PANTIP.COM : L4395720 เรื่องของเรา...สาเหตุ ปมด้อย และความกระวนกระวายใจ [ปัญหาสุขภาพจิต]

ความคิดเห็นที่ 4

พอมาคนที่สามเนี่ย เป็นคนที่เรามั่นใจมาก ว่ามันเป็นความรักจริงๆ เป็นรักแท้ของเราที่รู้สึกได้ ตั้งแต่เราเกิดมา

(คนที่เข้ามาอ่านคงจะคิดว่า เจ้าของกระทู้มันเว่อร์ไป
ก้อเห็นรักมาตั้งหลายคน แถมไล่เลี่ยกานเนี่ย คงใจง่ายน่าดู
แต่กับคนนี้ขอ confirm ว่าชีวิตนี้จะเจอความรักที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ได้อีกรึเปล่ายังไม่รู้เลย)

.................................................................

เราเป็นเพื่อนห้องเดียวกันนะ เธอเป็นเด็กกิจกรรม เป็นทั้งลีด ทั้งคณะกรรมการนักเรียน เป็นรองหัวหน้าห้อง เรียนเก่งมากอีกต่างหาก

ตอนแรกที่เทอได้เป็นลีด เราก้องงว่าเธอสวยตรงไหน สู้เรายังไม่ได้เรย เอิ๊กส์ (สงสัยจะชอบเป็นพวกความรู้สึกช้า)

ตอนมอห้าเทอมหนึ่ง ความจริงเราเองก้อรู้สึกแปลกๆกับเทอนะ
คือว่า เราอ่ะ เป็นคนชอบถ่ายรูปใช่ป่ะ ก้อเรยถ่ายมานไปเรื่อยๆด้วยกล้อง digital ที่เพิ่งซื้อใหม่

พอถ่ายรูปเพื่อนในห้องเสร็จ ก้อเข้าโหมดที่ดูรูปที่ถ่ายอ่ะ ก้อดูไปเรื่อยๆ ก้อเรยเห็น

เอ๊ะ ทำไมคนนี้ยิ้มสวยจังเลย

อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งนาน ไม่ได้สังเกต(หรือเพิ่งสวยวะ)แล้วเราอยู่กลุ่มวิชาชีววิทยาด้วยกัน
แล้วมันจะมีช่วงที่ได้ทดลองอ่ะ กลุ่มละสี่คน
แล้วบางทีต้องใช้กล้องถ่ายรูปการทดลอง

เราก้อถ่ายแต่รูปเธอเป็นส่วนใหญ่(ตอนนั้นรู้ตัวนะ ว่าติดใจยิ้มเธอ แต่ก้อพยายามไม่คิดอะไรมากไง
เพราะเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างช่วงนั้นก้อหลงๆน้องอยู่ และเพิ่งใจสลายจากญาติด้วย)
เรามันคนบ้าบอ ไม่ค่อยมีเพื่อนอ่ะ มีเธอกับเพื่อนสนิทเธอที่คุยกะเราบ่อยๆ

เราก้อชอบคุยเรื่องน้องรหัสเราให้เธอฟัง เธอกะเพื่อนเธอก้อชอบหยอกเรา
แต่ไม่นานเราก้อพยายามเองที่จะห่างจากเธอ เพราะเราไม่อยากจะเกิดความรู้สึกแบบนั้นกะเพื่อนไง
เพราะฉะนั้นเราก้อห่างกันมาได้

แต่แล้วเราก้อรักเธอจนได้ รัก รัก รักเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าจะเจอคนที่ทำให้เรารู้สึกแบบนี้ได้อีกป่าว

มันเกิดตอนมอห้าเทอมสอง ช่วงนั้นเราก้อยังหลงน้องรหัสอยู่เรย (หลงได้เสมอต้น เสมอปลายดีแฮะ)
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด แต่โชคดีที่สอบทุนได้
ได้เข้ามาเรียนในชานเมืองกรุงเทพ
พอปิดเทอมช่วงจะขึ้นมอหก เราก้ออยากเรียนกวดวิชามั่ง
เพราะช่วงปิดเทอมเราขี้เกียจอ่านหนังสือเองไง
เค้าก้อเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกัน หาเพื่อนไปพักด้วยกันช่วงปิดเทอม
แต่ห้องเราส่วนใหญ่เป็นเด็กกรุงเทพ ที่เป็นเด็กต่างจังหวัดก้อมีที่พักหมดแล้ว
เราก้อเรยอาสาแต่บอกเธอว่า เราไม่รู้วิธีสมัครเรียนเรยนะ เธอก็จัดการให้เรา
ไปดูที่เรียน ดูหอ พาเราไปสมัครเรียน เขียนใบโอนเงินให้
(เราไม่รู้จริงๆนะ ว่ามันต้องทำยังไงบ้างในตอนนั้น ใครจะว่าโง่ก้อคงใช่)

จากที่เราพยายามห่างเธอในตอนแรก ตอนนั้นก้อกลับต้องมาใกล้กัน และเธอเริ่มจะพยายามมาใกล้เราตลอด
มีงานอะไรที่ต้องทำในฐานะกรรมการนักเรียน ลีด เธอก้อชวนเราไปเป็นเพื่อน
ทั้งๆที่เพื่อนสนิทเธอก้อมี แต่เราก้อพยายามหนีเธอแล้วนะ แต่แล้วใจเรามันกลับเรียกร้อง เรื่องของน้องก้อชักจะเลือนๆไป

และเราก้อแสดงออกมามากขึ้นเรื่อยๆ จนเพื่อนๆที่พักห้องนอนเดียวกับเธอในโรงเรียนแซวเธอว่า เราชอบเธอ
เธอก้อเลยอายๆ และเริ่มกีดกันเราบ้าง แต่เธอเป็นคนฉลาด และชอบลองใจเราอยู่เรื่อย

“เนี่ย เพื่อนห้องนอนเราบอกว่า สงสัยเธอจะจีบเรา”

เราก้อได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ เวลาเจอเพื่อนห้องนอนเธอ เพื่อนห้องนอนเธอก็จะถามเราว่า

“ถามจริงๆเถอะ ชอบ...หรือป่าว”

อยู่กับเธอเราชอบพูดถึงน้องรหัสเรา และเธอก้อรู้เรื่องเรากับน้องรหัส และคอยเป็นที่ปรึกษาให้
ประกอบกับน้องรหัสเธอเป็นเพื่อนสนิทกับน้องรหัสเรา เราจึงมักฝากของที่จะให้น้องรหัสเรากับเธอ
เพราะเธออยู่หอเดียวกับน้องเราและน้องเธอกับน้องเรานอนห้องติดกันอีกด้วย

ช่วงหลังเราเริ่มหน้าแดงจริงๆ ตอนคุยกับเธอ และเริ่มหลบตา
คุยกันไม่ได้เลย เพราะเราอายตลอด เรื่องที่จะไปพักด้วยกัน เรียนด้วยกันก้อยังคงคาราคาซัง
จนแม่เราต้องโทรไปคุยกะพ่อ แม่เธอ เพราะเราไม่ยอมคุยกะเธอลูกเดียว (อายจัด)

จากนั้น ช่วงปิดเทอม เราก้อไปอยู่ด้วยกัน ณ ที่ซึ่งเป็นความทรงจำของเรา (เว่อร์อีกละ)
ตอนนั้น เรายอมรับว่าเรามีความสุขมากๆๆ

จากคนที่อยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลาที่อยู่โรงเรียนประจำ (ซึ่งก้อเหงามากกกกกน่าดู)
มีคนที่(ต้องทน)อยู่กับเราตลอด

ไปทานข้าวด้วยกัน เรียนด้วยกัน แต่มีบางวิชาที่เราโอนเงินทันเลยได้เรียน ส่วนเธอโอนไม่ทัน ทำให้เราไม่ได้เรียนด้วยกัน

เวลาที่เรียนวิชานั้นทำให้เรากระวนกระวายใจมากกก เรียนวิชานั้นเสร็จ ตาก้อจะคอยมองหาแต่เธอว่าจะมารับเราหรือเปล่าหว่า
(เราเพิ่งเคยเรียนที่สยาม เลยต้องพึ่งเธอเสมอ)

เธอเป็นคนไม่กินข้าวเช้า
แต่ตอนนั้นเรามันบ้าอ่ะ
ความจริงเราไม่ต้องกินก้อได้ แต่ชอบขัดเธอ เธอไม่กิน
ดังนั้นเราจะกิน (555) แต่เราไม่ยอมกินในซอยหลังเคมีอุ๊อ่ะ(ทำเป็นงอแง)
เธอเลยต้องเดินเป็นเพื่อนเราไปกินที่ใต้ถุนศูนย์หนังสือ (บ้าจริงๆ)
เธอก้อช่างแสนดี ยอมเดินเป็นเพื่อน ไปนั่งรอเรากินข้าว

ตอนเรียน เราก้อชอบหลับ (ความจริงแกล้งหลับแหล่ะ) เธอก้อเลยต้องปลุกบ่อย (เปนบ้าเนอะ)

ตอนนั้น เราแกล้งทำในสิ่งที่ขัดกะความเป็นเราสารพัด
เพื่อให้เธอมองแต่เรา (เฮ้ออ)

ปกติเธอเป็นคนคุยเก่งมาก อัธยาศัยดี ทำให้เพื่อนเยอะ (ตรงข้ามกะตรูจริงๆ)
แต่อยู่กะเราบางทีเรานึกอยากจะพูดก้อพูดเยอะ
พอไม่พูดก้อเงียบ เธอก้อเรยเงียบๆ

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

อยู่กับเธอ คนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนคนนี้ ก็มีเพื่อนเยอะแยะ

เพื่อนห้องเดียวกัน ที่ไม่เคยคิดจะสนิทกับเราก็เริ่มสนิท เพราะเพื่อนๆรักเธอกันทั้งนั้น

คนที่ไม่ชอบกินพิซซ่าก็ชอบกินพิซซ่ามากๆ
(เธอชอบซุปเปอเดอลุก เราชอบฮาวายเอี้ยน)

คนที่ไม่เคยสนใจดารา(โดยเฉพาะฟิล์มเนี่ย ดูครั้งแรกเฉยยยมาก) ก้อเริ่มสนใจ (แต่ตอนนั้นปากแข็งว่าให้ตายก้อไม่สน)
แต่ก้อยังแอบงงว่า ด๊าว ด๊าว เนี่ยเพราะยังไง

คนที่ชอบอ่านการ์ตูน ก้อทิ้งไปเลย ไม่อ่านแล้ว จะอ่านแต่หนังสือ ทำแบบฝึกหัดจนหมด

พอว่างปุ๊ป จากคนที่ไม่ชอบดูละคร ก็มานั่งดูละครกะเธอ
ที่ไม่ชอบดูจุ๋ย-วรัทยา(ตลาดน้ำดำเนินรัก) ก้อมาดู
(ตอนนั้นเราชอบเจนี่ ในฮอยอันฉันรักเธอมากกว่า)

เธอเปลี่ยนเรา โดยที่เธอไม่รู้ตัว

เหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนความฝัน เป็นปิดเทอมที่เรามีความสุขมากกก
จนเราคิดอยากจะยืดเวลาออกไป เราเนี่ย นับวันแล้วแอบร้องไห้

แต่เธอไม่คิดเหมือนเราหรอก (ดีที่ยังรู้ตัว)
วันที่ขนของกลับบ้าน เหมือนเธอหลบๆหน้าเรายังไงไม่รู้
ท่าทีตอนที่จากกัน เหมือนห่างเหิน

เราก็พยายามไม่คิดมากอ่ะนะ
เพราะเราก้อพยายามบอกกับตัวเองว่าจะรู้สึกแบบนี้แค่ปิดเทอมนี้เท่านั้น
เพราะเปิดเทอม เรายังต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย ไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวัง

และที่สำคัญ...เธอต้องกลับไปหาเพื่อนสนิทของเธอที่ห้องเรียนเรา
ไปหาคนที่เธอสนิทด้วยเมื่ออยู่ที่โรงเรียน(เรียกว่าหึงมั้ยเนี่ย)

ส่วนเรา คนที่โดดเดี่ยว ยังไงก้อต้องอยู่คนเดียวเหมือนเคย
และสิ่งที่เราปฏิบัติต่อเธอที่ผ่านมา ไม่ทำให้เธอชอบเราได้หรอก แต่เธอคงไม่รู้ว่า

คนๆนึงมีความสุข และอบอุ่นขนาดไหนที่มีเธออยู่ใกล้ๆ

(เฮ้อ) เราตั้งใจว่าเปิดเทอม เราจะเป็นเพื่อนกัน เพราะปิดเทอมนี้เราเองก็ไม่มีอะไรค้างคาใจแล้ว

แต่พอเปิดเทอมมา เรากลับเจ็บขึ้นมาเลย ที่เธอทำเฉยชากับเรามากกก
ทั้งที่เราตั้งใจว่าจะดีด้วยเหมือนเพื่อน แต่เธอเฉยมากเกินไป จนเราสับสน

สรุปว่าเทอมหนึ่งของมอหก เป็นเทอมที่ไม่ได้อะไรเท่าไหร่เลยในเรื่องการเรียนสำหรับเรา
จากที่ตั้งใจว่าจะได้อ่านเก็บหลายวิชา กลับได้แค่ชีววิทยาวิชาเดียว (5 เดือน จะบ้าตาย T-T )

พยายามหลบหน้าเธอตลอด หลบ หลบ หลบ แต่มันจะหลบได้ไง ก้อเรียนห้องเดียวกัน

มันยิ่งเจ็บจี๊ดๆที่ใจ
เวลาเห็นเธอหัวเราะแล้วมองตาคนอื่น ที่ไม่ใช่เรา
เดินกับใครที่ไม่ใช่เรา
เราไม่ใช่คนที่รู้ทุกเรื่องสำหรับเธออีกแล้ว
เราเป็นได้แค่คนที่เคยเป็นทุกอย่างสำหรับเธอ
จากที่เคยมีเธอ ก็ต้องไปไหนมาไหนคนเดียวเหมือนเคย

เหงา อ้างว้าง

ตอนนี้เราก้อยังไม่แน่ใจว่าหมดรักเธอหรือยัง เพราะบางครั้ง อยู่ดีๆ ก็นึกถึงเรื่องระหว่างเราขึ้นมา นึกถึงเธอที่เปลี่ยนแปลงเรา เฮ้อ

จากคุณ : เดียวดายกลางฝูงชน (คนขี้เพ้อ) - [ 24 พ.ค. 49 02:40:19 ]