยังคงนึกไม่ออกว่ามานอนที่นี่ได้ยังไง ผมพยุงตัวขึ้น รู้สึกเสียวแปลบที่ไหปลาร้ามันเจ็บจนน้ำตาเล้ด....พยาบาลเดินมาถามว่าตื่นแล้วเหรอ(จริงๆผมอยากบอกว่าผมไม่อยากตื่นด้วยซ้ำ) แล้วเธอก้เล่าให้ผมฟังว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมขอกลับหอ แต่เธอบอกว่ารอดูอาการก่อนกลับได้ตอนตี 1....ผมต้องทนนอนรออยู่อย่างนั้น กลัวจับใจ ผมอยากให้มีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ ตอนนี้ ใครก็ได้ เพื่อนสักคน พ่อ พี่ หรือเค้า ใครก็ได้ เพราะผมไม่มีใครจริงๆ.......ผมจับไข้หลังจากกลับมาอยู่หอเพราะร้าวจากแผล เมื่อก่อนเคยเข้มแข็งบอกตัวเองว่าอยู่คนเดียวก้ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องการใครสักคนจริงๆ ผมไม่อยากตื่นมาต้มน้ำ กินยา เช็ดตัวเองตอนตี 3 ไม่อยากนอนฝันร้ายแล้วตื่นมาไม่มีใคร....ไม่อยากเดินไป รพ เอง เพื่อไปเช็คดูว่าสมองผิดปกติรึป่าว(ถ้าผิดปกติจริงยังสงสัยเลยว่าจะเดินไปx-rayสมองเองได้มั๊ย)..........สำหรับคนที่อ่าน เรื่องพวกนี้ก็เหมือนนิยาย แต่สำหรับผมมันคือเรื่องจริง ผมต้องทนกับเรื่องจริงนี้นานมาก จนผมจบปี4................ จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 16:34:23 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วเศร้ามาก อ่านแล้วมือสั่นเลย ไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่า "ขอให้นายมีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไปในวันข้างหน้า อย่าท้อถอย" การเป็น... ไม่ได้เป็นสิ่งที่ผิด จำไว้นะ ขอพยายามดำรงชีวิตให้มีความสุข โดยที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอ สงสารนายจริงๆ ครับ จากคุณ : Attjoe - [ 17 พ.ค. 49 16:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ผมไม่รู้ว่าคุณอายุเท่าไร หลังจากอ่านเรื่องราวของคุณยังไม่ขอออกความเห็นใด ๆ รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : ไบคนหนึ่ง - [ 17 พ.ค. 49 16:42:29 A:203.144.212.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาถึงวันนี้ผมอายุ 26 ปี ผ่านเรื่องที่เล่ามามากมาย แต่ผมยังคงเก็บตัว พ่อถามเรื่องแฟนผมตอบด้วยน้ำเสียงอันสั่นทุกครั้งว่ายังคบกันอยู่ทั้งที่ผมเองยังไม่รู้ว่าใคร คนที่เป็นแฟนผม.............ผมได้งานที่กทม เป็นงานที่ไม่ต้องเจอใคร อยู่กับคอม ผมเคยเล่นเช็ต เพื่อหวังว่าจะเจอใครสักคนที่เป็นเหมือนผม แต่แล้ว ผมก็ต้องเจอกับคนที่คิดแต่จะนอนกัผม คิดแต่จะให้ผมเลี้ยงข้าว ถามอายุ น้ำหนัก ส่วนสูง ผมไม่ต้องการคนแบบนั้น ผมต้องการคนที่จะมาเป็นเพื่อนคอยเกื้อกูลกันเหมือนเค้าคนนั้น...ไม่ใช่ใครก็ได้ที่แค่จะมานอนกับเราแล้วก็จากไป ผมไม่ต้องการ ผมยังคงคิดถึงความรักครั้งนั้นไม่ลืมเลือน และนี้คือเหตุผลที่ผมบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันดู brokeback mountain เด็ดขาด ผมแค่คิดถึงช่วงเวลานั้นในเวลาที่ไม่มีใครก็พอ แต่ไม่อยากเจ็บเพราะมันอีก...................... ..................วันอังคาร ที่25เมษายน ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวร้านประจำ....มือถือซึ่ง นานครั้งจะร้องสักทีก็ร้องขึ้นมา ผมรับสาย.................................. ขอสาย....ครับ.... ผมเงียบบบบบ .....จำ.....ได้มั๊ย. ผมอยากบอกเหลือเกินว่าผมจำได้ตั้งแต่คำแรกที่เค้าพูดแล้ว ผมดีใจมาก เคยคิดว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว 10กว่าปี ผมยังจำเสียงเค้าได้จำได้แม่น....เค้าพูดอะไรมามากมายผมได้แต่รับฟังเหมือนตัวเองลอย เหมือนฝัน ......... อาทิตย์หน้าว่างมั๊ย...อยากเจอ... ว่าง ที่ไหน....ผมรับปากโดยไม่ต้องคิด เราไม่พูดอะไรกันอีกนอกจากฟังเสียงหายใจของกันและกัน งั้นแค่นี้นะ เราต้องกลับไปทำงานแล้ว.....เราพูดกันติดขัดไปหมด เหมือนมีอะไรในใจจะพูดมากมาย บางครั้งก็แย่งกันพูดบางครั้งก็ไม่มีใครพูด ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ธรรมชาติ นั่นเพราะผมตื่นเต้น เค้าก็คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่................. .......................ผมใจจดจ่อให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆ เป็นอาทิตย์ที่ผมมีความสุขที่สุด มีบางครั้งนึกว่าเจอแล้วจะพุดว่าอะไร ทักว่าอะไรดี ทำหน้ายังไงดี จะใส่เสื้อตัวไหน กางเกงตัวไหน ผมทำอะไรไม่ถูก ทุกสิ่งทุกอย่างมันวิเศษไปหมด.... คืนวันเสาร์ผมนอนไม่หลับทั้งคืนเฝ้าคิดถึงบ่ายวันอาทิตย์ พ่อเข้ามาในความคิดผมเป็นครั้งคราว แต่ครั้งนี้เค้ามีอำนาจมากกว่าพ่อ ผมยอมรับว่าผมคิดถึงเค้าจริงมากๆ จนลืมความกลัวที่มีต่อพ่อไปหมด.............. จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 16:51:45 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บ่ายวันอาทิตย์ผมนั่งรถไปที่นัดพบ...ใจเต้นตึ๊กๆอยู่ในอก นิ้วชา ผมรู้สึกหมดความมั่นใจ เดินไม่ตรงทางหายใจติดขัด ผมวาดภาพเค้าไว้ต่างๆนาๆ เค้าจะสูงขึ้นมั๊ย จะผอมลง ขาวขึ้นรึปล่าว ในที่สุดผมก็เจอเค้าในชุดเสื้อยืด กางเกงยีน ผมต้องหน้าชาอีกครั้งเพราะกางเกงที่เค้าใส่เป็นของผม ที่ผมให้เค้าตอนเค้าไม่มีกางเกงใส่ไปเรียนแล้วเค้าก็ขอไปเลย....เค้ายังเก็บไว้ 10กว่าปี ยังเก็บไว้ ยังไม่ลืมเหมใอนที่ผมไม่เคยลืมเค้า ผมเดินไปใกล้ รอยยิ้มแรกที่ผมเห็นไม่เปลี่ยนไปจากที่ผมคิดเลยจริงๆ ผมแทบวิ่งเขาไปกอดให้สมกับที่ผมรอและคิดถึง แต่ผมทำไม่ได้ เพราะ ข้างๆเค้ามีผู้หญิงคนนึงซึ่งผมไม่ทันสังเกตุตอนเดินเข้ามา เค้าทักทายผมเหมือนเดิมทุกอย่างแต่น้ำเสียงสั่นเครือ พลางแนะนำผู้หญิงของเค้าให้รู้จัก ว่าแฟนเค้า.........ผมยิ้ม ยิ้ม ได้แต่ยิ้ม ในใจคิดว่าทำไมต้องกลับมาอีก ถ้ากลับมาเพื่อที่จะทำให้ผมเจ็บ กลับมาเพื่อให้ผมรับรู้เรื่องนี้ ให้ผมมาทำ ...................เรานั่งคุยกัน 3คน ถามสารทุกข์สุกดิบ คุยเหมือนคนไม่รู้จักกัน เพราะทุกครั้งที่คุย แฟนของเค้าก็เข้ามาคุยด้วยทุกคร้ง .......ผมอึดอัดหายใจไม่ออก ผมรู้สึกว่าอากาศที่เราหายใจเข้าไปนั้นไม่พอสำหรับเรา 3คน ไม่ผมกํบเธอคนนั้นต้องไปก่อน แต่ผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วบอกว่า ผมสมควรไปซะที ...เค้ามองหน้าผมบอกว่าอย่าเพิ่งนั่งลงก่อน และจูงมือแฟนเค้าบอกว่ากลับได้แล้วเย็นมากแล้วเค้าของคุยกะผมซักคร่ เดี๋ยวจะตามกลับไป....เธอทำท่าอิดเอื้อนเล็กน้อย แต่สายตาของเค้าแสดงให้รู้ว่าน้องคนนั้นไม่ควรอยู่ที่นี่ตอนนี้แล้ว เธอจึงยอมจากไป.................. ในที่สุดเราก็ได้คุยกัน 2 คน จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 17:04:36 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกว่าบรรยากาสรอบข้างเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของผมเอง แต่มีสิ่งที่ที่ต่างออกไป ในใจผมมันร้อนไปหมด ผมอยากจะพูด มีอะไหลายอย่างๆจุกอยู่ที่คอ แล้วผมก็เริ่มบทสนทนา ...สบายดีนะ ...ก็ดี นายหล่ะ ...เรื่อยๆ ....ทำงานที่ไหน. ...ทำที่..... ทุกอย่างเงียบลงอีก ...นายรู้รึปล่าวว่าเราเคยโทรหานายตอนนายย้ายหออกไปแล้ว..... ผมอึ้งคิดถึงวันที่ป้าโทรมาบอกว่ามีคนโทรมาหา เป็นเค้าเอง.... มีอะไรรึป่าว ผมถาม เค้าเงียบ เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ ในที่สุดเค้าก็พูดออกมา มันเหมือนเป็นคำที่เราทั้งคู่รอคอย เพราะพอคำนี้ออกมา ความรู้สึกที่ค้างคาก็ทยอยออกมาเป็นคำพูด.......เค้าบอกว่า เค้าอยากรู้ว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น เค้าตกใจมากตอนที่ผมผลักเค้า แล้วบอกเค้าว่า ผมไม่ใช่เกย์...เค้าเหมือนทำผิด เค้าบอกว่าเค้าจะขอโทษผม แต่ผมเดินออกไปก่อน ตอนเช้าเค้าก็ต้องไปเรียน กลับมาตอนเย็นไม่เจอผม แล้วเค้าก็กลับบ้าน มาอีกทีอาทิตย์เย็นเจอห้องว่างปล่าว เค้าบอกว่าเค้าเสียใจมาก เค้ายังไม่ได้ขอโทษเราเลย เค้าลงไปถามเจ้าของหอว่าผมออกไปเมื่อไหร่ แล้วย้ายไปไหน แต่เจ้าของหอไม่รู้ น้องๆที่หอมองเค้าแปลกๆคงคิดว่าเค้ากับผมเป็นแฟนกันและโกรธที่ผมย้ายหนี เค้าก็เลยบอกน้องๆว่าที่เค้าโกรธน่ะ ไม่ใช่ผม แต่โกรธเจ้าของหอที่มาไล่ผม คิดดู มาถึงขั้นนี้เค้ายังปกป้องผม ผมนั่งฟังน้ำตาไหล แต่เค้าคงไม่เห็น...........เค้าบอกว่าเค้าหาผมทั่วทุกที่ที่ผมเคยไป ตลาดนัด ร้านชาเย็น ร้านก๋วยเตี๊ยว แต่ไม่เจอ จนสุดท้ายเค้าทนไม่ไหวเลยย้ายออกมาและก็ไปอยู่ กทม ในที่สุด........ผมนั่งฟังสิ่งที่เค้าระบายออกมา เหมือนเค้าจะพูดช้าลง ผมเองก็หายใจช้าลง สุดท้ายเค้าก้ถามผมว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น...ผมตัดสินทันทีว่าผมจะไม่ปิดบังเค้าอีก ผมจะเล่าทุกอย่างให้เค้าฟัง เรื่อง แม่ เรื่องพ่อ เรื่องพี่ เรื่องทำไมผมต้องเย็นชากับเค้า ทำไมผมต้องเดินห่างกับเค้าเวลาไปซื้อของ ทำไมผมถึงผลักเค้าคืนนั้น......ทุกอย่างเหมือนเฉลยตอนจบ ผมมีความสุขมาก แต่ขณะเดียวกันผมก็หดหู่ เค้าเองก็เช่นกัน เค้าบอกว่าทำไมไม่คุยกับเค้า ไม่บอกเค้า เค้ามีอะไรเค้าบอกผมทุกอย่าง ผมก็เงียบอีก .............. ................ ................. ................... ผมถามว่าทำไมถึงโทรหาผม....เค้าบอกว่าเค้าพยายามทำใจให้ลืมผม แล้วก็มีแฟนเค้าเข้ามา เค้าบอกแฟนเค้าว่าเค้าไม่ใช่ผู้ชายแต่แฟนเค้าบอกรู้แล้วแล้วก็ดีกับเค้าเค้าเลยตัดสินใจคบกัน..........เราดู brokeback mountain ทำให้คิดถึงนาย.....เค้าพูด ผมคิดในใจ่หนังเรื่องนี้มันมีอิทธิพลกับจิตใจมากขนาดนี้เลยเหรอ.....เค้าบอกว่าทุกอย่างในหนังเหมือนกับทุกอย่างที่เกิดกับเรา เค้าคิดถึงหนังหลังจากดูเสร็จ แล้วภาพเราก้เข้ามาในสมองเค้าเลยโทรกลับไปที่บ้านป้าเรา.......ผมฟังแล้วยิ่งรักเค้าทวีคูณ... .............เค้าอาสาไปส่งผมที่บ้าน ผมชวนเค้าไปในห้องและแล้วถ้าใครเคยดูฉากนั้นในBBM ผมกับเค้าคงไม่ต่างกัน ภาพของพ่อ และพี่เข้ามาในสมองทีไร ผมก็จะลืมตาเพื่อมองหน้าเค้า บอกตัวเองว่า ตอนนี้เราอยู่ตรงนี้ กับคนที่เรารอคอยมา 10 กว่าปี กับคนที่เรารัก กับคนที่เข้ามาหลังจากที่พี่เราเสีย เราจะไม่เสียเค้าไปอีก....แล้วคืนนั้นผมกับเค้าก้ได้แสดงให้เห็นว่าเราทั้งคู่รักกัน............. .........ตอนเช้าผมตื่นกอนโดยยังอยู่ในอ้อมแขนเค้า แต่ผมไม่กล้าลุก ผมอาย ไม่รู้จะพูด จะทัก จะทำหน้ากับเค้ายังไง ผมเลยแกล้งหลับต่อ จน เค้าตื่นลุกอาบน้ำ แล้วเอามือมาสะกิดเท้าผม แต่ผมก็ยังไม่ยอมตื่น เค้าเลยผละออกไป สักพักผมได้ยินเสียงก๊อกแก็กๆ แล้วเสียงปิดประตูดังขึ้น........ผมลืมตามองพยายามคิดว่านี่มันไม่ใช่ฝันแน่ใช่ไหม ผมลุกขึ้นยืน เห็นโนตที่กระจก บอกว่า ตอนเย็นจะโทรมา ผมยิ้มและเก็บโน๊ตไว้ในเก๊ะ............. จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 17:31:56 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รออ่านอยู่ จากคุณ : สุดแสนรัก - [ 17 พ.ค. 49 17:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ผมอาบน้ำแต่งตัวออกไปร้าน วีดีโอ คิดว่า เย็นนี้ยังไงก็จะดู Brokeback mountainให้ได้ แล้วผมก็เช่ามานั่งดู เพราะอยากรู้ว่าทำไมหนังเรื่องนี้ถึงได้นำพาคน 2 คนที่จากกันไกลเป็น 10 ปีมาพบกันได้.................... ...................................................... ....................................................... ผมดูหนังจนจบ เริ่มคิดถึงตัวเอง สุดท้ายเอนนิสก็ไม่เหลือใครแม้แต่คนที่เค้ารักที่สุด และได้รู้ว่าเค้าทำให้ใครเจ็บบ้าง.....ผมคิดถึงตัวเอง ชีวิตของผมมีทางเลือกไม่นัก 1.ยอมแต่งงานกับผู้หญิงสักคนเพื่อพ่อ มีลูก และก็ใช้ชีวิตแบบนี้จนกว่าจะตาย ซึ่งผมไม่มีทางเลือกทางนี้ 2.ไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิง ขออยู่คนเดียวต่อไป ซึ่งสักวัน เมื่อผม อายุ 28 29 30 31 32 พ่อผมห็ต้องรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้ชาย เมื่อวันนั้นมาถึงผมก็จะไม่เหลือใครอีกเหมือนกัน 3.ตัดสินใจทำตามใจตัวเองสักครั้ง โดยการเปิดใจรับเค้าเข้ามาเป็นเพื่อนชีวิต แต่แน่นอน ผมก็ต้องทำให้ พ่อไม่พอใจ แม่ของเค้าเองอีกทั้งแฟนเค้า เพื่อนคนรอบข้างเค้า ต้องเจ็บปวด เพื่อที่เราทั้งคู่จะได้มีความสุขกัน ผมจะทำได้ยังไง และไม่มีใครการันตีได้ด้วยว่า คนมีปัญหาตั้งแต่เด็ก คนที่ขาดทุกสิ่งทุกอย่างมาอยู่ด้วยกันแล้วจะไม่มีปัญหา บางคนโหยหาความรักมากไป ในขณะที่อีกคนไม่กล้าแสดงออกว่ารักมากเพียงใด สักวันมันก็ต้องมีปัญหา ............เมื่อคิดอย่างงี้แล้วผมก็รู้อย่างนึงทันทีว่า ท้ายที่สุดผมก็จะไม่มีใครอีกเหมือนเดิม มองไปข้างหน้าก็เห็นแต่ตัวเองยืนอยู่คนเดียวบนยอดเขาที่สูงชัน............ .............................................................. .......ตอนเย็นเค้าโทรมาบอกว่าจะเลิกกับแฟนเค้า ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่บอกไม่ถูกว่ากล้ำกลืนเพียงไหน.... ....อย่าเลิกกับเค้าเลย เราไม่ใช่คนที่นายควรจะมาเสี่ยงใช้ชีวิตอยู่ด้วยหรอก เมื่อคืนเรามีความสุขมาก แต่สำหรับเราเราพอแล้ว นายอยู่กับแฟนนายเถอะนะ.....(แล้วผมก็หยิบเอาคำที่แอนนิสบอกกับเจ๊คมา).....ปล่อยให้เราเป็นอย่างนี้เถอะนะ ปล่อยเราไปเถอะ.......................ผมวางสาย พร้อมกับย้ายของเพื่อจะย้ายไปทำงานที่ภาคเหนือ...และหวังว่าเค้าคงจะลืมผมได้อีกไม่ช้า... ....................................................................... ไม่ว่าชีวิตผมจะเป็นยังไง อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าชีวิตของคนที่เกิดมาแบบผม คงหนีไม่พ้นการอยู่คนเดียวแน่นอน ถึงแม้มันจะน่ากลัว แต่ตอนนี้ผมพร้อมที่เผชิญกับมันแล้ว รวมทั้งพ่อด้วย ผมพร้อมแล้วจริงๆ จากคุณ : น้ำมนต์ - [ 17 พ.ค. 49 17:45:47 A:61.47.116.238 X: TicketID:118628 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เป็นกำลังใจให้นะคะ เป็นกำลังใจให้จริงๆ ไม่มีคำพูดอะไรจะอธิบายความรู้สึก เราแค่อยากพูดว่าเราอ่านเรื่องของคุณล้วเศร้ามาก ยอมรับว่ามันเจ็บปวดเหมือนนิยายจริงๆนะ แต่เราเชื่อจริงๆว่าเป็นเรื่องจริง อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้เกิดมาคนเดียวในโลก ไมได้เดียวดายนะคะ จากคุณ : หน้ากากแสงจันทร์ - [ 17 พ.ค. 49 18:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นครับ... ไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ เป็นผู้ชายแท้ๆ แม้จะโสด แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของคำว่ารักได้อยู่ ไม่มีข้อเสนอแนะแต่ประการใด เพียงอยากที่จะบอกคุณว่า เรื่องของคุณทำให้ผมคิดถึงอะไรๆอยู่สามข้อ ข้อ 1) เราเองไม่จำเป็นต้องตามหาเศษส่วนที่หายไปของวงกลม แต่เราสามารถเป็นวงกลมได้ด้วยตนเอง แม้จะเป็นวงที่บิดเบี้ยวไปบ้างก็ตาม ข้อ 2) เศษส่วนที่จะมาเติมเต็มให้ชีวิต ไม่ได้มาเติมให้เราเป็นวงกลมที่สมบูรณ์ เพียงแค่มาเติมบางส่วน ไม่ให้เรารู้สึกว่าส่วนที่ว่างเปล่ามีมากนัก ข้อ 3) บางครั้งส่วนที่มาเติม กลับสร้างส่วนเกินออกมา ให้วงล้อของชีวิตเกิดการลุ่มๆดอนๆมาบ้าง บางครั้งส่วนที่เกินมา ก็สร้างความลำบากกับการหมุนวงล้อ อาจทำให้วงล้อทั้งหมด ล้มลงไม่สามารถเดินต่อได้ จากสิ่งที่คุณเลือกตอนนี้ คุณเลือกที่จะปรับตัวเองเป็นวงล้อเบี้ยวๆ แม้ไม่สมบูรณ์ แต่ก็สามารถวิ่งไปข้างหน้าได้ ทุกชีวิตมีอุปสรรค์ จะมากบ้างน้อยบ้างก็ขึ้นกับผลกรรมที่เรากระทำมา ยามใดที่เราทุกข์ ก็ถือซะว่าเป็นการชดใช้กรรมที่น่ายินดี เป็นการชดใช้ที่ไม่รุนแรงถึงขั้นเสียชีวิต ยังให้โอกาสเราได้สะสมกรรมดีในชาตินี้ต่อไป ยินดีต้อนรับสมาชิกวงกลมอีกหนึ่งวงครับ เพิ่มเติม...ลืม signature อีกแระ.... เอาไปสามข้อก่อนนะครับ ถ้าไม่พอจะมาต่อให้อีก แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 49 18:47:06 จากคุณ : Piano in the MorN_ing - [ 17 พ.ค. 49 18:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 27 พ่อคุณดูเหมือนจะมีอิทธิพลต่อความคิดของคุณจนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย อย่าลืมนะคะ ท่านไม่สามารถอยู่กับคุณได้ตลอดไป ถ้าท่านมีความสุข เพราะคุณแต่งงาน มีหลานให้ แล้วมารู้ทีหลังว่า ที่คุณทำมาทั้งหมด คุณไม่มีความสุขเลย ท่านคงเสียใจ พ่อแม่ที่ไหนจะอยากเป็นต้นเหตุของความทุกข์ของลูกกัน คุณเลือกที่จะอยู่คนเดียว เลือกที่จะไม่รับใครเข้ามาในชีวิตเองมากกว่า ถ้าคุณเปิดใจให้คนอื่นได้เข้ามาสนิทกับคุณ อย่างน้อยๆเลยคุณก็ได้เพื่อนที่คุณพอจะพูดคุยปรับทุกข์ได้ล่ะค่ะ อย่าใช้คำว่าเกย์มาแบ่งแยก การเป็นเกย์ไม่ใช่ตราบาปนะคะ โชคดีค่ะ ปล. เห็นชื่อตอนแรกแอบสะดุ้ง ชื่อเหมือนพี่ชายเลย อิอิ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 17 พ.ค. 49 19:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แล้วตอนนี้ชีวิต เป็นงันบ้างครับ สู้ๆ นะครับ จากคุณ : malady_boy - [ 17 พ.ค. 49 20:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เมื่อใดที่คุณรู้จัก "ความกล้า" คุณก็จะพบความสุข ขอให้มีความสุขในเร็ววันนะครับ จากคุณ : enishi - [ 17 พ.ค. 49 21:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เป็นกำลังใจให้นะครับ อ่านเรื่องของคุณน้ำมนต์แล้วเศร้าจังเลย บางทีคนเราก็มีเรื่องที่ทุกข์ใจอย่างงี้เสมอนะครับ สู้ ๆ นะครับ คุณน้ำมนต์ จากคุณ : Happy_Boyz (Happy_Boyz) - [ 17 พ.ค. 49 22:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตามอ่านจนจบแล้วครับ ไม่มีอะไรจะแนะนำครับ นอกจากจะบอกว่า "รักตัวเองให้มากที่สุด" นะครับ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : สู้กันต่อไป (PoRiAH) - [ 18 พ.ค. 49 09:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คัดมาให้อ่านนะครับคุณน้ำมนต์ เราไม่อาจรู้ได้เลยว่า ความรักครั้งนี้หรือครั้งไหน จะเป็นความรักครั้งสุดท้าย มีหลายครั้งที่เราตามหา แต่ความรักกลับหนีไป มีหลายครั้งที่เราไม่สนใจ แต่ความรักก็กลับเดินเข้ามา อย่า...อย่ามองข้ามใครคนนึงไป เพียงเพราะหาเหตุผลที่จะรักไม่ได้ อย่า...ถามหาเหตุผลเมื่อจะรักใคร แต่ให้ถามสัมผัสจากหัวใจ ว่ารู้สึกอย่างไร อย่า...มองหาความรักด้วยสายตา แต่ให้มองหาความรักด้วยหัวใจ อย่า...เชื่อคำว่ารักที่ได้ยินจากหูทั้งสอง แต่ให้เชื่อคำว่ารักที่ดังก้องมาจากความรู้สึก และส่วนลึกของหัวใจ ความรัก เป็นสิ่งที่มีค่า แต่มันจะไร้ค่า ถ้าไม่มอบให้ใคร หากวันนึง เราพบใครซักคน ที่มองเห็นคุณค่าความรักของเราแล้วหล่ะก็ มอบความรักให้เขาไปเถอะ แล้วเราจะรู้ว่า... ความรักนั้น...มีค่า.. และมีความหมายเพียงใด จากคุณ : ไบคนหนึ่ง - [ 18 พ.ค. 49 11:36:05 A:203.144.212.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 เป็นกำลังใจให้นะคะ เข้มแข็งไว้มาก ๆ นะ จากคุณ : รัตมา - [ 18 พ.ค. 49 14:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เศร้าจัง จากคุณ : aoikotori - [ 19 พ.ค. 49 14:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เราสงสารคุณมากนะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณก้าวเดินต่อไป ไม่ว่าคุณจะเดินทางไหนก็ตาม มีคนเคยบอกว่า "ชีวิตไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าตั้งโจทย์ให้มันง่าย" คุณตั้งเงื่อนไขให้กับชีวิตของคุณมากเกินไปเหรอเปล่าคะ คุณรู้มั๊ยว่า การที่คุณกลัวว่า คุณจะทำให้ใครต่อใครเจ็บปวด แต่คนที่เจ็บปวดที่สุด คือคนที่คุณรักมากที่สุด ... ต่างหาก เราเชื่อว่า ความรักจะทำให้คุณมีความสุขนะคะ แต่จะทำให้คุณ "กล้า" ที่จะเผชิญอุปสรรคทุกอย่างด้วย หนีอะไรหนีพ้น หนีใจตัวเอง หนีไม่พ้น โชคดีค่ะ จากคุณ : พริม - [ 19 พ.ค. 49 14:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ผมมีน้องชาย อายุห่างผม2ปี เขามีแนวโน้มเป็นชายชอบชายตั้งแต่สี่ห้าขวบ ลักษณะทางกายภาพอ่อนน้อม(นิ่ม) พ่อเสียตอนเราอายุเข้าวัยรุ่น ลักษณะเขายิ่งมากขึ้น มีเพื่อนบ้านใกล้เคียงวัยเดียวกันก็เป็น ทั้งคู่คบกันสนิท หลังพ่อเสีย พี่ผมรับผิดชอบทางบ้านทุกสิ่งทุกอย่าง และทำตัว เหมือนคุณพ่อ จขกท เเป่ะ ความรุ่นแรงได้ก่อตัวและรุ่นแรงจนถึงขั้นลฝมือ น้องผมหายออกจากบ้านไปเป็นเดือน ซึ่งตอนนั้นอายุประมาณ14-15 เมื่อไร่ที่กลับบ้านก็มีเรื่องรุนแรงกับพี่ชายคนโตอีก จนพวกเราเกือบชินชา เขาเลิกเรียนหนังสือ เรียนไม่จบภาคบังคับ (ป 4 ) ไม่มีใครทราบว่าเขาไปอยู่ที่ไหน ส่วนตัวผมอายุมากกว่าน้องแค่2ปี จึงไม่มีความสามาาถจะช่วย เขาได้เลย ผมเีรียนจบ อาชีวะ และทำงาน น้องคนนี้ผมเพียบได้ทราบว่าไปเกณทหาร เป้นพลทหารอยุ่2ปี พ้นทหารก็ทำงานเป็นกุ๊กตามโรงงาน สุดท้ายผมทราบข่าวตามให้ไปทำงานเป็นพ่อครัวโรงแรมที่พัทยา ผมฝากเพื่อนที่ทำงานโรงแรมเป็น ผจก ไว้ หลังจากนั้นสี่ห้าปี โดนมอเตอร์ไซร์ชนเสียชีวิตที่พัืทยาใต้ ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ได้อ่านเรื่องนี้แล้วเศร้า คิดถึงเขา คิดถึงชีวิตช่วงที่เขาเป็นวัยรุ่น ออกจากไปอยู่ไหน ไปอยู่กับใคร ? เอาเงินที่ไหนใช้ น้องคนนี้ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่ม และไม่ติดยา เสียอย่าง(ใครตัดสินว่าสิ่งนี้ไม่ดี ?)เขาเป็นกะเทย ในยุคนั้น เฮโรอีน ระบาดหนัก ยาบ้าไม่มี มีแต่ยาม้าเม็ดละบาทซื้อได้ตามร้านขายยาทั่วไป ครบครัวผมจนครับ เกิดมาจากศูนย์ พ่อแม่ได้ทิ้งสมบัติอะไรไว้ จากคุณ : คิดถึงน้อง - [ 19 พ.ค. 49 14:46:36 A:202.142.219.155 X: TicketID:115386 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ..เชื่อเสมอว่า ชีวิตนี้เป็นของเรา ถ้าทำอะไรแล้วมีความสุข ก็ทำให้เต็มที่เลย ส่วนอะไรที่ทำแล้วเป็นทุกข์ ก็อย่าทำ เพราะใครจะรู้ว่าชีวิตมันก็จะสั้นหรือยืนยาวไปถึงไหน คุณโชคดีแค่ไหนแล้วที่เจอคนที่รักคุณ อย่ามองตัวเองในแง่ร้าย seize the day ครับ ขอให้คุณน้ำมนต์เข้มแข็ง และตัดสินใจทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวคุณ จากคุณ : pizzicatoj - [ 19 พ.ค. 49 15:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ผมก็เป็นเกย์คนนึง แต่โชคดีที่ทางบ้านเค้ารับทราบและรับรู้ ยิ่งเมื่อเราสามารถทำงานหาเงินและจุนเจือทางบ้านได้ เค้าก็ไม่ว่าอะไรเพราะรู้ว่าเราเป็นคนดี  ใน Case ของคุณ น้ำมนต์ ผมว่าคุณลองเข้าไปคุยกับพ่อตรงๆ แรกๆพ่อคุณอาจจะโกรธและโมโห แต่เรื่องของพี่ชายคุณผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว พ่อคุณก็คงจะบรรเทาเบาบางเรื่องความใจร้อนลงไปได้เยอะ คุณอาจจะได้ใช้ชีวิตมีความสุขมากกว่านี้นะครับ ........ ผมว่าทุกเรื่องมีทางออก  คุณไปแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ คือความสัมพันธ์ของคุณกับพ่อ ดีกว่าไหม๊ ......เพราะไม่ว่าคุณจะใช้ชีวิตยังไง ก็ตามเมื่อมีภาพของพ่อคุณ ปรากฎทุกครั้ง คุณก็จะเป็นแบบเดิม คุณจะหนีไปเรื่อยๆ คุณหนีไปไม่พ้นหรอกครับ  ชีวิตเราสั้นนักให้ความสุขกับตัวเองบ้าง จากคุณ : BLue_Jim (BLue_Jim) - [ 19 พ.ค. 49 15:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : setparty - [ 19 พ.ค. 49 15:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตามมาอ่านครับ ตามใจตัวเองสิครับ พรุ่งนี้จะเป็นยังไงไม่รู้ แต่อย่างน้อยเราก็จะมีวันนี้ที่มีความสุข ครับ enjoy your day จากคุณ : Holden Caulfield - [ 19 พ.ค. 49 16:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แง...อ่านเรื่องคุณแล้วเศร้ากว่าในหนังอีก ขอให้คุณเป็นได้อย่างที่ตัวเองต้องการ ค่ะ อย่าหนีตัวเอง จากคุณ : ซซ - [ 19 พ.ค. 49 16:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ทรมาน+เศร้ามาก เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆคุณจะแย่กว่านี้นะ เราเห็นด้วยกับที่ว่าควรจะคุยกับพ่อ พ่อของคุณน่าจะเรียนรู้ต่อที่สูญเสียพี่ชาย ว่าเขาควรจะจัดการอย่างไร...แน่ล่ะที่เขาจะโมโห แต่น่าจะ่อ่อนลงในเวลาไม่นาน...คนเราน่าหนีได้ แต่สุดท้ายก็ต้องเจอกับปัญหาที่หนมาีอยู่ดี เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ikat - [ 19 พ.ค. 49 16:16:00 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นกำลังใจให้ครับ แล้วทุกอย่างจะผ่านพ้นไป...ด้วยดี... จากคุณ : cotton-bud - [ 19 พ.ค. 49 16:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ROSIER - [ 19 พ.ค. 49 16:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เนื้อเรื่องคล้ายๆในหนังเลยนะครับ จากคุณ : storyoftheyear - [ 19 พ.ค. 49 16:37:06 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คุณน้ำมนต์คะ คุณเป็นคนใจร้ายมาก ๆ คะ คุณทำยังงี้กับคนที่รักคุณได้ยังไงกัน เรื่องแฟน(ผู้หญิง)ของแฟนคุณน้ำมนต์ คุณควรบอกเธอซะ เพื่อที่เธอจะได้ไปเริ่มต้นใหม่กับใครที่รักเธอจริง ๆ มากกว่า  ในตอนแรกคงเสียใจ แต่นาน ๆ ไป เธอจะยอมรับได้เอง (ในเมื่อเธอก็รู้ว่าแฟนของคุณไม่ใช่ผู้ชาย ) ส่วนพ่อของคุณ คุณควรอธิบายให้พ่อของคุณฟัง ว่าคุณเป็นอะไร และขอให้ท่านยอมรับคุณ ในตอนแรกท่านคงจะเสียใจ แต่กาลเวลาจะสามารถรักษาแผลใจของคนเราได้  คุณพ่อของคุณคงหวังให้คุณเป็นลูกที่ดีของท่าน มีการงานที่มั่นคงทำ และสามารถใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ได้อย่างยั่งยืนต่อไป ส่วนคุณน้ำมนต์ ถ้าคุณหนีคุณคงต้องหนีตลอดไป คุณจะหนีไปทำไมคะ ชีวิตของคนเราไม่ยั่งยืนหรอกคะ แค่ ไม่ถึง 100 ปีเท่านั้น คุณควรจะมีความสุขซะ เลิกโทษตัวเองซะที "ทุกอย่างแก้ไขได้ นอกจากความตายเท่านั้น"   ดิฉันขอให้คุณมีความสุขมาก ๆ คะ จากคุณ : ดีใจที่ใจดี - [ 19 พ.ค. 49 16:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เศร้าจังครับ แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคน ทางเลือกของน้ำมนต์ ผมก็ไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือเปล่า เพราะถ้าเหตุการณ์นี้เกิดกับตัวเอง ก็คงตัดสินใจม่ถูก เห็นใจทั้งน้ำมนต์ คนหนึ่ง และแฟนของคนหนึ่ง แต่ถ้าน้ำมนต์ตัดสินใจอย่างนี้แล้ว ก็ขอให้พบกับคนที่ใช่ ที่จะให้ความรัก กำลังใจ และความจริงใจ แก่เราได้เร็วๆ ส่วนคนหนึ่งก็คงเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีต่อไป เรื่องทางบ้าน พี่คิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกครับ และในขณะเดียวกัน ก็ไม่ต้องหลอกตัวเอง หรือปล่อยให้มันมามีอิทธิพลกับเราต่อไป เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : wu - [ 19 พ.ค. 49 17:05:41 A:130.54.130.67 X: TicketID:001892 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านแล้วเศร้าครับ อืมม มันห้ามกันไม่ได้หรอกนะครับเรื่องความรักน่ะ แต่ขอให้สู้กับความจริงครับ เพราะเราหนีมันไม่ได้จริงๆ จากคุณ : เข็มขัดสั้น - [ 19 พ.ค. 49 17:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มันยิ่งกว่าในหนังจริง ๆ เศร้ามาก ถ้าคุณรักเขา แล้วเขาก็รักคุณนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด จงเป็นตัวของตัวเอง คุณต้องอยู่กับตัวคุณเองไปตลอดชีวิต  ความจริงก็คือความจริง คุณเลือกได้ว่าคุณจะเป็นแบบ Ennis รึเปล่า เป็นกำลังใจให้นะ จากคุณ : alone in the wind - [ 19 พ.ค. 49 17:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 50 กรรม เป็นผลมาจากการกระทำคับ ไม่ว่าชาตินี้หรือที่ผ่านมา ผมได้แต่เสียดายที่ปัญหาของคุณทำให้คุณเป็นอย่างนี้ ได้แต่เสียดาย และเสียใจแทนคับ ถ้าคุณโชคดีพอวิธีการแก้ปัญหาของคุณคงไม่มาแนวนี้ ผมไม่เห็นด้วยกับการส่งเสริมให้เป็น แต่ผมก็ไม่ห้ามถ้าคุณจะเป็น มันเป็ฯเรื่องส่วนตัวเป็นกรรมของแต่ละบุคคล จากคุณ : ตาโป้ง - [ 19 พ.ค. 49 17:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เป็นกำลังใจให้คับผม...อย่าวิ่งหนีใจตัวเองเลยคับมันหนีไม่พ้นหรอกคับ จากคุณ : aki - [ 19 พ.ค. 49 17:42:17 A:58.9.17.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 I think it's just another gay tragedy. With Sorrow but sorry to be frank. จากคุณ : winnie20f (winnie20f) - [ 19 พ.ค. 49 18:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เป็นกำลังใจให้ครับ ผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีหนทางเป็นของตัวเอง สิ่งที่คุณตัดสินใจย่อมเป็นทางที่คุณคิดแล้วว่ามันเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับคุณ ไม่ว่าอย่างไรมันจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีครับ ผมเชื่ออย่างนั้นครับ จากคุณ : polscicmu - [ 19 พ.ค. 49 19:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาให้กำลังใจครับ อยากบอกว่า อย่าปิดตัวเองเลยนะครับ คุณโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่เป็นอย่างนี้แล้วมีคนมากรัก พูดไปก็เศร้าไป แต่ชีวิตเราก็ของเรานะครับ เข้าใจว่าคุณกลัวฝังใจจากพ่อ นั่นเพราะยังเด็ก เลยกลัวมากมาตลอด ตอนนี้พ่อคุณก็อายุมากขึ้น ความคิดต่างๆก็น่าจะเปลี่ยนไปบ้างตามประสบการณ์นะครับ ผมเชื่อว่า เรื่องการเสียชีวิตของพี่ชายคุณ น่าจะให้บทเรียนอะไรกับพ่อคุณไม่มากก็น้อย ยังไงก็คิดดีๆนะครับ ขอให้โชคดี อย่าท้อถอยไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้แน่นอนครับ เพื่อนร่วมชะตากรรมมีมากครับ ผมก็คนหนึ่ง ยังไงก็รักตัวเอง ทำเพื่อตัวเองบ้างนะครับ จากคุณ : ข้าวอุ่นจิ๊นทอดสูตรเขยลำพูน - [ 19 พ.ค. 49 21:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 55 คห 27 คุณไข่หวาน ใครไม่มีพ่อแบบนี้ ไม่มีทางเข้าใจหรอก ต่อให้มีคำพูดล้านคำที่คุณพูดมาว่า พ่อไม่มีวันอยู่กับเราได้ตลอดไป แต่สิ่งที่ท่านกับเราไว้ มันเป็นบาดแผลทางจิตใจที่ลบเลือนไปได้ยากมาก ตราบใดที่เราไม่สามารถไปไกลจากเค้าได้ พ่อเรากับพ่อของ จขกท ไม่ได้ต่างกันเลย ยังมีผู้ชายอีกมาก ที่เป็นแบบพ่อผม จากคุณ : The Mafia - [ 19 พ.ค. 49 21:09:05 A:124.120.233.206 X: TicketID:120529 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ความรักเป็นสิ่งที่งดงามนัก จากกันมาสิบปี ยังกลับมาพบกันได้ ...ในเมื่อ คุณเจอแล้ว ก้ออย่าหนีเขาอีกเลยคับ ผมก้อเหมือนคุณ...ครับ   ..ยิ่งวิ่งตามหาใจตัวเอง  หาเท่าไร ก้อไม่เจอ  ชีวิตมันสั้นกว่าที่เราคิดนัก ทำวันนี้ให้มีความสุขที่สุดเถอะ ครับ ++ เป็นกำลังใจให้อีกคนนะคับ ++ จากคุณ : Brad Pooh - [ 19 พ.ค. 49 22:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คุณน้ำมนต์ เป็นกำลังใจให้จริง ๆ จากคุณ : Dolcecoucou - [ 19 พ.ค. 49 22:43:42 ]

ความคิดเห็นที่ 58 พ่อแม่ ที่ไม่ยอมที่จะเข้าใจลูก ได้ทำลายความสุขของลูกลงทุกครั้งที่ท่านหวังดี แฟนเรา กับเรา รักกันมานานมาก แล้วต้องจากกันไกล เพราะพ่อแม่ของเราทั้งสองคน คิดดูแล้วกัน เบื่อแล้วละ ชีวิตนี้ ทำไมแต่ละคน มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน จากคุณ : The Mafia - [ 19 พ.ค. 49 22:47:01 A:124.120.233.206 X: TicketID:120529 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ถ้าหากเวลานี้เรายังมีสิทธิ์ที่จะไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้อยู่ก็จงคว้าโอกาสนั้นไว้ซะ คว้าไว้ก่อนที่เขาจะต้องจากไปจริงๆเหมือนแจ็คในหนัง อยางน้อยก็ให้ชีวิตเราอยู่อย่างโดดเดี่ยวไห้น้อยที่สุด ให้เราได้รู้ไว้ว่าครั้งหนึ่ง ชีวิตของเราครั้งหนึ่งได้ถูกเติมเต็มอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด บางที ถ้าแจ็คถูกฆ่าจริง บางที ถ้าเอนนิสสามารถย้อนคืนเวลาได้ บางที ถ้าเขาทั้งสองตัดสินใจใช้ชีวิตด้วยกันจริงๆ บางที ความสุขที่สุดของพวกเขาคงจะเป็นการได้อยู่ด้วยกันและตายด้วยกัน แม้จะต้องตายเพราะผู้คนได้ล่วงรู้ถึงความจริงของพวกเขาก็ตาม เพราะอย่างน้อย คงได้มีโอกาสเห็นหน้ากันครั้งสุดท้ายในชีวิต จริงๆ ให้รางวัลกับชีวิตตัวเองเถอะนะครับ โอกาสอย่างพี่หายากนะ จากคุณ : KonKeeNgow - [ 20 พ.ค. 49 03:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 60 คุณกำลังจะกลายเป็น เจ้าหญิงน้ำแข็ง   กำแพงน้ำแข็งกำลังก่อตัวสูงขึ้น  ไม่มีใครเข้าถึงได้อีก และเช่นกันคุณจะออกมาอีกไม่ได้ จากคุณ : damun - [ 20 พ.ค. 49 17:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ทุกคนมีเหตุผลค่ะ และทุกคนบังคับเหตุผลคนอื่นไม่ได้..... สิ่งที่เราทำได้ก็คือ สิ่งที่เราเป็นและยอมรับ สิ่งที่เค้าเป็นและยอมรับ การครองสติ คือการครองชีวิตที่ดีที่สุดค่ะ คุณน้ำมนต์ จากคุณ : ลานลีลา - [ 20 พ.ค. 49 22:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 62 คุณ Mafia แหะๆ สงสัยสื่อผิด ที่บอกว่าพ่อไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป ทิพไม่ได้หมายถึง ให้ทำตามที่ท่านต้องการทุกอย่างนะคะ แค่จะบอกว่า ถ้าทำไปพอท่านเสียเราต้องทำต่อเนี่ย มันทรมานอะ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 21 พ.ค. 49 02:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 63 มาให้กำลังใจค่ะ อ่านไปน้ำตาไหลไป พูดไม่ออกเลยจริงๆ ใครวักคนเคยว่าไว้ว่า ไม่มีอะไรทำให้เราเจ็บปวด นอกจากมนุษย์จะทำร้ายกันเอง อยากให้เรื่องนี้ได้เตือนสติ ผู้ชายที่รังเกียจและจงเกลียดจงชังเกย์ และกระเทยจริงๆ ยังไงแล้วก้สู้ต่อไปนะคะ เอาใจช่วยจริงๆ ค่ะ สู้ๆ จากคุณ : แพรเพลง - [ 21 พ.ค. 49 16:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อ่านแล้วสะเทือนใจมากเลยคับ ผมก็เป็นเกย์เหมือนกัน ขอให้สู้ชีวิตต่อไป ผมแนะนำให้คุณทบทวนทางเลือกใหม่นะคับ เลือกอย่างไรแล้วแต่คุณละกัน เหตุผลดังนี้ 2.ไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิง ขออยู่คนเดียวต่อไป -> อันนี้ชายคนนั้นก็จะเสียใจ และชีวิตครอบครัวของเค้ากับแฟนหญิงอาจไม่ประสบความสำเร็จและไม่มีความสุขเพราะว่าเค้าเป็นเกย์ ทางเลือกนี้อาจดูดีสำหรับระยะสั้นแต่ระยะยาวแล้วทุกคนย่อมมองหาสิ่งที่เป็นตัวเองจริงๆนะครับ 3.ตัดสินใจทำตามใจตัวเองสักครั้ง โดยการเปิดใจรับเค้า-> อันนี้ คุณบอกว่ามีคนเสียใจมากมาย แต่ว่ามันเป็นกระบวนการปกติ ที่ควรเกิดขึ้นแหละครับ เดี๋ยวพวกเค้าก็ทำใจได้เอง เพราะว่าความจริงมันก็คือความจริง การเลือกทางเลือกนี้เหมือนปล่อยทุกสิ่งให้เป็นไปตามที่มันควรเป็นผู้หญิงจะได้ไปมีแฟนใหม่เป็นชายแท้ ทุกๆคนที่เกี่ยวข้องก็รับรู้เกี่ยวกับความจริงของตัวคุณ และแฟนเกย์ ซึ่งคนสนิทน่าจะยอมรับได้ในไม่ช้า กรณีพ่อของคุณหรือคนอื่นที่อาจมีปัญหา แนะนำให้พาไปหาจิตแพทย์ครับ บอกพ่อว่าคุณจะไปหาก็ได้ แล้วให้เค้าไปเป็นเพื่อน (คุณควรไปพบจิตแพทย์เองก่อนรอบนึงนะคับ) -> พบจิตแพทย์ไม่ได้หมายความว่าโรคจิตนะคับ เครียด นอนไม่หลับ มีปัญหาชีวิตก็หาจิตแพทย์ได้ จากคุณ : LoL - [ 22 พ.ค. 49 14:44:45 A:124.157.154.59 X: ]

ความคิดเห็นที่ 65 อ่านแล้วสะเทือนใจจริงๆ ยังดีที่บ้านผมยังพอจะไม่เชิงปฏิเสธซะทีเดียวแต่ก็ไม่ได้ยอมรับมากนัก เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : อิฐมอญ - [ 22 พ.ค. 49 18:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 66 มาเป็นกำลังใจให้คะ อยากบอกคุณว่าการที่คนเราจะเจอรักแท้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะฉะนั้นอย่าปล่อยมันให้หลุดมือไปเลยนะคะ เพราะโอกาสมันคงไม่ได้มีหลายครั้ง จากคุณ : บวรจ้า - [ 22 พ.ค. 49 22:15:59 ]